151 01 Słowiański źródłosłów słów zbudowanych na rdzeniach CRM, ZRM, SRM, HRM, GRM, KRM, na przykładzie tzw. greckiego rdzenia HeRM

Herma of Demosthenes from the Athenian Agora, work by Polyeuktos, c. 280 BC, Glyptothek.

Jednym z dawnych pomysłów dotyczących pisania tu wpisów, było tworzenie treści artykułów na szybko, z konieczności nagłej odpowiedzi na coś, co właśnie pojawiło się. Odpowiedzi może nawet w zgrubnej, nieco tylko obrobionej postaci, miały być później dopracowane, także przez odpowiadanie na kolejne uwagi czytelników. Wiele artykułów było pisanych właśnie w taki sposób, tyle że nie było potem powodu, by dopracowywać je. Tym razem będzie inaczej, bo od początku zakładam, że będzie to tylko wstępny szkic, a nie skończony wpis, gotowy do opublikowania. Zaznaczam, że jest to rozpoznanie bojem, bo temat który zaczynam drążyć, to grzęzawisko…

Spróbujmy więc napisać coś na szybko na temat zapożyczeń od-słowiańskich, nigdzie nieodnajdywanych jakimś magicznym cudownym trafem lub przyczyną, przez oficjalnych a zwłaszcza germańskich i greckich językoznawców, jak i wszelkich innych wyznawców tej przeciw-słowińskiej dziedziny, czy też szkoły „naukowej”.

Niektórzy z czytających tu treści, może już mieli okazje zapoznać się z zamieszczonymi tu tekstami o językoznawstwie, a tzw. języku greckim szczególnie. Jeśli jeszcze tego ktoś z czytających ten wpis nie zrobi był nieopatrznie, niech to zrobi, czyli zapozna się z nazewnictwem i problemami wymowy dźwięków odnajdywanych w tzw. j. greckim, od tzw. proto-greckiego, przez tzw. j. mykeński/ahaiski itp, patrz zwłaszcza tzw. rough breathing itd.

W skrócie napiszę, że chodzi o to, że istnieje potwierdzona zasada tzw. rough breathing w tzw. j. greckim i jego bezpośrednich przodkach, że dźwięk zapisywany obecnie jako znak graficzny „H”, od pewnego już czasu jest współcześnie NIE WYMAWIANY przez współczesnych tzw. Greków, a wcześniej różnie z tym było… czyli pisząc najprościej jak można, oznacza to, że jeszcze tzw. Mykeńczycy/Ahaiowie i ich przodkowie, przybywający z północy i północnego wschodu na tereny dzisiejszej tzw. Grecji, gdzieś ok. 4000 lat temu (tzw. 2000r pne), zamiast tego niewymawianego dzisiaj „H”, wszystko na to wskazuje, że wymawiali inny dźwięk zapisywany współcześnie znakiem graficznym „S”…

Jeśli ktoś tego jeszcze nie pojął, jako „prawdy objawionej”, to niech tego nadal nie robi, a sam poczyta tu i tam, o co w tym tzw. rough breathing chodzi.

Przejdźmy zatem do rozpatrywania pierwszego przykładu, jak to z tymi zapożyczeniami od-słowiańskim w jakiejś tam grece było i nadal jest, na przykładzie „greckiego” rdzenia HeRM i słów na nim opartych.

Tradycyjnie już na początku zajrzyjmy do źródeł, najpierw polskojęzycznych a dalej jak popadnie.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Herm
Ujednoznacznienie To jest strona ujednoznaczniająca. Poniżej znajdują się różne znaczenia hasła: Herm.

Herm – jedna z wysp Wysp Normandzkich
Herm – francuskie miasto w regionie Akwitania
Herm – francuskie miasto w regionie Midi-Pyrénées

Niestety w polskiej wiki brak znaczenia o które mi chodzi, także z konieczności przechodzimy do jej angielskojęzycznej wersji.

https://en.wikipedia.org/wiki/Herm_%28disambiguation%29
Other uses
(…)
herm., a botanical/zoological abbreviation for a hermaphrodite, an organism with both sexes
Herm., following the name of a Christian saint, it denotes that the saint was a hermit
(…)

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermaphrodite_%28disambiguation%29
A hermaphrodite is an organism that possesses both male and female reproductive organs during its life. For human hermaphrodites, see intersexuality. It can also refer to the following: Hermaphroditus, a character in Greek mythology; origin of the word hermaphrodite
(…)

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermaphroditus
In Greek mythology, Hermaphroditus or Hermaphroditos Listeni/hərˌmæf.rəˈdaɪ.təs/ (Ancient Greek: Ἑρμαφρόδιτος) was the son of Aphrodite and Hermes. According to Ovid, born a remarkably handsome boy, he was transformed into an androgynous being by union with the water nymph Salmacis.[1] His name is the basis for the word hermaphrodite.
(…)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hermafrodyta
Hermafrodyt (także Hermafrodyta; gr. Ἑρμαφρόδιτος Hermaphróditos, łac. Hermaphroditus ‘obupłciowy’) – w mitologii greckiej dwupłciowe bóstwo związane z bliżej nieznanym obrzędem weselnym. Według Przemian Owidiusza Hermafrodyt był pięknym i nieśmiałym młodzieńcem – synem Hermesa i Afrodyty, w którym zakochała się bez wzajemności nimfa Salmakis. Wpadł w jej objęcia podczas kąpieli. Opierał jej się, więc Salmakis poprosiła bogów, aby połączyli ich na zawsze. I tak bogowie uczynili z obojga jedno ciało o cechach obu płci.

Kult Hermafrodyty znany był przede wszystkim na Rodos, a od początku IV w. p.n.e. jest także poświadczony w Attyce. Temat Hermafrodyty często podejmowany był przez sztukę hellenistyczną.

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermaphrodite
(…)
Etymology
The term derives from the Latin: hermaphroditus, from Ancient Greek: ἑρμαφρόδιτος hermaphroditos,^[7] which derives from Hermaphroditos ( Ἑρμαϕρόδιτος), the son of Hermes and Aphrodite in Greek mythology. According to Ovid, he fused with the nymph Salmacis resulting in one individual possessing physical traits of male and female sexes;^[8] according to the earlier Diodorus Siculus, he was born with a physical body combining male and female sexes.^[9] The word hermaphrodite entered the English lexicon as early as the late fourteenth century.^[10] Alexander ab Alexandro stated, using the term hermaphrodite, that the people who bore the sexes of both man and woman were regarded by the Athenians and the Romans as monsters, and thrown into the sea at Athens and into the Tiber at Rome.^[11]
(…)

Okazuje się, że wg wiki po polsku wyraz Hermaphrodite to androgynia, czyli obupłciowość, za:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Androgynia_%28biologia%29
Androgynia – w biologii obupłciowość u roślin lub obojnactwo u zwierząt – występowanie u osobników danego gatunku zarówno męskich, jak i żeńskich organów rozrodczych.

…..

Wracając do rdzenia HRM i wyrazu HRM+a+PH+RoDiTe, HRM+a+PH+RoDiT+uS (końcówka łacińska), HRM+a+PH+RoDiT+oS (końcówka grecka). Widać, że można tu wyróżnić kilka składowych jak:

• rdzeń HRM,
• dźwięk/samogłoskę zapisywaną znakiem graficznym „a”, a oznaczającą w j. greckim PRZECZENIE, odpowiadające słowiańskiemu N(e, ie, i, o, u)
• PH, czyli postać przejściową od dźwięku zapisywanego jako „P”, do dźwięku zapisywanego jako „F”. (patrz tzw. prawo Raska/Grimma, Perun->Fjorgyn)
• rdzeń RD, RDT, jak RóD, RoDziĆ/T itp.

!UWAGA!
Do aPHRoDiTe, czyli NieWyRoDziTieLKi jeszcze powrócimy…

Badając dalej znaczenie rdzenia HRM można odnaleźć to:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Eremita
Eremita lub pustelnik (gr. ἐρημίτης erēmítēs, żyjący na pustkowiu) – osoba, która z pobudek religijnych wycofuje się z życia w społeczeństwie i decyduje się na życie w izolacji i celibacie. Poświęca się przede wszystkim modlitwie i życiu w ascezie. Utrzymuje się, jak to miało np. miejsce u zarania życia pustelniczego w Egipcie i Palestynie, z jałmużny lub rzemiosła.

Pierwsi pustelnicy (anachoreci) pojawili się w III wieku na terenach Egiptu i Palestyny. Niektórych pustelników otaczano niezwykłą czcią i odbywano pielgrzymki do ich pustelni. Radzono się ich w najróżniejszych sprawach duchowych. Eremici wywarli wpływ na tworzenie się zakonów o surowej regule takich jak karmelici i kartuzi oraz kameduli.

Klasztor zakonników żyjących w odosobnieniu, pustelnia, określana jest nazwą erem.
(…)

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermit
A hermit (adjectival form: eremitic or hermitic) is a person who lives in seclusion from society.^[1]

Etymology
The word hermit comes from the Latin ĕrēmīta,^[4] the latinisation of the Greek ἐρημίτης (erēmitēs), „of the desert”,^[5] which in turn comes from ἔρημος (erēmos),^[6] signifying „desert”, „uninhabited”, hence „desert-dweller”; adjective: „eremitic”..

Nie wiem, czy to już zostało zauważone, ale OBA wyrazy i eReMiTa i HeRMiT są podobne, tyle że pierwszy rzekomo nie posiada(ł) dźwięku „H” na swym początku, tak że tzw. eReMiTa, był HeReMiTą, czyli HRM. Zmienia to rzekomo rdzeń HRM w RM i jego znaczenie, z obupłciowości ZAMKNIĘTEJ, ZWARTEJ, ZAWARTEJ, w pustynność… Tyle tylko, że ci PuSTeLNiCY, to oni na PuSTyNI, PuSTCe w odosobnieniu siedzieli, jak w ZAMKNIĘCIU, jak np. mnich w celi klasztornej, należeli to „hermetycznego”, szczelnego, szczególnego zgromadzenia i zgłębiali „hermetyczną” wiedzę, niedostępne dla ogółu ludzi…

Pogrzebmy trochę głębiej do Hermesa, HeRM+eSa, ojca Hermafrotyty.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hermes
Hermes (gr. Ἑρμῆς Hermḗs, łac. Mercurius) – w mitologii greckiej bóg dróg, podróżnych, kupców, pasterzy, złodziei, posłaniec bogów i psychopomp. Hermes jako bóg handlu musiał mieć opanowane techniki dobijania targu, uznano go więc za boga „przekonującej wymowy”. A ponieważ stąd już tylko krok od zwykłego cwaniactwa, Hermes został także opiekunem złodziei, co przypisywano mu raczej żartem niż naprawdę. Jeden z 12 bogów olimpijskich.

Uchodził za syna boga Zeusa i Plejady Mai. Był bratem Dionizosa, Hefajstosa, Ateny, Afrodyty, Apolla, Artemidy i Aresa. Urodził się w górach Kyllene w Arkadii, gdzie były główne ośrodki jego kultu. Hymn homerowy do Hermesa opowiada, że jako niemowlę ukradł Apollinowi stado krów, sprytnie myląc ślady. Następnie podarował bratu lirę z jelit cielęcych i skorupy żółwia, czym złagodził gniew Apollina. W zamian otrzymał jako oznakę władzy laskę herolda, zwaną kaduceuszem (kerykejonem), oplecioną dwoma wężami, (które zaprzyjaźniły się kiedy Hermes rzucił między nie kerykejonem) uśmierzającą spory i kłótnie.

Na początku swojego pobytu na Olimpie okradł większość bogów. Został stamtąd wypędzony, ale bogom zaczęło go brakować, ponieważ miał w sobie tyle młodości i wdzięku, że Olimp zdawał się bez niego pusty i smutny. Dzięki decyzji Zeusa powrócił na Olimp.

Odprowadzał zmarłych do Hadesu, zsyłał ludziom marzenia senne. Był wysłańcem i ambasadorem Zeusa, posłańcem i gońcem bogów z Olimpu.

Atrybutami Hermesa są: kaduceusz, podróżny kapelusz ze skrzydłami – petasos. Jego atrybutem były też sandały ze skrzydłami, dzięki którym przemieszczał się z miejsca na miejsce.

Z Afrodytą miał dziecko o imieniu Hermafrodyta. Z inną kobietą – nimfą rzeczną, spłodził Pana – dziwne stworzenie, o owłosionej skórze, koźlich nogach i rogach, capiej bródce i szpiczastych uszach. Jednak według niektórych podań ojcem Pana był Zeus.

Hermesowi przypisywano także wynalezienie pisma i liczb, ćwiczeń gimnastycznych (był więc również bóstwem opiekuńczym palestry). Jako że był patronem podróżnych, stawiano mu przy drogach pomniki zwane hermami, tj. słupy zwieńczone rzeźbą przedstawiającą głowę Hermesa. Rzymianie utożsamiali go z Merkurym.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hermes_Trismegistos
Hermes Trismegistos, w wersji zlatynizowanej Hermes Trismegistus (stgr. Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος, Hermes Po Trzykroć Wielki lub Trzykroć Największy, także łac. Mercurius ter Maximus) – synkretyczne bóstwo hellenistyczne powstałe z połączenia cech greckiego boga Hermesa i egipskiego Thota, inspirowane również mistycznymi prądami judaizmu i magią żydowską oraz być może wierzeniami perskimi, często identyfikowane również z biblijnym patriarchą Henochem oraz Serapisem i Hermanubisem.

Hermes Trismegistos reprezentuje triadę religii, nauki i sztuki, które tworzą w nim pełnię, stanowiąc jednocześnie symbol tajemnej wiedzy starożytności. Zgodnie z legendami przypisuje mu się autorstwo 36529 ksiąg, zawierających całą wiedzę i mądrość starożytnego świata, przede wszystkim zaś Tabula Smaragdina oraz traktatów Corpus Hermeticum, stanowiących inspirację dla alchemii, mających wpływ na filozofię różokrzyżowców oraz innych tradycji ezoterycznych, gnostyckich i kabalistycznych.

Zarówno Thot, jak i Hermes byli bogami pisma i mądrości tajemnej^[1] ; obaj pełnili funkcję psychopomposa, czyli tego, który odprowadza duszę w zaświaty. Thot był bogiem mądrości, patronem astrologii i alchemii. Należy jednak zaznaczyć, że Hermes Trismegistos nie jest tożsamy z Hermesem; zarówno większość Greków, jak i Rzymian nie zastąpiła jednego boga przez drugiego.

Hermes Trismegistos w Tarocie jest utożsamiany z kartą Maga i oznacza aktywność, intelekt, poznawanie świata, panowanie nad sobą i nad światem, silną wolę. Jest symbolem absolutnej jedności mistyki, nauki i sztuki.

Tekst łaciński Tabula Smaragdina

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tablica_szmaragdowa
Tablica Szmaragdowa (łac. Tabula Smaragdina) – starożytny tekst hermetyczny, za którego autorstwo tekst przypisuje Hermesowi Trismegistosowi. Do treści Tablicy odwoływali się średniowieczni alchemicy oraz różokrzyżowcy, a także adepci nauk okultystycznych i ezoterycznych. Alchemicy wierzyli, iż przekaz zawiera tajemnicę kamienia filozoficznego.

W oryginale tekst był pisany w języku arabskim.^{[potrzebne źródło]} Istnieje wiele przekładów, z czego pierwszym był łaciński przekład autorstwa Apoloniusza z Tiany^[1], a jednego z późniejszych przekładów na język angielski dokonał Izaak Newton, który zajmował się też okultyzmem.

https://en.wikipedia.org/wiki/Emerald_Tablet
The Emerald Tablet, also known as the Smaragdine Table, or Tabula Smaragdina, is a compact and cryptic piece of Hermetica reputed to contain the secret of the prima materia and its transmutation. It was highly regarded by European alchemists as the foundation of their art and its Hermetic tradition. The original source of the Emerald Tablet is unknown. Although Hermes Trismegistus is the author named in the text, its first known appearance is in a book written in Arabic between the sixth and eighth centuries. The text was first translated into Latin in the twelfth century. Numerous translations, interpretations and commentaries followed.

The layers of meaning in the Emerald Tablet have been associated with the creation of the philosopher’s stone, laboratory experimentation, phase transition, the alchemical magnum opus, the ancient, classical, element system, and the correspondence between macrocosm and microcosm.

Textual history
The text of the Smaragdine Tablet gives its author as Hermes Trismegistus („Hermes the Thrice-Greatest”), a legendary Hellenistic^[1] combination of the Greek god Hermes and the Egyptian god Thoth.^[2] Despite the claims of antiquity, it’s believed to be an Arabic work written between the sixth and eighth centuries.^[3] The oldest documentable source of the text is the Kitāb sirr al-ḫalīqa (Book of the Secret of Creation and the Art of Nature), itself a composite of earlier works. This volume is attributed to „Balinas” (or Pseudo-Apollonius of Tyana) who wrote sometime around the eighth century.^[4] In his book, Balinas frames the Emerald Tablet as ancient Hermetic wisdom. He tells his readers that he discovered the text in a vault below a statue of Hermes in Tyana, and that, inside the vault, an old corpse on a golden throne held the emerald tablet.^[5]

Following Balinas, an early version of the Emerald Tablet appeared in Kitab Ustuqus al-Uss al-Thani (Second Book of the Elements of Foundation) attributed to Jabir ibn Hayyan.^[6] The Smaragdine Tablet was first translated into Latin in the twelfth century by Hugo von Santalla.^[7] The text is also in an enlarged thirteenth century edition of Secretum Secretorum (also known as Kitab Sirr al-Asrar).

https://en.wikipedia.org/wiki/Hermes
Hermes (/ˈhɜrmiːz/; Greek: Ἑρμῆς) is an Olympian god in Greek religion and mythology, the son of Zeus and the Pleiad Maia. He is the second youngest of the Olympian gods.

Hermes is a god of transitions and boundaries. He is quick and cunning, and moves freely between the worlds of the mortal and divine, as an emissary and messenger of the gods,^[1] intercessor between mortals and the divine, and conductor of souls into the afterlife. He is the protector and patron of herdsmen, thieves,^[2] oratory and wit, literature and poetry, athletics and sports, invention and trade, ^[3] roads, boundaries and travellers. ^[4][5]

In some myths, he is a trickster and outwits other gods for his own satisfaction or for the sake of humankind. His attributes and symbols include the herma, the rooster, the tortoise, purse or pouch, winged sandals and winged cap. His main symbol is the Greek kerykeion or Latin caduceus which consisted of two snakes wrapped around a winged staff.^[6]

In the Roman adaptation of the Greek pantheon (see interpretatio romana), Hermes is identified with the Roman god Mercury,^[7] who, though inherited from the Etruscans, developed many similar characteristics, such as being the patron of commerce.
(…)

Etymology
The earliest form of the name Hermes is the Mycenaean Greek *hermāhās,^[8] written e-ma-a₂ (e-ma-ha) in the Linear B syllabic script.^[9] Most scholars derive „Hermes” from Greek ἕρμα herma,^[10] „prop,^[11] heap of stones, boundary marker”, from which the word hermai („boundary markers dedicated to Hermes as a god of travelers”) also derives.^[12] The etymology of ἕρμα itself is unknown (probably not an Indo-European word).^[8] R. S. P. Beekes rejects the connection with herma and suggests a Pre-Greek origin.^[8]

The words Hermes and hermeneutics both have the same root, this being hermeneus.^[13]

I should imagine that the name Hermes has to do with speech, and signifies that he is the interpreter (ermeneus)

—Socrates in Plato – Cratylus^[14]

Plato offers a Socratic folk-etymology for Hermes’s name, deriving it from the divine messenger’s reliance on eirein (the power of speech).^[15] Scholarly speculation that „Hermes” derives from a more primitive form meaning „one cairn” is disputed.^[16] In Greek a lucky find is a hermaion.

It is also suggested that Hermes is cognate of the Vedic Sarama.^[17][18]
(…)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Herma
Herma (stgr. Ἑρμῆς Hermes – dosł. Hermes, l.mn. Ἑρμαῖ Hermai) – architektoniczny element dekoracyjny w formie czworokątnego słupka zwężającego się ku dołowi, a na górze zakończonego popiersiem lub rzeźbą głowy^[1].

Początkowo (do V w. p.n.e.) forma stosowana w Grecji tylko dla przedstawienia Hermesa, przy czym na hermie umieszczano także wyobrażenie fallusa. Później przedstawiano w ten sposób także innych bogów i herosów. (…) W 415 p.n.e., tuż przed rozpoczęciem wyprawy sycylijskiej, nieznani sprawcy utrącili fallusy niemal wszystkim hermom w Atenach. Wydarzenie to zostało uznane za element spisku przeciw demokracji, a podejrzenie o kierowanie spiskiem padło na Alkibiadesa, pomysłodawcę wyprawy na Sycylię.

Herma of Demosthenes from the Athenian Agora, work by Polyeuktos, c. 280 BC, Glyptothek.

https://en.wikipedia.org/wiki/Herma
A herma (Ancient Greek: ἑρμῆς, pl. ἑρμαῖ hermai),^[1] commonly in English herm, is a sculpture with a head, and perhaps a torso, above a plain, usually squared lower section, on which male genitals may also be carved at the appropriate height. The form originated in Ancient Greece, and was adopted by the Romans, and revived at the Renaissance in the form of term figures and Atlantes.

Origin
In the earliest times Greek divinities were worshipped in the form of a heap of stones or a shapeless column of stone or wood. In many parts of Greece there were piles of stones by the sides of roads, especially at their crossings, and on the boundaries of lands. The religious respect paid to such heaps of stones, especially at the meeting of roads, is shown by the custom of each passer-by throwing a stone on to the heap or anointing it with oil.^[2] Later there was the addition of a head and phallus to the column, which became quadrangular (the number 4 was sacred to Hermes).^[3]
(…)

https://en.wiktionary.org/wiki/herm
Etymology 1

From Hermes

Noun herm ‎(plural herms)

1. A rectangular pillar bearing a bust of Hermes, once used as a boundary marker and later as decoration.^[1]

Synonyms

• (rectangular pillar): herma

https://en.wiktionary.org/wiki/Hermes
Etymology

From the Ancient Greek Ἑρμῆς ‎(Hermês), itself of unknown meaning and origin.

https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%99%CF%81%CE%BC%E1%BF%86%CF%82#Ancient_Greek

Ancient Greek

Etymology

Uncertain origin; usually linked to ἕρμα ‎(hérma, “heap of stones”), itself of non-Indo-European substrate origin. Beekes instead suggests an Pre-Greek origin.

Alternative forms

• Ἐρμείας ‎(Ermeías) (Epic)
• Ἑρμείης ‎(Hermeíēs) (Epic)
• Ἑρμᾶς ‎(Hermâs) (Doric & Boeotian)
• Ἑρμάων ‎(Hermáōn)
• Ἑρμάν ‎(Hermán)

Pronunciation

• (5th BC Attic): IPA: /hermɛ́͜ɛs/

• (1st BC Egyptian): IPA: /hɛrméːs/

• (4th AD Koine): IPA: /ermís/

• (10th AD Byzantine): IPA: /ermís/

• (15th AD Constantinopolitan): IPA: /eɾmís/

https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%95%CF%81%CE%BC%CE%B1#Ancient_Greek

Ancient Greek

Etymology

Perhaps related to εἴρω ‎(eírō, “I string together”).

https://en.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%E1%BC%B4%CF%81%CF%89#Ancient_Greek

Ancient Greek

εἴρω

Etymology 1

From Proto-Indo-European *ser- ‎(“to bind, put together”). Cognates include Sanskrit सरत् ‎(sarat), Latin serō, and Gothic ‎(sarwa).

!UWAGA!
*ser-, czyli CeR+oWaĆ/T i CeL+oWaĆ/T, jak i SzyĆ/T igłą, jak i Szyć/T z łuku!!! Kolejny przykład na to, że oficjalne językoznawstwo ma ogromny kłopot z dźwiękiem zapisywanym jako „C”, który to dźwięk jest wymawiany przez Słowian, no i może zniekształcony przez Włochów, coś jak „Cz”.

https://en.wiktionary.org/wiki/sermo#Latin

Etymology

From Proto-Indo-European sermō, from ser- ‎(“to bind”) + *-mō. Cognate of serere ‎(“to join”).

https://en.wiktionary.org/wiki/serere#Latin

Etymology 2

Form of the verb serō ‎(“I join or weave”).

https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/ser-

Root

*ser-^[1]

1. to bind, to tie together
2. thread

• ser- ‎(root present)
  • Italic: *serō
    • Latin: serō
• *ser-ye- ‎(ye-present)
  • Hellenic:
    • Ancient Greek: εἴρω ‎(eírō)
• *sér-tis
  • Italic: *sortis
    • Latin: sors
• *sor-mos
  • Hellenic:
    • Ancient Greek: ὅρμος ‎(hórmos)
• *sor-wos
  • Germanic: (possibly) *sarwą ‎(“equipment, armour”)
    • Old English: searu
    • Old High German: saro
    • Gothic: ‎(sarwa)
    • → Germanic: *sarwijaną ‎(“to equip, to arm”)
      • Old English: sierwan
      • Old Frisian: sera
      • Middle High German: serwen
    • → Germanic: *gasarwiją
      • Old High German: gisarawi
        • Middle High German: geserwe
      • Old Norse: sørvi

(…)

• Italic:
  • Latin: sermō
• Indo-Iranian:
  • Sanskrit: सरत् ‎(sarat)
  • Sanskrit: सिरा ‎(sirā)
• Tocharian:
  • Tocharian A: sar-

!UWAGA!
Słowiańskiego SzyĆ/T czy CeRoWaĆ/T oczywiście brak!

…..

Podsumowując widać dokładnie, że pierwowzorem dla tzw. greckiego rdzenia HRM nie był rdzeń RM, ale rdzeń SRM. Wiedza ta jest bardzo niepożądana z punktu widzenia oficjalnego językoznawstwa, bo wskazuje to znów na to, że dźwięk „S” BYŁ STARSZY I PIERWOTNIEJSZY OD TZW. MYKEŃSKIEGO/AHAISKIEGO niemego dźwięku „H”, znanego właśnie jako tzw. rough breathing, a to CAŁKOWICIE PODWAŻA OBOWIĄZUJĄCE TŁUMACZENIE TWIERDZENIA, o pochodzeniu podziału na tzw. satem i centum/kentum, a zwłaszcza wtórnych zapożyczeń „odnajdywanych” w języku słowiańskim!!!

No dobrze, dobrze… ale co ze rdzeniem SRM, co on może po słowiańsku oznaczać?

https://en.wikipedia.org/wiki/Sarama

In Hindu mythology, Sarama (Sanskrit: सरमा, Saramā; Tamil: Carapai; Thai: Trichada; Malay: Marcu Dewi) is a mythological being referred to as the dog of the gods, or Deva-shuni (देव-शुनी, devaśunī). She first appears in one of Hinduism’s earliest texts, the Rig Veda, in which she helps the god-king Indra to recover divine cows stolen by the Panis, a class of demons. This legend is alluded to in many later texts, and Sarama is often associated with Indra. The epic Mahabharata, and some Puranas, also make brief reference to Sarama.

Early Rig-Vedic works do not depict Sarama as canine, but later Vedic mythologies and interpretations usually do. She is described as the mother of all dogs, in particular of the two four-eyed brindle dogs of the god Yama, and dogs are given the matronymic Sarameya („offspring of Sarama”). One scripture further describes Sarama as the mother of all wild animals.

Etymology and epithets

Orientalist Max Müller suggests that the word Sarama may mean „the runner”, with the stem originating from the Sanskrit root sar („to go”), but he is unable to account for the second part of the name, ama.^[1] Professor Monier-Williams translates Sarama as „the fleet one”.^[2] The etymological treatise Nirukta by Yaska mentions that Sarama derives her name from her quick movement. Mahidhara, a commentator of the Vajasaneyi Samhita, states that Sarama is „she who entertains (remante) the gods”.^[3] More broadly, Sarama has also come to mean any female dog.^[2]

There are two epithets for Sarama in the original Rig Veda. Firstly, she is described as supadi, which means „having good feet”, „fair-footed” or „quick”, an epithet only used for Sarama in the text. Her other epithet is subhaga – „the fortunate one”, or „the beloved one” – a common epithet of the Ushas, the Dawn.^[4] Sarama’s other name Deva-shuni means „divine bitch” or „bitch of the gods”.^[5][6]

It has been suggested that the Greek Hermes is a cognate of Sarama.^[7]
(…)

No czyli co w końcu z tym SRM? Co to znaczy? Wg. mnie moze to oznaczać dwie rzeczy, ale w sumie jedno i to samo…

Rozwój narządów płciowych zewnętrznych męskich i żeńskich według Graya

https://pl.wikipedia.org/wiki/Srom
Srom – zewnętrzna część żeńskiego układu płciowego.
(…)

Nazewnictwo

Słowo srom dawniej oznaczało wstyd, hańbę, niesławę^[1] – od prasłowiańskiego *sormъ, stąd też rosyjskie, ukraińskie со́ром (sorom), białoruskie сорам (soram), staroruskie соромъ (soromъ), scs. срамъ (sramъ – jako odpowiednik greckiego nowotestamentowego αἰσχύνη/aischunē „wstyd, hańba”), срамота (sramota), bułgarskie срам (sram), срамът (sramŭt), serbskie, chorwackie i słoweńskie сра̑м/srȃm, срамота/sramota, dolnołużyckie srom, sromota (porównaj polskie współczesne sromota, sromotny) – zabytek językowy należący do zgodności irańsko~słowiańskich: awestyjskie fšarǝma „wstyd”, nowoperskie šаrm, osetyjskie œfsarm ts.^[2][3] Nazwa przeniesiona na narząd płciowy ze względu na religijne tabu dotyczące seksualności, z tego powodu jest ona rzadko stosowana w zastosowaniach pozamedycznych. Jak każda część ludzkiego ciała związana z seksualnością, srom ma wiele potocznych nazw, z których część ma charakter wulgarny. Sfera płciowości dla wielu jest tematem tabu, co stwarza mniejsze lub większe problemy z nazewnictwem.

http://sjp.pl/srom
1. ogół zewnętrznych narządów płciowych kobiet i samic ssaków
2. przestarzale: wstyd, hańba, niesława

https://pl.wiktionary.org/wiki/srom

synonimy:

(1.1) st.pol. kiep

(1.2) st.pol. sromota

wyrazy pokrewne:

rzecz. sromota f

czas. sromać się, zasromać się, zasromać

przym. sromotny, sromowy

I na koniec, jakby tego było mało… to ten SRoM, wygląda na to, że pochodzi od czynności jak SRaĆ/T, czyli SRoMeM SRa się…

…..

Dopisek:
Może to wszystko nie jest ładne, ale tak właśnie powstają wpisy na szybko… są trochę jakby nieokrzesane i surowe… ale tak wyglądają właśnie moje poszukiwania znaczeń słów…