185 Przeciw-polskie kłamstwa, czyli przekręcenie wszystkiego, czyli znów min. o Niemcach, co to jakoś zamienili się w tzw. nazistów

Zestawiam tu ze sobą trzy wpisy, które same jednego dnia wpadły mi w oko lub które wtedy otrzymałem. Myślę, że wzajemnie dobrze uzupełniają się.

Cały ten tekst nie jest tylko o Niemcach, co mają krew Słowian pewno już setek milionów na rękach od kiedy tylko zostali tzw. Germanami, jak sami siebie teraz nazywają. To jest tekst traktujący szerzej, bo przekręcaniu dziejów o 180 stopni… dokładnie tak, jak to robi pustynna tradycja, od kiedy tylko powstała… czyli wg mnie od Zaratusztry…

Przypominam, kto to byli ci „mityczni” tzw. naziści… TO BYŁY MŁODE NIEMKI I MŁODZI NIEMCY… I ICH CAŁE RODZINY, jak np. przedostatni papa, co to był abdykował, bo go watykańskie lobby pederastów… wysadziło ze stolca Piotrowego…

A co do naszej laureatki… to należy jej powinszować banderowskich korzeni, czy innych podobnych, bo nie wiem sam? Ciekawi mnie np. co tam jej przodkowie wyprawiali,.. no chyba że nic nie wyprawiali,.. bo akurat byli… aniołami w komunistycznym niebie?

…..

http://prostozmostu.net/kraj/tokarczuk-polacy-mordowali-zydow-i-byli-wlascicielami-niewolnikow

7 października 2015 23:23:00

Tokarczuk: Polacy mordowali Żydów i byli właścicielami niewolników

Tegoroczna laureatka literackiej Nagrody Nike Olga Tokarczuk wypowiedziała się w TVP Info o historii naszego kraju. Według niej Polacy byli większością prześladującą mniejszości, mordercami Żydów i właścicielami niewolników.

Tokarczuk uważa, że powszechnie znana wersja historii ma mało wspólnego z prawdą: „Zaczynam myśleć, że my śniliśmy własną historię. Wymyśliliśmy sobie historię Polski, jako kraju niezwykle tolerancyjnego, otwartego, jako kraju, który nie splamił się niczym złym w stosunku do swoich mniejszości”

„Myślę, że trzeba będzie stanąć z własną historią twarzą w twarz i spróbować napisać ją trochę od nowa, nie ukrywając tych wszystkich strasznych rzeczy, które robiliśmy jako kolonizatorzy, większość narodowa, która tłumiła mniejszość, jako właściciele niewolników czy mordercy Żydów” – mówiła Tokarczuk, nie powołując się jednak na żadne konkretne wydarzenia z historii Polski.

Tokarczuk była niegdyś członkinią Partii Zieloni i redakcją lewicowej Krytyki Politycznej.

Louis Amadeusz Morwiński · Gryfice
Zwykła szmata na usługach żydowskich POlakożerców. Nie ma co sobie taką za mocno zaprzątać głowy. Ostatnio tego kurestwa coraz więcej wypełza…

Dominik Załuski · Uniwersytet Zielonogórski
bo żydzi chcą od nas reperacji z palca wyssanych i nasilają ataki bo PO przegrywa a oni chcieli im zapłacić. Jak to kiedyś gdzieś czytałem jak jakiś żydek na seminarium w USA mówił „będziemy nękać Polskę aż pokryje się lodem”

Wioleta Mączka
Dominik Załuski, możemy mieć skundlone ku..y w rządzie, ale naszej historii i dumy narodowej nikt z nas nie wymarze i tego, że mieliśmy najwspanialszych żołnierzy w całej Europie, którzy wygrywali sprytem, przegrywali tylko liczebnością i uzbrojeniem wroga. Każdy z nich gotów był wyrwać sobie serce z piersi za Ojczyznę. Majestatyczne i piękne białe orły nie mogą i nie zostaną przyćmione przez fałszywy skowyt hien cmentarnych.

Tomasz Singer · Uniwersytet Warszawski Wydział Geologii
Niech wyłażą te „karaluchy” łatwiej będzie je „rozdeptać”.

Irena Majewska · Kielce
Taaa…., a kto sprzedawał polskich partyzantów mimo, że mu rodziny tych właśnie pomagały przeżyć kiedy Niemcy ich gnębili i prześladowali?. Co ona za pierdoły gada. Przez takiego „zgniłka”, którego ukrywali moi dziadkowie, zginął mój wujek. Bo judek myślał, że sobie „kupi życie” u Niemców. Kiedy qujek został aresztowany i osadzony w kieleckim więzieniu „na zamku”, tak go katowali, że prosił Babcię, żeby mu przysłała truciznę w mydle. Ale jak matka może coś takiego zrobić? Potem, kiedy już zbliżało się wyzwolenie, wywieźli wujka do obozu w Grouss Rosen (nie wiem jak to się pisze) i tam go zamordowali w bestialski sposób. A sprzedał go właśnie ZYD, którym dziadkowie opiekowali się przez prawie 4 miesiące. Ale jest sprawiedliwość, bo Żydek się pomylił. Niemcy i tak go zastrzelili. I niech mi tu nie gada bzdur baba, bo w d… była i g… wie.
W mojej Rodzinie byli ludzie, którzy walczyli za swoją Ojczyznę i ginęli za wolną i niepodległą POLSKĘ

Mikołaj Lech · Uniwersytet Gdański
Podobna sytuacja była również w mojej rodzinie.

Zbyszek Krakówko
Takich przypadków jak Pani możemy mnożyć , znam wiele opowiadan mego Ojca,co żydzi po wstompiniu do NKWD robili z Polskimi Patriotami . Zyja swiadkowie historii co przezyli to wszystko a taka baba niedouczona pisze takie bzdury. W mojej miejscowosci żydzi wymordowali całą rodzine razem z dziecmi ,to byla zemsta

Paweł Szczerkowski · Pracuje w firmie: Przewodnicy.warszawa.pl
Zbyszek Krakówko A opowiadał Pani, co Polacy robili po wstąpieniu do NKWD? Bo mi tak. Historia nigdy nie jest czarno-biała.

Beata Lewkon · Bognor Regis
Nie znam babska i nie czytam wypocin „literackich”.Baba masz jedynkę z historii. Nawet teraz żydzi szkodzą Polsce udając Polaków niszczą nasz kraj, za Lenina Stalina i po drugiej wojnie światowej udając Rosjan wymordowali wielu Słowian. Kobieto Bóg się z tobą rozliczy za te twoje kłamstwa. Tym gadaniem pokazałaś że miernota pisarska z ciebie.

Grzegorz Kochanowski · Pracuje w firmie: Kepak Cork
A gdzie są lub były te nasze kolonie?

Wioleta Mączka
W Kołobrzegu. Co roku dzieciaki jadą tam pooddychać jodem.

Elzbieta Holak · Wyzsza szkola gotowania na gazie
Wioleta Mączka Ja bylam tylko raz w Podkowie Lesnej

Tomasz Kilanowski · Specjalista ds. hodowli i oceny trzody chlewnej w firmie POLSUS
Elzbieta Holak To ja jestem kolonistą…. mieszkam niedaleko Podkowy Emotikon smile

…..

http://wiadomosci.wp.pl/kat,8311,title,Zrabowany-podczas-II-wojny-Portret-mezczyzny-wrocil-do-Polski,wid,17896823,wiadomosc.html

akt. 08.10.2015, 13:53

Zrabowany podczas II wojny „Portret mężczyzny” wrócił do Polski

Zrabowany przez nazistów w 1944 roku XVIII-wieczny obraz Krzysztofa Lubienieckiego „Portret mężczyzny” po ponad 70 latach wrócił – ze Stanów Zjednoczonych – do Polski. Ponownie znalazł się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie (MNW).

– Tak naprawdę, gdyby nie dobra wola właściciela, szanse na odzyskanie tego obrazu byłyby bardzo niewielkie – powiedziała na konferencji prasowej w MNW minister kultury Małgorzata Omilanowska.

Rusza festiwal burleski. Takiego wydarzenia w Polsce jeszcze nie było Dotychczasowym właścicielem obrazu był Amerykanin John Bobb III, który – dowiedziawszy się, że dzieło pochodzi z rabunku – postanowił dobrowolnie oddać je Polakom – opowiadała minister, dziękując Amerykanom i podkreślając, że „to etyka, honor i uczciwość stoją za tym powrotem”.

„Portret mężczyzny” jest jednym z wielu dzieł sztuki, które zostały zrabowane przez nazistów z Muzeum Narodowego w Warszawie w październiku 1944 roku. Prawdopodobnie obraz trafił następnie do zamku Fischhorn w Austrii, gdzie został odkryty przez jednego z żołnierzy amerykańskich, który po zakończonej służbie zabrał go do Stanów Zjednoczonych.

Z informacji przekazanych w 2009 r. polskiemu Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego wynikało, że w 1945 lub 1946 r. obraz został przewieziony do USA przez żołnierza amerykańskiej 42. Dywizji Piechoty, tzw. Rainbow Division.

Wiele lat po śmierci żołnierza, obraz został sprzedany nieświadomym kupcom z Columbus w stanie Ohio, gdzie pozostał przez wiele lat. Prowadząc badania nad rodzinnym drzewem genealogicznym, syn amerykańskiego żołnierza natrafił na zdjęcia obrazu. Po dalszych poszukiwaniach ustalił jego pochodzenie i postanowił zwrócić się do polskiego ministerstwa kultury. Po zapoznaniu się z prawami własności do obrazu, posiadacze dzieła zgodzili się zwrócić dzieło do Polski.

„Portret mężczyzny” powstał ok. 1728 roku. Jego autor, Krzysztof Lubieniecki (1659-1729), był polskim barokowym malarzem działającym w Amsterdamie.

– Raz na kilka tygodni mam okazję spotykać się z dziennikarzami i ludźmi zainteresowanymi tematem odzyskiwania dzieł sztuki – mówiła na konferencji w Muzeum Narodowym w Warszawie minister Omilanowska.

Podkreśliła, że powroty dzieł sztuki do Polski bywają szczególne. – Obraz namalowany w 1728 roku przez Lubienieckiego i będący przedwojenną własnością tego muzeum doczekał się dalszego ciągu swojej historii, zapewne bardziej interesującego niż historia jego powstania i jego dziejów wystawienniczych – zwróciła uwagę.

– Był w Warszawie zapewne do Powstania Warszawskiego. Stąd trafił, wywieziony przez Niemców, do składnicy Fischhorn (w Austrii – przyp. red.). W trakcie akcji inwentaryzacji zawartości Fischhorn już przez wojska amerykańskie (…) został zabrany przez amerykańskiego żołnierza do Stanów Zjednoczonych. Nie wrócił do Polski. Trafiły mu się różne koleje losu, bo został sprzedany, trafił w ręce nowych właścicieli, którzy nie mieli pojęcia, skąd pochodził. Ale tak naprawdę to nie myśmy go znaleźli. Tak naprawdę znalazł go człowiek, który tutaj z nami jest: Robert C. Wittmann, który jest synem żołnierza amerykańskiego – tego, który wywiózł obraz do USA – opowiadała Omilanowska.

Jak tłumaczyła, poszukując informacji o dziejach swego ojca, Wittmann trafił na zdjęcia, które potwierdziły, że obraz pochodzi z Polski. Wittmann ustalił, że dzieło znajduje się w rękach rodziny amerykańskiej, którą reprezentuje John Bobb III.

– I oto doszło do bardzo ważnego dla Polaków i Amerykanów momentu: kiedy właściciel, który legalnie kupił obraz, dowiedziawszy się o jego historii, zadecydował, że go po prostu odda. A człowiek, który go poinformował o tym, że ten obraz pochodzi z rabunku, jest synem żołnierza, który był odpowiedzialny za wywiezienie tego obrazu do USA – mówiła minister.

Omilanowska podkreśliła, że powrót obrazu do Polski zawdzięczamy „ludziom uczciwym i honorowym”.

– Tak naprawdę, gdyby nie dobra wola właściciela, to szanse na odzyskanie tego obrazu przez nas byłyby bardzo niewielkie. Wszystkie transakcje zawarte między 1945 rokiem a dzisiejszą datą były jak najbardziej legalne. Tu etyka decyduje o decyzjach – powiedziała Omilanowska.

– Jestem naprawdę głęboko poruszona tym, że – nie po raz pierwszy zresztą – zdarza się, iż ludzie, którzy dowiadują się o tym, że mają dzieło pochodzące z rabunku, podejmują decyzję, dobrowolną, o oddaniu do muzeum. Uważam to za najwyższy wyraz etyki w stosunku do polskiego społeczeństwa obrabowanego, pozbawionego dóbr kultury w czasie II wojny światowej – mówiła minister.

– Chyba w tej całej historii najważniejszy jest wielki gest i wielka uczciwość. 70 lat po wojnie jesteśmy w takiej sytuacji, że coraz trudniej nam prawnie odzyskiwać dzieła, a jednak coraz częściej one wracają. Właśnie dzięki takim gestom. Ważne, żebyśmy potrafili docenić takie gesty. Bo to etyka, honor i uczciwość stoją za tymi powrotami – powiedziała Omilanowska.

W konferencji prasowej wziął udział także ambasador USA w Polsce Paul W. Jones, który podkreślił, że współpraca między Polakami i Amerykanami na polu odzyskiwania zrabowanych dzieł sztuki będzie kontynuowana.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego prowadzi jedyną ogólnopolską bazę danych strat wojennych – http://www.dzielautracone.gov.pl , która obecnie obejmuje blisko 63 tys. pozycji. Resort poszukuje m.in. prawie 7 tys. obrazów polskich twórców, w tym: 47 obrazów Aleksandra Gierymskiego, 36 Jana Matejki, 59 Jacka Malczewskiego, 29 Stanisława Wyspiańskiego oraz 7, 5 tys. dzieł malarstwa obcego, wśród których pojawiają się nazwiska takie jak: Rubens, Rembrandt czy Durer, prawie 3,8 tys. rzeźb i ponad 20 tys. wyrobów rzemiosła artystycznego.

Do dziś, dzięki zaangażowaniu resortu oraz zgromadzonej w MKiDN dokumentacji, do kraju powróciło kilkadziesiąt obiektów, m.in. „Żydówka z pomarańczami” i „Popiersie mężczyzny w renesansowym stroju” Aleksandra Gierymskiego, „Przed Polowaniem w Rytwianach” i „Naganka na polowaniu w Nieświeżu” Juliana Fałata, „Murzynka” Anny Bilińskiej-Bohdanowiczowej, „Czaty” Józefa Brandta, „Św. Filip chrzci sługę królowej Kandaki” Johanna Conrada Seekatza, „Schody pałacowe” Francesco Guardiego, „Via Cassia koło Rzymu” Oswalda Achenbacha i „Św. Iwo wspomaga biednych” Jacoba Jordaensa.

~Kolo 4 godziny i 24 minut temu
Zrabowany przez kogo ? nazistów ? Piszcie prawdę – zrabowany przez NIEMCÓW

~nazisci 1 godzinę i 38 minut temu
term. nazisci – kosmici, którzy w latach 1939 – 1945 pojawili sie na ziemiach polskich, po czym zniknęli bezpowrotnie

~elmi 5 godzin i 22 minut temu
Autor tego artykulu nie ma pojecia o tym co pisze. A pisze miedzy innymi tak „- I oto doszło do bardzo ważnego dla Polaków i Amerykanów momentu: kiedy właściciel, który legalnie kupił obraz, dowiedziawszy się o jego historii, zadecydował, że go po prostu odda.” W jednym zdaniu dwa klamstwa. wlascicielem obrazu caly czas bylo Muzeum Narodowe. Ten amerykanin byl co najwyzej „posiadaczem” obrazu, a nie „wlascicielem”. Autor pisze tez ze „legalnie kupil obraz”. Otoz to kolejne klamstwo. Mogl co najwyzej kupic obraz „w dobrej wierze”, ale nie „legalnie” bo poprzedni posiadacz nie mial nigdy prawa wlasnosci do tego dziela. I jeszcze jedna kwestia. Skoro Komorowski, legalnie jak tlumaczy PO, „wypozyczyl” obrazy z Kancelarii Prezydenta to zrownal sie tym samym poziomem moralnym z tym amerykanskim zoldakiem, ktory ukradl (bo przeciez nie kupil) obraz bedacy wlasnoscia Muzeum Narodowego w warszawie, z depozytu w zamku Fischorn w Austrii. Autor artykulu nie rozroznia zakupu legalnego od zakupu w dobrej wierze oraz pojec posiadanie i wlasnosc. Radze autorowi poduczyc sie nieco w tej materii.

~Radca prawny 3 godziny i 52 minut temu
Jeśli nie jest Pan/Pani prawnikiem, proszę nie obracać się w materii, której Pan/Pani nie rozumie. Autor artykułu posługuje się prawidłowymi sformułowaniami. Analizując powyższy post, należy powołać się na art. 169 par. 1 Kodeksu cywilnego „jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje rzecz nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze”. Pozostaje tylko kwestia oceny dobrej wiary nabywcy. Oczywiście sprawę należy oceniać przez pryzmat prawa amerykańskiego a nie polskiego, ale zakładam, że tak fundamentalne instytucje są zbliżone.

~ups 1 godzinę i 16 minut temu
Radca to jak kupie cos skradzionego w dobrej wierze bez dokumentow itd to nie jestem paserem tylko wlascicielem tak mam to rozumiec

…..

http://facet.wp.pl/gid,17860753,kat,1034179,page,2,galeriazdjecie.html

Hitlerjugend – harcerze Hitlera

W szeregach tej organizacji służyli m.in.: Günter Grass, późniejszy laureat nagrody Nobla w dziedzinie literatury czy Joseph Ratzinger, przyszły papież Benedykt XVI. W szczytowym okresie popularności Hitlerjugend zrzeszało blisko 8 milionów członków, wychowywanych w kulcie silnej i zdrowej rasy germańskiej.

Choć po zakończeniu II wojny światowej alianci nie uznali Hitlerjugend za organizację zbrodniczą, byli członkowie nazistowskiej młodzieżówki niezbyt chętnie przyznawali się do uczestnictwa w jej działaniach. Jednak demony przeszłości dopadały ich jeszcze wiele lat później, o czym przekonał się kardynał Joseph Ratzinger po wyborze na papieża.

Media zarzuciły Benedyktowi XVI, że jako nastolatek aktywnie działał w Hitlerjugend. Zaprzeczał temu ówczesny rzecznik Watykanu, ksiądz Federico Lombardi, przytaczając słowa Josepha Ratzingera, który w autobiografii „Z mojego życia” przyznał, że w 1941 roku, będąc uczniem seminarium dla chłopców w bawarskim Traunstein, został przymusowo wcielony do młodzieżówki. „Starałem się nie uczestniczyć w spotkaniach. Na ogół mi się to udawało” – napisał późniejszy papież, wspominając też służbę w oddziałach obrony przeciwlotniczej dwa lata później. „Dostaliśmy mundury i musieliśmy maszerować w nich przez miasto, żeby ludzie myśleli, że Hitler dysponuje jeszcze dużymi żołnierskimi rezerwami” – wyjaśniał Ratzinger.

Także wybitny pisarz Günter Grass dopiero w 2006 r., w wywiadzie udzielonym dziennikowi „Frankfurter Allgemeine Zeitung”, przyznał się do służby w Waffen SS, gdzie trafił jako 17-letni i bardzo aktywny członek Hitlerjugend. Dlaczego potrzebował ponad pół wieku, żeby o tym opowiedzieć? „Dlatego, że się wstydziłem. Byłem małym, głupim nazistą. Zrozumiałem to po wojnie i było mi wstyd. Żywiłem tak głęboką wiarę w przywódcę Hitlerjugend Baldura von Schiracha, że nie wierzyłem w doniesienia o zbrodniach nazistów, dopóki nie usłyszałem w radiu, że sam się przyznał na procesach norymberskich” – opowiadał laureat literackiego Nobla.

4 fenigi na składkę

Hitlerjugend to jedna z najbardziej masowych organizacji młodzieżowych w historii, w 1939 roku zrzeszająca blisko 8 milionów młodych Niemców. Jej początki były jednak znacznie skromniejsze. W 1922 r., w Monachium, utworzono Jungsturm, w skład którego weszli młodzi ludzie mający wspierać działalność SA – oddziałów szturmowych NSDAP. Po nieudanym puczu monachijskim młodzieżówka została formalnie rozwiązana, choć nadal działała w warunkach podziemnych.

Na początku 1925 r. NSDAP stało się legalną partią, która bez przeszkód mogła startować w niemieckich wyborach. Rok później, w lipcu 1926 r., podjęto decyzję o utworzeniu młodzieżowej organizacji Hitler Jugend Bund der deutschen Arbeiterjugend, zwanej w skrócie Hitlerjugend. Pierwszym szefem został Kurt Gruber, student prawa i wielki zwolennik idei głoszonych przez Adolfa Hitlera. To on wprowadził szereg zasad obowiązujących młodych członków, od kwestii umundurowania po składkę członkowską (wynosiła 4 fenigi miesięcznie).

Początkowo organizacja nie była zbyt liczna, zrzeszała kilka tysięcy młodych ludzi. Gigantyczny rozwój nastąpił dopiero po objęciu przywództwa Hitlerjugend przez Baldura von Schiracha (na zdj.) w 1933 r. Jego matka była Amerykanką, a on sam jako dziecko nie potrafił nawet mówić po niemiecku, jednak szybko stał się wyznawcą nazizmu, członkiem NSDAP i prominentnym działaczem Narodowosocjalistycznego Związku Studentów.

Dzięki aktywności i zaangażowaniu von Schiracha nazistowska młodzieżówka mogła liczyć na potężne wsparcie finansowe aparatu III Rzeszy. Nic dziwnego, że już pod koniec 1933 r. liczyła ponad 2 miliony członków.

Twardy jak stal Kruppa

W Hitlerjugend istniał podział na dwie grupy wiekowe: „pimpfy”, czyli „młokosów” w wieku 10-14 lat i młodzieńców między 14. a 18. rokiem życia. „Zdrowym rozwojem” dziewcząt w wieku 10-18 lat zajmowała się żeńska frakcja organizacji – Bund Deutscher Mädel, której dewiza brzmiała: „Bądź prawdziwa, bądź przejrzysta, bądź niemiecka”.

1 grudnia 1936 r. uchwalono ustawę głoszącą, że „cała niemiecka młodzież z terenu Rzeszy jest skupiona w Hitlerjugend”. Trzy lata później ukazało się rozporządzenie zobowiązujące do służby w młodzieżówce wszystkich Niemców od 10. do 18. roku życia. Opiekunom powstrzymującym młodocianych od działalności w Hitlerjugend groziła wysoka grzywna, a nawet więzienie.

Przywódcy organizacji wzywali także do wstąpienia w jej szeregi inne ówczesne grupy skautowskie działające na terytorium III Rzeszy, np. Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech, który jednak kilkakrotnie odrzucił propozycję. Idee nazistowskiej młodzieżówki streścił sam Adolf Hitler podczas przemówienia w Norymberdze, w 1935 r. „Uważamy, że przyszła niemiecka młodzież musi być smukła i szczupła, zwinna jak charty, wytrzymała jak wyprawiona skóra i twarda jak stal Kruppa” – przekonywał fuhrer.

Hitlerjugend promował kult silnej i zdrowej germańskiej rasy, stąd duży nacisk kładziono na ćwiczenia fizyczne i wojskowe połączone z dyscypliną i kultem jednostki. Młodzi ludzie musieli przechodzić obowiązkowe testy na odwagę, które polegały m.in. na skakaniu z wysokości kilku metrów do wody (bez względu na umiejętności pływackie), wspinaczce po stromych ścianach skalnych bez odpowiedniego zabezpieczenia czy wykonywaniu niekończących się serii przysiadów.

Bezwzględność w dążeniu do celu miała kształtować gra w zdobywanie flagi. Jej uczestników nie obowiązywały żadne reguły, dlatego „zabawa” często kończyła się brutalną bijatyką, w której brali udział nawet najmłodsi członkowie Hitlerjugend.

Dziecko w hełmie na głowie

Młodzi ludzie w jasnobrązowych koszulach i czarnych krawatach byli często wykorzystywani do trudnych zadań. Już na początku lat 30. aktywiści Hitlerjugend roznosili ulotki NSDAP i toczyli bitwy z członkami komunistycznych młodzieżówek. Podczas jednej z takich potyczek został śmiertelnie ugodzony nożem 16-letni Herbert Norkus. Jego pogrzeb zamienił się w wielkie widowisko propagandowe z udziałem m.in. Josepha Goebbelsa. W 1932 r. ukazała się powieść Karla Aloysa Schenzingera „Hitlerjunge Quex”, w której Herbert Norkus został przedstawiony jako męczennik i wzór dla młodych Niemców. Była to lektura obowiązkowa każdego członka Hitlerjugend.

W organizacji bardzo dużo czasu poświęcano na szkolenie bojowe. Chłopcy uczyli się strzelać, posługiwać nożem, mapą czy kompasem. Gdy w 1940 r. przywództwo Hitlerjugend objął Artur Axmann, zaczął przekształcać młodzieżówkę w wojskowe siły pomocnicze.

Początkowo młodzieńcy zajmowali się głównie pomocą mieszkańcom miast bombardowanych przez aliantów, ale już w 1943 r. utworzono 12 Dywizję Pancerną SS Hitlerjugend, której większość żołnierzy stanowili chłopcy w wieku 16-18 lat. Formacja walczyła na północy Francji i zasłynęła z bezwzględności oraz fanatycznego oddania przywódcy III Rzeszy.

Pod koniec wojny, kiedy Niemcy ponosili coraz więcej ofiar, a rezerwy były na wyczerpaniu, członkowie Hitlerjugend, nawet 11-12 letni, walczyli na pierwszej linii frontu, zwłaszcza podczas obrony Berlina. „Nie chciałbym zobaczyć w lustrze naszych dziecięcych twarzy – w stalowych hełmach na głowie. Praca dzieci jest niegodziwa, ale dziecięce bohaterstwo jest jeszcze bardziej niegodziwe. Nie chciałbym, aby to kiedykolwiek powróciło” – wspominał po latach Dieter Heldebrandt, były członek organizacji.

„Wierzyłem w Hitlera”

W 1945 r. Hitlerjugend zostało rozwiązane, ale alianci nie uznali organizacji za formację przestępczą. Co stało się z jej przywódcami? Artur Axmann, który dowodził podwładnymi walczącymi w Berlinie, po śmierci Hitlera opuścił jego bunkier wraz z Martinem Bormannem i uciekł. Początkowo uznano go za zmarłego, ale szybko okazało się, że pod przybranym nazwiskiem zamieszkał w Meklemburgii. W grudniu 1945 r. został aresztowany w Lubece. W procesie denazyfikacyjnym skazano go na trzy lata obozu pracy. W 1958 r. sąd berliński uznał Axmanna winnego „podżegania młodzieży do nienawiści” i ukarał… grzywną w wysokości 35 tys. marek.

W następnych latach były przywódca Hitlerjugend prowadził działalność gospodarczą i wydał wspomnienia zatytułowane „Przecież to nie może być już koniec”. Zmarł w 1996 roku, w wieku 83 lat.

Baldura von Schiracha alianci skazali na 20 lat więzienia, jednak głównie za zbrodnie, których dopuścił się jako Gauleiter Wiednia, a nie za działalność w Hitlejugend. Na wolność wyszedł w 1966 r, a już rok później opublikował książkę „Wierzyłem w Hitlera”. Zmarł w 1974 r.

Rafał Natorski

Korzystałem z książki Michaela H. Katera „Hitlerjugend: Dzieci Hitlera”

~mirasole 2015-09-22 (07:27)
Wspaniały naród, ci Niemcy. Są tacy fajni od cesarza Ottona, tego co mordował polskie dzieci. I od tysiaca lat zawsze znajdzie sie grupa polskich durniów, którzy ufają Niemcom. Taaa, teraz to już na pewno Niemcy są dobrzy! No, „na pewno”….

~arek 2015-09-22 (17:28)
My nie jesteśmy gorsi w mordowaniu, pokazaliśmy wielokrotnie co potrafimy. Ale odróżnia nas wszechobecna głupota, ciemnota, pijaństwo, złodziejstwo, cwaniactwo i zawiść

~andy 2015-09-22 (17:24)
HJ to odpowiednik polskiego ZHP tylko lepszy, lepiej zorganizowany (też ideologia, też przygotowywanie do wojska, też nauki na mapach, szkolenie szybowcowe, strzeleckie, nauka pływania, obozy, podchody itp). Nie ma wielkiej różnicy, po prostu inne państwa.

~delux 2015-09-22 (06:57)
To była WSPANIAŁA organizacja ,naszemu ZHP,tym bardziej ZHR daleko jeszcze do tego poziomu którzy Oni reprezentowali ..i piszcie sobie co chcecie…ale takie jest moje zdanie..

~Harcerz 2015-09-22 (07:15)
Żywię głęboką nadzieję, że do poziomu reprezentowanego przez H.J. – naszemu harcerstwo ZAWSZE bedzie daleko – oby jak najdalej. Pozdrawiam najuprzejmiej.

~NATA 2015-09-22 (07:30)
I to jest madra odpowiedz na odpowiednim poziomie – podzielam to zdanie – rowniez pozdrawiam ….