201 Czy KaRa” Za S’WiaDoMe GL”oSzeNie NiePRaWDy WiNNo ByC’/T’ ToPieNie W BaGNie, NaBijaNie Na PaL, Czy STRaToWaNie a PoTeM WL”o”/u/vCzeNie Za KL”o”/u/vSoWNiKieM KL”o”/u/vSo”/u/vja”CyM W DaL Na Ra”CzyM KL”o”/u/vSaKu?

Procession of chariots on a Late Geometric amphora from Athens (ca. 720–700 BC)

Chcąc nie chcąc samo dzieje się, jak dzieje się. Nie planowałem tego, ale coś ten (S)KauKa+aS i dalej (G/H/K)o”/u/vRaL(„) itd, podłoża językowe i przeróżne tzw. „Przed języki, jak tzw. Przed-Indo-Uralski, te tzw. laryngały, synowskie Y-DNA, jak G, N, R1a (L664, M417), R1b, I1/2 itd, a no i ci bidni „od-alańscy” Osetyńcy, czy inni „Irańczycy” rzekomo hasający i buszujący sobie między tymi łańcuchami górskimi… po lasostepie… razem sprawili, że…

Do rzeczy…

Odpowiadając, na samemu sobie postawione pytanie tym razem wybieram STRaToWaNie i WL”o”/u/vCzeNie Za KL”o”/u/v/S+aKieM…

Niniejszym nie mam wyboru i twierdzę, że dalej skutecznie podważam „wiarygodność” cytowanej poniżej pracy naukowej „MORE PONTIC: FURTHER ETYMOLOGIES BETWEEN INDO-EUROPEAN AND NORTHWEST CAUCASIAN”, napisanej przez tzw. dohtora filozofii z Uniwersytetu Harwarda pana JOHN’a COLARUSSO z McMaster University, jak i „stan wiedzy” jej autora,. a za nim reszty oficjalnej germańskiej nauki, zwanej językoznawstwem porównawczym, a za tym wszystkich innych nauk, które mają jakikolwiek związek ze Słowianami i Naszymi Przodkami, a traktują nas w podobny sposób… czyli całkowicie pomijają lub przekłamują Naszą Tradycję i Jej kulturę i osiągnięcia dla całej ludzkości!

Rozumiem, że autor użył w tej pracy TYLKO „oficjalnie atestowanych słów”, zgodnie z oficjalnym sposobem rozumowania oficjalnego po-germańskiego językoznawstwa.

Niech będzie… ale a co ze słowiańskimi rdzeniami i słowami? Czyżby ich nie było… a może autor ich zwyczajnie nie znał?!!

A czy takie słowa w ogóle istnieją w języku słowiańskim, a jeśli tak, to co one znaczą?..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%84
Udomowienie
Koń został udomowiony prawdopodobnie na terenie północnego Kazachstanu w okresie kultury Botai tj. około 3,5 tys. lat p.n.e.[1][2]

Przodkowie i genetyka konia
Przodkami koni orientalnych, od których pochodzą konie gorącokrwiste, były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan; konie zimnokrwiste pochodzą natomiast od konia leśnego z Północnej Europy. Koń Przewalskiego jest obecnie jedynym przedstawicielem gatunku koni dzikich. Rasa konik polski wykazuje bardzo duże podobieństwo do tarpana, lecz nie jest genetycznie tą samą rasą (chociaż poza Polską koniki polskie bywają określane mianem tarpan)[3]. W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia.

Określenia koni

Nazwy koni w zależności od wieku:

sysak – młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki.
odsadek – młody koń odłączony od klaczy matki
źrebię – młody koń poniżej 1 roku.
klaczka – samica konia w wieku 1-3 lat.
ogierek – samiec konia w wieku 1-3 lat.
klacz, kobyła – samica konia powyżej trzeciego roku życia.
ogier – samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu.
(…)

https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%82us

https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%82us_%28ch%C3%B3d%29
Kłus (ang. trot) to dwutaktowy chód zwierząt czworonożnych, w którym stopy w ukośne przeciwnych końcach ciała uderzają o ziemię razem; czyli prawa tylna z lewą przednią i lewa tylna z prawą przednią.

https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%82us_%28je%C5%BAdziectwo%29
Kłus (jeździectwo)

Kłus – chód dwutaktowy konia (również osła, zebry i innych koniowatych). Podczas kłusa dwie przeciwległe kończyny – prawa przednia i lewa tylna (bądź odwrotnie) jednocześnie odbijają się od ziemi.

Istnieją cztery rodzaje kłusa wykonywanego przez konia:

kłus roboczy – naturalny chód konia, w którym koń porusza się rytmicznie i w równowadze, nie wkładając w to większego wysiłku;
kłus pośredni – nieco szybszy od kłusa roboczego i wymagający od konia niezacznego wydłużenia, stosowany jest najczęściej jako jeden z elementów ujeżdżania konia;
kłus wyciągnięty – przy każdym kroku koń maksymalnie wyciąga kończyny, chód ten wykonuje się jedynie podczas pracy na ujeżdżalni;
kłus zebrany – koń porusza się z podstawionym zadem, wykroki są mniej obszerne, lecz bardziej efektowne i sprężyste niż w kłusie pośrednim[1].

Wyróżnia się trzy rodzaje jazdy kłusem:

kłus anglezowany, stosowany najczęściej – jeździec rytmicznie podnosi ciało z siodła co drugi takt czyli w momencie, gdy para nóg („zewnętrzna”) przednia i („wewnętrzna”) tylna przesuwa się do przodu;
kłus ćwiczebny (wysiadywany), stosowany, gdy chcemy zyskać większą kontrolę nad koniem i użyć precyzyjnych pomocy. W kłusie ćwiczebnym jeździec nie unosi się w siodle. Stosowany jest przede wszystkim przy wykonywaniu wolt, półwolt i innych ćwiczeń oraz przy zmianach chodu konia;
kłus w półsiadzie, który polega na lekkim podniesieniu pośladków z siodła i pochyleniu tułowia, przy silniejszym (ale nie nadmiernym) oparciu w strzemionach – stosowany jest rzadziej, głównie jako ćwiczenie i w niektórych sytuacjach jazdy terenowej[1].

W jeździe w stylu western jeździ się przeważnie kłusem ćwiczebnym. Spowodowane jest to budową siodła, które w trakcie anglezowania lub robienia półsiadu nie zapewnia takiej stabilności jak siodło klasyczne, lecz powoduje, że wysiadywanie jest wygodne i przyjemne.

Zawodnik w wyścigu kłusaków

https://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%82usak
Kłusak – typ konia obejmujący kilka ras: kłusaki amerykańskie standardbred (wyhodowane w USA), kłusaki orłowskie (w Rosji), kłusaki rosyjskie (wyhodowane w Rosji w wyniku krzyżowania z kłusakami amerykańskimi) oraz kłusaki francuskie (we Francji).

Używane głównie w wyścigach specjalnych dwukołowych wózków (zwanych sulkami), w których konie te poruszają się wyłącznie szybkim kłusem (za przejście w galop, choćby na kilka kroków, zawodnik zostaje zdyskwalifikowany).

U kłusaków amerykańskich często występuje chód zwany inochodem – koń przestawia kończyny parami: dwie nogi lewe, dwie nogi prawe (jak wielbłąd), podczas gdy w zwyczajnym kłusie nogi konia poruszają się parami po skosie (lewa tylna i prawa przednia i odwrotnie). W Polsce zawody kłusaków są mało popularne, choć stopniowo sytuacja ta ulega zmianie. Wśród fanów wyścigów konnych coraz więcej osób dostrzega zmagania kłusaków, które w odróżnieniu od koni pełnej krwi angielskiej i arabskiej, są długowieczne i mogą rywalizować przez wiele lat. Obecnie wyścigi odbywają się na torze we Wrocławiu (WTWK Partynice) oraz w Warszawie na Służewcu. W przeszłości gonitwy rozgrywano także w Sopocie. W krajach zachodnich i w USA wyścigi kłusaków są tak samo popularne jak wyścigi koni pełnej krwi angielskiej.

W hodowli kłusaków chodzi głównie o szybkość w kłusie, nie o pokrój konia, toteż w typie tym są zarówno osobniki małe, o bardzo lekkiej budowie, w typie konia arabskiego, jak i rosłe i bardziej masywne, w typie konia półkrwi angielskiej. Wysokość: 145–170 cm.

Wyścigi kłusaków na specjalnych torach odbywały się już na przełomie XIX i XX wieku.

https://pl.wiktionary.org/wiki/k%C5%82usownik
kłusownik (język polski)

wymowa:
IPA: [kwuˈsɔvʲɲik], AS: [ku̯usovʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. wymowa ?/i

znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
(1.1) człowiek zajmujący się kłusownictwem, nielegalnie polujący na zwierzęta

odmiana:
(1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga
mianownik kłusownik kłusownicy
dopełniacz kłusownika kłusowników
celownik kłusownikowi kłusownikom
biernik kłusownika kłusowników
narzędnik kłusownikiem kłusownikami
miejscownik kłusowniku kłusownikach
wołacz kłusowniku kłusownicy

hiperonimy:
(1.1) przestępca, myśliwy

wyrazy pokrewne:
rzecz. kłusownictwo n, kłusowanie n

forma żeńska kłusowniczka f

czas. kłusować ndk.
przym. kłusowniczy

etymologia:
zob. kłusować

tłumaczenia:
angielski: (1.1) poacher
białoruski: (1.1) браканьер m
czeski: (1.1) pytlák m
francuski: (1.1) braconnier m
hiszpański: (1.1) furtivo m
nowogrecki: (1.1) λαθροθήρας m
rosyjski: (1.1) браконьер m
słowacki: (1.1) pytliak m
ukraiński: (1.1) браконьєр m

Twierdzę, że jest NIEPRAWDĄ, że w języku słowiańskim rzekomo NIE ISTNIEJĄ rdzenie / słowa, tożsame z tymi z tego tzw. języka PIE, związane z KoNieM, RyDWaNeM, SzyBKoS’C/Tia”, S’WiSTeM… itd.

(Będzie o tym jeszcze szerzej w kolejnych wpisach na ten temat i ponownie podważymy czyjąś wiedzę i wiarygodność…)

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Rydwan
Rydwan – pojazd konny, najczęściej dwukołowy zaprzężony w dwa lub cztery konie, zwykle z tyłu otwarty, znany od około XXVIII w. p.n.e. na całym Bliskim Wschodzie, i w Egipcie od około XVIII w. p.n.e. oraz w starożytnej Grecji od XII wieku p.n.e. (o czym wspomina Homer), później także w Rzymie. Mógł być zaprzężony w dwa konie – wtedy zwał się bigą, lub w cztery i wtedy nazywał się kwadrygą. Jechały nim zazwyczaj stojąc dwie osoby.

Rydwanu używano w różnych celach. Załogę rydwanu mogło tworzyć od dwóch do czterech osób. Jeśli załogę rydwanu tworzyły dwie osoby był to tylko woźnica i łucznik. W załodze czteroosobowej dochodził włócznik i miecznik. Niektórzy zeskakiwali z wozu i walczyli dalej pieszo. Na Bliskim Wschodzie rydwany pojawiają się na polach bitew jeszcze w IV w. p.n.e. W Europie tradycja walki z rydwanu przetrwała najdłużej na Wyspach Brytyjskich, bo do I w n.e. Na początku swego istnienia rydwan służył także do polowań. W Grecji i Rzymie służył głównie do wyścigów w czasie igrzysk olimpijskich, natomiast w cyrkach – także w celach kultowych i reprezentacyjnych.

Rydwan był atrybutem bogów i bogiń:

Afrodyta – miała rydwan zaprzężony w gołębie;
Demeter – miała rydwan zaprzężony w skrzydlate smoki;
Hera – miała rydwan zaprzężony w pawie;
Kybele – miała rydwan zaprzężony w lwy;
Dionizos – miał rydwan zaprzężony w pantery;
Helios – miał rydwan zaprzężony w 4 konie;
Pluton – miał rydwan zaprzężony w kare konie;
Posejdon – miał rydwan zaprzężony w hippokampy.

Mapa przedstawiająca uproszczone drogi i czas rozprzestrzeniania się rydwanu, 2000–500 p.n.e.
[Ta czerwona kropka to południowy (G/H/K)o”/u/vRaL i tzw. Kultura Sintashta]

Map of the approximate maximal extent of the Andronovo culture. The formative Sintashta-Petrovka culture is shown in darker red. The location of the earliest spoke-wheeled chariot finds is indicated in purple. Adjacent and overlapping cultures (Afanasevo culture, Srubna culture, BMAC) are shown in green.

https://en.wikipedia.org/wiki/Sintashta_culture
!Uwaga! (Brak polskojęzycznej strony)
The Sintashta culture, also known as the Sintashta-Petrovka culture[1] or Sintashta-Arkaim culture,[2] is a Bronze Age archaeological culture of the northern Eurasian steppe on the borders of Eastern Europe and Central Asia, dated to the period 2100–1800 BCE.[3] The earliest known chariots have been found in Sintashta burials, and the culture is considered a strong candidate for the origin of the technology, which spread throughout the Old World and played an important role in ancient warfare.[4] Sintashta settlements are also remarkable for the intensity of copper mining and bronze metallurgy carried out there, which is unusual for a steppe culture.[5]

Because of the difficulty of identifying the remains of Sintashta sites beneath those of later settlements, the culture was only recently distinguished from the Andronovo culture.[2] It is now recognised as a separate entity forming part of the ‚Andronovo horizon’.[1]
(…)

https://en.wikipedia.org/wiki/Chariot

…..

Pytanie tylko, a co by było, gdyby tylko wymawiane obecnie słowa przetrwały… I co wtedy, co językoznawcy mogliby porównywać lub odczytywać… by na koniec „poprawnie odtworzyć”… to o co tam im w tych ich germańskich umysłach zaświtało…

Zbadajmy to, czyli rdzenie słowiańskie KL/RS/Z, GL/RS/Z, Z/SL/RS/Z, HL/RS/Z, CL/RS/Z… a właściwie jeden i ten sam rdzeń, tyle tylko, że zmieniany brzmieniowo i znaczeniowo i raz tzw. 1. satem, a raz tzw. 2. centum, 3. kentum, 4. hentum… itp. (Mam na myśli pierwszy dźwięk danego rdzenia i jego postać graficzną.)

1.
ZL”oS’C’/T’, Z”aL, Z”aL”oS’C’/T’…

(S)LoZa, S’Lo”/u’vZ, SL”o”/u/v/(c)H, SL”y(c)H/SzaC’/T’, SL”o”/u/vGa, SL”o”/u/vZ”Ba…

2.
CaL”oS’C’/T’, CieLiSTy…

3.
KL/RS/Z = KL”oS, KL”o”/u/vS, KL”o”/u/vS+aK, KL”o”/u/vS+oWaC’/T’, KL”o”/u/vS+oWNiK… KLuCzyC’/T’, KLaCz, KLuCz, KLeKoT, KoLeC, KoLiC’/T’, KaLaC’/T’…

GL/RS/Z = GL”oS, GRoZa, GL”o”/u/v(C)Hy, GoL”y, GoLeC…

4.
(c)HaL”aS, (c)HLaST, HaRaCz, HaRaTaC/T’, HaRKoTaC’/T’…

Oto kolejny dowód na obalenie wiarygodności podstaw dowodzenia czegokolwiek wynikającego z tej pracy i jej podobnych, posługujących się „dziwnym pomijaniem słowiańskich rdzeni/słów, jako metodą naukową” itd. itp, jak to ma miejsce np. w przypadku kolejnego pana naukowca, jak prof. David W. Anthony i jego książki i prace, gdzie „zapomniał był pewno poszukać”, że także w języku słowiańskim, istnieją rdzenie/słowa odpowiadające za pełny opis budowy wozu, czego on nie umiał był jakoś dziwnie dostrzec… itd:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Horse,_the_Wheel_and_Language
The Horse, the Wheel, and Language: How Bronze-Age Riders from the Eurasian Steppes Shaped the Modern World (ISBN 0-691-05887-3) is a 2007 book by David W. Anthony, which won the Society for American Archaeology’s 2010 Book Award.[1]
(…)

http://www.hartwick.edu/academics/majors-and-minors/social-sciences/anthropology-home/anthropology-faculty/david-anthony

…..

A jeśli ktoś wątpiący jeszcze jest, to proszę zastanowić się, które to słowa i kiedy „atestowane” i przez kogo itd, zostały użyte przez autora tego tekstu, jako podstawy do „wyciągania poprawnych wniosków”… i dlaczego brakuje tu „także kiedyś przecież atestowanych słów słowiańskich…

No chyba, że ktoś twierdzi, że KL”o”/u/vS+aK to jest jakieś od-czyjeś-tam tzw. zapożyczenie… Od-czyje więc,.. hm?

http://www.johncolarusso.net/pdf/Pontic-horse.pdf

(…)
(1) PIE forms for ‘horse’

a. zero-grade * ́93 ́91-ék¤-w-o-s > Greek híppos (with * ́9 ́9 > Gk h)
b.e-grade * ́93e ́91-k¤-wè-s > Greek o#kús,

Hamp would rewrite (1) as (2):

(2) Glottalic Indo-European forms

a. e-grade thematized derivative stem
*(÷W)/- ́èkHJ-w-a-s > Greek híppos
b. e-grade root
*÷W ́/-kHJ-wè-s > Greek o#kús

(3) Reflexes of /kHJw/ (kèw):

a. */kHJw/ > */kJw/ (in Germanic */xw/)

Sanskrit
asèva

Avestan
aspa#-

Old Persian
asa-

Modern Persian
asp (Landahl & Hamp 1997:350)[but Haïm (1961:33; 1967:558) cites asb]

Khotanese Saka
asè(sè)a-

Soghdhian “
sp [= asp] all “horse”

Ossetic
yæfs (Iron), æfsæ (Digoron) “mare” [also Iron (xærg)æfs “mule, hinny” (Abaev 1970:239)]

(Hunza) Wakhi (Iranian)
ya£

Thracian
(kak)asbos, “(evil)horse”, “horse of ill fortune” (very Iranian looking)

Old Lithuanian
a£và “mare”

Old Prussian
aswinan “horse milk”, A£và a river name

Latvian names (after Karulis)
Asu#ne, Asugals, Asva, Ese

Old Latvian dial.
oflssa; “horse”

Old English
eoh, “mare” [Old Saxon ehu]

Armenian
e#£ “donkey”

Venetic
ekvo

Luwian
a-zu-wa-(Melchert in Watkins 1987:182-204)

Tokharian B
yakwe

Illyrian
híkkos (Bonfante 1996:111) (!) (with *CG > CC, as in Hellenic)

b. */kHJw > kHW/ (confined to Italic and Keltic):

Latin
equus

Old Irish
ech “horse”

Old Cornish
ebol

Breton
eboul, both “colt”

Gaulish
Epo- (in names), Epona “goddess of horses”
Scottish Gaelic
/Ex/ (with velar), plural /ex^/ (with palatal) (Hamp, personal communication)

c. *kHJw > *kHWw > kWkW (or > *pHw )> pp (confined to Hellenic):

Mycenaean
iqqo, “horse”

Greek
hièppos “id”

!!!UWAGA!!!
Rdzeni/słów słowiańskich BRAK!!!

…..

Przypisy:

http://johncolarusso.net/publications/articles/linguistics

John Colarusso

Born in California, raised in Mississippi and New Jersey.

John Colarusso first studied physics and then took two degrees in philosophy (BA Cornell, MA Northwestern).

He earned his doctorate in linguistics from Harvard University in 1975. Since 1967 he has studied the Caucasus, its languages, myths, and cultures.

He has taught at McMaster University in Hamilton, Ontario since 1976. Since 1992 he has been active in advising leaders and policy makers in Washington, Ottawa, Moscow, and the Caucasus itself.

In addition to more than sixty-five articles on linguistics, myth, politics, and the Caucasus, he has written three books, edited one, and is finishing two more.

He is married and the father of three children. When relaxing he enjoys hiking and biking, or reading math, paleontology, and the works of William Faulkner.

EDUCATIONAL BACKGROUND

Ph.D., Harvard University, Linguistics Department, Cambridge, Massachusetts, 1975

Harvard University, Middle East Center, 1968-1970

M.A., Northwestern University, Department of Philosophy, Evanston, Illinois, 1969

B.A., Cornell University, Philosophy Department, Ithaca, New York, 1967

Cornell University, Engineering Physics, 1962-1965

EMPLOYMENT HISTORY

August – December 2004, Visiting Scholar, Cornell University, Department of Linguistics

2000-present Professor, Modern Languages and Linguistics, McMaster University (cross appointment)

1988-present Professor, Anthropology, McMaster University

1990-present Associate appointment, Modern Languages and Linguistics

1981 – 88, Associate Professor, Anthropology, McMaster University

1977 – 81, Assistant Professor, Anthropology, McMaster University

1976 – 77, Assistant Professor (part-time), Anthropology, McMaster University

1975 – 1976, Vertragsassistent, Institut für Sprachwissenschaft, Universität Wien, Vienna, Austria