165 „Soviet story”, czyli sowiecka opowieść… o zagładzie Słowian 02

Kolejny dowód, że pustynna tradycja, to jedno i to samo, czyli to co zwykle, czyli masowe mordowanie i inne zbrodnie i o czym będzie dalej, za:

http://abelikain.blogspot.co.uk/2012/12/sowiecka-historia.html

A w następnym odcinku, kto finansował Lenina i jego „międzynarodowych” towarzyszy…

Sowiecka historia

Gdy szuka się określenia, które najlepiej opisze film „Soviet Story”, przychodzą na myśl takie słowa, jak wstrząsający, bezkompromisowy czy przełomowy. Bo taki musi być obraz, który wywołał w putinowskiej Rosji falę demonstracji i zamieszek. Protesty nie ograniczały się zresztą do ulicznych manifestacji. Protestowali politycy, organizowano konferencje prasowe, a programy informacyjne w rosyjskich telewizjach poświęciły filmowi czołówki.

Histeria przetoczyła się przez Rosję pod hasłem: „Ręce precz od naszych dziadków”, skandowanym przez uczestników demonstracji. Znaczy to, że spora część Rosjan odczuwa więź z mordercami z NKWD i tymi, którzy wydawali im rozkazy. Bo film jest potężnym w swej wymowie aktem oskarżenia właśnie wobec nich oraz tych, którzy stworzyli najpierw ideologię, a potem najbardziej krwawy system w historii ludzkości.

Wiek zagłady

Film zrealizował 34-letni łotewski reżyser Edwins Snore. Chciał pokazać najbardziej do dziś zakłamywany – i to nie tylko w Rosji, ale również na Zachodzie – temat w historii najnowszej. Reżyserowi udało się dotrzeć do źródeł wcześniej nieznanych. Odnalazł np. materiały z samych początków partii nazistowskiej, w których Goebbels mówi z najwyższym podziwem o Leninie, a Hitlera określa jako jego niemiecki odpowiednik.

„Soviet Story” to historia XX w. w pigułce. Opowiada bowiem o fundamentach ideowych, na których zostało zbudowane poprzednie stulecie, a które właściwie w niewiele naruszonym stanie trwają do dziś.

Film wyemitowały telewizje 10 krajów – od Estonii i Łotwy, po Ukrainę i Gruzję. Nie pokazano go w Europie Zachodniej, natomiast mogli go zobaczyć Amerykanie. W TVP był jednym z najdłużej oczekujących na emisję „pułkowników” i w końcu nadano go po cichu w środku nocy.

Niemieccy uczniowie Lenina

Siła filmu tkwi nie w podręcznikowej narracji, lecz w celnym rozszyfrowaniu często ukrytych, kulturowych podstaw historii naszej epoki. Dowodzi, że twórcy marksizmu uzasadniali i wprost zapowiadali likwidację całych narodów. A rzekomo „naiwny” brytyjski socjalista George Bernard Shaw mówił jednoznacznie, że są ludzie, którzy jako nieproduktywni po prostu nie mają „prawa do istnienia”, więc należy ich zabijać.

Dopóki idee te były głoszone tylko w artykułach Engelsa na łamach XIX-wiecznych gazet czy w książkach Marksa, ich konsekwencji nikt nie brał poważnie pod uwagę. Kiedy jednak przesiąknięci nimi przywódcy uzyskali realne możliwości działania, zaczął się najbardziej krwawy okres w historii: z jednej strony holokaust, a z drugiej dziesiątki milionów ofiar komunizmu.

Reżyser pokazuje, że Lenin i jego następcy zaczęli zabijać znacznie wcześniej niż hitlerowcy i robią to zresztą do dziś np. w Chinach czy Korei. Zatem Führer i jego zwolennicy występowali w roli uczniów – jedna z najbardziej otwierających oczy informacji z filmu dotyczy faktu, że twórcy systemu obozów koncentracyjnych III Rzeszy uczyli się, jak je zorganizować, od swych sowieckich partnerów, którzy przecież uruchomili Gułag wiele lat wcześniej.

Polska miała nieszczęście znaleźć się dokładnie pomiędzy tymi dwoma najbardziej zbrodniczymi państwami w historii świata. Stąd siłą rzeczy znaczna część filmu dotyka nas bezpośrednio. Alians Stalina z Hitlerem, który umożliwił wybuch II wojny światowej, niemiecko-sowiecka defilada zwycięstwa, znana z filmu Grzegorza Brauna, czy zbrodnia katyńska to jedne z najważniejszych tematów dzieła łotewskiego reżysera.

Plakaty

Goebbels i NKWD

Niezwykłe są również okoliczności powstania „Soviet Story”. Autor na nakręcenie filmu poświęcił 10 lat. Jego benedyktyńska praca przyniosła zaskakujące rezultaty. Okazało się, że to w archiwach zachodnioeuropejskich udało mu się odnaleźć unikalne, nieznane wcześniej taśmy dokumentujące sojusz niemiecko-sowiecki czy spotkania – w przyjaznej, nieoficjalnej atmosferze, przy kieliszku – szefów NKWD z Himmlerem i Goebbelsem.

Dlaczego do materiałów, które leżały przez dziesiątki lat w archiwach niemieckich i brytyjskich, a więc w zasięgu ręki, nie dotarli i nie wykorzystali ich zachodni historycy i filmowcy? Film pośrednio odpowiada na to pytanie. Sojusz zawarty przez Churchilla i Roosevelta ze Stalinem nie zakończył się w 1945 r. Na poziomie ideologicznym w pewnym sensie trwa nawet do dziś. II wojna światowa jest wciąż uznawana za starcie dobra, reprezentowanego przez aliantów zachodnich i Stalina, ze złem, uosobionym w Hitlerze. Bo już nie z Niemcami, o czym przypomina wymowne ujęcie kanclerza Niemiec u boku Putina na trybunie honorowej podczas parady zwycięstwa na placu Czerwonym.

Kto zatem przegrał II wojnę światową? Wszystko wskazuje na to, że „naziści” i… Polacy.

Zbrodnie zwycięskiego Związku Sowieckiego na własnych obywatelach i całych narodach, a także te popełnione w Polsce czy innych podbitych krajach stały się tematem tabu, nieobecnym w mediach i kulturze Zachodu. Ta fałszywa, ahistoryczna perspektywa rozbroiła ideologicznie zachodnie demokracje i sprawiła, że przez większą część okresu po 1945 r. to Moskwa była aktywną i dominującą stroną w globalnej rozgrywce, a Zachód nie potrafił znaleźć skutecznej recepty na sowiecką ekspansję. Przełom nastąpił dopiero dzięki Janowi Pawłowi II i Ronaldowi Reaganowi, zresztą właśnie w sferze ducha i sposobu myślenia, a dopiero potem znalazł odbicie w sytuacji politycznej i militarnej.

Walka o pamięć

Kręcenie filmu zabrało reżyserowi kolejne dwa lata. Rozmawiał m.in. z Normanem Daviesem, Wiktorem Suworowem i Władimirem Bukowskim. Ale też z ofiarami Gułagu czy sztucznie wywołanego Wielkiego Głodu na Ukrainie.

Zdjęcia powstawały w wielu państwach: w Rosji (w tym na Syberii, skąd pochodzą wstrząsające zdjęcia z dawnych łagrów, gdzie do dziś można natrafić na ludzkie czaszki czy stosy dziecięcych bucików), na Ukrainie, Łotwie, w Niemczech, we Francji i w Wielkiej Brytanii.

Premiera filmu wywołała na Kremlu wściekłość. Wszystkie największe gazety i telewizje zaatakowały „Soviet Story”. Autorowi zarzucano fałszerstwo. „Prawda” określiła film jako „próbę przepisywania historii przez Europę”. Putinowska młodzieżówka organizowała demonstracje. Nawoływano do ukarania zakazem wykonywania zawodu przez rosyjskich historyków, którzy wypowiadali się w filmie.

Władze rozpętały kampanię przeciwko „Soviet Story”, choć autor nie oskarża Rosji, lecz system komunistyczny, i wręcz wskazuje, że większość ofiar zbrodni stalinowskiego reżimu stanowili właśnie Rosjanie. Jednak widać, jak bardzo reżim Putina docenia wagę ideologii, w tym walki o historię.

W Polsce wiemy o tym szczególnie dobrze. Wystarczy przypomnieć jeden z wielu przykładów „polityki historycznej” Kremla, kiedy w przeddzień wizyty Putina w Polsce (i jego rozmowy z Donaldem Tuskiem na molo w Sopocie) państwowa telewizja „Wiesti” pokazała film zarzucający Polsce… pakt z hitlerowskimi Niemcami.

„Soviet Story” jest nie tylko freskiem historycznym, który kilkoma scenami potrafi dotrzeć do „jądra ciemności” naszych czasów. Nie tylko ujawnia wspólnotę ideologii hitlerowskiej i komunistycznej, ich wspólne filozoficzne korzenie oraz ścisłą – do 1941 r. – współpracę zbudowanych na nich państw. Mówi też o współczesnej Europie, na której przemilczanie sowieckich przestępstw pozostawiło wyraźny ślad. Czyż nie znajdujemy tu wyraźnej kontynuacji – w milczeniu wobec okrucieństw wojny w Czeczenii czy agresji na Gruzję?

Smoleńska puenta

A w finale prowadzi nas ku współczesnej Rosji, w której pamięć o utraconym imperium jest ciągle żywa. I pokazuje, jak te niebezpieczne resentymenty są wykorzystywane w polityce. Czyż jednym z filarów, na których opiera się reżim Putina, nie jest właśnie obietnica przywrócenia Rosji pozycji mocarstwowej? Dlatego właśnie musi tak nieustępliwie strzec oficjalnej wersji historii przed najmniejszym nawet naruszeniem. 

Prawda o zbrodniczym charakterze Związku Sowieckiego jest groźna, bo ma on pozostać ideałem, do odbudowania którego – oczywiście w nowej, dostosowanej do zmienionych warunków formie – dąży Kreml.

„Soviet Story” kończy się niepokojącymi obrazami z obecnej Rosji. Pokazuje narastającą agresję wobec obcych, frustrację i szowinizm. Film powstał przed 10 kwietnia 2010 r., lecz atmosfera, którą w nim odnajdujemy, tłumaczy i wyjaśnia sposób myślenia tych, którzy decydowali tamtego dnia o przebiegu wydarzeń, które rozegrały się nad lotniskiem Siewiernyj.

A ostatnie dni dopisały do filmu nieoczekiwaną puentę, która sprawiła, że nabrał dramatycznej aktualności. W „Soviet Story” jest wiele wstrząsających ujęć ciał ofiar komunizmu. Na większości z nich zwłoki są zbezczeszczone – leżą na ziemi, odarte z ubrań, są wrzucane lub spychane do dołów śmierci, jak w Katyniu, leżą na poboczu drogi… Gdy oglądałem film, miałem przed oczami w ten sam sposób poniżone i zbezczeszczone ciała w Smoleńsku.

http://niezalezna.pl/34401-sowiecka-historia

Zagłada Słowian

Słowianie – największa liczebnie ofiara ludobójstwa Niemieckiego nazizmu  i Rosyjskiego komunizmu – nie mają swoich muzeów zagłady, marszów pamięci, pomników, programów edukacyjnych, nagłośnienia medialnego. W świadomości świata niesłowiańskiego praktycznie nie istnieją jako ofiara nazizmu, nie wspominając o wiedzy na temat ich liczby. Monopol holokaustyczny na martyrologię XX-wieczną i mordercza, wszechogarniająca propaganda cierpiętniczej wyjątkowości, pierwszeństwa bądź wyłączności ofiar żydowskich, poparta aparatem demoliberalnej władzy, wyklucza ich z pamięci i świadomości nawet w Polsce, podobnie w innych krajach słowiańskich. Muszę na początku XXI wieku pisać o truizmach, które są skutecznie zwalczane i przemilczane. To, o czym się nie mówi, nie istnieje. Tak to już w naszej epoce jest. Jeżeli już jednak jacyś Słowianie są wymieniani, to w dość dziwaczny sposób, zawsze po holokauście, który mimo mniejszej liczby ofiar, przyjmując nawet magiczne 6 milionów, zawsze i wszędzie zajmuje królewskie I miejsce. Czasem miejsce wyłączne. Wystarczy poczytać polskie i zachodnie podręczniki historii czy książki historyczne, szczególnie autorów żydowskich czy niemieckich. Na przykład pan historyk niemiecki Guido Knopp w swej biografii Hitlera stwierdził był, że prawdziwa II wojna światowa rozgrywała się w komorach gazowych. I tyle. Dla Niemców jest oczywistym interesem wyłączność śmierci Żydów, w końcu nawet 6 milionów jest lepsze niż 20 (bez tej czarodziejskiej liczby) czy 25 (z nią). Słowianie w połączeniu z nazizmem mają być kojarzeni jako mordercy biednych, jedynych Żydów, ewentualnie pomocnicy hitlerowców. To też świetna dla Niemców sprawa, dlatego też symbiotyczna miłość niemiecko-żydowska po chwilowych ekscesach kwitnie. Spreparowani Słowianie stanowią bezbronny cel holokaustycznego biznesu, wpływów politycznych, a do tego stanowią potwierdzenie tezy o holokauście jako mordzie wszystkich narodów na jedynych Żydach, wyjątkowości tegoż, niezwykłych cierpieniach…itd.

Takiego typu propaganda jest prosta i skuteczna, już pan Joseph Goebbels to wiedział.

Powracając do Słowian, trzeba podkreślić, że stanowili główną ofiarę nazizmu, czyli najliczniejszą. Chyba to kryterium powinno stanowić o „główności”, a nie pochodzenie rasowe, nieprawdaż? Niestety, tak oczywiste stwierdzenie faktów stanowi dzisiaj „antysemityzm”, rasizm, pomniejszanie cierpień, obrazę pamięci… reszta arsenału została już wymieniona. Na tym bowiem polega rasowy szowinizm.

Zostawmy jednak szowinistów na boku i przyjmijmy jakieś szacunki na temat Słowian. Jest to trudne z różnych względów. Wszystkie narody słowiańskie po wojnie znalazły się pod panowaniem komunizmu, z którego wiarygodnością lepiej uważać. ZSRR podawał liczbę ofiar cywilnych od 7 najpierw do 20 milionów kilka lat po wojnie. Obecni badacze rosyjscy (np. Heller i Niekricz) również podają liczbę 20 milionów. Badacze zachodni najczęściej też posługują się tą liczbą, ewentualnie o milion większą. Zdarzają się też liczby większe, 25, 30 milionów, które obejmują także ofiary ludobójstwa sowieckiego, trwającego podczas wojny i ofiary wojskowe. Te większe liczby wymagają jednak wnikliwszego przyjrzenia się. Gdyby obracać się w liczbach przy minimum ofiar, przyjmijmy za umiarkowanym i kompromisowym Normanem Daviesem, po odliczeniu ofiar żydowskich – nawet oficjalnych(!), że zginęło 14 milionów radzieckich cywilów, w przygniatającej części Słowian. Przy doliczeniu oficjalnej liczby 3 milionów Polaków (ofiar tylko nazizmu) i 1,2 miliona Serbów (ofiar Niemców, Chorwatów i Muzułmanów) otrzymamy liczbę około 18,2 miliona Słowian. Przy obliczaniu tych liczb pojawiają się jednak problemy, jak zmiana granic, ukrywanie ludobójstwa komunistycznego w ofiarach nazizmu, propaganda. Dlatego też podaję tu liczby przy dolnej kresce. Przy rozpatrywaniu ludobójstwa Niemiec na Słowianach jeszcze jedna rzecz wymaga podkreślenia. Otwarte plany Rzeszy wobec wschodnich terenów Europy, wyłożone już jasno w „Mein Kampf”. Oczy Rzeszy miały zwrócić się na wschód. Wielkoniemiecka Rzesza  miała rozciągać się od Atlantyku do Uralu, poza Ural nie zamierzała się posuwać. Tereny słowiańskie miały być poddane depopulacji, Słowianie wyniszczeni i deportowani na zachód Syberii, zdatni rasowo zgermanizowani, kilka milionów pozostawionych jako niewolnicy. Od początku wojny plan ten wcielano w życie, deportując Słowian do obozów koncentracyjnych (3/5 wszystkich więźniów) i na roboty do Niemiec, a także czyszcząc z nich wybrane obszary (polskie kresy zachodnie, Chełmszczyzna, obszary Winnicy na Ukrainie). Można z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić, że realizacja polityki terroru zaprzepaściła nawet zwycięstwo nad ZSRR. Początkowo bowiem Niemców nieświadomi Słowianie witali jako wyzwolicieli od ludobójczego bolszewizmu i władzy żydowskich komunistów. Takie były fałszywe deklaracje, podchwycone dziś przez holopropagandę jak dowód…sam sobie dopowiedz tą litanię. Zaangażowanie ludności zajętych terytoriów do walki z bolszewizmem nie byłoby trudne. Ideologia na to nie pozwalała, choć po stronie Rzeszy w późniejszym okresie walczyły pewne słabe jednostki słowiańskie, popełniające często zbrodnie na innych Słowianach (np. SS-Galizien na Polakach). Tacy na przykład Ukraińcy zostali przez okupanta zamknięci z powrotem do kołchozów i zmuszeni do pracy jak w okresie sowieckim i obowiązkowych dostaw. Zupełnie niezrozumiałe jest dopuszczenie przez Hitlera do koniunkturalnego i elastycznego sojuszu z żydowskim bolszewizmem, rzekomo głównym wrogiem, a jednocześnie późniejsza idiotyczna z punktu widzenia zwycięstwa nad ZSRR polityka terroru i wyniszczenia ludności na wschodzie. Zastanawiające, niepoprawne pytanie z jasną odpowiedzią.

Ludobójstwo na wschodzie odbywało się konwencjonalnymi, zwykłymi metodami, dalekimi od widowiskowych i futurystycznych metod. Wieszanie, rozstrzeliwanie, palenie, masowe egzekucje, śmierć w obozach koncentracyjnych z powodu niewolniczej pracy, głodu, warunków bytu, chorób, tortur, egzekucji. 3 miliony słowiańskich jeńców wojennych z ZSRR zginęło w prowizorycznych obozach jenieckich. Zwyczajnie. Niepozornie. Bez rozgłosu. Dzisiaj nie istnieją.

Najciekawsze momenty oraz zakończenie jest na samym końcu tego filmu.

Proszę zwrócić uwagę, że ten film jest także pewnego rodzaju propagandą, która uwypukla pewne sprawy ale na temat  innych, komuś niewygodnych kwestii autorzy filmu milczą.

Niemniej film ukazuje pewne niezwykłe kulisy, znane niewielu ludziom, które pośrednio wyjaśniają cele owych zbrodni – Hitlera, Stalina Roosevelta, Eisenhowera czy innych.

Czy masowe mordy stosowano dla przyjemności? Czy zabijano z powodu zagrodzenia ich własnego bezpieczeństwa? Czy 12 tysięcy więźniów Katynia stanowiło jakiekolwiek zagrożenie dla sowieckich władz?

Czy 6 milionów Żydów groziło rewolucją Niemcom hitlerowskim?

Czy Hiroszima i Nagasaki były jakimkolwiek zagrożeniem dla kogokolwiek? Czy rzeź Drezna, straszliwa powolna śmierć w płomieniach ponad pół miliona ludności cywilnej miała czemukolwiek zapobiec czy kogokolwiek przed czymś obronić?

Istnieje tylko jedna wiarygodna na owe pytania, na przyczyny bestialskich mordów podczas II Wojny Światowej ze wszystkich walczących stron.

Był to plan eksterminacji jak największej ilości Chrześcijan! 

Celem II Wojny Światowej było wzmocnienie komunizmu, zniszczenie wroga Watykanu, czyli rosyjskiego kościoła ortodoksyjnego. Podobny los spotkał Serbów ortodoksyjnych. Zwróćmy uwagę na to, że w tym filmie nie padło ani razu słowo – Watykan – główny przyjaciel Hitlera! Sprawdź kulisy planów III wojen światowych w poniższych filmach.

• http://www.youtube.com/watch?v=yq_kdNDsTdQ
• http://www.youtube.com/watch?v=F61K0fTxzZU
• http://www.youtube.com/watch?v=wUqfCfqdgG0

Czyżby nasienie węża było jednak realne? Czyżby ludzie dokonujący z zimną krwią tak masowych mordów byli ludźmi? Sprawdź ten link – Nasienie Węża.

Najbardziej przerażające jest to, że historia lubi się powtarzać i trwają wręcz gorączkowe przygotowania do kolejnych, być może jeszcze większych rzezi. może się to rozpocząć w każdej chwili. I co najbardziej przerażające – prawie nikt nie trąbi na alarm!

A rzezie nadal trwają w wielu krajach. Ostatnio mieliśmy rzezie w Iraku, Jugosławii, Libii, w Somalii, w Afganistanie i w Syrii rzezie te trwają nadal. Przelew niewinnej krwi toczy się nieprzerwanie od czasu rzekomego zakończenia wojny – przy poklasku władz i mediów. Wojna ta nadal trwa i nigdy się nie skończyła. Od roku 1945 wymordowano co najmniej 20 milionów ludzi a Europa straciła ponad 60 milionów ludzi, którzy się nie narodzili – czy to z powodu aborcji, czy medialnego prania mózgów czy także stale pogarszającej się sytuacji gospodarczej, kreowanej w taki właśnie sposób przez władze będące pod nadzorem Watykanu, Masonów i Syjonistów.

Cały świat jest u kogoś zadłużony i tego KOGOŚ nikt nigdy nie wspomina w mediach. KTOŚ te wszystkie pieniądze kradzione nieustannie całemu światu posiada i z ich pomocą owym światem rządzi!

Zwróć także uwagę, że te trzy słowa nie występują w tym filmie! Watykan, Masoni, Syjonisci.

http://www.proroctwa.com/sowiecka-historia.htm

„Wielki głód”. Ukraińcy odkrywają przerażający rozdział swojej historii

 Wielki Głód na Ukrainie w latach 1932/33 przez lata był tematem tabu nie tylko na Ukrainie, ale także w Polsce. Dopiero w 2006 roku ukraiński parlament przyjął ustawę uznającą to tragiczne wydarzenie za ludobójstwo. Nie zna litości bestia ludzka.

…..

Kto opłacił Lenina ? http://abelikain.blogspot.co.uk/2014/01/kto-opaci-lenina.html

Ta historia do niedawna była tajemnicą. Tajemnicę, którą starannie ukrywali bolszewicy, ich niemieccy opiekunowie i koła finansowe Niemiec, biorących udział w realizacji tego, co do tej pory zwie się „Wielką Socjalistyczną Rewolucją Październikową”. Jest to udokumentowana wersja działalności człowieka, który doprowadził Lenina do władzy.