223 Naśladowcy Hitlera? Amerykanie traktowali więźniów obozów koncentracyjnych jak bydło… żeby tylko to!!! :-(

Artykuł o tym jak Usraelczycy traktowali więźniów niemieckich hitlerowskich obozów zagłady, po ich wyzwoleniu w tzw. 1945r, a z drugiej strony, jak otoczyli niemieckich, nazistowskich zbrodniarzy… otoczyli ich parasolem bezpieczeństwa, zebrali ich i zabrali do Usraela, by zwyczajnie w dalszym ciągu prowadzili swoje badania, tyle że tym razem nie dla hitlerowskich, nazistowskich Niemiec, a dla zwycięskiego Usraela!  Jak to powiedział Hitler, zwycięscy nikt nie będzie pytał o to czy mówił prawdę, a że cel uświęca środki… to było jak było i jest jak jest…

Proponuję go przeczytać wszystkim tym, którzy Nam Polakom i Słowianom w ogóle, zarzucają jakieś swoje obrzezane rasistowskie przeciw-polskie, przeciw-słowiańskie oszczerstwa, zwłaszcza tym tzw. żydom i wszystkim tym „nieomylnym i świętym obrońcom demokracji”, jak ten cały Comey i jemu podobni!

No i jak to jest z tym źdźbłem i belką w oku, zakłamani ślepcy? Czytajcie o samych sobie:

” Dla tysięcy ludzi takich jak on nie było miejsca w Stanach Zjednoczonych i innych państwach zwycięskiej koalicji. Musieli czekać całymi miesiącami na pozwolenie opuszczenia obozów. W tym samym czasie za ocean zupełnie legalnie trafiły setki byłych nazistów.

Witano ich tam wręcz z otwartymi rękoma jako specjalistów w różnych dziedzinach. To właśnie oni mieli zapewnić Amerykanom przewagę w rozpoczynającym się wyścigu zbrojeń ze Związkiem Radzieckim. Ale to już historia na zupełnie inny artykuł. „

http://facet.wp.pl/kat,1034179,wid,18015517,wiadomosc.html

Naśladowcy Hitlera? Amerykanie traktowali więźniów obozów koncentracyjnych jak bydło

„Wydaje się, że traktujemy Żydów tak samo jak naziści, z tą jedną różnicą, że nie przeprowadzamy ich eksterminacji” – pisał specjalny wysłannik prezydenta Trumana pod koniec sierpnia 1945 roku. Wypowiadał się o sytuacji więźniów obozów, którzy… wciąż w nich przebywali. I wcale nie przesadzał.

W ostatnich tygodniach II wojny światowej w obozach koncentracyjnych na terenie Niemiec przebywały ciągle setki tysięcy ludzi. Wydawać by się mogło, że moment, gdy do danego kacetu docierali alianccy żołnierze, był końcem ich gehenny. Nic z tych rzeczy. Dla tysięcy tak zwanych dipisów (od angielskiego displaced person), którzy nie mogli powrócić do swojego kraju, przyszłość rysowała się w najczarniejszych barwach.

W pasiakach za obozowymi drutami

Jak podkreśla w swojej książce „Sąsiedzi naziści. Jak Ameryka stała się bezpiecznym schronieniem dla ludzi Hitlera” Eric Lichtblau, alianci zupełnie nie mieli pomysłu, co zrobić z dotychczasowymi więźniami. W efekcie „tysiące osób nadal tkwiących w obozach umierały z powodu chorób i niedożywienia jeszcze długo po klęsce Niemiec. Pozostawały uwięzione za ogrodzeniem wybudowanych przez Hitlera obozów w Dachau, w Bergen-Belsen i w dziesiątkach podobnych miejsc, przekształconych w obozy dla dipisów. Ocalałych otaczał smród śmierci i nędzy…”

Chociaż trudno nam sobie to dzisiaj wyobrazić stłoczeni, niedożywieni więźniowie, którzy przeżyli wojnę, wciąż musieli nosić obozowe pasiaki. Jakby tego jeszcze było mało, w niektórych obozach ofiary brunatnego reżimu przebywały w tych samych barakach, co schwytani hitlerowcy! Zdarzały się wręcz wypadki, że tym ostatnim powierzano zadanie „pilnowania umieszczonych w alianckich obozach Żydów, przez co panowali nad nimi nawet po własnej klęsce”.

Nawet wiele miesięcy po wyzwoleniu ofiary Holokaustu musiały nadal nosić obozowe pasiaki. Na zdjęciu wojskowy kapelan rabin Hershel Schaecter odprawia nabożeństwo dla byłych więźniów obozu w Buchenwaldzie (fot. domena publiczna)

Całości obrazu dopełniał fakt, że Żydom pochodzącym z Niemiec, Włoch, Austrii i innych krajów współpracujących z Hitlerem wcale nie przysługiwał status ofiar! Uznano ich automatycznie za obywateli wrogich państw. W efekcie – jak podkreśla Eric Lichtblau – „zostali zrównani z nazistowskimi więźniami osadzonymi w tym samym miejscu”.

Na ponury żart zakrawa również to, że obsługę medyczną w obozach dla dipisów zasiliły tysiące lekarzy i pielęgniarek, którzy jeszcze niedawno „praktykowali zbrodniczą nazistowską medycynę w obozach koncentracyjnych”.

Traktujemy Żydów tak samo jak naziści

Myli się ten, kto sądzi, że dipisom zapewniono chociaż godziwe wyżywienie. Pod tym względem sytuacja też pozostawiała bardzo wiele do życzenia. W wielu obozach podstawę jadłospisu nadal stanowił czarny, gliniasty chleb, który z trudem dało się przełknąć. Nie może zatem dziwić, że kwitł nielegalny handel. To z kolei bardzo nie podobało się Amerykanom, którzy byli oburzeni faktem, iż Żydzi są „preferencyjnie” traktowani i wykorzystują istniejące w obozach systemy czarnorynkowe, by kupować więcej jedzenia, niż wynosiły przyznawane im racje żywnościowe.

Doszło w końcu do tego, że Jankesi na początku 1946 roku upoważnili niemiecką policję do przeprowadzenia nalotu na obozy w Stuttgarcie i Landsbergu. To z kolei doprowadziło do wybuchu zamieszek. Polała się krew. Jeden z byłych więźniów obozu koncentracyjnego stracił życie. Przeżył Holokaust, aby zginąć w wolnej Europie. To przepełniło czarę goryczy.

Kobiety i dzieci przetrzymywane w obozie koncentracyjnym w Bergen Belsen. Taki widok musiał wstrząsnąć alianckimi żołnierzami. Zdjęcie wykonane w dniu wyzwolenia obozu (fot. domena publiczna)

Prezydent Truman już wcześniej zdecydował o oddelegowaniu do Europy specjalnego wysłannika, który miał zbadać warunki, w jakich żyją dipisi. Wybór padł na Earla Granta Harrisona, byłego komisarza do spraw imigracyjnych i naturalizacyjnych, a także dziekana wydziału prawa Uniwersytetu Pensylwanii.

Jego ustalenia wstrząsnęły Ameryką, mącąc powojenną euforię. W cytowanym przez Erica Lichtblaua raporcie, pisał on między innymi: „W chwili obecnej wydaje się, że traktujemy Żydów tak samo jak naziści, z tą jedną różnicą, że nie przeprowadzamy ich eksterminacji”.

Żydzi stoją niżej niż zwierzęta

Nie wszyscy byli podobnego zdania. Słynny generał George Patton po zapoznaniu się ze stanowiskiem wysłannika Trumana, w swoim pamiętniku zanotował: „Harrison i jemu podobni wierzą, że dipis to istota ludzka, co jest nieprawdą. W szczególności odnosi się to do Żydów, którzy stoją niżej niż zwierzęta”. I to właśnie człowiek o takich poglądach zarządzał obozami dla dipisów!

Generał George Patton – z lewej, pod którego pieczą znajdowały się obozy dla dipisów, miał bardzo jednoznaczną opinię na ich temat (fot. domena publiczna)

Jego postawa wcale nie była odosobniona. Przykładowo, żona prezydenta Trumana unikała jak ognia przyjmowania Żydów w domu, samemu zaś przywódcy Stanów Zjednoczonych prywatnie zdarzało się wyśmiewać „żydków” i „chałaciarzy”.

Dipisi doskonale zdawali sobie sprawę z niechęci, jaką ich powszechnie darzono. Jeden ze smutkiem konstatował: „Kiedy uświadomiliśmy sobie, jak bardzo świat jest obojętny wobec naszej tragedii, zaczęła w nas narastać ogólna niemoc. Wkrótce zaczęliśmy dostrzegać ludzi, którzy przeżyli najgorsze możliwe tragedie w latach wojny, a teraz nagle popełniali samobójstwa, często przez powieszenie”.

Dla tysięcy ludzi takich jak on nie było miejsca w Stanach Zjednoczonych i innych państwach zwycięskiej koalicji. Musieli czekać całymi miesiącami na pozwolenie opuszczenia obozów. W tym samym czasie za ocean zupełnie legalnie trafiły setki byłych nazistów.

Witano ich tam wręcz z otwartymi rękoma jako specjalistów w różnych dziedzinach. To właśnie oni mieli zapewnić Amerykanom przewagę w rozpoczynającym się wyścigu zbrojeń ze Związkiem Radzieckim. Ale to już historia na zupełnie inny artykuł.

Autor: Rafał Kuzak

Tekst opublikowany we współpracy z serwisem Ciekawostkihistoryczne.pl
Przeczytaj również artykuł: Poradnik przetrwania w radzieckim łagrze. Lektura tylko dla ludzi o mocnych nerwach.

Autor: Rafał Kuzak – Magister historii, fan muzyki rockowej i dobrej książki. Współautor „Wielkiej Księgi Armii Krajowej”. Autor ponad stu artykułów poświęconych głównie przedwojennej Polsce i II wojnie światowej. Obecny zastępca redaktora naczelnego „Ciekawostek historycznych”.

…..

Dodatkowe źródło:

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/255760/sasiedzi-nazisci-jak-ameryka-stala-sie-bezpiecznym-schronieniem-dla-ludzi-hitlera

Sąsiedzi naziści. Jak Ameryka stała się bezpiecznym schronieniem dla ludzi Hitlera
Eric Lichtblau

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

tłumaczenie: Wojciech Tyszka
tytuł oryginału: The Nazis Next Door: How America Became a Safe Haven for Hitler’s Men
data wydania: 10 września 2015
ISBN 9788308055878
liczba stron: 376
kategoria: literatura faktu język polski

Reporter „New York Timesa” ujawnia: USA chroniły po wojnie tysiące nazistów.

Jest rok 1945. Ostatnie tygodnie władzy Hitlera, III Rzesza leży u stóp wolnego świata, a naziści winni niewysłowionych zbrodni wkrótce staną przed sądem. Ich czas minął.
Tymczasem, gdy tysiące ludzi wciąż jeszcze cierpi pod nazistowskim jarzmem, przy kominku w eleganckim apartamencie w Szwajcarii zasiadają ze szklaneczkami szkockiej whisky w dłoniach generał Waffen-SS Karl Wolff i Allen Dulles, przyszły szef CIA…

Soobzokov – „führer północnego Kaukazu”; Strughold – ojciec medycyny kosmicznej, a wcześniej doktor-śmierć w Dachau; rakietowy geniusz von Braun odpowiedzialny za skonstruowanie pocisków V2; architekt Holocaustu Otto von Bolschwing, wreszcie Hermine Braunsteiner, brutalna strażniczka z Majdanka przedzierzgnięta w łagodną gospodynię domową z Queens — to zaledwie kilka przykładów. Tuż po wojnie Stany Zjednoczone zwerbowały tysiące nazistów, wśród których byli zarówno uczeni (później współtwórcy amerykańskiego programu kosmicznego), jak i całe zastępy szpiegów pracujących po obu stronach Atlantyku. Podczas zimnej wojny amerykański wywiad korzystał z usług wojennych zbrodniarzy i chronił ich, ukrywając przed światem ich makabryczną przeszłość.

Książka Erica Lichtblaua — laureata Nagrody Pulitzera — jest przełamującą milczenie i porywającą opowieścią o głęboko skrywanych kartach w historii Stanów Zjednoczonych. Kaci Hitlera prowadzący życie szanowanych obywateli w starciu z garstką prawników i dziennikarzy, którzy dzięki wieloletniej determinacji, nękani i inwigilowani przez FBI, przeważyli w walce o prawdę, doprowadzając przed oblicze sądu wielu najgorszych zbrodniarzy, także tych winnych śmierci tysięcy Polaków.

Niesamowite połączenie dramatu prawniczego i powieści szpiegowskiej. A wszystko wydarzyło się naprawdę.

Henrietta_Weissmann | 2015-10-08
Łyżka dziegciu w beczce amerykańskich osiągnięć w dziedzinie lotów kosmicznych i w zimnej wojnie. Ojcem medycyny kosmicznej był Hubertus Strughold, który przeprowadzał makabryczne eksperymenty na więźniach obozów koncentracyjnych, zaś ojcem lotów kosmicznych Wernher von Braun (nazwiska jak z komiksu, Hellboy się kłania), który wynalazł rakiety V-2 produkowane pod jego nadzorem przez umierających masowo z głodu i wycieńczenia niewolników. Amerykanom nie przeszkadzała współpraca ze zbrodniarzami wojennymi, wręcz wyrywano ich sobie z rąk. O nazistów rywalizowali także Brytyjczycy i Sowieci. Autor na podstawie kilku przypadków (spraw sądowych i medialnych) opisuje w reporterskim stylu drogę jaką przeszła Ameryka od przyjmowania nazistów z otwartymi ramionami po wyrzucanie ich prawniczymi sztuczkami.

anetapzn | 2015-10-27
Autor niniejszej książki Eric Lichtblau, to laureat Nagrody Pulitzera i jak się w trakcie lektury okazało doskonały dokumentalista i pisarz.

Wiosna 1945 roku to okres końca II wojny światowej, a jednocześnie wyzwalania kolejnych krajów. Jednak to także czas, gdy setki tysięcy hitlerowców wręcz rozpierzchły się po świecie. Natomiast ich ofiary, które przeżyły holocaust, nadal pozostawały uwięzione. Nadal przez kolejne długie miesiące ludzie ci pozostawali w tych samych obozach, choć strażnikami byli inni ludzie. Ocaleni, choć nadal nie wolni, żyli w dalszym ciągu w bardzo złych warunkach. Znaleźli się oni w powojennym czyśćcu. To określenie, którego używa Lichtblau idealnie oddaje koszmar sytuacji.

Jak wspomina w książce jeden z Żydów – po wyzwoleniu, przebywając nadal w obozach czuli się, jak nikomu niepotrzebne graty. Paradoksalnie ich wojenni oprawcy, setki tysięcy katów, rozpierzchli się po świecie. Nie napotykając zbyt wielu przeszkód, setki tysięcy byłych ssmanów, gestapowców, obozowych strażników z wizami i fałszywymi dokumentami rozpoczynało życie na innych kontynentach, m.in. w USA. Oczywiście, zarówno fałszywe dokumenty przedstawiające zbrodniarzy, jako ofiary, jak i wizy do amerykańskiej wolności, były bardzo trudno dostępne, a w związku z tym drogie. Pozwolić sobie na nie mogli ci, którzy w okresie II wojny światowej parali się grabieżczym i zbrodniczym procederem.

Ucieczka nazistów z jednej strony, a z drugiej – nadal okrutne traktowanie wyzwolonych przez ich oswobodzicieli zza oceanu. Przy czym wizy dla więźniów obozów nazistowskich były przez władze amerykańskie bardzo niechętnie wydawane. Mimo światowych apeli, Amerykanie tuż po zakończeniu wojny wydali zaledwie 40 tysięcy wiz dla byłych więźniów. Natomiast dziesiątki tysięcy nazistów przedostało się do USA z łatwością oszukując tamtejsze władze.

W ciągu kolejnych lat, wielu z owych nazistów idealnie wtopiło się w amerykańskie otoczenie, wielu stało się znanymi, o ironio ogólnie szanowanymi osobami, wielu pełniło ważne funkcje nawet w amerykańskim kongresie, biznesie. W tym czasie setki tysięcy ocalonych walczylo z traumatycznymi lekami, głodem, chłodem, chorobami.
Całkowicie jednak kuriozalnym jest fakt, iż wielu nazistów, którzy kilka miesięcy temu torturowali więźniów, po wyzwoleniu ponownie stało się ich strażnikami. Miało to miejsce w Dachau. Tam ponad 600 nazistów rekrutujących się spośród tamtejszych zbrodniarzy, kapo, lekarzy pilnowało ocalałych więźniów, tych samych, na których kilka, kilkanaście tygodni wcześniej przeprowadzali najokrutniejsze, najbardziej zbrodnicze eksperymenty. Nie do wyobrażenia dla nas. A co musieli czuć ci więźniowie?!

Kiedy wieści o całym powojennym koszmarze ocalonych dotarły do USA do prezydenta Trumana, ten oddelegował do inspekcji obozów specjalnego komisarza. Jego raport był szokujący. Wielu nie chciało w niego uwierzyć. A to dopiero początek historii, którą opowiada w swojej książce Eric Lichtblau. Z każdą kolejną stroną, którą czytamy jest gorzej. Autor opowiada o wielu niewyobrażalnych dla nas procederach, których dopuścili się po wojnie zarówno naziści, jak i władze USA. M.in. wybielano życiorysy nazistów. Dotyczyło to Niemców oraz ich kolaborantów. W ten sposób pomagano im przedostać się do USA, a z wielu z nich tworzono szpiegów wykorzystywanych w zimnej wojnie.To tylko jeden z grzechów jakich w okresie powojennym dopuścił się rząd USA. Wielu z amerykańskich polityków, wojskowych dowódców było wręcz zafascynowanych hitlerowskimi ideami, dokonaniami. Ba, wykorzystywano je nagminnie.

Czy ktoś za te hańbiące USA czyny odpowiedział? Czy odpowiedzieli sami ukrywający się w Ameryce hitlerowcy? Do czego jeszcze posunęły się obie strony? Odpowiedź na te i wiele innych pytań, które nasuną się w trakcie lektury, znajdziecie w niniejszej, doskonale napisanej książce.

Niewątpliwym jej plusem jest bardzo duża ilość źródeł, z których Lichtblau czerpał wiedzę. Są nimi różnorodne zapiski, licznie przeprowadzone rozmowy ze świadkami oraz niedawno odtajnione dokumenty. To co działo się z poszczególnymi nazistami, jak działała machina ich przedostawania się do Ameryki, jak pomagały im w tym władze tego kraju, jak chroniono morderców, katów, ludzi Hitlera, wszystko to co oburza w trakcie lektury zostało ukazane w książce rzetelnie i dawkowane jest stopniowo. Dzięki temu końcowy efekt jest jeszcze bardziej spektakularny.Gorąco zachęcam do lektury tej doskonale opracowanej, popartej licznymi dokumentami książki. Czyta się ją na równi z wielka przyjemnością, która jest efektem ogromu pracy badawczej autora oraz dobrego pióra, jak i niedowierzaniem. Minus daję tylko za zgromadzone na końcu książki przypisy.

Triskel | 2015-10-04
„Sąsiedzi naziści. Jak Ameryka stała się bezpiecznym schronieniem dla ludzi Hitlera” to książka, która traktuje o życiu nazistów w Stanach Zjednoczonych po drugiej wojnie światowej. Pozycja ta pokazuje jak dużą wagę dla zbrodniarzy miała pomoc CIA i FBI, podczas ucieczki i zmiany tożsamości. Mocny wątek dotyczy również „łowców nazistów”, którzy deptali po piętach dawnym katą i oprawcom. Według raportu „New York Timesa” USA chroniły po wojnie tysiące nazistów.

W 1945 roku dobiegły w końcu kresu rządy Hitlera oraz III rzeszy. Nadchodzi nieunikniony sąd nad zbrodniarzami. Jednak gdy ludzie cierpią nadal trwogę pod nazistowskim jarzmem, oprawcy w luksusie popijają sobie drogie trunki. Generał Waffen-SS Karl Wolff i Allen Dulles, przyszły szef CIA w ukryciu dobijają interesów. Gdzie pieniądze są ważniejsze niż honor i sprawiedliwość.

Książka Erica Lichtblaua przełamuje w końcu milczenie i opowiada o skrywanych od dawna tajemnicach. Pokazuje mroczne karty historii Stanów Zjednoczonych, pokazuje katów Hitlera, którzy dzięki pomocy wpływowych osób zyskali nowe życie. Oprawcy prowadzący życie praworządnych obywateli, budzą powszechną niechęć i odrazę. Książka ta jest dramatem prawniczym pomieszanym z powieścią szpiegowską. Śmierć tysięcy Polaków wydarzyła się na prawdę, sprawiając, że czytane wydarzenia przeżywa się silniej. Głównym wątkiem w książce jest operacja Paperclip, w ramach której amerykańskie władze przyjęły najwybitniejszych naukowców niemieckich tuż po wojnie. Sprawiając, że w USA doszło do szybkiego skoku technologicznego. Osoby poszukujące sprawiedliwości miały utrudnione zadanie przez zakrojone na szeroką skalę działania amerykańskich władz. Po latach doszło do cząstkowej sprawiedliwość i niektórzy zbrodniarze zostali ukarani. Jednak nielegalna nazistowska emigracja była tak duża, że złapani zostali na prawdę nieliczni, a wielu oprawców uciekło sprawiedliwości. Książkę kończy smutna prawda mówiąca, że kara wymierzona zbrodniarzom wojennym nie została współmiernie dokonana. Jednak z drugiej strony, jaka kara byłaby wystarczająca dla tak okrutnych i odrażających zbrodni…

„Sąsiedzi naziści. Jak Ameryka stała się bezpiecznym schronieniem dla ludzi Hitlera” w końcu ujawnia choć rąbek od dawna skrywanej prawdy. Prawdy, która może z początku szokować i budzić niedowierzanie i brak zrozumienia. Książka w szczególności potrzebna amerykańskiemu czytelnikowi, który ma bardzo małe pojęcie o realiach II wojny światowej. Po książkę powinny sięgnąć osoby chcące dowiedzieć się więcej informacji odnośnie realiów po drugiej wojnie światowej. W końcu powstaje coraz więcej książek demaskujących powojenne losy nazistowskich katów i ich obrońców, dla których przede wszystkim liczył się zysk. Oby więcej takich publikacji. jak najbardziej polecam.