123 O rzekomo „polskich obozach śmierci”, czyli i co wy wszyscy rasistowscy przeciw-słowiańscy kłamcy na to? 02

Ciąg dalszy poprzedniego wpisu https://skribh.wordpress.com/2015/07/03/122-o-rzekomo-polskich-obozach-smierci-czyli-i-co-wy-wszyscy-rasistowscy-przeciw-slowianscy-klamcy-na-to-01/ i kilka pytań…

Czyli co, może to „nazistowscy Polacy” sami siebie napadli, albo co gorsza to ci „nazistowscy Polacy” grabili biednych Nazistów z Nazilandu, czy innych bogu ducha winnych Niemców z Niemiec?

~Jeż : Nie da się ukryć, że to głównie NIEMCY zrobili z nas dziadów europejskich rabując oraz niszcząc w czasie wojny co tylko się dało. A straconych istnień Polaków tych przez duże P nie da się do dziś nikim zastąpić. Poziom elit tak z prawa jak i z lewa czy z centrum jest tego dobitnym przykładem. A to, że oni są wiodącż gospodarką w UE to hańba dla Europy. Niemcy po tym co zrobili w czasie II Wojny jako naród nigdy nie powinien się podnieść z kolan.

~kreser do ~Jeż: Przecież oficjalna linia mówi że na Polskę we wrześniu 1939 roku napadli naziści.Niemcy nie mieli z tym nic wspólnego. Z obozami zagłady w Oświęcimiu, Majdanku, Dachau, Buchenwaldzie, Gross Rosen, Mauthausen-Gusen też poczciwi Niemcy nie mają nic wspólnego tylko naziści (bez narodowości). Niemcy e 1933 roku nie popierali adolfa tylko naziści. Taka jest oficjalna wersja historii po 1989 roku.

~vh : I ten tekst dedykuje wszystkim tym napinaczom w necie czasem udajacym ze maja niemieckie pochodzenie – nasza juma z lat 90 i wszystkie skradzione samochody nie rekompensuja nawet ulamka utraconych dobr kultury – wlascwie trzeba byloby zaczac w tej chwili okradac Niemcow z ich dziel sztuki i zwracac je dopiero po zwrocie tego co zagrabili oni w czasie IIWS. A co z tym co Niemcy swiadomie zniszczyli – kto to zwroci? Gdyby od niemeickich zlodzieji, gwalcieli, mordsercow i bandytow zaczac egzekwowac prawdziwe odszkodowania za IIWS to nigdy nie bylo by juz dobrobytu w Niemczech…

http://wiadomosci.onet.pl/na-tropach-zagrabionych-skarbow/3wneyx

Michał Jaranowski: Jak dziś, 70 lat po wojnie, odnajdywane są tropy, prowadzące do zrabowanych wówczas dzieł sztuki?

Monika Kuhnke*: Bardzo różnie. O niektórych dziełach sztuki, zabytkach, wiemy od lat i od lat staramy się je odzyskać, jak ten średniowieczny Pontyfikał Płocki, który ostatnio powrócił z Bawarii. O innych dowiadujemy się nagle, bo akurat pojawiły się na aukcji czy w sprzedaży antykwarycznej. Głównie od kolekcjonerów lub marszandów. Tropy odnajdujemy ponadto w czasie kwerend archiwalnych, prowadzonych zarówno w zbiorach publicznych, jak i prywatnych. Tam właśnie udało mi się np. odnaleźć fotografię zaginionego obrazu i to ze wskazaniem, gdzie obecnie się znajduje! Pamięć wzrokową mam już tak wyrobioną, że wystarczy rzut oka na fotografię i już wiem, że coś mi przypomina obraz.

Siłą rzeczy, tropy prowadzą zapewne najczęściej do Niemiec. Jak wyglądają szanse od strony prawnej? Z jednej strony, Niemcy nie uznają zakupu w dobrej wierze skradzionych dzieł sztuki. Ale z drugiej, 30 lat posiadania takich obiektów jest równoznaczne z nabyciem, legalizacją prawa własności…

Ten stan rzeczy bardzo utrudnia odzyskiwanie dzieł sztuki. Od zakończenia wojny minęło przecież więcej niż 30 lat. No i prawo własności do danego dzieła sztuki może być interpretowane stosownie do tego przepisu prawa. W konsekwencji powstają problemy, gdy posiadacz zrabowanego dzieła w żaden sposób nie chce współpracować ze stroną polską, bo właśnie, na przykład, wystawił go na aukcję, licząc na szybki zarobek. Jednak kilka razy spotkaliśmy się z sytuacją, gdy osoba poinformowana, że wystawia obraz pochodzący z grabieży wojennej w Polsce, z polskimi znakami własnościowymi, po krótkiej rozmowie decyduje się oddać obraz. W ten sposób odzyskaliśmy m.in. portret Jana III Sobieskiego, który był wystawiony na aukcji w Hamburgu. Pochodził ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie, a zakupiony został dla Muzeum Polskiego w Raperswilu. Wisiał tam na ścianie jednej z sal zamkowych. Cała ta historia jest dobrze udokumentowana.

Bywają też przypadki, gdy po latach posiadacz zrabowanego obrazu sam go zwraca. Tak uczynił saper Wehrmachtu, który pod koniec życia najpewniej chciał rozliczyć się z przeszłością. Dręczył go problem, który wisiał na ścianie jego domu – obraz przedstawiający Eneasza wynoszącego ojca z płonącej Troi, XVII-wieczna kopia wg. Barocciego. W roku 1992 ów ponad 90-letni saper zgłosi się do polskiej placówki dyplomatycznej w Kolonii. Dla tego człowieka, bez znaczenia był fakt, że przepisy prawa niemieckiego stawiały go w uprzywilejowanej pozycji. Nie brak jednak posiadaczy zagrabionych dzieł, którzy wykorzystują bezwzględnie niemieckie prawo. Z posiadaczami „Żydówki z pomarańczami” toczyła się przez wiele miesięcy walka o odzyskanie arcydzieła Aleksandra Gierymskiego ze zbiorów Muzeum Narodowego w Warszawie.

W napisanej z Włodzimierzem Kalickim książce „Uprowadzenie madonny. Sztuka zagrabiona” opisujecie Państwo losy dzieł, które padły łupem profesjonalnego czy też amatorskiego grabieżcy. Książkę czyta się momentami jak kryminał, bo efekt dochodzenia długo pozostaje niepewny. I to pomimo jednoznacznej identyfikacji ofiary przestępstwa wojennego, o którym mówimy. Tak właśnie było z „Żydówką z pomarańczami”. Ostatecznie, aby obraz mógł powrócić do Muzeum Narodowego, powojenny posiadacz wymusił swoisty haracz od prawowitego właściciela. Czy to się często zdarza?

Na szczęście, nie. Stoimy na stanowisku, że nie należy płacić. To jest ostateczne i najmniej korzystne wyjście z sytuacji. Istnieje wprawdzie droga sądowa, ale też jest trudna, wiele na niej przeszkód. Na początku lat 90. poprzedniego wieku, w Londynie odnalazł się, skradziony przez Niemców, dywan, tzw. kobierzec polski. Bardzo piękny, siedemnastowieczny, pochodził z krakowskiego Muzeum Czartoryskich. Figurował w niemieckim katalogu dzieł sztuki zabezpieczonych w Generalnym Gubernatorstwie (Sichergestellte Kunstwerke im Generalgouvernement). Był to swego rodzaju zilustrowany, co należy podkreślić, inwentarz 521 dzieł sztuki, oficjalnie zabezpieczonych przez niemiecką administrację okupacyjną.

Nie było więc żadnych wątpliwości, że jest to obiekt zrabowany. Nawiasem mówiąc, był prezentowany przed wojną na wielkiej wystawie sztuki wschodniej w Londynie, a więc znany specjalistom. Jednak proces trwał aż 7 lat! Osoby wystawiające kobierzec (kolekcjoner i syn kolekcjonera szwajcarskiego, DW), doskonale wiedziała, co posiada. Wychodziły z siebie, by udowodnić, że to dywan od pary, bo owe dywany były parami tkane, że ma inne wymiary itd, itd. Dopiero po kilku latach procesu, prof. Zdzisław Żygulski odkrył element bez wątpliwości identyfikujący to dzieło: wplecione malutkie chorągiewki, znaki tkacza, jednostkowe dla każdego kobierca. Dzięki temu sąd przychylił się do stanowiska strony polskiej. Przyznał prawo własności Fundacji Czartoryskich, ale jednocześnie nakazał stronie polskiej pokrycie kosztów przechowywania i konserwacji. Wcale niemałych… Staramy się więc unikać drogi sądowej i stosować metodę negocjacji.

Jaką rolę odgrywa dziś katalog obiektów zabezpieczonych w Generalnym Gubernatorstwie?

To przede wszystkim ważny dokument, potwierdzający zabezpieczenie danego dzieła sztuki na terenie tzw. Generalnego Gubernatorstwa, utworzonego z części ziem Polski. I to dzieł najważniejszych. Ponadto, w polskich archiwach szczęśliwie zachowały się oryginalne niemieckie dokumenty, część owego katalogu.

Czy rzeczywiście istniało rozporządzenie Hansa Franka o groźbie kary śmierci za ukrywanie cennych dzieł sztuki przez polskich właścicieli?

Jeszcze gorzej. Kara groziła tym, którzy nie zgłosili takich dzieł władzom okupacyjnym! O egzekucjach nie wiem, znane są natomiast przypadki torturowania, a w wyniku tego śmierci posiadaczy ukrytych zabytków. Niemcy wydali to rozporządzenie już 16 grudnia 1939 roku, a uczynili to z dwóch powodów. Po pierwsze musieli mieć podstawę prawną zabezpieczeń, a po drugie gubernator Frank nie chciał zezwolić, by ktokolwiek, szczególnie działający z polecenia Goeringa, wywoził cokolwiek z Generalnego Gubernatorstwa. Wbrew temu, co przez lata mówiło się o przygotowaniu Niemców do rabunku na obszarze Polski, to ich wiedza – z wyjątkiem Wielkopolski – o tym, co warte było grabieży, była znikoma.

Dlatego w od pierwszych dni okupacji egzekwowali od właścicieli informacje na temat stanu ich posiadania. Wykupili też cały nakład „Zbiorów polskich” Edwarda Chwalewika, ponieważ to był indeks miejscowości, w których znajdowały się dzieła sztuki, księgozbiory, pamiątki rodzinne. Ten, kto chce okraść muzeum, sięga najpierw po inwentarze, by dokonać wyboru tego, co potem kraść. To klasyczna metoda rabunku. Takich rejestrów nie miały natomiast zbiory prywatne, pałace, dwory. Stąd sięgano po Chwalewika. A trzeba pamiętać, że opracował on ten wykaz pod wpływem strat po pierwszej wojnie światowej. Dla grabieżców sztuki w czasach drugiej wojny światowej jego praca stała się przewodnikiem.

Jaki jest bilans strat po drugiej wojnie?

To kwestia definicji. Zależy, co liczymy i jak liczymy. Czy zbiór siedemnastowiecznych guzów (czyli jak byśmy powiedzieli dziś – guzików, DW) do żupana to jedność, czy należy liczyć każdy z np. 150 sztuk oddzielnie? Po wojnie przyjęło się uważać, że zaginęło ponad 500 tys. zabytków – bardzo różnych i różnie liczonych. Od 1945 roku następowały rewindykacje i wiele zabytków powróciło do Polski, ale sytuacja polityczna nie pozwoliła na kontynuację tych starań. Powrócono do nich dopiero na początku lat dziewięćdziesiątych. Przystąpiono wówczas do weryfikacji wykazów strat. W sumie, do dnia dzisiejszego, udało się zarejestrować 63 tys. obiektów. To nie oznacza, że takie są straty, ale że tyle udało się zarejestrować. Przez lata mnóstwo dokumentów zaginęło, nie ma już wśród nas wielu osób, które mogłyby powiedzieć, co miały w swych zbiorach, co zaginęło.

W „Uprowadzeniu madonny” opisujecie Państwo niesłychane wydarzenie. Decyzją Ministerstwa Kultury, w pierwszych latach 70. ubiegłego wieku, do papierni w Jeziornej wysłano – jako makulaturę – ogromne ilości dokumentów, dowodzących strat, spowodowanych rabunkiem dzieł sztuki. Jak to wytłumaczyć? Jak dalece efekty dej decyzji zniekształciły obraz owych strat?

Skutki były dramatyczne. Zniszczono ponad połowę bardzo cennych dla naszych badań ankiet, wypełnianych tuż po wojnie przez osoby prywatne, muzea, instytucje kościelne. Wpisywano do nich utracone dzieła sztuki. To był absolutnie podstawowy materiał do oszacowania strat. Czy było to działanie celowe ludzi z peerelowskiego Ministerstwa Kultury i Sztuki, które na zawsze pragnęły usunąć jakieś niewygodne informacje? Czy te ogromne straty powstały przez zwykłą głupotę urzędników? Bo, powiedzmy, brakowało miejsca w magazynach? Tak czy inaczej, zostaliśmy pozbawieni na zawsze możliwości całościowego opracowania strat.

W Niemczech, pojęcie „Kunstraub” rozumiane jest przede wszystkim jako grabież majątku żydowskiego. Czy żydowskim właścicielom łatwiej przychodzi odzyskać zrabowane dzieła sztuki?

W Polsce rabowano majątek wszystkich obywateli. Zawężenie tego określenia jedynie dla majątku żydowskiego nie znajduje odzwierciedlenia w dokumentach, dotyczących okresu wojny, a odnoszących się do ziem Polski. Co do możliwości odzyskiwania dzieł sztuki, stopnia trudności z tym związanego, to w ogromnej mierze zależy to od posiadanej dokumentacji. To jest podstawa, bez której nie możemy mówić o odzyskiwaniu i to bez względu na to, kto występuje z wnioskiem o zwrot danego dzieła sztuki.

W enerdowskich filmach obyczajowych, pokazywanych w telewizji polskiej, znawcy przedmiotu odkryli portrety rodzeństwa Chopinów, Izabeli i Fryderyka, pędzla Ambrożego Mieroszewskiego z 1829 roku. Mimo starań, nie wróciły do Polski. Czy znane są przypadki zwrotu przez NRD wojennych łupów kultury polskiej?

Zwrócone zostały archiwalia, ale to całkiem inna historia. A w przypadkach takich jak ten z portretami Fryderyka i Izabeli, sprawa kończyła się na wymianie korespondencji. Berlin Wschodni stwierdził, że w filmach wykorzystywane były kopie. Ja mam w domu jeden z tych filmów, wiele razy oglądałam obraz jako stopklatkę. Jestem przekonana, że to obraz dziewiętnastowieczny, żadna kopia. Kto w Niemczech kopiowałby z jedynej istniejącej, biało – czarnej fotografii obraz Mieroszewskiego? Wystarczyło przecież sięgnąć po jakikolwiek album niemieckiej kolekcji muzealnej, gdzie mnóstwo takich portretów biedermeierowskich, artystycznie znacznie lepszych od portretu Fryderyka, namalowanego przez Mieroszewskiego. Ten portret ma dla nas ogromną wartość historyczną, emocjonalną, bo jest to pierwszy olejny wizerunek Chopina. W latach 90-tych poprzedniego stulecia, od mojego niemieckiego odpowiednika dowiedziałam się, że w filmach były wykorzystywane kopie. A dokumentacja? Nie istnieje. A gdzie są te kopie? – pytałam. Nie ma – odpowiedział niemiecki kolega. I na tym sprawa się zakończyła.

Obok Niemiec rabował też Związek Radziecki. Jaka jest skala tej wywózki? Czy ze wschodu wróciły do Polski jakieś dzieła sztuki?

To sprawa trudna, zwłaszcza teraz. W Rosji, dzieła sztuki, które przywożone były na wielką skalę od 1945 roku, zostały praktycznie znacjonalizowane ustawą Dumy. Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny Federacji Rosyjskiej zakwestionował 6 z 12 artykułów, ale nie zmieniło to w znaczący sposób podejścia strony rosyjskiej do problemu tych zabytków. Z naszego punktu widzenia istotne było to, że Trybunał nakazał publikację wykazu dzieł sztuki, będących w posiadaniu rosyjskich muzeów, a historycznie, niepochodzących z ich zbiorów. I takie dane zaczęto rzeczywiście publikować. Niestety, trwało to krótko. Po pewnym czasie zaniechano tego. Ale polskim specjalistom udało się zidentyfikować dzieła sztuki, które pochodzą z muzeów na terenie Polski. Stały się one przedmiotem naszych wystąpień na drodze dyplomatycznej o zwrot. Jak do tej pory, bez skutku.

* dr Monika Kuhnke – historyk sztuki, zastępca pełnomocnika ministra spraw zagranicznych RP ds. rewindykacji dóbr kultury. Współautorka książki „Uprowadzenie madonny. Sztuka zagrabiona” (wyd. Agora, 2014)

~hist : Przypominam ,że w wyniku II Wojny Światowej rozpętanej przez Niemcy terytorium Polski zostało zmniejszone z przedwojennych 388 000 km2 do obecnych 312 000 km2 ,czyli Niemcy winne są jeszcze Polsce 76 000 km2 terytorium nie licząc wszelkich innych odszkodowań za straty materialne i ludzkie poniesione przez Polskę w latach niemieckiej okupacji. Tak więc większość terytorium byłej NRD (na wschód od Łaby i Soławy) ,czyli rdzennych ziem Słowian Połabskich powinny być niemiecką terytorialną rekompensatą dla Polski (nie licząc innych finansowych rekompensat). PS Trzeba pamiętać ,że Niemcy na wschód od Łaby i Soławy nie są u siebie lecz na rdzennych ziemiach Słowiańszczyzny Zachodniej ,której integralną częścią i historyczną spadkobierczynią jej dziedzictwa jest (również) Polska.

~salvador cerinza : Niemcy to najwięksi złodzieje w historii Europy. Drugą wojną światową pokazali, jak skutecznie ograbić i wymordować miliony ludzi, a potem zwalić wszystko na jakichś „Nazistów”. A teraz będziemy odkupywać od złodziei własne przedmioty. Oto jest sprawiedliwość. A antypolska hołota nadal będzie się zachwycać, jakie to Niemcy wspaniałe, nie to co Polska. Jaki z tego wniosek? Opłacało się wywołać wojnę i wymordować właścicieli zrabowanych dzieł, bo nie miał się kto o nie upomnieć, a nawet jeśli miał kto, to czerwona komusza hołota nie pozwoliła zrealizować roszczeń

~Jak : W czasie drugiej wojny światowej Niemcy ,zabijali kogo chcieli w milionach. Radowali, niszczyli,zamykali w obozach ,wywozili na roboty, Zniszczyli spalili dorobek wielu milionów Polaków.
Po wojnie się z nimi pojednaliśmy. Zniszczyliśmy cały przemysł aby nie konkurował nie utrudniał firmom Niemieckim bytu na światowym rynku. Nasi politycy o to zadbali i dbają i spełniają oczekiwania
polityki Niemieckiej, pilnując interesów Niemiec bardziej niż swoich. Widać to w polityce wschodniej, światowej .Cała gospodarka obecna jest podporządkowana gospodarce Niemieckiej. Polacy w Niemczech dziś wykonują najgorszą pracę za najniższe wynagrodzenie. Postawmy sobie pytanie co by było z nami gdy to co uczynili Niemcy My byśmy uczynili?

…..

Czyli co, bohaterscy Amerykanie przy wyzwalali „polskie obozy śmierci” i w „afekcie” wymordowali „polskich ssmanów”, czy jednak strzelali do Niemców?

Foto: AFP Amerykański żołnierz przed komorą gazową w Dachau

~husky : Nie rozumiem JAWNIE NEGATYWNEGO kontekstu opisywanych wydarzeń. Autor chyba nie wie o czym pisze. Zdaniem pana Zimmermana co mieli zrobić żołnierze liniowej jednostki , pozostajacej od prawie 2 lat w boju, zobaczywszy piekło na ziemi w Dachau? Pogłaskać SSmanów po główkach (trupich) i zaproponować azyl? Stało się, co się stało – widzę w tym akt ludzkiej, bezpośredniej sprawiedliwości i nie dziwię się, że Patton załatwił sprawę w taki, a nie inny sposób. Każdy normalny człowiek w tamtej sytuacji zrobiłby to samo.

http://wiadomosci.onet.pl/prasa/ostatnia-krew-w-dachau-czyli-zemsta-w-afekcie/2xl933

Amerykańscy żołnierze widzieli śmierć zadawaną na dziesiątki sposobów. Ale widok wagonów pełnych setek gnijących trupów w pasiakach był ponad ich siły. Dla wziętych do niewoli esesmanów nie mieli litości.

Do dzisiaj nie wiadomo dokładnie, ilu hitlerowców zginęło już po wyzwoleniu obozu koncentracyjnego w Dachau. Niektórych bez ceregieli rozstrzelali amerykańscy żołnierze, innych – więźniowie (z broni ukradkiem podsuniętej przez wyzwolicieli). Kilku dosłownie rozszarpano na strzępy.

Alianci w ciągu poprzedniego miesiąca wyzwolili wiele obozów koncentracyjnych w Rzeszy, ale do tak brutalnych samosądów raczej przy tych okazjach nie dochodziło. Hitlerowskich załóg często już w obozach nie było, kiedy wkraczali tam brytyjscy czy amerykańscy żołnierze. Jeśli byli, traktowano ich jak wziętych do niewoli jeńców, chronionych przez konwencję genewską. Czekał ich sąd, proces i wyrok (czasem jednakowoż odwleczony o lata).

Dlaczego w Dachau było inaczej?

Akademia terroru

Tutejszy obóz koncentracyjny miał wyjątkowo złą sławę z kilku powodów. Był pierwszym miejscem tego typu w III Rzeszy – naziści uruchomili je dosłownie parę tygodni po dojściu do władzy, adaptując na ten cel starą prochownię na bagnistych terenach nieopodal Monachium. Z początku pieczę nad kacetem sprawowała bawarska policja, dopiero później zarząd przejęło SS.

Więźniowie Dachau i jego blisko 140 podobozów ginęli nie tylko z powodu skrajnego niedożywienia, nieludzkiego traktowania i pracy ponad siły (Dachau zapewniało niewolniczą siłę roboczą sektorowi zbrojeniowemu, przedsiębiorstwom SS i innym prywatnym firmom). Prowadzono tu też zbrodnicze eksperymenty medyczne na więźniach, m.in. przy użyciu komory dekompresyjnej.

Dachau miało jeszcze jedną funkcję: było ośrodkiem szkoleniowym esesmanów. I to bardzo specyficznym – to tutaj mieli zdobywać swoje szlify kandydaci na komendantów kolejnych hitlerowskich obozów koncentracyjnych. Jeden z historyków nie bez powodu określił to miejsce jako „akademię terroru”.
(…)
Rannym nie udzielano pomocy

Najpierw Amerykanie (niedługo po wejściu do obozu) ponad 120 esesmanów rozstrzelali sami. Potem ok. 40 hitlerowców zabili oswobodzeni więźniowie – często z broni, którą ukradkiem i na moment „wypożyczali” im żołnierze. Hitlerowcy, którzy zginęli od kuli, i tak mieli szczęście – według zeznań świadków kilkudziesięciu jeńców zatłuczono na śmierć (gołymi rękami, szpadlami, kilofami), a kilku kapo zostało ponoć rozerwanych żywcem na strzępy.

W zabójstwach celowali ponoć dwaj porucznicy, których bezpośrednim przełożonym był Sparks: William Walsh i Jack Bushyhead.

Walsh miał dokonać pierwszych zabójstw i przeprowadzić „selekcję”, aby oddzielić esesmanów od reszty jeńców. Z kolei Bushyhead (według różnych relacji) albo osobiście rozstrzelał z karabinu maszynowego ok. 350 jeńców, albo wydał w tej sprawie bezpośredni rozkaz. Ranionym esesmanom nie udzielano pomocy medycznej, co przyznał w dochodzeniu nawet lekarz batalionu.

W sumie tego dnia zginęło w Dachau prawdopodobnie ok. 560 wziętych do niewoli hitlerowców. Zabójstwa ustały dopiero pod wieczór, kiedy na miejscu pojawił się inny batalion z 45. Dywizji.

Dachau było ponad ich siły

Żołnierzom, którzy byli zamieszani w egzekucje w dniu wyzwolenia Dachau, włos z głowy nie spadł.

Choć rozważano postawienie ich przed sądem wojennym (najwyższym stopniem oskarżonym byłby ppłk Sparks), sprawie ukręcono łeb. Zrobił to osobiście słynny generał George S. Patton, który dopiero co objął stanowisko wojskowego gubernatora okupowanej Bawarii. Przejrzawszy dokumenty sprawy, nazwał je „stertą śmieci” i ponoć „własnoręcznie spalił na swoim biurku” – w co, znając biografię Pattona, nietrudno uwierzyć.
(…)

~J : Po obejrzeniu wielu dokumentalnych filmów na ten temat wydaje mi się, że wobec zdeklarowanych hitlerowców, a byli nimi na pewno obozowi esesmani, postąpiłbym tak samo jak ci Amerykanie. W takich miejscach, które były „otwartymi wrotami piekieł” chyba nie można było inaczej. A tak na marginesie: czy część stalinowskich gułagów nie było lustrzanym odbiciem hitlerowskich katowni, no może poza komorami gazowymi i krematoriami? Biorąc pod uwagę relacje ocalałych więźniów szkoda, że dużą część enkawudzistów nie spotkał ten sam los co esesmanów obozowych. Nie wolno zapomnieć o tym, że zarówno hitlerowcy jak i ich odpowiedniki sowieckie poprzez czynny udział w poczynaniach swoich reżymów faktycznie stali się byłymi członkami gatunku homo sapiens ze wszystkimi konsekwencjami tego stanu rzeczy.

…..

Czyli co „nazistowscy Polacy” sami siebie od siebie wyzwalali?

Żołnierze Brygady Świętokrzyskiej NSZ w czasie parady w 1945 r. (fot. IPN/Wikimedia Commons / )

jasra1luke 2015-06-02 (10:11)
Bardzo ciekawa historia. Mało znana. Epizod zakończony sukcesem. Może to jest jedną z przyczyn, że mało się o nim mówi. Rzecz jasna przez lata historia była „niepoprawna politycznie” – NSZ była odrzucana nie tylko przez propagandę PRL, ale przez Polski Rząd na Uchodźstwie. Dziś z perspektywy historycznej można patrzeć inaczej i zaczęto doceniać Żołnierzy Wyklętych czy Niezłomnych. Tu jednak dominuje wątek martyrologiczny, który faktycznie w życiu przeważał. Może dlatego nawet w tym środowisku powstaje „Historia Roja” (film z żywą akcją, ale kończy się tragicznie, jak większość historii żołnierzy podziemia), a nikt nie myśli o produkcji „Historii Brygady Swiętokrzyskiej”.

http://historia.wp.pl/title,Wyzwolenie-obozu-koncentracyjnego-w-Holiszowie-Brygada-Swietokrzyska-NSZ-uratowala-kilkaset-Zydowek,wid,17511087,wiadomosc.html?ticaid=115079&_ticrsn=3

Holiszów to niewielka czeska miejscowość położona w pobliżu Pilzna. W 1945 roku znajdował się tam niemiecki obóz koncentracyjny, w którym pod strażą SS-manów przebywało około 1000 więźniarek – Polek, Francuzek, Belgijek, Holenderek, ale przede wszystkim Żydówek. Los tych ostatnich – mimo że wojna dobiegała końca – był przypieczętowany. Komendant obozu Gerhard Lichtenau zamierzał wykonać ostatni rozkaz z Berlina i eksterminować nieszczęsne kobiety. Wyzwolenie obozu w Holiszowie to jeden z najwspanialszych polskich epizodów II wojny światowej. Za tę akcję wszyscy żołnierze NSZ powinni dostać tytuł Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata – pisze Piotr Zychowicz w artykule dla WP.

5 maja 1945 roku Żydówki zostały oddzielone od reszty więźniarek i SS-mani już mieli przystąpić do egzekucji, kiedy nagle rozległ się głośny okrzyk „Hurrrrrrra!” i między barakami pojawili się polscy żołnierze. Pędzili w stronę Niemców w pełnym umundurowaniu, w rogatywkach na głowach i z pistoletami maszynowymi w rękach. Na SS-manów posypały się kule i granaty. To Brygada Świętokrzyska Narodowych Sił Zbrojnych przybyła na odsiecz.
(…)
1000 ocalonych

„Pod obóz podeszliśmy lasem – wspominał porucznika Stanisław Jaworski ‚Korwin’. – Moment ataku był dobrze wybrany, bo w czasie, kiedy większość załogi niemieckiej jadła obiad w jadalni. Biegiem przekroczyliśmy most i bez strzału znaleźliśmy się na terenie obozu. W czasie biegu zauważyłem w oknach budynków twarze więźniarek, których wyrazu do dziś nie mogę zapomnieć. Inna kompania wkroczyła do jadalni i rozbroiła Niemców. Tymczasem drugi batalion 204. pułku został zaangażowany do likwidacji niemieckich bunkrów z ciężkimi karabinami maszynowymi, które znajdowały się we wschodniej części obozu. Z powodu zaskoczenia akcja ta trwała krótko i zakończona została likwidacją karabinów maszynowych i wzięciem do niewoli Niemców.”

Załoga obozu po około piętnastominutowej, nierównej walce skapitulowała. SS-mani podnieśli ręce do góry i rzucili broń na ziemię. Do polskiej niewoli dostało się około 200 żołnierzy wroga i piętnaście strażniczek-sadystek z SS. Wyzwolone więźniarki na początku nie mogły zaś uwierzyć w to, co się stało. Był to najszczęśliwszy dzień w ich życiu, ratunek przyszedł w ostatniej chwili.

„Naraz krzyk wstrząsa powietrzem, aż szyby do końca wylatują – relacjonowała Zofia Plebaniak. – Podnoszę głowę. Wojsko Polskie! Polacy! Nasi! Paliaki! Polonais! Powariowały – myślę wstając pomału. Chcę wyjść na podwórze. Stanęłam i skamieniałam. Rzeczywiście! Nasi żołnierze! Biegają z karabinami w garści, rozbrajają Niemców. Kobiety całują mundury, orły na ramionach żołnierzy i wszystkie ogromnie krzyczą”.

Jeden z żołnierzy NSZ, który uczestniczył w tej akcji tak opisał swoje wrażenia: „Cienie ludzkie przybrane w pasiaste suknie przypadają ustami do twardych i zmęczonych rąk żołnierskich z pocałunkiem wdzięczności za odzyskaną wolność. Wolność! Czy można temu wierzyć po długich miesiącach katorgi i niewoli? Po obrazach bestialskiego bicia i dzikiego znęcania się nad więźniarkami – patrzeć dziś na oprawców błagających z płaczem o darowanie życia.”

Przeznaczone do spalenia

Ośrodek w Holiszowie był filią obozu we Flossenbürgu. Urządzono go w dużych budynkach gospodarczych przerobionych na prowizoryczne baraki i otoczonych drutem kolczastym. Część kobiet, które zostały uratowane przez Polaków, wcześniej siedziała w Auschwitz, Ravensbrück i innych miejscach masowej zagłady. Stan wielu z nich był zatrważający. Były wycieńczone, zagłodzone, zmaltretowane przez SS-manów.
(…)

~Łukasz 2015-05-07 (08:10)
Uratowali kilkaset żydówek więc o tym nikt nie pamięta. Ale gdyby przez nich chociaż jedna żydówka zginęła, to by o tym wszyscy mówili. A niedługo to w ogóle się dowiemy, że 1. września 1939 roku, Niemcy wkroczyli do Polski z misją pokojową, mającą na celu wyzwolenie żydów spod polskiego ucisku.

~sas 2015-05-06 (23:52)
Gdyby któryś z wyzwalających żołnierzy zgwałcił jedną żydówkę, to z pewnością powstałby o tym film.

~Pazuzu 2015-05-08 (10:37)
Oskar murowany

~workut 2015-05-05 (15:12)
W nagrodę żydowscy stalinowscy śledczy z NKWD i UB z wyjątkową gorliwością tropili NSZ-towców , dręczyli i mordowali strzałem katyńskim w tył głowy. Do dziś izraelscy historycy uznają NSZ za organizację faszystowską.

~…. 2015-05-05 (15:35)
Tropili NSZ bo ci w czasie okupacji i po nie znosili komuny a zwłaszcza sowieckich doradców. A to że w większości byli to lewaccy Żydzi spowodowało że dopisano im przymiotnik faszystowskiej organizacji by zgrabniej uzasadnić ich mordowanie.

~Maxim 2015-05-06 (12:36)
Niepotrzebne nam medale od Yad Vashem czy innych organizacji bo jedną ręką daje medale a drugą przedstawiają nas jako faszystów gorszych od Niemców.

…..

~jks : Warto też zadawać publicznie pytania dlaczego właśnie teraz notujemy takie nasilenia antypolskiej propagandy i kto za tym stoi. Czy aby nie ma to związku z pogróżkami prezesa Kongresu Żydow Amerykańskich, że będą publicznie upokarzać Polskę jeśli Polska nie zapłaci Żydom … odszkodowań. Dobre sobie. Należy przypomnieć, że odszkodowanie za mienie żydowskie, uzgodnione przez rządy PRL i USA, zostało wypłacone w latach 60tych.

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/polscy-internauci-walcza-z-okresleniem-polskie-obozy-zaglady/c5skyn

Polscy internauci walczą z określeniem „polskie obozy zagłady”

Użytkownicy serwisu Wykop.pl zorganizowali akcję, której celem jest walka z powtarzanym często w zagranicznych mediach określeniem „polskie obozy zagłady”. Jej celem jest stworzenie plakatów i billboardów, które pojawią się w przestrzeni miejskiej w polskich miastach, co ma przypominać o prawdziwej historii naszego państwa sprzed kilkudziesięciu lat.

-Nasza akcja jest protestem przeciwko rozmywaniu prawdy historycznej. W ciągu kilku lat odnotowano kilkaset incydentów, gdzie zagraniczne media, często zupełnie nieświadomie, użyły określenia „polskie obozy śmierci”. Nie chcemy z nikim walczyć, tylko zwrócić uwagę społeczeństwa, że taka narracja historyczna pojawia się coraz częściej, a my się na nią nie godzimy – mówi Michał Wlazło z Fundacji Tradycji Miast i Wsi.

Dodaje, że kulminacja akcji została zaplanowana na pierwszego września. – Chcemy do tego czasu postawić billboardy, powiesić plakaty i przygotować internetową kampanię informacyjną. Będziemy działać zarówno w Polsce, jak i w ramach możliwości za granicą.

Oprócz administracji portalu Wykop.pl swoją pomoc w realizacji akcji zaproponowała Fundacja Tradycji Miast i Wsi, która formalnie prowadzi zbiórkę pieniędzy na sfinansowanie przedsięwzięcia. Akcja nabiera tempa, czego dowodem są obecnie toczące się dyskusje organizacyjne i wymiana pomysłów, a także ofert pomocy ze strony użytkowników portalu Wykop.pl.

Organizatorzy pomysłu zapowiadają również rozpoczęcie konkursu na najlepszą koncepcję graficzną plakatów i billboardów. Ponadto planowane jest także uruchomienie strony internetowej, która informowałaby o zbrodniach niemieckich w czasie II wojny światowej.
(…)

~Petrulka : Wielką propagandorką głoszenia ,że to są ” polskie obozy zagłady Żydów ” jest II żona Michała Boni / Jakuba Bauera/ pani Barbara Engelting , która pracuje w Centrum Badań nad zagładą żydów. , jej zadaniem jest tak mówić i pisać ,żeby Polacy wypłacali odszkodowania nacji żydowskiej. . Michał Boni działał jako minster na szkodę Polaków , a obecmie czytam ,że podpadł już również w Brukseli.

~Marek : Dla równowagi można też pisać „Jewish Concentration Camps” – skoro zginęło w nich najwięcej Żydów, to chyba oczywiste, że to nie Żydzi te obozy zorganizowali.

~Pozdrawiam : Bardzo dobrze! Takie akcje powinien prowadzić rząd równolegle z wysuwaniem roszczeń prawnych o zasądzenie i wypłatę wielomiliardowych reparacji i odszkodowań wojennych Polsce ze strony Niemiec i Rosji. Od czasów I wojny światowej począwszy a na 89 roku skończywszy.