Szanowne Czytelniczki i Czytelnicy,
piszę to w imieniu kilku osób, które już jakiś czas temu w różnych miejscach, wyraziły wolę/potrzebę opracowania czegoś na kształt słownika RDzeNi i słownika zapożyczeń od słowiańskich, odnajdywanych w różnych językach kreolskich, np. w tzw. j. greckim, łacińskim, czy w j. germańskich, jakim np. jest tzw. j. angielski, czyli taka kolejna „lingua franca”, w tym przypadku kaganatu angielskiego… 😉
Założę się, że każda osoba, która sama zapoznała się z problemami tzw. zapożyczeń językowych, czy budowy RDzeNi/słów i ma otwarty umysł, widzi jak na dłoni, (mam nadzieję, że trochę w tym tu też pomagam), że coś z tym, co głosi oficjalna nauka, zwana „językoznawstwem”, jest mocno nie tak…
Jedni z nas mówią o przeciw-słowiańskim rasistowskim spisku, inni tylko o przedziwnej niespójności i wybiórczości źródeł, jak np. wikipedia itp, a inni twierdzą z wyższością, że problemu nie ma i że WSZYSTKO TO TO SĄ TYLKO I WYŁĄCZNIE NASZE CHORE UROJENIA!!!
Pokażmy tym ostatnim środkowe palce i zróbmy sobie sami nasz słownik RDzeNi i zapożyczeń od-słowiańskich!!!
Jak to zrobić? Ano może np. tak:
1.
Zbierzmy ludzi i strony internetowe, którzy i które są lub mogą być zainteresowane w dodawaniu, udowadnianiu, sprawdzaniu itp. RDzeNI/słów, jak i informacji o nich, jak i publikowaniu ich tak, by JAK NAJWIĘCEJ OSÓB MOGŁO WZIĄĆ UDZIAŁ W TYM PRZEDSIĘWZIĘCIU.
2.
Osoby zainteresowane dodawaniem treści, będą podawały nowe RDzeNie/słowa i ich źródłosłowy w jak najbardziej „naukowy” sposób, korzystając z ogólnodostępnych źródeł – jak np. przykłady podane w komentarzach do tego wpisu. Wpisy będą publikowane na tych stronach, które będą chciały w tym pomóc, by tym sposobem nie było potrzeby „centralizacji” tego całego procesu.
Mówiąc krótko, ROZPROSZENIE możliwości wprowadzania i sprawdzania treści, JEST/BĘDZIE PODSTAWĄ CAŁEGO TEGO DZIAŁANIA.
3.
Osoby zainteresowane sprawdzaniem/podważaniem wiarygodności zamieszczanych treści, będą miały PEŁNĄ SWOBODĘ I MOŻLIWOŚCI KRYTYKOWANIA zamieszczanych wiadomości, tak by po wymianie argumentów, mógł powstać końcowy tekst, który ZAWSZE TYLKO PO PUBLICZNYM ZATWIERDZENIU, będzie przeniesiony na właściwy słownik, który pojawi się gdzieś na internecie, w formie dogodnej dla nas.
Mówiąc krótko, każdy będzie mógł napisać sobie, co mu się tam chce (nie zapominając o źródłach i cytatach z nich itp.), ale ZOSTANIE TO PODDANE KRYTYCE, tak by do słownika PRZENIESIONE ZOSTAŁY TYLKO SPRAWDZONE I ZATWIERDZONE JUŻ TREŚCI. (Jeśli przyjdzie taka potrzeba, treści słownika będą mogły być zmieniane, ale MUSI TO BYĆ UZGODNIONE WCZEŚNIEJ PUBLICZNIE, PODOBNIE JAK PRZY WPROWADZANIU RDZENI/SŁÓW.)
4.
Słownik będzie opracowany tak, by osoby nim zainteresowane, czyli TYLKO TE, KTÓRE WEZMĄ UDZIAŁ W JEGO STWORZENIU, MOGŁY PRZENIEŚĆ SOBIE ŁATWO JEGO CAŁĄ ZAWARTOŚĆ… Wyobraźcie sobie coś na kształt „ziarna”, które jeśli zainstalowane, samo rozpakowuje się, instaluje… i działa pod nowym adresem…
Mówiąc krótko, jeden nasz słownik/serwer pada… jak grzyby po deszczu z grzybni powstają nowe… i wszystko znów powraca do sieci…
5.
Co do tego, jak słownik zostanie ostatecznie opracowany, postawiony, zarządzany itd, to wszystko zostanie dopracowane w trakcie.
Mówiąc krótko, wynajdywanie i sprawdzanie treści na początek, by potem przenieść je bezpiecznie w bezpieczne miejsce/miejsca…
6.
Każda strona internetowa (i jej admin), która/który jest/może być zainteresowana/zainteresowany współpracą nad stworzeniem słownika słów zapożyczonych z j. słowiańskiego, JEST MILE WIDZIANA, aczkolwiek… UWAŻAM ŻEBY MÓC WSPÓŁTWORZYĆ SŁOWNIK, NALEŻY WYKAZAĆ SIĘ SŁOWIAŃSKIM PODEJŚCIEM DO TEGO TEMATU… Nie zgadzasz się z naszymi poglądami, ok. Chcesz krytykować, krytykuj, ale poznamy się na tobie, jeśli będziesz próbować mieszać… zostaniesz szybko rozpoznany i nie unikniesz następstw swoich czynów.
Jeśli ktoś nie rozumie, co mam na myśli, to nich pomyśli o jakimś oficjalnym allo-allo… i jeśli np. takie podejście jest mu bliższe… no to droga wolna, krzyż na drogę i sążnisty kop w… Czeluść już czeka!
Jeśli ktoś z Was ma jakieś uwagi, to zapraszam do wymiany poglądów.
No to zaczynam. Przeczytajcie najpierw uwagi, zamieszczone na próbę tu:
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka
Podstawa podstaw:
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2329
R.A. mówi:
22 września 2015 na 18:33
SKRiBH 
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2347
R.A. mówi:
25 września 2015 na 13:10
1. small = (S)MaLL = MaŁy
https://en.wiktionary.org/wiki/small
(…)
Etymology
From Middle English smal, from Old English smæl (“small, narrow, slender”), from Proto-Germanic *smalaz (“small”), from Proto-Indo-European *(s)mal-, *(s)mel- (“small, mean, malicious”). Cognate with Scots smal; sma (“small”); West Frisian smel (“narrow”); Dutch smal (“narrow”); German schmal (“narrow, small”); Danish, Norwegian, Swedish små (“small”); Latin malus (“bad”); Russian ма́лый (mályj, “small”).
(…)
Synonyms
(not large or big): little, microscopic, minuscule, minute, tiny; see also Wikisaurus:tiny
(young, as a child): little, wee (Scottish), young
(of written letters): lowercase, minuscule
Antonyms
See also Wikisaurus:large
(not large or big): capital, big, generous (said of an amount of something given), large
(young, as a child): adult, grown-up, old
(of written letters): big, capital, majuscule, uppercase
(…)
http://www.thesaurus.com/browse/small
http://www.etymonline.com/index.php?term=small
small (adj.) Old English smæl „thin, slender, narrow; fine,” from Proto-Germanic *smal- „small animal; small” (cognates: Old Saxon, Danish, Swedish, Middle Dutch, Dutch, Old High German smal, Old Frisian smel, German schmal „narrow, slender,” Gothic smalista „smallest,” Old Norse smali „small cattle, sheep”), perhaps from a PIE root *(s)melo- „smaller animal” (cognates: Greek melon, Old Irish mil „a small animal;” Old Church Slavonic malu „bad”). Original sense of „narrow” now almost obsolete, except in reference to waistline and intestines.
http://www.thefreedictionary.com/small
(…)
[Middle English smal, from Old English smæl.]
small′ish adj.
small′ness n.
Synonyms: small, diminutive, little, miniature, minuscule, minute2, petite, tiny, wee1
These adjectives mean being notably below the average in size or magnitude: a small house; diminutive in stature; little hands; a miniature camera; a minuscule amount of rain; minute errors; a petite figure; tiny feet; a wee puppy.
Antonym: large
(…)
3 źródła, ale w ŻADNYM nie ma podanego słowiańskiego MaŁy, MaŁo, MaŁa, a także MiaŁ, MiaŁKi…
NO I CO UDOWODNIŁEM MANIPULACJĘ?
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2349
R.A. mówi:
25 września 2015 na 13:33
MaL”y MLyN, czyli MLyNeK…
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2350
R.A. mówi:
25 września 2015 na 13:34
MLeC’/T’, np. ziarno, ozorem…
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2351
R.A. mówi:
25 września 2015 na 13:38
MLeCz, MLeKo, MDLiC’/T’… (M)LeK, (M)LeCzyC’/T’… (M)LeCieC/T, CieC/T, CieKNa”C’, Cie”Cie, Cia”C’/T’…
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2348
R.A. mówi:
25 września 2015 na 13:30
2. GLaD = GL”aDz’, GL’aDziC’/T’, GL”aDKi…
https://en.wiktionary.org/wiki/glad
(…)
Etymology
From Old English glæd, from Proto-Germanic *gladaz.
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Germanic/gladaz
(…)
Proto-Germanic
Etymology
From Proto-Indo-European *gʰladʰ-.[1] Cognate to Latin glaber and Old Church Slavonic гладъкъ (gladъkъ).
(…)
Pronunciation
IPA(key): /ˈɣlɑ.ðɑz/
Adjective
*gladaz – smooth
Declension
[show ▼]Declension of *gladaz (a-stem)
Derived terms
Old English: glæd
English: glad
Old Frisian: gled
West Frisian: glêd
Old Saxon: glad
Old Dutch: *glat
Dutch: glad
Afrikaans: glad
Old High German: glat
German: glatt
Old Norse: glaðr
Icelandic: glaður
Faroese: glaður
Norwegian: glad
Swedish: glad
Danish: glad
References
(1) ^ “glatt” in: Friedrich Kluge, “Etymologisches Wörterbuch der deutschen Sprache” , 22. Auflage, 1989, bearbeitet von Elmar Seebold, ISBN 3-11-006800-1
http://www.etymonline.com/index.php?term=glad
glad (adj.) Old English glæd „bright, shining, gleaming; joyous; pleasant, gracious” (also as a noun, „joy, gladness”), from Proto-Germanic *glada- (cognates: Old Norse glaðr „smooth, bright, glad,” Danish glad „glad, joyful,” Old Saxon gladmod, in which the element means „glad,” Old Frisian gled „smooth,” Dutch glad „slippery,” German glatt „smooth”), from PIE *ghel- (2) „to shine,” with derivatives referring to bright materials and gold (see glass). The notion is of being radiant with joy; the modern sense „feeling pleasure or satisfaction” is much weakened. Slang glad rags „one’s best clothes” first recorded 1902.
!UWAGA!
*ghel- (2) „to shine,” – TO NIC INNEGO JAK ZL”oC’/T’, Z”o”L”C’/T’, czyli ZŁoCiĆ, ŻóŁCiĆ/T!!!
http://www.etymonline.com/index.php?term=glass&allowed_in_frame=0
glass (n.) Old English glæs „glass; a glass vessel,” from Proto-Germanic *glasam „glass” (cognates: Old Saxon glas, Middle Dutch and Dutch glas, German Glas, Old Norse gler „glass, looking glass,” Danish glar), from PIE *ghel- (2) „to shine,” with derivatives referring to bright materials and gold (cognates: Latin glaber „smooth, bald,” Old Church Slavonic gladuku, Lithuanian glodus „smooth”). The PIE root also is the ancestor of widespread words for gray, blue, green, and yellow, such as Old English glær „amber,” Latin glaesum „amber” (which might be from Germanic), Old Irish glass „green, blue, gray,” Welsh glas „blue.”
http://dictionary.reference.com/browse/glad
(…)
Word Origin and History for glad
adj. Old English glæd „bright, shining, joyous,” from Proto-Germanic *glada- (cf. Old Norse glaðr „smooth, bright, glad,” Danish glad „glad, joyful,” Old Saxon gladmod „glad,” Old Frisian gled „smooth,” Dutch glad „slippery,” German glatt „smooth”), from PIE *ghel- „to shine” (see glass ). The modern sense is much weakened. Slang glad rags „one’s best clothes” first recorded 1902.
(…)
3 źródła, ale w ŻADNYM nie ma podanego słowiańskiego rdzenia GLD, jak GŁaDź/GL’aDz’…
*gʰladʰ- – NIE ISTNIEJE W WIKI JAKO RDZEŃ TZW. PIE!!!
NO I CO UDOWODNIŁEM KOLEJNĄ MANIPULACJĘ?
…..
Tu proszę kolejne słowa, które zrobię następne i pokażę, jak to ja bym robił dalej. Zwyczajnie pod każdym otwartym wpisem pod spodem podajemy kolejne dowody i źródła. Ktoś jak uważa, że to co tu jest napisane, że to NIEPRAWDA, MA PEŁNY DOSTĘP DO FAZY WSTĘPNEJ I MOŻE PRÓBOWAĆ PODWAŻAĆ PODANE TU DOWODY. Po publicznym zatwierdzeniu danych , opracowany zostaje końcowy wpis, a potem idzie w bazę. Jeśli pojawi się konieczność zmiany rekordu bazy, zostaje to tu opracowana, a zmiana pojawia się w bazie.
3. SWeaR = SWaRGa, SWaR, SWaRoG, SWaRzyĆ/T
4. aPPLe = iaBŁKo
…..
Rozumiesz?
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2355
R.A. mówi:
25 września 2015 na 15:15
3. SWeaR = SWaRGa, SWaR, SWaRoG, SWaRzyĆ/T
https://en.wiktionary.org/wiki/swear
(…)
Etymology 1
From Middle English sweren, swerien, from Old English swerian (“to swear, take an oath of office”), from Proto-Germanic *swarjaną (“to speak, swear”), from Proto-Indo-European *swer- (“to speak, talk”). Cognate with West Frisian swarre (“to swear”), Saterland Frisian swera (“to swear”), Dutch zweren (“to swear, vow”), Low German swören (“to swear”), sweren, German schwören (“to swear”), Danish sværge, Swedish svära (“to swear”), Icelandic sverja (“to swear”). Also cognate to Albanian var (“to hang, consider, to depend from”) through Proto-Indo-European.
Verb
swear (third-person singular simple present swears, present participle swearing, simple past swore, past participle sworn)
(intransitive, transitive) To take an oath.
(intransitive) To use offensive language.
(…)
Etymology 2
From the above verb, or from Middle English sware, from Old English swaru, from Proto-Germanic *swarō.
Noun swear (plural swears)
A swearword.
English
Noun swearword (plural swearwords)
Alternative spelling of swear word
Etymology 3
From Middle English swer, swar, from Old English swǣr, swār (“heavy, heavy as a burden, of great weight, oppressive, grievous, painful, unpleasant, sad, feeling or expressing grief, grave, slow, dull, sluggish, slothful, indolent, inactive from weakness, enfeebled, weak”), from Proto-Germanic *swēraz (“heavy”), from Proto-Indo-European *swēr- (“heavy”). Cognate with West Frisian swier (“heavy”), Dutch zwaar (“heavy, hard, difficult”), German schwer (“heavy, hard, difficult”), Swedish svår (“heavy, hard, severe”), Latin sērius (“earnest, grave, solemn, serious”) and Albanian varrë (“wound, plague”).
Alternative forms sweer, sweir, swere
https://en.wiktionary.org/wiki/swear_word#English
English
Alternative forms swearword
Noun swear word (plural swear words)
A word considered taboo and impolite or offensive.
„When I heard swear words from the next room, I decided to keep my distance.”
https://en.wiktionary.org/wiki/swearword
http://www.thefreedictionary.com/swear
(…)
swear (swâr)
v. swore (swôr), sworn (swôrn), swear·ing, swears
v.intr.
1. To make a solemn declaration, invoking a deity or a sacred person or thing, in confirmation of and witness to the honesty or truth of such a declaration.
2. To make a solemn promise; vow.
3. To use obscene or blasphemous language; curse.
4. Law To commit oneself by oath to giving evidence or testimony that is truthful.
(…)
[Middle English sweren, from Old English swerian; see swer- in Indo-European roots.]
swear′er n.
swear (swɛə)
vb, swears, swearing, swore or sworn
1. to declare or affirm (a statement) as true, esp by invoking a deity, etc, as witness
2. (foll by by)
a. to invoke (a deity, etc) by name as a witness or guarantee to an oath
b. to trust implicitly; have complete confidence (in)
3. (often foll by: at) to curse, blaspheme, or use swearwords
4. (when tr, may take a clause as object or an infinitive) to promise solemnly on oath; vow
5. (tr) to assert or affirm with great emphasis or earnestness
6. (Law) (intr) to give evidence or make any statement or solemn declaration on oath
7. (Law) to take an oath in order to add force or solemnity to (a statement or declaration)
8. swear blind to assert emphatically
n
9. a period of swearing
[Old English swerian; related to Old Norse sverja, Gothic swaran, Old Frisian swera, German schwören]
ˈswearer n
swear (swɛər)
v. swore, sworn, swear•ing. v.i.
1. to make a solemn declaration or affirmation by some sacred being or object, as a deity or the Bible.
2. to bind oneself by oath; vow.
3. to give evidence or make a statement on oath.
4. to use profane oaths or language.
v.t.
5. to declare, affirm, etc., by swearing by a deity or a sacred object.
6. to testify or state on oath.
7. to affirm, assert, or say with solemn earnestness.
8. to promise on oath; vow.
9. to take (an oath).
10. to bind by an oath: swore them to secrecy.
11. swear by,
a. to name (a sacred being or object) as one’s witness or guarantee in swearing.
b. to have great confidence in.
12. swear in, to admit to office or service by administering an oath.
13. swear off, to promise to give up (something, esp. intoxicating beverages).
14. swear out, to secure (a warrant for arrest) by making an accusation under oath.
[before 900; Middle English sweren, Old English swerian, c. Old Frisian swaria, Old Saxon, Old High German swerian, Old Norse sverja; akin to Gothic swaran to swear; compare answer]
swear′er, n.
Past participle: sworn
Gerund: swearing
http://www.thefreedictionary.com/_/roots.aspx?type=Indo-European&root=swer-
swer- / Indo-European roots
Examples of words with the root swer-: answer, swear.
swer-
To speak, talk.
O-grade form *swor-.
a. swear from Old English swerian, to swear, proclaim, from Germanic *swarjan;
b. answer from Old English andswaru, answer, from Germanic *and-swarō, „a swearing against” „rebuttal” (*andi-, against; see ant-).
.
[Pokorny 1. su̯er- 1049.]
…..
!!!UWAGA!!! !!!UWAGA!!! !!!UWAGA!!!
http://www.thefreedictionary.com/answer
an·swer (ăn′sər)
n.
1.
a. A spoken or written reply, as to a question.
b. A correct reply.
2.
a. A solution, as to a problem.
b. A correct solution.
3. An act in response or retaliation: Our only possible answer was to sue.
4. Something markedly similar to another of the same class: cable TV’s answer to the commercial networks’ sportscasts.
5. Law A defendant’s response to the allegations against him or her.
(…)
[Middle English answere, from Old English andswaru; see swer- in Indo-European roots.]
Synonyms: answer, respond, reply, retort1
aNT = oD, czyli oD+SW(aeijouy)R(G)(aeijouy)
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2356
R.A. mówi:
25 września 2015 na 15:27
4. aPPLe = iaPKo, iaBŁKo, iaBL”oN’, i(aeijouy)BL(aeijouy), oBL’y, oBL”oK, BLoK
https://en.wiktionary.org/wiki/apple
Etymology
From Middle English appel, from Old English æppel (“apple, any kind of fruit, fruit in general, apple of the eye, ball, anything round, bolus, pill”), from Proto-Germanic *aplaz (“apple”) (compare Scots aipple, West Frisian apel, Dutch appel, German Apfel, Swedish äpple), from Proto-Indo-European *h₂ébl̥, *h₂ebōl (compare Irish úll, Lithuanian óbuolỹs, Russian я́блоко (jábloko), possibly Ancient Greek ἄμπελος (ámpelos, “vine”)).[1][2]
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/h%E2%82%82%C3%A9b%C5%8Dl
Proto-Indo-European
Etymology
Connection with certain Indo-Iranian terms has been suggested:
Pashayi wālī (perhaps < Proto-Indic *abalikā-)
Sogdian ʾmʾnk (āmang?, “apple”), Munji [script needed] (āmenga), Yidgha [script needed] (amuno), Pashto [script needed] (maná, “apple”), Shughni мӯн (mūn), му̊н (můn, “apple”), all < Proto-Iranian *amarnaka- ~ *amarnā-, possibly reflecting earlier *abarna/ā- (via assimilation in nasality from *b..n to *m..n), ultimately from PIE *h₂ebe/olne/eh₂-
There are several indications that the word for "apple" did not belong to the oldest layer of the Indo-European protolanguage:
the word is limited to the West Indo-European languages
it contains the phoneme */b/, which had marginal distribution in PIE
it somewhat resembles the South European word for "apple" (PIE or pseudo-PIE *méh₂lom: Latin mālum, Ancient Greek μῆλον (mêlon)).
This all points that the word entered the Indo-European speech continuum some time after the dissolution of the parent language, most likely as a borrowing from Semitic, or from the same source as Semitic words such as Arabic [script needed] (ʼubullat-, “arak, fruits; dried figs pressed in a mass”) and Tigre [script needed] (ʼobäl, “tamarisk”).
Gamkrelidze and Ivanov argue that the Hittite cognate is [script needed] (šam(a)lu-, “apple”), which renders the original PIE form as *šamlu (“apple”). The original cluster *-ml- remained as such in Anatolian but yielded *-bl- in the other IE languages with otherwise rare/non-existing phoneme */b/. Such a development is not attested anywhere else, however, and with the only sound that *h₂ébōl and [script needed] (šam(a)lu-, “apple”) have in common being */l/ the connection remains dubious. The Hittite word is furthermore identical to Hattic [script needed] (šawat, “apple, apple tree”) with the usual Hattic /t/ = Hittite /l/ correspondence, though it could easily be a borrowing from Hattic rather than vice versa.
Reconstruction
Germanic stem variants *apal- and *apla- point to the originally archaic ablauting paradigm.
Noun
*h₂ébōl or *h₂ébl̥ m
apple
Declension
l-stem: nominative *h₂ebōl, genitive h₂eblos, accusative h₂ebolm̥.
Synonyms
*méh₂lom (uncertain reconstruction and semantics)
Descendants
Balto-Slavic: *āˀbōl
Lithuanian: obuolỹs
Latvian: ābols
Old Prussian: woble, wabelcke
Slavic: *ablo
Celtic: *ablu-
Old Irish: uball
Irish: úll
Manx: ooyl
Scottish Gaelic: ubhal
Welsh: afal
Germanic: *aplaz
Italic:
Oscan: Abella (the name of a city in Campania which Vergil calls malifera, i.e. "apple-bearing") – usually dismissed as a borrowing from a northern language though
References
J. P. Mallory, D. Q. Adams (eds.) (1997), Encyclopedia of Indo-European culture, London: Fitzroy Dearborn Publishers, page 25f
Alwin Kloekhorst (2008), Etymological Dictionary of the Hittite Inherited Lexicon, Leiden, Boston: Brill Academic Publishers, page 712f
“apla-” in Guus Kroonen (2013), Etymological Dictionary of Proto-Germanic, Leiden, Boston: Brill Academic Publishers, page 31f
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/h%E2%82%82%C3%A9b%C5%8Dl
Proto-Indo-European
Etymology
Connection with certain Indo-Iranian terms has been suggested:
Pashayi wālī (perhaps < Proto-Indic *abalikā-)
Sogdian ʾmʾnk (āmang?, “apple”), Munji [script needed] (āmenga), Yidgha [script needed] (amuno), Pashto [script needed] (maná, “apple”), Shughni мӯн (mūn), му̊н (můn, “apple”), all < Proto-Iranian *amarnaka- ~ *amarnā-, possibly reflecting earlier *abarna/ā- (via assimilation in nasality from *b..n to *m..n), ultimately from PIE *h₂ebe/olne/eh₂-
There are several indications that the word for "apple" did not belong to the oldest layer of the Indo-European protolanguage:
the word is limited to the West Indo-European languages
it contains the phoneme */b/, which had marginal distribution in PIE
it somewhat resembles the South European word for "apple" (PIE or pseudo-PIE *méh₂lom: Latin mālum, Ancient Greek μῆλον (mêlon)).
This all points that the word entered the Indo-European speech continuum some time after the dissolution of the parent language, most likely as a borrowing from Semitic, or from the same source as Semitic words such as Arabic [script needed] (ʼubullat-, “arak, fruits; dried figs pressed in a mass”) and Tigre [script needed] (ʼobäl, “tamarisk”).
Gamkrelidze and Ivanov argue that the Hittite cognate is [script needed] (šam(a)lu-, “apple”), which renders the original PIE form as *šamlu (“apple”). The original cluster *-ml- remained as such in Anatolian but yielded *-bl- in the other IE languages with otherwise rare/non-existing phoneme */b/. Such a development is not attested anywhere else, however, and with the only sound that *h₂ébōl and [script needed] (šam(a)lu-, “apple”) have in common being */l/ the connection remains dubious. The Hittite word is furthermore identical to Hattic [script needed] (šawat, “apple, apple tree”) with the usual Hattic /t/ = Hittite /l/ correspondence, though it could easily be a borrowing from Hattic rather than vice versa.
Reconstruction
Germanic stem variants *apal- and *apla- point to the originally archaic ablauting paradigm.
Noun
*h₂ébōl or *h₂ébl̥ m
apple
Declension
l-stem: nominative *h₂ebōl, genitive h₂eblos, accusative h₂ebolm̥.
Synonyms
*méh₂lom (uncertain reconstruction and semantics)
Descendants
Balto-Slavic: *āˀbōl
Lithuanian: obuolỹs
Latvian: ābols
Old Prussian: woble, wabelcke
Slavic: *ablo
Celtic: *ablu-
Old Irish: uball
Irish: úll
Manx: ooyl
Scottish Gaelic: ubhal
Welsh: afal
Germanic: *aplaz
Italic:
Oscan: Abella (the name of a city in Campania which Vergil calls malifera, i.e. "apple-bearing") – usually dismissed as a borrowing from a northern language though
References
J. P. Mallory, D. Q. Adams (eds.) (1997), Encyclopedia of Indo-European culture, London: Fitzroy Dearborn Publishers, page 25f
Alwin Kloekhorst (2008), Etymological Dictionary of the Hittite Inherited Lexicon, Leiden, Boston: Brill Academic Publishers, page 712f
“apla-” in Guus Kroonen (2013), Etymological Dictionary of Proto-Germanic, Leiden, Boston: Brill Academic Publishers, page 31f
!!!UWAGA!!!
i(aeijouy)BoL, i(aeijouy)B/WoL, oWaL, oWaLNy, WaLNy, BaLNy, BoLDNy, WaDNy, LaDNy, L'aDNa…
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2357
R.A. mówi:
25 września 2015 na 15:29
LaDY = ŁaDy+Na, LaD, La”D. Lo”D, LuD, LuD(aeijouy)
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2358
R.A. mówi:
25 września 2015 na 15:33
LijuD(aeijouy), i(j)uD(aeijouy)(aeijouy)… LuDNy
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2359
R.A. mówi:
25 września 2015 na 15:45
http://www.etymonline.com/index.php?term=apple
apple (n.) Old English æppel „apple; any kind of fruit; fruit in general,” from Proto-Germanic *ap(a)laz (cognates: Old Saxon, Old Frisian, Dutch appel, Old Norse eple, Old High German apful, German Apfel), from PIE *ab(e)l „apple” (cognates: Gaulish avallo „fruit;” Old Irish ubull, Lithuanian obuolys, Old Church Slavonic jabloko „apple”), but the exact relation and original sense of these is uncertain (compare melon).
A roted eppel amang þe holen, makeþ rotie þe yzounde. [„Ayenbite of Inwit,” 1340]
In Middle English and as late as 17c., it was a generic term for all fruit other than berries but including nuts (such as Old English fingeræppla „dates,” literally „finger-apples;” Middle English appel of paradis „banana,” c. 1400). Hence its grafting onto the unnamed „fruit of the forbidden tree” in Genesis. Cucumbers, in one Old English work, are eorþæppla, literally „earth-apples” (compare French pomme de terre „potato,” literally „earth-apple;” see also melon). French pomme is from Latin pomum „apple; fruit” (see Pomona).
As far as the forbidden fruit is concerned, again, the Quran does not mention it explicitly, but according to traditional commentaries it was not an apple, as believed by Christians and Jews, but wheat. [„The Heart of Islam: Enduring Values for Humanity,” Seyyed Hossein Nasr, 2002]
Apple of Discord (c. 1400) was thrown into the wedding of Thetis and Peleus by Eris (goddess of chaos and discord), who had not been invited, and inscribed kallisti „To the Prettiest One.” Paris, elected to choose which goddess should have it, gave it to Aphrodite, offending Hera and Athene, with consequences of the Trojan War, etc.
Apple of one’s eye (Old English), symbol of what is most cherished, was the pupil, supposed to be a globular solid body. Apple-polisher „one who curries favor” first attested 1928 in student slang. The image of something that upsets the apple cart is attested from 1788. Road apple „horse dropping” is from 1942.
http://forum.wordreference.com/threads/etymology-of-apple.2475535/
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
The etymology of apple has always been somewhat obscure. Pokorny (1959) noted that it was not possible to attain a single form of vocalization so he gave the following reconstructed Indo-European (IE) variants: *ābel- (*ăbel), *ābol- (*ăbol), *abel- (Pokorny, 1959, 1-2). He also believed that these forms were related by primitive kinship and were not the result of borrowing („Obgleich eine einheitliche Grundform nicht ansetzbar ist, wird es sich beiden lat. kelt. germ. bsl. Formen nur um Urverwandtschaft und kaum um Entlehnung handeln.”). This initial reconstruction has not undergone any significant change. There two current versions *ābōl and its lyrengeal variant *H2ebōl (Blažek 1995).
The principal difficulty here is the fact that this word is only attested in Balto-Slavonic, Germanic and some Celtic languages:
Old Eng. æppel, Old Frisian and Dutch appel, Old Norse eple, Old High German (O.H.G.) apful, Germ. Apfel, Gaulish avallo fruit, Old Irish ubull, Lithuanian obuolys, Russian (Rus.) jabloko, Bulgarian (Bulg.) jablo, abĕlka, jabĕlka, Slovenian (Slov.) jáblo, jábolko, Czech (Cz.) jablko, (Old Czech jablo), Slovakian (Sk.) jablko, Polish (Pol.) jabłko, Old Prussian (O.Prus.) woble (Vasmer, 1964 -1973; Trubachev, 1974; Blažek, 1995).
From the above cognates it is obvious that only the Balto-Slavonic forms closely correspond to the reconstructed IE base but, generally, this list is nothing more than a number of related words without any credible etymology to explain their origin and semantics.
Perhaps the most daring etymology was proposed by Theo Vennemann (1998) in his article Andromeda and the Apples of the Hesperides where Vennemann attempted to link apple to Semitic, particularly, the South-Eastern Semitic languages of Ethiopia. After an introduction, sketching his the theory regarding the languages of prehistoric Europe north of the Pyrenees and the Alps, Vennemann proposed that the reconstructed IE *abal could be cognate with the modern Ethiopic Ge’ez ‚abāl, Tigrè habāl, Tigrinya ‚abal, Amharic abal and Gurage abal, allegedly meaning genitals. According to him, this word was used to mean apple in Semitic and it was borrowed into Germanic with this meaning. The meaning apple was subsequently lost in all Semitic languages except in the named Ethiopic ones where it was replaced, due to “an awkward metaphoric shift”, by a new one – genitals, via the association of the external form of apples with testicles.
What do you think of this? Is „apple” a Semitic loan?
References:
Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch (French & European Publications, 1959).
Václav Blažek, „Indo – European „apple(s)”, Sborník prací Filosofické fakulty Brněnské university 44 (1995), pp. 15-20.
Max Vasmer, Etimologicheskiy slovar’ russkogo yazyka (Russian Etymological Dictionary) Translated from German. Vol.1-4 (Moscow: Progress, 1964 -1973).
O.N. Trubachev, Etimologicheskiy Slovar’ Slavyanskikh yazykov. Praslavyanskiy leksicheskiy fond (Etymological Dictionary of Slavonic Languages. Pra-Slavonic lexical fund) (Moscow: Nauka, 1974).
Vennemann, Theo, „Andromeda and the Apples of the Hesperides”, in Karlene Jones-Bley and Angela Della Volpe and Miriam Robbins Dexter and Martin E. Huld, ed., Proceedings of the Ninth Annual UCLA Indo-European Conference, Los Angeles, May 23, 24, 1997 (Journal of Indo-European Studies Monograph Series 28) (Washington, D.C.: Institute for the Study of Man, 1998), pp. 1-68. [Reprinted as chapter 18 in: Theo Vennemann, Europa Vasconica – Europa Semitica, ed. by Patrizia Noel Aziz Hanna (Trends in Linguistics: Studies and Monographs, 138), Berlin: Mouton de Gruyter, 2003.]
Last edited: Aug 18, 2012
fdb
Senior Member
Cambridge, UK
French (France)
Geʻez ʼabāl means “flesh, piece of flesh, member of body, member (of a community), limb, genitals, self, person” (thus Leslau 1989; basically following Dillmann 1865). Neither in Geʻez nor in other Ethiopic languages does it mean “apple”, or indeed any fruit. The semantic development flesh > genitals seems straightforward, so there is no reason to postulate a supposed older meaning “apple”.
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
eamp said: ↑
Well, lets compare the likelihood of Indo-European or Semitic Origin of the word.
Assumptions that need to be true for an IE origin:
*A word of the shape *abVl- existed in IE meaning apple. Support for that are words in three (though neighboring) branches showing regular correspondence and all meaning apple.
There are several issues with this word. 1) It is only attested in the ‚Nothern’ branch of IE. 2) This it is the only IE (reconstructed) root starting with ab- in Pokorny dictionary if we do not count the controversial ab- „water” which is not recognised by all (At least it missing in Watkins dictionary). As you know, the presumed /b/ in IE is generally rather controversial. 3) Pokorny could not arrive to a single vocalic form so in order to cater for all attested initial and medial vowels he had to posit three forms ā̆bel-, ā̆bōl-, abel-. This looks like jiggling to me. Watkins has it as ab(el) which can hardly explain the range of initial vowels from /u/ to /ya/ in various attested languages.
Sulius
Junior Member
English
Dhira Simha said: ↑
I have checked the Leslau ((Leslau, 1973) dictionary but this word can mean ‘genitals’ but only in the expression abalä zär where zär means ‘seed, sperm’ and is directly related to the Hebrew zera ‘seed, sperm’, so abalä zär may be explained as ‘sperm, seed member’. It appears to be a rather recent calque of one of the euphemisms for genitals (cp. the English ‘member’ in the sense ‘penis’). Please correct me if I am wrong.
Perhaps, it is more viable to look into the ‚semitic’ Abal in correlation with with Ball/Bol-e which indicates a shape. Zar- indicates a spheric shape in a South Eastern Language instead of a by-product of such shape (semen). Likewise, Molaris/Mollar/Mole (as in the bodily spherical growth), appear to originate from Molaris/Mill that many associate with grinding. However, the shape of the Mola (mill’s stone) is smooth and not comb carved that could in that case denominated grinding. One can make a case that Mola expresses the circular move of the animals used to thrash the wheat in the old times, later replaced by a stone-mill technology.
If I recall correctly, apples originate from South East Europe (Carpathian/Illyricum) in ancient times, making their way to India about 16 century and back in Europe/England and Americas a bit later. Hence, we find a somehow consistent naming convention in most languages, primarily because of the recent common origine of this fruit into most of them.
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
Sulius said: ↑
Perhaps, it is more viable to look into the ‚semitic’ Abal in correlation with with Ball/Bol-e which indicates a shape.
Thank you, Sulius, when you say „Ball/Bol-e” you presumably refer to Germanic, I know that it is believed to come from a hypothetical root „from PIE root *bhel- (2) „to blow, inflate, swell” which I do not accept. I would rather connect it with the attested Skr. bal „to whirl round in a circle”. There is another Skr. word, however: bala which generally has a meaning „power, strength” byt can mean also „shape; body; semen virile”. However I doubt that we can draw analogies between Skr. and Semitic. Also what do you mean by „a South Eastern Language”?
As for the origin of apples, I do not know where you got the information about South East Europe (Carpathian/Illyricum). This is interesting. Can you give a source? As far as I know, the apple tree (Malus domestica) is believed to have originated from Central Asia (Harris et al., 2002; Juniper, 2007).
(…)
!!!UWAGA!!!
BaL, jako oBLe DRWN, DRzW
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2363
R.A. mówi:
25 września 2015 na 19:17
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
berndf said: ↑
Why? PIE *ab(e)l- > Proto-Germanic *ap(e)l- is exactly what you would expect applying Grimm’s law.
How do you fit in the picture: Old Irish ubull; Lithuanian obuolys; Old Prussian (O.Prus.) woble; Bulg. jablo, abĕlka, jabĕlka?
Dhira Simha, Aug 20, 2012
#17
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
berndf said: ↑
Everyone seems to agree on this. 🙂
Still, the influence of Afro-Semitic on Germanic (even more so on Celtic) can not be easily discounted. Even if you look at genetics, the mixed character of Germanic with a high percentage (more then 20% in South German) of African, middle-Eastern and Semitic haplogroups (http://www.eupedia.com/europe/european_y-dna_haplogroups.shtml) would suggest language admixture.
Dhira Simha, Aug 20, 2012
#19
berndf
Moderator
Geneva
German (Germany)
Dhira Simha said: ↑
How do you fit in the picture: Old Irish ubull…
If Old Irish were the only Celtic language we know, the vowel mutations had to be explained though vowel shifts are usually less significant than (unexplained) consonant shifts. If we look at the broader picture, it seems to fit rather well. First, there seems to be fricative mutation of voiced intervocalic stops (like Spanish intervocalic „b”) in same Celtic languages (/b/>/β/>/v/; Source, page 10) which would explain Beton aval and Welsh afal (both from abal). I found this overview here. They write „possibly non-IE, but N. European”. If it is IE, than the Germanic and Celtic forms are consistent. If it is a non-IE loan common to both, than the /p/ in the Germanic forms means that it must have been imported before the first Germanic consonant shift which might just about be consistent with a hypothetical 4th century BC Punic influence: compare Greek κάνναβις and German Hanf, English hemp, Islandic hampur, reconstructed Proto-Germanic *hanapiz; an apparent loan which also underwent the first Germanic consonant shift (this word could, by the way, theoretically also be a Semitic rather than a Greek loan, if Vennemann were right).
Dhira Simha said: ↑
…Lithuanian obuolys; Old Prussian (O.Prus.) woble; Bulg. jablo, abĕlka, jabĕlka?
I am a bit confused. You said „Balto-Slavonic forms closely correspond to the reconstructed IE base”.
berndf, Aug 20, 2012
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
Thank you! It was really helpful and informative. As for your last bit, it really should have been Slavonic i.e. Bulg. jablo, abĕlka, jabĕlka. I have actually grown out of the Balto-Slavonic postulate and no longer accept it.
Dhira Simha, Aug 20, 2012
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
berndf said: ↑
Yes, and that word is Germanic in origin. What Dhira Simha tried to explain to you was that this cannot derived from *abal because the Germanic /b/ is decedent from the PIE /bʰ/ and not from /b/.
Your argument rests on the false assumption that *abal and ball are related. Without this assumption it collapses.
But the quote you discovered is nevertheless very interesting: It suggests that Greek μῆλον and with it Latin mālum and Italian mela could indeed by cognate to apple. At the place you cited (here), Róna-Tas equates Hittite shamlu with PIE *abal. Hittite is assumed to have split very early from PIE and Hittite forms can some insight into the internal developments within PIE before the group broke up. Here his remark that „Hittite /sh/ regularly dissapeared in the other Indo European languages” becomes important because then shamlu and μῆλον appear to be very plausible matches and the Greek form with /m/ would then simply be a reflex of a very ancient form of *abal.
This was also proposed by Gamkrelidze & Ivanov. This is how I comment on it it in the draft on my article:
„Hittite, being an IE language, is of particular interest. There appears to be no IE words for apple in Hittite and only the [giš]ḪAŠḪUR. Hittite was written in an adapted form of cuneiform but with regular use of logograms – non phonetic signs representing a word taken from Akkadian or Sumerian. Such logograms are called „akkadograms” or „sumerograms”. If the Hittite reading of such logograms is unknown it is written in capital letters by its Sumerian reading (See, particularly, text Kbo XVI A 16 (Güterbock et al., 2010).
Gamkrelidze and Ivanov (1995, 550) proposed a Hittite reading sam(a)lu for this shumerogram. According to them, the text [giš]ḪAŠḪUR-lu-wa-an-za ’apple tree’ should be read as ša-ma-lu-wa-an-za – a reading not unanimously supported by Hittologists. Even if this questionable reading were correct, it would still be problematic to link it with *abal phonetically since it would imply the loss of the initial /š/ and change of /ml/ to /bl/.
With so many inherent problems this hypothetical word can hardly be considered as a proto-base for ‚apple’. At best, *šamalu can be viewed as a cognate with the Lat. malum ’apple’ or the Iranian seb.”
Thank you for directing me to Róna-Tas!
Dhira Simha, Aug 21, 2012
berndf
Moderator
Geneva
German (Germany)
Sulius said: ↑
Nonsense? I rather see the logical basis for your harshness. You personal opinion in none of my business, nor do I care for your applaud.
Ok, one last attempt: Let’s suppose (I don’t agree with this; just hypothetically) there were a loan chain form Illyrian mola to Germanic apple (your sequence between English and German is wrong, by the way: apple is the older form and Apfel the younger) then you cannot explain the /ml/>/bl/ shift (/b/>/p/ is a distinct shift) by a shift (/ml/>/mpl/>/bl/) which happened before the ancestors of Illyrian and Germanic split, and that is what Róna-Tas talked about, a shift that happened within PIE.
Last edited: Aug 22, 2012
berndf, Aug 22, 2012
#44
Perseas
Senior Member
Athens – GR
Greek
fdb said: ↑
… Doric μᾶλ(ον)……
…All of the Greek etymological dictionaries, including the recent one by Beekes, describe μῆλον as a “Mediterranean” word … Latin malum is borrowed from Greek.
Also, this is exactly what the dictionary of Prof. Babiniotis says.
Note:.
Just for the record there was also another μῆλον meaning sheep. According to the same dictionary this μῆλον traces its root to the I.E. term *(s)mel- (= browsing/pasturing small animal, mainly for sheep and goats).
Arm. mal (=sheep), Irish mil, Anc. Germ. *smala- (=small) .
Perseas, Aug 22, 2012
#50
Dhira Simha
Senior Member
UK
Russian
The apple tree (Malus domestica) belonging to the rose family (Rosaceae), is believed to have originated from Central Asia (Barrie E. Juniper, „The mysteriuos origin of sweet apple”, American Scientist 95 (2007), pp. 45–51.). Its wild ancestors are species of Malus sieversii (Named after a Russian explorer Ivan Sievers who discovered this unusually large wild fruit on the slopes of Tian Shan in 1973) is found in the mountains of Central Asia in southern Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, and Xinjiang, China. Almaty, the ex-capital of Kazakhstan, derives its name from the Kazakh word alma `apple’.
It is suggested that wild horses originating from the same area may have played an important part in distributing the wild apple tree seeds over vast territories. The Malus sieversii apple could have been spread further into Middle East and Europe with caravans via the Silk Road. It should be noted though that, as it was later discovered, the same species of apple tree managed to make its way to Europe thousands of years before and was named Malus pumila by Philip Miller in 1768. Thus the spread of the ancestor of Malus domestica is somewhat ambiguous.
Apple cultivation probably started in Ferghana Valley which is considered one of the earliest centres of Neolithic agriculture. The apple tree spread from this area mixing with other wild varieties and became the base stock of modern cultivars. It is quite reasonable to presuppose that the areas of today’s Iran, Afghanistan and North-Eastern India – where Indo-Aryans were located – were quite suitable for apple cultivation and that it would be reflected in their language and culture. Also, being a temperate climate tree, apple would not have been very suitable for the hot and arid conditions of the Arab peninsula and Ethiopia. There are modern, specially created varieties of apple which are now cultivated in Africa but in Ethiopia apples are still a luxury imported fruit.
The oldest evidence of dried and sliced apples comes from the Basra area of today’s Iraq, dated between 2200-2100 BC (Jules Janick, „The Origins of Fruit Growing and Fruit Breeding”, 2010). It is not known exactly whether they were of the sweet variety or the sourer wild one. Apple gardens were mentioned in a Sumerian cuneiform text dating from 1900 BCE, and at about the same time there were references to apple orchards in Hittite texts. Sweet smelling apples were mentioned in the Biblical Song of Songs (also known as the Song of Solomon, Solomon’s Song of Songs, or as Canticles Song of Solomon 2 (New International Version)) which could also date to about 1000 BCE.
We may, therefore, conclude that at least by the first millennium BCE apples were already part of agriculture of the Middle-East but it is unlikely that they found their way to Egypt before the Graeco-Roman times (Janick, 2010, 21). Although it is uncertain when Malus domestica appeared in Europe, particularly Western Europe, the wild apple varieties have always been present in this temperate area and were well known by the local inhabitants being part of their diet.
Dhira Simha, Nov 14, 2014
#69
Ljudevit
New Member
Croatian – Croatia
Apple – oblo – oval = round shaped?
Ljudevit, May 5, 2015
#74
Ben Jamin
Senior Member
Norway
Polish
Ljudevit said: ↑
Apple – oblo – oval = round shaped?
I think that „oval” comes from Latin ovum (egg), and „ovum” from PIE *owyo, and has nothing to do with „apple”.
Ben Jamin, May 5, 2015
#75
Ljudevit
New Member
Croatian – Croatia
I know that’s the commonly accepted theory, but is it possible to look past that? What rules are making the change from a word meaning round (or a ball), to a round fruit, unlikely or silly? Is it a lack of any historical written records? Can somebody also, please, explain to me the change form Latin ovum to egg. I can see it changing from PIE *owyo directly to Germanic. Similarly, couldn’t it at least be considered that English eye and egg are distant cousins (was it ever, why not)? I apologize if I’m asking questions with answers obvious to you. I’m interested in etymology, but have a lot to learn.
apple, jabolka, a ball, oblo (round), oval, owyo – What is wrong with brainstorming this way, considering it for a moment, and proving it wrong or right, and was it done before? Thanks.
Last edited: May 6, 2015
Ljudevit, May 6, 2015
#76
…..
Czyli oBL”y jest jak najbardziej prawdopodobne, bo inny Słowianin wpadł na taki sam pomysł!!! 🙂
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2360
R.A. mówi:
25 września 2015 na 16:08
5. SuCK = SSaC’/T’, SSaK, SuTeK
https://en.wiktionary.org/wiki/suck
Etymology
From Middle English souken, suken, from Old English sūcan (“to suck”), from Proto-Germanic *sūkaną, *sūganą (“to suck, suckle”), from Proto-Indo-European *seug-, *sug-, *suk-. Cognate with Scots souke (“to suck”), obsolete Dutch zuiken (“to suck”). Akin also to Old English sūgan (“to suck”), West Frisian sûge, sûgje (“to suck”), Dutch zuigen (“to suck”), German saugen (“to suck”), Swedish suga (“to suck”), Icelandic sjúga (“to suck”), Latin sugō (“suck”), Welsh sugno (“suck”). Related to soak.
http://www.etymonline.com/index.php?term=suck
suck (v.) Look up suck at Dictionary.com
Old English sucan „to suck,” from a Germanic root of imitative origin (cognates: Old Saxon, Old High German sugan, Old Norse suga, Danish suge, Swedish suga, Middle Dutch sughen, Dutch zuigen, German saugen „to suck”), possibly from the same source as Latin sugere „to suck,” succus „juice, sap;” Old Irish sugim, Welsh sugno „to suck;” see sup (v.2). As a noun from c. 1300.
Meaning „do fellatio” is first recorded 1928. Slang sense of „be contemptible” first attested 1971 (the underlying notion is of fellatio). Related: Sucked; sucking. Suck eggs is from 1906. Suck hind tit „be inferior” is American English slang first recorded 1940.
The old, old saying that the runt pig always sucks the hind teat is not so far wrong, as it quite approximates the condition that exists. [„The Chester White Journal,” April 1921]
http://boards.straightdope.com/sdmb/showthread.php?t=583268
J.D.G J.D.G is offline
Guest
Join Date: Sep 2010
From the Online Etymology Dictionary:
Quote:
Suck
O.E. sucan, from PIE root *sug-/*suk- of imitative origin (cf. O.S., O.H.G. sugan, O.N. suga, M.Du. sughen, Du. zuigen, Ger. saugen „to suck;” L. sugere „to suck,” succus „juice, sap;” O.Ir. sugim, Welsh sugno „to suck”). Meaning „do fellatio” is first recorded 1928. Slang sense of „be contemptible” first attested 1971 (the underlying notion is of fellatio). Suck eggs is from 1906. Suck hind tit „be inferior” is Amer.Eng. slang first recorded 1940.
Last edited by J.D.G; 10-27-2010 at 05:52 PM..
!!!UWAGA!!!
6. soak = SoaK = (W)Sia”KNa”C’/T’, WSie”KaC’/T’, CieC, CieKNa”C’/T’
http://dictionary.reference.com/browse/soak
Word Origin
Old English sōcian to cook; see suck
http://www.thefreedictionary.com/soak
soak (sōk)
v. soaked, soak·ing, soaks
v.tr.
1.
a. To immerse in liquid for a period of time: Soak the beans in water before cooking.
b. To make thoroughly wet or saturated: I soaked the flowers with the hose. We got soaked by the rain.
2.
a. To absorb (liquid, for example) through pores or interstices: Use the bread to soak up the gravy.
b. To be exposed to: went to the beach to soak up the sun.
c. Informal To experience or take in mentally, especially eagerly and easily: soaked up the music scene.
3. To remove (a stain, for example) by continued immersion: soaked out the grease spots.
4. Informal
a. To drink (alcoholic liquor), especially to excess.
b. To make (a person) drunk.
5. Slang To charge (a person) an inordinate amount for something: people were getting soaked during the gas shortage.
v.intr.
1. To be immersed in liquid: The beans are soaking.
2.
a. To seep into or permeate something: Water soaked into the soil.
b. To be taken in mentally: The speaker paused to let her words soak in.
3. Slang To drink to excess.
n.
1. The act or process of soaking: had a long soak in the bath.
2. Liquid in which something may be soaked.
3. Slang A drunkard.
[Middle English soken, from Old English socian; see seuə- in Indo-European roots.]
http://www.thefreedictionary.com/_/roots.aspx?type=Indo-European&root=seu%C9%99-
seuə- / Indo-European roots
Examples of words with the root seuə-: hyetal, isohyet, sip, soak, son, sop, sopaipilla, soup, succulent, suck, suction, suctorial, sup.
seuə-1
To give birth.
Oldest form *suhx-. Suffixed zero-grade form in derivative noun *su(hx)-nu-, son. son from Old English sunu, son, from Germanic *sunuz.
[Pokorny 2. seu- 913.]
seuə-2
To take liquid.
Oldest form *suhx-.
▲ Derivatives include soup, soak, succulent.
I. Suffixed zero-grade form *suə-yo-, contracted to *sū-yo-. hyetal; isohyet from Greek hūetos, rain, from hūein, to rain.
II. Possible extended zero-grade form *sūb-.
1. a. sup1 from Old English sūpan, sūpian, to drink, sip; b. soup, sup2 from Old French soup(e), soup; c. sopaipilla from Old Spanish sopa, food soaked in liquid. a-c all from Germanic *sūp-.
2. a. sop from Old English sopp- in soppcuppe, cup for dipping bread in, from Germanic *supp-; b. sip from Middle English sippen, to sip, from a source probably akin to Low German sippen, to sip, possibly from Germanic *supp-.
III. Possible extended zero-grade form *sūg-.
1. suck from Old English sūcan, to suck, from Germanic *sūk-.
2. soak from Old English socian, to steep, from Germanic shortened form *sukōn.
3. suction, suctorial; prosciutto from Latin sūgere, to suck.
4. Variant form *sūk-. succulent from Latin sūcus, succus, juice.
[Pokorny 1. seu- 912.]
…..
SuKa, SSa”Ca, SuTKa
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2361
R.A. mówi:
25 września 2015 na 18:17
(…)
I. Suffixed zero-grade form *suə-yo-, contracted to *sū-yo-. hyetal; isohyet from Greek hūetos, rain, from hūein, to rain.
(…)
Sia”PiC”/T’
(…)
II. Possible extended zero-grade form *sūb-.
1. a. sup1 from Old English sūpan, sūpian, to drink, sip; b. soup, sup2 from Old French soup(e), soup; c. sopaipilla from Old Spanish sopa, food soaked in liquid. a-c all from Germanic *sūp-.
2. a. sop from Old English sopp- in soppcuppe, cup for dipping bread in, from Germanic *supp-; b. sip from Middle English sippen, to sip, from a source probably akin to Low German sippen, to sip, possibly from Germanic *supp-.
(…)
SioRBaC’/T’
PolubieniePolubienie
http://dragomira.bloa.pl/2015/08/19/jezyki-indoeuropejskie-a-genetyka/#comment-2362
R.A. mówi:
25 września 2015 na 18:18
Sia”PiC’/T’
PolubieniePolubienie
jedynie mam zastrzeżenie co do rozwlekłości tych tłumaczeń, inteligentni ludzie nie powinni mieć wątpliwości że jabłko to obły owoc , (stąd też słowo-obłok)
mój sposób na wykazanie oczywistosci pożyczeń słów( a właściwie kradzieży, bo kłamią że to ich) to przedstawianie słów jednych nad drugimi żeby nawet najbardziej tępy wikipedał nie mógł tego podważyć.
przykłady:
F L A S H
B L A S K
F L U S H
P L U S K
C O L D
CH L Ó D
W E E K
W I E K
F L A K E
P Ł A T E K
F L A M E
P Ł O M I E Ń
B U L L
W Ó Ł
T O P
CZ U B
B E R G
W I E R CH
D R E A M
D RZ E M (KA)
K N O W
Z N A Ł
W A T C H
P A T R Z
F I S T
P I Ę Ś Ć
F L O W
P Ł Y W
I WIELE, WIELE INNYCH,
ciekawe że angielski działa jak soczewka skupiając wielosetletnie zapożyczenia z jęz. łacińskich i skandynawskich tak że widzimy jak na dłoni ( P A L M – D Ł O Ń) że cały czas pierwotne słowiańskie słowa są obecne nawet w tak wydawałoby się odległym języku, z którego w polskim jest niby tak wiele zapożyczeń.
PolubieniePolubienie
Pingback: Zakładamy słownik | Zapomniana Lechia
Tom on 2015-10-03 o 09:50 said:
jedynie mam zastrzeżenie co do rozwlekłości tych tłumaczeń, inteligentni ludzie nie powinni mieć wątpliwości że jabłko to obły owoc , (stąd też słowo-obłok) mój sposób na wykazanie oczywistosci pożyczeń słów( a właściwie kradzieży, bo kłamią że to ich) to przedstawianie słów jednych nad drugimi żeby nawet najbardziej tępy wikipedał nie mógł tego podważyć.
(…)
Uważam, że nie masz racji, myśląc, że „inteligentni ludzie nie powinni mieć wątpliwości że jabłko to obły owoc , (stąd też słowo-obłok)”…
Mierzysz ludzi swoja miarą, Tom… a to błąd, bo NIKT nie jest taki jak Ty i NIKT INNY NIE MYŚLI TAK JAK TY! To są właśnie tzw. pobożne życzenia, że ktoś coś „powinien”…
Używanie słowa „powinien”, powinno być zabronione… hehehe
Wracając do długości dowodów itp, to uważam, że to co piszę ja, Ty, czy inni np. tu na stronie, czy u Dragomiry itd, TO TO SA TYLKO SZKICE, A NIE SKOŃCZONE DOWODY!
Chodzi nam o to, żeby ZEBRAĆ DOWODÓW ILE SIĘ DA, TAK ŻEBY WŁAŚNIE CI „YNTELYGIENTNI” INACZEJ NIE MOGLI OT TAK SOBIE NAPISAĆ, np. „Ależ ty kolego pieprzysz”, czy coś w tym guście, patrz jak to zwykł robić np. Jagodziński, czy Makuch, czy inni im podobnie zresztą też…
Chodzi właśnie o przygotowanie takiego ogólnodostępnego sposobu zbierania i opracowywania rdzeni/słów i treści z tym związanych, by w jak najczytelniejszej formie, były potem umieszczane w słowniku.
Wyobraź sobie np. tak jakby warstwy wiedzy, które jak potrzebujesz to zeskrobujesz jedna po drugiej, by w tej najgłębszej dostać np. takie 100% wszystkiego, z tyloma źródłami i dowodami ile tylko da się, bo samo napisanie jak Ty to zrobiłeś, np.
F L A S H
B L A S K
F L U S H
P L U S K
C O L D
CH L Ó D
W E E K
W I E K
F L A K E
P Ł A T E K
F L A M E
P Ł O M I E Ń
B U L L
W Ó Ł
T O P
CZ U B
B E R G
W I E R CH
D R E A M
D RZ E M (KA)
K N O W
Z N A Ł
W A T C H
P A T R Z
F I S T
P I Ę Ś Ć
F L O W
P Ł Y W
… itp, itd… zwyczajnie NIE WYSTARCZA!
Powiedz proszę, jak chcesz mnie inaczej przekonać, że to co napisałeś powyżej jest prawdą, BEZ PODANIA NIEPODWAŻALNYCH DOWODÓW? Nie twierdzę, że to nią nie jest, powiedzmy że jestem teraz takim allo-allo nowoczesnym Jewropejczykiem, zwolennikiem Jagodzińskich, Makuchów i ich „osetyjskich wielbłądów” itp. i twierdzę, że to co napisałeś, można próbować zwyczajnie wytłumaczyć, za pomocą „odkryć oficjalnej nauki”, zwanej językoznawstwem. 😉 PZDRWM.
PolubieniePolubienie
Tom, proszę wytłumacz po swojemu to, co sam napisałeś np. ( P A L M – D Ł O Ń), tak żeby „inteligentny” człowiek zrozumiał, co miałeś na myśli, ok? Poszukajmy razem najlepszego rozwiązania, jak UDOWODNIĆ, ŻE TO MY MAMY RACJĘ… a nie germańscy językoznawcy i ich wyznawcy i naśladowcy…
PolubieniePolubienie
mnie bardziej zależy ,żeby sprowokować ludzi do myślenia, niż żeby od razu przedstawiać gotowe wytłumaczenie. akurat większosc podanych prze ze mnie poprzednio słów posiada dość widoczne podobieństwo, oczywiście można dowodzić że pochodzą one z praindoeuropejskiego (który nie istniał), ale to tylko świadczy o dowodzącym. nigdy się pewno nie dowiemy dokładnie jak to się stało że SIĄK- stało się SOAK ,albo GORSZE – WORSE.. jeśli chodzi o dłoń, to mogę tylko się domyślać ,że to bardzo stara pożyczka z czasów kiedy DLA zmienilo sie w FOR (oczywiści pomijam tu wszystkie etapy pośrednie ,żeby nie zanudzac) pamiętajmy że dawno temu R1a-słowianie skolonizowali większość Europy , i wpłynęli na rozwój mowy prymitywniejszych językowo narodów. do dzisiaj te narody mają problem z wymową polskich słów, wobec tego upraszczają je na różne sposoby od tysiącleci. na przykład Grecy nie byli w stanie wymówić nazwy malego biegającego stworzonka z ogonem zwanego (Ja)Szczurem, więc powstał Saur.( dokładnie tak brzmi próba wymówienia tego przez anglika !)
„Powiedz proszę, jak chcesz mnie inaczej przekonać, że to co napisałeś powyżej jest prawdą, BEZ PODANIA NIEPODWAŻALNYCH DOWODÓW?”
to podaj niepodważalne dowody że tak nie jest, 🙂
tzw domniemanie niewinności 🙂
problem polega na tym że jeśli naukowiec jest przekupiony, to nie ma sensu go nawracac.
jeśli ktoś się trochę orientuje w temacie, to wie że istnieje zjawisko zamiany spółgłosek , czyli W na B, P na F , M na N, R na L itd.również przetawki typu sk-ks,zanikanie samogłoski jak w DŁUGI-LONG(tu jeszcze ciekawostka ślad po pierwotnym DŁĄGI) normalna sprawa jesli ludzie mówią niewyraźnie ,są niepiśmienni , to o przekręcenie wyrazu nietrudno, dodatkowo kwestia innej budowy szczęki , zatkanych zatok ,braków w uzębieniu. kilka pokoleń i już mamy inny dialekt. poza tym podejrzewam,że niektóre ludy nie mówiły prawie wogóle (dlatego nazywaliśmy ich Niemcami) dopiero po zetknięciu ze słowianami i skandynawami zaczęli się nazywać Teutami czy Deuczami , co może być zniekształconą formą słowa „dzieci”.ale to inny temat 🙂
czyli reasumując DLN to PLM , jak D przeszło w P ?
zapraszam językoznawców do rozwiązania tej zagadki !
PolubieniePolubienie
Tom on 2015-10-05 o 17:02 said:
mnie bardziej zależy ,żeby sprowokować ludzi do myślenia, niż żeby od razu przedstawiać gotowe wytłumaczenie. akurat większosc podanych prze ze mnie poprzednio słów posiada dość widoczne podobieństwo, oczywiście można dowodzić że pochodzą one z praindoeuropejskiego (który nie istniał), ale to tylko świadczy o dowodzącym. nigdy się pewno nie dowiemy dokładnie jak to się stało że SIĄK- stało się SOAK ,albo GORSZE – WORSE..
(…)
No właśnie… Samo „sprowokowywanie” już zwyczajnie NIE WYSTARCZY! TRZEBA SZUKAĆ I ZNALEŹĆ SPOSÓB, ZEBY UDOWODNIĆ, ŻE TZW. JĘZYKOZNAWSTWO OFICJALNE TKWI W MYLNYM BŁĘDZIE, I TO NIE JEDNYM!!! To dlatego MUSI POWSTAĆ SŁOWNIK RDZENI SŁOWIAŃSKICH + SŁOWNIK ZAPOŻYCZEŃ OD-SŁOWIAŃSKICH, GDZIE WSZYSTKO BĘDZIE UDOWODNIONE I WYWIEDZIONE NA PODSTAWIE ŹRÓDEŁ, A NIE TYLKO „PODOBIEŃSTW”!!!
Swoją drogą, masz dar do ich odnajdywania, więc trzeba je pisać tu tak jak ja np. zrobiłem lub w lepszy sposób, by NIKT NIE MÓGŁ NIC PODWAŻYĆ!
TO NIE JEST ZABAWA I PODCHODZĘ DO TEGO ŚMIERTELNIE POWAŻNIE.
(…)
to podaj niepodważalne dowody że tak nie jest, 🙂 tzw domniemanie niewinności 🙂 problem polega na tym że jeśli naukowiec jest przekupiony, to nie ma sensu go nawracac.
Ja wolę szukać źródeł i udowadniać tak jak tu. Z tego jest przynajmniej jakis pożytek. Jakoś nikt jeszcze nie ośmielił się poddać pod wątpliwość, moich wywodzeń… Nie żebym czekał na to… ale jestem gotowy podyskutować z allo-allo, ale tu… bo ja ich nawracać ani nie chce, ani nie będę… Ich trzeba wytłuc młotem niepodważalnych dowodów jak wszy… jednego po drugim… jedno kłamstwo za drugim… metodycznie, jak w pruskim wojsku…
(…)
jeśli ktoś się trochę orientuje w temacie, to wie że istnieje zjawisko zamiany spółgłosek , czyli W na B, P na F , M na N, R na L itd.również przetawki typu sk-ks,zanikanie samogłoski jak w DŁUGI-LONG(tu jeszcze ciekawostka ślad po pierwotnym DŁĄGI) normalna sprawa jesli ludzie mówią niewyraźnie ,są niepiśmienni , to o przekręcenie wyrazu nietrudno, dodatkowo kwestia innej budowy szczęki , zatkanych zatok ,braków w uzębieniu. kilka pokoleń i już mamy inny dialekt. poza tym podejrzewam,że niektóre ludy nie mówiły prawie wogóle (dlatego nazywaliśmy ich Niemcami) dopiero po zetknięciu ze słowianami i skandynawami zaczęli się nazywać Teutami czy Deuczami , co może być zniekształconą formą słowa „dzieci”.ale to inny temat 🙂
(…)
Wszystko to prawda, tyle tylko, że taka wiedza NIE ZBLIŻA NAS DO NICZEGO. To już za mało. Musimy zrobić następny krok i zepchnąc to całe allo-allo kłamstwo w CzeLuS’C’/T’!!!
(…)
czyli reasumując DLN to PLM , jak D przeszło w P ? zapraszam językoznawców do rozwiązania tej zagadki !
(…)
Pomijając, że mi np. PaLM jakoś kojarzy się z Pie”C’/T’, a PaLMa, to coś jak DŁoN’… a DLoN’, to wg mnie od Do”L/DoL’N, bo to dolna część dłoni/ręki.
Zobacz sam co można znaleźć:
https://en.wiktionary.org/wiki/palm
(…)
Etymology 2
From Middle English palme, paume, from Old French palme, paulme, paume (“palm of the hand, ball, tennis”), from Latin palma (“palm of the hand, hand-breadth”), from Proto-Indo-European *palam-, *plām- (“palm of the hand”). Cognate with Ancient Greek παλάμη (palámē, “palm of the hand”), Old English folm (“palm of the hand”), Old Irish lám (“hand”).
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B7#Ancient_Greek
παλάμη
Ancient Greek
Etymology
From Proto-Indo-European *pl̥h₂emeh₂. Cognates include Latin palma, Old Irish lám, and Old English folm.
…..
To, że słychać, że DLoN’ MOŻE BYĆ PODSTAWĄ dla PaLM, to jeszcze nic nie dowodzi. TRZEBA TO UDOWODNIĆ… I to po to ma być ten słownik, żeby ktoś sobie tam wszedł i poczytał, co można odnaleźć na dany temat, a jak ten ktos jest „allo-allo językoznawcą”, to i tak NIC ci temu ktosiu już nie pomoże, nawracanie nic nie da, bo „szatan” i tak zjadł już tego ktosia duszę… hehehe
PolubieniePolubienie
bardzo bym chciał żeby ktoś podważył moje twierdzenia, nie mam możliwości żeby cokolwiek udowadniać, cofnąć się w czasie żeby na własne oczy zobaczyć satemizaję-kentumizację, raczej nie mam szans:), jestem jednak pewien, że jak ktoś zacznie grzebać przy tych słowach ,które podałem to będzie musiał moje przypuszczenia potwierdzić,
ja jestem o mojej racji przekonany i to mi wystarcza:)
to ciekawa łamigłówka językowa.
żeby zepchnąć wrogów do czeluści trzeba by zostać profesorem uniwersytetu, wydać parę książek, wystąpić w telewizji, itd, nie mam na to niestety czasu, mogę jedynie podrzucać jakieś słówka jeśli coś znajdę.
PolubieniePolubienie
Tom on 2015-10-06 o 18:09 said:
bardzo bym chciał żeby ktoś podważył moje twierdzenia, nie mam możliwości żeby cokolwiek udowadniać, cofnąć się w czasie żeby na własne oczy zobaczyć satemizaję-kentumizację, raczej nie mam szans:), jestem jednak pewien, że jak ktoś zacznie grzebać przy tych słowach ,które podałem to będzie musiał moje przypuszczenia potwierdzić, ja jestem o mojej racji przekonany i to mi wystarcza:) to ciekawa łamigłówka językowa.
(…)
No właśnie… Mi też wystarcza, bo widzę sens w tym co proponujesz, ale ja nauczyłem się już czytać między wierszami i domyślać się tu i ówdzie. Kłopot jest z tymi innymi… i to im trzeba to podać jak krowie na miedzy… no może raczej jak przygotowane papu na talerzu…
(..)
żeby zepchnąć wrogów do czeluści trzeba by zostać profesorem uniwersytetu, wydać parę książek, wystąpić w telewizji, itd, nie mam na to niestety czasu, mogę jedynie podrzucać jakieś słówka jeśli coś znajdę.
(…)
O czym Ty piszesz?!! Gdyby Nicola Tesla/CieS’La myślał tak jak Ty teraz, to by NIGDY NICZEGO NIE WYNALAZŁ!!! 😦 Nie patrz się na innych, tylko zwyczajnie rób swoje, ale jeśli można to tak, żeby inni nie musieli domyślac się, a jedynie Ci przytaknąć, za Twoją argumentacją! Podkreślam jeszcze raz, że bez odpowiedniego dowodzenia źródłosłowów, to zawsze będzie takie „urocze pisanie”… dla siebie.
A i jeszcze co do tzw. satemizacji i kentumizacji, to troche nie ta jak myślisz. O tzw. satemizacji można mówić, np. w j. romańskich jak włoski i francuski, kiedy np. Włosi zamiast łacińskiego KeZar, wymawiają CzeZaRe… albo Francuzi, zamiast łacińskiego KeNT… wymawiają Sa”, czy Se”…
Tzw. centumizacja/kentumizacja/hentumizacja, jak np. w tzw. j. greckim, czy irańskim, czy w innych kreolskich, to zwyczajne ZNIEKSZTAŁCENIE WYMOWY NIEKTÓRYCH „SATEMOWYCH” PRZED-SŁOWIAŃSKICH DŹWIĘKÓW, DOKONANE PRZEZ UPROSZCZENIE ICH WYMWOWY, patrz większośc wpisów o językoznawstwie, które tu opublikowałem.
Trochę mieszasz pojęcia…
Powtarzam, że w j. słowiańskim ISTNIAŁY I NADAL ISTNIEJĄ OBIE FORMY, np.:
1. tzw. satem: MoGe”, MoGa”
2. tzw. kentum: MoZ”eSz, MoZ”e, MoZ”eMy, MoZ”eCie, MoZ”Na,
Rozumiesz?
PolubieniePolubienie
ja wszystko rozumiem:) nie mam po prostu tyle czasu żeby kopiować i wklejać słowniki , lubię zwarty przekaz , to jest łamigłówka umysłowa do której zapraszam wszystkich czytelników ,kolejna porcja:
H A R D
T R U D
F A L L
P A D Ł
W E A R
U B I E R AĆ
T EA CH
U CZ Y Ć
S L EE P
Ś L E P Y
R I S E (N)
R O S N ĄĆ
M A K E
M Ę K A
B L O W
P L U Ł
B EA T
B I Ć
PolubieniePolubienie
Właśnie o tym pisałam Kamilowi, choć ja proponowałam, aby została utworzona na jego stronie nowa pod/kategoria, miejsce, gdzie ludzie wpisywaliby swoje odkrycia i przemyślenia odnośnie rdzeni. Pisałam też, że warto byłoby posegregować takie miejsce alfabetycznie, wtedy byłaby wieksza przejrzystość i porządek, ludzie wiedzieliby gdzie wpisywac swoje spostrzeżenia. No, jak na razie cisza na jego stronie, ciekawe, czy wkrótce się odezwie.
Jestem jak najbardziej ZA Twoim pomysłem. Jak może być to zorganizowane?
Ja kilka rzeczy juz opracowałam, sporo wciąż czeka. Obecnie próbuję rozmawiać i tłumaczyć niektórym znajomym to, co sie dowiedziałam nt. Słowiańszczyzny, ale czasem brak mi argumentów. Tak, gdyby zacząć od najważniejszych, to:
-Sanskryt jest jednym z najstarszych języków, starszym od greki i łaciny.
-Języki słowiańskie są najlbliższe Sanskrytowi.
-Polska/Słowiańska haplogrupa jest odnajdywana w najwyższych kastach hinduskich
-Hindusi maja podania mówiące o pobycie aryjskiej (białej, „europejskiej”) rasy ludzi na swjej ziemi i same Wedy spisane są sanskrytem – skoro jacyś „biali” przebywali na ich terenie i skoro nasza hplgrupa jest tam odnajdywana, to oczywistym jest, że Aryjcy to byli Słowianie, a sanskryt musiał być kiedyś językiem używanym przez nas
-Polskie/słowiańskie słowa mają szerokie odgałęzienia, mnogie grupy spokrewnień – hm, nie pamietam, jak to się właściwie nazywa, chodzi mi o „cognates”, – co wskazuje, że to nie my zapożyczaliśmy od innych, ale inni od nas
Czy o czymś zapomniałam? Co jeszcze moge dodać, jak argumentować odnośnie pierwszeństwa języków słowiańskich przed łaciną i greką? Niektórzy twierdzą, że fakt podobieństwa między sanskrytem a słowiańskimi wynika po prostu z faktu istnienia starszego j. PIE, z którego to miały się wziąć później i sanskryt i wszelkie inne europejskie. Jak w prostych słowach logicznie wytłumaczyć, że żaden PIE nigdy nie istniał?
I tak, tutaj jeszcze odnośnie greki – sa teorie mówiące, że nie istnieli żadni „Grecy” odpowiedzialni za stworzenie greckiej kultury antycznej. Nazwa ta mogła odnosić się do ” Żerców”, dawnej kasty kapłanów słowiańskich. Grecy – Żrecy / Żercy. Z czasem wiedza ta popadła w zapomnienie i tak oto cała ludnosć zamieszkująca tamtejsze obszary mogła wziąć nazwę wlaśnie od naszych kapłanów, gdzie Ż przeszło w G, jak to często bywa
https://pl.wikipedia.org/wiki/Żerca
PolubieniePolubienie
Annna on 2015-10-03 o 20:32 said:
(…)
Czy o czymś zapomniałam? Co jeszcze moge dodać, jak argumentować odnośnie pierwszeństwa języków słowiańskich przed łaciną i greką?
(…)
A jak czytasz moje wpisy o źródłosłowach tzw. greckich słów, to co sobie myślisz? Masz dwie możliwości do wyboru, albo a) ja pisze prawdę, albo b) prawdę pisze wikipedia i reszta allo-allo…
Z utęsknieniem czekam na kogoś, kto odważy się zarzucić mi pisanie nieprawdy… i spróbuje to udowodnić, zwłaszcza jeśli mowa jest o tzw. językoznawstwie…
Czytałaś wpis o SeLi+osie? Co o tym sądzisz? Prawda, czy kłamstwo? Napisz tam pod wpisem, a ludzi odsyłaj tu, niech czytają moje argumentacje i je spróbują podważyć albo i nawet obalić. Będzie zabawnie, bo ja lubię wyzwania…
Następny wpis obiecuję Ci o kumpeli SeLi+osa… pewno za 2-3 dni go napiszę.
PZDRWM.
PolubieniePolubienie
No, dobra, ale pytam powaznie. Jeśli z kimś rozmawiam i nie mogę go skierować do internetu w tym momencie, by przeczytał artykuły, to jakie jeszcze argumenty moge podać? Przeczytałeś to, co napisałam? Co jeszcze pominęłam?
I co z tym słownikiem rdzeni? Ja nie prowadzę obecnie żadnego bloga nt. Slowiańszczyzny, Kamil się wciąż nie odzywa, więc gdzie miałabym wkleić moje materiały? Tutaj w sekcji komentarzy? Jakieś forum by się przydało.
PolubieniePolubienie
Annna on 2015-10-04 o 01:32 said:
No, dobra, ale pytam powaznie. Jeśli z kimś rozmawiam i nie mogę go skierować do internetu w tym momencie, by przeczytał artykuły, to jakie jeszcze argumenty moge podać? Przeczytałeś to, co napisałam? Co jeszcze pominęłam?
Poważnie powtórzę, odeślij go tu i niech sobie poczyta wpisy o językoznawstwie i genetyce. Dodatkowo polecam, http://www.dragomira.bloa.pl, http://www.wspanialarzeczpospolita.pl, sieciopis Constantine Borissoffa, na początek:
(…)
I co z tym słownikiem rdzeni? Ja nie prowadzę obecnie żadnego bloga nt. Slowiańszczyzny, Kamil się wciąż nie odzywa, więc gdzie miałabym wkleić moje materiały? Tutaj w sekcji komentarzy? Jakieś forum by się przydało.
(…)
Przeczytaj jeszcze raz to, co zaproponowałem. Jeśli masz rdzenie/słowa które chcesz umieścić do słownika, podaj je tu, tak jak to już zostało zrobione, tj. Twoje wytłumaczenie, co z czego wzięło się + DOWODY I ŹRÓDŁA.
Co do tzw. forum , masz rację, że ono jest potrzebne. Pracujemy nad tym, tak jak nad nową skórką do tego tematu wp. Będzie szeroka, tak jakby kartka A4, i będzie to zrobione w stylu material design z dodatkami, jak dołączone forum itp
Właśnie jesteś świadkiem, powstawania założeń do tego projektu. Im więcej uwag zgłosimy, tym więcej będziemy wiedzieli, czego potrzebujemy… a to już jest większa połowa poWoDzenia! 🙂
PolubieniePolubienie
(…)
I tak, tutaj jeszcze odnośnie greki – sa teorie mówiące, że nie istnieli żadni „Grecy” odpowiedzialni za stworzenie greckiej kultury antycznej. Nazwa ta mogła odnosić się do ” Żerców”, dawnej kasty kapłanów słowiańskich.
(…)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Grecja
(…)
Polska nazwa Grecja, podobnie jak nazwy w wielu innych językach, np. angielska Greece, francuska Grèce, pochodzi od łacińskiej nazwy Graecia stosowanej przez Rzymian i znaczącej „ziemia Greków”. Nazwa łacińska pochodzi zaś od greckiego Γραικός, w starożytności nazwy własnej mieszkańców miejscowości Tanagra, w Beocji, grupy Hellenów, która jako pierwsza, osiedliła się następnie w Italii[15]. Początkowo staroruska nazwa Grieki, stosowana w nazwie drogi iz Wariag w Grieki, i jej południowosłowiański odpowiednik Grьkъ (odnotowany w żywotach Metodego z IX w.) odnosiły się do całego Cesarstwa Bizantyńskiego, a nie tylko do ziem greckich. W tym samym znaczeniu u Długosza notowana jest nazwa Grecia, będąca zlatynizowaną nazwą staroruską, a nie zniekształconym zapisem nazwy łacińskiej. Utożsamianie w tamtym czasie u Słowian nazwy Grecja z całym Cesarstwem Bizantyjskim, a nie z samymi ziemiami greckimi, wynika prawdopodobnie z używania w nim języka greckiego – był to na tym obszarze język państwowy, język religii, piśmiennictwa oraz codziennego porozumiewania się. Jeszcze w XVI w. u Stryjkowskiego (Kronika Polska, Litewska, Żmudzka i wszystkiej Rusi) i Bielskiego (Kronika, to jest historia świata) spotykana jest nazwa Cesarstwo Greckie w odniesieniu do nieistniejącego już wówczas Cesarstwa Bizantyńskiego. Od XVI w. w języku polskim nazwa Grecyja (później w zapisie Grecja) odnoszona jest do ziem greckich, a następnie do niepodległego państwa greckiego. Jedynie sporadycznie w tym znaczeniu stosowane były inne nazwy – Achaja (odnotowywana w VI i XVII w.), Liwadyja (odnotowywana w XVIII w.) i Hellas (odnotowywana w XVIII i XIX w.)[16][17].
(…)
http://www.szkolnictwo.pl/szukaj,Etymologia_nazw_pa%C5%84stw#G
(…)
Łac. Græcus, z gr. Γραικοί (Greki), wg Arystotelesa odnosi się do pierwotnej nazwy Epiru . Γραικός (Graikos) to lud beocki , który wyemigrował do Italii w VIII w. p.n.e ., a także mitycznego syna Pandory i brata Latinusa (stąd „łacina”). Stąd nazwy w większości języków europejskich: ang. Greece; niem. Griechenland; hol. Griekenland; duń. Grækenland; szw. Grekland; fr. Grèce; wł. Grecia; hiszp. Grecia; port. Grécia; rum. Grecia; katal. Grècia; łot. Grieķija; lit. Graikija; kornij. Pow Grek; walij. Groeg; irl. An Ghréig; alb. Greqia; pol. Grecja; słow. Grécko; słoweń. Grčija; ros. Греция (Gretsia); ukr. Греція (Gretsia); serb. Грчка (Grčka); bułg. Гърция (Grtsia); węg. Görögország; a także jap. ギリシャ (Girisha).
klas. gr. Ἑλλάς (Ellas), nowogr. Ελλάδα (Ellada), norw. Hellas, wiet. Hy Lạp, chiń. Xila, kor. Huirap – kraj Hellenów , wg mitologii gr. potomków Hellena – króla Tesalii . Etymologia ludowa wskazuje na znaczenie „kraj światła” – od ἥλιος (helios) – ” słońce „. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nazwa „Helleni” była synonimem pogan .
kurd. Hurumistan, adyge Урым (Urəm)
gruz. საბერძნეთი (Saberdzneṭi) – „kraj mędrców”; ბერძენი (berdzeni) – „Grek” od ბრძენი (brdzeni) – „mądry”, jako że Grecja jest ojczyzną filozofii .
kurd., tur., azer. Yunanistan, arab. يونان (al-Junan / Jaunan), orm. Հունաստան (Hounastan), hind. युनान (Yunan) – od Jończyków, jak nazywano Greków z Azji Mniejszej .
Homer w Iliadzie określa Greków nazwami: Ἀχαιοί ( Achajowie ), Ἀργείοι (Argeioi, od Argos , stolicy Achajów) oraz Δαναοί (Danaoi)
Ludy greckie nazywały inne narody nie mówiące po grecku βάρβαρος (barbaros) – „barbarzyńcy”, być może od onomatopei bar-bar.
Ρωμαῖοι / Ρωμιοί (Romaioi / Romioi) – „Rzymianie” – tak najpierw określano mieszkańców Rzymu , od II w. samookreślali się tak Grecy .
Cesarstwo Bizantyjskie to nazwa nadana w 1557 r. przez niemieckiego historyka Hieronima Wolfa, ponad wiek od jego upadku; określenie to nigdy nie było używane wcześniej; nazwa pochodzi od miasta Bizancjum (dziś Stambuł ).
PolubieniePolubienie
„Aryjcy to byli Słowianie, a sanskryt musiał być kiedyś językiem używanym przez nas”
Nie, to na pewno nie jest prawdą. Gdy z rosyjskiego wyłanial sie sanskryt, już istniał podział na wschodnio i zachodniosłowiański.
Sanksryt i język rosyjski są sobie najbliższe, za tym oczywiście i polski jako bratni do rosyjskiego, to było wykazywane na dlugo przed genetyką. Warto poczytać choćby tego profesora: https://borissoff.wordpress.com/
Profesor ów nie uznaje sanskrytu za słowiański jako taki, gdyz widzi w nim ogromny wpływ innego substratu językowego, co jest zrozumiałe, jesli wziąc pod uwagę, że wyruszli ze swoich rodzimych terenów na podbój innych. Aryjska całość, wedyjsko-językowo-archeologiczno-genetyczna jest spójna i logiczna.
Na marginesie, profesor ten wykazuje na identyczność dziewięć z dziewczyna, dziewanna, dziewica, dokładnie tak samo jest w języku polskim, i w ciekawy sposób to tłumaczy. Kobieta jest pózniejsza i pochodzi od …kobyły.
Był tez rozpowszechniany film z polskimi napisami, gdzie rosyjska językoznawczyni opowiadała jak 50 lat temu odkryto podobieństwo rosyjskiego i sanskrytu. M.in. tam podaje ona informację, że w Wedach rzeka Wołga nosi nazwę Gang.
Możesz też poszukać popularyzatorskich publikacji w których opisywane są odwołania w Wedach do północnych krain (dzień i noc polarna, ocean północny) jako swojego aryjskiego źródła i wychodzi, że to była północna europejska Rosja.
„-Polska/Słowiańska haplogrupa jest odnajdywana w najwyższych kastach hinduskich”.
Niezupełnie.
W ostatniej pracy Allentof i inni jest już pierwsze dowodzenie na podstawie archeologicznych kości, że ten ich kład Z93 ma europejskie korzenie i pochodzi z Rosji. Pełna nalogia do językowego porównania rosyjski-sanskryt.
Popatrz też na drzewo R1a, a od razu zauważysz, że ta migracja jest widoczna, a datowanie genetyczne pokrywa się z datowaniem archeologicznym: http://r1a.org/index.htm
Przypatrz się temu grafowi, oddaje on istotę rzeczy, powinien go zrozumiec każdy:
Czerwony to ci znani jako Aryowie.
Zieloni to niemal wyłącznie Polacy i okolice zachodniej słowiańszczyzny (Czesi, Słowacy , Łużyczanie) wraz z V wiecznymi migracjami do Slowenii i Chorwacji, ale i wczesniejszych i mniejszych do Rosji (Wiatycze).
Niebiescy to szeroko grupa: Slowianie Zachodni i Wschodni.
Rozowy to Słowianie w Skandynawii, którzy -odwrotnie niz Aryowie- zatracili swój język, ale wnieśli wiele podstawowych słów do języków skandynawskich (np. duński łuk, czy szwedzka malina ‚moroszka’). Jako ciekawostkę nalezy podać, że genetycy nie moga wyjść ze zdumienia, że ten różowy kład, według badań genetycznych, wywodzi się z pólnocnej Polski, czy tez Rosji, stąd tez póżniejsze ‚sensacje’: porównano znaleziony szkielet sprzed tysięcy lat w Szwecji, zbadano genetycznie i wprodukowano listę najbardziej podobnych współczesnych populacji, a tam, na miejscu pierwszym.. Polacy, zbadano szkielet z pólnocnej Rosji sprzed tysiecy lat, a tam na miejscu pierwszym …Polacy.
Tak zawsze będzie jeśli Jegomość sprzed tysięcy lat będzie nosicielem R1a, dlatego, że w Polsce R1a ma największe zróznicowanie, a stąd wniosek, że i stąd się wywodzi to R1a, które jest ojcowskim dla niemal wszystkich R1a w europie i azji..
Zółty i czarny to grupy zachodnioeuropejskie i z Wysp Brytyjskich, które również utraciły swoj język, a co za tym idzie tożsamość słowiańską, ale wniosły wiele słów do ich języków (choćby milk-milch-mleko- mloko- moloko), które w oficjalnym językoznawstwie zawsze tłumaczone są „slowianie zapożyczyli od german”, według zasady „zawsze ignoruj rdzeń słowiański.
PolubieniePolubienie
Robert on 2015-10-04 o 16:21 said:
„Aryjcy to byli Słowianie, a sanskryt musiał być kiedyś językiem używanym przez nas”
Nie, to na pewno nie jest prawdą. Gdy z rosyjskiego wyłanial sie sanskryt, już istniał podział na wschodnio i zachodniosłowiański.
(…)
Robercie 100%!
Bardzo dziękuję za Twoje uwagi, zwłaszcza na temat genetyki połączonej z językoznawstwem. Są bardzo wg mnie bardzo rozsądnie napisane i udowadniane. 🙂
PolubieniePolubienie
W tej odpowiedzi byłem niedokładny, w kwestii języka polskiego i sanskrytu jest tak jak napisałem, ale Aryjczycy to byli na pewno Słowianie Wschodni gdy wyruszali na południe i na wschód.
PolubieniePolubienie
zastanawiam się dlaczego, jeśli hindusi pochodzą od prarosjan to sikhowie mówią na „pięć”- „pandż”, a powinni przecież „pacz” czy jakoś tak.
PolubieniePolubienie
Annna on 2015-10-03 o 20:32 said:
Właśnie o tym pisałam Kamilowi, choć ja proponowałam, aby została utworzona na jego stronie nowa pod/kategoria, miejsce, gdzie ludzie wpisywaliby swoje odkrycia i przemyślenia odnośnie rdzeni. Pisałam też, że warto byłoby posegregować takie miejsce alfabetycznie, wtedy byłaby wieksza przejrzystość i porządek, ludzie wiedzieliby gdzie wpisywac swoje spostrzeżenia. No, jak na razie cisza na jego stronie, ciekawe, czy wkrótce się odezwie.
(…)
Właśnie odezwał się.
http://wspanialarzeczpospolita.pl/2015/10/04/jezykoznawco-szach-mat-czesc-druga
PolubieniePolubienie
http://eurogenes.blogspot.co.uk/2015/10/linguistics-archeology-and-genetics-l-g.html
Saturday, October 3, 2015
Linguistics, Archeology and Genetics (L-A-G) Conference abstracts
The Max Planck Institute is holding a conference in a few days dedicated to the latest developments in the search for the Indo-European homeland.
Linguistics, Archeology and Genetics: Integrating new evidence for the origin and spread of Indo-European languages
A draft book of presentation abstracts is available here. This one from Danish linguist Guus Kroonen looks very promising.
Pre-Indo-European speech carrying a Neolithic signature emanating from the Aegean
Guus Kroonen, Institute for Nordic Studies and Linguistics, Copenhagen University, Copenhagen
When different Indo-European speaking groups settled Europe, they did not arrive in terra nullius. Both from the perspective of the Anatolian hypothesis and the Steppe hypothesis the carriers of Indo-European speech likely encountered existing populations that spoke dissimilar, unrelated languages. Relatively little is known about the Pre-Indo-European linguistic landscape of Europe, as the Indo-Europeanization of the continent caused a largely unrecorded, massive linguistic extinction event. However, when the different Indo-European groups entered Europe, they incorporated lexical material from Europe’s original languages into their own vocabularies. By integrating these “natural samples” of Pre-Indo-European speech, the original European linguistic and cultural landscape can partly be reconstructed and matched against the Anatolia and the Steppe hypotheses. My results reveal that Pre-Indo-European speech contains a clear Neolithic signature emanating from the Aegean, and thus patterns with the prehistoric migration of Europe’s first farming populations. These results also imply that Indo-European speech came to Europe following a later migration wave, and therefore favor the Steppe Hypothesis as a likely scenario for the spread of the Proto-Indo-Europeans.
Also, we’ve known for a while now that the good people at Broad MIT/Harvard have analyzed remains from Neolithic Anatolia, but it’s nice to see this framed in the context of the Indo-European homeland debate.
Close genetic relationship of Neolithic Anatolians to early European farmers
Iosif Lazaridis et al.
We study 1.2 million genome-wide single nucleotide polymorphisms on a sample of 26 Neolithic individuals (~6,300 years BCE) from northwestern Anatolia. Our analysis reveals a homogeneous population that was genetically similar to early farmers from Europe (FST=0.004±0.0003 and frequency of 60% of Y-chromosome haplogroup G2a). We model Early Neolithic farmers from central Europe and Iberia as a genetic mixture of ~90% Anatolians and ~10% European hunter-gatherers, suggesting little influence by Mesolithic Europeans prior to the dispersal of European farmers into the interior of the continent. Neolithic Anatolians differ from all present-day populations of western Asia, suggesting genetic changes have occurred in parts of this region since the Neolithic period. We suggest that the language spoken by the homogeneous Anatolian-European Neolithic farmers is unlikely to have been the same as that spoken by the Yamnaya steppe pastoralists whose ancestry was derived from eastern Europe and a different population from the Caucasus/Near East [Haak et al. 2015], and discuss implications for alternative models of Indo-European dispersals.
Indeed, my view is that the implications of this data for the Anatolian hypothesis are fatal (see here). It might also have dire implications for the Armenian Plateau hypothesis, although for the time being this hypothesis limps on (see here).
Feel free to post and discuss your favorite abstracts in the comments below. If anyone reading is going to this thing, I’d love to hear more about the Y-haplogroups of the Anatolian farmers.
Posted by Davidski at 11:28 PM
PolubieniePolubienie
October 4, 2015 at 1:56 AM Alberto said…
Certainly a very interesting conference. But it seems they’ll be mostly discussing the same things we’ve been discussing here for the last months/year. Basically that the data we’ve got partially (or superficially) supports the Steppe Hypothesis (for Europe, mostly), but in a deeper level it raises some serious questions about it that will need further data to be resolved.
One interesting thing I think we haven’t discussed so far. From one abstract:
„- Tocharian split. The steppe and Anatolian theories identify the Tocharian split with different events, but fortunately, their timing almost coincides. We posit a single Tocharian-split constraint at 3400-3100 BC, common to both theories.”
Indeed, Tocharian could be key to the IE origins. It’s a very early branching of IE (earliest known together with Anatolian), though it’s been attested quite late (6th-8th centuries AD, IIRC). This means that a population of very early IE speakers stayed isolated for a very long period in quite an isolated area in the Tarim Basin. We know that after the 8th-9th century Mongolian tribes mixed with them bringing Turkic languages to the area. But can we know who were these Tocharian speakers?
They have been tentatively related to the Afanasievo people. If this is right, then the descendants of these Tocharian and Turkic people (the Uyghurs) would probably look like a mix of Afanasievo and Mongolian people. I used 4mix and the K8 spreadsheet to test this:
Uygurs = 0% Yamnaya + 37% Yamnaya + 52% Mongolian + 11% Mongolian @ D = 0.1562
Trying instead with Tajiks, one of the best matches for the non-EHG part of Yamnaya – probably the best if they didn’t have some ENA admixture (though here it doesn’t affect the results because Uyghurs have it themselves):
Uygurs = 27% Tadjik + 19% Tadjik_Ishkasim + 3% Mongolian + 51% Mongolian @ D = 0.0363
As usual, only ancient DNA can elucidate this with certainty, but it would seem like Tocharians didn’t descend from Afanasievo, but rather directly from ANI populations. Being Tocharians (or, in this case, their descendants, the Uyghurs) the best proxy we have for the most ancient PIE speakers, these results look interesting.
October 4, 2015 at 2:01 AMDavidski said…
The Tarim Basin was initially settled by R1a steppe groups, but very quickly became multi-cultural and some of the groups settling there during the later periods probably came from BMAC.
http://eurogenes.blogspot.com.au/2015/07/another-look-at-ancient-mtdna-from.html
The R1a groups were probably very similar to Afanasievo.
October 4, 2015 at 2:44 AM Davidski said…
If the ancestors of the Tocharians arrived in the Tarim Basin more than 4,000 years ago, then those R1a mummies fit the profile.
The fact that they kept their language, which might have been the lingua franca in the region, but not their steppe genetic profile isn’t really surprising.
PolubieniePolubienie
„No, dobra, ale pytam powaznie. Jeśli z kimś rozmawiam i nie mogę go skierować do internetu w tym momencie, by przeczytał artykuły, to jakie jeszcze argumenty moge podać? Przeczytałeś to, co napisałam? Co jeszcze pominęłam?”
Przypatrz się temu grafowi, oddaje on istotę rzeczy, powinien go zrozumiec każdy:
Czerwony to ci znani jako Aryowie.
Zieloni to niemal wyłącznie Polacy i okolice zachodniej słowiańszczyzny (Czesi, Słowacy , Łużyczanie) wraz z V wiecznymi migracjami do Slowenii i Chorwacji, ale i wczesniejszych i mniejszych do Rosji (Wiatycze).
Niebiescy to szeroko grupa: Slowianie Zachodni i Wschodni.
Rozowy to Słowianie w Skandynawii, którzy -odwrotnie niz Aryowie- zatracili swój język, ale wnieśli wiele podstawowych słów do języków skandynawskich (np. duński łuk, czy szwedzka malina ‚moroszka’). Jako ciekawostkę nalezy podać, że genetycy nie moga wyjść ze zdumienia, że ten różowy kład, według badań genetycznych, wywodzi się z pólnocnej Polski, czy tez Rosji, stąd tez póżniejsze ‚sensacje’: porównano znaleziony szkielet sprzed tysięcy lat w Szwecji, zbadano genetycznie i wytworzono listę najbardziej podobnych współczesnych populacji, a tam, na miejscu pierwszym.. Polacy, zbadano szkielet z pólnocnej Rosji sprzed 6 tysiecy lat, a tam na miejscu pierwszym …Polacy.
Tak zawsze będzie jeśli Jegomość sprzed tysięcy lat będzie nosicielem R1a, dlatego, że w Polsce R1a ma największe zróznicowanie, a stąd wniosek, że i stąd się wywodzi to R1a, które jest ojcowskim dla niemal wszystkich R1a w europie i azji..
W skrócie, co juz widać po wynikach próbek zamieszczonych w pracy Allentof: ceramika sznurowaR1a M417 (inny zapis R1a1a1)
A jeszcze inaczej M417, było nie tylko rozpowszechnione od Atlantyku po Wołgę, ale było na owczesne standardy liczne i zróznicowane, a także mówiło po słowiańsku, czego dowodem jest właśnie sanskryt.
Zółty i czarny to grupy zachodnioeuropejskie i z Wysp Brytyjskich, które również utraciły swoj język, a co za tym idzie tożsamość słowiańską, ale wniosły wiele słów do ich języków (choćby milk-milch-mleko- mloko- moloko), które w oficjalnym językoznawstwie zawsze tłumaczone są „slowianie zapożyczyli od german”, według zasady „zawsze ignoruj rdzeń słowiański.
PolubieniePolubienie
„Nie, to na pewno nie jest prawdą. Gdy z rosyjskiego wyłanial sie sanskryt, już istniał podział na wschodnio i zachodniosłowiański.”
Robercie, dzieki za odpowiedź. W takim razie to zmienia postać rzeczy. Jeszcze do niedawna uważałam sscr. za taki „autorytet”, wszystko z niego wywodziłam, i jesli coś było w sscrycie, to to juz był koniec poszukiwań. Nie patrzałam na to jako tylko jeden z „dialektów” słowiańskiego.
„Sanksryt i język rosyjski są sobie najbliższe,”
A to nie litewski jest najbliższy sscrytowi?
Co to za substrat w sskrycie jest? Czy chodzi o substrat terenów podbitych? Co wiadomo na temat ludów wcześniej je zamieszkujących, ich kultur? Chodziłoby tutaj, mówiąc ogólnie, o ludność Drawidyjską? Jest ona kojarzona prymitywnymi Dasami, choć Wiki pisze:
„Dasowie to według tradycji ludzie szpetni, wrogiej mowy, o ciemnej skórze i perkatych nosach. Posiadają wiele sztuk bydła, oraz mieszkają w fortecach zwanych „pur”. Cywilizacja harappeńska jest najstarszą cywilizacją miejską na Dekanie, w latach świetności znacznie przewyższała Ariów pod względem stopnia rozwoju.”
Przewyższała Ariów pod wzgl. stopnia rozwoju (?). Jest to jedna z koncepcji na wiki. Któryś ze słowianolubców wypowiadał się, że byli oni „źli” i czcili boginię Kali. Tyle że ta historia mogla wyglądac zupełnie inaczej.
Wsród samych Hindusów panują bardzo podzielone zdania.
„utraciły swoj język, a co za tym idzie tożsamość słowiańską, ale wniosły wiele słów do ich języków (choćby milk-milch-mleko- mloko- moloko), .”
Sumerian Lexicon:
imMaL – krowie mleko
KISIm – odpady mleczne, zepsute mleko – zKIŚNięte
KiR – KRowa
Wnieśliśmy wiele słów, ale skąd sami je wzięliśmy?
PolubieniePolubienie
Annna
on 2015-10-12 o 08:38 said:
(…)
Robercie, dzieki za odpowiedź. W takim razie to zmienia postać rzeczy. Jeszcze do niedawna uważałam sscr. za taki „autorytet”, wszystko z niego wywodziłam, i jesli coś było w sscrycie, to to juz był koniec poszukiwań. Nie patrzałam na to jako tylko jeden z „dialektów” słowiańskiego.
(…)
Sanskryt to nie jest dialekt j. słowiańskiego. To język Ariów, czyli ludzi z kultur pochodzących z okolic Uralu, zwłaszcza tzw. kultury Sintashta-Petrowka, a potem tzw. BMAC, patrz mapka poniżej.
https://en.wikipedia.org/wiki/Sintashta_culture
The Sintashta culture, also known as the Sintashta-Petrovka culture[1] or Sintashta-Arkaim culture,[2] is a Bronze Age archaeological culture of the northern Eurasian steppe on the borders of Eastern Europe and Central Asia, dated to the period 2100–1800 BCE.[3] The earliest known chariots have been found in Sintashta burials, and the culture is considered a strong candidate for the origin of the technology, which spread throughout the Old World and played an important role in ancient warfare.[4] Sintashta settlements are also remarkable for the intensity of copper mining and bronze metallurgy carried out there, which is unusual for a steppe culture.[5]
Because of the difficulty of identifying the remains of Sintashta sites beneath those of later settlements, the culture was only recently distinguished from the Andronovo culture.[2] It is now recognised as a separate entity forming part of the ‚Andronovo horizon’.[1]
Origin[edit]
The Sintashta culture emerged from the interaction of two antecedent cultures. Its immediate predecessor in the Ural-Tobol steppe was the Poltavka culture, an offshoot of the cattle-herding Yamnaya horizon that moved east into the region between 2800 and 2600 BCE. Several Sintashta towns were built over older Poltovka settlements or close to Poltovka cemeteries, and Poltovka motifs are common on Sintashta pottery. Sintashta material culture also shows the influence of the late Abashevo culture, a collection of settlements in the forest steppe zone north of the Sintashta region that were also predominantly pastoralist.[6] The first Sintashta settlements appeared around 2100 BCE, during a period of climatic change that saw the already arid Kazakh steppe region become even more cold and dry. The marshy lowlands around the Ural and upper Tobol rivers, previously favoured as winter refuges, became increasingly important for survival. Under these pressures both Poltovka and Abashevo herders settled permanently in river valley strongholds, eschewing more defensible hill-top locations.[7] The Abashevo culture was already marked by endemic intertribal warfare;[8] intensified by ecological stress and competition for resources in the Sintashta period, this drove the construction of fortifications on an unprecedented scale and innovations in military technique such as the invention of the war chariot. Increased competition between tribal groups may also explain the extravagant sacrifices seen in Sintashta burials, as rivals sought to outdo one another in acts of conspicuous consumption analogous to the North American potlatch tradition.[7]
(…)
(…)
„Sanksryt i język rosyjski są sobie najbliższe,”
A to nie litewski jest najbliższy sscrytowi?
(…)
Litewski to słowiański + uralski + końcówki „aS”, tak jak u tzw. Greków „oS”, a u tzw. Rzymian „uS”…
(…)
Co to za substrat w sskrycie jest? Czy chodzi o substrat terenów podbitych? Co wiadomo na temat ludów wcześniej je zamieszkujących, ich kultur? Chodziłoby tutaj, mówiąc ogólnie, o ludność Drawidyjską? Jest ona kojarzona prymitywnymi Dasami, choć Wiki pisze:
„Dasowie to według tradycji ludzie szpetni, wrogiej mowy, o ciemnej skórze i perkatych nosach. Posiadają wiele sztuk bydła, oraz mieszkają w fortecach zwanych „pur”. Cywilizacja harappeńska jest najstarszą cywilizacją miejską na Dekanie, w latach świetności znacznie przewyższała Ariów pod względem stopnia rozwoju.”
(…)
Pomieszanie z poplątaniem w wydaniu wiki.
1. Substrat to jest PODŁOŻE JĘZYKOWE i jest ono w sanskrycie widoczne.
2. Drawidowie to haplogrupa R2
3. Cywilizacja harappańska dawno nie istniała, z powodu zmian klimatycznych, patrz susza i zanik rzeki Saraswati itp, czyli wtedy kiedy Ariowie z BMAC i nie tylko (bo BMAC – to Przed Irańczycy R1a, ale może i Przed Hindusi R1a) najechali tereny północnych Indii, a nie Dekanu, czyli centralnych Indii!!! Gdzie Pendżab, a gdzie Dekan?!! Jest mowa o ze 200 latach rozziewu między końcem cywilizacji happapiańskiej, a pojawieniem się tam Ariów…
(…)
Przewyższała Ariów pod wzgl. stopnia rozwoju (?).
(…)
4. Drawidowie byli tak rozwinięci, że nie mieli rydwanu, koni, brązowej broni…
Wiki to tragicznie zmanipulowane źródło…
(…)
Jest to jedna z koncepcji na wiki. Któryś ze słowianolubców wypowiadał się, że byli oni „źli” i czcili boginię Kali. Tyle że ta historia mogla wyglądac zupełnie inaczej. Wsród samych Hindusów panują bardzo podzielone zdania.
(…)
Wygląda na to, że Kali to nasza Mara, ale i Matka Ziemia itp.
(…)
„utraciły swoj język, a co za tym idzie tożsamość słowiańską, ale wniosły wiele słów do ich języków (choćby milk-milch-mleko- mloko- moloko), .”
(…)
Także DoiC’/T’, jak DoC’Ka, Do”jKa, DojaRKa…
(…)
Sumerian Lexicon:
imMaL – krowie mleko
KISIm – odpady mleczne, zepsute mleko – zKIŚNięte
KiR – KRowa
(…)
Ciekawe!!!
(…)
Wnieśliśmy wiele słów, ale skąd sami je wzięliśmy?
(…)
Poczekaj na dzisejszy wpis… o Kaukazie i okolicach i powinowactwie tzw. indo-europejsko-uralskim…
PolubieniePolubienie
„Wnieśliśmy wiele słów, ale skąd sami je wzięliśmy?”
Na to pytanie najprawdopodobniej nigdy nie zostanie udzielona odpowiedź albo też… została udzielona dawno temu, bo to byc może jest ta sama odpowiedź na inne pytanie: który język ma najwięcej słów dźwiękonaśladowczych?
Odpowiedzi na pozostałe pytania nie udzielę, gdyż wydaje się mi, że jest mnóstwo rozdrabniania się, klasyczne błądzenie w labiryncie, gdzie co krok to kilkanaście wariantów do wyboru, a nie ma wcale logiki nadrzędnej nad tym wszystkim i jest przekonany, że to co opisałem powyżej, a nazwane w skrócie „drzewo genealogiczne R1a jest drzewem języków indoeuropejskich” jest prawdziwe.
Z wiadomych względów sanskryt ma tutaj wielkie znaczenie, bo…
Drzewo R1a, pokazuje moment w którym do „europejski”
doszedł przydomek „indo”, i nim to sie stało, tzn. od
momentu migracji z terenów europejskiej Rosji do dotarcia do Indii, to okres 2000 lat.
Szmat czasu. Sanskryt jest na końcu tej drogi.
A co było na początku, jakim językiem mówili gdy wyruszali? Jeśli sanskryt jest najbardziej podobny do słowiańskich, niechybnie odpowiedź będzie musiała brzmieć: słowiańskim.
Jak to, 6000 lat temu mówiono na terenie Rosji językiem słowiańskim?
Bo jeśli w Rosji 6000 lat temu R1a M417 (ojcowska dla indyjskiego Z93) mowiło po słowiańsku, to również to samo R1a M417 w Polsce, i w Niemczech, i na Białorusi, i w Skandynawii, i na Ukrainie również mówiło po słowiańsku.
Mówiło po słowiańsku i przyniosło najbardziej podstawowe słownictwo związane z rolnictwem, które od czasu do czasu tutaj znajdujemy, które tylko słowiańskojęzyczni (nawet analfabeci) chwytają w jednej sekundzie (np. bydło w sanskrycie to …’paśu’).
A to będzie przewrót kopernikański w naukach historycznych i językoznawstwie.
PolubieniePolubienie
Mam jeszcze taką zaskakującą dla mnie zbieżność. Na niezależnaTV, są dwa filmy o substancjach -powiedzmy- pro mistycznych, pochodzących z naturalnych tzw. świętych roślin, wykłada dr Kolecki. Słucham co on tam mówi i buch, słyszę, że święte rośliny Indian(!) to: ‚a-ja-łaska” i „i-boga”.
Jak piekna i zrozumiała dla Slowian nazwa pro mistycznych roślin.
„A-ja-łaska” – mówi się, otrzymać od Boga łaskę, łaska Boża
„i-boga” – zażyć i być u Boga?
U mnie ktos to rozkimić?
PolubieniePolubienie
Zobacz koniec ostatniego wpisu o Kaukazie… masz tam ciekawostki językowe z Ameryki Północnej… wg mnie Chłopiec z Malta i jego język kłaniają się…
Kiedyś gdzieś już pisałem, że woda w j. alongińskim (chyba) to „NaPoi”, czy jakoś tak podobnie… Jak mnie ktoś przyciśnie, to odnajdę źródło, bo wiem gdzie tego szukać…
PolubieniePolubienie
Wyszłam od naszego słowa kasza. Otrzymałam kilka słowiańskich źródłosłowów słowiańskich, krążących wokół znaczenia kasza (coś drobnego, pochodzącego z ziemi): KaSza, GRuDa z GRaDem GRąDem, GRuNTem, GróD; KRuPa, ZiaRNo, GryS.
Kasza https://pl.wiktionary.org/wiki/kasza
Z protosłowiańskiego kosa – warkocz https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Slavic/kosa zapewne z znaczeniu KłoSa lub KoSzeNia
chorwacki: (1.1) kaša f
rosyjski: (1.1) крупа f; (1.2) каша f
ukraiński: (1.1) крупа f; (1.2) каша f
wilamowski: (1.1) kaeśa m, kasia
sanskryt क्षोद kṣōda (mąka)
Inne z źródłosłowem KS:
KuSić, искушение (także związane z karmieniem), KoSz, KoSiĆ, podKaSaĆ – w znaczeniu zawijać (skracać?); sanskryt: ŚaSaTi (tnie), ŚaSTRá- (nóż, sztylet), łacina: Castrāre ‘kastrować; osłabić’, greckie: keazō ‘łupię, rąbię’,
Kasza w innych językach od słowiańskiego GRuDa (gdzie D-T) powiązane z GRaDem GRąDem, GRuNTem, GróD; KRuPa?
angielski: (1.1) groats
holenderski: (1.1) gort
islandzki: (1.1) grautur m
niemiecki: (1.1) Grütze f
litewski grūdas – ziarno
GRaD w innych językach:
angielski: (1.1) hail; (1.3) hail; (1.4) grade
bułgarski: (1.1) град m
chorwacki: (1.1) tuča f, grad m
duński: (1.1) hagl n
esperanto: (1.1) hajlo
francuski: (1.1) grêle f
hiszpański: (1.1) granizo m; (1.3) lluvia f; (1.4) grado m
japoński: (1.1) 氷雨 (ひさめ, hisame), 雹 (ひょう, hyō); (1.2) 雹 (ひょう, hyō); (1.3) 雨霰 (あめあられ, amearare); (1.4) グラード (gurādo)
jidysz: (1.1) האָגל m hʼágl
litewski: (1.1) kruša f
niemiecki: (1.1) Hagel m; (1.3) Hagel m; (1.4) Gon n, Neugrad m, Graupe f – krupa
nowogrecki: (1.1) χαλάζι n
portugalski: (1.1) granizo m; (1.3) enxurrada f; (1.4) grado m
rosyjski: (1.1) град m
szwedzki: (1.1) hagel n
ukraiński: (1.1) град m; (1.2) град m
wilamowski: (1.1) graojp grys, gryc
włoski: (1.1) grandine f
GruNT w innych językach:
angielski: (1.1) soil; (1.2) ground, land; (1.3) ground, land
wilamowski: (1.1) grunt m; (1.4) grunt m
Niemiecki: grund
Kasza w innych językach od słowiańskiego ZiaRNo (Ź-G)
duński: (1.1) gryn n
szwedzki: (1.1) gryn n
hiszpański: (1.1) grano m
Choć wywodzone z granum (język łaciński)
grani (1.1)
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
(1.1) ziarno (pojedyncze)[1]
odmiana:
(1.1) gran|um, ~i (deklinacja II)
synonimy:
(1.1) frumentum
wyrazy pokrewne:
rzecz. granarium
przym. granifer
Ziarno w innych językach:
angielski: (1.1) grain, seed; (1.2) grain; (1.3) film grain, grain; (1.4) crystallite
baskijski: (1.1) ale, bihi, garau, pikor (1.2) ale
duński: (1.1) korn n; (1.2) korn n
esperanto: (1.1) grajno
francuski: (1.1) grain m
niemiecki: (1.1) Korn n; (1.2) Korn n; (1.3) Korn n; (1.4) Korn n, Kristallit m
rosyjski: (1.1) зерно n; (1.2) зерно n; (1.3) зернистость f
słowacki: (1.1) zrno n
szwedzki: (1.1) korn n, frö n
ukraiński: (1.1) зерно n
wilamowski: (1.1) kjenła n, kjēnła n, kienła n
Zastanawiam się, czy przypadkiem formą przejściową między ziarnem a granem nie jest gzik (rodzaj twarogu, który bądź co bądź ma strukturę kaszy).
Tu także rzecz ciekawa. W jidysz mamy i KaSzę i GRySik, w hebrajskim GRyS.
hebrajski: (1.1) גריסים grysym m lm
jidysz: (1.1) קאַשע f (kasze), גריץ f (gric); (1.2) קאַשע f (kasze)
PolubieniePolubienie
BARDZO TRAFNE!!! WSPANIAŁE PORÓWNANIE!!!
DODAM NP. TO:
KoSiC’/T’ to Cia”C’/T’, czyż nie tak?
I tu znów allo-allo majom problem, bo :
1. CioSaC’/T – 2. KoSiC’/T’
1. Cia”C’/T’ – 2. KaToWaC’/T’, KaRCiC’/T’
itd…
gdzie 1. = tzw. satem, 2. = tzw. kentum
POWTARZAM!!!
JĘZYK SŁOWIAŃSKI TO TZW. PARADYGMAT DŹWIĘKOWY = TZW. PIE I POSIADA ON OBIA RADZAJE DŹWIĘKÓW I TZW. SATEM I TZW. KENTUM, GDZIE UTRATA TZW. SATEM JEST ZNIEKSZTAŁCENIEM I UPROSZCZENIEM PARADYGMATU.
JEŚLI JEST KTOŚ ZAINTERESOWANY, TO PROSZĘ TO PODWAŻYĆNA PODSTAWIE PORÓWNANIA PODŁOŻA JĘZYKOWEGO JĘZYKA SŁOWIAŃSKIEGO, JEŚLI KTOŚ TWIERDZI ŻE JE ZNA I MOŻE UDOWODNIĆSWOJE TEZY NA PODSTAWIE CYTATÓW ZE ŹRÓDEŁ.
PolubieniePolubienie
Pozostając w temacie kuchennym – kuchnia ma być od niemiecko/ od łacińskim wynalazkiem… No cóż rusycystką nie jestem, ale rzuca się w oczy zbieżność z rosyjskim gryźć, jeść – yкусить (uKuSzić – wymowa zaczerpnięta z filmików YT) i pokusą – искушение (iZKuSZeNie). Zobaczmy jak to się ma do różnistych tłumaczeń naszej kuchni:
angielski: (1.1) kitchen; (1.2) kitchen; (1.3) cuisine, (way of) cooking; (1.4) cuisine, (way of) cooking
arabski: (1.1) مطبخ m; (1.3) طبخ
baskijski: (1.1) sukalde; (1.2) sukalde; (1.3) sukaldaritza
bułgarski: (1.1) кухния f; (1.3) кухния f; (1.4) кухния f
chorwacki: (1.1) kuhinja f; (1.2) kuhinja f; (1.3) kuhinja f; (1.4) kuhinja f
dolnołużycki: (1.1) kuchnja f, kucheń; (1.2) kuchnja f; (1.3) kuchnja f; (1.4) kuchnja f
duński: (1.1) køkken n; (1.2) komfur n, køkken n; (1.3) køkken n
esperanto: (1.1) kuirejo
fenicki: (1.1) 𐤌𐤈𐤁𐤇 transliteracja: (1.1) mṭbḥ
fiński: (1.1) keittiö, kyökki
francuski: (1.1) cuisine f; (1.2) cuisine f; (1.3) cuisine f; (1.4) cuisine f; (1.5) fourneau m, cuisinière f
hiszpański: (1.1) cocina f; (1.2) cocina f; (1.3) cocina f; (1.4) cocina f; (1.5) cocina f
interlingua: (1.1) cocina
islandzki: (1.1) eldhús n; (1.2) eldhús n
niemiecki: (1.1) Küche f; (1.2) Küche f; (1.3) Küche f; (1.4) Küche f
nowogrecki: (1.1) κουζίνα f; (1.2) κουζίνα f; (1.3) κουζίνα f; (1.4) κουζίνα f; (1.5) κουζίνα f
rosyjski: (1.1) кухня f; (1.3) кухня f; (1.4) кухня f
rumuński: (1.1) bucătărie f
sanskryt: (1.1) अनस् n transliteracja: IAST: anas
आसाद IAST: asada
szwedzki: (1.1) kök n; (1.3) kök n
tybetański: (1.1) ཐབ་ཚང༌
ukraiński: (1.1) кухня f
wilamowski: (1.1) kych f; (1.2) kych f; (1.3) kych f; (1.4) kych f
włoski: (1.1) cucina f; (1.2) cucina f; (1.3) cucina f
Widać, że większość powstała w wyniku przekręcenia słowiańskiego rdzenia KuSz/KuŚ. Szczególnie słychać to w wymowie niemieckiej „kusie”. Wyjątkiem jest baskijski (1.1) sukalde; (1.2) sukalde; (1.3) sukaldaritza (SZyKoWaLNia???); fenicki: (1.1) 𐤌𐤈𐤁𐤇 transliteracja: (1.1) mṭbḥ; islandzki: (1.1) eldhús n; (1.2) eldhús n (kojarzący się z DuSiĆ); rumuński: (1.1) bucătărie f? sanskryt: (1.1) अनस् n transliteracja: IAST: anas
आसाद IAST: asada – od JeŚĆ
Aż dziw bierze, że Rosjanie nie wpadli na połączenie słowiańskiego rdzenia, który tylko u nich zachował pierwotne znaczenie z rdzeniami zniemczonymi…
PolubieniePolubienie
Dobrze, że podałaś rosyjską transkrypcję, bo zapis się nie udał, a zacne tu licha przywołałaś z dziczy. 😉 W polszczyźnie ten źródłosłów został, ma się dobrze, i dalej jest używany, ale od początku, pierw trochę rzeźnickiego dramatu w tej komedii. Swoją drogą najlepszy poziom ma rosyjska wiki językowa, z angielską niebo a ziemia.
ку́шать • (kúšatʹ) impf (perfective поку́шать or ску́шать)
eat, have, take
Значение
разг. то же, что есть; питаться, поглощать пищу (употребляется в форме повел. и инф. при вежливом или ласковом приглашении к еде, иногда к питью)
перен., ирон. потреблять, воспринимать
Этимология
Происходит от праслав. *kušati, от кот. в числе прочего произошли: др.-русск. кушати, ст.-слав. въкѹшати, сербохорв. кушати «пробовать», словенск. kúšati, чешск. zkoušeti «испытывать, пробовать»; производное от *kusiti, далее от готск. kausjan «отведывать, пробовать на вкус»
*kušati
Родственные слова
Церковнославянский: коушати сѧ
Восточнославянские языки:
Древнерусский: кушати
Белорусский: кушаць, кушаці
Русский: кушать
Украинский: кушати
Западнославянские языки:
† Полабский: t’ausot / t’aisot
Южнославянские языки:
Болгарский: кушам
Сербохорватский:
Кириллица: кушати
Латиница: kušati
Этимология
Происходит от *kusiti, далее от готск. kausjan «отведывать, пробовать на вкус».
вкус • (vkus) m inan
taste (one of the sensations produced by the tongue)
по вкусу — to taste (when adding spices)
(proverb) на вкус и цвет товарищей нет — there’s no accounting for taste
(proverb) о вкусах не спорят — every man to his taste
flavour, fancy
style, manner
Значение
ощущение, возникающее в результате раздражения слизистой оболочки языка различными веществами
свойство, качество пищи, ощущаемое при еде
чувство красивого, изящного, способность человека к эстетическому восприятию и оценке
склонность, интерес, пристрастие к чему-либо
Этимология
Происходит от церк.-слав. въкоусъ (др.-греч. γεῦσις), γεῦμα) от коуси́ть, кус; ср.: готск. kausjan.
γεῦσις
МФА: [ɡé͜ʊ.sis] → [ˈɣeɸ.sis] → [ˈʝef.sis]
Аттическое произношение: [ɡé͜ʊ.sis]
Египетское произношение: [ˈɡeʍ.sis]
Койне: [ˈɣeɸ.sis]
Византийское произношение: [ˈʝef.sis]
Константинопольское произношение: [ˈʝef.sis]
Значение
вкус
Этимология
Происходит от др.-греч. γεύω «пробывать», далее от праиндоевр. *ǵeus- «выбирать по вкусу» (ср.: готск. kiusan «пробывать», др.-в.-нем. kiosan «выбирать», нем. küren «избирать», англ. choose «выбирать», др.-сканд. kjōsa «выбирать», др.-ирл. adgusi «желает», лат. gustus «вкус», др.-греч. γεύω «пробывать», алб. deša «любил», авестийск. zušta- «удовольствие», санскр. जोषति (jóṣati) «доволен»), далее от праностратическ. *gwəsə «желать», «выбирать» (ср.: монг. хүсэж «хотеть», яп. 欲しい (Hoshī) «желать»)
γεύω
Etymology
From Proto-Indo-European *ǵews-. Cognates include Sanskrit जुषते (juṣate), Latin gustō, and Old English ċēosan (English choose).
Pronunciation
IPA: /ɡe͜ʊ́.ɔː/ → /ˈɣe.βo/ → /ˈʝe.vo/
Verb
γεύω • (geúō)
I give to taste
I feed
(middle) I taste
(middle) I eat
(middle) I try, experience, examine
(middle) I partake, enjoy
Произношение
МФА: [ɡe͜ʊ́.ɔː] → [ˈɣe.βo] → [ˈʝe.vo]
Аттическое произношение: [ɡe͜ʊ́.ɔː]
Египетское произношение: [ˈɡew.o]
Койне: [ˈɣe.βo]
Византийское произношение: [ˈʝe.vo]
Константинопольское произношение: [ˈʝe.vo]
Значение
пробывать ◆ Не указан пример употребления (см. рекомендации).
вкушать
Этимология
Происходит от праиндоевр. *ǵeus- «выбирать по вкусу» (ср.: готск. kiusan «пробывать», др.-в.-нем. kiosan «выбирать», нем. küren «избирать», англ. choose «выбирать», др.-сканд. kjōsa «выбирать», др.-ирл. adgusi «желает», лат. gustus «вкус», др.-греч. γεύω «пробывать», алб. deša «любил», авестийск. zušta- «удовольствие», санскр. जोषति (jóṣati) «доволен»), далее от праностратическ. *gwəsə «желать», «выбирать» (ср.: монг. хүсэж «хотеть», яп. 欲しい (Hoshī) «желать»)
gustus
Etymology
From Proto-Italic *gustus, from Proto-Indo-European *ǵéwstus.
Pronunciation
taste
PIE *ǵews-
to taste, try
W końcu polszczyzna.
http ://imgur.com/wjPCgjz Wycinek ze słownika Karłowicza, jakość jaka jest, ale cóż, taki skan biblioteczny.
„Czasownik skusić pochodzi od kusić (por. też czasowniki z innymi prefiksami, np. pokusić i stąd pokusa, stpol. zakusić i stąd zakusy). Występuje w polszczyźnie od XIV w., jest kontynuantem prasłowiańskiej formy *kusiti, *kusją ‘próbować smakiem, smakować’; ‘doświadczać, poddawać próbie’; ‘wodzić na pokuszenie, skłaniać do złego’; ‘zachęcać, namawiać do czegoś’. Zakres znaczeniowy tego czasownika był więc bardzo szeroki. Oto kilka przykładów użyć tego wyrazu ze Słownika języka polskiego S.B. Lindego: „Skusiwszy potraw smaczno przyprawionych / Pije ze złotych czar do posłów onych”; „Dyalektykę tylko umiał, Pisma św. ledwo skusił”; „Święty boży skażenia nie skusi”; „Okazyja i najświętszego skusi”. ” Poradnia PWN.
http ://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/7006/kusic/
http ://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/5717/kes/
Pokrewne, to pobieżnie jak to wsjo powyższe natenczas, kosztować, kąsać.
Kus/kąs/kęs – czyli cząstka czegoś, zwłaszcza jedzenia, którą się smakuje, próbuje. Stąd kasza – cząstki, kęsy zbóż i t.d. Dalej przymiotnik kusy – mały, krótki, obcięty niczym lub podobnie do kęsów i t.p.
Po wtóre, to co kusi, co jest pokusą musi być smaczne! Mówimy zresztą chętnie, że jakieś jedzenie nas kusi, albo mamy na coś pokusę lub skusiliśmy się na to li owo! Tak dosłownie, jak przenośnie, jedzenie dominuje, w końcu to pożywienie, czyli życie, a życie kusi. 😉
Podobnym, nieco rozwiniętym rdzeniem jest kosztować, skosztować, czyli smakować, próbować małą porcję jedzenia sprawdzając czy jest smaczna. [SSZ]
Gust to mała część upodobania, mało tego, mówimy, co dość ironiczne, degustować, zdegustować jedzenie… Co oni odtworzyli w PIE w ostatnim przykładzie, to ja nie wiem, ale -kus (słowiański) jest najbliższy tej gromadzie: γεῦσιςów, gustusów, (PIE) ǵeusów, kausjanów i t.d.
Kuchnia w tym przypadku, bo przejście sch jest jasne, to skonkretyzowane, wzmocnione/niejako ustalone (od stały, trwały) przez przejście litery s w ch, miejsce przygotowywania różnych, rozdzielonych bądź małych, porcji jedzenia, aby były smaczne, kuszące. Także miejsce, gdzie jedzenie się porcjuje na „kęsy” i próbuje do smaku czy jest już smaczne.
PolubieniePolubienie
Faktycznie kęs pasuje jak ulał 🙂 Dzięki za uzupełnienie.
PolubieniePolubienie
KuSKuS, czyli KaSza po arabsku!
https://en.wikipedia.org/wiki/Couscous
Couscous (/ˈkʊskʊs/ or /ˈkuːskuːs/; Berber: ⵙⴽⵙⵓ, seksu, Arabic: كسكس, kuskus or كسكسو kseksou) is a traditional Berber[2][3][4][5][6] dish of semolina (granules of durum wheat) which is cooked by steaming. It is traditionally served with a meat or vegetable stew spooned over it. Couscous is a staple food throughout the North African cuisines of Tunisia, Algeria, Morocco, Mauritania and Libya and to a lesser extent in the Middle East and Sicily.
(…)
Etymology
The original name is derived from the Berber seksu or kesksu, meaning „well rolled”, „well formed”, or „rounded”.[citation needed]
Numerous different names and pronunciations for couscous exist around the world. Couscous is /ˈkʊskʊs/ or /ˈkuːskuːs/ in the United Kingdom and only the latter in the United States. It is in Arabic: كسكسي, pronounced kuskusi, while it is also known in Morocco as seksu or kesksu ; in Algeria ṭa`ām (طعام, literally meaning „food”) ; in Tunisia and Libya kosksi or kuseksi , in Egypt kuskusi (كسكسي), ; and keskes in Tuareg.[9]
…..
A ja myślę, że to jest zwyczajna KaSza, jako zapożyczenie po Wandalach…
PolubieniePolubienie
to bardzo możliwe, berberowie to tylko przezwisko , sami się nazywają Mazigh , czyli Mężykowie , do dziś kraje leżące na Sucharze noszą nazwy Lubija i Żarija (mieszkało tam plemię Marzanny ), może trochę przesadziłem , ale kto wie …
PolubieniePolubienie
„Powszechnie przyjmuje się, że chleb to wyraz rodzimy, ogólnosłowiański (por. czes. chléb, słowac. chlieb, ros. chleb, ukr. chlib, słoweń. hléb, sch. hlëb), kontynuant prasłowiańskiego *xlebъ. Dalsza etymologia jest niepewna. Jedni (Aleksander Brückner, Franciszek Sławski) widzą tu prastarą pożyczkę z germańskiego *hlaiba, inni (Andrzej Bańkowski) – ewentualny związek z sanskr. kliba – (lit. klibti). Jest to zapewne zapożyczenie rzeczowe, tzn. nazwa przywędrowała do naszych przodków Prasłowian wraz z desygnatem, który nazywała.
http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/nasz-chleb-slowianski;5572.html”
Wiktionary: From Proto-Slavic *xlěbъ, from Proto-Germanic *hlaibaz. Compare Gothic 𐌷𐌻𐌰𐌹𐍆𐍃 (hlaifs).
Zobaczmy:
– z ruska: хлебать – Хлебнуть, Хлебнув – siorbać, łyk, popijając; похлебка – zupa (http://slovonline.ru/slovar_el_slova_odnokorennue/b-22/id-294327/hleb.html)
– z polska: cHLuBa cHŁoP cHaŁuPa cHeŁPić się, LeJBa (także ulewa ) cHLuP, LuBić, GLeBa (H-G)!!!
– z sanskrycka: हलवाहा halavAhA – pług (przy okazji ang. plow, plough).
PolubieniePolubienie
KRuH – cHLeB w gwarach połódniowosłowiańskich chorwackiej, słoweńskiej, ale jużnie w serbskiej, gdzie jest HLieB!
https://en.wiktionary.org/wiki/kruh
Czech
Czech Wikipedia has an article on: kruh
Etymology
From Proto-Slavic *krǫgъ.
Noun
kruh m
(geometry) circle (solid figure)
kroužek m
Related terms
kroužit
zaokrouhlit
kruháč
kružnice f
kružítko n
okruh m
okružní m
okrouhlý m
External links
kruh in Příruční slovník jazyka českého, 1935–1957
kruh in Slovník spisovného jazyka českého, 1960–1971, 1989
Serbo-Croatian
Etymology
From Proto-Slavic *kruxъ.
Pronunciation
IPA(key): /krûx/
Noun
krȕh m (Cyrillic spelling кру̏х)
(Croatia) bread
Italian: crucco
Related terms
hljȅb/хље̏б (Ijekavian Bosnian), hlȅb/хле̏б (Ekavian Serbian)
Slovene
Slovene Wikipedia has an article on: kruh
Etymology
From Proto-Slavic *kruxъ.
Pronunciation
IPA(key): /ˈkrúx/
Tonal orthography: krȕh
Noun
krùh m inan (genitive krúha, nominative plural krúhi)
bread
See also
hléb, hlèb
…..
I sami zobaczcie, że „c” zostało dodane do ‚H” pewno w 1936r!!!
http://sjp.pl/kruchy
kruchy
słaby, wątły, nietrwały, delikatny; łamliwy
https://pl.wiktionary.org/wiki/kruchy
kruchy (język polski)
wymowa:
IPA: [ˈkruxɨ], AS: [kruχy] wymowa ?/i
znaczenia:
przymiotnik
(1.1) łatwo ulegający złamaniu, pokruszeniu
(1.2) przen. nietrwały, delikatny
odmiana:
(1.1–2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
m.-os./mzw mrz f n m.-os. nm.-os.
mianownik kruchy krucha kruche krusi kruche
dopełniacz kruchego kruchej kruchego kruchych
celownik kruchemu kruchej kruchemu kruchym
biernik kruchego kruchy kruchą kruche kruchych kruche
narzędnik kruchym kruchą kruchym kruchymi
miejscownik kruchym kruchej kruchym kruchych
wołacz kruchy krucha kruche krusi kruche
kolokacje:
(1.1) kruchy lód
synonimy:
(1.1) łamliwy
wyrazy pokrewne:
rzecz. kruchość f
czas. kruszyć ndk., pokruszyć dk.
przym. kruchutki
przysł. krucho, kruchutko
związki frazeologiczne:
stąpać po kruchym lodzie
tłumaczenia:
angielski: (1.1) brittle, (1.2) fragile
arabski: (1.2) قصيم
francuski: (1.2) fragile, délicat
włoski: (1.2) fragile
!UWAGA!!!
POMINIĘTE ZNACZENIE DLA RZECZOWNIKA oKRucH!!!
https://pl.wiktionary.org/wiki/okruch
okruch (język polski)
wymowa:
IPA: [ˈɔkrux], AS: [okruχ]
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
(1.1) mały, odkruszony kawałek czegoś
(1.2) przen. (o zjawiskach, stanach, uczuciach) bardzo mała ilość czegoś, pozostałość po czymś
(1.3) przen. (o utworach artystycznych) niewielka część, pozostałość czyjejś twórczości
odmiana:
(1.1–3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
mianownik okruch okruchy
dopełniacz okrucha okruchów
celownik okruchowi okruchom
biernik okruch okruchy
narzędnik okruchem okruchami
miejscownik okruchu okruchach
wołacz okruchu okruchy
przykłady:
(1.1) Zawierały w swej głębi krynicznej komary, muchy, mole, skrzydełka ważek, nogi pajączków, mrówki, maleńkie nie widziane chrząszczki, ćmy, szczątki kory i gałązek, kwiatuszki, okruchy szyszek, igły przedziwnych sosen, jakich już nie posiada ta ziemia nigdzie na całym swoim obszarze, kępki mchu, krople wody, ziarenka piaskowe.[1]
składnia:
(1) przeważnie w lm
kolokacje:
(1.1) okruch chleba
(1.2) okruchy pamięci
synonimy:
(1.1) odłamek, kruszyna, drobina, krztyna
(1.2) odrobina
(1.3) fragment
wyrazy pokrewne:
rzecz.
zdrobn. okruszek
…..
o = KoL”o, KRa”G, czyli o+KRa”G, to oKRa”GLe KoL”o!!!
oKRuH = oKRuG = oKRa”G… oKRa”Z”yC’/T’….
I znów allo-allo majom problem z występowaniem OBU RODZAI RDZENI i tzw. satem i tzw. kentum w języku słowiańskim!!! 🙂 LoL
PolubieniePolubienie
I jeszcze:
oLaC’/T’ i oRaC’/T’, gdzie L = R, czyli TO JEST W SUMIE TEN SAM RDZEŃ!!!
La(y)C’/T’ = RyC’/T’
PolubieniePolubienie
Ależ Ty mnie owocnie oburzasz. Widziałem tę mantrę, jak i wiele innych szkodliwych, z którymi się nie zgadzam na WRz. To nie jest ten sam rdzeń, dla greków czy innych, a w końcu dla naukowych głów litery nie mają znaczenia i takie bajania sobie snują, w tę czy we w tę, że 2/3/x różne dźwięki i „ryty” to to samo, a dzięki temu pomysłowi łatwiej im też kłamać. Toć same litery u nas są obrazami, „słowami”, treścią, a nie czymś tam bez znaczenia, bez sensu jak we wszelkich pożyczkach. Również TC/Ć/Ci nie są tożsame, choć istnieją w ścisłej symbiozie, dopełnieniu. Jak się rozbierze porządnie literę L, to będzie to jaskrawiej widoczne, no ale jakiś przykład rzucim z głowy natenczas, rdzenie jak najkrótsze oczywiście.
KoRa (stąd skóra) – KoŁo
KaRa – KaŁ / KaL (Chodzi o drzewsze znaczenie vide np. SKaŁa/SZKŁo (!), jak widzę takie przeinaczenia to ubić to mało. Swoją drogą przez nie czasem nie sposób, zwłaszcza jak się zna niewiele słów bądź nie szuka czy znane się nie zmieniły, odgadnąć właściwy rdzeń zapożyczenia. Np. wyraz angielski „HAND” pochodzi od słowa CHeNDoGi, które aż 4 razy zmieniało znaczenie!! Dziś przez debila Sapkowskiego to tzw. „ruchać”; wcześniej (okolice XVII w.) sprzątać, czyścić, ale w sposób, który gładzi, pieści, niejako napomina dopięknianie czegoś, dlatego obok tego znaczenia pojawiło się potoczne, które było inspiracją dla tego idioty, czyli „walić konia”; wcześniej oznaczało piękno, piękność, upięknianie, ale bez wyraźnego rozróżnienia między pięknem, ładnością czy krasą. Pierwotne znaczenie wiązało się z ręką (ale nie w tak „naturalistycznym” znaczeniu, jak ukazuje angielszczyzna, kto widział kiedykolwiek artystę jakiegokolwiek w działaniu ten zna różnicę), z rzemiosłem, które nie tylko rodzi zręczne, przepiękne rzeczy, co upięknia, wzmacnia krasę tego, co zdawało się skończone. Np. przyroda upięknia dzieła ludzkie, bądź człowiek upięknia dzieła przyrody, albo Bóg/Bogowie stworzyciele, wsi są przecież wybitnymi chędożnikami. Zatem mówiąc do panny, że jest krasna, ładna czy chędoga (piękny pomijam, bo nie wiem jeszcze co to znaczy, a uRoDZiWy jest raczej jasny) mamy na myśli co innego. W pierwszym, że jest „rzeźbą” skończoną (KReS > RaZ > RZeZać > RZeŹBa), we wtórym, że jest pełna ŁaDu, że wszystko uń jest doskonale dobrane, harmonijne (stąd pokrewność ŁaDny-DoBry, bo pstra DoBa jako wyznacznik DoBRa jest pełna ŁaDu), a w trzecim, że dziełem tak przepięknym i tak znamienitego, wybornego artysty, że aż się w człeku budzi zapytanie, kto coś tak cudnego, dziwnego stworzył. Ale jest jeszcze jedna, mniej widoczna różnica, a mianowicie czas – KRaSa jest skończona lub przybliża (kraśnieć) do ostatecznego kształtu, ŁaD trwa, to solidna teraźniejszość, a CHeNDoGość to mieszanka czasów, bardzo żywa, idealna do ujęcia zjawisk dziwnych/boskich.)
DaR – DaL
BaR – BaL
PaR – PaL
PaRZyĆ – PaLiĆ*
WaR – WaL oraz WaŁ
GoR (GoReć) – GoL (GoLić)
PoRa – PoLe
MaR – MaŁ
BóR – BóL
WoR – WoL / WoŁ
Twoje RaĆ – LaĆ (Gdzie Rzym, gdzie Krym. Jedno to żywioł ognia, drugie wody, podobny ruch ich nie utożsamia, bo ta jedna litera całkowicie zmienia obraz i sens.)
KoR – KoLeć/KŁuć*
RZeKa – SZLaK
RaS – LaS
KRoNŻyĆ – KLuCZyĆ
I t.d.
*Tu jest ciekawie, obie pary kładą niby nacisk na ogniste cechy, ale zobacz, jak L zmienia postać rzeczy – dodaje „żywej” (w przeciwieństwie do ziemskiej) stałości lub trwającej zmienności, podobieństwa do wałów (fala), a to wodne cechy, takich żywiołowych/barwnych hybryd jest całe mnóstwo.
PolubieniePolubienie
zapiskidumania on 2015-10-17 o 15:06 said:
(…)
Np. wyraz angielski „HAND” pochodzi od słowa CHeNDoGi, które aż 4 razy zmieniało znaczenie!! Dziś przez debila Sapkowskiego to tzw. „ruchać”; wcześniej (okolice XVII w.) sprzątać, czyścić, ale w sposób, który gładzi, pieści, niejako napomina dopięknianie czegoś, dlatego obok tego znaczenia pojawiło się potoczne, które było inspiracją dla tego idioty, czyli „walić konia”; wcześniej oznaczało piękno, piękność, upięknianie, ale bez wyraźnego rozróżnienia między pięknem, ładnością czy krasą. Pierwotne znaczenie wiązało się z ręką (ale nie w tak „naturalistycznym” znaczeniu, jak ukazuje angielszczyzna, kto widział kiedykolwiek artystę jakiegokolwiek w działaniu ten zna różnicę), z rzemiosłem, które nie tylko rodzi zręczne, przepiękne rzeczy, co upięknia, wzmacnia krasę tego, co zdawało się skończone. Np. przyroda upięknia dzieła ludzkie, bądź człowiek upięknia dzieła przyrody, albo Bóg/Bogowie stworzyciele, wsi są przecież wybitnymi chędożnikami.
(…)
Szacunek!
Można zastanawiac się, np. czy powinno być napisane : (c)HeND+oGi, czy (c)He”D+oGi…ale po za tym 100%racji!!!
Co do R = L= R = L… zgoda, że NIE ZAWSZE TE DŹWIĘKI MUSIAŁY I MUSZĄ SIĘ WYMIENIAĆ!!! SŁUSZNA UWAGA!!!
http://sjp.pl/ch%C4%99dogi
chędogi
1. książkowo: czysty, schludny, porządny, np. „Dom mieszkalny niewielki, lecz zewsząd chędogi.” (Adam Mickiewicz);
2. dawniej: piękny, ładny, śliczny, np. „Waćpan stworzyłeś bardzo chędogi wiersz.”
komentarze:
~gosc # 2009-08-24
Co za wyraz… jak z Księżyca:P
kdagusiak # 2009-08-24
gościu,jest nawet takie powiedzenie znane od dawna „ubogi, lecz chędogi”
~gosc # 2010-07-23
zastanawiam się tylko nad jednym… skąd się wzięło na komixxach „zaiste chędogo” xD
tevex # 2010-07-23
teraz już wiesz 😉
~gosc # 2011-05-16
Z „Wiedźmina” zapewne. Nie pamiętam już dokładnie, ale tam chyba użyto tego słowa z jakimś takim lubieżnym naznaczeniem.
~gosc # 2011-06-25
Od słowa „chędożyć”, które oprócz tego związanego z porządkiem i czystością ma jeszcze inne znaczenia.
~gosc # 2012-09-20
Pewnie z książek, niektórzy jeszcze umieją czytać i to wykorzystują „człowiek nie czytający dobrych książek nie jest lepszy od człowieka nie potrafiącego czytać”, chodzi chyba o chędożyć, mi chędogo kojarzy się z „mocno”
~gosc # 2013-11-15
Czy to wyraz pokrewny z ukraińskim przymiotnikiem „художній”, który oznacza „artystyczny”?
~gosc # 2014-11-04
To słowo jest z Pana Tadeusza, 1księga 29w. nawet przykład podany wyżej jest właśnie z tego dzieła,,Dom mieszkalny niewielki,lecz zewsząd chedogi”.
~gosc # 2015-03-25
przynajmniej ostatni komentarz jest warty uwagi, a resztę szkoda czytać. Doceniam ludzi elokwentnych 🙂 Pozdrawiam
https://pl.wiktionary.org/wiki/ch%C4%99dogi
chędogi (język polski)
wymowa:
[uwaga 1] IPA: [xɛ̃nˈdɔɟi], AS: [χẽndoǵi], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• asynch. ę wymowa ?/i
znaczenia:
przymiotnik
(1.1) st.pol. piękny, czysty, porządny
odmiana:
(1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
m.-os./mzw mrz f n m.-os. nm.-os.
mianownik chędogi chędoga chędogie chędodzy chędogie
dopełniacz chędogiego chędogiej chędogiego chędogich
celownik chędogiemu chędogiej chędogiemu chędogim
biernik chędogiego chędogi chędogą chędogie chędogich chędogie
narzędnik chędogim chędogą chędogim chędogimi
miejscownik chędogim chędogiej chędogim chędogich
wołacz chędogi chędoga chędogie chędodzy chędogie
wyrazy pokrewne:
przysł. chędogo
czas. chędożyć
rzecz. chędożenie
http://sjp.pwn.pl/sjp/ch%C4%99dogi;2448003
chędogi daw. «schludny»
• chędogo
https://pl.wikisource.org/wiki/S%C5%82ownik_etymologiczny_j%C4%99zyka_polskiego/ch%C4%99dogi
Słownik etymologiczny języka polskiego/chędogi
< Słownik etymologiczny języka polskiego
<<>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Data wydania 1927
Wydawnictwo Krakowska Spółka Wydawnicza
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku
chędogi, ‘czysty’, chędożyć, ‘czyścić’. Prasłowo; cerk. chądog, ‘mądry’, chądożsĭtwo (rus. chudożestwo), ‘sztuka’, właściwie, jak chąsa, tylko u nas i u Bułgarów; przyrostek -og do chąd-, z skond-, por. lit. (bez -d) skanus, ‘smaczny’, skonēti, ‘smakować’ (?).
PolubieniePolubienie
KoReN’, KoRzeN’, KoRal, KoRa, KaRa, KoRzyC’/T’ – KoLeć/KŁuć* … KoReN KL”uje ZieMie” Za KaRe”
ReC, RzeC, Re”Ka, ReKa, RZeKa – LeKa, LeCa, LeSa… LaC’… S/Z+LaK – i RzeC i ReKa i LeKa Leja” się jak woda…
Ro/aZ/S – RoSa, Ro”ZGa – LoS, LaS … Ro”ZGa jest LaSeM i LoSem (karą)
KRa”G+Z”yC’/T’ to raczej nie KLuCz+yC’/T’, bo to raczej od KRe”CiC’/T’… niby to samo ale nie do końca
Uważam, że nie powinniśmy bać się używać samogłosek nosowych, jak a”, e”, zamiast aN/M, oN/M…
PolubieniePolubienie
Jo, związki z Mądrością są bardzo duże tego słowa, bo m. in. podobnie rodzą piękne, doskonałe rzeczy. Z tym, że narzędziem pierwszej jest myśl, pamięć (teraźniejsza, bo „pa”/”po” (pomnieć) mówi o zamierzchłości), a chędogości ręka, niekoniecznie stricte ludzka jaką znamy czy sobie wyobrażamy. Tomy można pisać o tym słowie, kunszt pełną gębą. A i właśnie, rosyjskie hudożnik to to samo słowo, wyżej to widzę wiki odnotowała, ostało się o dziwo dość pierwotnie i żywo na wschodzie.
http ://sxvii.pl/index.php?strona=haslo&id_hasla=13133
http ://sjp.pwn.pl/doroszewski/ochedostwo;5462705.html
To daw. w pwn to kpina, jak można mieć stosunek z własną ręką? Żebym cholera pamiętał, w którym słowniku widziałem to o wacku, to by im szczena opadła. Już sporo kwiatków wyłapałem w tym ich „słowniku”, wstyd prostu…
Proszę zwrócić uwagę na dodatki (echo właściwego znaczenia), które upiększają to co krasne! Czyli ciało, zwłaszcza kob(w)iece. 😉
Ochędóstwa w pierwotnym/pierwotniejszym znaczeniu (piękność zrodzona z rąk chędożyciela) chętnie używano w Biblii i tym podobnych knigach, choć ogółem mnóstwo słów „archaicznych” używano chętnie w latach 30′ we wszelkiej literaturze do analfabetycznej reformy sowieckiej w latach ’40.
PolubieniePolubienie
Ta mądrość to do tego, nie wiki, a BrucknerPrasłowo; cerk. chądog, ‘mądry’, chądożsĭtwo (rus. chudożestwo), ‘sztuka’. I o ile dobrze pamiętam w „gockim” też oznaczało mądrość.
PolubieniePolubienie
na moje ucho słowo HAND(which is of uncertain origin) pochodzi bezpośrednio od słowa RĘCE, którego niemcy nie byli w stanie w tej fornie powtórzyć , więc brzmiało ono w ich gardłowej pramowie HenDZe .spróbójcie sami to w tej formie powtórzyć. nie trzeba więc kilometrowych wywodów o chędożeniu.:)
PolubieniePolubienie
Sam się ten pług prosił, więc niech ma.
Wiktionary etymologia – niem. Pflug
ŁuG – słyszalny w Łużycach, także chem. «wodny roztwór wodorotlenku sodu lub potasu»
ŁęG łęg/łąg;
1. podmokła łąka, często porośnięta krzewami lub wikliną; łąka łęgowa;
2. las liściasty o gęstym poszyciu i bujnym runie; las łęgowy
PŁuG, bo po ŁęGu płuży.
Do tego oboczność LuDzie/LuGJe; LeGia/LecHia/LęDziaNy …
Więc czyj pług – nasz, czy niemych?
PolubieniePolubienie
I znów dupa blada dla allo-allo:
PL”G <- P(o)+LeG/LeGN/LeZ"/LeK/LeC/T, LeS/LeC/LaC'/T,…
Proszę do oRaNia i PL”uGu dorzucam jeszcze, występowanie obu rodzai rdzeni i tzw. satem o tzw. kentum.
PolubieniePolubienie
A i jest jeszcze ciekawa pozycja w Źródłach/Językoznawstwio, o „pasywnych” Bałtach, czy Finach, i „niepasywnych” Słowianach, co to pług i radło itd… tym ludom przywieźli… do lasu… bo jest to DZIARSKA ODPOWIEDŹ FINA, na te niecne, aczkolwiek prawdziwe słowa… hehehe
Kliknij, aby uzyskać dostęp FA11_104.pdf
„ACTIVE SLAVS” AND „PASSIVE FINNS”:A REPLY
PolubieniePolubienie
„Więc czyj pług – nasz, czy niemych?”
Tutaj jest moja interpretacja:
PolubieniePolubienie
Ostatnia próba, jak znów naprodukuję niepotrzebną ilość, to proszę o wybaczenie i zrobienie porządku, wcześniej WP je psocił teraz nie zamieszcza, niepojęte. Chyba, że dostałem bana. 😉
Dobrze, że podałaś rosyjską transkrypcję, bo zapis się nie udał, a zacne tu licha przywołałaś z dziczy. W polszczyźnie ten źródłosłów został, ma się dobrze, i dalej jest używany, ale od początku, pierw trochę rzeźnickiego dramatu w tej komedii. Swoją drogą najlepszy poziom ma rosyjska wiki językowa, z angielską niebo a ziemia.
кyшать
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%D0%BA%D1%83%D1%88%D0%B0%D1%82%D1%8C
вкус
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%D0%B2%D0%BA%D1%83%D1%81
*kušati
https ://ru.wiktionary.org/wiki/*ku%C5%A1ati
γεῦσις
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%CE%B3%CE%B5%E1%BF%A6%CF%83%CE%B9%CF%82
γεύω
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%CE%B3%CE%B5%CF%8D%CF%89
gustus
https ://ru.wiktionary.org/wiki/gustus
PIE *ǵews-
https ://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/%C7%B5ews-
W końcu polszczyzna.
http ://imgur.com/wjPCgjz Wycinek ze słownika Karłowicza, jakość jaka jest, ale cóż, taki skan biblioteczny.
„Czasownik skusić pochodzi od kusić (por. też czasowniki z innymi prefiksami, np. pokusić i stąd pokusa, stpol. zakusić i stąd zakusy). Występuje w polszczyźnie od XIV w., jest kontynuantem prasłowiańskiej formy *kusiti, *kusją ‘próbować smakiem, smakować’; ‘doświadczać, poddawać próbie’; ‘wodzić na pokuszenie, skłaniać do złego’; ‘zachęcać, namawiać do czegoś’. Zakres znaczeniowy tego czasownika był więc bardzo szeroki. Oto kilka przykładów użyć tego wyrazu ze Słownika języka polskiego S.B. Lindego: „Skusiwszy potraw smaczno przyprawionych / Pije ze złotych czar do posłów onych”; „Dyalektykę tylko umiał, Pisma św. ledwo skusił”; „Święty boży skażenia nie skusi”; „Okazyja i najświętszego skusi”. ” Poradnia PWN.
http ://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/7006/kusic/
http ://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/5717/kes/
Pokrewne, to pobieżnie jak to wsjo powyższe natenczas, kosztować, kąsać.
Kus/kąs/kęs – czyli cząstka czegoś, zwłaszcza jedzenia, którą się smakuje, próbuje. Stąd kasza – cząstki, kęsy zbóż i t.d. Dalej przymiotnik kusy – mały, krótki, obcięty niczym lub podobnie do kęsów i t.p.
Po wtóre, to co kusi, co jest pokusą musi być smaczne! Mówimy zresztą chętnie, że jakieś jedzenie nas kusi, albo mamy na coś pokusę lub skusiliśmy się na to li owo! Tak dosłownie, jak przenośnie, jedzenie dominuje, w końcu to pożywienie, czyli życie, a życie kusi. 😉
Podobnym, nieco rozwiniętym rdzeniem jest kosztować, skosztować, czyli smakować, próbować małą porcję jedzenia sprawdzając czy jest smaczna. [SSZ]
Gust to mała część upodobania, mało tego, mówimy, co dość ironiczne, degustować, zdegustować jedzenie… Co oni odtworzyli w PIE w ostatnim przykładzie, to ja nie wiem, ale -kus (słowiański) jest najbliższy tej gromadzie: γεῦσιςów, gustusów, (PIE) ǵeusów, kausjanów i t.d.
Kuchnia w tym przypadku, bo przejście sch jest jasne, to skonkretyzowane, wzmocnione/niejako ustalone (od stały, trwały) przez przejście litery s w ch, miejsce przygotowywania różnych, rozdzielonych bądź małych, porcji jedzenia, aby były smaczne, kuszące. Także miejsce, gdzie jedzenie się porcjuje na „kęsy” i próbuje do smaku czy jest już smaczne.
PolubieniePolubienie
Poucinało strzałki lub jak kto woli ostre nawiasy w przejściach liter w „sch” i „ssz”.
PolubieniePolubienie
Ma to sens.
PolubieniePolubienie
Co do pługa, dawniejsze od pługa narzędzia do uprawy roli to radło i socha. Jakież moje było zdziwienie, gdy nie byłam w stanie znaleźć poza łaciną (aratrum – pług, arare – orać, pług), szwecki arder, jidisz akern, hiszpańskim arar – orka i być może ślad po dawnej angielskiej nazwie ard – pług, nazwy typowo niemieckiej dla narzędzia drewnianego – radła, sochy lub orki takowym narzędziem.
Za Wiktionary: radło From Proto-Slavic *ordlo, from Proto-Indo-European *h₂érh₃trom.
orać From Proto-Slavic *orati, from Proto-Indo-European *h₂erh₃-
Od razu widać, że do PIE odnoszącego się do radła, sztucznie dodano końcówkę łacińską, która nie jest na bank źródłosłowem! Więc, gdyby utrącić łeb tej Hydrze, zostałoby PIE orać/radło jednakowe i wskazujące bezsprzecznie na rodowód słowiański.
Co więcej brak rodzimego określenia u niemych drewnianego narzędzia ornego, wcześniejszego od pługa, wskazuje, że albo takowego nie posiadali, albo język naszych zachodnich sąsiadów powstał już po wynalezieniu pługa…
Socha, etymologia co prawda do nazwiska, ale dość dokładna:
Socha – Nazwisko ma dwie potencjalne podstawy etymologiczne: 1. rzeczownik socha, czyli: a. drzewo rosochate do podparcia, do dźwigania, b. sprzęt kuchenny do wieszania naczyń, c. drąg, d. fig gura, statua, e. lewa rękojeść u pługa, f. pierwotny rodzaj radła, cały z drewna, mający tylko krój i lemiesz żelazne, g. dwudziesta część morga, h. szałas letni na czterech żerdkach powiązany, pokryty łubami, i. jarzmo (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 257), 2. imiona na So- typu Sobiesław (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 458).
Oczywiście w wiki tego nie wyczytacie, zresztą cytaty z wiki:
„Najstarszy rysunek pługa (sprzed 5500 lat) znaleziono w starożytnym mieście Ur (obecnie Irak).”
dalej: „Pług może być uważany za rozwinięcie radła i sochy.”
„W Egipcie znano sochę od VII wieku p.n.e.. W Europie wschodniej pojawiła się prawdopodobnie przed średniowieczem. Przetrwała do początku XX wieku, a w niektórych miejscach nawet dłużej. W Polsce wschodniej zaczęła się rozpowszechniać obok pługa i płużycy (lekkiego pługa bez kół) od XVI wieku.”
„Radło (nie mylić z rodło) – narzędzie rolnicze wynalezione ok. 4000 r. p.n.e. w epoce neolitu, służące do spulchniania gleby bez jej odwracania. Pierwotne radło było wykonane z drewna i składało się z symetrycznej radlicy (elementu pracującego w glebie) i grzędzieli (elementu do zaprzęgania zwierząt). W późniejszym okresie radlica była wykonywana z żelaza. Radło mogło być ciągnięte przez człowieka lub zwierzęta pociągowe – woły i, później, konie (świadczą o tym różne rozmiary radeł odnalezionych w osadzie w Biskupinie). Na ziemiach polskich radło było stosowane do końca XII w. kiedy zostało wyparte przez sochę, która została z kolei wyparta przez pług.”
Widzicie ten brak logiki?
PolubieniePolubienie
Proponuję zapoznać się z wiadomościami zawartymi w tych dwóch wpisach, jak i uwagami pod nimi, szczególnie z tymi odnoszącymi się do językoznawstwa…
https://bialczynski.wordpress.com/2014/01/18/moloch-a-sprawa-polska-czyli-jak-z-krowy-zrobiono-w-izraelu-pozeracza-dzieci/#comments
https://bialczynski.wordpress.com/slowianie-tradycje-kultura-dzieje/dzieje/giacomo-benedetti-indo-europejska-lingwistyka-indo-iranscy-niszczyciele-glosek-tlum-z-angielskiego-katarzyna-goliszek/
A tu praca o pługu i nie tylko, bo i o HaRMii… itd, w nawiązaniu do twierdzeń Theo Venemanna:
Rechot Aku said, on 11 Czerwiec 2014 at 22:08
!!! UWAGA !!! UWAGA !!! UWAGA !!!
„In most of Europe, the new plow did not replace the old ard or hook plow before the eleventh century. In fact, it is not clear that Slavic forms such as ORuss., Russ. plugu˘, Pol. pług, Cz., Slov. pluh etc. should be viewed as borrowings from German (The OED cites the Slavic forms as loanwords from German, though the archaeological record casts doubt on that analysis; cf. also Vasmer, 1953– 1958, s.v.). There is evidence that Slavic peoples were already using the more advanced plows before the spread of German colonization eastward in the medieval period (Ro¨sener, 1992:110)”.(…)
Kliknij, aby uzyskać dostęp LINGUA1158.pdf
Europa Vasconica-Europa Semitica Theo Vennemann
„2.4.4. Plow
V (659) notes that the etymology of plow is obscure (see Kluge, 1995). He argues that it is a borrowing from Semitidic, citing the Hebrew root plh: ‘‘to furrow’’. He notes that there is a tight semantic correlation between the root with this meaning and the tool which is used to make furrows. V (661) acknowledges that his proposal requires that the borrowing occurred relatively late, namely after the Germanic consonant shift, since the initial p has not shifted to f . V argues that this poses no problem since the Atlantic population language survived for an extended period inWestern Europe, until the early Middle Ages in the case of the Picts. Though the etymological origin of plow is indeed obscure, V’s argument is
problematic. There is an Indo-European etymon meaning ‘‘plow’’. Mallory and Adams (1997:434) reconstruct PIE *hae´rh3 e=o ‘‘to plow’’ (more standardly *h2erh3-) with reflexes throughout Indo-European: MIr. airid ‘‘plows’’, Lat. aro¯ ‘‘to plow’’, OE erian ‘‘to plow’’, Lith. ariu` ‘‘plow’’, Toch. AB a¯re ‘‘plow’’. Indeed, it is necessary to distinguish two methods for tilling the soil and the respective tools used, the ard and the plow. The Germanic reflexes of PIE *h2erh3- include OE erian (Eng. ear), OHG erran, Goth. arjan, ON erja and the deverbative forms Eng. ard, ON arðr ‘‘primitive plow used to scratch the earth’’. These forms all refer to an early agricultural method for cultivating the soil by which a lightweight plow would scratch the surface of the soil but not turn it over. In contrast, the use of a heavier plow with a moldboard that served to turn the soil over was not developed until sometime in the Common Era (see discussion in Ro¨sener, 1992:108–111). In most of Europe, the new plow did not replace the
old ard or hook plow before the eleventh century. In fact, it is not clear that Slavic forms such as ORuss., Russ. plugu˘, Pol. pług, Cz., Slov. pluh etc. should be viewed as borrowings from German (The OED cites the Slavic forms as loanwords from German, though the archaeological record casts doubt on that analysis; cf. also Vasmer, 1953– 1958, s.v.). There is evidence that Slavic peoples were already using the more advanced plows before the spread of German colonization eastward in the medieval period
(Ro¨sener, 1992:110).
Though the etymological origin of plow is unclear to us, V’s proposal is problematic. The existence of an Indo-European etymon for scratch plowing is consistent with V’s own assumption that the Indo-Europeans were farmers. The agricultural innovation in Europe of a second technique for plowing early in the Common Era is the apparent motivation for a new term for plowing, the reflexes of which include Eng. plow, Ger. Pflug. If plow reflects a late borrowing of the Atlantic root plh: as indicated by the
retention of initial p, one would expect there to be some evidence in the archaeological record of a technologically advanced people of Semitic origin in northwestern Europe in late antiquity and the early medieval period that used the moldboard plow or some other advanced agricultural tool for tilling the soil. V fails to make a compelling argument that this is indeed the case.”
Mamy tu w 100% działaniu prawo Raska/Grima i przejście tzw. PIE „P” w czysto germańskie „PF” i „F”, połączone z twardymi danymi od skorupiaków archeo, o „szlachetnym germańskim zaawansowaniu” w rolnictwie itd!!!
P.S.
Czy już rozumiecie, dlaczego ostatnio allo-allo odpuszczają sobie tu wizyty i pro-germańskie gościnne występy? Że zacytuję ostatniego klasyka z pamięci – „bo wnioski może i dobre, ale błędy pojawiają się”, co jest niedopuszczalne i co dyskwalifikuje całość… Miłuję to! Przez chwilę nawet myślałem, że będzie tu wezwany na pomoc, naczelny „polski” allo-allo pan Jagodziński, co pojawiając się samą swoją osobą zasiałby strach w naszych sercach… ale tak sobie myślę, że on jest za inteligentny, żeby tu się tak w bagno słowiańskie w-pier-niczyń po szyję… Dlatego jak obiecałem, zapukamy jeszcze do jego festungu, oj zapukamy… ale jeszcze poczekamy, żeby festung z samego strachu się poddał…
Zresztą jedzenie, jak leży lub wisi dłużej to kruszeje, a ja lubię bawić się jedzeniem, przed wyssaniem zeń życiodajnych soków… Sssatem Roollesss!
PolubieniePolubienie
Dzięki za zapewnienie mi sporej dawki czytadeł na koniec tygodnia. Jak tylko znajdę nieco czasu z przyjemnością poczytam. Co do bloga Białczyńskiego – dawno nie zaglądałam – jakoś forma wypowiedzi zawartych w artykułach mi nie odpowiada, ale zważywszy na temat zajrzę.
PolubieniePolubienie
kamila on 2015-10-16 o 04:54 said:
Dzięki za zapewnienie mi sporej dawki czytadeł na koniec tygodnia.
(…)
Do usług.
Zwróć uwagę, że ten tekst jest z początku tzw. 2014r… Wtedy tam jeszcze nie buszował aż tak taki jeden „magik sensualno-morfemiczny”, jak i autor pisał ciekawie i logicznie… jednak w krótkim czasie, a zwłaszcza od końca 2014r (Obiecadło, Makuch i jego allo-allo kejanidzkie przeciw naukowe (genetyka) twierdzenia itd.), to miejsce zmieniło się w coś baaardzo dziwnego… i trwa w tym czymś do dziś… chociaż już mniej, bo o upainie i jej „wolnych ludziach” itd cisza… Ale nawet teraz tam w sumie to pluje i poluje się na Rosję i Putina i robi z niego odpowiedzialnego za wszystko, nawet za islamskich imigrantów, co to sami chcą jechać TYLKO do Niemiec… To przestało być śmieszne już dawno temu i ja i wielu moich znajomych nie udzielamy się tam, bo i po co..? Koń jaki jest każdy widzi…
Dr Makuch, jego zwolennicy czy nieświadomi… i jego kejanidzkie allo-allo BYŁO I JEST MARTWE na całej allo-allo argumentacji opartej na „od-osetyńskości” tzw. zapożyczeń od-irańskich, a nawet szerzej tzw. od-indo-irańskich, czyli w sumie od Przed Indo-Irańskich… czyli genetycznie… dla Nas i Naszych Przodków to „zapożyczanie” od samych siebie… To jest jak wejście samemu sobie w dupę… czyli jest to organicznie NIE MOŻLIWE… bo WNUK NIE MOŻE BYĆ SWOIM DZIADKIEM… ANI UCZYĆ GO SWOJEGO JĘZYKA!!!
Robertowi i innym nie muszę tego tłumaczyć, bo to jest oczywista oczywistość…
Robercie może możesz napisać jaką dokładnie haplogrupę/y i jej/ich genetyczne mutacje przypisać wg Ciebie do poszczególnych rzekomych ludów i języków…?
Robercie, zrobiłbyś takie zastawienie, co wg Ciebie odpowiada czemu?
Wg. oficjalnej szkoły to tzw. PIE powinno być R1a?, R1b?… łączone z N?, gdzieś na Kaukazie, bo argumenty, jak w aRTy+KoLacH o KauKa+Zie(M)…
OK, tylko dlaczego w Indiach nie ma ani R1b ani… N? A co z brakiem G? To są chyba raczej dobre i krótkie pytanie..? Co o tym braku R1b? i N? i G? w Indiach, zwłaszcza wśród DNA braminów, Wy sądzicie?
Przestrzegam przed „wolnymi ludźmi” i ich obecnymi poglądami, bo są obłe i obślizgłe i zdrowo zakręcone, właśnie jak argumentacja o zapożyczeniach od-osetyńskich… Przykre, ale prawdziwe. Nie sądzę, żebyś znalazła tam teraz dużo ciekawostek, ale wcześniej od końca 2014r, to zupełnie co innego! Wcześniej jest tam bardzo dużo dowodów, bo zwłaszcza Krzysztof zrobił dobrą robotę, broniąc poglądów allo-allo i przez to „prowokując” do szukania źródeł itd… ale to było… i minęło… zresztą, nie sądzę dzisiaj, żeby allo-allo odważyli się na podobną akcję… zwłaszcza tu… Z allo-allo przewiduję, że wycofawszy się czeka nas raczej epoka uników i grzęźnięcia w bagnie (BoG po angielsku)… I dobrze, bo tak w nieskończoność grać nie można, jeśli chce się wygrać grę… czyli przyjmuje to za dobry ZNaK, bo My Słowianie z Przyrodzonej Naszyj Istoty (wg. allo-allo)… z Bo/aG+Na pochodzimy…
Oj gdzie by się tu allo-allo nie odwrócił, to BuM, BuM, BUM… BoG, BaG, BuG… 🙂
https://translate.google.co.uk/#en/pl/bog
https://en.wiktionary.org/wiki/bog
Etymology 1
Irish and Scottish Gaelic bogach (“soft, boggy ground”), from Old Irish bog (“soft”), from Proto-Celtic *buggos (“soft, tender”) + Old Irish -ach, from Proto-Celtic *-ākos.
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Variations_of_%22bog%22
https://en.wiktionary.org/wiki/%D0%B1%D0%BE%D0%B3
http://www.etymonline.com/index.php?term=bog
bog (n.) c. 1500, from Gaelic and Irish bogach „bog,” from adjective bog „soft, moist,” from PIE *bhugh-, from root *bheugh- „to bend” (see bow (v.)). Bog-trotter applied to the wild Irish from 1670s.
https://en.wikipedia.org/wiki/Bog
https://pl.wikipedia.org/wiki/Torfowisko_wysokie
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bagno
https://pl.wikipedia.org/wiki/Bagnisto%C5%9B%C4%87
https://en.wikipedia.org/wiki/Bog_iron
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ruda_darniowa
Ruda darniowa – powstająca na torfowiskach i innych podmokłych terenach skała osadowa o niewielkiej zawartości żelaza (w postaci limonitu). Na terenie Polski dość powszechna. W celu uzyskania żelaza przetapiana była od III w. p.n.e. do XX w. (początkowo w piecach dymarkowych).
Obecnie, z uwagi na swe właściwości absorpcyjne, jest stosowana do oczyszczania biogazów.
Stosowana również w budownictwie (do XX wieku) z racji swych właściwości wentylacyjnych i estetycznych (budynki z rudy darniowej pozostają suche, a sam budulec kontrastuje z jasną zaprawą). Ruda darniowa stanowiła też naturalny piorunochron średniowiecznych budynków. Kawałki rudy przeznaczone do celów budowlanych zwykle szlifowano z jednego boku, jednak nie formowano z nich równomiernych brył. Odpadki uzyskane z formowania wykorzystywano w fundamentach budynku.
(…)
Torfowiska wysokie można oglądać m.in. w rezerwatach „Staniszewskie Błoto”, „Kurze Grzędy” czy „Bagna Izbickie” w województwie pomorskim. Poza tym w północnej Polsce znanych jest kilkadziesiąt obiektów tego typu, wszystkie silnie zdegradowane na skutek melioracji i zalesiania. Pierwotne, nieleśne zbiorowiska roślinne ustąpiły tam borom bagiennym.
(…)
O… i Be”Dzie KoLejNy aRTyKo”L” o BoGu, a W SuMie o BoGacH!!! 🙂
Do+S’WiaT/D+CzeNie PRiy+PiaeC’/TC/TK’ije (o/u)KL”o/aN’ja’S… 🙂
…..
Przy okazji znalazłem rozwiązanie naszych problemów z DWoReM… PISZMY NA FORUMBIODIVERSITY, AE ZACZNIJMY OD POLSKIEGO PoD DWoRu…
Po co wyważać już dawno otwarte DRzWi? SKORZYSTAJMY Z JUZ ISTNIEJĄCEGO PRZYJAZNEGO MIEJSCA, GDZIE NA STRAŻY STOJĄ WIELCY STRÓŻE, KTÓRZY JUŻ TYLE RAZY UDOWADNIALI SWOJA WIEDZĘ I O GENETYCE I O JĘZYKOZNAWSTWIE?!!
Wystarczy jak omówimy czego chcemy i jak to ma tam być zrobione i np. stworzymy coś na kształt zbiorowej tablicy uwag, bo od razu nie zaśmiecać i tamtego polskojęzycznego forum, jak i np. słownika. To miejsce MUSI BYĆ JAKOŚ POWIĄZANE ZE STRONAMI POZA FORUMBIODIVERSITY, patrz np. projekt słownika RD+zeNi i Za+Po+Z”/RzyCze+N’ oD+SL”oW+iaN’SKicH… itd.
Co o tym wszystkim sądzicie?
PolubieniePolubienie
(…)
Od razu widać, że do PIE odnoszącego się do radła, sztucznie dodano końcówkę łacińską, która nie jest na bank źródłosłowem! Więc, gdyby utrącić łeb tej Hydrze, zostałoby PIE orać/radło jednakowe i wskazujące bezsprzecznie na rodowód słowiański.
(…)
oRL, oRC, RT, Oria/Aria, oRL/HoR/GoR/KoR+L…
Raz od Naszych Słowiańskich Przodków wzięto sobie oRT (RaDL”o/SocHa) a raz PLG (PL”UG”, PoL”oZ”yC’/T’, PLoZa… jako czynność lub rzecz, podczas gdy w j. słowiańskim NIE MA SŁOWA PŁUGOWAĆ, KTÓRE ODNOŚI SIĘ DO PŁUGOWANIA ZIEMI POD SIEW… JEST ZA TO ORAĆ!.
O!!! Tegom kciał! Samo znalazło się!
https://bialczynski.wordpress.com/2014/01/22/gora-body-w-harzykowskich-gorach-hexentanzplatz-gora-tancujacych-czarownic-w-gorach-harz/
Tu o oRCe i PL”uGu:
https://bialczynski.wordpress.com/2014/01/22/gora-body-w-harzykowskich-gorach-hexentanzplatz-gora-tancujacych-czarownic-w-gorach-harz/#comment-59751
https://en.wiktionary.org/wiki/pfl%C3%BCgen
PolubieniePolubienie
Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego płużenie http://sjp.pwn.pl/doroszewski/pluzenie;5473169.html
plúženie, -ia stred.
1. poľov. spôsob spoločnej poľovačky na pernatú zver (napr. na jarabice); Najczęstsza metoda polowania na ptactwo (np kuropatwy.);
2. lyž. prívrat oboma lyžami
Do tego płużenie dróg w okresie zimowym… Faktycznie ni słowa o orce. Ciekawe natomiast słowackie znaczenie tego słowa, tylko czy stare – trudno wyrokować.
PolubieniePolubienie
„Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego płużenie”
Miałem to wczoraj napisać, mam takie luźne skojarzenia.
g>ż
pług>płożyć się,
„płożyć się, płozić się «o roślinach, ich pędach, łodygach: rosnąć w kierunku poziomym»”
Tak pracuje pług!
PŁŻ
PŁoŻyć>PeŁZać
PŁóZ «część korpusu płużnego zapewniająca pługowi stateczność w czasie orki»”
PŁoZa
„«w saniach: jedna z dwóch długich listew z przodu lekko wygiętych do góry, służących do posuwania się po śniegu»
PŁaZ
„«kręgowiec o skórze z licznymi gruczołami śluzowymi, żyjący w pobliżu zbiorników słodkowodnych»
ale i…
(2.2) daw. szeroka, płaska strona czegoś, w szczególności broni siecznej
PŁaZ>PŁaSki
(1.2) obraź. przen. człowiek płaszczący się
PŁaZ:
angielski: (1.1) amphibian
esperanto: (1.1) amfibio
francuski: (1.1) amphibien m
hiszpański: (1.1) anfibio m
ido: (1.1) amfibio
interlingua: (1.1) amphibio
islandzki: (1.1) froskdýr n
norweski (bokmål): (1.1) amfibium n
nowogrecki: (1.1) αμφίβιο n
rosyjski: (1.1) земноводные lm
szwedzki: (1.1) groddjur n
węgierski: (1.1) kétéltű
włoski: (1.1) anfibio m; (1.2) rettile m
i
płaz-lurch, amphibie
Nie ma nic podobnego w żadnych języku europejskim, a to oznacza, że jest to słowiańskie, bo w rosyjskim brzmi również po słowiańsku: ziemnowodne.
PŁaZ>PLaŻa płaski, równy obszar, więc ona nie z francuskiego, tylko ze słowiańskiego, stąd tez możliwe są zabawy słowne: „położyć się na plaży, na płask, niczym płaz”.
polski-niemiecki
pług-pflug
płożyć- kriechen
płoza-kufe
płaz-lurch, amphibie
Wywodzenie z niemieckiego to tylko zła wola, jest dokładnie na odwrót.
język polski: wszystko logiczne i zrozumiałe
język niemiecki: bezsens
PolubieniePolubienie
„2. lyž. prívrat oboma lyžami
Do tego płużenie dróg w okresie zimowym… Faktycznie ni słowa o orce. Ciekawe natomiast słowackie znaczenie tego słowa, tylko czy stare – trudno wyrokować.”
Narty po rosyjsku to „łyżi”, technicznie to są po prostu PŁoZy, jak przy saniach.
PŁoZa>PŁuŻyć>ŁuŻi>ŁyŻi
czy nie z tego wywodzi się ‚ŁyŻka”?!
Narty to inaczej PŁoZy, jak przy saniach.
PolubieniePolubienie
O pługu wkleiłem poniżej, trochę w złym miejscu, tutaj doczepiam moje luźne skojarzenia z siołem.
sioło + przysiółek = sołectwo > sołtys
Za słownikiem:
sioło – sielanka, sielskość
polski – niemiecki
sioło – weiler, dorf
przysiółek – brak w słowniku
sielski – ländlich, idyllisch, bukolisch
sielanka – Idylle, Idyll, Schäferdichtung, Hirtendichtung, ekloge
sołectwo – Amt des Ortsvorstehers
sołtys – Ortsvorsteher, Schultheiß, Gemeindevorsteher, Gemeindeamman, Gemeindeamtfrau
język polski: wszystko logiczne od a do z
To Schultheiß (Scholtis) wywodzi sie od naszego SoŁtysa.
PolubieniePolubienie
Ktoś mnie pytał o słownik tzw. PIE:
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:List_of_Proto-Indo-European_nouns
This is a semasiological index of Proto-Indo-European nominal stems. See Appendix:List of Proto-Indo-European roots for an alphabetical list of roots.
Contents
1 Kinship
2 Body parts
3 Body organs
4 Human feelings and qualities
5 Celestial terms
6 Times of day
7 Seasons
8 Atmosphere
9 Wholeness
10 Terrain
11 Fire
12 Parts of trees
13 Flora
14 Insects
15 Marine animals
16 Birds
17 Land animals
18 Domestic animals
19 Animal products
20 Vegetable food
21 Other products
22 Tools
23 Dwelling
24 Social terms
PolubieniePolubienie
Ktoś pytał o pracę z zakresu zapisu dźwięków języka polskiego:
https://bialczynski.wordpress.com/2014/01/22/gora-body-w-harzykowskich-gorach-hexentanzplatz-gora-tancujacych-czarownic-w-gorach-harz/#comment-55254
Zprowokowany said, on 23 Styczeń 2014 at 17:27
Kliknij, aby uzyskać dostęp Lisowski.pdf
Kwartalnik Językoznawczy 2010/3-4 (3-4)
Tomasz Lisowski
Pisownia polska. Główne fazy rozwoju
(propozycja rozdziału podręcznika do nauczania treści historycznojęzykowych na studiach I stopnia)
Spis treści
I. Alfabet łaciński a fonetyczno-fonologiczne potrzeby języka polskiego
II. Grafia prosta
III. Wprowadzanie dodatkowych liter niełacińskich
IV. Grafia złożona
V. Różnicowanie funkcji liter za pomocą kontekstu graficznego
VI. Zróżnicowanie kształtu liter. Propozycja ortograficzna Jakuba Parkoszowica
VII. Grafia diakrytyczna. Pierwsza próba normalizacji grafii druków polskich – traktat ortograficzny Stanisława Zaborowskiego
VIII. Kompromis między grafią złożoną a grafią diakrytyczną
IX. Pierwsze zasady ortograficzne
X. Kodyfikacje polskiej ortografii
XI. Podsumowanie
Zprowokowany said, on 31 Styczeń 2014 at 16:41
Tomasz Lisowski
Pisownia polska. Główne fazy rozwoju
Proszę Państwa, co za artykuł!
Proponuję się z nim zapoznać, bo informacje w nim zawarte, (pomijając te fałszywe o tzw. chrzcie Polski), są naprawdę istotne, jeśli się chce zrozumieć problemy wynikające z błędnego utożsamiania literek/znaków graficznych, służących do opisu i zapisu dźwięków mowy, z dźwiękami wypowiadanymi w rzeczywistości. Proszę zwrócić uwagę, jak uboga była i jest tzw. łacina i greka w porównaniu do nawet współczesnego j. polskiego! Proszę oto mały przykład:
(…)
„Alfabet łaciński, z którym zetknęli się nasi przodkowie i którym zaczęli się posługiwać, służył w owym czasie do zapisu zarówno tekstów łacińskich, jak i tekstów w innych językach ówczesnej Europy, które wcześniej niż polszczyzna go sobie przyswoiły. Warto wziąć pod uwagę fakt, że łacina średniowieczna, język głównie duchowieństwa Kościoła zachodniego, była już językiem martwym. Nie istniała wspólnota komunikacyjna, która posługiwałaby się nią na co dzień. Dlatego też nie istniała wzorcowa, dająca się weryfikować wymowa łacińska. Brzmienie tekstu łacińskiego, a tym samym wartość fonetyczna liter, jakimi wyrazy łacińskie były zapisywane, uzależniona była od tego, jakim językiem ojczystym posługiwał się konkretny użytkownik łaciny. Ta niejednoznaczna wartość fonetyczna liter średniowiecznego alfabetu łacińskiego stanowiła jedną z trudności w adaptacji tego pisma do potrzeb polszczyzny. Inną przeszkodą w jego przyswajaniu był fakt, iż zasób liter alfabetu łacińskiego, reprezentujących poszczególne (niekiedy już hipotetyczne) głoski tego języka, był niewystarczający wobec bogactwa fonetyczno-
fonologicznego ówczesnej polszczyzny – zbyt duża była dysproporcja między liczbą liter alfabetu łacińskiego a liczbą głosek języka polskiego. Alfabet łaciński po uwzględnieniu liter używanych do zapisu wyrazów zapożyczonych do łaciny z greki („k”, „y”, „z”) liczył 24 litery: „a”, „b”, „c”, „d”, „e”, „f”, „g”, „h”, „i”, „k”, „l”, „m”, „n”, „o”, „p”, „q”, „r”, „s”, „t”, „u”, „v”, „x”, „y”, „z”.
Należy zwrócić uwagę, że w klasycznej pisowni łacińskiej litera „y” oznaczała tę samą głoskę co litera „i”, a mianowicie [i]. Użycie litery „y” ograniczone było jednak wyłącznie do wyrazów transkrybowanych z alfabetu greckiego, np. Calypso; stąd jej nazwa – igrek, czyli ‘greckie i’. Podobnie rzecz się miała z parą liter „c” i „k”, które oznaczały tę samą głoskę łacińską [k], z tym że litera „k” występowała zaledwie w kilku wyrazach łacińskich, np. Kalendae. Natomiast łacińska litera „i”, gdy znajdowała się przed literą oznaczającą samogłoskę, była czytana jako głoska [j], np. maius, iuvenis.
Pismo fonetyczne, jakim jest alfabet, opiera się na idealistycznej zasadzie, że jednej głosce mowy odpowiada jeden jednoznaczny znak graficzny (w przypadku języka łacińskiego i jego alfabetu jednej głosce odpowiadała jedna litera). Tak więc, śledząc fazy rozwoju polskiej pisowni, można przyjąć, że stopień funkcjonalności pisowni zależał od stopnia realizacji tej zasady.
W związku z dysproporcją między liczbą liter alfabetu łacińskiego a bogactwem fonetyczno-fonologicznym polszczyzny, zasada ta początkowo nie mogła być na gruncie polskim realizowana w sposób zadowalający. Pisownia polska pierwotnie więc była w niewielkim stopniu funkcjonalna. Na przeszkodzie stały bowiem następujące zasadnicze trudności w zakresie adaptacji alfabetu łacińskiego do potrzeb języka polskiego (pamiętać należy, że na przestrzeni
stuleci, zwłaszcza zaś w dobie staropolskiej, także w samej polszczyźnie zachodziły zmiany o charakterze fonetyczno-fonologicznym, które mogły wpływać na wariantywność pisowni opartej na alfabecie łacińskim):”
…..
Zprowokowany said, on 11 Luty 2014 at 20:48
Ciąg dalszy o ograniczeniach j. łacińskiego i jego zapisu, w odniesieniu do złożoności dźwiękowej i co za tym idzie zapisu, języka polskiego, a co za tym idzie języka słowiańskiego i jego przodka języka ProtoSłowiańskiego tzw. PIE.
Dalszy cytat z tego samego artykułu:
(…)
1. Zapis spółgłosek palatalnych
Palatalność była cechą artykulacyjną nieistotną w języku łacińskim, natomiast w polszczyźnie wykorzystywana jest do różnicowania znaczeń wyrazów (np. pary: Kasia ì kasa, piasek ì pasek itp.). Dlatego bardzo ważnym zadaniem było wypracowanie sposobu zapisu palatalności polskich spółgłosek: 1) wargowych [ ́p], [b], [ ́v], [f], [ ́m]; 2) przedniojęzykowo-zębowych [c], [Z]; 3) przedniojęzykowo-dziąsłowych [ˇs], [ˇz], [ˇc], [ˇZ] oraz spółgłoski [ˇr] (pod tym znakiem kryje się spółgłoska kontynuująca dawne prasłowiańskie [ ́r], które w języku polskim w dobie staropolskiej ewoluowało fonetycznie, przekształcając się ostatecznie w głoskę [ˇz], dziś zapisywaną połączeniem liter „rz”, np. rzeka, wymawiane jako [ˇzeka]); 4) środkowojęzykowych [ś], [ź], [ć] (początkowo, do połowy XIII wieku prawdopodobnie wymawiane jako [t’]), [Z] (początkowo, do połowy XIII wieku, prawdopodobnie wymawiane jako [d’]), [ń]; 5) tylnojęzykowych [k], [ ́g], które pojawiają się w polszczyźnie dopiero na przełomie XV i XVI wieku. Dodajmy jeszcze, że na przełomie XV i XVI wieku niektóre spółgłoski palatalne, a mianowicie [c], [Z], [ˇs], [ˇz], [ˇc], [ˇZ], [ˇr], [l] ulegają stwardnieniu, czyli dyspalatalizacji.
2. Zapis samogłosek nosowych
Język łaciński nie znał samogłosek nosowych, dlatego też w alfabecie łacińskim nie było liter pozwalających je zapisywać. Natomiast w polszczyźnie średniowiecznej występowały dwie samogłoski nosowe identyczne co do barwy(najprawdopodobniej było to [ą]), ale różne co do długości, a więc [ ̆ą] krótkie i [a] długie, z których to samogłosek ostatecznie w początkach XVI wieku wykształcają się odpowiednio samogłoska [ę] i samogłoska [o]. Fonetyczne badania eksperymentalne dowodzą, że w polszczyźnie nam współczesnej samogłoski nosowe [ę] i [o] już nie istnieją, wymawiane są bowiem w każdej pozycji asynchronicznie, czyli jako połączenie samogłoski ustnej [e] bądź [o] z elementem nosowym.
3. Zapis iloczasu samogłosek ustnych
W staropolszczyźnie różniły się iloczasem także samogłoski ustne. Były więc następujące ich pary: [ ̆ı ] ì [], [ ̆e] ì [e], [ ̆a]ì[a], [ ̆o]ì[o], [ ̆u]ì[u] oraz [ ̆y]ì[y]. Co prawda iloczas był cechą artykulacyjną klasycznej łaciny, jednak nie wykształcił się zwyczaj jego wyróżniania graficznego. Innymi słowy, łacińskie samogłoski długie i krótkie Rzymianie, a następnie średniowieczni skrybowie, zapisywali w identyczny sposób.
(…)
5. Zapis samogłoski [y]
Język łaciński nie miał w swoim zasobie fonetycznym głoski [y]. Przypomnijmy, że litera łacińska „y”, którą dziś zapisujemy tę samogłoskę w łacinie klasycznej oznaczała głoskę [i].
6. Zapis spółgłoski [ł]
Ta obca językowi łacińskiemu spółgłoska w dawnej polszczyźnie wymawiana była jako spółgłoska przedniojęzykowo-zębowa, a nie tak jak dziś w polskim języku ogólnym, a bodaj od XV wieku w dialekcie wielkopolskim jako [u] niezgłoskotwórcze.
7. Zapis głoski [i]
Co prawda głoska [i] istniała w języku łacińskim, jednak, o czym już wcześniej była mowa, nie miała ona odrębnej litery w alfabecie – zapisywano ją literą „i”, np. maius, iuvenis, która w innych kontekstach oznaczała głoskę [i], np. dominus
.
8. Zapis spółgłoski [k]
Jak już wspomnieliśmy, w alfabecie łacińskim głoskę [k] zapisywano literą „c”, a wyjątkowo także literą „k”. Jednak litera „c” w łacinie średniowiecznej, w wypadku, gdy znajdowała się przed literą oznaczającą samogłoskę [i] bądź [e], czytana była jak głoska bliska polskiej spółgłosce [c] lub [ˇc]. To powodowało niejednoznaczność fonetyczną łacińskiej litery „c”, czego efektem była duża wariantywność w zakresie zapisu spółgłoski [k] w polskich tekstach średniowiecznych
I. Grafia prosta
Przez wieki średnie kształtują się zręby polskiej grafii. Pierwszym stadium jej ewolucji jest etap grafii prostej (albo niezłożonej), który reprezentuje Bulla gnieźnieńska (1136), a zwłaszcza Kazania świętokrzyskie (koniec XIII – początek XIV wieku) – pierwszy znany nam dziś polski tekst ciągły. Pisownia niezłożona charakteryzowała się niewielką funkcjonalnością, wynikającą z faktu, że do zapisu kilku różnych głosek polskich wykorzystywano jedną literę łacińską, np. litera „d” oznaczała [d] (np. dome Sci‘domieści’),[ ́Z] (np. poydi‘pojdzi’, czyli dzisiejsze ‘pójdź’), [Z] (np. narodene‘narodzenie’); litera „c” oznaczała [k] (np. taco‘tako’), [c] (np. mocy‘mocy’), [ˇc] (np.
uciny‘uczyni’); litera „z” oznaczała [z] (np. znameniti‘znamienity’), [ś] (np. Zedlanta‘Siedlęta’), [ź] (np. priiazny‘przyjaźni’), [ˇz] (np.yze‘iże’). To powodowało bardzo niedogodną dla czytelnika wieloznaczność zapisów. Właściwe odczytanie tekstu utrwalonego w piśmie za pomocą grafii niezłożonej, np. Kazań świętokrzyskich, możliwe było tylko dzięki temu, że czytający znał konwencję zapisu zastosowaną w danym tekście. Konwencja ta nie miała zasięgu powszechnego, ograniczona była do jednego środowiska pisarskiego, w wypadku Kazań świętokrzyskich do mnichów bożogrobców. Była więc konwencją partykularną.
(…)
…..
Zprowokowany said, on 11 Luty 2014 at 22:16
Bardzo ciekawy artykuł o powstaniu alfabetu łacińskiego!!!
http://hesperyd.blogspot.co.uk/2011/03/odissea.html
ODKRYCIE ZAGINIONEGO OGNIWA DOTYCZĄCEGO POCHODZENIA ALFABETU ŁACIŃSKIEGO
NOWA TEORIA O POCHODZENIU LITER NASZEGO OBECNEGO ALFABETU
by: Agustin Demetrio Pallarés Lasso
PolubieniePolubienie
Podsumowując, kolejność byłaby taka:
PŁaT>PŁaTek, PŁaTew
PŁoZa>PŁaZ>PŁaSk>PŁaSki
PŁaZ>PLaŻa
PŁoZa>PŁóZ>PŁuG>PŁuŻek ( Z>G>Z)
PŁoŻyć>PeŁZać
PŁoZa>PŁoŻyć>PŁuŻyć>ŁuŻi>ŁyŻi
z dwóch ostatnich:
1.
ŁuŻi>ŁuŻice>ŁuŻyce (inaczej teren płaski, nizinny)
może być ŁuŻice>LuCice
2.
ŁyŻi (narty po rosyjsku, a technicznie są to płozy)
analogicznie Z>G>Z
PŁoZa>PŁuŻyć>ŁyŻi>ŁyGa>ŁyŻka (inaczej przedmiot płaski)
PolubieniePolubienie
Ładnie piszesz, Robert.
PŁaski ma niesamowite rozgałęzienia. Z tego, co widzę, to tutaj jest chyba tylko połowa z tego, co można jeszcze wyszukać. Trzeba to dalej rozwijać.
Ale robi się bałagan, tak jak u Kamila na stronie (skrawki info pod jednym artem, dalsze skrawki pod innym o zupełnie innej tematyce). Sekcja na komentarze to za mało. Trzeba założyć to forum, nie ma innego wyjścia. Trzeba to wszystko zebrać do kupy.
PolubieniePolubienie
Trzeba, ale trzeba to zrobić z głową. Myślę, żeby to przygotować i połączyć już z nową szeroką skórką do wp. Ostatnio wp trochę mnie przestraszył, wiec dmucham bardziej na zimne… Uważam, że forum np. powinno być w jakimś stopniu „zamknięte”, tak żeby ograniczyć niepotrzebną walkę z trollami… Jeśli macie jakieś uwagi napiszcie je, bo im dalej w las tym więcej drzew… a i przeciwnik czuwa i wie, umie i nie zawaha się bruździć…
A tak swoją drogą, to JESTEM POD WIELKIM WRAŻENIEM WASZEGO TRUDU, jaki sobie zadajecie sprawdzając te słowa i ich powiązania. To co udowadniacie, to jest właśnie to, o co mi chodziło, kiedy myślałem, jak to wszystko potoczy się. Udowadnianie ciągłości znaczeniowej od jednego słowa do kolejnych jak to co Robercie zrobiłeś z PL”G itp. to jest właśnie to, czego każdy allo-allo NIENAWIDZI Z CAŁEGO JEGO ZAKŁAMANEGO SERCA!!! 🙂
Dodatkowo, porównywanie tego z innymi gwarami języka słowiańskiego i mamy narzędzia do bicia allo-allo jak PaL”a”(PL”aSKa PaL”a = PL”oZa), przed wbiciem ich na PaL przed PaLiSaDa” naszego słowiańskiego GRoDu!!! Serce mi rośnie, jak patrzę na to co kce się Wam robić! Dziękuję i PZDRWM.
PolubieniePolubienie
„Trzeba, ale trzeba to zrobić z głową. Myślę, żeby to przygotować i połączyć już z nową szeroką skórką do wp.”
Hm, nie znam się na tym. Według mnie nie ma na co czekać. Tutaj, w takich komentarzach, rozsypuje się tylko cenny materiał po kawałkach. Są przecież darmowe fora, które można założyć w każdej chwili.
„Uważam, że forum np. powinno być w jakimś stopniu „zamknięte”, tak żeby ograniczyć niepotrzebną walkę z trollami… ”
Ja właśnie myślałam odwrotnie, aby udostępnić forum dla szerszej liczby użytkowników, aby każdy mógł wnieść swoją cegiełkę. Jest też przecież opcja stworzenia działów otwartych i zamkniętych, tylko dla zaakceptowaych użytkowników. No, i co ważne, oczywistym jest, że forum nie będzie miejscem dyskusji i wykłócania się nt. ‚czy ten słowiański na pewno był pierwszy czy może ostatni”. Na forum nie będzie miejsca dla dyletantów, tylko dla tych, co juz zrozumieli, że słowiański jest językiem prymarnym, i chcą uczestniczyć w tworzeniu nowej, odkłamanej etymologii.
PolubieniePolubienie
Ok. Co zatem proponujesz? Czytałaś to co zaproponowałem o forum na forumbiodiversity.com? Co o tym myślisz? Ja myślę, ze może powinniśmy zacząć tam, bo tam jest już wiedza, doświadczenie i wsparcie też…
Jakby co, to mamy możliwość i korzystania z ludzi i ich wiedzy zgromadzonych w jednym miejscu, a co potem z tego wyniknie… Tam mamy jakby co, to Jaskę z kolegami na forum angielskojęzycznym… z którego należy spuścić trochę powietrza, za jego allo-allo fińskie poglądy…
Jestem ciekawy, jak to by było opracować sobie to i oto na polskim DWoRze i np. przetłumaczyć to na angielski… i zacząć wpuszczać w sieć… Forumbiodiversity, to jest dobre miejsce… bo będzie można się na nie wszędzie powołać, jeśli będzie już po angielsku… Jeśli połączymy nasze siły z Tymi, którzy tam już są jak Lappa, Pioterus, Wojewoda, East Pole/Dawidski?… i inni…
Tu chodzi o czas a własciwie jego brak, błędy, zarządzanie, włamy, itd… ja bym spróbował najpierw tam… bo to jest dobre i proste… a potem zobaczy się… co uRoDziMy TaM RaDza”C/T…
…..
Myślę, że jak coś już tu ustalimy, to tam wypadałoby napisać jakiś taki list zbiorowy, o co nam chodzi, tak żeby Lappa i inni dowiedzieli się o co nam chodzi… ale najpierw to my musimy to WPieRW ustalić… żeby tam nie wygłupić się, a nie zamotać…
PolubieniePolubienie
No, nie wiem, pomyśl, jak Tobie jest najwygodniej. Ja i tak dalej grzebię przy zapożyczeniach i wklejam je u Kamila, wiem że on na pewno to jakoś wykorzysta (chociażby do swojego słownika). Forum biodiversity znam tylko pobieżnie, nie piszę tam i nie udzielam się, nie mogę nic powiedzieć na ten temat.
PolubieniePolubienie
KRa”G = (K)RiNG
https://pl.wiktionary.org/wiki/kr%C4%85g
krąg (język polski)
kręgi (1.1) na wodzie
krąg (1.1) elementów
krąg (1.3)
wymowa:
IPA: [krɔ̃ŋk], AS: [krõŋk], zjawiska fonetyczne: wygł.• nazal.• asynch. ą wymowa ?/i
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) okrąg
(1.2) grupa ludzi, których coś łączy
(1.3) grupa ludzi, która siedzi wokół czegoś
wyrazy pokrewne:
przym. okrągły, okręgowy
związki frazeologiczne:
wewnętrzny krąg • zamknięty krąg
uwagi:
nie mylić z: kręg
tłumaczenia:
angielski: (1.1) circle, ring
arabski: (1.1) حلقة f
esperanto: (1.1) rondo
hebrajski: (1.1) מעגל (maagál) m; (1.3) מעגל (maagál) m
hiszpański: (1.1) círculo m; (1.2) círculo m; (1.3) círculo m, corro m
nowogrecki: (1.1) κύκλος m; (1.2) κύκλος m
rosyjski: (1.1) круг m; (1.3) круг m
suahili: (1.1) pete
szwedzki: (1.1) rund w, krets w; (1.2) krets w
ukraiński: (1.1) коло n
http://sjp.pwn.pl/sjp/krag;2474984.html
krąg
1. «linia mająca kształt koła; też: przedmiot w takim kształcie»
2. «osoby, przedmioty itp. ustawione, ułożone w koło»
3. «płaszczyzna lub płaski przedmiot w kształcie koła»
4. «grupa osób, które coś łączy»
5. «zakres, dziedzina zainteresowania, myśli itp.»
http://www.etymonline.com/index.php?term=ring
ring (n.1) Look up ring at Dictionary.com
„circular band,” Old English hring „small circlet, especially one of metal for wearing on the finger or as part of a mail coat; anything circular,” from Proto-Germanic *hringaz „something curved, circle” (cognates: Old Norse hringr, Old Frisian hring, Danish, Swedish, Dutch ring, Old High German hring, German Ring), from PIE *(s)kregh- nasalized form of (s)kregh-, from root *(s)ker- (3) „to turn, bend,” with wide-ranging derivative senses (cognates: Latin curvus „bent, curved,” crispus „curly;” Old Church Slavonic kragu „circle,” and perhaps Greek kirkos „ring,” koronos „curved”).
Other Old English senses were „circular group of persons,” also „horizon.” Meaning „place for prize fight and wrestling bouts” (early 14c.) is from the space in a circle of bystanders in the midst of which such contests once were held, „… a circle formed for boxers, wrestlers, and cudgel players, by a man styled Vinegar; who, with his hat before his eyes, goes round the circle, striking at random with his whip to prevent the populace from crowding in” [Grose, 1785]. Meaning „combination of interested persons” is from 1829. Of trees, from 1670s; fairy ring is from 1620s. Ring finger is Old English hringfingr, a compound found in other Germanic languages. To run rings round (someone) „be superior to” is from 1891.
Nursery rhyme ring a ring a rosie is attested in an American form (with a different ending) from c. 1790. „The belief that the rhyme originated with the Great Plague is now almost universal, but has no evidence to support it and is almost certainly nonsense” [„Oxford Dictionary of English Folklore”]. This proposal of connection dates only to the late 1960s.
ring (v.1) Look up ring at Dictionary.com
„sound a bell,” Old English hringan „sound, give a certain resonant sound when struck; announce by bells,” from Proto-Germanic *khrengan (cognates: Old Norse hringja, Swedish ringa, Middle Dutch ringen), probably of imitative origin. Related: Rang; rung. Originally a weak verb, strong inflection began in early Middle English by influence of sing, etc. To ring down a theatrical curtain is from 1772, from the custom of signaling for it by ringing a bell. To ring up a purchase on a cash register is by 1937, from the bell that sounded. Specialized sense „give a resonant sound when struck as an indication of genuineness or purity,” with transferred use (as in to ring hollow) is from 1610s.
ring (v.2) Look up ring at Dictionary.com
„make a circle around,” Old English ymbhringan, from the root of ring (n.1). Intransitive sense „gather in a ring” is mid-15c. Sense of „provide or attach a ring” is late 14c. Meaning „move in a circle around” is from 1825. Related: Ringed; ringing. Compare Frisian ringje, Middle Dutch and Dutch ringen, Old High German ringan, German ringen, Old Norse hringa, hringja.
ring (n.2) Look up ring at Dictionary.com
1540s, „set of church bells,” from ring (v.1). Meaning „a call on the telephone” is from 1900; to give (someone) a ring „call on the telephone” was in use by 1910. Meaning „a ringing tone” is from 1620s; specifically „the ringing sound made by a telephone” by 1951. Meaning „resonance of coin or glass as a test of genuineness” is from 1850, with transferred use (ring of truth, etc.).
https://en.wiktionary.org/wiki/ring
Etymology 1
From Middle English ring, ryng, also rink, rynk, from Old English hring, hrincg (“ring, link of chain, fetter, festoon, anything circular, circle, circular group, border, horizon, corselet, circuit (of a year), cycle, course, orb, globe”), from Proto-Germanic *hringaz (“circle”), from Proto-Indo-European *(s)krengʰ- (“to turn, bend”). Akin to Scots ring (“ring”), West Frisian ring (“ring”), Saterland Frisian Ring (“ring, circle”), Dutch ring (“ring, hoop”), Low German Ring (“ring”), German Ring (“ring, circle”), Swedish ring (“ring, circle”), Icelandic hringur (“ring”), Umbrian krenkatrum, cringatro (“belt”), Proto-Slavic *krǫgъ (“circle”) (Russian круг (krug)), Old English hrung (“cross-bar, spoke”), Albanian vrangull (“a wheel-shaped tool, circle motion”), rreng (“to do a prank, cheat, deceive”). More at rung.
Etymology 2
From Middle English ringen, from Old English hringan (“to ring, sound, clash; announce by bells”), from Proto-Germanic *hringijaną (“to resound, ring”), from Proto-Indo-European *(s)kreg- (“to crow, caw, croak, shout”). Cognate with Dutch ringen (“to ring”), Danish ringe (“to ring, call”), Swedish ringa (“to ring, call”), Icelandic hringja (“to ring, call”), Lithuanian krañkti (“to caw, croak, cough”), Albanian vring (“a high-pitched sound made by waving violently a solid object”).
Etymology 3
A shortening of German Zahlring (“number(s) ring”); coined by mathematician David Hilbert in 1892. (Reference: Harvey Cohn, Advanced Number Theory, page 49.)
https://en.wiktionary.org/wiki/harangue
Etymology
From Middle French harangue (“a public address, public discourse”), from Old Italian aringo (“arena, public square, platform”), from Frankish *hring (“circle, ring”) or Gothic 𐌷𐍂𐌹𐌲𐌲𐍃 (hriggs, “ring, circle”), both from Proto-Germanic *hringaz (“circle, ring”), from Proto-Indo-European *(s)krengʰ- (“to turn, bend”), from Proto-Indo-European *(s)ker- (“to turn, bend”). Cognate with Old High German hring (“circle, ring”), Old English hring (“circle, ring”). Alternative etymology suggests the possibility that the Italian word may be derived from an Old Frankish compound *hari-hring (“circular gathering”, literally “host-ring or army-ring”). More at here, ring.
http://www.thefreedictionary.com/_/roots.aspx?type=Indo-European&root=sker-
sker- / Indo-European roots
Examples of words with the root sker-: bias, carnage, carnal, carnassial, carnation, carne asada, carnival, carnivorous, carrion, caruncle, cenacle, charnel, circle, coreopsis, coriaceous, corium, corm, cortex, crepe, crest, cricoid, crinoline, crisp, crispate, crissum, crista, cristate, crone, crown, cuirass.
sker-1
To cut.
▲ Derivatives include shears, scabbard, skirmish, carnage, sharp, scrape, screw.
I. Basic form *sker-, *ker-.
1. a. shear from Old English scieran, sceran, to cut; b. sheer1 from Low German scheren, to move to and fro, and Dutch scheren, to withdraw, depart. Both a and b from Germanic *skeran.
2. a. share2 from Old English scēar, plowshare; b. share1 from Old English scearu, scaru, portion, division (but recorded only in the sense of „fork of the body” „tonsure”). Both a and b from Germanic *skeraz.
3. a. shear from Old English scēar, scissors, from Germanic *skēr-ō and *sker-ez-; b. compound *skēr-berg-, „sword protector” scabbard (*berg-, protector; see bhergh-1) scabbard from Old French escauberc, scabbard, possibly from a Germanic source akin to Old High German scarberc, scabbard. Both a and b from Germanic *skēr-.
4. score from Old Norse skor, notch, tally, twenty, from Germanic *skur-.
5. scar2, skerry from Old Norse sker, low reef (< "something cut off"), from Germanic suffixed form *skar-jam.
6. Suffixed o-grade extended form *skorp-o-. scarf2 from Old Norse skarfr, diagonally-cut end of a board, from Germanic *skarfaz.
7. Suffixed o-grade extended form *skord-o-. shard from Old English sceard, a cut, notch, from Germanic *skardaz.
8. Extended form *skerd- in suffixed zero-grade form *skr̥d-o-. a. short from Old English scort, sceort, "cut" short; b. shirt from Old English scyrte, skirt (< "cut piece"); c. skirt from Old Norse skyrta, shirt. a-c all from Germanic *skurtaz.
9. a. Scaramouch, scrimmage, skirmish from Old French eskermir, to fight with a sword, fence, and Old Italian scaramuccia, skirmish, from a source akin to Old High German skirmen, to protect; b. screen from Middle Dutch scherm, shield. Both a and b from Germanic extended form *skerm-.
10. Variant form *kar-. carnage, carnal, carnassial, carnation, carnival, carrion, caruncle, charnel, crone; carne asada, carnivorous, carnosaur, charcuterie, incarnate from Latin carō (stem carn-), flesh.
11. Suffixed o-grade form *kor-yo-. coriaceous, corium, cuirass, currier; excoriate from Latin corium, leather (originally "piece of hide").
12. Suffixed zero-grade form *kr̥-to-. curt, curtal, kirtle from Latin curtus, short.
13. Suffixed o-grade form *kor-mo-. corm from Greek kormos, a trimmed tree trunk.
14. Suffixed o-grade form *kor-i-. coreopsis from Greek koris, bedbug (< "cutter").
15. Suffixed zero-grade form *skr̥-ā-. shore1 from Old English scora, shore, from Germanic *skur-ō.
II. Extended roots *skert-, *kert-.
1. Zero-grade form *kr̥t- or o-grade form *kort-. cortex; decorticate from Latin cortex, bark (< "that which can be cut off").
2. Suffixed form *kert-snā-. cenacle from Latin cēna, meal (< "portion of food").
III. Extended root *skerp-. scurf probably from a Scandinavian source akin to Old English sceorf, scab, scurf, from Germanic *skerf-.
IV. Extended root *skerb(h)-, *skreb(h)-.
1. a. sharp from Old English scearp, sharp; b. scarp from Italian scarpa, embankment, possibly from a Germanic source akin to Gothic skarpō, pointed object. Both a and b from Germanic *skarpaz, cutting, sharp.
2. a. scrap1 from Old Norse skrap, "pieces" remains; b. scrape from Old Norse skrapa, to scratch. Both a and b from Germanic *skrap-.
3. a. scrabble from Middle Dutch schrabben, to scrape; b. scrub1 from Middle Dutch schrobben, to scrape. Both a and b from Germanic *skrab-.
4. shrub1 from Old English scrybb, shrub (< "rough plant"), from Germanic *skrub-.
5. scrobiculate from Latin scrobis, trench, ditch.
6. screw, scrofula from Latin scrōfa, a sow (< "rooter, digger").
V. Extended root *(s)kers-. bias from Greek epikarsios, at an angle (epi-, at; see epi) , from suffixed zero-grade form *kr̥s-yo-.
[Pokorny 4. (s)ker-, Section I. 938.]
sker-2
To turn, bend.
Presumed base of a number of distantly related derivatives.
▲ Derivatives include shrink, ranch, rink, curve, crepe, circle, search, crown.
1. Extended form *(s)kreg- in nasalized form *(s)kre-n-g-.
a. shrink from Old English scrincan, to wither, shrivel up, from Germanic *skrink-;
b. variant *kre-n-g-. (i) ruck2 from Old Norse hrukka, a crease, fold; (ii) flounce1 from Old French fronce, pleat, from Frankish *hrunkjan, to wrinkle. Both (i) and (ii) from Germanic *hrunk-..
2. Extended form *(s)kregh- in nasalized form *skre-n-gh-.
a. ring1 from Old English hring, a ring;
b. ranch, range, rank1, rink; arrange, derange from Old French renc, reng, line, row;
c. ringhals from Middle Dutch rinc (combining form ring-), a ring. a-c all from Germanic *hringaz, something curved, circle.
3. Extended form *kreuk-.
a. ridge from Old English hrycg, spine, ridge;
b. rucksack from Old High German hrukki, back. Both a and b from Germanic hrugjaz.
4. Suffixed variant form *kur-wo-. curb, curvature, curve, curvet from Latin curvus, bent, curved.
5. Suffixed extended form *kris-ni-. crinoline from Latin crīnis (< *crisnis), hair.
6. Suffixed extended form *kris-tā-. crest, crista, cristate from Latin crista, tuft, crest.
7. Suffixed extended form *krip-so-. crepe, crisp, crispate from Latin crispus (metathesized from *cripsus), curly.
8. Extended expressive form *krīss-. crissum from Latin crīsāre, (of women) to wiggle the hips during copulation.
9. Perhaps reduplicated form *ki-kr-o-. cerclage, circa, circadian, circinate, Circinus, circle, circum-, circus, cirque, search; cricoid, recherché from Greek kirkos, krikos, a ring.
10. Suffixed o-grade form *kor-ōno-. corona, crown, koruna, krona1, krona2, krone1, krone2 from Greek korōnos, curved.
11. Suffixed variant form *kur-to. kurtosis from Greek kurtos, convex.
[Pokorny 3. (s)ker- 935.]
sker-3
Excrement, dung.
Oldest form *sk̑er-, becoming *sker- in centum languages.
1. Suffixed unextended form *sk-ōr, alternating with *sk-n̥-.
a. scato-, scoria, skatole from Greek skōr (stem skat- < *sk-n̥-t-), dung;
b. skarn from Old Norse skarn, dung, from Germanic skar-, alternating with skn̥-.
2. Extended form *skert- in taboo metathesis *sterk-os-.
a. stercoraceous from Latin stercus, dung;
b. variant forms *(s)terg-, *(s)treg-. dreck from Middle High German drëc, dung, from Germanic *threkka-.
[Pokorny sk̑er-(d-) 947, 8. (s)ter- 1031.]
No i mamy znów KoLejNY aRTy+Ko”L” o KRe”Gu, Co To KoL”eM ByL”!!!
PolubieniePolubienie
Pisuję powoli o kob(w)iecie i nasunął mi się w myśli w trakcie szukania źródeł victoria pra-wdy (wiedza/weda to wić + d (?)) wyjaśnia to jej maniakalne, szczególnie w pożyczkach, związki ze zwycięstwem czy nagrodą, bo oprócz tego wet/wetować (ĆT) to wynagradzać czymś, tak ogółem po rzeczach niemiłych, próbach, walkach, szkodach, jak też zwycięstwem, czyli w pewnym sensie kresem trudów bądź osiągnięciem czekanego rezultatu.
PolubieniePolubienie
Znowu ucięło? Wić jest rdzeniem zestawień, o których wspominałem: wiasty, wiciądza, prawdy (pra+wo – pra+wić – pra+wda) i kobwiety. Victorii/victory również. Od wici mamy słowo zwycięstwo/zwicięstwo, stąd pożyczka łacińska i związki prawdy/prawa, zwłaszcza w filozofii greckiej/odgreckiej ze zwycięstwem i jej nagrodą. Reszta jak wyżej. https ://en.wiktionary.org/wiki/victor#Latin
PolubieniePolubienie
Mamy słowiańskie jajko, jest i łacińskie oval. Germańce chcą wywieść oba z jednego rdzenia – *h₂ōwyóm, a to z wyimaginowanego *h₂éwis – ptaka. Kilka dni nad tym myślałam, a oto efekty:
łac. Ovum – jajo
Etymology
From Proto-Italic *ōwom, from Proto-Indo-European *h₂ōwyóm (“egg”), likely a derivative of *h₂éwis (“bird”) (whence also Latin avis (“bird”)). Cognates include Ancient Greek ᾠόν (ōión), Old Church Slavonic аицє (aice), Persian خایه (ḵẖāya), Old Norse egg (Norwegian, Icelandic, Faroese, English egg) and Old English ǣġ (obsolete English ey).
Pronunciation
ang. egg:
From Middle English egge, from Old Norse egg (“egg”), from Proto-Germanic *ajją (“egg”), by Holtzmann’s Law, from Proto-Indo-European *h₂ōwyóm (“egg”). Cognate with Icelandic egg (“egg”), Norwegian egg (“egg”), Swedish ägg (“egg”), Danish æg (“egg”). The native English ey (plural eyren), akin to Dutch ei (plural eieren) and German Ei (plural Eier) and ultimately from the same Proto-Germanic root, survived into the 16th century before being fully displaced by egg. More at ey.
Oczywiście większość europejskich „jaj” ma swe źródło w jednym albo drugim:
Ancient Greek: ᾠόν n (ōión)
Czech: vejce (cs) n
French: œuf (fr) m
German: Ei (de) n
Italian: uovo (it) m
Scottish Gaelic: ugh m, uighean m
Serbo-Croatian:
Cyrillic: јаје n
Roman: jaje (sh) n
itd.
Czy na pewno ovum jest germańskie? Owal, czyli o kształcie jaja… Czy na pewno?
O+WaL/Ł – zaokrąglony wał, na którym wznoszono dalsze konstrukcje. Dlaczego nie koniecznie jajowaty? Wskazuje na to oboczność OBŁy, gdzie W upodobniło się do przedrostka ob-. Obły znaczy „mający podłużny i zaokrąglony kształt”, choć ta druga część jest istotniejsza od pierwszej.
Od WaŁu urobiono WaLNy:
(1.1) ogólny, powszechny
(1.2) istotny, znaczny, ważny, decydujący
A gdy na zaokrąglonym WaLe postawiono OPŁoT (por. ang. plat – warkocz; działka gruntu itd.), WaŁ stawał się WaRownią, zyskiwał na WaRTości – „ Obwarować, obdarować, opatrzyć, uposażyć.” (https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Obwarowa%C4%87). „Warować, warować się, wiarować się, strzedz się, chronić się czego; wystrzegać się; zobacz też: Warch, wark, 1) swary; chrapka, gniew, uraza; 2) opoka, skała. (https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Warowa%C4%87).
Co ciekawe WaŁ, to także germańskie Wall (wall (fortification):
From Middle English wall, from Old English weall (“wall, dike, earthwork, rampart, dam, rocky shore, cliff”), from Proto-Germanic *wallaz, *wallą (“wall, rampart, entrenchment”), from Latin vallum (“wall, rampart, entrenchment, palisade”), from Proto-Indo-European *wel- (“to turn, wind, roll”). Perhaps conflated with waw (“a wall within a house or dwelling, a room partition”), from Middle English wawe, from Old English wāg, wāh (“an interior wall, divider”), see waw. Cognate with North Frisian wal (“wall”), Dutch wal (“wall, rampart, embankment”), German Wall (“rampart, mound, embankment”), Swedish vall (“mound, wall, bank”). More at wallow, walk.
lub oboczność FaLa i WaR:
From Middle English wallen, from Old English weallian (“to bubble, boil”), from Proto-Germanic *wallōną, *wellōną (“to fount, stream, boil”), from Proto-Indo-European *welǝn-, *welǝm- (“wave”). Cognate with Middle Dutch wallen (“to boil, bubble”), Dutch wellen (“to weld”), German wellen (“to wave, warp”), Danish vælde (“to overwhelm”), Swedish välla (“to gush, weld”). See also well.
Tłumaczenia ściana/wał (kilka ciekawych rdzeni słowiańskich):
Albanian: mur m
Basque: harresi, hesi
Belarusian: сцяна́ f (scjaná)
French: mur (fr)
German: Wall, Welle (de) m
Gothic: 𐍅𐌰𐌳𐌳𐌾𐌿𐍃 f (waddjus)
Hindi: दीवार f (dīvār), बाधा (bādhā), रुकावट (rukāvaṭ)
Hungarian: fal (hu)
Irish: balla (ga) m
Italian: vallo (it) m, steccato (it) m, fortificazione f
Kurdish:
Kurmanji: dîwar (ku) m
Sorani: دیوار (dîwar)
Latin: vallum, murus (la) m
Latvian: mūris m, valnis m
Norwegian: voll m
Old English: weall m
Persian: بارو (fa) (bârō)
Polish: wał (pl) m inan, mur (pl) m inan
Romansch: mir m, meir m, mür m
Russian: стена́ (ru) f (stená), вал (ru) m (val)
Sanskrit: बाधा (bādhā), भित्ति (bhitti)
Scots: wa
Scottish Gaelic: gàrradh m, mùr m
Slovak: hradba f, stena f
Slovene: stena (sl) f
Spanish: muro (es) m, muralla (es) f
Swedish: vall (sv) c
Tajik: девор (devor)
Turkish: sur (tr)
Ukrainian: стіна́ (uk) f (stiná), мур m (mur)
Urdu: دیوار f (dīvār), بادھا (bādhā), رکاوٹ (rukāvaṭ)
Być może od WaRoWNi pochodzi angielskie WaR:
From Middle English werre, from Late Old English werre, wyrre „armed conflict” from Old Northern French werre (compare Old French guerre, whence modern French guerre), from Frankish *werra (“riot, disturbance, quarrel”) from Proto-Germanic *werrō (“mixture, mix-up, confusion”), from Proto-Indo-European *wers- (“to mix up, confuse, beat, thresh”). Akin to Old High German werra (“confusion, strife, quarrel”) (German verwirren (“to confuse”)), Old Saxon werran (“to confuse, perplex”), Dutch war (“confusion, disarray”), Old English wyrsa, wiersa (“worse”), Old Norse verri (“worse”) (originally „confounded, mixed up”). Compare Latin versus (“against, turned”), past participle of vertere (“turn, change, overthrow, destroy”). More at worse, wurst.
Wracając do rozmyślań, mamy oBŁe WaŁ i oPŁoT (wystarczy spojrzeć na konstrukcje skrzyniowe, toż to plecionki w których przeplatają się kamienie i ziemia i co bądź jeszcze). Taka konstrukcja mogła odgradzać przestrzeń świecką, wówczas wewnątrz WaŁu stawiano PoWaŁy, być może przylegające ścianą do oBWaRoWań. Gdy natomiast odgradzały miejsce święte składano za PŁoTem OBLaTę/OPŁaTę, wszak Słowianie nie przychodzili pokornie jęczeć do Bogów, lecz wykładali kawę na ławę i posuwali się nawet do szantażu – coś za coś – a to najlepsza definicja OPŁaTy. „ Płacić, w znacz. 1) mieć pewną wartość; 2) kosztować; 3) popłacać, mieć pokup; przen. mieć uznanie, być cenionym; 4) pomagać, przyczyniać się, służyć, skutkować. 5) Płaci, uchodzi, godzi się, wypada.” (https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/P%C5%82aci%C4%87). Zdarzało się jednak i coś Bogom oBieCać: ”Obiata, obieta, 1) ślubowanie, obietnica; 2) ofiara.” (https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Obiata).
Oblate
Etymology 1
From French oblat and its source, post-classical Latin oblatus (“person dedicated to religious life”), a nominal use of the past participle of offerro (“I offer”).
Etymology 2
From Late Latin oblātus, from Latin ob (“in front of, before”) + lātus (“broad, wide”), (modeled after prōlātus (“extended, lengthened”)).
Czy zestawienia tych etymologii w ogóle mówią nam coś o OBLaCie/OPŁaCie?
Więc składa nam się to na oWaLNy, oBŁy WaŁ, na którym wzniesiono PŁoT tworząc WaRToŚCiową WaRoWnię, wewnątrz którego stawiano PoWaŁy i składano oBLaTy/oPŁaTy i oPiaTy/oBieTy.
PolubieniePolubienie
Jeszcze oBeLNy – bartniczy, czyli miód na oBLaTę? https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Obelny
PolubieniePolubienie
jaBL”Ko – joBL”oKo – oBL”y – oBL”oK… BLoK… BRoK… WoReK… Wo”R… WoLe…
A co do ptaka, to zobacz sobie co dzieje się z SoKoL”eM w tzw. grece i nie tylko… HaWK masz po angielsku dla podpowiedzi… i pamiętaj o tzw. rough breathing, czyli S -> H…
W Źródłach/Językoznawstwo masz kilka prac o tym wszystkim, i o jajku i o ptakach… itd.PZDRWM
PolubieniePolubienie
„za PŁoTem OBLaTę/OPŁaTę, wszak Słowianie nie przychodzili pokornie jęczeć do Bogów, lecz wykładali kawę na ławę i posuwali się nawet do szantażu – coś za coś – a to najlepsza definicja OPŁaTy. „ Płacić, w znacz. 1) mieć pewną wartość; 2) kosztować; ”
Tak nie będzie, spójrz na temat o ‚flat-platek’, jest wyprowadzenie z rdzenia PŁ.T powyższych płatności, poprzez ‚płat>płótno’, gdyż kiedyś za materiał płatniczy służyły zwoje lnianego płótna.
„stawiano PoWaŁy ”
obecnie nazywa sie tak element konstrukcyjny domu drewnianego, znany jako strop, to co nad głową, ale dawniej budynki mieszkalne wewnątrz ob-wałowanego obiektu, znajdowały się własnie wzdłuż wału, jako jego część, wnetrze było puste, słuzyło jako środek komunikacyjny i ogólny plac.
Jest to logiczne, gdyż po usypaniu wały, wystarczyło wydlużyć belkami (po-wal-e) i już budynek prawie gotowy, bardziej cieplejszy w zimie i chłodniejszy latem dzięki ogromnej masie ziemi, a przede wszystkim w razie oblężenia, strzały i włócznie lądowaly na środku placu.
PolubieniePolubienie
Zgodzę się, lecz z małym zastrzeżeniem PŁaT, jako tkanina jest rodzajem PLeCioNki. PŁoT i PŁaT mają więc ten sam źródłosłów. Nie jestem pewna, czy w ofierze także płócien nie przynoszono, więc kłócić się nie będę.
PolubieniePolubienie
Płótno ma formę płata (czegoś płaskiego) po rozwinieciu. Jaki ma rdzeń źródlowy ‚plecionka’ nie wiem, należałoby to rozwiązać.
W.L ma jeszcze takie znaczenia jak WóL, WoLe znam to jako coś obłego i okragłego u ludzi i zwierząt.
WóŁ, WoŁek, WoŁu coś okragłego, obłego z wyglądu, przy okazji „bolszego”, stąd bawół.
PolubieniePolubienie
Celowo pominęłam inne słowa o tym samym źródłosłowie, by ukazać związek logiczny między tymi, które dotyczyły krągłego obiektu, jakim jest WaL”. Słowiańskie języki w samych słowach mają ukrytą historię, tylko trzeba nauczyć się ją czytać na nowo.
Zauważyłam również, że świetnym źródłem są słowniki archaizmów, wyrazów obcych i słowniki języka polskiego sprzed wojen światowych. Może warto również przyjrzeć się gwarom?
PolubieniePolubienie
W Źródłach/Językoznawstwo/Słowiki masz słowniki gwar z terenów Polski.
Podzielam Twój pogląd, co do źródeł. Widać, że ktoś dużo „unowocześił”, w latach 30 ubiegłego wieku… i w polskiej ortografii i rodzieckiej… pewno i gdzie indziej tyż…
Cały ten niepożądek z „cH” i „H” wygląda na to powstał, po „reformie” ortografii zrobionej w 1936r… Oj boję się, że jeszcze nie raz do tego wrócimy, przy okazji porównywania słów z dźwiękami „H” w różnych gwarach języka słowiańskiego… Zasady dodawania „c” do „H” są dziwne, bo te z 1936r dotyczą zasad pisania w sumie tylko obcych słów… Ktoś sobie coś przyjął… i teraz tak już wszędziem uczom… PZDRWM.
PolubieniePolubienie
Obłość slowiańskiego rdzenia W.L widac choćby po WaŁek, WaŁkować,
PolubieniePolubienie
Z PLeCeNiem, PLeCionką, PŁoTem, idą w parze ang. plat – warkocz, działka gruntu, greckie pleko – póki, duplex – złożony, łac. plecto – pleść , st. cerk. słow. plesti, pleta. Zrekonstruowany źródłosłów PIE. PLeS, PLeK.
PolubieniePolubienie
Zamieść tu źródła na te „rdzenie tzw. PIE”, proszę!
PLeS i PLeK albo wzajemnie wykluczają się (bo w j. satem, jakim rzekomo jest j. słowiański, powinien być tylko jeden i to ten tzw. satem PLeS,.. albo jest to dowód na WYSTĘPOWANIE W JĘZYKU SŁOWIAŃSKIM TZW. SATEM, OBU RODZAI RDZENI i tych tzw. satem PLeS i tych tzw. centum/kentum/hentum… PLeK
Dodatkowo:
PLeCy, PLaCeK, PLaC, PL”a/oS+SiaD, PoLaK/(c)H/G
PReCz, PRe”Ga, PRoSTa, PRzeKaZ,
PolubieniePolubienie
Mój błąd — nie PLeS tylko PLeT. PLoTą, PLąCZą, PLeCionka, ZaPLaTaĆ… Z niemal każdą samogłoską w temacie.
PolubieniePolubienie
PNa”Ce’S PNa”Cze PLa”Cza”‚S PLaCza”C a PL”aSKi PLaC oPL”aCi’S oD PoL”aCi PoLeM Z PoDoLa, TaKa NaSza RoLa i DoLa
PolubieniePolubienie
Zainteresujcie się zamianą dźwięków zapisywanych jako „C” = „T” = „D”… ale nie tylko, bo np. tym:
CieC, CieK, CzaS, (Sz)Cze(R)Z”yC’/T’, CzeSaC’/T’, Cie”Z’Ko, Cie”Z”aR, CieNKi, CiaSTo, Cia(c)Ho, CzaKo, CzaPKa, CzoSNeK…
SieC, SieKaCz, SieKieRa, SieDzieNie, SieC’, SiCz, (o)SiKa, Szyja, SzyC’/T’, Se”Dzia, SieDeM…
KieCKa KieLeCKa, KieSa, Ke”S, KaSa, KaCza, KaSza, KieSzeN’, Ke”DzioR, KuN’, KuNa, KuSy, KuC, KiC…
(c)HyC, (c)HyZ”o, HuK, (c)HaK, HuSaRz, (c)HaCzyK…
Co tu jest tzw. satem, a co tzw. centum/kentum/hentum?
Dlaczego nikt poza Słowianami, nie wymawia dźwięku „C”? Czy T czy C było pierwsze, a może istniały oba?
Cia”C’, czy Tia”T’… Stawiam na istnienie C + wymienianie się dodatkowo z T/D, S/K,G,H…
o”/uWaZ”aM, Z”e C jeST oSia” PR+oBLe+Mu ZNieKSzTaL”CeN’ PRzeZ uPRaSzCzaNie WyMoWy ZaPoZ”yCzeN’ oDSL”oWNy(c)H, CzyLI TZW. CeNTuM/KeNTuM/HeNTuM…
KeNTuM Nie Ma Dz’Wie”Ku „C”… A co może ma?!! hehehe…
PolubieniePolubienie
https://de.m.wiktionary.org/wiki/beczka Skrybo zamknij na to. Słowiańskie kentum – gGermański satum
PolubieniePolubienie
Zobacz to:
https://bialczynski.wordpress.com/2014/01/18/moloch-a-sprawa-polska-czyli-jak-z-krowy-zrobiono-w-izraelu-pozeracza-dzieci/#comment-55057
Zprowokowany said, on 21 Styczeń 2014 at 3:23
Proszę Państwa a zwłaszcza wy zwolennicy allo-allo i germańskiej lingwistyki, jak Krzysztof, Raja i inni, zobaczcie sami jak sami Niemcy śmieją się z germańskiej lingwistyki i jej kłamstw!!!
P.S.
Oryginał po niemiecku jest tam również dostępny dla niedowiarków, czytających w języku ojczystym „aryjskiego” Adolfa! Buchachacha! 🙂
http://lexiline.blogspot.com/2010/02/satem-centum-error-der-satem-kentum.html
The Satem-Centum Error
A humorous poem in German by Andis Kaulins
[This is the translation of the German original which is impossible
to translate in rhyme because of the word plays. The English version
is also not humorous as a result. The German original is given below
the English explanation for those of you who can read German.]
In Germany one still says „Summe” [Sum]
And Bread is placed in a „Kumme” [archaic, Bowl]
Sometimes one is „Schumme” [dialect, confused]
But does one know a „Humme”? [non-existent word]
[Explanation of the above verse: If the satem-centum shift had
actually occurred, then Kumme would be the original word which had
degraded to Summe and Humme, as also Schumme. This of course is
absurd – and did not happen. Summe [SUM] is the original S-Form. It
did not derive from a K-Form.]
Everyone counts numbers together [samt]
All added and together [sämtlich, summernd, gesamt]
To this comes a „tenth” [Zehnt]
Which longs for a hundred? [for 10 also has the root word base of 100]
[Explanation of the above verse: Many so-called „count” words have
retained their initial S-form. SUM as also the English word TEN
(German ZEHN, which is older) are examples.]
Now an English Count [word play on count] makes known [kund -a sound-
related term]
Together with his dog [Hund] on the sound [Sund, i.e. on the beach of
a bay]
That he is truly healthy [geSund]
And that is no lie! [Schund, literally, scound-relling]
[Explanation of the above verse: Latvian, i.e. proto-European SUNS,
SUNIS viz. dim. SUNITis („dog”), became German HUND and English
HOUND. So how did Germanic HUNDred come to have the same beginning
four letters as their word for dog HUND. This is because, as we see
in verses below, the old Gothic term for thousand was thuSUND and
thus SUND then also must have meant 100 at some ancient time,
degrading to HUND, viz. hundred. Based on the German ZEHN „ten”, this
too was related, i.e. ZEHNTE = „tenth”. SUND and thuSUND would thus
logicaly have been variant number forms of the same root, meaning, as
we shall see below „collection, heap”. Nothing indicates that
original forms were satem forms such as KUND or HUND. Rather, these
are later degradations of the original S-based roots.]
Ten [Zehn] the fingers on the hand [Hand]
And ten the toes for the Sand [German ZEHEN „toes” is almost
identical to ZEHN „ten”,SAND is also related, as we shall see]
He lived together in chambers [Kammen]
With wife and child together [Zu-Sammen]
[Kammen „chambers” did not give rise to „zu-Sammen” [together] but
rather the other way around. The K-Form is an application of the
concept contained in the initial S-Form word. According to the satem-
centum shift theory, KAND should have become SAND or HAND, which of
course, it did not. The origin for English HAND here is Latvian
SANITE „side” diminutive form, which became KANTE as in German „edge,
side”, and that became HAND. The linguists have no clue for the
origin of English SAND but likely is a relationship to Latvian SANEST
which means „collect” and is applied to „drifts” of sand or snow.
This idea of „collected” then of course shows that such apparently
unrelated words as SUND, SAND, SIMT, SUM are all related to an
original concept of „collected, collection, heap, sum”.]
Of course, we could see that.
So what had historically happened?
Far in the East one found the Latvians
Who place their bets at a hundred with the word SIMTS [i.e. an older
SUM word variant of SUND]
Russian STO [this is a degraded form of an original word for 100] +
German WASSER [water]
Gave the Germans Hundertwasser [„HundredWater” – a well-known artist
in Germany whose original name was Stowasser, but who Germanized his
name to Hundertwasser, which helped to make him quite famous]
But the Goths counted
So that ThuSUND were a Thousand
Which we have retained in English
as „ThouSAND” for many years.
[Explanation: The retention of THOUSAND from the older THUSUND shows
that the S-Form is original and in the word thuSUND, i.e. THOUSAND
has not changed the SUND.]
Now thought Jacob Grimm
That’s all not so bad
Just because SUND became HUND
Why should ThouSAND also?
So, he announced, that CENTUM were the Western languages
and SATEM the Eastern languages [of the Indo-European pantheon]
Concluding [erroneously]
That language came from the West!
[Explanation. In Grimm’s days, the oldest known written cultures were
Rome and Greece and of course, people then thought that language must
have originated there, rather than the East. Grimm, with more
knowledge, could just as easily have pronounced that the process of
change went from East to West and not vice versa, which would conform
to the migration patterns that modern-day scientists have worked out.
But Grimm did not have this knowledge in his day and the clueless
linguists have blindly followed him. We can excuse Grimm, as he lived
in a different age, but we can scarcely excuse the Classical Scholars
and linguists of today, many of whom have their heads in the sand
linguistically and simply ignore modern evidence that languages such
as Latvian – long unwritten – are far more archaic than ancient
written Latin or Greek.]
This pleased the Latin scholars
And Rome is a much finer place linguistically since then
Only that which was a written language can be proven
And thus is to be seen as the original source of language [for those
languages not written. This is a foolish assumption. Whether a
language becomes written or not at some point in its history has
nothing to do with its actual antiquity.]
In Athens there were feasts
Ancient Greek was celebrated
Nothing older in writing was known at that time
So, spoke Zeus, „we knew it all along”.
But of course it is undisputed
That the Grimm Brothers wrote many a myth
So one is entitled to ask
Was the previous name of the SUN actually KUN (KONNE instead of
SONNE). [Of course not.]
[Rather the fact is: The sun anciently was called:]
Latvian SAULE, Roman SOL
Greek HELIOS
So is it not curious
That no one calls the Sun KELIOS.
Still, this matter undecided
Would have remain unresolved
If we did not have Asterix
And the wild boar hunter Obelix.
Because, of all of these animals
That we domesticate today
Ever since 10 thousand years ago
Pigs have been the primary ones.
Let us take our ancient Sumerians
Thousands of years before the Romans [and thousands of years before
Latin]
The Sumerians knew the SOW as SIGGA
And also under the terms SHEG or SCHECH.
These long lost words of a dead language
Still live today because Latvian CUKA („pig”), pronounced TSUKA with
a long u) is nearly the same as Sumerian
And from this, our English word HOG has derived with the S going to H.
Thus the matter is clear.
The Satem-Centum division of the languages of Europe is a fairy tale.
PolubieniePolubienie
Komentarz wskoczył mi nieco wyżej, więc jeśli mógłbyś, zerknij, gdyż nie chcę ponawiać wpisu.
PolubieniePolubienie
Skrybo, pytałeś o podwójny rdzeń kentum/satem. Już jakiś czas temu zauważyłam takie zestawienie: http://grzegorj.w.interiowo.pl/gram/i_etymologia.html lichy †lixъ-jь *leis-o- ‘marny, biedny’
lichy †lixъ-jь *leikʷ-so- ‘zły moralnie’ < ‘ostatni’
Nie wiem, na ile jest to poprawne, ale trzeba zauważyć, że nasze licho ma kilka znaczeń:
– (zło, diabeł) licha: do licha, u licha;
– pot. «marnie, biednie»
– «coś złego, co może przynieść nieszczęście»
– daw. «liczba nieparzysta»
– kawałek roli mający 4-6 zagonów, gw. lecha – częste w czeskim http://nase-rec.ujc.cas.cz/archiv.php?art=6675
– zgrubienie od liszka – licha
Najbliżej znaczeniowo do rdzenia *leikʷ-so (http://starling.rinet.ru/cgi-bin/etymology.cgi?single=1&basename=%2Fdata%2Fie%2Fgermet&text_number=++1536&root=config)
Liszyć, 1) pozbawić; 2) odstręczyć, odwieść od czego; L. się czego, 1) pozbyć się czego, utracić co; 2) unikać, wystrzegać się. https://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Liszy%C4%87
Być może spowinowacone z lichwą (wiki twierdzi, że lichwa z niem. Wucher???)
licho w przekładach:
rus.плохо ??
bułgarski лошо
chorw. loše
grecki eláchista ελάχιστα
niem schlecht
Ja tu nie widzę rdzenia z "k", ale też nie jestem etymologiem…
PolubieniePolubienie
LiCo – Li(c)Ho – LiCz – LeSzy – Le(c)H – Lac)H – LaS – LiS – Po+LiK – LiZ – LuZ – L”uK – SL”o”/u(c)H – SL”ySz – SL”uGa – L”o”/uSKa… SL”uSzNa
SL”uGa SL”o”/u(c)Ha SL”uSzKi Na o”/u(c)Ho
Zobacz wszędzie masz wymianę L+ C – S – Z – K – G – H, czyli dźwięki i tzw. satem i tzw. centum/kentum/hentum… użyte w rdzeniach z dźwiękiem L na początku… Mamy oba dżwięki… kentumowcy STRACILI te tzw. satem, bo NIE UMIELI ICH WYMÓWIĆ!!!
PolubieniePolubienie
Jako przykład na to, że w j. słowiańskim istnieją wszystkie rodzaje rdzeni mamy przecież to:
a. oficjalnie:
KWiaT – CWieT – S’WiaT
b.
KaWaL” – CWaL” – ZW aL – c)HWaLi – GWaL”T – DaWaL” – BaWiL” – KRWaWiL” – WiL”…
I co?
PolubieniePolubienie
cyt:
„Z PLeCeNiem, PLeCionką, PŁoTem, idą w parze ang. plat – warkocz, działka gruntu, greckie pleko – póki, duplex – złożony, łac. plecto – pleść , st. cerk. słow. plesti, pleta. Zrekonstruowany źródłosłów PIE. PLeS, PLeK.”
„. PLoTą, PLąCZą, PLeCionka, ZaPLaTaĆ… Z niemal każdą samogłoską w temacie.”
Na mój gust będzie osobnym rdzeniem PL.ŚĆ, zbieżność z rdzeniem PL.T przypadkowa.
PL.ŚĆ
PLeŚĆ>PLeSti (rosyjski)>PLyŚĆ(gwara)>PLiŚĆ(gwara)
pytanie poboczne czy z tego samego rdzenia nie wywodzi się LiŚĆ?
PLyŚĆ glupoty>PLyTŁ glupoty ŚĆ>T, a w rosyjskim ŚĆ>ST
PLeŚĆ>PLeĆ>PLewiĆ>WiĆ
wić wywodzi się od rdzenia PL.ŚĆ czy tez stanowią jedną rodzinę?
zaWijaĆ=zaPLaTać
zaWiĆ=zaPLeŚĆ
zaplatać wywodzi się od rdzenia PL.ŚĆ
PLeŚĆ>PLeCionka
PLeŚĆ>PLąSaĆ>PLuSkaĆ>PLiSowaĆ
ten sam rdzeń i ten sam rodzaj „skręcanej” czynności
wracając do LiŚĆa, patrząc na jego zdjęcie nie sposób nie zauważyć, charakterystycznego PL.iSowania jego powierzchni, wytworzonego przez żyłki.
polski: liść
chorwacki: list
biłoruski: list
rosyjski: list
ukraiński: listja
angielski: leaf
szwedzki: blad
niemiecki: blatt
Wnioskuję zatem, że liść ma rdzeń słowiański, wywodzący się od PL.ŚĆ
PL.ŚĆ>PLiSzka>(wyobrażam sobie w gwarze) PLiŚĆka
„znany ptak o kontrastowym czarno-biało-szarym upierzeni” – PLeCionkowatym!
„Bardzo charakterystyczne zachowanie – biega po ziemi w poszukiwaniu owadów, często na drogach, nieustannie przy spacerowaniu lub staniu kiwając ogonem w dół i w górę.” – PuLSująC!
„Lata specyficznym, falowym lotem” – PLiSowanym! PLiSowaĆ=falować
Czy aby angielskie ‚plis’ pochodzi od falowania, uginania się podczas proszenia od jałmużnę, kawałek chleba?
Nonsens? A jednak liść-leaf, a nie blatt.
PolubieniePolubienie
„PLeŚĆ>PLeĆ>PLewiĆ>WiĆ
wić wywodzi się od rdzenia PL.ŚĆ czy tez stanowią jedną rodzinę?”
Wg mnie mowa jesto 2 rdzeniach:
PL+S/C/T+WiC/T = PLe+WiC’/T’, PL”a+WiC’/T’… PLeS/C/T…
cokolwiek +Wa/e/ij/h/o/uyC’/T’…
PolubieniePolubienie
PLeC” ma osobny źródłosłów, który przeszedł do słowa Po”L”.
„Liczebnik ułamkowy pół (i wtórne połowa) jest z pochodzenia rzeczownikiem o temacie na -u, †polus, por. alb. palë ‘strona, partia, część’. Rdzeń *pelə- ~ *polə- oznaczał pierwotnie ‘rozdzielać na dwoje’, por. pleć < †pelti, dziś raczej plewić, pierwotnie ‘oddzielać plewy od ziarna’.
Już w PS istniały dalsze liczebniki ułamkowe: półtora < †polъ vъtora, półtrzecia < †polъ tretьja ‘dwa i pół’ itd. Formy te, z wyjątkiem półtora, nie są już dziś używane.
Forma PG, por. ang. half wykazuje prawdopodobnie metatezę i nieregularny rozwój laryngalnej, co czasem obecne w germańskim: †xalb- < *kolp- < ? *polk- English ovest (“mast, nuts, acorns”)), Middle English wastum, wastom (“fruit, growth”) (from Old English wæstm (“growth, produce, increase, fruit”)), and Middle English blede (“fruit, flower, offspring”) (from Old English blēd (“fruit, flower”)).]
W staropolskim występowała oboczność PLeM/PLeMiC”
Plem, rozplenienie, rozpłód.
Plemić się, plenić się.
https://pl.wikisource.org/wiki/Strona:M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski.djvu/0346
Zapewne wywodzące się od PLeMie”
” Du vieux slave плємѧ, plemia (« tribu ») qui donne le russe племя , le polonais plemię, le slovène pleme, плем’я en ukrainien, племе en serbo-croate. Du proto-slave *ple-men- de même radical que le latin ple-bs (« plèbe »), po-pulus (« peuple ») → voir pluk.
Le tchèque a kmen au sens de « tribu » et plémě est largement vieilli au sens propre → voir plemeno.” https://fr.wiktionary.org/wiki/pl%C3%A9m%C4%9B#cs
plebs – Indo Europejski rdzeń *pel- („pełny (ludzi, ludzie)” → patrz Plenus). Jest to związane z plethore – nadmiar, przepełnienie, folk („ludzie” patrz → full) w języku angielskim, Volk („ludzie” patrz → Voll) w języku niemieckim , pluk („pułk” → patrz PLNY) w języku czeskim. https://fr.wiktionary.org/wiki/plebs#la
PolubieniePolubienie
Fajnie, tylko zawsze należy sprawdzać skąd i jak wziął dany rdzeń autor podawany za źródło, skąd on czerpie?
Ktoś kiedyś złośliwie napisał, że należy podawać źródło, ale źródło tez musi mieć źródło, więc je sprawdzamy, a tam, że ktos sobie coś takiego wymyślił w wieku osiemnastym.
Bez złośliwości, pytanie o metodologię. Gdy szukamy jakiegoś prastarego rdzenia sprzed 4-6 tysięcy lat, to czy wazniejsze od porównań współczesnych wersji językowych, są te dokonane 100 lat temu?
PolubieniePolubienie
Robercie, sam wiesz, jak język błyskawicznie potrafi się zmieniać – szczególnie biorąc pod uwagę poszukiwania rdzeni sprzed tysięcy lat. Niestety ludzie mają brzydką przypadłość systematyzować wszystko, według wymyślonych przez jednostki reguł, a do tego upraszczać to, co poniekąd już było proste. Reformy słownikowe zrobiły jedno, urbanizacja także nie pozostała bez wpływu na język. „Janek poszedł wyplewić proso” sto lat temu a dziś, to zdanie opisujące zupełnie inną czynność. Tu akurat, możemy wyciągnąć jeden rdzeń: „plewa”, lub dwa: „pleć” i „wić”. Pierwszy źródłosłów utworzy nam czasownik odrzeczownikowy o znaczeniu „oddzielać plewa od ziarna”, kolejne dwa – jak już napisałam – czasownik o znaczeniu „wyrywać wijące chwasty”. Wszystko niby się zgadza, lecz to pierwsze znaczenie i wywód źródła dla wyrazu plewić są poprawne, co potwierdzają słowniki sprzed stu lat.
Dopóki nie zaznajomisz się ze staropolszczyzną, bądź nie poznasz w stopniu większym niż tłumaczenia z translatora języków słowiańskich, nie będziesz w stanie określić, czy jakiś źródłosłów nie przepadł w pomroce wieków. Tak sądzę…
PolubieniePolubienie
Ok, przyznaję bez bicia, uciekło mi to plewić w poprzednim poście. Sama nie wiem, jak do tego doszło… Dopiero teraz to zauważyłam, więc dopisuję:
Wpierw było PLeC” od niego urobiono PieLiC” i PLeWić”. W tej kolejności. Przy czym wyraz PLeWić” jest wcześniejszy, lecz zmienił znaczenie.
PolubieniePolubienie
Należy rozumem i intuicją, bez fantazjowania jakie często się tutaj zdarza, wywnioskować co jest nazwą lub czynnością pierwotną, a co wtórną.
Problem jest taki, że nalezy to każdym rdzeniem zrobić kilkunastokrotnie.
„Plewa (łac. glumae, ang. glume) – u roślin, głównie u gatunków z rodziny wiechlinowatych, niewielki, łódeczkowatego kształtu, zielony lub bezzieleniowy liść (podsadka) wyrastający u podstawy kłosków. Przeważnie występują dwie plewy: plewa dolna (łac. gluma interior) i plewa górna (gluma superior), rzadziej jedna (np. u życicy) lub więcej niż dwie (np. 4 u mozgi). U niektórych gatunków plewy są większe od plewek i obejmują kłosek (np.owies), u innych są mniejsze od plewek i tylko podpierają kłoski (np. żyto).”
„Plewka – niewielki łuseczkowaty listek występujący głównie w kwiatach roślin z rodziny wiechlinowatych. U niektórych gatunków plewki zakończone są długą ością. Najczęściej występują dwie plewki:”
„Plewinka (łac. bracteola, ang. disk scale, chaffy bract) – łuseczka wyrastająca u podstawy kwiatów na dnie niektórych koszyczków u roślin z rodziny astrowatych. Jej morfologia ma duże znaczenie przy oznaczaniu niektórych gatunków roślin.”
z tego by wynikało, że mamy trzy różne rdzenie:
-pleść
-plewić od plewy/plewki, a plewa od lewy?
-wić (się) wykonywać czynność,
stąd dwurdzeniowość, usuwanie plew, to plew-wić, czyli plewić, chociaż ja bym to zapisał: plev+vić=plewić
‚v’ wymawiane w stronę ‚f’, dwa ‚f’ dało w efekcie ‚w’
PolubieniePolubienie
Co wobec tego z formą PLeC”? Czy to tylko skrót od PLeS”C”? Bo raczej plecenie to nie przebieranie, rozdzielanie na pół…
PolubieniePolubienie
Najpewniej jest to forma i od pleść i od plewić, przypadkowa zbieżność.
Jestem zdania, że słowa w języku polskim składają się z takich najbardziej pierwotnych rdzeni i niezależnie czy to wiek osmy, wiek osiemnasty, czy dwudziesty pierwszy, powinno dać się je wszystkie rozczytać z bieżącego języka, także zestawiając je z językami wschodniosłowiańskimi, ale to jest temat za trudny dla mnie.
Mając takowy słownik słowiańskich rdzeni, germanofile będąc bezradnymi musieliby zacząć wydłubywać kit z okien, by nie zdechnąć z głodu.
PolubieniePolubienie
kamila on 2015-10-22 o 03:27 said:
(…)
Wpierw było PLeC” od niego urobiono PieLiC” i PLeWić”. W tej kolejności. Przy czym wyraz PLeWić” jest wcześniejszy, lecz zmienił znaczenie.
PLeWiC’/T’…PieLIC’/T’… PLeC’/T’
http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/pell-pielil-czy-plewil;2469.html
pełł, pielił czy plewił?
14.01.2003
W Innym słowniku przy czasowniku pleć jest nawiązanie do formy potocznej pielić, a pod plewić odniesienie do pleć. Która z tych form jest poprawna? Jak odmieniać te(n) czasownik(i) w czasie przeszłym? Czy forma plewić ma czas przeszły?
Inny słownik języka polskiego z zasady nie podaje form niepoprawnych, tzn. nie będących w powszechnym użyciu wykształconych Polaków. Podaje za to formy kwestionowane, które, będąc w powszechnym użyciu, są – czasem nie wiadomo czemu – dyskwalifikowane w słownikach poprawnej polszczyzny. Do takich form kwestionowanych długo należała forma pielić, ale Nowy słownik poprawnej polszczyzny już ją zaakceptował w tzw. normie potocznej, co znaczy, że ocenił ją jako dopuszczalną we wszystkich typach wypowiedzi z wyjątkiem najbardziej starannych. O formie plewić długo mówiono, że jest regionalna, ale Słownik współczesnego języka polskiego wydany w Krakowie zanotował ją bez zastrzeżeń. Podsumowując – wszystkie trzy formy możemy uważać za poprawne ze wskazaniem na pleć jako najbardziej tradycyjną i zarazem najmniej kontrowersyjną.
A oto wybrane formy czasowników pleć, pielić i plewić:
pleć – piele, pełł, pełła, pielony
pielić – pieli, pielił, pieliła, pielony
plewić – plewi, plewił, plewiła, plewiony
http://portalwiedzy.onet.pl/141054,,,,plewic_a_plec_pielic,haslo.html
plewić a pleć/ pielić
Językoznawstwo
Odmiana
Plewić to regionalny, małopolski odpowiednik czasownika pleć, łatwiejszy w odmianie, dlatego coraz częściej spotykany w języku ogólnym: ja plewię, ty plewisz, on, ona, ono plewi, my plewimy, wy plewicie, oni, one plewią. W czasie przeszłym: ja plewiłem/ plewiłam, ty plewiłeś/ plewiłeś itd. (odmienia się regularnie). Tymczasem ogólnopolskie pleć odmienia się szczególnie trudno. W czasie teraźniejszym: ja pielę, ty pielesz, on, ona, ono piele, my pielemy, wy pielecie, oni, one pielą. W czasie przeszłym: ja pełłem/ pełłam, ty pełłeś/ pełłaś, on pełł, ona pełła, ono pełło, my pełliśmy/ pełłyśmy, wy pełliście/ pełłyście, oni pełli, one pełły.
Wobec tych trudności w odmianie nie może dziwić fakt, że upowszechnia się akceptowana przez językoznawców wersja potoczna tego czasownika – pielić z regularną odmianą: ja pielę, ty pielisz itd., a w czasie przeszłym: ja pieliłem/ pieliłam, ty pieliłeś/ pieliłaś itd.
Magdalena Tytuła, Marta Łosiak „Polski bez błędów. Poradnik językowy dla każdego”
Językoznawcy ulegli!
11 czerwca 2003 Maciej Malinowski
Polacy nie zaakceptowali czasowników „mleć”, „pleć”, „słać”. Wolą mówić „mielić” (kawę), „pielić” albo „plewić” (ogródek), „ścielić” (łóżko)…
Istnieją w polszczyźnie trzy czasowniki, które od lat sprawiały mówiącym wiele kłopotu, ale… już nie będą. Chodzi o mleć (np. kawę), pleć (np. grządki w ogródku) i słać (np. łóżko). Mało kto z Polaków stosował się do norm i nakazów językoznawców, którzy twierdzili, że to jedynie poprawne formy, ugruntowane tradycją. Prawie powszechnie słyszało się zwroty zmielić kawę, pielić (albo plewić) warzywa, pościelić łóżko.
Co się stało? Dlaczego większość ludzi nie zaakceptowała bezokolicznikowego brzmienia mleć, pleć, słać? Dlaczego woli do dziś mówić mielić, pielić, ścielić?
Stało się tak dlatego, że rozchwiana jest odmiana tych czasowników. Otóż wskutek różnych czynników oddziałujących na nie w ciągu wieków mleć, pleć, słać przyjmują inne formy w czasie teraźniejszym (i przyszłym), a inne w czasie przeszłym. Tradycyjna norma nakazuje mówić i pisać:
– w czasie teraźniejszym: ja mielę, pielę, ścielę; ty mielesz, pielesz, ścielesz; on miele, ściele, piele; my mielemy, pielemy, ścielemy; wy mielecie, pielecie, ścielecie; oni mielą, pielą, ścielą (w czasie przyszłym – z przedrostkiem z-);
– w czasie przeszłym: ja mełłem, pełłem, słałem; ty mełłeś, pełłeś, słałeś; on mełł, pełł, słał; my mełliśmy, pełliśmy, słaliśmy; wy mełliście, pełliście, słaliście; oni mełli, pełli, słali.
Niestety, te różnorodne formy osobowe czasowników mleć, pleć i słać nie zostały przyjęte przez użytkowników polszczyzny po pierwsze dlatego, że językoznawcy podporządkowali je koniugacji –e, -esz, a po drugie, że w czasie przeszłym zawierają zbitki głoskowe -łł i -łl, trudne do wymówienia. Mówiący postanowili więc sobie ułatwić życie. Nie przejmując się nakazami, wprowadzili własny wzorzec odmiany:
– ja mielę, pielę, ścielę; ty mielisz, pielisz, ścielisz; on mieli, pieli, ścieli; my mielimy, pielimy, ścielimy; wy mielicie, pielicie, ścielicie; oni mielą, pielą, ścielą.
Jak widać, włączyli omawiane czasowniki do koniugacji –ę, isz (o wiele częstszej). Ale na tym nie koniec. Zmienili też postać bezokolicznikową mleć, pleć, słać na mielić, pielić, ścielić. Następny krok był łatwy do przewidzenia: w czasie przeszłym pojawiły się formy: ja mieliłem, pieliłem, ścieliłem; ty mieliłeś, pieliłeś, ścieliłeś; on mielił, pielił, ścielił; my mieliliśmy, pieliliśmy, ścieliliśmy; wy mieliliście, pieliliście, ścieliliście; oni mielili, pielili, ścielili.
Przez wiele lat językoznawcy trwali przy swoim, to znaczy przy formach mleć, pleć, słać, większość mówiących zaś (nawet ci, którzy wiedzieli, że naruszają tradycyjną normę) wolała się posługiwać wygodniejszymi formami mielić, pielić, ścielić. Wyjście z tej patowej sytuacji znalazł dopiero prof. Andrzej Markowski z Uniwersytetu Warszawskiego, autor Nowego słownika poprawnej polszyczyny PWN.
Otóż jego zdaniem we współczesnej polszczyźnie trzeba wyróżnić dwa poziomy normy: normę wzorcową i normę potoczną. Według pierwszej ciągle musimy mówić mleć, pleć, słać; mielesz, pielesz, ścielesz; mełłeś, pełłeś, słałeś, druga zezwala na posługiwanie się formami mielić, pielić, ścielić; mielisz, pielisz, ścielisz; mieliłeś, pieliłeś, ścieliłeś, z tym że słowniki zaopatrują je w kwalifikator potoczności. Takie rozwiązanie podoba się także prof. Janowi Miodkowi, który chwali autorów Nowego słownika poprawnej polszczyzny PWN i Praktycznego słownika poprawnej polszczyzny nie tylko dla młodzieży za to, że wariantywnie potraktowali omawiane tu czasowniki i wreszcie rozwiązali sprawę.
Z pewnością osoby dbające o polszczyznę nadal będą mówić: Dlaczego nie chcesz zemleć kawy; Niepotrzebnie mielesz językiem; Wczoraj pełliśmy z babcią ogród; Czy posłałeś łóżko?, ale nie będzie już teraz można traktować jako ewidentny błąd zwrotów zmielić kawę, mielisz językiem, pieliliśmy ogródek czy pościeliłem łóżko. Zresztą co do czasownika ścielić, to językoznawcy najwcześniej dopuścili go obocznie do użycia. Choć uważali tę postać za prowincjonalizm, zaaprobowali ją w polszczyźnie ogólnej (podobno w Warszawie częściej słyszało się ścielić łóżko niż słać łóżko). Być może tak się stanie z czasownikiem plewić, uznawanym jeszcze do niedawna za regionalny (mówi się czasem, że ogród był plewiony). Jeśli tak, możliwe będą trzy postacie jednego bezokolicznika: pleć, pielić i plewić.
Zyskując zgodę językoznawców na posługiwanie się formami mielić, pielić, ścielić, uważajmy jednak na, by się nie narażać na śmieszne sytuacje, jak w anegdocie sprzed lat. Otóż pewna babina ze wsi, zobaczywszy w delikatesach informację „Mielimy kawę” – a działo się to w czasach, gdy o tę używkę było niezwykle trudno, sprzedawano ją nie zmieloną – spytała sprzedawczynię, kiedy znowu przywiozą kawę. Po prostu w gwarze ludowej mielimy znaczyło mieliśmy…
E-maile od Czytelników:
Znane jest porzekadło „zbić kogoś z pantałyku”. Co to jest „pantałyk”? (luni**@op.pl)
Zbić kogoś z pantałyku to inaczej „wprawić w zakłopotanie, zbić z tropu, pozbawić pewności siebie. Cały frazeologizm przejęliśmy z języka rosyjskiego (sbit s pantałyku), ale jeśli chodzi o znaczenie samego słowa pantałyk, to niewiele można powiedzieć. Pochodzenie tego wyrazu jest niepewne. Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod red. prof. Stanisława Dubisza podaje, że pantałyk to z rosyjskiego chytrość, przebiegłość, jednak zaopatruje tę definicję w znak zapytania. Prof. Krystyna Długosz-Kurczabowa z Uniwersytetu Warszawskiego przywołuje (za Etymologicznym słownikiem języka rosyjskiego) trzy inne definicje pantałyku: chytrość, wiedza (z azerbejdżańskiego), pętla (z ukraińskiego) i pętla, problem do rozwiązania (z bawarskiego słowa pantl). Niektórzy badacze języka wskazują też na orientalne pochodzenie słowa pantałyk (mamy przecież w polszczyźnie wyrazy kończące się na -łyk, np. szaszłyk z tureckiego szaszlyk potrawa z mięs czy basałyk z tureckiego basałyk dziecko, nicpoń), inni doszukują się związku z włoskim terminem pantalik, będącym ogólną nazwą biżuterii, klejnotów, a w przenośni – bogactwa, pewności siebie.
Ostatnio dużo słyszy się o słowie „aktywacja” (np. aktywacja jakieś usługi). Chciałem zapytać, jaki jest antonim tego słowa: „deaktywacja” czy też „dezaktywacja”? (shem***@eranet.pl)
Wyłącznie dezaktywacja. Wprawdzie w regulaminie operatorów sieci komórkowych można się natknąć na termin deaktywacja, co ma znaczyć czynność odwrotna do aktywacji, ale nie należy przyjmować tego do wiadomości. W ortografii obowiązuje reguła, że do wyrazów będących odwrotnością, przeciwieństwem, a rozpoczynających się od samogłoski dodajemy przedrostek dez-, a nie de-, np. dezaprobata, dezorganizacja, dezorientacja, dezintegracja, dezinformacja. W innym wypadku piszemy de-, np. depenalizacja, destabilizacja, desegregacja.
Jak brzmi dopełniacz liczby pojedynczej od wyrazu „kisiel”: „kisielu” czy „kiślu”? (asurmans****@sbcglobal.net)
We wszystkich słownikach (np. w Nowym słowniku poprawnej polszczyzny PWN i Nowym słowniku ortograficznym PWN pod red. prof. Edwarda Polańskiego ) podaje się wyłącznie formę kisielu. Ale warto wiedzieć, że kilka wyrazów kończących się na –el gubi w odmianie samogłoskę -e (np. mebel-mebla, hebel, hebla, rubel-rubla, kitel-kitla). Z tego właśnie powodu niektórzy sądzą, że to samo powinno dotyczyć wyrazu kisiel. Tymczasem nie, kisiel nie pozbywa się w odmianie głoski [e], w dopełniaczu i miejscowniku występuje więc forma kisielu, o, na kisielu.Znamy powiedzenie Dziesiąta woda po kisielu… Mimo toduża część Polaków mówibłędnie kiślu… Dodajmy, że w dawnej Polsce była to pierwotnie zupa przyrządzana z rozczynu owsianego, zakwaszana. Później dopiero kisiel zmienił znaczenie na rodzaj galaretowanej leguminy z maki kartoflanej o kwaskowym smaku i został zaliczony do deserów.
Czy nazwisko męskie Kopa powinniśmy w języku polskim odmieniać, czy też pozostawiać je w formie mianownikowej? Mój kolega (o tym właśnie nazwisku) twierdzi, że jest ono nieodmienne, ja jednak mam duże wątpliwości, czy rzeczywiście jest to prawdą (marke**@odlewniepolskie.pl)
Pisałem niedawno w „Obcym języku polskim”, że wszystkie polskie nazwiska męskie należy odmieniać. Te kończące się na -a przyjmują wzorzec deklinacyjny żeński (jak rzeczowniki szyja, knieja itp.), a więc: Janusz Kopa, Janusza Kopy, Januszowi Kopie, Janusza Kopę, z Januszem Kopą, o Januszu Kopie. Dopuszczalne jest natomiast pozostawienie w postaci mianownikowej żeńskiego nazwiska o zakończeniu -a , np. Anna Kopa, Annie Kopa, z Anną Kopa itd., choć według mnie lepiej je odmieniać, np. Anna Kopa, Anny Kopy, Annie Kopie, Annę Kopę itd.
MACIEJ MALINOWSKI
PolubieniePolubienie
Robercie, już wiem w czym rzecz. Najgłębiej w czasie sięgający źródłosłów PL+S/C/T, który zapewne miał coś wspólnego z dzieleniem czy przebieraniem, a z którego wywodzą się słowa opisujące/doprecyzowujące owo dzielenie. Np. zaplatać warkocz to rozdzielić włosy na trzy. Zgadza się?
Skrybo, z tego, co zamieściłeś wynika, że PLeWa to coś, co się oddziela od wartościowej części kłosa, więc faktycznie może się zazębiać z PLeS’C’.
PolubieniePolubienie
Wysłany 23.10.2015 o 05:27 | W odpowiedzi na R.A..
(…)
Skrybo, z tego, co zamieściłeś wynika, że PLeWa to coś, co się oddziela od wartościowej części kłosa, więc faktycznie może się zazębiać z PLeS’C’.
(…)
Zobacz co wyszło przy tej okazji… Ałtorytety nie znajom znaczenia słów!!! Musi być o tym oddzielny wpis!
PolubieniePolubienie
Wszystko opiera się na znaczeniu liter, a dalej dopiero rdzeni. Naprawdę polecam, choć to trochę czasochłonne na zaczątku, ale przyśpiesza i odpłaca się z nawiązką później, zbadać na początek dokładniej pozostałe rdzenie PL + PŁ oraz PLW + PŁW, aby wyłuskać ich barwę znaczeń. Odrazu też będzie widać część cech i różnicę w C/T i L/Ł. Ale tak pobieżnie,bo sam dopiero zaczynam je negliżować: np. PoLe – PóŁ, PiL/iĆ/Ny/oWaĆ – PiŁ/a/oWaĆ/oPiŁeK, PLeW/a/iĆ – PoŁóW(osobliwie PLeWieNie miewa swoiste podobieństwo do ŁoWóW)/PŁaWiĆ/PŁoWy/PŁaW/PŁyWaĆ, PŁaT/PŁoT – S/PLoT/PoLoT, PaL/iĆ/uPaLNY – u/PaŁ/Ka, PLeC – PŁeĆ (no i proszę, „spleciona” połówka damsko-męska!) PŁaĆ/się (o znaczeniu podobnym, ale nie tożsamym do płakać). W przypadku PLeWy nie wiem czy nie użyto P jako przyrostka dopełniajacego znaczenie – P+LeWa (czyli coś bliskiego, „przy”, a niepotrzebnego, zbędnego), także PLeCenie podobne jest do LeCenia, S/PLoT do LoTu, a -LiĆ wiąże się z łagodnym, niejako wodnym ogniem tak w PaLiĆ, jak i w TLiĆ; PŁaT to rozbudowana ŁaTa, a co do PŁaKaĆ wygląda na P+ŁKaĆ. Litera P jest najliczniejszym naszym przedrostkiem i jak litery K/G/Z/S/W/O i t.d. możliwie, iż w niektórych tych słowach pełni rolę nie jako rdzeń sensu strice, a jego dopełnienie lub dookreślenie. Ale to wymaga zdecydowanie większego zbadania.
PolubieniePolubienie
Tym -LiC” coś mi podsunąłeś… Przeglądając sanskrycki słownik, kilka razy rzuciło mi się w oczy tłumaczenie – rodzaj ognia. Być może trzeba by było to prześledzić?
Z tymi przedrostkami możesz faktycznie mieć rację, szczególnie w przypadku wyrazów z kilkoma spółgłoskami, bo jak by wyglądał źródłosłów PoLe po odtrąceniu przedrostka P-? L-?
PolubieniePolubienie
Zobacz to:
https://en.wikipedia.org/wiki/Rishi
(…)
Etymology
According to Indian tradition, the word may be derived from two different meanings of the root ‚rsh’. Sanskrit grammarians[2] derive this word from the second meaning: „to go, to move”.[3] V. S. Apte[4] gives this particular meaning and derivation, and Monier-Williams[5] also gives the same, with some qualification.
Another form of this root means „to flow, to move near by flowing”. (All the meanings and derivations cited above are based upon Sanskrit English Dictionary of Monier-Williams).[5] Monier-Williams also quotes Tārānātha who compiled the great (Sanskrit-to-Sanskrit) dictionary named „ṛṣati jñānena saṃsāra-pāram” (i.e., „one who reaches beyond this mundane world by means of spiritual knowledge”).
More than a century ago, Monier-Williams tentatively suggested a derivation from drś „to see”.[6] Monier-Wiliams also quotes the Hibernian (Irish) form arsan (a sage, a man old in wisdom) and arrach (old, ancient, aged) as related to rishi. In Sanskrit, forms of the root rish become arsh- in many words, (e.g., arsh). Monier-Williams also conjectures that the root drish (to see) might have given rise to an obsolete root rish meaning „to see”.
However, the root has a close Avestan cognate ərəšiš[7] „an ecstatic” (see also Yurodivy, Vates). Yet the Indo-European dictionary of Julius Pokorny connects the word to a PIE root *h3er-s meaning „rise, protrude”, in the sense of „excellent”.
Modern etymological explanations such as by Manfred Mayrhofer in his Etymological Dictionary[8] leave the case open, and do not prefer a connection to ṛṣ „pour, flow” (PIE *h1ers), rather one with German rasen „to be ecstatic, be in a different state of mind” (and perhaps Lithuanian aršus).
(…)
R(H)iSi
Ru(c)H, RuSza, Ru(c)Ha…Re”Ka…
„According to Indian tradition, the word may be derived from two different meanings of the root ‚rsh’. Sanskrit grammarians[2] derive this word from the second meaning: „to go, to move”.[3] V. S. Apte[4] gives this particular meaning and derivation, and Monier-Williams[5] also gives the same, with some qualification.”
lub
L(H)iSi
LS'(Nia”Cy)
„Another form of this root means „to flow, to move near by flowing”. (All the meanings and derivations cited above are based upon Sanskrit English Dictionary of Monier-Williams).[5] Monier-Williams also quotes Tārānātha who compiled the great (Sanskrit-to-Sanskrit) dictionary named „ṛṣati jñānena saṃsāra-pāram” (i.e., „one who reaches beyond this mundane world by means of spiritual knowledge”).”
(…)
However, the root has a close Avestan cognate ərəšiš[7] „an ecstatic” (see also Yurodivy, Vates). Yet the Indo-European dictionary of Julius Pokorny connects the word to a PIE root *h3er-s meaning „rise, protrude”, in the sense of „excellent”.
Modern etymological explanations such as by Manfred Mayrhofer in his Etymological Dictionary[8] leave the case open, and do not prefer a connection to ṛṣ „pour, flow” (PIE *h1ers), rather one with German rasen „to be ecstatic, be in a different state of mind” (and perhaps Lithuanian aršus).
lub
D+oSTRzeC, STaR”/Z”eC…
„More than a century ago, Monier-Williams tentatively suggested a derivation from drś „to see”.[6] Monier-Wiliams also quotes the Hibernian (Irish) form arsan (a sage, a man old in wisdom) and arrach (old, ancient, aged) as related to rishi. In Sanskrit, forms of the root rish become arsh- in many words, (e.g., arsh). Monier-Williams also conjectures that the root drish (to see) might have given rise to an obsolete root rish meaning „to see”.”
PolubieniePolubienie
Bardzo trafne spostrzeżenia! Uważaj tylko, żeby nie popaść w sensualistyczną morfologię morfemów… Dowody i źródła…
PolubieniePolubienie
Co do PLeWy jeszcze przypomniały mi się PLWoCiNa/PLWaĆ (czyli „pluć” czymś już zbędnym podobnie jak do PLeWa i t.p.), a do PLeC – PoŁaĆ.
Tak, -LiĆ to ogień, ale o naturze wody bądź tak teraz myślę powietrza lub ich obu (te żywioły żyją w przyrodzie w symbiozie, jak ogień z ziemią; vide L jest od powietrznego LeCenia/LoTu oraz od wodnego LaĆ/LiĆ/LóD/LuD, DaL jest raczej ich hybrydą, bo DaL doskonale opisuje bezkresną DaL wodną, jak i powietrzną), ale aby to rozstrzygnąć trzeba się wgryźć bardziej.
Co do Twojego wtórego pytania, żeby to wiedzieć trzebaby poznać znaczenie liter L (jestem w trakcie, bo to konieczne, aby kompletnie unicestwić rzekomą tożsamość liter R i L u językomagików) i P. PoLe to rdzeń najkrótszy, dlatego poszukaj do niego rdzeni również najkrótszych z L na początku i L na końcu, to samo zrób z literą P: np. PaL, DaL, BaL, ŁaD, KoPaĆ, PiĆ, LiCo, ŁaPaĆ, LiNa , PoD, i t.d. idąc z abecadłem i najlepiej jeszcze dorzucając ich dzieci: np. DóŁ – DoLiNa – PaDóŁ i t.d.; a litery-źródłosłowy zaczną się negliżować. (Pamiętaj jednak, że L=/=Ł, chociaż są podobne). 😉 Ale generalnie tak jest ze wszystkimi naszymi słowami, że składają się z osobnych cech/znaczeń/obrazów/opowieści każdej osobnej litery i nawet zmiana liter „drugorzędnych” np. O na A niesie różnicę, która jest dla nas Słowian jasna choćby podświadomie, temu też w jednych zmiana zachodzi, a w drugich nie, a trzecich słów w ogóle nie ma, a nawet „zrobione sztucznie” nie mają znaczenia, są bez sensu. „A” to m. in. nacisk na ciągłość, długość (BaL, PaL, LaTaĆ, PaDaĆ), a „O” na m. in. pewną całość, pełność, (PoLe, LoT, oPiĆ się, oBJeŚĆ, KoŁo, oKoŁo), okrągłość nawet jeśli jest kwadratowego czy innego kształtu (oRać, To, Co, oTo). Zlepki liter w rdzenie tworzą, dopełniają, uwypuklają i rodzą nowe znaczenia, to też należy mieć na uwadze.
PolubieniePolubienie
Spróbuj z Głagolica… za tzw. łacińskie (wg. mnie RuNy), wstaw bukwy, azbuki… Założę się, że pojawią się tam DziWNe RzeCzy… Musisz to uprościć i poukładać w jakies wzory i potem porównać. Pomożemy, ale najpierw trzeba coś wykrystalizować…
PolubieniePolubienie
kamila on 2015-10-22 o 07:20 said:
Co wobec tego z formą PLeC”? Czy to tylko skrót od PLeS”C”? Bo raczej plecenie to nie przebieranie, rozdzielanie na pół…
PLeCy są PL”aS/C/Kie, jak PLeC/T+ioNKa mimo, że jest PLeCioNa, to i tak jest PL”aSKa…
PLeWa, PLeWiC’/T’, PLeTWa też CoS’ PL”aSKie, ale inaczej… niż PLeCY, grubsze…
PolubieniePolubienie
http://sjp.pl/plewienie
plewienie
plewić
regionalne: pleć, pielić (oczyszczać ziemię z chwastów)
komentarze:
~gosc # 2010-11-02
Dość często daje się spotykać w pisanych tekstach „plewienie” tam gdzie powinno być użyte „pielenie”. Czyżby zapomniano co to takiego – plewy?
http://synonim.net/synonim/plewi%C4%87
Synonimy do słowa plewić:
czyścić z chwastów, odchwaszczać, opielać, pielić, pleć, usuwać chwasty, wypielać, wyrywać chwasty,
http://grzegorj.cba.pl/popraw/slow06.html
plątać | W WSPP zaakceptowano tylko formę plącze, natomiast niepoprawne ma być pląta. Zob. deptać.
pleć | Czasownik ten jest podobny w odmianie do mleć, i sprawia jeszcze więcej problemów. WSPP uznaje za wzorcową odmianę pleć, pielę, pielesz, pełł, pielony (niegdysiejszy imiesłów bierny pełty uznawany jest już za niepoprawny), natomiast za potoczną (a więc też za poprawną) pielić, pielę, pielisz, pielił, pielony. Uznaje się także poprawność plewić, plewię, plewisz, plewił, plewiony, lecz jedynie jako regionalizmu.
Część językoznawców (m.in. prof. Miodek) domaga się równouprawnienia wszystkich trzech postaci. Należałoby jednak pójść jeszcze dalej, bowiem formy pleć, pełł są dziś już kompletnie nieużywane – autor tego tekstu dowiedział się o nich z książek, gdyż nikt w jego rodzinie ich nie znał. Ludzie pytani o czasownik pleć poprawiają go na pleść i stwierdzają, że indagujący plecie głupstwa twierdząc, jakoby było to słowo języka polskiego. Ów niezrozumiały dla części Polaków czasownik należy więc uznać w najlepszym wypadku za przestarzały, o ile nie wręcz błędny (podzieliłby więc los imiesłowu pełty).
Nie można się też absolutnie zgodzić, że plewić jest małopolską formą regionalną. Ankiety wykazują, że plewić znane jest osobom pochodzącym z Wilna, Kalisza, Płocka, Suwałk, Łodzi, Bydgoszczy, podczas gdy pielić znane jest osobom pochodzącym z Krakowa (!), Buska, Przemyśla, Gogolina, Katowic, Żywca, Lwowa (według: J. Miodek 1992, str. 145), co całkowicie obala tezę o regionalnym, małopolskim charakterze formy plewić (to raczej pielić jest przykładem regionalizmu, czyli wyrazu używanego w języku literackim, ale tylko w pewnych częściach kraju).
Użycie pielić (nie mówiąc już o pleć!) na terenach, gdzie wyraz ten jest nieużywany, grozi niezrozumieniem wypowiedzi, z czego chyba nie zdają sobie sprawy autorzy WSPP i innych wydawnictw poprawnościowych. Wielu Polakom pielik kojarzy się bardziej z pielęgnacją niż z pieleniem, którego to słowa po prostu nie znają. Z drugiej strony czasownik plewić jest chyba znany – pośrednio lub bezpośrednio – wszystkim (lub niemal wszystkim) – dlatego ta właśnie forma powinna zostać uznana za najbardziej poprawną.
Wyraz plewić ma w języku polskim długą tradycję: występował już u Potockiego (ogród, ale nie plewiony, za: op.cit.). W. Boryś 2005, str. 440, podaje, że plewić udokumentowane jest od wieku XVI, a w postaciach z przedrostkiem od XV. Natomiast pielić jest formą najmłodszą.
plewa | Autorzy SGJP i WSPP, podobnie jak inni leksykografowie, dopuszczają tylko D lm plew, ignorując częstą formę plewów, choć w innych wypadkach bardziej kierują się uzusem. Argument, że rzeczowniki rodzaju żeńskiego nie mogą przybierać w D lm końcówki -ów, nie jest prawdziwy, mamy przecież nuda – nudów. W dodatku liczba pojedyncza tego wyrazu utrzymuje się głównie w użyciu fachowym (w botanice), znika więc ograniczenie, na które powołują się słownikarze. Por. beza.
plewić, zob. pleć.
pluskać | Obok formy pluszcze w WSPP uzyskała akceptację forma pluska, zob. deptać.
płaskoń | Termin ten znaczy „osobnik męski konopi”. Jego wariantem jest płoskoń. Zob. konopie.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Plewienie
Plewienie – usuwanie chwastów z upraw roślinnych, jedna z metod zwalczania chwastów. Chwasty można wyrywać ręcznie lub z wykorzystaniem narzędzi ogrodniczych.
A teraz do porównania… i pomyślenia… co tu wpełzło gdzieś komuś i zdechło…
Dwukwiatowy kłosek żyta. Widoczne dwie plewy i dwa ziarniaki osłonięte plewkami dolnymi zakończonymi długą ością
https://pl.wikipedia.org/wiki/Plewa
Plewa (łac. glumae, ang. glume) – u roślin, głównie u gatunków z rodziny wiechlinowatych, niewielki, łódeczkowatego kształtu, zielony lub bezzieleniowy liść (podsadka) wyrastający u podstawy kłosków. Przeważnie występują dwie plewy: plewa dolna (łac. gluma interior) i plewa górna (gluma superior), rzadziej jedna (np. u życicy) lub więcej niż dwie (np. 4 u mozgi). U niektórych gatunków plewy są większe od plewek i obejmują kłosek (np.owies), u innych są mniejsze od plewek i tylko podpierają kłoski (np. żyto).
Zobacz też
plewka
plewinka
https://pl.wiktionary.org/wiki/oddzieli%C4%87_ziarno_od_plew
oddzielić ziarno od plew (język polski)
wymowa:
IPA: [ɔdʲˈʥ̑ɛlʲiʥ̑ ˈʑarnɔ ːt‿ˈplɛf], AS: [odʹʒ́elʹiʒ́ źarn• ot‿plef], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• dł. sam.• udźw. międzywyr.• zestr. akc. wymowa ?/i
znaczenia:
związek frazeologiczny
(1.1) ktoś wybrał to, co wartościowe, spośród tego, co niewiele warte lub bezwartościowe
synonimy:
(1.1) oddzielić ziarno od plewy, odsiać ziarno od plewy, odsiać ziarno od plew, odróżnić ziarno od plew, odróżnić ziarno od plewy
uwagi:
zobacz też: Indeks:Polski – Związki frazeologiczne
tłumaczenia:
angielski: (1.1) separate the wheat from the chaff
czeski: (1.1) oddělit zrno od plev
francuski: (1.1) séparer le bon grain de l’ivraie
hiszpański: (1.1) separar el trigo de la paja
nowogrecki: (1.1) ξεχωρίζω την ήρα από το σιτάρι, χωρίζω τα πρόβατα από τα ερίφια, χωρίζω τους αμνούς από τα ερίφια
rosyjski: (1.1) отделить зёрна от плевел
…..
Czy już rozumiecie? Czy mam tłumaczyć dalej, czego ci „fszystcy” ałtorytety nie wiedzo… lub zapomnieli…?!!
Tu PRzy+PoMNe”…
Oddzielanie Ziarna od Plew..
…..
Dla mnie to wszystko jest i SMieSzNe i STraSzNe…
PolubieniePolubienie
W tym guście:
Mleć i mielić
8 września 2010 Maciej Malinowski
Dzisiejsza norma dopuszcza już potocznie formę „mielić”. Ale jeszcze pół wieku temu należało mówić i pisać wyłącznie „mleć”
– Czy to prawda, że językoznawcy zaaprobowali już czasownik „mielić” w znaczeniu ‘kruszyć, rozdrabniać’ i stawiają go na równi z „mleć”? Czy można zatem bez narażania się na uwagi ze strony purystów językowych powiedzieć „zmieliłaś za grubo pieprz” zamiast „zmełłaś za grubo pieprz?”– pyta internautka.
Współczesna norma językowa jest łagodniejsza niż ta przed laty. Zezwala na posługiwanie się w polszczyźnie codziennej, potocznej bezokolicznikiem mielić i utworzonymi o niego formami osobowymi czasu teraźniejszego i przeszłego mielę, mielisz, mielił itp. oraz mieliłem, mieliłeś, mielił itp. Proszę zajrzeć do Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją prof. Andrzeja Markowskiego (Warszawa 2004, s. 538).
Ale jeszcze Słownik poprawnej polszczyzny PWN (Warszawa 1973, s. 345) pod redakcją Witolda Doroszewskiego podawał wyłącznie hasło mleć (nie: mielić, mlić) i odmianę ja mielę, ty mielesz (nie:mielisz), on, ona, ono miele (nie: mieli).
Skąd się wzięło owo zliberalizowanie normy?
Czasownik mleć, wskutek różnych czynników fonetycznych oddziałujących na niego w ciągu wieków, przyjmuje znacznie różniące się od siebie formy osobowe w czasie teraźniejszym i w czasie przeszłym. Trzeba się ich wręcz nauczyć na pamięć: ja mielę, ty mielesz, on, ona, ono miele, mymielemy, wy mielecie, oni, one mielą oraz ja mełłem, ty mełłeś, on mełł, ona mełła, ono mełło, mymełliśmy, mełłyśmy, wy mełliście, mełłyście, oni mełli, one mełły.
Nie wszyscy potrafią zrozumieć, dlaczego od bezokolicznika mleć powstają twory osobowe ja mielę, ty mielesz, on miele itd. Jeśli już, to powinny to być formy mlę, mlesz, mle, mlemy, mlecie, mlą, a więc z nagłosowym ml– jak w bezokoliczniku. Gdyby kiedyś postawiono na te drugie, i w czasie przeszłym można by mówić mlełem, mlełeś, mleł, mleliśmy, mleliście, mleli, mleły i tym samym utrzymany by został związek z bezokolicznikiem mleć (nikt by go nie chciał wówczas zmieniać na mielić).
No to zdradzę Państwu, że w staropolszczyźnie rzeczywiście mówiono on mleł, ona mleła. W czasie teraźniejszym dominowała jednak inna odmiana – ja melę, ty melesz (a nie: ja mlę, ty mlesz), tzn. z przestawionym el-. Dlaczego? Otóż warto sobie uzmysłowić, że bezokolicznik mleć brzmiał kiedyś inaczej – miał postać melć, tylko że z czasem doszło w nim do przejścia głoski el- w le– (położona była między dwiema spółgłoskami).
Ostatecznie upowszechniła się forma mleć i trafiła do koniugacji –ę, -esz. Tym samym nasz czasownik przyjął „miękkie” formy czasu teraźniejszego mielę, mielesz, mielemy, mielecie (np. Co tak grubo mielesz pieprz?; Od rana mielesz i mielesz jęzorem) i „dziwne”, bo zawierające zbitki głoskowe -łłi -łl trudne do wymówienia, formy w czasie przeszłym (np. Od rana mełłyśmy i mełły i niczego nie zmełłyśmy; Zmełłem trochę kawę na wieczór).
Niestety, rodakom taka gramatyka nie przypadła do gustu. Nie przejmując się słownikowymi ustaleniami, zaczęli mówić i pisać po swojemu. Od formy mielę utworzyli sobie bezokolicznik mielić(skoro miel-ę, to i miel-ić) i włączyli go do koniugacji -ę, -isz. Tak oto powstała odmiana: ja mielę, tymielisz, on, ona, ona mieli, my mielimy, wy mielicie, oni, one mielą, a w czasie przeszłym ja mieliłem (-łam), ty mieliłeś (-łaś), on mielił (-ła, –ło), my mieliliśmy, mieliłyśmy, wy mieliliście, mieliłyście, oni mielili, one mieliły.
Zdaniem prof. Andrzeja Markowskiego używanie dziś przez znaczą część Polaków wyrazów mielić, zmieliłem zamiast mleć, zmełłem) „nie prowadzi do większych komplikacji w systemie naszego języka”. Jeśli więc ktoś z Państwa tak mówi i pisze, ma błogosławieństwo lingwistów. Za jakiś czas bezokolicznik mielić i tworzone od niego formy osobowe mielisz, mieliłem itp. zostaną z pewnością uznane za poprawne w polszczyźnie ogólnej jako nowsze warianty tradycyjnego mleć, mielesz, zmełłem.
PolubieniePolubienie
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. vit, viji, ros. viť, vju) < psłow. *viti, *vъję ‘przez zwijanie nadawać czemuś okrągły, owalny, kolisty kształt; wić, splatać’, które kontynuuje pie. *uei- ‘wić, skręcać, splatać’.
Od XV w.; ogsłow. (por. górnołuż. wić ‘kołowrotek’, witka ‘witka’, strus. vitь‘coś splecionego’, ros. viť ‘plecionka’) < psłow. *vitь ‘zwijanie; to, co się zwija; coś zwiniętego, splecionego’ utworzonego z pie. postaci *uī-tˇı-, która pochodzi od pie. *uei- ‘wić, skręcać, splatać’; por. też wyrazy pokrewne, np. lit. vytis ‘rózga’ oraz łac. vītis ‘winna latorośl’.
http://sciaga.pl/slowniki-tematyczne/9097/wic/
sanskryt:
ViTi – roślina betel (roślina pnąca)
ViTi – droga, ulica, szlak
A tak na dokładkę, inne spojrzenie na problem etymologii http://svasti.org/cd/Izwor/pop_plik/WacPan.htm
PolubieniePolubienie
Jestem w szoku, bo wp właśnie NIE ZAMIEŚCIŁ 3 MOICH uwag!!! One wyparowały… Opadła mi szczęka…
PolubieniePolubienie
„A tak na dokładkę, inne spojrzenie na problem etymologii http://svasti.org/cd/Izwor/pop_plik/WacPan.htm”
To Marski, o ile nie mylę się. Z WaC’/T’, to kiedyś chyba z Adamem Smolińskim miałem dyskusję o tym rdzeniu. Nie pamiętam, na czym już skończyło się, ale tam podważyłem znaczenie WaC’/T’, jako SL”oWo, ale nie pamiętam gdzie i kiedy i czy to było to. Nie odnajdę tego teraz, zapytaj Go o to u Dragomiry. On skojarzy gdzie to było, pewno gdzieś u Phoenixa…
PolubieniePolubienie
Oj, nie wiem gdzie by to pasowało, ale aż żal się nie podzielić. Taki przykład pierdolenia, bo dziś o tym słowie, w oczy przez państwa językoznawców. Mało kto wie, ale mamy, aż sam się o dziwo zdziwiłem, czasownik dolić, trafiłem na niego podczas zbierania rdzeni DL i DR i mnie oświeciło. (Rdzeń DL/DŁ to cała rodzina, która pozwala nam tak zmyślnie rozbudowywać to przekleństwo http ://leksykot.top.hell.pl/jenzyk/polskie/drobiazgi/pierdol.shtml ). W internecie go nie ma, ale późny (więc znaczenie mogło być szersze) Karłowicz odnotował: Dolić – mówić od rzeczy, pleść, paplać, prawić bez sensu. Wg. wiki pierdolić:
etymologia:
od słowa „pierdoła” (1588 r., o starym niedołędze), a to z kolei od słowa „pierdzieć” (sic! no co wy nie powiecie mądrego…); przed XIX w. słowo przyzwoite, używane na salonach np. Józef Wybicki w liście z 1783 r. używa „co ona pierdoli?” w znaczeniu „cóż za niestworzone rzeczy ona wygaduje”[3].
Dolić nie ma, bo i po co…
Drugi rdzeń to PR/PRZ np. – pierny – ostry, pierać – m. in. prać, przeć (!), stąd pieprzyć czyli przeć, forsować durne rzeczy o naturze ognia w postaci litery R, czyli w tym przypadku nieprzemyślane, naprędkie, harde i t.p.; drugie znaczenie w związku z ruchem przenia, prania raczej oczywiste. DL/DŁ to dola, dolny, dal, dół i t.d.
Np. spierdolić zatem, to przeć w dal stąd (z tąd) o naturze ognia [R], czyli natentychmiast (tak w ucieczce, co w konkretnym wskazaniu na odcertolenie się od swojej osoby czy w końcu fizycznym jej opuszczeniu ;)), drugie znaczenie upaść to ognisty (PR/PRZ) upadek w dół, znaczenie zepsucia wynika ze wzmocnienia dolenia (tutaj nie mowy, a czynności, dzieła) przez pierność (vide barzo, moc, prze-[możny, piękny] jako analogiczne wzmocnienia) i ukazanie, że to już rezultat poprzez dodanie „s” lub zmiękczone/ułatwione/błędnie zapisane „z” (to drugie uważam za sensowniejsze). I t.d., i t.p. Naprawdę mistrzowska gra słów, logiczna aż do bólu.
PolubieniePolubienie
” podwójny rdzeń kentum/satem”
Zastanawiam się wyłącznie hipotetycznie, czy to aby nie jest efekt podobieństwa wynikającego z pochodzenia od dwóch rożnych rdzeni, czyli z dwóch rdzeni otrzymujemy na końcu tak samo brzmiące słowo.
PolubieniePolubienie
Bardzo dobre skojarzenie!
Jeśli WSzySTKo (bo Brak Nagrań, czyli Brak Dowodów!!!) jest w jakiś sposób Z+Nie+KSZTaŁC/To+Ne, choćby przez ZaPiS… to NaLeZ”y SzuKaC’/T’ WZoRo”W i PoDoBieNSTW, ale jak i ich PRzeCiWieN’STW. Na koniec porównując to co już zostało zrozumiane, wysnuć jakieś pewniejsze wnioski…
” podwójny rdzeń kentum/satem”
Co przez to rozumiecie? Czy możecie to wytłumaczyć? Ja myślę, że wiem, o co MoZ”e WaM cHoDziC’… ale PeWNoS’Ci Nie MaM… więc WaRTo To USTaLIC’/T’.
…..
Przy okazji:
RDzeN’ +STL/R+
STaL/R, uSTaL”y, STaRy, STeR, STRy(c)H, STRySzeK, STRyCzeK, STRzyGa, STRaGaN, STRo”/uG, STRo”/uZ’, STRa(c)H,… STR”/Z”a”SaC’/T’
R” = Z”… ale w wymowie, a nie od czego powstał ten dźwięk… lub rdzeń/słowo, patrz:
STRaSzyC’/T’… ale nie STRa+SzyC’/T’!!!
Uważam, że jest to przykład na rdzeń słowiański, który „UZ”yWa” (od Z”yC/T) dźwięków: Cz, G, <b(c)H</b, Sz, Z"… czyli dźwięki i tzw. satem i tzw. centum/kentum/hentum.
Uciekło mi ale samo znalazło się:
D+oSTRzeC, STaR”/Z”eC…
PolubieniePolubienie
Od się/do się – czyli rdzeń D-
To, co łączy te słowa to idea czegoś wewnętrznego, co można zatrzymać, podarować, dostać, utracić, ale i stworzyć.
Polskie:
DoiC’
DaC’
DecH
DuC’
Da’C’
DucH
DuSZa
DuSiC’
DycHaC’
DySzeC’
DoLa (?)
Rosyjskie дочь DoC’ (córka – ta, która potencjalnie może dać życie)
Sanskryckie:
DuGHa – doić, mleczna krowa
DucHe – doić, wyciskać
uDHaN – wymię
uDaRa – łono
DaDaTi – dać
DaDaTHi – poczęcie/zarodek
DaNa – dar
DHaTRi – niania/doula, karmiąca, również karmiąca ziemia
DuTHiR – córka
DaTR; DaKa; DaNa – darczyńca
uDaN – oddech
DHMaNa – dmuchanie
uDHaRiNi – ciężarna
DeVa – bóg (???)
Nie będę silić się, by wklejać etymologię dla każdego z tych słów – oczywiście źródłosłowów tyle ile słów – kompletny bałagan, oraz listę tłumaczeń – za dużo tego.
PolubieniePolubienie
Dlatego trzeba to poukładać!
Podpowiadam, popatrz zwłaszca na DaC’/T’, DoC’/T’, DojiC’/T’… DaSza, DoCz/C’Ka, Do/o”/ujKa, Du(c)H…
DoDaTKoWo… DUHTaR
https://en.wikipedia.org/wiki/Dukhtar
Dukhtar (Urdu: دختر ; English: Daughter)(…)
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_English_words_of_Persian_origin
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_English_words_of_Persian_origin#D
https://books.google.co.uk/books?id=jeeGAAAAQBAJ&pg=PA155&lpg=PA155&dq=dukhtar+etymology&source=bl&ots=rP_-qvM_Cp&sig=YKOVzNp0Q66z5R7otgSINL-uPuk&hl=en&sa=X&ved=0CDIQ6AEwBGoVChMIu9eg7LPYyAIVwREsCh0_NQtB#v=onepage&q=dukhtar%20etymology&f=false
An Etymological Dictionary of the English Language
By Walter W. Skeat
https://books.google.co.uk/books?id=knA9NptP7xsC&pg=PA305&lpg=PA305&dq=dukhtar+etymology&source=bl&ots=9GlWkBh-iX&sig=HXzHQB-iGvIjocdt-UVyjfa3yZ8&hl=en&sa=X&ved=0CCkQ6AEwAzgKahUKEwjBj-z2tNjIAhVDEywKHUBgDjQ#v=onepage&q=dukhtar%20etymology&f=false
A Comprehensive Persian-English Dictionary: Including the Arabic Words and …
By Francis Joseph Steingass
http://www.etymonline.com/index.php?term=daughter
daughter (n.)
Old English dohtor, from Proto-Germanic *dokhter, earlier *dhukter (cognates: Old Saxon dohtar, Old Norse dottir, Old Frisian and Dutch dochter, German Tochter, Gothic dauhtar), from PIE *dhugheter (cognates: Sanskrit duhitar-, Avestan dugeda-, Armenian dustr, Old Church Slavonic dušti, Lithuanian dukte, Greek thygater). The common Indo-European word, lost in Celtic and Latin (Latin filia „daughter” is fem. of filius „son”). The modern spelling evolved 16c. in southern England. Daughter-in-law is attested from late 14c.
https://en.wiktionary.org/wiki/daughter
English
Alternative forms
dafter (obsolete)
douȝter (obsolete)
Etymology
From Middle English doughter, from Old English dōhtor, from Proto-Germanic *duhtēr (compare Scots dochter, West Frisian dochter, Dutch dochter, German Tochter, Swedish dotter), from Proto-Indo-European *dʰugh₂tḗr (compare Ancient Greek θυγάτηρ (thugátēr), Mudhili Gadaba duxtīr, Tocharian A ckācar, Tocharian B tkācer, Lithuanian duktė̃, Armenian դուստր (dustr), Persian دختر (doχtar), Sanskrit दुहितृ (duhitṛ)).
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/d%CA%B0ugh%E2%82%82t%E1%B8%97r
Appendix:Proto-Indo-European/dʰugh₂tḗr
Asterisk.svg
This Proto-Indo-European entry contains reconstructed words and roots. As such, the term(s) in this entry are not directly attested, but are hypothesized to have existed based on comparative evidence.
Contents
1 Proto-Indo-European
1.1 Reconstruction
1.2 Etymology
1.3 Noun
1.3.1 Declension
1.3.2 Related terms
1.3.3 Idioms
1.3.4 Descendants
1.4 References
Proto-Indo-European
Reconstruction
There are two PIE reconstructions that can be obtained using the comparative method:
*dʰugh₂ter- on the basis of: PIIr. *dʰugh₂tar- (Sanskrit duhitár-, PIr. *dʰugʰdʰtar- > dʰugdar- > Gathic Avestan dugədar-), Ancient Greek θυγάτηρ-, Tocharian A ckācer, Tocharian B tkācer
*dʰukter- on the basis of: Iranian *duxθrī (> Old Persian *duhçī) and *duxtar- (> New Persian duxtar) due to the absence of Bartholomae’s Law, possibly Gaulish duxtir, Gothic dáuhtar, Oscan fu-utreí (dative singular), Armenian dustr, Hieroglyphic Luwian t(u)watra/i-, Lycian kbatra-, Slavic */dъkti/ = *dъťi, Lithuanian duktė̃
The latter form is secondary, occurring due to the deletion of the medial laryngeal in the sequence CHCC in the oblique stem, which was paradigmatically leveled in the daughters. E.g. genitive singular *dʰugh₂tr̥és > *dʰuktr̥és. The CHCC > CCC change was a synchronic PIE phonological rule.
According to Kloekhorst, hieroglyphic Luwian tu(w)atra/i- and Lycian kbatra- reflect Proto-Luwic *duetr-, further reflecting Proto-Anatolian *duegtr- θυγάτηρ (thugátēr) (θυγατέρα, θυγατρός). In the other Indo-European languages the accentuation of the accusative was later on transferred to the nominative form, yielding the oxytonic paradigm listed in the declension table, as retained in Sanskrit (duhitā́, duhitáram, duhitúḥ) and Lithuanian (duktė̃, dùkterį, dukterès).
Etymology
The original meaning is probably „the (potential) suckler, the one that draws milk”; compare Sanskrit दुहे (duhé) / दुग्धे (dugdhe), and the *-tḗr suffix common to other r-stem kinship terms.
Noun
*dʰugh₂tḗr f (oblique stem *dʰugtr̥-) daughter
Declension
Hysterokinetic inflection.
Declension of *dʰugh₂tḗr
Singular Dual Plural
Nominative *dʰugh₂tḗr *dʰugh₂térh₁e *dʰugh₂téres
Vocative *dʰugh₂tér *dʰugh₂térh₁e *dʰugh₂téres
Accusative *dʰugh₂térm̥ *dʰugh₂térh₁e *dʰugh₂térn̥s
Instrumental *dʰugtréh₁ ? *dʰugtr̥bʰí
Dative *dʰugtréy ? *dʰugtr̥mós
Ablative *dʰugtrés ? *dʰugtr̥mós
Genitive *dʰugtrés ? *dʰugtróHom
Locative *dʰugtér(i) ? *dʰugtr̥sú
Related terms
*méh₂tēr
*bʰréh₂tēr
*ph₂tḗr
*swésōr
*suHnús
*átta
Idioms
*dʰugh₂tḗr dyēws (“daughter of heaven/Zeus”)
Vedic Sanskrit: दुहिता दिवः (duhitā́ diváḥ) (RV.1.48.8c; RV.7.81.1b; SV.1.303b; 2.101b; TB.3.1.3.2b.)
Homeric Greek: Διὸς θυγάτηρ (dios thugatēr)
Descendants
Anatolian:
Hittite: (duttariyatiyas) (genitive singular)
Luwian:
Cuneiform: (duttariyatis)
Hieroglyphic: FILIAtú-wa/i-tara/i-na /tuwatar/ (accusative singular)
Lycian: (kbatra)
Armenian:
Old Armenian: դուստր (dustr)
Armenian: դուստր (dustr)
Balto-Slavic: *duktē (see there for further descendants)
Slavic: *dъťi (see there for further descendants)
Celtic: *duxtīr (see there for further descendants)
Germanic: *duhtēr (see there for further descendants)
Hellenic:
Ancient Greek: *θύγατηρ (Homeric θύγατρα (thúgatra)) > θυγάτηρ (thugátēr)
Greek: θυγατέρα (thygatéra) (thygatéra)
Mycenaean Greek: (tu-ka-te) (tu-ka-te)
Indo-Iranian: *dʰugʰdʰā, *dʰuǰʰitr-
Indo-Aryan:
Sanskrit: दुहितृ (duhitṛ) (duhitṛ)
Hindi: धिया (dhiyā)
Punjabi: ਧੀ (dhī)
Telugu: దుహిత (duhita)
Iranian:
Avestan: (dugǝdar-)
Young Avestan: (duγδar)
Bactrian: λογδα (logda), λογδο (logdo)
Kurdish: dot / دۆت, do-, duh- (as in domam / duhman, „uncle’s daughter, female cousin”)
Khwarezmian: δγd
Old Persian: *duxçī-
Middle Persian: dwht’ (duxt), dwhtl’ (duxtar)
Persian: دخت (doxt) دختر (doxtar)
Pashto: لور (lur)
Sogdian: δwγt (δuγd)
Italic: *fuɣtēr
Oscan: 𐌚𐌖𐌕𐌝𐌓 (futír)
Tocharian: *täkā́cër
Tocharian A: ckācar
Tocharian B: tkācer
References
Hackstein, Olav (2002), Uridg. CH.CC > C.CC. Historische Sprachforschung 115.1–22.
Schmidt, Gernot (1973), Die iranischen Wörter für “Tochter” und “Vater” und die Reflexe des interkonsonantischen H (ə) in den idg. Sprachen. Kuhns’ Zeitschrift 87.36–83.
Kloekhorst A. (2011), The accentuation of the PIE word for ‘daughter’. In: Pronk T., Derksen R. (Eds.) Accent Matters. Papers on Balto-Slavic Accentology. 235-243.
Beekes, R.S.P. (1995), Comparative Indo-European Linguistics: An Introduction. Benjamins
…..
Podpowiem…
… kałe tfo kentfum nei ma DoiC’/T”, tylko „MLeKoWaC’/T’…” Sprawdź to, jak i artykuły o MLH (Moloch)… i Indo-irańskich niszczycielach głosek… Giacomo… Tam masz dużo na ten temat…
Artykuł o MLeKu, DojaRKa(c)H, Do”/ujKa(c)H, DoC’Ka(c)H… musi znów pojawić się, tym razem jako zbiór co najmniej 2-3 wcześniejszych wpisów…
Allo-allo nie rozróżniają, ani PLeW i PLeW+ieNia i PieLeNia/PeRzeNia… ani DoiC’/T’ i MLeKowaC’/T’, lub też MLeCzyC’/T’… Ciekawe która forma DoiC’/T’ w j. kentum, jest „poprawna”… hehehe
DuGə+DaR… to awestyjski… DaR Du(c)Ha… np…
PolubieniePolubienie
Taka wersja powstania Plew
Większość ludzi jest praworęczna, stąd naturalna skłonność do dzielenia świata wg. zasady lewy=gorszy, prawy=lepszy
plwanie-plucie
lewizna, pójść w lewo – zrobić coś niegodnego, ominąć coś (np. lewe pieniądze) / prawo, prawość, prawy (człowiek), prawidłowość, prawidło
lewitować (coś nierealnego) / prawdziwość, prawdzic
stąd lewo, lewy, po lewej>pLeWy coś gorszego, do wyrzucenia,
od tego pLeWić, wyrzucać chwasty z pola uprawnego
PolubieniePolubienie
Szacunek! Bardzo dobry tok rozumowania! Bardzo PRaWy ale w sumie to chyba PLaWy!
PRaWo, PR/LaWo, PLaWo, P+LeWo
Wychodzi na jedno i to samo, ale odwrotnie! 🙂
PolubieniePolubienie
‚r’ jest bardzo wyraźne
w prawo
vprawo (język rosyjski)
rigtward, to the right (angielski, z wyraźnym ‚r’)
nach rechts (niemiecki)
najważniejsze będzie jednak zestawienie z rosyjskim, gdyz szukamy rdzenia słowiańskiego, a tam ‚r’ bardzo wyraźne
prawda-pravda
prawdziwy=prawdiwyj
prawidło-prawiło
prawica-prawyje
prawy-prawyj
prawo-pravo
prawość-pravota
PolubieniePolubienie
Robert
on 2015-10-24 o 19:20 said: Edytuj
‚r’ jest bardzo wyraźne (…) najważniejsze będzie jednak zestawienie z rosyjskim, gdyz szukamy rdzenia słowiańskiego, a tam ‚r’ bardzo wyraźne
(…)
Ja nie twierdzę, że nie jest ważne. Uważam, że udowodniłem, że (P)RaWo jak i (P)LeWo, moga pochodzić od tego samego hm… znaczenia i rdzenia: PR/LW, czyli PieRWyj i jego przeczenia, patrz:
left (adj.) Look up left at Dictionary.com
c. 1200, from Kentish and northern English form of Old English lyft- „weak, foolish” (compare lyft-adl „lameness, paralysis,” East Frisian luf, Dutch dialectal loof „weak, worthless”). It emerged 13c. as „opposite of right” (the left being usually the weaker hand), a derived sense also found in cognate Middle Dutch and Low German luchter, luft. But German link, Dutch linker „left” are from Old High German slinc and Middle Dutch slink „left,” related to Old English slincan „crawl,” Swedish linka „limp,” slinka „dangle.”
Replaced Old English winestra, literally „friendlier,” a euphemism used superstitiously to avoid invoking the unlucky forces connected with the left side (see sinister). The Kentish word itself may have been originally a taboo replacement, if instead it represents PIE root *laiwo-, meaning „considered conspicuous” (represented in Greek laios, Latin laevus, and Russian levyi). Greek also uses a euphemism for „left,” aristeros „the better one” (compare also Avestan vairyastara- „to the left,” from vairya- „desirable”). But Lithuanian kairys „left” and Lettish kreilis „left hand” derive from a root that yields words for „twisted, crooked.”
(…)
aristeros = a(jako nie)+(P)RiSTeR+oS, a+PRoSTe+R+oS, a+PRoSTe, (Nie PRoSTe, czyki KRzyWe, KLyWe, KLeWe… KLeBe, KLaBe, SL”aBe, SL”aBNe” ale SL”aWNe?)
*laiwo- = *LaiWo- = LeWo… Li(c)Ho
vairya- = VaiRya = VoiLya = WoLa
kairys = KaiR+yS = (S)KRiW = (S)KRzyWioNy
kreilis = KReiL+iS = (S)KReiL+iS = KRe”Ty, KRe”C/TiC’/T’
To ma sens uważam… wywodzenie R/LeWej L/Re”Ki od LI(c)Hej, czyli gorszej od tej PierWSzej, PiRWej, PRaWej…
http://www.etymonline.com/index.php?term=sinister
sinister (adj.) Look up sinister at Dictionary.com
early 15c., „prompted by malice or ill-will, intending to mislead,” from Old French senestre, sinistre „contrary, false; unfavorable; to the left” (14c.), from Latin sinister „left, on the left side” (opposite of dexter), of uncertain origin. Perhaps meaning properly „the slower or weaker hand” [Tucker], but Klein and Buck suggest it’s a euphemism (see left (adj.)) connected with the root of Sanskrit saniyan „more useful, more advantageous.” With contrastive or comparative suffix -ter, as in dexter (see dexterity).
The Latin word was used in augury in the sense of „unlucky, unfavorable” (omens, especially bird flights, seen on the left hand were regarded as portending misfortune), and thus sinister acquired a sense of „harmful, unfavorable, adverse.” This was from Greek influence, reflecting the early Greek practice of facing north when observing omens. In genuine Roman auspices, the augurs faced south and left was favorable. Thus sinister also retained a secondary sense in Latin of „favorable, auspicious, fortunate, lucky.”
Meaning „evil” is from late 15c. Used in heraldry from 1560s to indicate „left, to the left.” Bend (not „bar”) sinister in heraldry indicates illegitimacy and preserves the literal sense of „on or from the left side” (though in heraldry this is from the view of the bearer of the shield, not the observer of it).
https://en.wiktionary.org/wiki/left
(…)
Etymology 1[edit]
From Middle English left, luft, leoft, lift, lyft, from Old English left, lyft (“weak, useless”), from Proto-Germanic *luft- (compare Scots left (“left”), North Frisian lefts, leeft, leefts (“left”), West Frisian lofts (“left”), dialectal Dutch loof (“weak, worthless”), Low German lucht (“left”)), from *lubjaną (“to castrate, lop off”) (compare dialectal English lib, West Frisian lobje, Dutch lubben), from Proto-Indo-European *(s)leup, *(s)lup (“hanging limply”). More at lob, lop.
(…)
http://blog.dictionary.com/right-left/
Little kids often get confused regarding the fact that “right” refers to a certain direction and also what is good, proper, and just. After all, “left” doesn’t mean wrong ― right?
Well, not exactly.
“Left” comes from the Old English lyft, which means “weak, idle, foolish.” Whereas, the Old English riht means “just, good, fair, proper, fitting, straight.” In the 13th century “left” replaced the Old English word winestra as the common word for “the opposite of right.” Winestra literally meant “friendlier,” and linguists theorize that it was used as a euphemism to avoid referring to the side considered bad luck. Winestra survives in “sinister.”
The original version of “left” itself may have been simply a euphemistic taboo word, a kind of placeholder that allowed people to refer to something unlucky without naming or invoking it. In some religious practice, the name of a god is replaced by a substitute for related reasons.
(…)
…..
Dodatkowo WoLa = WiaRa
Z tego LeWeGo i PRaWeGo już też w sumie artykuł zrobił się… hehehe! 🙂
PolubieniePolubienie
Każda litera i z tego, co zaobserwowałem każdy rdzeń ma swoją dobrą i złą stronę, odpowiada dobie, czyli temu co nocne i dzienne, męskie i żeńskie, i tak dalej. To intrygująca cecha języka słowiańskiego, która ni mniej, ni więcej opisuje konstrukcję świata czy też światów przyrody, ludzi czy bogów. Z m.in. tego też powodu rdzeń LW już od dłuższego czasu budzi moje wątpliwości. I zupełnie nie sądzę, że wynika to z jakiejś powszechności praworęcznych, bo taka proza, która ma się nijak do rzeczywistości i nie ma niczego głębszego i powiązanego w 1 rdzeniu ze sobą do zaoferowania, to tylko u pożykarzy zachodzi. To pierwszy argument.
Lewa strona nosi w sobie znamiona królewskości, władzy i wysokiej godności, jeśli tyczy się to stania u boku władcy lub ogólnie jakiejkolwiek osoby, to osobliwe, bo tylko u nas lewy i lew to to samo nieomal słowo. Nigdy nie zwracałem na to uwagi w greckich pismach, ale w odgreckiej (która jest odsłowiańska) Biblii warunkuje to najwyższą godność uzyskaną od króla (sic!). Część greckich rzeźb bogów w lewej ręce trzyma swe atrybuty władzy/opieki/uosobienia/i t.p. – Temida, Posejdon, Atena, Zeus i t.d. W lewej ręce trzymano berło, insygnię władzy, w prawej zaś jabłko lub w razie braku jabłka w lewej trzymano analogiczny symbol władzy boskiej, która legitymowała tę władzę (wraz z bożowładztwem) – krzyż, biblia czy te od wcześniejszych tworów religijnych.
https ://pl.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska/Ber%C5%82o
https ://en.wikipedia.org/wiki/Sceptre
„Great seals usually represent the sovereign enthroned, holding a sceptre (often the second in dignity) in the right hand, and the orb and cross in the left.” – Na portretach szlachciców, magnatów, książąt, władców marionetkowych i t.d. mamy intrygujące wariacje manewrowania jabłka i berła.
https ://pl.wikisource.org/wiki/Encyklopedia_staropolska/Jab%C5%82ko_kr%C3%B3lewskie (Kula z krzyżem u góry to stary astrologiczny, magiczny i alchemiczny symbol planety Ziemi).
W antycznej greckiej astrologii, mimo, iż lewa strona była najgłówniej pejoratywna (ale tam to, co kobwiece, nocne, wodne, związane z rolnictwem i t.d. było złem wcielonym), to jednak w przypadku najwyższej godności przygodnej planety jaką jest, zwane dziś z arabska, cazimi (bycie w sercu Słońca, szczególna koniunkcja Słońca i planety) preferowała lewą stronę z racji, iż planeta wtedy „ucieka” spod dominacji królewskiej, zyskuje niezależność w działaniu i jednocześnie posiada wciąż zastrzyk siły i ultra-godności od Słońca, prawa strona czyni w cazimi tylko to, co każe król, nie posiada swoistej swobody, jest oślepiona i wciąż dalej niknie w jego blasku, niejako scala się z nim w jedność tracąc całkowicie swoją tożsamość, spełnia nie swoją, a jego wolę, ale w zamian otrzymuje pełne królewskie wsparcie, moc. Warto zbadać obok przestawki rdzeni (np. LW/WL, tutaj są o tyle ciekawe, że WL to WoLa, WŁoSNy, WŁoŚĆ, WŁo+DaRZ, WaLKa – znów greckie rzeźby, gdy te trzymają w innych przypadkach atrybut opieki/władzy w prawej, w lewej pojawia się oręż (jakże oczywisty symbol) – Atena, Posejdon i t.d.; na późniejszych malunkach królów berło/miecz (także krzyż jako jego możliwy, przemianowany odpowiednik)). Sama przestawka jabłka/berła na innych rzeźbach/malunkach z lewej na prawdą też jest podejrzana i zmienia znaczenie godności. Dla mnie osobiście trzymanie berła w lewej ręce podświadomie jakoś od zawsze kole niezależnością, godnością, władzą w pełnym królewskim znaczeniu, w prawej zaś bije mi bycie czyimś poplecznikiem, wyrobnikiem, „prawą ręką”, nie tyle bycie królem, co mianowaniem na niego.
PolubieniePolubienie
Część druga:
Po trzecie, przeinaczenia, ile to słów podstawowych (sic!) dziś czy wcześniej zrujnowano/starano (skuteczniej lub nie) wymazać lub tłumaczy/ło się obelżywie? Dziwka, niewiasta, kobwieta, ch(ł)op, słowianin, hędożyć, wiedźma i cała reszta. Lew to jakaś rzekoma nasza pożyczka odgermańsko-łacińsko-grecko-akadyjsko-hebrajsko-bógwiejaka, to nic, że wsje języki słowiańskie są zgodne i mają swoje rdzenie LW cudem jakimś niegermańskim tożsame nie tylko, co do rdzenia, znaczenia, bujności, co do wyżej wspomnianej godności królewskiej, odkrólewskiej oraz jak niżej powiązań z wodą, z jej cechami, w tym także z jej dziką naturą oraz z powietrzem, czy specyficznym ogniem.
https ://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Slavic/l%D1%8Cv%D1%8A
https ://en.wiktionary.org/wiki/%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD#Ancient_Greek
Ciekawie ukraiński zachował, Karłowicz nawet odnotował, słowo LeWeniec (to też stara nazwa rodowa, więc mańkutami spod lichoty by się nie nazwali) – drab, a wg. dzisiejszych słowników ukraińskich/rosyjskich – rosły/wysoki/dobrze zbudowany w znaczeniu wielki, junak (a celniej syn takiego ojca, przyrostek -nec). Drzewsze znaczenie, jak dojdę, może być jeszcze lepsze.
Np. http ://www.classes.ru/all-ukrainian/dictionary-ukrainian-explanatory-term-77649.htm
http ://www.analizfamilii.ru/Levenets/proishozhdenie.html
http ://www.analizfamilii.ru/Levenets/translit.html
http ://www.ufolog.ru/names/order/%D0%9B%D0%B5%D0%B2%D0%B5%D0%BD%D0%B5%D1%86
Lew, rdzeń PS LV taki sam u wszystkich Słowian, został na całej tej ogromej połaci wzięty od przywleczonego Leona i istniejący jak gdyby nigdy nic obok niego i co dziwniejsze, nigdzie u Słowian się nie przyjął? Nie widziałem jeszcze, aby Słowianie dodawali jakieś dodatkowe litery do pożyczek i upraszczali to, co łatwe do wymowy.
https ://pl.wikipedia.org/wiki/Leon_%28imi%C4%99%29 .
PolubieniePolubienie
Część trzecia:
Dalej LeWaDa.
https ://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Lewada
http ://sjp.pwn.pl/doroszewski/lewada-II;5446487.html
Karłowicz – 1. czyste miejsce okolone wierzbami albo topolami. 2. lasek na nizinie z krzaków (leszczyny)
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%D0%BB%D0%B5%D0%B2%D0%B0%D0%B4%D0%B0
Jak widać w 1 znaczeniu jak u Karłowicza ze znaczącym dopełnieniem „на поймах рек, заливаемых в половодье”. Po bałkańsku liwanda – wg. anglików łąka podmokła/bagienna/owa w pobliżu rzek lub mórz.
https //en.wiktionary.org/wiki/%D0%BB%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%B4%D0%B0#Bulgarian
A to perełka, Karłowicz notuje, że to pożyczka odgrecka libadion. (To mnie nie ustaje frapować, jak Słowianie, którzy greckie słowa biorą jak są, bo potrafią je wymówić nagle jakoś tam, kiedyś tam, zmienili w drodze wyjątku/kaprysu/żartu sobie łatwe b na w, które jakimś tam trafem odpowiada naszemu rodzimemu rdzeniowi LW i jego znaczeniom?) Na wiki nie ma tego hasła, choć tak samo wywodzi, jak Karłowicz. Tadam!:
„λείβηθρον leíbēthron ‚stream’ (Hes. Attic ῥεῖθρον rheîthron, also λιβάδιον libádion, ‚a small stream’, dim. of λιβάς libás; PIE *lei (!!!!!), ‚to flow’); note typical Greek productive suffix -θρον (-thron)
http ://72.9.148.189/library/Ancient_Macedonian_language
https ://en.wiktionary.org/wiki/%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B2%CF%89
Odrazu też coś takiego na ruszt – https ://en.wiktionary.org/wiki/left Left, lewy, right, prawy, jak zwykle po co oni mają o naszych słowach wspominać? Przy okazji jeszcze rzekoma pożyczka odwłosko-łacińska LaWa
https ://en.wiktionary.org/wiki/lave#English – oczywiście słowiański rdzeń LW i jego dzieci pominięto: odLeW, uLeWa, LeWny/LeWać (LeJny/LaĆ)/zLeWa ( http ://sjp.pwn.pl/doroszewski/zlewa;5530285.html )
.
Lewita, Lewi. http ://www.abarim-publications.com/Meaning/Levi.html#.Viv0BSulZdA
„LAVI (לביא): Hebrew unisex name meaning „lion.”
LEV (לב): Hebrew name meaning „heart.” Compare with other forms of Lev.
LEVIY (לוי): Hebrew name derived from the word lewi, meaning „adhesion, joined to” or „crown, garland.” In the bible, this is the name of several characters, including the third son of Jacob. ”
http ://finejudaica.com/pages/hebrew_names_m.htm
zLeWaĆ się, czyli przylegać tak, że aż łączyć się/zaLeWaĆ/zLeWaĆ.
http ://sjp.pwn.pl/doroszewski/zalew;5525469.html
http ://sjp.pwn.pl/doroszewski/zlewac;5530287.html
PolubieniePolubienie
Część czwarta:
PLeCy, PaLeC (PaLeC PLeCie, oPLaTa), PLeC, MLeC – MŁóCiĆ – MŁoT, RyLeC (RyLeC „tuli” ryty materiał), ToPieLeC, -LeC: np. oBLeC, ZaLeC, PRZyLeC. Wszystko to są pokrewne słowa do LeW/-LeW (!). MLeC czyli zLeWaĆ/czynić coś ZLaNym ze sobą. MŁóC/iĆ/Ka to coś podobnego do MLeC, ale zmienia znaczenie na rozdzielić to, co ZLaNe bądź stworzyć z jednej dwie ZLaNe całości, jedną potrzebną, drugą nie. Podobieństwo PLeWieNia do PLeCeNia (poza ciekawą wymianą W na C i J) wynika także z dawniejszej metody PLeWieNia ręcznego PaLCaMi przed „zmanufaktoryzowanymi” wialniami lub gdy naturalne miały przerwę ;), szczególnie nasion LNu, samo też PieLeNie czyni z grzęd swoisty SPLoT. Tu kolejne zaskoczenie – PLeWa, hm, inaczej.
http ://www.classes.ru/all-russian/russian-dictionary-Vasmer-term-9719.htm (powieka, sic!, wcale nie tak daleka do otwierania nasion z pokrywy)
https ://ru.wiktionary.org/wiki/%D0%BF%D0%BB%D0%B5%D0%B2%D0%B0
https ://en.wiktionary.org/wiki/pleh
https ://pl.wikisource.org/wiki/M._Arcta_S%C5%82ownik_Staropolski/Pliwa
https ://pl.wikisource.org/wiki/S%C5%82ownik_etymologiczny_j%C4%99zyka_polskiego/plewa
https ://pl.wikisource.org/wiki/S%C5%82ownik_etymologiczny_j%C4%99zyka_polskiego/ple%C4%87
https ://pl.wikisource.org/wiki/S%C5%82ownik_etymologiczny_j%C4%99zyka_polskiego/plece
Po czwarte związki stron LeWy/PRaWy z „losem”, ale też i nazwijmy funkcjami, wiąże się to dość bezpośrednio z tą godnością w pierwszej części. Ale o tym, jak to dokładnie przemyślę, Robert może mieć rację z ważkością litery R w PRaWie i spojrzeniem na P jak na przedrostek. Wstępnie: L – LoS/KoLe+Je(KoŁo – bardzo ważki symbol LoSu)/DoLa/WoLa; W – Wić/WieŚĆ/WieSZCZ/WeT/WiTaĆ/WiaSTa/WiCiąDŹ/WieK/WieCiĆ(w dużym uproszczeniu m. in. wróżyć, „czynić los”, część składowa KoBWieTy); R – Wy+RoK/PRo+RoK/ReĆ[RZeCZ/RZeCZy+WiSToŚĆ]/KaRa/Za+MiaR/Wy+DaRZ+eNie/PRaCa/RoBiĆ.
PolubieniePolubienie
Bardzo ciekawy tekst!
Jest to już w sumie materiał na oddzielny artykuł… Proszę, popraw go tak, żebym mógł go tu opublikować. Jeśli mogę, (a mogę, co właśnie robię), to NACISKAM na zapoznanie się z zaproponowanym przeze mnie zapisem dźwięków, patrz:
https://skribh.wordpress.com/2015/10/22/193-slowianskie-znaki-oddzielajace-czyli-slowianski-zrodlo-slow-tzw-hlechkieho-diackitickos/
Jeśli coś ma ukazać się tu, to proponuję, do dokładnego zapisywania dźwięków używać sposobu zaproponowanego przeze mnie, albo napisać dlaczego i co należy w nim zmienić, żeby był odpowiedni. Unikniemy wszyscy wtedy nieporozumień, a no bo „Nie Z+RoZu(M)+MiaL”a/eM”, co ktoś napisał, co niby rzekoma brzmiało jak… Rozumiesz, a co mi chodzi? PZDRWM
PolubieniePolubienie
” …..(piękny pomijam, bo nie wiem jeszcze co to znaczy, a….”
Słowo Piękne, Piękno być może początkowo odnosiło się do rzemiosła, czynności pracy nad materiałem.
sscr. PINK-TE malować, kolorować
PINC-ATI dekorować, formować
PIC dekoracja
PECAS (pękas?) figura, w sensie formacja
PEC-ALA-S uformowany ładnie, piękny
gr. POI-K-ILLO maluję, koloruję
Być może było to pokrewne z Pisać, Piłować (?), z czynnością kształtowania materiału, nad którym się pracowało poprzez rycie, uderzanie, kłucie
wł. PINGERE malować
wł. PUNGERE nakłuwać
PUNKT – agoPUNKTURA
PIKowany materiał
Pukać, Pękać, Pięknieć ?
PICować się?
Jeszcze nad tym pracuję. Zamierzam to przesłać Kamilowi, gdyż od naszego Piękna prawdopodobnie pochodzą takie słowa jak Picture, Pixel, Paint, Pigment oraz kilka innych. Choć na 100% pewna nie jestem, trudno znaleźć mi powiązanie w polskim między Pięknem, malowaniem i uderzaniem, kłuciem, pracą rzemieślniczą w materiale
PolubieniePolubienie
pink – zdecydowanie od piękny – logika taka jak w – krasny -piękny /czerwony
farba i ukłucie mają ze sobą dużo wspólnego w .. tatuażu , który był chyba pierwszą formą malarstwa, a więc to słowa bardzo pierwotne ,
pozdrawiam pinknie 🙂
tom
https://x-unknown-origin-x.blogspot.com/
PolubieniePolubienie
Linki nie działają już. Chciałabym prosić o kontakt
PolubieniePolubienie
Jakie linki? Tak to bywa z linkami. W czym mogę Ci pomóc?
PolubieniePolubienie