Solar Apollo with the radiant halo of Helios in a Roman floor mosaic, El Djem, Tunisia, late 2nd century
Czy ten pan z mozaiki kogoś Wam nie przypomina?
Taaa… wiem, ale tym razem nie będzie wcale o tym, o kim od razu pomyśleliście… hehehe, bo tematem tego wpisu będą tanie przemilczenia i grube przeciw-słowiańskie kłamstwa tzw. oficjalnego językoznawstwa, tzw. mitologia grecka, czyli jedno wielkie zapożyczenie od-słowiańskie, zasada tzw. rough breathing, pierwotność dźwięków tzw. satemowych „S”, nad późniejszymi zniekształceniami tzw. centumowymi/kentumowymi/hentumowymi, jak np. tzw. nieme „H”, odnajdywane w tzw. j. greckim i jak wygląda również w językach irańskich, a szczególnie w tzw. j. osetyjskim, od którego rzekomo zostały zapożyczone różne słowa do j. słowiańskiego, kiedyś, gdzieś, jakoś… jak to twierdzą różni allo-allo, jak Grzegorz Jagodziński, dr Piotr Makuch i ich zwolennicy i naśladowcy itd.
Długie zdanie, a teraz rozprawmy się z tymi krętaczami i ich „niepodważalną świętą wiedzą” raz dwa, używając jedynie jednego magicznego rdzenia/słowa.
Tym rdzeniem/słowem jest SL/SN/SLN, SLNC, czyli S(L)uNCe, czyli SL”oN’Ce, czyli nasze poczciwe słowiańskie SŁoŃCe, SWaRóG/SWaRo”G itd.
…..
Tradycyjnie wiki i jej „wiedza” idzie na pierwszy ogień:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Helios_%28mitologia%29
Helios (także Słońce, Helius; gr. Ἥλιος Hḗlios ‘Słońce’, łac. Sol ‘Słońce’) – w mitologii greckiej bóg i uosobienie Słońca[1]; jeden z tytanów; utożsamiany z rzymskim Solem[2].
Należał do drugiego pokolenia tytanów[3]. Był bóstwem związanym z kultem Słońca. Według wierzeń starożytnych Greków przemierzał dzienne niebo na złotym rydwanie, zaprzężonym w cztery białe konie – Ajtona, Eoosa, Flegona i Pyroeisa[4][5][6][7]. Swą wędrówkę rozpoczynał (wynurzał się z fal Okeanosa) na Wschodzie i kończył (zanurzał się w falach Okeanosa) po drugiej stronie widnokręgu, na Zachodzie, gdzie kąpał swoje konie w Okeanosie[7]. Drogę powrotną (wiodła pod Okeanosem) pokonywał na wielkiej czaszy[4][7][8]. Jego nadejście zwiastowała Eos[9][10].
Miał on pałac cudowny, cały ze złota, pełen drogich kamieni i ozdób z kości słoniowej. Podwoje srebrne, na których wyrzeźbiono rozmaite dziwne historie – otwierały się wprost ku wielkiej sali, gdzie w purpurę odziany siedział na tronie ze złota Helios, w otoczeniu Dni, Miesięcy, Lat i Stuleci, w koronie promiennej, tak jasny i błyszczący, że nawet syn jego Faeton nie śmiał mu spojrzeć w oblicze, z obawy, by wzroku nie stracić[11].
Stanowił źródło życia i światła. Regulował bieg dni, miesięcy, lat i stuleci. Wzywano go na świadka podczas przysięgi, ponieważ przed jego obliczem nic się nie ukryło[4][7][12].
(…)
!UWAGA!
Chyba każdy słyszał, o przysiędze składanej na słońce itd. Jeśli ktoś nie słyszał i nie wie, no to proszę usłyszeć lub poczytać np. tu: https://skribh.wordpress.com/2015/09/30/177-zrobmy-to-sami-czyli-jak-przygotowac-slownik-rdzeni-i-zapozyczen-od-slowianskich-i-umiescic-go-w-sieci/#comment-1324
https://en.wikipedia.org/wiki/Helios
Helios (/ˈhiːli.ɒs/; Ancient Greek: Ἥλιος Hēlios; Latinized as Helius; Ἠέλιος in Homeric Greek) was the personification of the Sun in Greek mythology. He is the son of the Titan Hyperion and the Titaness Theia (Hesiod) (also known as Euryphaessa (Homeric Hymn 31)) and brother of the goddesses Selene, the moon, and Eos, the dawn.
Helios was described as a handsome titan crowned with the shining aureole of the Sun, who drove the chariot of the sun across the sky each day to earth-circling Oceanus and through the world-ocean returned to the East at night. In the Homeric hymn to Helios, Helios is said to drive a golden chariot drawn by steeds (HH 31.14–15); and Pindar speaks of Helios’s „fire-darting steeds” (Olympian Ode 7.71). Still later, the horses were given fiery names: Pyrois, Aeos, Aethon, and Phlegon.
As time passed, Helios was increasingly identified with the god of light, Apollo. However, in spite of their syncretism, they were also often viewed as two distinct gods/titan (Helios was a Titan, whereas Apollo was an Olympian). The equivalent of Helios in Roman mythology was Sol, specifically Sol Invictus.
Names
The Greek ἥλιος is the inherited word for the Sun, from Proto-Indo-European *sóh₂wl̥, cognate with Latin sol, Sanskrit surya, Old English swegl, Old Norse sól, Welsh haul, etc.[1]
The female offspring of Helios were called Heliades. The Greek sun god had various bynames or epithets, which over time in some cases came to be considered separate deities associated with the Sun. Most notably, Helios is closely associated with, and sometimes consciously identified with, Apollo.
(…)
Ohoho… przyjrzyjmy się uważniej temu zdaniu:
The Greek ἥλιος is the inherited word for the Sun, from Proto-Indo-European *sóh₂wl̥, cognate with Latin sol, Sanskrit surya, Old English swegl, Old Norse sól, Welsh haul, etc.[1]
1.
Pewno tego nie widzą wszyscy, no to teraz niech przejrzą na swe oczy, bo to tzw. greckie ἥλιος i inne podobnie zniekształcone słowa, to nic innego jak przekręcone słowiańskie SL”oN’Ce, S(L)uNCe itd… gdzie rdzeniem jest SL/SN/SLN/SLNC… ale nie tylko, o czym dalej.
https://pl.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%A5%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82
ἥλιος (język starogrecki)
transliteracja:
(1.1) hēlios
znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
(1.1) słońce[1]
https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%A5%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82
ἥλιος
Ancient Greek
Alternative forms
ἀβέλιος (abélios) (Cretan)
ἀέλιος (aélios) (Doric, Aeolic, Arcadocypriot)
ἅλιος (hálios)
ἠέλιος (ēélios) (Homeric)
Etymology
From Proto-Hellenic hāwélios, from a pre-Hellenic or later Proto-Indo-European sāwélios, from Proto-Indo-European *sóh₂wl̥. Cognate with Old Church Slavonic слъньцє (slŭnĭce), Latin sol, Sanskrit सूर (sūra) and सूर्य (sūrya) and स्वर् (svar), Avestan (huuar), Persian خور (xwar).
Pronunciation
IPA: /hɛ᷄ː.li.os/ → /ˈi.li.os/ → /ˈi.li.os/
Noun
ἥλιος • (hḗlios) (genitive ἡλίου); m, second declension
sun, east, day, sunshine
Derived terms
αλεξήλιο n (alexílio, “parasol”)
ηλιαχτίδα f (iliachtída, “sunbeam”)
ηλιόλουστος (ilióloustos, “sunny”)
ήλιο n (ílio, “helium”)
https://en.wiktionary.org/wiki/%CE%89%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82#Greek
Ήλιος
Greek
Alternative forms
ήλιος (ílios)
Etymology
From Ancient Greek ἥλιος (hḗlios, “sun, sunlight”).
Proper noun
Ήλιος • (Ílios) m The Sun
2.
Proszę zwrócić uwagę, że w tych różnych dialektach tzw. greki, w różny sposób ZNIEKSZTAŁCANO PIERWOTNĄ WYMOWĘ, która wywodzi się od rzekomo odtworzonego *sóh₂wl̥, gdzie pierwszym dźwiękiem był dźwięk zapisywany obecnie znakiem graficznym „S”!!! JEST TO KOLEJNY DOWÓD NA TO, ŻE TO W TYM KREOLSKIM JĘZYKU TZW. CENTUM/KENTUM/HENTUM, SŁOWO SL”oN’Ce/S(L)uNCe itp, ZOSTAŁO PÓŹNIEJ PRZEKSZTAŁCONE Z JEGO PIERWOTNEGO STANU ZAWIERAJĄCEGO DŹWIĘK „S” w inny dźwięk lub w jego brak, zgodnie z zasada tzw. rough breathing!!!
https://en.wikipedia.org/wiki/Rough_breathing
(…)
Usage
The rough breathing ( ῾ ) is placed over an initial vowel, or over the second vowel of an initial diphthong.
αἵρεσις haíresis „choice” (→ Latin haeresis → English heresy)
ἥρως hḗrōs „hero”
An upsilon[2] or rho[3] at the beginning of a word always takes a rough breathing.
ὕμνος hýmnos „hymn”
(…)
https://en.wikipedia.org/wiki/Laryngeal_theory
(…)
Examples
Root *sed
Thus the root *sed- „to sit (down)” (roots are traditionally cited in the e-grade, if they have one) has three different shapes: *sed-, *sod-, and *sd-. This kind of patterning is found throughout the PIE root inventory and is transparent:
„sed”-: (vedic), **sed-: in Latin sedeō „am sitting”, Old English sittan „to sit” < *set-ja- (with umlaut) < *sed-; Greek hédrā „seat, chair” < *sed- (Greek systemically turns word-initial prevocalic s to h, i.e. rough breathing).
*sod-: in Latin solium „throne” (in Latin l sporadically replaces d between vowels, said by Roman grammarians to be a Sabine trait) = Old Irish suideⁿ /suðʲe/ „a sitting” (all details regular from PIE *sod-yo-m); Gothic satjan = Old English settan „to set” (causative) < *sat-ja- (umlaut again) Sanskrit sa-sād-a per Brugmann’s law.
*sd-: in compounds, as *ni- „down” + *sd- = *nisdos „nest”: English nest < Proto-Germanic *nistaz, Latin nīdus < *nizdos (all regular developments); Slavic gnězdo < *g-ně-sd-os. The 3pl (third person plural) of the perfect would have been *se-sd-ṛ whence Indo-Iranian *sazdṛ, which gives (by regular developments) Sanskrit sedur /sēdur/.
(…)
3.
Proszę zwrócić uwagę, że NIE TYLKO W TZW. J. GRECKIM NASTĄPIŁO ZNIEKSZTAŁCENIE PIERWOTNEGO DŹWIĘKU „S”; i tak np. w tzw. j. irańskich Avestan (huuar), Persian خور (xwar) itp!!!
4.
Proszę zwrócić uwagę, że wiki tradycyjnie już pomija słowiańskie rdzenie/słowa, w tym przypadku takie jak SWaR, SWaRoG, SWaRzyCa, SKWaR, SKWaReK, SKWieRCzeC’/T’ itp!!!
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/s%C3%B3h%E2%82%82wl%CC%A5
Proto-Indo-European
Noun
*sóh₂wl̥ n (oblique stem *sh₂uén-) sun
Declension
Declension of *sóh₂wl̥
Singular Dual Plural
Nominative *sóh₂wl̥ — —
Vocative *sóh₂wl̥ — —
Accusative *sóh₂wl̥ — —
Instrumental *sh₂uénh₁ — —
Dative *sh₂uéney — —
Ablative *sh₂uéns — —
Genitive *sh₂uéns — —
Locative *sh₂uén(i) — —
Descendants
Anatolian: sawelija
Hittite: DUTU-liya
Baltic: *saul, *saulē, *sauliā < *sāwelya < *sāwel-
Latvian: saũle
Lithuanian: sáulė
Old Prussian: saule
Celtic: *sāwol, oblique *sūlos
Breton: heol
Cornish: howl
Welsh: haul
Old Irish: súil „eye” (< *sūli)
Irish: súil
Manx: sooill
Scottish Gaelic: sùil
Germanic:
*sōwul (< nominative-accusative *séh₂wl̥)
Old English: sōl
Old Norse: sól
Icelandic: sól
Faroese: sól
Swedish: sol
Norwegian: sol
Danish: sol
Gothic: (sauil) (sōwilō < *seh₂-wel-o)
*sunnǭ (< oblique *sh̥₂uén)
Old English: sunne
English: sun
Old Frisian: sunne
West Frisian: sinne
Old Saxon: sunna
Old Dutch: *sunna
Dutch: zon
Old High German: sunna
German: Sonne
Old Norse: sunna
Icelandic: sunna
Faroese: sunna
Gothic: (sunnō)
Hellenic: *hāwélios
Ancient Greek: ἥλιος (hḗlios), (Doric) αέλιος (aélios), (Cretan) ἀβέλιος (abélios)
Greek: ήλιος (ḗlios) (ílios)
Indo-Iranian: *súHr̥ < *sHur < *sh₂ul < *séh₂wl̥
Iranian:
Avestan: (hvarə)(gen. xvəṇg)(hūrō)
Kurdish: xor / xur („sun, sunlight”)
Ossetian: хур (xur)
Persian: خور (xōr)
Indic:
Sanskrit: स्वर् (svàr) „sun, sunlight”, सूर्य (sū́rya) „sun; Sun deity” (< *suh₂l-)
Assamese: সূৰুয (sūruya)
Bengali: সূর্য (surjô)
Dhivehi: އިރު (iru)
Gujarati: સૂરજ (sūraj)
Hindi: सूरज (sūraj)
Marathi: सुरिज (surij)
Oriya: ଶର (sūra)
Punjabi: ਸੂਰਜ (sūraj)
Rajasthani: सूरज (sūraj)
Sinhalese: ඉර (ira), හිරු (hiru)
Urdu: سوریہ (sūrya), سورج (sūraj)
Italic: *sh₂wōl
Latin: sōl
Romanian: soare
Italian: sole
French: soleil ( English: sol)
Slavic: *sъlnьce (< *sulni)
East Slavic:
Belarusian: со́нца (sónca)
Russian: со́лнце (sólnce)
Ukrainian: со́нце (sónce)
South Slavic:
Old Church Slavonic: слъньцє (slŭnĭce) (Glagolitic: ⰔⰎⰟⰐⰠⰜⰅ (SLŬNĬCE))
Bulgarian: слъ́нце (slǎ́nce)
Macedonian: сонце (sonce)
Serbo-Croatian: sȗnce
Slovene: sónce
West Slavic:
Czech: slunce
Kashubian: słuńce
Polish: słońce
Silesian: słůńce
Slovak: slnce, slnko
Sorbian:
Lower Sorbian: słyńco
Upper Sorbian: słónco
!UWAGA!
Proszę zwrócić uwagę, na jeszcze inne zniekształcone formy, jak: Sinhalese: ඉර (ira), හිරු (hiru), Indo-Iranian: *súHr̥ < *sHur < *sh₂ul < *séh₂wl̥, Iranian: Avestan: (hvarə)(gen. xvəṇg)(hūrō), Kurdish: xor / xur („sun, sunlight”), Ossetian: хур (xur), Persian: خور (xōr), Hellenic: *hāwélios, Ancient Greek: ἥλιος (hḗlios), (Doric) αέλιος (aélios), (Cretan) ἀβέλιος (abélios), Greek: ήλιος (ḗlios) (ílios), Celtic: *sāwol, oblique *sūlos, Breton: heol, Cornish: howl, Welsh: haul, Anatolian: *sawelija, Hittite: DUTU-liya…
Wystarczy?
…..
WSZYSCY ALLO-ALLO SZUKAJCIE PIELUCH, BO TERAZ NASTĄPI PYTANIE ZA 100 PUNKTÓW, a mianowicie:
Skoro rzekomo w j. słowiańskim odnajdujemy tzw. zapożyczenia od-irańskie/od-osetyjskie… no to jak wywieźć rdzenie i słowa słowiańskie, KTÓRE CAŁY CZAS SĄ W UŻYCIE NAWET DZISIAJ, od tych huuar, xwar, hvarə, xvəṇg… a zwłaszcza хур, xur, xor i innych?!!
Czy znajdzie się na sali śmiałek, który wykaże jak przekształcić pierwotny dźwięk „S”, w tym odtworzonym tzw. PIE, tak by najpierw przeszedł w jakoś wymawiane lub zupełnie niewymawiane „H”… by potem, kiedyś, jakoś… (rzekomo od-alańscy Osetyńcy ze swoim хур lub xur kłaniają się w pas i śmieją szyderczo) ZNÓW POWRÓCIĆ DO PIERWOTNEGO STANU?!!
Dużo zachodu i kręcenia się w kółko?!! Dużo,.. ale właśnie „mni wincy” tak, oficjalni językoznawcy i reszta allo-allo za nimi, tłumaczą sobie i światu, jak to rzekomo stało się. LOL 🙂
Nikomu z nich oczywiście nie przyjdzie do głowy, że ZWYCZAJNIE NIE BYŁO ŻADNYCH TAKICH PRZEKSZTAŁCEŃ ANI ZAPOŻYCZEŃ (np. od-irańskich/od-osetyjskich) I W JĘZYKU SŁOWIAŃSKIM SL”oN’Ce/S(L)uNCe TO BYŁO I NADAL JEST SŁOŃCE, a SWaR to nadal jest SWaRGa, S(K)WaR itd!!!
W tym miejscu w sumie to powinienem już skończyć pisanie tego wpisu, bo wszystko jest już jasne jak S(L)oNCe… i nie ma sensu „kopacz” w głowę już leżącego i wykrwawiającego się truchła!!! 🙂
Twierdzę, że na podstawie powyższych dowodów, rdzenie/słowa tzw. satem BYŁY PIERWSZE PRZED WTÓRNIE PRZEKSZTAŁCONYMI rdzeniami/słowami tzw. centum/kentum/hentum, nie zapominając również o tym, ze w języku słowiańskim występowały jednocześnie obie te formy.
W pustą głowę nie kopnę, bo mnie echo odbicia powali na ziemię, więc tylko po allo-allo jajeczkach sobie poskaczę z rozkoszą! 🙂
ZADANIE DLA ALLO-ALLO MACZO Z JAJAMI TWARDYMI JAK ORZESZKI, ODWAŻNYCH, WSZYSTKOWIEDZĄCYCH, ŚMIAŁYCH I PEWNYCH SIEBIE I POPRAWNOŚCI OFICJALNEJ NAUKI, ZWANEJ JĘZYKOZNAWSTWEM:
JEŚLI NIE ZGADZACIE SIĘ Z POWYŻSZYMI STWIERDZENIAMI, PROSZĘ JE TU OBALIĆ… 🙂
…..
Dopisek.
I żeby nie było niedomówień, nie tylko w tzw. j. greckim, czy w tzw. j. irańskich doszło do zniekształceń, jak Indo-Iranian: *súHr̥ < *sHur < *sh₂ul < *séh₂wl̥. Tzw. sanskryckie SuRya, to też wtórne zniekształcenie, gdzie wcześniejszy dźwięk „L”, został zamieniony w późniejszy dźwięk „R”, podobnie jak miało to miejsce w słowie ŚRaV/WaS, czyli nasze SŁaWa i SŁoWo, dodatkowo patrz tzw. greckie/homeryckie KLeWoS.
https://en.wiktionary.org/wiki/%E0%A4%B6%E0%A5%8D%E0%A4%B0%E0%A4%B5%E0%A4%B8%E0%A5%8D
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/%E1%B8%B1l%C3%A9wos
SKRiBH 
A jak z greckim sophosem skoro mają i klewosa? Ktoś, już nie pamiętam, nie tak wcale niesłusznie, wywodził sophię od słowa, zwłaszcza, że znów w mitologii, w astrologii, we wszelkich greckich i odgreckich filozofiach (gnostycyzm, nawet bardziej odgreckie niż reszta chrześcijan prawosławie i t.p.) bezpośrednio wiąże ją ze słowem, drzewsi grecy również z sową. Nawet, kto nie wnikał i nie szukał samemu tego nie wie, ale nie logos jest stricte słowny, a właśnie sophos/sophia. Logos wiąże się ze słowem na zasadzie głosu/h’ołosu/golosu (h dźwięczne, tylne jak w naszych wyrazach, bo dalej je wymawiamy pomimo rebelii w zapisie, jak w ukraińskim i t.p.). Zdaje mi się, że „logos” od „głosu” pochodzi (m. in. tego w głowie, który mówi „słowami”, po głosie słowo się poznaje i t.p.), a przynajmniej z jego umistycznienia i ufilozofnienia w swoistym stylu greckim, które uwypukla związki z głosem. Vide nawet popularna ew. Jana winna być tłumaczoną nie poprzez słowo, a głos, bo budzi to wewnętrzną sprzeczność i jest zrobione celowo, aby ukryć spaczoną odsłowiańskość, gdyż reszta nie tylko Biblii a całej reszty jasno zestawia sophia-słowo, logos-głos. Zmianę głosu względnie hołosu/gołosu (bo wpływ dialektu wschodniego w grece jest spory np. kolejne z religijnych słów christos, na wschodzie dalej istnieje sobie takie „kriest”, u nas dawniej mogło istnieć zmiękczone na wzór „kryz”, czyli po prostu krzyż (sic!), ale kto by szukał u Słowian, trzeba wsjo wywodzić od hebrajszczyzny…) rozumiałbym bardziej nie poprzez przestawkę (choć jest możliwa, ale nie zauważyłem, aby grecy w niej jakoś lubowali), a przemianę dźwięków ze względu na ułatwienie wymowy i zachowanie jako tako pierwowzoru – „l” jest bliższym i łatwiejszym i bardziej zbliżonym dźwiękiem do twardego „h” niż „g”, sytuacja wymiany „ł”/”l tylnego” w „g” jest analogiczna.
PolubieniePolubienie
Jeszcze mam pytanie, skąd się bierze w ogóle „h” i „ch” w greckiej transkrypcji, gdy nie ma tego nawet w szczątkach starogreckich lub są wątpliwe/odtwórcze? Skąd oni biorą nawet ich rozróżnienie, choć dla języków nie „echo/ehowych” jest to przecież totalna abstrakcja.
PolubieniePolubienie
BRAWO ZA ROZSĄDEK!!!
Patrz: LeHia i LecHia…
Jest różnica wg mnie w tym „cH” i „H”, jesli pomyślimy, że „H” to jest taki dźwięk, jak tzw laryngał, który może być KAŻDYM DŹWIEKIEM, W TYM SAMOGŁOSKĄ, a „cH” to jest tak naprawdę dźwięk „S/C/K/G/H” +”H”… „HH” = HeHe… 🙂
Nie uciekniemy od ustalenia opisu brzmienia dźwięków w jednolity sposób, ale to już jest zaproponowane, także dopracowanie go to tylko sprawa czasu. Sposób jużjest i działa – patrz to jak opisuje teraz rdzenie, za pomocą :
aBCDeF/(PF/PH)GHijKLMNoPRSTU/VWX/(KS)yZ + „,’:
Mam prawie gotowy wpis o źródłosłowie słowa ecHo, ale co do tego jak to jest z tym „cH” i „H”, no to nie mam zdania. Oczywiście mógłbym np. pościemniać krtanią, czyli laryngałami, ale nie wypowiem się, bo nie czyje się jeszcze na siłach, żeby to jakoś uporządkować, chociaż uważam, ze te tzw . laryngały, czyli w rzeczywistości może i takie różne „cH” i „H” rzeczywiście istniały… tak jak istnieją nadal w j. słowiańskim… !!! 🙂
Może Dragomira może wypowiedzieć się, dodatkowo cytując Jej własne słowa na temat różnicy w wymowie tych różnych? dźwięków, zapisywanych jako „cH” i „H”. Ci tzw. Grecy mieli i maja z tym spory problem… Mówię Wam, to ich i cała te „naukę” zwaną językoznawstwem pogrąży w kale ich własnych kłamstw doszczętnie.
Dragomiro, proszę zacytuj tu Twój wpis o różnicach w wymowie „cH” i „H”, który jakiś czas temu napisałaś u siebie + może coś dodatkowo przyjdzie Ci do głowy, w związku z tymi pytaniami zadanymi przez zapiskidumania?
PolubieniePolubienie
Ja lubię i polecam te książkę, poszukaj tu:
http://eu.wiley.com/WileyCDA/WileyTitle/productCd-1405134151.html
Greek: A History of the Language and its Speakers, 2nd Edition
Geoffrey Horrocks
ISBN: 978-1-4051-3415-6
526 pages
February 2010, Wiley-Blackwell
Description
Greek: A History of the Language and its Speakers, Second Edition reveals the trajectory of the Greek language from the Mycenaean period of the second millennium BC to the current day.
• Offers a complete linguistic treatment of the history of the Greek language
• Updated second edition features increased coverage of the ancient evidence, as well as the roots and development of diglossia
• Includes maps that clearly illustrate the distribution of ancient dialects and the geographical spread of Greek in the early Middle Ages
Pdf:
Kliknij, aby uzyskać dostęp 53.Greek%20a%20History%20of%20the%20Language%20and%20its%20Speakers.pdf
PolubieniePolubienie
Ok. A weźmy sobie chłopa i hoplitę na ruszt, którymi się ostatnio zajmuję, a skoro przy tym „h” jesteśmy. Zdaje mi się, że forma pierwotna to chop (jak to ostało się m.in. w starszych gwarach, i jak nam do dziś dnia się mówi) z dodatkiem późniejszym lub istniejącym obok niego chlop/chłop, które dodaje temu stałości, ciągłości, jak to czyni litera „L” sama z siebie. Słowo to jak wiemy nie ma etymologii, hoplita również. 😉 Ale lecimy:
Niestety słowniki, które znalazłem i którymi dysponuję są za młode na „chop” poza dawaniem mu znaczenia po prostu „chłop”, więc dziecko chopa:
http: //sjp.pwn.pl/doroszewski/pochop
Słownik Arcta:
Pochop, 1) zachęta, popęd, sposobność; 2) gorliwość, zapał, ochota; 3) zamach, rozpęd, zapęd; 4) źródło, początek; 5) postęp, wprawa.
Pochopić, pochopiać, 1) pochwycić, złapać, porwać; przen. pojąć, zrozumieć; 2) udać się, powieść się, pójść pomyślnie.
Pochopień, napastnik, zawadjaka.
Pochopnia, w wyr. zbić kogo z P.-pni, zbić kogo z tropu, pomieszać komu szyki.
Pochopny, 1) ochoczy, skłonny, skory; 2) dający pochop; 3) podatny, dogodny, stosowny.
Hoplita:
https ://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BD%81%CF%80%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82#Ancient_Greek
https ://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BD%85%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BD#Ancient_Greek
Trochę koine.
Original Word: ὁπλίζω
Part of Speech: Verb
Transliteration: hoplizó
Phonetic Spelling: (hop-lid’-zo)
Short Definition: I arm, equip
Definition: I make ready, arm, equip.
———————————————
hoplon: a tool, implement, weapon
Original Word: ὅπλον, ου, τό
Part of Speech: Noun, Neuter
Transliteration: hoplon
Phonetic Spelling: (hop’-lon)
Short Definition: an instrument, arms, weapons
Definition: an instrument; plur: arms, weapons.
HELPS Word-studies
3696 hóplon – properly, an implement (normally used for warfare). In the NT, 3696 /hóplon („instrument”) is always in the plural („weapons to wage war”).
3696 /hóplon („instruments to make war”) underlines that God always gives all the resources we need to prevail in every form of spiritual warfare – as we live in faith („His inbirthed persuasion,” 2 Cor 6:7, 10:4).
Przypuszczam więc, że hoplita od chopa/chłopa pochodzi. Zwłaszcza biorąc pod uwagę nasze ruchy wojenne w tamtym regionie. I że chop/chłop nosi to właśnie znaczenie, jak pochop. Związek z rolą nie jest pozbawiony sensu i też może być stary, ponieważ chop to możliwie po prostu gospodarz, w grece mogło nie wystąpić, bo tam się pewnie stricte nie osadzili lub nieznacznie, gdy z chopów robiono hoplitów. Stało się pejoratywne pewnie ze względu na przybyszów, którym jak wiemy nie w smak było życie w zgodzie z przyrodą i po słowiańsku, jak i ze zbrojnością chopów/chłopów, która wcale przecież nie zanikła do dziś, próbując czynić z nich tylko wyrobników, a pozbawiając ich naturalnej, pospolitej wojowniczości, którą i nasze dziewczyny posiadają i o czym wiemy z opisów, z historii i odkryć archeologicznych jeśli chodzi o te późniejsze przykłady. Istnieje zatem ścisła, ciekawa, tożsama, choć dopełniająca się zależność między:
dziewczyna-ch(ł)op
żona-mąż/monż (czyli życie-mnący/mieniący życie (sic!))
wiasta-wiciądz
kob(w)ieta-? (jeszcze szukam). Muszę dodać, że to cholernie godne, mocne i bohaterskie zestawienie, a tak prawdziwe, że aż ciężko dać wiarę, że taki język istnieje i ma się całkiem dobrze i żywo. Tylko czekać powrotu naszej świetności. 😉
PolubieniePolubienie
Co do tzw. greki i ich „h” i „ch” to nie wiem, bo aż tak jeszcze się z to nie wgryzłem, ale zobacz to:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Puchacz_zwyczajny
(…)
Etymologia nazwy
Łacińska nazwa bubo oznacza puchacza i odnosi się do głosu tego ptaka[7]. Jednak najbardziej adekwatna jest niemiecka nazwa tego gatunku – po prostu Uhu. Również polska nazwa puchacz odnosi się do głosu tej sowy, podobnie jak jest jeszcze w bardzo wielu językach. W jeszcze innych z kolei, np. języku angielskim czy francuskim nazwa nawiązuje do wielkości i cech charakterystycznych puchacza[8].
Do czasu reformy ortograficznej w 1936 roku obowiązywała nazwa rodzajowa puhacz, co miało uzasadnienie etymologiczne (od czasownika puhać) i analogie również w słownictwie białoruskim i ukraińskim пугач (puhač). Pisownia puchacz, choć obecnie dominująca, jest mniej uzasadniona jeśli chodzi o etymologię niż „puhacz”.
(…)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_ortografii_polskiej
PolubieniePolubienie
oczywiście że logos od głosu, a dodatkowo język to glossa , czyli liczba mnoga słowa
PolubieniePolubienie
Co do zestawienia jeszcze, może kogoś ten wątek frapuje równie jak mnie, to kob(w)iecie odpowiada człowiek. Rozgryzę go bardziej (bo tylko człowiek mi został) i się podzielę, co te słowa znaczą, bo jakoś to zestawienie jest dziś obecnie niezrozumiałe, tj. te słowa, a dla językoznawców skrajnie tajemnicze, a w najlepszym przypadku odgermańśkie i obraźliwe.
PolubieniePolubienie
WSPANIALE!
O poszukiwaniu znaczenia i źródłosłowu rdzenia KB i słowa KoB+ieTa, już było pisane w kilku miejscach… ale tak jak z tym samym dla rdzenia GRM i słowa GeRMa+Nie, zostało napisane bardzo wiele różnych rzeczy.
Ja uważam, że to dobrze, bo NIKT Z NAS NIE POWINIEN MIEĆ PEWNOŚCI, ŻE TO WŁAŚNIE ONA/ON MA RACJĘ. Poznanie INNYCH PUNKTÓW WIDZENIA, jest dobre, a idąc za politycznie poprawnie obowiązującym rozumowaniem, KAŻDY MOŻE MIEC RÓWNIE WAŻNY I PRAWDZIWY PUNKT WIDZENIA, więc…
To otym, że ALL-ALL MUSZĄ PRZYJĄĆ DO SWEJ WIADOMOŚĆI, ŻE ISTNIEJĄ INNE PUNKTY WIZDENIA I ŻE MUSZĄ ONE BYĆ UZNANE PRZEZ NICH ZA PODOBNIE RÓWNOWAŻNE, JAK I ICH POGLĄDY. TO OCZYWISTA OCZYWISTOŚĆ, BO TAKO RZECZE OFICJALNA LINIA PARTII… ICH PARTII… I TO NAS WSZYSTKICH UBOGACA, NIE TYLKO W DUCHU ŚWIETNYM! 🙂
Napisz cały wpis, a z wielka przyjemnością opublikujemy go tutaj, na Twoich zasadach itp. PZDRWM
PolubieniePolubienie
zapiskidumania on 2015-10-05 o 02:29 said:
Ok. A weźmy sobie chłopa i hoplitę na ruszt, którymi się ostatnio zajmuję, a skoro przy tym „h” jesteśmy.https://en.wikipedia.org/wiki/Hoplite
(…)
https://en.wikipedia.org/wiki/Hoplite
(…)
The word hoplite (Greek: ὁπλίτης hoplitēs; pl. ὁπλῖται hoplitai) derives from hoplon (ὅπλον, plural hopla ὅπλα), the type of shield used by the soldiers. There is however considerable debate about this as the shield was more commonly known as an aspis.
Although, as a word, hopla could also denote the soldiers’ weapons or even their full armament.[2] In the modern Hellenic Army, the word hoplite (Greek: oπλίτης) is used to refer to an infantryman.
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/hoplite
(…)
Etymology
From Ancient Greek ὁπλίτης (hoplítēs, “heavily armed foot-soldier”), from ὅπλον (hóplon, “arms, armor, weapon”) (from which English hopl-).
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BD%85%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BD
ὅπλον
Ancient Greek
Noun ὅπλον • (hóplon) (genitive ὅπλου);
Etymology
Probably from the primary word ἕπω „I am busy” LoL 🙂 (Ale jaja!!!)
tool, instrument
a ship’s tackle, rope
instruments of war: arms, armour, weapon
specifically the large shield carried by hoplites
penis
a gymnastics exercise
http://biblehub.com/greek/3696.htm
(…)
Strong’s Exhaustive Concordance
armor, instrument, weapon.
Probably from a primary hepo (to be busy about); an implement or utensil or tool (literally or figuratively, especially, offensive for war) — armour, instrument, weapon.
Forms and Transliterations
οπλα όπλα ὅπλα όπλοις όπλον όπλου οπλοφόρων όπλω οπλων όπλων ὅπλων hopla hópla hoplon hoplōn hóplon hóplōn opla oplon oplōn
…..
Czyli… wiadomo… NIC!!! hehehe 🙂
PolubieniePolubienie
http://forums.totalwar.org/vb/showthread.php?48739-Etymology-of-the-Hoplite
06-04-2005, 10:32 #1
Parmenion
Default Etymology of the Hoplite
In the text description of hoplites troops it states that the word hoplite derives from the word ‚hoplon’ which is the large shield the soldier carried.
‚Makes sense’ I thought, until I was browisng Wikipedia and saw this entry :
„Warfare in Hellenic Greece centered mainly around heavy infantrymen called hoplites. The word hoplite (Greek ὁπλίτης, hoplitēs) derives from hoplon (ὅπλον, plural hopla, ὅπλα) meaning an item of armour or equiment, but not the circular shield carried by a hoplite, which is incorrectly referred to as a hoplon. In fact it is called an aspis.”
So what is the real meaning of the word ‚Hoplon’?
06-04-2005, 12:07 #4
Catiline
Default Re: Etymology of the Hoplite
And they’re all wrong, based on the same misconception. It’s one of those things that is stated as gospel all over the web, and in every poorly researched book on greek warfare…
My modern Greek isn’t up to scratch, so hoplon might be synonymos with shield now, but not in ancient greek. Hoplon could be used to refer to a shield, as part of a panoply of armour, but it’s not specific, and it’s not the name of the shield.
06-04-2005, 12:39 #5
hellenes
Default Re: Etymology of the Hoplite
(…)
100% correct..
ΟΠΛΟ means WEAPON so ΟΠΛΙΤΗΣ means MAN AT ARMS
heh we call our privates even today ΟΠΛΙΤΕΣ…
SHIELD in ancient and modern greek is ΑΣΠΙΣ/ΑΣΠΙΔΑ…
06-04-2005, 19:58 #7
Catiline
Default Re: Etymology of the Hoplite
nope, you’ve got me there. If we’re going to discuss my credentials to make that sort of statement though, I do however have a degree in Ancient History and an Masters degree in Classics. I’m happy enough that qualifies me to at least make some comment on the quality of research in modern writing on the ancient world…
It’s on a par with all the websites and books that tell you a vomitorium was somewhere the Romans went to puke during meals.
06-06-2005, 15:32 #14
Zizka
Default Re: Etymology of the Hoplite
It is certainly true that in the Classical era hoplon was a fairly broad descriptor of the equipment of a heavy infantry soldier, and not a particular reference to the shield (as was aspis). But it should be noted that shields were not excluded from the term hoplon.
More importantly, however, is Diodorus. He is able to make the statement at 15.44.3, (a very poor paraphrase follows, but feel free to reference the original) that: Peltasts take their name from their pelta just as hoplites were named for their shields. The text only makes sense if by his day hoplon had also assumed the role of synonym for aspis. I would argue that Diodorus at least would agree with Revelation. That is not to say Diodorus is correct, hoplites were clearly not named for after their shields (since would be calling them aspilites, or something similar in that case), but rather just that ancient Greek usage was not monolithic. The connection of hoplon and the hoplite’s shield is not just the invention of poor scholarship or the internet.
06-09-2005, 09:12 #32
Bromley
Default Re: Etymology of the Hoplite
I think there’s been a misunderstanding between EU1 and you, Periklis. From what I can see, he (a) isn’t Greek but (b) can read it and (c) agrees that a shield back then (and now) was called an aspis and not a hoplon.
…..
Czyli znów wiemy NIC!!! 🙂
PolubieniePolubienie
Zobaczmy co można dowiedzieć się o słowie aSPiS:
https://en.wikipedia.org/wiki/Aspis
An aspis (Ancient Greek: ἀσπίς, plural aspides, ἀσπίδες), sometimes also referred to as a hoplon, was the heavy wooden shield used by the infantry in various periods of Ancient Greece. [1]
(…)
https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%80%CF%83%CF%80%CE%AF%CF%82
ἀσπίς
Ancient Greek
Etymology
ἀ- + σπίζω I extend
Noun ἀσπίς • (aspís) (genitive ἀσπίδος); f, third declension
shield
collective, body of men-at-arms
military phrase on the left (δόρυ on the right)
of a round, flat bowl
a boss small seat on the door
asp, Egyptian cobra
ornament in this form
https://en.wiktionary.org/wiki/%CF%83%CF%80%CE%AF%CE%B6%CF%89
Pronunciation
IPA: /spíz.dɔː/ → /ˈspi.zo/ → /ˈspi.zo/
Etymology 1
This entry lacks etymological information.
Verb
σπίζω • (spízō)
I pipe, chirp, of the shrill note of small birds (see σπίγγος (spíngos))
Etymology 2
From Proto-Indo-European *spey- (“expand, extend, stretch”). See also σπιδνός (spidnós).
Verb
σπίζω • (spízō)
I extend
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/spey-
Proto-Indo-European Root
*spey-[1][2]
sharp point, stick
Derived terms
*spey-neh₂[1]
Balto-Slavic:
Latvian: spina
Slavic:
Russian: спина́ (spiná)
Latin: spīna
(…)
!UWAGA!
Tzw. greckiego słowa BRAK, za to jest pełno różnych odtworzonych germańskich!!!
Wiki nie zna np. SzPiLa, SzPiKuLeC, PiKa, SPiSa, a także SzPaDa/SPaTa/SPaDa…
S+PiLaR, PiLoWaC’/T’, PaL, PaLiSaDa/PaL+oSaDa
Podsumowując, aSPiS, to Nie SPiSa, czyli Nie DziDa!!! 🙂
Dla przypomnienia po słowiańsku TaRCza to SzCzyT!!!
…..
https://en.wiktionary.org/wiki/%E1%BC%80-
(…)
Etymology 1
From Proto-Indo-European *n̥- (“not, un-”) when followed by a consonant. Cognate with Latin in-, Old Irish in-, an-, Sanskrit अ- (a-). Akin to ἀν- (an-), νη- (nē-), νᾱ- (nā-) and νω- (nō-).
https://en.wiktionary.org/wiki/Appendix:Proto-Indo-European/n%CC%A5-
Appendix:Proto-Indo-European/n̥-
Proto-Indo-European
Etymology
Zero grade form of the sentence negative *ne, used with verbal adjectives and forming bahuvrihis.
Prefix
*n̥-
not, un-
Related terms
*ne
Descendants
Armenian:
Old Armenian: ան- (an-)
Armenian: ան- (an-)
Celtic: *an-
Germanic: *un-
Ancient Greek: ἀν- (an-) (< PIE *n̥HV-), ἀ- (a-) < (PIE *n̥C-), νη- (nē-) (< PIE *n̥h₁C-), νᾱ- (nā-) (< PIE *n̥h₂C-), νω- (nō-) (< PIE *n̥h₃C-)
English: a-
French: a-
Indo-Iranian:
Indo-Aryan:
Sanskrit: अ- (a-), अन्- (an-)
Iranian:
Avestan: [script needed] (a-), [script needed] (an-)
Old Persian: [script needed] (a-), [script needed] (an-)
Middle Persian: ʾn- (an-)
Persian: نا (nâ-)
Latin: in- (see there for further descendants)
…..
Czy Wy to widzicie, czy też Nie?!!! Nie możecie tego widzieć, no bo wiki tradycyjnie Nie podała słowiańskich źródłosłowów… dla słowa "NIE" hahahaHAHAHA!!! O ja cię!!! Ale jaja!!! LoL 🙂 Trzeba zrobić o tym cały wpis!!!
PolubieniePolubienie
Zobaczmy teraz co powinno było być wcześniej od HoPLoN, zgodnie z zasadami tzw. rough breathing:
SoPLoN -> HoPLoN-> oPLoN
1. SoPeL
Nawiązanie do Nie SPiSa, jako np. Nie SoPeL?
2.
PLoN
Nawiązanie do cHL”oP, jako tego co ma do czynienia z PLoNaMI i PLaNaMi, bo żeby zebrać PLoN, to trzeba zaPlaNoWaC’/T’ to.
Jakoś coś nie gra mi tu… Z tym przejściem dźwięku tzw. PIE „S” w mykeńskie/ahaiskie nieme „H”, to wcale nie musi być tak, że za każdym razem to miało miejsce, albo jeśli to jest inaczej, to to raczej oznacza, że dane słowo mogło być np. inaczej zniekształcane, bo np. zostało później zapożyczone lub przekształcone z innego słowa, które dźwięku „S” np. nie posiadało…
PolubieniePolubienie
Taka mała, a ważka uwaga, bo powiązania Eliosa ze Słońcem nie są takie różowe. W greckiej astronomii i astrologii, głownie tej pierwotniejszej, która nas interesuje Elios to Saturn. 😉 Również znany znak „słoneczny” kropka w kółku to saturiański symbol, logiczny prawda? W czasach antycznych, które sięgają Babilonu, Sumeru i starszej wersji hinduskiej Saturn jest zwany Słońcem, najlepszym ze Słońc lub jaśniejących obiektów, a to z racji, że istniało więcej jaśniejących obiektów w owym drzewszym czasie na niebie, m.in. najwspanialszy, najokazalszy obiekt czyli Wenus walcząca o świetliste panowanie nad niebem, która do tej pory ma włosy niczym kometa, nocne światło Miesiąca oraz roczno-dzienne Słońce. Temat jest głębszy ponieważ fizyka i jej odgałęzienia, nauka po całości zresztą jest nie mniej zakłamana od tego, co tutaj wyłuskujecie, a zatem historii, językoznawstwa i t.d. Polecam zapoznać się z kniżką np. Saturn Myth Talbotta. Jak będę przeglądał swoją biblioteczkę to podam więcej tytułów, ale dla tych, którzy interesują się antyczną astronomią/astrologią jest to problem znany i niemały. Tak czy siak greckie Słońce to Zeus, czyli Dzień. Z biegiem czasu grecy zaczęli mieszać, przeinaczać to i owo, ale mieli tą przyzwoitość wspominać, wtrącać jak było dawniej, jak twierdzili poprzednicy.
PolubieniePolubienie
Generalnie problem z terminami, z ich kłamliwym tłumaczeniami (Elios) lub brakiem (Dzeus) potęguje ciąg przeinaczeń w czasie, co łatwo zauważalne w językach odsłowiańskich oraz skrycie się naszych pierwotnych słów. Czy to Słońce to faktycznie Słońce, czy tak je nazywaliśmy? Czy Księżyc to Księżyc/Łuna/Miesiąc, a może jeszcze inaczej? Jak zwano pozostałe planety i zjawiska niebieskie? To tylko kilka pytań, ale się ich unika. Nasz język opisuję prawdę świata materialnego i duchowego we wszelkiej cząstce, to niesamowite, niespotykane, i wiedza, owa spuścizna, która wyodrębniła się, wyrodziła (od wyrodny) na mniejsze w ośrodkach greckim, hinduskim przechowuje tylko niepełne, niedokładne odbicie, ale i tak ten dorobek jest ogromny i imponujący, ale jaki jest ten pierwotny?
Gorący > gorzki. (Co spalone lub pikantne jest gorzkie)
War > wariować. (Wariaci mają naturę ognia, również ognista nawałnica problemów wzbudza w nas poczucie/wykrzyknienie, że zaraz się zwariuje)
Doba > dobry. (O tym można całe tomy napisać)
Żywić > pożywienie. (Karmimy się życiem!)
Moc > pomóc.
Dusza > duch+ja
Cały > ciało. (Tyle religii popowstawało, naopisywało się tej prostej jak cep logice)
Oko > okno. (Jedno i drugie patrzy)
Wiedza > powiedzieć.
Prawo > Prawda (Pra wić – wić to nić lub pierwsza gałąź z której urosło mistyczne drzewo świata, ale kształt wici przyjmuje wszystko, co zaczyna żyć, rosnąć w swój kształt).
Żona > życie.
Mąż > mnący życie.
Teraz > ten raz. (sic!)
Mały > malować.
Góra > gardzić (być dumnym, górującym).
I całe mnóstwo, które są obce innym językom, które te zależności opisują bez ciągu drugimi wyrazami i bez związku z tym jak jest.
Sol, Selene, Słońce, Słony, Słodki, Ślina bardziej pasują, zwłaszcza ostatnia para, stricte do Księżyca i jego związku z płodnością tak kobiet, jak mężczyzn. Łono/nasienie jest słone/słodkie, również barwa szklista/biała/srebrna jest znamienna i t.p. Rdzeń SŁ to np. – słać > myśl; posłanie dające siłę (!) kolejny ważki związek z Księżycem jako patronem mózgu, myśli, odpoczynku, odbudowy, wzbierania/ubywania sił. Litera S/Ś ma oczywiste związki ze światłem (choć oczywiście nie tylko vide mnóstwo obrazów litery R), a Księżyc bądź co bądź jest źródłem światła i to nieprawdopodobne, aby to zostało pominięte w języku słowiańskim, ale obecnie żaden wyraz tyczący się tego obiektu nie ma związku ze światłem! W obecnym momencie odnoszę wrażenie, że coś pokręcono, pozmieniano, coś kupy się nie trzyma.
Indo-Iranian: *súHr̥ < *sHur < *sh₂ul < *séh₂wl̥
Iranian: Avestan: (hvarə)(gen. xvəṇg)(hūrō)
Sanskrit: स्वर् (svàr) „sun, sunlight”, सूर्य (sū́rya) „sun; Sun deity” (< *suh₂l-)
Warto dodać egipskie Ra.
SR/SWR, a SL to spora różnica. Litera L nosi w sobie m. in. stałość, lotność, a Księżyc to stała, pewna rachuba czasu, fruwająca po niebie podobnie do lotu ptaków, ukazująca poszczególne jego fazy, a może nie? Przecież Słońce zwano ochoczo Swarem, czyli warowym/wrzącym światłem, aż mi się ta Afryka – kraina swaru/waru przypomniała; i co ma odbicie w rzeczywistości, to gdzie ów Swar przepadł do licha? No nic, rdzenie SL/SŁ/ŚL/ŚŁ są absolutnie do zbadania.
Wkurzyłem się, ale cholernie dobry, owocny blog. Dzięki za bytność. 😉
PolubieniePolubienie
Dzięki za dobre słowa… Jeśli masz je pozbierane w jakąś całość, to zawsze można tu coś opublikować, wystarczy tylko być gotowym i dogadać szczegóły.
Jeśli ktoś chce zostawić wiadomość tak żeby inni nie czytali tego, to trzeba tu napisać i załączyć min 2 odnośniki/linki na cokolwiek. Wp. z marszu wrzuca to do sprawdzania, tak że nikt po za mną tego nie widzi…
Jest tylko problem z odpowiedzią, jeśli czyjś adres internetowy jest nieprawdziwy… jak ludzie miewają… co nas wcale nie dziwi…
Jeszcze raz wielkie dzięki za bardzo ciekawe spostrzeżenia! PZDRWM
PolubieniePolubienie
Czyli fakt, że Saturn oddaje więcej energii, niz otrzymuje, oznaczałby, ze był kiedyś gwiazdą?? A co z jego pierścieniem, skąd miałby sie wziąć? Czy znasz Normana Bergruna?
A gdzie można przeczytać o tym, że symbol egipski kropki w kółku miał byc symbolem Saturna, a nie Słońca? Pierwszy raz się z tym spotykam.
PolubieniePolubienie
Pewne greckie bodajże teksty ( i jeszcze jakieś podania, w tej chwili nie pamietam), wspominają o czasach, gdy Księżyca jeszcze nie było przy Ziemi i mówią o ludach/społecznościach „przedksiężycowych”. Księzyc mial się „pojawić” w jakimś momencie, ponoć nie był tu „od zawsze'”.
O Wenus także się mówi, że nie zawsze krążyła tam, gdzie krąży obecnie.
Co do kobiety, boginia Kybele mi przychodzi na myśl, choć nie wiem, czy jest jakiś związek.
PolubieniePolubienie
Tyle źródeł przeczytałem, a z tym się nie spotkałem, ale słyszałem o tym i nie sądzę, aby tak było. Zawsze planet jest 7, w hinduskiej 9, bo oni liczą jeszcze węzły księżyca jako planety. Za to obiektów świetlistych bywało i 4, jak mówiłem, do tego „Słońca” się zmieniają. Niestety nie mam na to potwierdzenia „pisemnego”, bo tylko o tym słyszałem tam i siam, ale niektóre obecne plemiona, głównie amerykańskie, również ponoć drzewsze mówiły/mówią o starych słońcach, w znaczeniu, że to nie jest to słońce, o którym mówią przodkowie. Druga sprawa zmienna, to różne konfiguracje, pozycje planet, zamiana miejscami, ale moim zdaniem wynika to z błędów interpretacji, bo w astrologii i co za tym idzie w astronomii, segreguje się je wg. różnych kryteriów. Saturn i Wenus są najciekawsze, zwłaszcza, że to fizycznie możliwe, co „palzmiści” udowadniają lekką ręką. O Saturnie w latach ’20 w astronomii mówiono, ale sprawa w niejasnych okolicznościach ucichła, i chciano go sklasyfikować jako wygasłą/niedoszłą gwiazdę, ponieważ produkuje więcej energii niż otrzymuje. 😉 Ów warkocz Panny Wenus dalej w pewnych okresach czasu jest widoczny, jednak nie jest już tak okazały, ona sama zresztą też już nie daje tyle światła, jak opisują starożytni. Gwiazdą Betlejemską właśnie była Wenus, czyli „statyczna kometa” w dawnej krasie, o całej astrologicznej symbolice znamionującej to zdarzenie. Swoją drogą każda planeta od czasu do czasu miewa takowy warkocz, ostatnio taki zaobserwowano na Marsie, problem dla fizyków straszny, dlatego o tym cichosza, oni nie wiedzą jak to może być, albo po prostu jak nasi językowi naukowcy walą głupa, a może jedno i drugie…
O, dzięki. Piszę teraz o kob(w)iecie i Kybele wygląda ciekawie, zdaje się Panna Kobu bez etymologii. 😉
https ://en.wiktionary.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%B7#Ancient_Greek
PolubieniePolubienie
O, nawet wiki o tym wspomina teraz, jak dawniej tego szukałem, to tylko wycinki, cytaty z gazet, artykułów i t.p. i zażarte naukowe dyskusje na noże (herezje, inkwizycja, krucjaty, prawdy objawione i nie wymagające sprawdzenia, a inne argumenty na stos razem z autorem wrzucane, ot cała religia nauki w akcji), na forach były.
„Gas giants have some of the characteristics of brown dwarfs. For example, Jupiter and Saturn are both made primarily of hydrogen and helium, like the Sun. Saturn is nearly as large as Jupiter, despite having only 30% the mass. Three of the giant planets in the Solar System (Jupiter, Saturn, and Neptune) emit much more heat than they receive from the Sun.[26] And all four giant planets have their own „planetary systems”—their moons. Brown dwarfs form independently, like stars, but lack sufficient mass to „ignite” as stars do. Like all stars, they can occur singly or in close proximity to other stars. Some orbit stars and can, like planets, have eccentric orbits.”
Pana nie znam, a pierścieniem specjalnie się nigdy nie zainteresowałem, czeka na swoją kolej. O Saturnie w skondensowanej formie (symbol, zmiana i t.d.), z rozwlekłymi dodatkami różnej jakości i o religioznawczej pupie Maryni, pisze w Saturn Myth Talbott – człowiek pracujący z fizykami plazmowymi, elektrykami, książka dostępna na archive za darmo. To, co się tyczy samego Saturna jest tam generalnie ok, z tego co pamiętam nie miałem jakichś zastrzeżeń większych/żadnych, bo to samo znajduje się niezależnie w źródłach lub opracowaniach naukowych. Ale jak wpiszesz w internecie odpowiednią frazę to też Ci wyskoczy, teraz jest o tym znacznie więcej, liczniej. Na tym blogu też są ciekawe rzeczy, zwłaszcza, że przetłumaczone z angielszczyzny, o Saturnie artykuł/video/fragment też chyba widziałem, ale nic nie dam sobie za to ciachnąć. http ://piorunybogow.blogspot.com/
PolubieniePolubienie