263 Oszczercy atakują podstępnie, czyli po rzekomych „polskich obozach” idą krok dalej i piszą w kanadyjskiej książce o rzekomym „polskim SS”!!! 04

Posted on by


Murder of Poles in Kórnik, 20 October 1939

Chciałbym zakończyć te serię wpisów poświęconym oszczerstwom (w tym przypadku o rzekomym tzw. „polskim SS) bezpodstawnie rzucanym na Polskę i Polaków, przez wszelkiej maści zakłamanych przeciw-polskich bydlaków i skurwysynów (także przez skurwycórki, jak np. te „Kanadyjki”, o których była mowa w poprzednich wpisach).

Żeby to zrobić muszę jeszcze napisać dwa artykuły.

Pierwszy z nich, czyli ten właśnie będzie zbiorem wiadomości i źródeł dotyczących „sił zbrojnych SS”, jak i innych formacji SS (także międzynarodowych lub raczej w większości międzynarodowych!!!), w których podczas 2 Wojny Światowej służyli obywatele różnych państw. Należy przy tym pamiętać, że całe to SS BYŁO FORMACJĄ DO KTÓREJ WSTĘPOWAŁO SIĘ DOBROWOLNIE, A NIE BYŁO SIĘ WCIELANYM NA SIŁĘ, czyli ci którzy tam służyli, ROBILI TO Z ICH WŁASNEJ I NIEPRZYMUSZONEJ WOLI, JAKO OCHOTNICY!!! 😦

Drugi artykuł będzie poświęcony podsumowaniu, jak do całej tej obżydliwej przeciw-polskiej ustawki, której celem było i jest bezpodstawne zhańbienie Wszystkich Polek i Polaków, odnoszą się różne osoby i jak to jest „tłumaczone i usprawiedliwiane”… np. przez różnych takich „patriotóf”, „snafcóf tematu”, czy inne jak teraz dobrze widać… marne moralne ałtorytety…

WIECZNA SŁAWA I CHWAŁA NASZYM BOHATERSKIM SŁOWIAŃSKIM / POLSKIM PRZODKOM,.. NASZYM MATKOM I NASZYM OJCOM,.. SIOSTROM, BRACIOM, CIOCIOM, WUJKOM, BABCIOM, DZIADKOM, PRABABCIOM, PRADZIADKOM… KTÓRE / KTÓRZY OD PIERWSZYCH CHWIL 2 WOJNY ŚWIATOWEJ, MĘŻNIE WALCZYLI Z NIEMIECKIMI BARBARZYŃSKIMI NAJEŹDŹCAMI I ICH WSPÓŁPRACOWNIKAMI… DO KOŃCA… A NAWET DŁUŻEJ… TEGO CIĄGLE PRZEMILCZANEGO PRZECIW-SŁOWIAŃSKIEGO LUDOBÓJSTWA!!!

WSZYSTKIM TYM DO SZCZĘTU SKURWIAŁYM PRZECIW-POLSKIM TCHÓRZLIWYM OSZCZERCOM, OSZUSTOM, KŁAMCOM ITD. POŚWIĘCAM SZCZEGÓLNIE TEN WPIS!!! PATRZCIE…

NICZYM SIĘ OD TYCH ZBRODNIARZY Z SS NIE RÓŻNICIE,.. BO SKORO JESTEŚCIE TERAZ ZDOLNI DO TAKICH PODŁOŚCI, JAK PRZYPISYWANIE POLSKIM OFIAROM SS ROLI ICH ZBYDLĘCONYCH OPRAWCÓW… TO GDYBYŚCIE TYLKO MOGLI, MORDOWALIBYŚCIE NAS SŁOWIAN (A POLAKÓW SZCZEGÓLNIE), DOKŁADNIE TAK SAMO, JAK TO ROBILI CI ZBRODNIARZE Z SS!!!

WY DO CZUBKÓW WASZYCH GŁÓW ZASRANE TCHÓRZE, POKAŻCIE CHOCIAŻ JEDNĄ JEDNOSTKĘ TEGO RZEKOMEGO TZW. „POLSKIEGO SS”!!! NIE MACIE NIC, POZA TYMI WASZYMI POKRĘTNYMI KŁAMSTWAMI… NIE MACIE NIC… ŻADNEJ WIARYGODNOŚCI… NIE MACIE NIC… NAWET WSTYDU…

SPECJALNE ŻYCZENIA DLA TYCH CO NADAL UDAJĄ, ŻE TO WSZYSTKO O CZYM PISZĘ W TEJ SERII, TO „PRZYPADKOWA POMYŁKA, BŁĄD GRAMATYCZNY” ITD..:

NIECH WAS ŻAŁOSNE SKURWYSYNY SZLAK TRAFI ZE ZŁOŚCI!!! WIECZNA HAŃBA WAM WSZYSTKIM, KIMKOLWIEK JESTEŚCIE I GDZIEKOLWIEK JESTEŚCIE!!! 😦

(Do tego bezprzykładnie obżydiwego przeciw-polskiego oszustwa, mającego na celu zupełne zamazanie, kim tak naprawdę były ofiary zbrodniczych hitlerowskich Niemiec i ich współpracowników, powrócę jeszcze… bo to co dzieje się obecnie, jest to tylko bezpośredni ciąg dalszy wielkiej przeciw-słowiańskiej zbrodni ludobójstwa i niszczenia Tradycji Słowiańskiej, popełnianej rękami różnych wyznawców tradycji pustynnej…) 😦

https://pl.wikipedia.org/wiki/Waffen-SS
Waffen-SS (niem. Zbrojne SS) – zbrojne oddziały niemieckiej nazistowskiej formacji paramilitarnej Schutzstaffel (niem. eskadra ochronna), znane również pod skrótem SS.


Emblemat Waffen SS

Historia
Państwo: III Rzesza
Sformowanie: maj 1940
Patron: Reichsführer-SS Heinrich Himmler
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych: wojska lądowe

Spis treści

Narodziny wojsk SS


Lekkie działo piechoty z jednostki kawalerii Waffen-SS podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku.
(Formacje Waffen-SS powstały w maju 1940 roku. Ten podpis jest mylący także z tego powodu, że na zdjęciu przedstawiony jest pododdział artylerii konnej, a nie kawalerii.*)

!!!UWAGA!!!
*Nie wiem o co tu chodzi z tym opisem, bo pojawił się przy kopiowaniu materiału z wikipedii, ale nie jest tam widoczny!!! Wikipedia przeczy sama sobie, choćby z tego względu, że na zdjęciu nie ma żadnego „działa”, a jest to rodzaj dwukołowej bryczki… Dodatkowo nie wiadomo w końcu kiedy to całe Waffen-SS powstało…

Głównym motywem tworzenia wojsk Waffen-SS był ich (początkowo) ochotniczy charakter. Dzięki temu można było powoływać do wojska Volksdeutschów, czyli Niemców nie będących obywatelami niemieckiego państwa w chwili wybuchu wojny, jak również ochotników z państw sojuszniczych czy okupowanych. Przykładem może być kariera Arthura Phlepsa, obywatela Rumunii, który został karnie usunięty z wojska za publiczną obrazę króla. Phleps został przyjęty do Waffen-SS i dowodził dywizją. Aby ułatwić wstępowanie niemieckich ochotników do Waffen-SS, obniżono wiek kandydata do lat 17, podczas gdy poborowi do armii regularnej (Wehrmacht) musieli ukończyć 18 lat. Prekursorem formacji wojskowych SS był powołany w 1923 roku elitarny oddział szturmowy Stosstrup Hitler. SS, czyli Schutzstaffeln der NSDAP (dosłownie: eskadry ochronne NSDAP). Waffen-SS zostało powołane do życia 9 listopada 1933[1] roku. Do 1934 roku było formalnie częścią SA Ernsta Röhma, miało podobną strukturę i takie same stopnie służbowe. Zadaniem nowej organizacji była ochrona wyższych funkcjonariuszy NSDAP oraz zebrań i większych zgromadzeń partyjnych. Od 1929 roku na czele SS stał Heinrich Himmler, wówczas jeszcze niewiele znaczący członek partii narodowosocjalistycznej. To za jego poleceniem SS z małej, 300-osobowej organizacji ochronnej rozrosła się tak, że później stała się nieformalnym „państwem w państwie” w strukturze władzy III Rzeszy. Ambicję jej przywódcy stanowiło stworzenie własnych, prywatnych sił zbrojnych, czego zalążkiem był elitarny oddział przybocznej gwardii ochronnej Hitlera, Leibstandarte Adolf Hitler.

Dwiema następnymi formacjami, które przyczyniły się do powstania struktur wojskowych SS, były jednostki Totenkopf, tzw. oddziały trupiej główki, (SS-Totenkopfverbände, w skrócie SS-TV), oraz oddziały dyspozycyjne SS (SS-Verfügungstruppe, w skrócie SS-VT). Pierwsza skupiała załogi oddziałów wartowniczych rozbudowywanych obozów koncentracyjnych. Druga stanowiła zorganizowaną i wyszkoloną na sposób wojskowy rezerwę sił policyjnych, przeznaczoną do zapewniania bezpieczeństwa wewnętrznego w Niemczech. Po 1933 roku doszło do podziału jednostek SS na tzw. aktywne SS, w których skład oprócz wymienionych trzech formacji weszła jeszcze służba bezpieczeństwa (Sicherheitsdienst, w skrócie SD) oraz instytucje centralne SS. Cała reszta członków SS (organizacja ta w grudniu 1938 roku liczyła już ponad 226 tys. członków) wchodziła w skład Allgemeine SS (Powszechne SS), które miało pełnić funkcję rezerwy dla powyższych formacji. Po rozpoczęciu II wojny światowej Allgemeine SS tworzyło rodzaj policji pomocniczej.

Przed wybuchem wojny charakter najbliższy wojskowemu miał oddział SS-Verfügungstruppen. Ich członkowie nosili mundury polowe zbliżone krojem do używanych przez Wehrmacht. W 1940 roku wszystkie trzy oddziały SS powiększono do rozmiarów pułków. Wyposażono je w ciężki sprzęt bojowy, a w ich składzie pojawiły się m.in. jednostki artylerii, saperów czy łączności. Oprócz szkolenia indywidualnego poświęcono też więcej czasu na potrzeby wyszkolenia taktycznego całych jednostek. To wszystko odróżniało oddziały SS od typowych formacji policyjnych, czyniło je jednostkami zdolnymi do działań wojskowych. W 1938 roku Hitler zdecydował: „Aktywne SS oraz Allgemeine SS nie wchodzą w skład Wehrmachtu ani policji. Jest to stała jednostka militarna wyłącznie do mojej dyspozycji.” We wrześniu 1939 roku na terytorium Polski w towarzystwie regularnej armii niemieckiej wkroczyły następujące jednostki SS: „Leibstandarte SS Adolf Hitler” (LSSAH), SS-Verfügungstruppen (SS-VT) oraz SS-Totenkopfverbände (SS-TV). W Polsce esesmani walczyli ze zmiennym szczęściem. Pułk Leibstandarte odniósł wiele sukcesów, ale z kolei pułk SS-VT Germania został w nocnym boju pod Jaworowem niemal całkowicie zniszczony przez żołnierzy 11 Karpackiej DP.

Nie jest tajemnicą, że zazdrośni generałowie Wehrmachtu postrzegali elitarne siły SS bardziej jako konkurencję niż wsparcie podczas działań wojennych. Taki stan rzeczy utrzymał się właściwie aż do końca wojny, choć później nastawienie dowództwa względem oddziałów SS ulegało zmianie pod wpływem informacji o ich niezwykłej waleczności i tego, iż siły SS potrafiły niejednokrotnie wygrywać bitwy w pojedynkę i często ratować Wehrmacht w sytuacjach niemal beznadziejnych, co w ostatnich latach wojny stało się niemal normą.

Krytyka, której poddano pułk SS-Verfügungstruppen spowodowała, iż jesienią 1939 roku na rozkaz Hitlera, Himmler nakazał połączyć pojedyncze pułki SS: Deutschland, odbudowany pułk Germania oraz stworzony z austriackich rekrutów pułk Der Führer, by w ten sposób utworzyć dywizję zmotoryzowaną o nazwie SS-Verfügungsdivision (od lutego 1941 roku SS-Division Reich), która w 1940 roku wzięła udział w walkach we Francji. W uznaniu zasług podczas walk w Polsce oddział Leibstandarte Adolf Hitler został rozbudowany tak, że powstał w pełni zmotoryzowany pułk piechoty. Tymczasem pułk Totenkopf, który podczas kampanii w Polsce dał się poznać jako jednostka niezwykle waleczna, ale bezlitosna, podobnie jak oddział SS-VT, został połączony z kilku pułków SS: SS-Heimwehr Danzig, SS-Wachsturmbann Eimann czy batalionu Totenkopfstandarte oraz nowych, młodych rekrutów z Allgemeine SS i policji. Zostali oni poddani normalnemu przeszkoleniu wojskowemu. W ten sposób stworzono całkiem nową jednostkę bojową o nazwie SS-Totenkopf Division. 1 stycznia 1940 roku Heinrich Himmler nadał wszystkim formacjom, wchodzącym dotąd w skład tzw. aktywnej SS, nową jednolitą nazwę – Waffen SS (po raz pierwszy nazwa ta pojawiła się na dokumencie z 22 listopada 1939).

Historia


Inspekcja 2 Dywizji Pancernej SS Das Reich, ZSRR 1942 r.

Oddziały zostały utworzone w maju 1940 rozkazem Himmlera, ale już wcześniej istniało kilka elitarnych pułków funkcjonujących w ramach SS (SS-Verfügungstruppen, SS-VT), które walczyły w kampanii wrześniowej. Służyło w nich 18 tysięcy żołnierzy. Przed kampanią we Francji postanowiono rozbudować Waffen-SS do czterech dywizji. W czerwcu 1941 roku formację tę tworzyły 4 dywizje i wiele samodzielnych brygad. Służyło w nich łącznie 220 tys. żołnierzy.

Po ataku na ZSRR doceniono bitność esesmanów i zaczęto tworzyć kolejne dywizje, w tym z ochotników z innych państw, np. z Norwegii, Danii, Holandii, Belgii, Łotwy i Estonii. Z czasem powstały jednostki bośniackie, ukraińskie i inne. Pod dowództwem Waffen-SS walczył również korpus kozacki[2].

Gwałtowny rozwój jednostek Waffen-SS nastąpił po 20 lipca 1944, kiedy to Heinrich Himmler objął stanowisko szefa Ersatzheer (służb mobilizacyjnych i szkoleniowych). Wtedy nowe dywizje pancerne i zmotoryzowane były tworzone wyłącznie w ramach Waffen-SS. W grudniu 1944 Waffen-SS osiągnęło szczyt swojego rozwoju. W jego skład wchodziło 38 dywizji (niektóre nie w pełni skompletowane), około 15 brygad i mnóstwo mniejszych jednostek, w których służyło aż 950 tys. żołnierzy, z czego Niemcy stanowili niewiele ponad jedną trzecią (nie licząc volksdeutschów). Waffen-SS miało także sztab armii (6 Armia Pancerna SS) i 16 sztabów korpusów[2].

W końcowej fazie wojny kilka elitarnych dywizji Waffen-SS (m.in. Leibstandarte SS Adolf Hitler, Totenkopf, Wiking, Das Reich, Hohenstaufen, Hitlerjugend, Nederland) było najlepiej wyposażonymi i najbitniejszymi oddziałami armii niemieckiej.

Ponosząc ogromne straty (w kwietniu 1945 było już tylko 580 tys. żołnierzy), oddziały Waffen-SS walczyły do końca wojny. Mają na koncie wiele zbrodni, z których większość popełniły na froncie wschodnim. Jako część SS, Waffen-SS zostało uznane przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze za organizację zbrodniczą.

Z powodu odrębnej struktury dowodzenia i własnych służb łączności oddziały Waffen-SS miały trudności z bliską współpracą z wykonującymi te same zadania oddziałami Wehrmachtu. Kultywujący pruską tradycję oficerowie Wehrmachtu żywili szczerą pogardę do swoich odpowiedników z Waffen-SS, gdyż zgodnie z prawdą twierdzili, że kariera kadry Waffen-SS zależała od ich „zapału ideologicznego”, a nie od ich zdolności dowodzenia na polu bitwy. Fakt, że oddziały Waffen-SS były faworyzowane przez Hitlera i innych funkcjonariuszy NSDAP podczas decydowania o przydziałach sprzętu i rekrutów, także wpływał negatywnie na współpracę między Waffen-SS a Wehrmachtem, który uważał, że wykorzystałby te środki w znacznie bardziej efektywny sposób.

Gwałtowna rozbudowa Waffen SS wymusiła w pewnym momencie skorzystanie z uzupełniania strat jednostek drogą poboru. Na skutek oporu niektórych poborowych przed służbą w Waffen-SS, a nie w Wehrmachcie (co miewało miejsce w niektórych katolickich regionach Niemiec, np. Bawarii; dowodziło to zarazem, że przynajmniej w niektórych kręgach społeczeństwa niemieckiego wbrew głoszonej propagandzie SS miało wątpliwa reputację), przyjęto zasadę możliwości wyboru przez rekrutów dalszej służby w Waffen-SS bądź Wehrmachcie po odbyciu szkolenia rekruckiego.

Dużą rolę w kreacji legendy Waffen-SS miała również oficjalna propaganda hitlerowska.

Pochodzenie cudzoziemskich żołnierzy Waffen-SS

Kraj pochodzenia Liczba Jednostki Narodowość
Albania 3 tys. 21 DGór Albańczycy
Belgia 23 tys. 5 DPanc, 27 DGrenPanc Flamandowie
15 tys. 5 DPanc, 28 DGren Walonowie
Wielka Brytania 50 Wolny Korpus Brytyjski Brytyjczycy
Bułgaria 600-1000 SS Panzer Zerstörer Regiment (bułgarski) Bułgarzy
Chorwacja 30 tys. 7 DGór, 13DGór, 23 DGór Chorwaci, Bośniacy
Dania 10 tys. Freikorps Danmark, 5 DPanc, 11 DGrenPanc Duńczycy
Indie 3500 Wolny Legion Hinduski Hindusi
Estonia 20 tys. 20 DGren Estończycy
Finlandia 1000 Fiński Batalion Ochotniczy Finowie
Węgry 15 tys. (?) 22 DKaw, 25 DGren, 26 DGren Węgrzy
Łotwa 39 tys. 15 DGren, 19 DGren Łotysze
Holandia 50 tys. 5 DPanc, 23 DGrenPanc, 34 DGren Holendrzy
Norwegia 6 tys. Ochotniczy Legion Norweski, 5 DPanc, 11 DGrenPanc Norwegowie
Francja 8 tys. 33 DGren Francuzi
Włochy 20 tys. 29 DGren Włosi
Galicja 25 tys. 14 DGren Ukraińcy[3]
ZSRR 12 tys. 29 DGren, 30 Dywizja Grenadierów SS (2 rosyjska), 30 Dywizja Grenadierów SS (1 białoruska) Rosjanie, Białorusini
40-50 tys. (?) XV Kozacki Korpus Kawalerii SS Kozacy
8 tys. 1 Tatarska Brygada Górska SS, Wschodnioturecki Związek Bojowy Waffen-SS Tatarzy, Azerowie, Turkmeni, Kirgizi, Uzbecy
Rumunia 3 tys. 103. Pułk Niszczycieli Czołgów Rumuni
Serbia 15 tys. 7 DGór, 21 DGór, Serbski Korpus Ochotniczy Serbowie, Albańczycy
Hiszpania 1000 101 hiszpańska kompania ochotnicza SS, 3 kompania 1 batalionu 28DGren Hiszpanie
Szwecja 100-130 5 DPanc, 11DGrenPanc Szwedzi
Szwajcaria 700-800 5 DPanc, 11DGrenPanc niemieckojęzyczni Szwajcarzy

Oprócz tego w Waffen-SS służyli w niewielkiej liczbie: Słoweńcy, Grecy, Czesi, Litwini, Słowacy oraz Luksemburczycy. Dane nie obejmują kilkudziesięciu tysięcy volksdeutschów – z terytorium Polski w granicach z 1939[2].

Związki taktyczne

Dywizje

Inne oddziały

Niektóre ze zbrodni Waffen-SS

Waffen-SS po wojnie

Weterani Waffen-SS zorganizowali się po wojnie w związku tradycji Hilfsgemeinschaft auf Gegenseitigkeit der ehemaligen Angehörigen der Waffen-SS (HIAG), który do połowy lat 70. miał wpływy w organizacjach Bundeswehry oraz w partiach politycznych Niemiec[14] Dopiero na początku lat 80. partie polityczne zaczęły się dystansować, CDU zakończyła swoją współpracę. Związek federalny rozwiązał się w 1992, znalazłszy się pod obserwacją Federalnego Urzędu Ochrony Konstytucji w związku z podejrzeniem współpracy z organizacjami neonazistowskimi.

Ukraińscy weterani SS zostali upamiętnieni w swoim kraju, gdzie we Lwowie powstał pomnik upamiętniający żołnierzy 14 Dywizji Grenadierów SS, a jedną z ulic Tarnopola nazwano imieniem tej jednostki.

Podobna tendencja do gloryfikacji Waffen-SS jako oddziałów walczących z radzieckim okupantem występuje też na Łotwie.

Ciekawostki


Zachowany napis Waffen SS na framudze drzwi wejściowych Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie

Na framudze drzwi wejściowych do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie można obejrzeć zachowany napis Waffen SS. Pochodzi z okresu okupacji niemieckiej, gdy w gmachu mieściły się magazyny SS.

Przypisy

  • Flaherty T. H.: The Third Reich: The SS. Time-Life, 2004, s. 144. ISBN 1-84447-073-3.
  • David Miller: Fighting Men of World War II: Axis Forces: Units, Equipment & Weapons. New York: Chartwell Books, s. 184-193. ISBN 978-0-7858-2815-0.
  • Ukraińcy służyli również w dywizjach : SS Leibstandarte SS Adolf Hitler, SS Totenkopf, SS Wiking, SS Hohenstaufen, SS Frundsberg, SS Reichsführer SS, SS Maria Theresia, SS (1 białoruska), SS Dirlewanger, SS (1 rosyjska)
  • Aleksander Lasik: Sztafety Ochronne w systemie niemieckich obozów koncentracyjnych. Oświęcim: Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu, 2007, s. 170, 172, 176, 180, 186. ISBN 978-83-60210-32-1.
  • Chronology of the development of facism and the anti-facist struggle of the peoples of Jugoslavia 1941-1945
  • Ryszard Majewski: Waffen SS. Mity i rzeczywistość. Wrocław: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1983, s. 247. ISBN 83-03-00102-7.
  • Apoloniusz Zawilski: Polskie fronty. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1996, s. 463 (tom2). ISBN 83-86857-23-4.
  • Źródło: Grzelak, Stańczyk, Zwoliński: Armia Berlinga i Żymierskiego, Warszawa, 2002, ISBN 83-88973-27-4
  • Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988, s. 531 (tom 3). ISBN 83-11-07038-5.
  • Źródło: Grzelak, Stańczyk, Zwoliński: Armia Berlinga i Żymierskiego, Warszawa, 2002, ISBN 83-88973-27-4
  • Polski czyn zbrojny w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1988, s. 531 (tom 3). ISBN 83-11-07038-5.
  • Szymon Datner: Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach wojennych w II wojnie światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961, s. 75.
  • Tadeusz Cyprian, Jerzy Sawicki: Ludzie i sprawy Norymbergi. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1967, s. 324.
  • Karsten Wilke:Verband der Unbelehrbaren?

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Waffen-SS

Zobacz też

biogramy Generałów SS

Linki zewnętrzne

Narodowy socjalizm (nazizm niemiecki)

https://en.wikipedia.org/wiki/Waffen-SS


Bundesarchiv Bild 101III-Lerche-46-02, Frankreich, Ordensverleihung an Waffen-SS.jpg
Soldiers of the Waffen-SS receive decorations. 21 June 1940

Waffen-SS

Active 1933–45
Country  Nazi Germany
Allegiance Adolf Hitler
Branch Schutzstaffel
Type
Size 38 Divisions and many minor units at its peak (approx. 1,000,000)
Part of Wehrmacht (de facto)
Garrison/HQ SS Führungshauptamt, Berlin
Motto Meine Ehre heißt Treue
(My Honour is Loyalty)[1][a]
Colors Black, White, Red
Engagements World War II
Commanders
Ceremonial chief Heinrich Himmler
Notable
commanders

The Waffen-SS (German pronunciation: [ˈvafən.ɛs.ɛs], Armed SS) was created as the armed wing of the Nazi Party‚s Schutzstaffel (SS, „Protective Squadron”). Its military formations included men from Nazi Germany, along with volunteers and conscripts from both occupied and un-occupied lands.[2]

The Waffen-SS grew from three regiments to over 38 divisions during World War II, and served alongside the Heer (regular army) but was never formally part of it.[3] Adolf Hitler resisted integrating the Waffen-SS into the army, as it was intended to remain the armed wing of the Party and to become an elite police force once the war was won.[4] Prior to the war, it was under the control of the SS Führungshauptamt (SS operational command office) beneath Reichsführer-SS Heinrich Himmler. Upon mobilization its tactical control was given to the High Command of the Armed Forces (Oberkommando der Wehrmacht).[5]

Initially membership was only open to people of Germanic „Aryan” origin,[6] who were said to be the Herrenvolk (master race), according to Nazi racial ideology. The rules were partially relaxed in 1940, although groups considered by Nazis to be „sub-human” like ethnic Poles or Jews remained excluded.[7][8] Hitler authorized the formation of units composed largely or solely of foreign volunteers and conscripts. Foreign SS units were made up from men in Albania, Armenia, Azerbaijan, Belarus, Belgium (both Wallonia and Flanders), Bulgaria, Denmark, Estonia, Finland, France, Galicia, Georgia, Hungary, India, Ireland, Italy, Latvia, Lithuania, Luxembourg, Netherlands, Norway, Romania, Russia (including Cossack and Tatar, Turkic SSR Republics), Slovakia, Slovenia, Spain, Sweden, Ukraine, Independent State of Croatia, Asian Regiment, Arab Regiment, USA (15-20 volunteers) and a small number of British troops.

At the post-war Nuremberg trials the Waffen-SS was condemned as a criminal organisation due to its connection to the Nazi Party and involvement in numerous war crimes. Waffen-SS veterans were denied many of the rights afforded to veterans who had served in the Heer (army), Luftwaffe (air force) or Kriegsmarine (navy). An exception was made for Waffen-SS conscripts sworn in after 1943, who were exempted because of their involuntary servitude.

Contents

Origins (1929–39)


Parade for the third anniversary of the Leibstandarte SS Adolf Hitler on the barracks’ grounds. Sepp Dietrich is at the lectern. May 1935.

The origins of the Waffen-SS can be traced back to the selection of a group of 120 SS men in March 1933 by Josef „Sepp” Dietrich to form the Sonderkommando Berlin.[9] By November 1933 the formation was 800 men strong, and at a remembrance ceremony in Munich for the tenth anniversary of the failed Munich Putsch the regiment swore allegiance to Hitler. The oaths pledged were Pledging loyalty to him alone and Obedience unto death.[9] The formation was given the title Leibstandarte (Bodyguard Regiment) Adolf Hitler (LAH).[10] On 13 April 1934, by order of Himmler, the regiment became known as the Leibstandarte SS Adolf Hitler (LSSAH).[10]

The Leibstandarte demonstrated their loyalty in June 1934 during the Night of the Long Knives, the purge of the Sturmabteilung (SA).[9] The SA had over two million members at the end of 1933. Led by one of Hitler’s oldest comrades, Ernst Röhm, the SA represented a threat to Hitler’s relationship with the German Army and threatened to sour his relations with the conservatives of the country, people whose support Hitler needed to solidify his position in the German government. Hitler decided to act against the SA.[11] The SS was put in charge of eliminating Röhm and the other high-ranking officers of the SA.

The Night of the Long Knives between 30 June and 2 July 1934 saw the killing of approximately 82 SA men, including almost its entire leadership, effectively ending the power of the SA. This action was largely carried out by the Leibstandarte SS Adolf Hitler.[9] In September 1934, Hitler authorized the formation of the military wing of the Nazi Party and approved the formation of the SS-Verfügungstruppe (SS-VT), a special service troop under Hitler’s command.[9] The SS-VT had to depend on the German Army for its supply of weapons and military training, and they had control of the recruiting system through local draft boards responsible for assigning conscripts to the different branches of the Wehrmacht to meet quotas set by the German High Command (Oberkommando der Wehrmacht or OKW in German). The SS was given the lowest priority for recruits.[12]

Even with the difficulties presented by the quota system, Heinrich Himmler formed two new SS regiments, the SS Germania and SS Deutschland, which together with the Leibstandarte and a communications unit made up the SS-VT.[12] At the same time Himmler established the SS-Junkerschule Bad Tölz and SS-Junkerschule Braunschweig for training officers to lead the new regiments.[12] Both schools used the regular army training methods and used former Army officers to train potential officers.[12]

Himmler initially in 1934 set stringent requirements for Waffen-SS recruits. They were to be German nationals who could prove their Aryan ancestry back to 1800, unmarried, and without a criminal record. A four-year commitment was required. Recruits had to be between the ages of 17 and 23, at least 1.74 metres (5 ft 9 in) tall (1.78 metres (5 ft 10 in) for the Leibstandarte). Concentration camp guards had to make a one-year commitment, be between the ages of 16 and 23, and at least 1.72 metres (5 ft 8 in) tall. All recruits were required to have perfect teeth and eyesight and provide a medical certificate.[13] By 1938 the height restrictions were relaxed, up to six dental fillings were permitted, and eyeglasses for astigmatism and mild vision correction were allowed. Once the war commenced, the physical requirements were no longer strictly enforced, and essentially any recruit who could pass a basic medical exam was considered for Waffen-SS service.[14] Recruiting of ethnic Germans from other countries began in April 1940, and units consisting of non-Germanic recruits were formed beginning in 1942.[15] Non-Germanic units were not considered to be part of the SS, which still maintained its strict racial criteria, but rather were considered to be foreign nationals serving under the command of the SS.[16]

Members of the SS could be of any religion except Judaism (Jewish), but atheists were not allowed. „Atheism is the only world-view or religious view that is not tolerated within the SS”, Himmler wrote in 1937.[17]

In 1936, Himmler selected former Lieutenant General Paul Hausser to be Inspector of the SS-VT with the rank of Brigadefuhrer. Hausser worked to transform the SS-VT into a credible military force that was a match for the regular army.[18][19]

On 17 August 1938, Hitler declared that the SS-VT would have a role in domestic as well as foreign affairs, which transformed this growing armed force into the rival that the army had feared.[20] He decreed that service in the SS-VT qualified to fulfill military service obligations, although service in the SS-Totenkopfverbände or SS-TV would not. Some units of the SS-TV would, in the case of war, be used as reserves for the SS-VT, which did not have its own reserves.[21] For all its training, the SS-VT was untested in combat. In 1938, a battalion of the Leibstandarte was chosen to accompany the army troops in occupying Austria during the Anschluss, and the three regiments of the SS-VT participated in the occupation of the Sudetenland that October. In both actions no resistance was met.[19][21]

World War II

1939
Invasion of Poland


Murder of Poles in Kórnik, 20 October 1939

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/47/WaffenSS.jpg
NCO cap of the Waffen-SS infantry

Himmler’s military formations at the outbreak of the war comprised several subgroups which would become the basis of the Waffen-SS.

  • The Leibstandarte SS Adolf Hitler, under then Obergruppenführer[b] Josef „Sepp” Dietrich
  • The Inspectorate of Verfügungstruppe, under Gruppenführer Paul Hausser, which commanded the Deutschland, Germania and Der Führer regiments. The latter was recruited in Austria after the Anschluss and was not yet combat-ready.[22]
  • The Inspectorate of Concentration Camps, under Gruppenführer Theodor Eicke, which fielded four infantry and one cavalry Death’s-Head Standarten, comprising camp guards of the SS-Totenkopfverbände. These troops wore the SS-TV skull and crossbones rather than the SS-VT „SS” runes.
  • Police units of Obergruppenführer und General der Polizei Kurt Daluege‚s Ordnungspolizei, which reported to Himmler in his capacity as Chief of German Police. These troops used police ranks and insignia rather than those of the SS.

In August 1939, Hitler placed the Leibstandarte and the SS-VT under the operational control of the Army High Command (OKH).[22] Himmler retained command of the Totenkopfstandarten, for employment behind the advancing combat units in what were euphemistically called „police and security duties”.

In spite of the swift military victory over Poland in September 1939, the regular army felt that the performance of the SS-VT left much to be desired; its units took unnecessary risks and had a higher casualty rate than the army.[22] They also stated that the SS-VT was poorly trained and its officers unsuitable for combat command. As an example, OKW noted that the Leibstandarte had to be rescued by an army regiment after becoming surrounded at Pabianice by the Poles.[22] In its defence, the SS insisted that it had been hampered by having to fight piecemeal instead of as one formation, and was improperly equipped by the army to carry out its objectives.[22] During the invasion, the Leibstandarte (LSSAH) became notorious for torching villages; members of the LSSAH also murdered 50 Jews in the town of Błonie, near Warsaw.[23]

Himmler insisted that the SS-VT should be allowed to fight in its own formations under its own commanders, while the OKW tried to have the SS-VT disbanded altogether.[22] Hitler was unwilling to upset either the army or Himmler, and chose a third path. He ordered that the SS-VT form its own divisions but that the divisions would be under army command.[22] (…)

1940 expansion

Himmler gained approval for the Waffen-SS to form its own high command, the Kommandoamt der Waffen-SS within the SS-Führungshauptamt, which was created in August 1940. It received command of the SS-VT (the Leibstandarte and the Verfügungs-Division, renamed Reich) and the armed SS-TV regiments (the Totenkopf-Division together with several independent Totenkopf-Standarten).

In 1940 SS chief of staff Gottlob Berger approached Himmler with a plan to recruit volunteers in the conquered territories from the ethnic German and Germanic populations. At first Hitler had doubts about recruiting foreigners, but he was persuaded by Himmler and Berger.[35] He gave approval for a new division to be formed from foreign nationals with German officers. By June 1940, Danish and Norwegian volunteers had formed the SS Regiment Nordland, with Dutch and Flemish volunteers forming the SS Regiment Westland. The two regiments, together with Germania (transferred from the Reich Division), formed the SS Division ‚Wiking.[36] A sufficient number of volunteers came forward requiring the SS to open a new training camp just for foreign volunteers at Sennheim in Alsace-Lorraine.[36]
(…)

1941

Soviet Union

Operation Barbarossa, the German invasion of the Soviet Union, started on 22 June 1941, and all the Waffen-SS formations participated (including the SS Reich, which was formally renamed to SS Das Reich by the Fall of 1941).


Men and horses of the SS Cavalry Brigade. September 1941.

SS Division Nord in northern Finland took part in Operation Arctic Fox with the Finnish Army and fought at the disastrous battle of Salla, where against strong Soviet forces they suffered 300 killed and 400 wounded in the first two days of the invasion. Thick forests and heavy smoke from forest fires disoriented the troops and the division’s units completely fell apart.[40] By the end of 1941, Nord had suffered severe casualties. Over the winter of 1941–42 it received replacements from the general pool of Waffen-SS recruits, who were supposedly younger and better trained than the SS men of the original formation, which had been drawn largely from Totenkopfstandarten of Nazi concentration camp guards.

The rest of the Waffen-SS divisions and brigades fared better. The SS Totenkopf and Polizei divisions were attached to Army Group North, with the mission to advance through the Baltic states and on to Leningrad.[19][41] The SS Division Das Reich was with Army Group Centre and headed towards Moscow.[19][41] The SS Division Wiking and the Leibstandarte were with Army Group South, heading for the Ukraine and the city of Kiev.[19][41]

The war in the Soviet Union proceeded well at first, but the cost to the Waffen-SS was extreme: by late October the Leibstandarte was at half strength due to enemy action and dysentery that swept through the ranks.[42] Das Reich lost 60% of its strength and was still to take part in the Battle of Moscow. The unit was decimated in the following Soviet offensive. The Der Führer Regiment was reduced to 35 men out of the 2,000 that had started the campaign in June.[42] Altogether, the Waffen-SS had suffered 43,000 casualties.[42]

While the Leibstandarte and the SS divisions were fighting in the front line, behind the lines it was a different story. The 1 SS Infantry and 2 SS Infantry Brigades, which had been formed from surplus concentration camp guards of the SS-TV, and the SS Cavalry Brigade moved into the Soviet Union behind the advancing armies. At first they fought Soviet partisans and cut off units of the Red Army in the rear of Army Group South, capturing 7,000 prisoners of war, but from mid-August 1941 until late 1942 they were assigned to the Reich Main Security Office headed by Reinhard Heydrich.[40][43] The brigades were now used for rear area security and policing, and were no longer under army or Waffen-SS command. In the Autumn of 1941, they left the anti-partisan role to other units and actively took part in the Holocaust. While assisting the Einsatzgruppen, they participated in the liquidation of the Jewish population of the Soviet Union, forming firing parties when required. The three brigades were responsible for the murder of tens of thousands by the end of 1941.[43]


A teenage boy views his murdered family before his own death. Zboriv, Ukraine, 1941

Because it was more mobile and better able to carry out large-scale operations, the SS Cavalry Brigade had 2 regiments with a strength of 3500 men and played a pivotal role in the transition to the wholesale extermination of the Jewish population.[44] In the summer of 1941, Himmler assigned Hermann Fegelein to be in charge of both regiments.[45] On 19 July 1941 Himmler assigned Fegelein’s regiments to the general command of HSSPF Erich von dem Bach-Zelewski for the „systematic combing” of the Pripyat swamps, an operation designed to round up and exterminate Jews, partisans, and civilians in that area of Byelorussian SSR.[46]

Fegelein split the territory to be covered into two sections divided by the Pripyat River, with the 1st Regiment taking the northern half and the 2nd Regiment the south.[47] The regiments worked their way from east to west through their assigned territory, and filed daily reports on the number of people killed and taken prisoner. By 1 August the SS Cavalry Regiment 1 under the command of Gustav Lombard was responsible for the death of 800 people; by 6 August, this total had reached 3,000 „Jews and partisans”.[48] Throughout the following weeks, soldiers of SS Cavalry Regiment 1 under Lombard’s command murdered an estimated 11,000 Jews and more than 400 dispersed soldiers of the Red Army.[49] Thus Fegelein’s units were among the first in the Holocaust to wipe out entire Jewish communities.[50] Fegelein’s final operational report dated 18 September 1941, states that they killed 14,178 Jews, 1,001 partisans, 699 Red Army soldiers, with 830 prisoners taken and losses of 17 dead, 36 wounded, and 3 missing.[51][52] Historian Henning Pieper estimates the actual number of Jews killed was closer to 23,700.[53]
(…)

1942

1942 expansion

In 1942, the Waffen-SS was further expanded and a new division was entered on the rolls in March. By the second half of 1942 an increasing number of foreigners, many of whom were not volunteers, began entering the ranks.[54] The 7th SS Volunteer Mountain Division Prinz Eugen was recruited from Volksdeutsche (ethnic Germans) drafted under threat of punishment by the local German leadership[54] from Croatia, Serbia, Hungary, and Romania and used for anti-partisan operations in the Balkans.[40][55] Himmler approved the introduction of formal compulsory service for the Volksdeutsche in German occupied Serbia.[54] Another new division was formed at the same time, when the SS Cavalry Brigade was used as the cadre in the formation of the 8th SS Cavalry Division Florian Geyer.[40]
(…)

1943

1943 expansion


Grand Mufti of Jerusalem, Haj Amin al-Husseini inspects Bosnian Waffen SS recruits, November 1943

The Waffen-SS expanded further in 1943: in February the 9th SS Panzer Division Hohenstaufen and its sister division, the 10th SS Panzer Division Frundsberg, were formed in France. They were followed in July by the 11th SS Volunteer Panzergrenadier Division Nordland created from Norwegian and Danish volunteers. September saw the formation of the 12th SS Panzer Division Hitlerjugend using volunteers from the Hitler Youth. Himmler and Berger successfully appealed to Hitler to form a Bosnian Muslim division, and the 13th Waffen Mountain Division of the SS Handschar (1st Croatian), the first non-Germanic division, was formed, to fight Josip Broz Tito‚s Yugoslav Partisans. This was followed by the 14th Waffen Grenadier Division of the SS (1st Galician) formed from volunteers from Galicia in western Ukraine. The 15th Waffen Grenadier Division of the SS (1st Latvian) was created in 1943, using compulsory military service in the Ostland. The final new 1943 division was the 16th SS Panzergrenadier Division Reichsführer-SS, which was created using the Sturmbrigade Reichsführer SS as a cadre. By the end of the year, the Waffen-SS had increased in size from eight divisions and some brigades to 16 divisions.
(…)

Warsaw Ghetto uprising


Stroop Report original caption: „The leader of the grand operation.” SS-Brigadeführer Jürgen Stroop (center) watches housing blocks burn.

The Warsaw Ghetto Uprising was a Jewish insurgency that arose within the Warsaw Ghetto from 19 April to 16 May, an effort to prevent the transportation of the remaining population of the ghetto to Treblinka extermination camp. Units involved from the Waffen-SS were 821 Waffen-SS Panzergrenadiers from five reserve and training battalions and one cavalry reserve and training battalion.[62][63]
(…)

1944

1944 expansion


After D-Day, the Indische Legion was transferred from the Heer to Waffen-SS.[67]

The Waffen-SS expanded again during 1944. January saw the formation of the 19th Waffen Grenadier Division of the SS (2nd Latvian), formed from the two SS Infantry Brigades as cadre with Latvian conscripts. The 20th Waffen Grenadier Division of the SS (1st Estonian) was formed via general conscription in February 1944, around a cadre from the 3 Estonian SS Volunteer Brigade. The 21st Waffen Mountain Division of the SS Skanderbeg (1st Albanian) was formed in March 1944 from Albanian and Kosovan volunteers, for anti-partisan duties in Albania and Kosovo.[68] A second Waffen-SS cavalry division followed in April 1944, the 22nd SS Volunteer Cavalry Division Maria Theresia. The bulk of the soldiers were Hungarian Army Volksdeutsche conscripts transferred to the Waffen-SS following an agreement between Germany and Hungary. The 23rd SS Volunteer Panzer Grenadier Division Nederland followed, formed from the 4th SS Volunteer Panzergrenadier Brigade Nederland, but it was never more than a large brigade. The 24th Waffen Gebirgs Division der SS was another division that was never more than brigade size, consisting mainly of ethnic German volunteers from Italy and volunteers from Slovenia, Croatia, Serbia, and Ukraine. They were primarily involved in fighting partisans in the Kras region of the Alps on the frontiers of Slovenia, Italy, and Austria, the mountainous terrain requiring specialized mountain troops and equipment.[69] Two Hungarian divisions followed: the 25th Waffen Grenadier Division of the SS Hunyadi (1st Hungarian) and the 26th Waffen Grenadier Division of the SS (2nd Hungarian). These were formed under the authority of the Hungarian defense minister, at the request of Himmler. One regiment from the Hungarian Army was ordered to join, but they mostly consisted of Hungarian and Rumanian volunteers.[70]

The 27th SS Volunteer Division Langemarck was formed next in October 1944, from Flemish volunteers added to the 6th SS Volunteer Sturmbrigade Langemarck, but again it was nothing more than a large brigade. The 5th SS Volunteer Sturmbrigade Wallonien was also upgraded to the 28th SS Volunteer Grenadier Division Wallonien, but it too was never more than a large brigade. Plans to convert the Kaminnski Brigade into the 29th Waffen Grenadier Division of the SS RONA (1st Russian) were dropped after the execution of their commander, Bronislav Kaminski; instead the Waffen Grenadier Brigade of SS (Italian no. 1) became the 29th Waffen Grenadier Division of the SS (1st Italian). The 30th Waffen Grenadier Division of the SS (2nd Russian) was formed from the Schutzmannschaft-Brigade Siegling. The final new division of 1944, was the 31st SS Volunteer Grenadier Division, formed from conscripted Volksdeutsche, mainly from the Batschka region of Hungary.
(…)

Warsaw Uprising


Ruins of Warsaw’s old town market square. In total, eighty-five percent of the city was destroyed and nearly 200,000 civilians killed.

At the other end of Europe, the Waffen-SS was dealing with the Warsaw Uprising. Between August and October 1944, the Dirlewanger Brigade (recruited from criminals and the mentally ill throughout Germany) and the S.S. Sturmbrigade R.O.N.A. Russkaya Osvoboditelnaya Narodnaya Armiya (Russian National Liberation Army)[90] which was made up of ethnic Russian collaborators were both sent to Warsaw to put down the uprising. During the battle, the Dirlewanger behaved atrociously, raping, looting, and killing citizens of Warsaw regardless of whether they belonged to the Polish resistance or not; the unit commander SS-Oberführer Oskar Dirlewanger encouraged their excesses. The unit’s behavior was reportedly so bestial and indiscriminate that Himmler was forced to send a battalion of SS military police to ensure the Dirlewanger convicts did not turn their aggressions against the leadership of the brigade or other nearby German units.[91] At the same time they were encouraged by Himmler to terrorize freely, take no prisoners, and generally indulge their perverse tendencies. Favoured tactics of the Dirlewanger men during the siege reportedly included the ubiquitous gang rape of female Poles, both women and children; playing „bayonet catch” with live babies; and torturing captives to death by hacking off their arms, dousing them with gasoline, and setting them alight to run armless and flaming down the street.[92][91] The Dirlewanger brigade committed almost non-stop atrocities during this period, in particular the four-day Wola massacre.


Photo taken by the Polish Underground showing the bodies of women and children murdered by SS troops in Warsaw Uprising, August 1944

The other unit, Waffen-Sturm-Brigade R.O.N.A. was tasked with clearing the Ochota district in Warsaw that was defended by members of the Polish Home Army. Their attack was planned for the morning of 5 August, but when the time came, the RONA unit could not be found; after some searching by the SS military police, members of the unit were found looting abandoned houses in the rear of the German column. Later, thousands of Polish civilians were killed by the RONA SS men during the events known as Ochota massacre; many victims were also raped.[d][e] In following weeks, the RONA unit was moved south to the Wola district, but it fared no better in combat there than it did in Ochota; in one incident a sub-unit of the RONA brigade advanced to loot a captured building on the front line, but was subsequently cut off from the rest of the SS formation and wiped out by the Poles. Following the fiasco, SS-Brigadeführer Bronislav Vladislavovich Kaminski, the unit’s commander, was called to Łódź to attend a SS leadership conference. He never arrived; official Nazi sources blamed Polish partisans for an alleged ambush that killed the RONA commander. But according to various other sources he was arrested and tried by the SS, or simply shot on the spot by the Gestapo. The behaviour of the RONA during the battle was an embarrassment even to the SS, and the alleged rape and murder of two German Strength Through Joy girls may have played a part in the eventual execution of the brigade’s commander.[93]

Vistula River line

In late August 1944, 5 SS Wiking was ordered back to Modlin on the Vistula River line near Warsaw, where it was to join the newly formed Army Group Vistula. Fighting alongside the Luftwaffe’s Fallschirm-Panzer Division 1 Hermann Göring, they annihilated the Soviet 3rd Tank Corps. The advent of the Warsaw Uprising brought the Soviet offensive to a halt, and relative peace fell on the front line. The division remained in the Modlin area for the rest of the year, grouped with the 3 SS Totenkopf in the IV SS Panzer Corps. Heavy defensive battles around Modlin followed for the rest of the year. Together they helped force the Red Army out of Warsaw and back across the Vistula River, where the Front stabilized until January 1945.
(…)

1945

1945 expansion

The Waffen-SS continued to expand in 1945. January saw the 32nd SS Volunteer Grenadier Division 30 Januar formed from the remnants of other units and staff from the SS-Junkerschules. In February the Waffen-Grenadier-Brigade der SS „Charlemagne” was upgraded to a division and became known as the 33rd Waffen Grenadier Division of the SS Charlemagne (1st French). At this time it had a strength of 7,340 men.[102] The SS Volunteer Grenadier-Brigade Landstorm Nederland was upgraded to the 34th SS Volunteer Grenadier Division Landstorm Nederland. The second SS Police division followed when the 35th SS and Police Grenadier Division was formed from SS Police units that had been transferred to the Waffen-SS. The Dirlewanger Brigade was reformed as the 36th Waffen Grenadier Division of the SS. There was now a real shortage of Waffen-SS volunteers and conscripts, so units from the Army were attached to bring it up to strength. The third SS Cavalry division 37th SS Volunteer Cavalry Division Lützow was formed from the remnants of the 8 SS Florian Geyer and 22 SS Maria Theresia, which had both been virtually destroyed. The last Waffen-SS division was the 38th SS Division Nibelungen, which was also formed from students and staff from the SS-Junkerschule, but consisted of only around 6,000 men, the strength of a normal brigade.

The XV SS Cossack Cavalry Corps, which contained the 1 SS Cossack Division, was transferred to the Waffen-SS on 1 February 1945. Despite the refusal of its commander, General von Pannwitz, to enter the SS, the corps was placed under SS administration and all Cossacks became formally part of the Waffen-SS.[103]
(…)

Operation Solstice

Operation Solstice, or the „Stargard Tank Battle” (February 1945) was one of the last armoured offensive operations on the Eastern Front. It was a limited counter-attack by the three corps of the Eleventh SS Panzer Army, which was being assembled in Pomerania, against the spearheads of the 1st Belorussian Front. Originally planned as a major offensive, it was executed as a more limited attack. It was repulsed by the Red Army, but helped to convince the Soviet High Command to postpone the planned attack on Berlin.[105]

Initially the attack achieved a total surprise, reaching the banks of the Ina River and, on 17 January, Arnswalde. Strong Soviet counter-attacks halted the advance, and the operation was called off. The III (Germanic) SS Panzer Corps, was pulled back to the Stargard and Stettin on the northern Oder River.

East Pomeranian Offensive

The East Pomeranian Offensive lasted from 24 February to 4 April, in Pomerania and West Prussia. The Waffen-SS units involved were the 11 SS Nordland, 20 SS Estonian, 23 SS Nederland, 27 SS Langemark, 28 SS Wallonien, all in the III (Germanic) SS Panzer Corps, and the X SS Corps, which did not command any SS units.[106]

In March 1945, the X SS Corps was encircled by the 1st Guards Tank Army, 3rd Shock Army, and the Polish 1st Army in the area of Dramburg. This pocket was destroyed by the Red Army on 7 March 1945.[107][108] On 8 March 1945, the Soviets announced the capture of General Krappe and 8,000 men of the X SS Corps.[109]
(…)

War crimes


Photograph from the Stroop Report, prepared for Jürgen Stroop

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/40/Car_in_Oradour-sur-Glane4.jpg
Burned out cars and buildings still litter the remains of the original village in Oradour-sur-Glane, as left by Das Reich SS division

The separately organised Allgemeine SS was responsible for the administration of extermination camps. Many members of it and the SS-Totenkopfverbände subsequently became members of the Waffen-SS, forming the initial core of the 3rd SS Totenkopf Division.[22][25] Many Waffen-SS members and units were responsible for war crimes against civilians and allied servicemen. After the war the SS organisation as a whole was held to be a criminal organization by the post-war German government, due to evidence that it was responsible for war crimes. Formations such as the Dirlewanger and Kaminski Brigades were singled out, and many others participated in large-scale massacres or smaller-scale killings such as murder of 34 captured allied servicemen ordered by Josef Kieffer during Operation Bulbasket in 1944, the Houtman affair,[127] or murders perpetrated by Heinrich Boere. The most infamous incidents include the following:

The linking of the SS-VT with the SS-Totenkopfverbände (SS-TV) in 1938 posed important questions about Waffen-SS criminality,[21] since the SS-TV were already responsible for imprisonment, torture, and murder of Jews and other political opponents through providing the personnel for manning of the concentration camps. Their leader, Theodor Eicke, who was the commandant of Dachau, inspector of the camps, and murderer of Ernst Röhm, later became the commander of the 3rd SS Totenkopf Division.[18] With the invasion of Poland, the Totenkopfverbände troops were called on to carry out „police and security measures” in rear areas. What these measures involved is demonstrated by the record of SS Totenkopf Standarte Brandenburg. It arrived in Włocławek on 22 September 1939 and embarked on a four-day „Jewish action” that included the burning of synagogues and the execution en masse of the leaders of the Jewish community. On 29 September the Standarte travelled to Bydgoszcz to conduct an „intelligentsia action”. Approximately 800 Polish civilians and what the Sicherheitsdienst (SD) termed „potential resistance leaders” were killed. Later the formation became the 3rd SS Panzer Division Totenkopf, which one of the elite SS divisions, but from the start they were among the first executors of a policy of systematic extermination.

Waffen-SS formations were found guilty of war crimes, especially in the opening and closing phases of the war.[128] In addition to documented atrocities, Waffen-SS units assisted in rounding up Eastern European Jews for deportation and utilised scorched earth tactics during anti-partisan operations. Some Waffen-SS personnel convalesced at concentration camps, from which they were drawn, by serving guard duties. Other members of the Waffen-SS were more directly involved in genocide.[129]

The end of the war saw a number of war crime trials, including the Malmedy massacre trial. The counts of indictment related to the massacre of more than 300 American prisoners „in the vicinity of Malmedy, Honsfeld, Büllingen, Ligneuville, Stoumont, La Gleize, Cheneux, Petit Thier, Trois Ponts, Stavelot, Wanne, and Lutrebois„, between 16 December 1944 and 13 January 1945, and the massacre of 100 Belgian civilians mainly in the vicinity of Stavelot.[130]

During the Nuremberg Trials, the Waffen-SS was declared a criminal organisation,[128] except conscripts from 1943 onward, who were exempted from that judgement as they had been forced to join.

HIAG
Main article: HIAG


Kurt Meyer (standing, left) cheers the crowd at a HIAG convention in the late 1950s, while Paul Hausser (seated, center) looks on

HIAG (German: Hilfsgemeinschaft auf Gegenseitigkeit der Angehörigen der ehemaligen Waffen-SS, literally „Mutual aid association of former Waffen-SS members”) was a lobby group and a revisionist veteran’s organisation founded by former high-ranking Waffen-SS personnel in West Germany in 1951. It campaigned for the legal, economic and historical rehabilitation of the Waffen-SS, using contacts with political parties to manipulate them for its purposes.[131][132][133]

HIAG’s historical revisionism encompassed multi-prong propaganda efforts, including periodicals, books and public speeches, alongside a publishing house that served as a platform for its publicity aims.[132][134] This extensive body of work – 57 book titles and more than 50 years of monthly periodicals – have been described by historians as revisionist apologia: [a] „chorus of self-justification”;[135]„crucible of historical revisionism”;[136] „false” and „outrageous” claims;[137] „most important works of [Waffen-SS] apologist literature” (in reference to books by Hausser and Steiner);[138] and „exculpating multi-volume chronicle” (in reference to the history of the SS Division Leibstandarte).[139]

Always in touch with its Nazi past, HIAG was a subject of significant controversy, both in West Germany and abroad.[131][133][140][141] The organisation drifted into right-wing extremism in its later history; it was disbanded in 1992 at the federal level, but local groups, along with the organisation’s monthly periodical, continued to exist at least through the 2000s, possibly into the 2010s.[142][143]

While the HIAG leadership only partially achieved the goals of legal and economic rehabilitation of Waffen-SS,[144] falling short of their „extravagant fantasies about [Waffen-SS’s] past and future”,[145] HIAG’s propaganda efforts have led to a reshaping of the image of Waffen-SS in popular culture.[132] The results are still felt, with scholarly treatments being drowned out by a „veritable avalanche of titles”,[146] including amateur historical studies, memoirs, picture books, websites, and wargames.[147]

See also


Waffen-SS soldiers are executed by the U.S. Army at Dachau on 29 April 1945.

Arland B. Musser – United States Holocaust Memorial Museum, courtesy of National Archives and Records Administration, College Park

Dachau, Bavaria, Germany: This picture shows an execution of SS troops in a coalyard in the area of Dachau concentration camp during the liberation of the camp. III-SC 208765, Credit NARA.

https://en.wikipedia.org/wiki/Waffen-SS_foreign_volunteers_and_conscripts

Waffen-SS foreign volunteers and conscripts
From Wikipedia, the free encyclopedia


Recruitment posters and logos of different Waffen-SS divisions from across Europe.

Active 1940–45
Allegiance Nazi Germany
Branch Schutzstaffel
Size 39 divisions
Part of SS Regiment Nordland,
SS Regiment Westland [1]

Contents

The Waffen-SS foreign volunteers and conscripts during World War II were members of the Waffen-SS who have been recruited or conscripted mainly from among the nationals of Nazi-occupied Europe. The recruitment began in April 1940 with the creation of two regiments: the Waffen SS Regiment Nordland (for Danish, Norwegian, and Swedish volunteers), and the Waffen SS Regiment Westland (for Dutch, and Flemish volunteers). As the Waffen SS Freiwilligen grew in numbers, the volunteers were grouped into Legions (with the size of battalion or brigade); their members included the so-called Germanic non-Germans as well as ethnic German officers originating from the occupied territories (i.e. the Volksdeutsche). Following Operation Barbarossa – as the war on the Eastern front raged – the Freiwilligen made up one half of the entire Waffen-SS fighting force.[1][2] Notably, by February 1942 the recruitment to the Waffen-SS in south-east Europe turned into compulsory conscription for all German minorities of military age by the „iron law of their ethnicity”.[3]

Frantic recruiting of all available manpower including SS takeover of complete Army, Navy, and Air Force units was introduced in 1943 in order to rebuild understrength regiments depleted by high casualty rates.[4] A system of nomenclature developed to formally distinguish personnel based on their place of origin. The formations with non-German volunteers of Germanic background were officially named Freiwilligen (Scandinavians, Dutch, the Flemish, Walloons, and the Frenchmen), while the units with preponderance of the so-called non-German Volksdeutsche from satellite countries – organized into independent legions – had a designation Waffen attached to their names for the ease of formal identification.[4] They were forbidden to display the SS-runes reserved for the original Reichsdeutsche.[5] Despite manpower shortages, Waffen-SS remained faithful to the racist ideology of the Third Reich, barring undesirable ethno-racial and religious minorities from service.[6][7][8]

History of the Waffen-SS

The Waffen-SS (Armed SS) was created as the militarized wing of the Schutzstaffel (SS; „Protective Squadron”) of the Nazi Party after the Night of the Long Knives.[9] When Adolf Hitler came to power in 1933, his paramilitary organizations included the Sturmabteilung (SA; „Storm Detachment”) and the SS.[10] Together, these two groups numbered more than three million men, a fact which deeply troubled the traditional officer corps of the German Army.[11][10] In 1933, a group of 120 SS men were chosen to form the Leibstandarte SS Adolf Hitler.[12] A year later, Hitler approved the formation of the SS-Verfügungstruppe (SS-VT), which together with the Leibstandarte SS Adolf Hitler, made up the early elements of what would became the Waffen-SS.[12] It was Hitler’s wish that unit should never be integrated into the army nor the state police, but remain an independent force of military-trained men at the disposal of the Führer in times of both war and peace.[13][14] It was commanded by Heinrich Himmler in his capacity as Reichsführer-SS.[15]

Himmler initially in 1934 set stringent requirements for Waffen-SS recruits. They were to be German nationals who could prove their Aryan ancestry back to 1800, unmarried, and without a criminal record. Recruits had to be between the ages of 17 and 23, at least 1.74 metres (5 ft 9 in) tall (1.78 metres (5 ft 10 in) for the Leibstandarte). Recruits were required to have perfect teeth and eyesight and provide a medical certificate.[16] By 1938 the height restrictions were relaxed, up to six dental fillings were permitted, and eyeglasses for astigmatism and mild vision correction were allowed.[17] Once World War II in Europe commenced, the physical requirements were no longer strictly enforced, and essentially any recruit who could pass a basic medical exam was considered for Waffen-SS service.[17] Following the campaign in the West in 1940, Hitler authorized the enlistment of „people perceived to be of related stock”, as Himmler put it, to expand the ranks.[18] A number of Danes, Dutch, Norwegians, Swedes and Finns volunteered to fight in the Waffen-SS under the command of German officers.[19][20] Non-Germanic units were not considered to be part of the SS directly, which still maintained its strict racial criteria, but rather were considered to be foreign nationals serving under the command of the SS.[21]

After Germany turned East and attacked the Soviet Union in Operation Barbarossa, further volunteers from France, Spain, Belgium, Czechoslovakia, and the Balkans signed up to fight for the Nazi cause. In 1942, further units of non-Germanic recruits were formed.[20] Eventually units consisting of Russians, Indians, Arabs and even one with a few Britons were created. The Waffen-SS grew from three regiments to over 38 divisions during World War II.[22] By 1944, after the breaking of the Siege of Leningrad, the German military began conscripting Estonian and Latvian people in an effort to replenish their losses.[23][24] By 1945, the Waffen-SS had developed into a military force with volunteers and conscripts of multiple ethnicities which were mainly from occupied Europe.[25] By that time, however, the Waffen-SS also became a shadow of its former self; having insufficient numerical strength of different divisions, harried by problems, and overwhelmed by poor-quality draftees.[26] Estimates for the maximum growth of the Waffen-SS number over 800,000 including members of the Hitler Youth who were pressured to volunteer for service.[4] After the war, the unit was declared a criminal organization for its major involvement in war crimes and for being an „integral part” of the SS.[27][28] Conscripts units, however, were not deemed to be criminal as these individuals had no choice in becoming members.[24][29]

Foreign volunteers and conscripts by place of origin

Albania

British Commonwealth

Britisches Freikorps (British Free Corps of the Waffen-SS), 1944: 54 men [35][36]

Belgium

Freiwilligen Legion Flandern (July 1941) [37]

Bulgaria

Denmark

Freiwilligen Legion Danemark (July 1941) [37]

Estonia

Finland

France

Hungary

India

Ireland

Italy

Italienische Freiwilligen Legion (1943): 6,000 men [51]

Latvia

Netherlands

SS Freiwilligen Legion Niederlande (1941): 50,000 to 55,000 men [1][47]

Norway

SS Freiwilligen Legion Norwegen (1941): 1,218 men [53][54]

Romania

Spain

Sweden

Switzerland

Soviet Union

Armenia

  • Armenia: 2,000 to 4,000 in the[citation needed]
    • Kaukasische Waffen-Verband der SS
      • Stab Kaukasischer Waffen-Verband der SS
      • Stab Waffen-Gruppe Armenien
      • Stab Waffen-Gruppe Nordkaukasus
      • Stab Waffen-Gruppe Georgien
      • Stab Waffen-Gruppe Aserbeidschan

Azerbaijan

Georgia

North Caucasus

Russia

Ukraine

United States

Yugoslavia

Croatia and Bosnia

Serbia

Slovenia

Post war trials


Former Baltic Waffen SS conscripts, wearing black uniforms with blue helmets and white belts, guarding Hermann Goering, Rudolf Hess and other top Nazis during the Nuremberg Trials.

After the German Instrument of Surrender, many volunteers were tried and imprisoned by their countries. In several cases, volunteers were executed. Henri Joseph Fenet, one of the last recipients of the Knight’s Cross was sentenced to 20 years of forced labour and released from prison in 1959.[63] Some were far less lucky and were shot upon capture by the French authorities. General Leclerc was famously presented with a defiant group of 11 or 12 captured 33rd SS Charlemagne men. The Free French General immediately asked them why they wore a German uniform, to which one of them replied by asking the General why he wore an American one; the Free French wore modified US Army uniforms. The group of French Waffen-SS men was then promptly executed without any form of military tribunal procedure.[64]

Walloon leader Leon Degrelle escaped to Spain, where, despite being sentenced to death in absentia by the Belgian authorities, he lived in exile until his death in 1994.[65] Some 146 Baltic soldiers from Latvia, Lithuania and Estonia who fought against Soviets and escaped to Sweden were extradited to Soviet Union in 1946.[66]

The men of the XV SS Cossack Corps found themselves in Austria at the end of the war and surrendered to British troops. Even though they were given assurances that they would not be turned over to the Soviets, they nevertheless were forcibly removed from the compound and transferred to the USSR. This event became known as the Betrayal of the Cossacks. Most of the Cossacks were executed for treason.[67][68]

After the war members of Baltic Waffen-SS Units were considered separate and distinct in purpose, ideology and activities from the German SS by the Western Allies. Subsequently in the spring of 1946, out of the ranks of Baltic conscripts who had surrendered to the Western allies in the previous year, a total of nine companies were formed with a mission to guard the external perimeter of the Nuremberg International Tribunal courthouse and the various depots and residences of US officers and prosecutors connected with the trial. The men were also entrusted with guarding the accused Nazi war criminals held in prison during the trial up until the day of execution.[69][70]

See also

Wikimedia Commons has media related to Waffen-SS.

…..

Dodatkowe odnośniki:

https://pl.wikipedia.org/wiki/SS-Totenkopfverb%C3%A4nde

https://en.wikipedia.org/wiki/SS-Totenkopfverb%C3%A4nde

!!!UWAGA!!!
Nie zamieszczam bardzo bogatej bibliografii ani referencji dostępnej na powyższych stronach.

5 thoughts on “263 Oszczercy atakują podstępnie, czyli po rzekomych „polskich obozach” idą krok dalej i piszą w kanadyjskiej książce o rzekomym „polskim SS”!!! 04”

  1. http://wpolityce.pl/historia/274222-leszek-zebrowski-o-co-toczy-sie-gra-juz-nie-o-65-miliardow-to-prawdopodobnie-etap-do-celu-ale-o-wszystko

    Leszek Żebrowski: „O co toczy się gra? Już nie o 65 miliardów, to prawdopodobnie etap do celu, ale o wszystko”

    opublikowano: 6 grudnia 2015 · aktualizacja: 8 grudnia 2015

    Nieznajomość historii, nie badanie źródeł, nie interesowanie się, skutkuje tym, że mogą z nami zrobić co chcą. Dlatego, że są bezczelni, zakłamani i w razie czego krzyczą i grożą polskim antysemityzmem i odpowiedzialnością. Tak długo będą silni, jak długo nie będziemy się uczyć, nie będziemy mieć wiedzy, nie będziemy umieli z nimi rozmawiać, nie na podstawie emocji, ale na poziomie faktów.” – mówił Leszek Żebrowski w czasie spotkania autorskiego zorganizowanego przez wydawnictwo Capital na Warszawskich Targach Książki.

    W czasie warszawskich Targów Książki Historycznej, które miały miejsce pod koniec listopada w Arkadach Kubickiego, odbyło się spotkanie z Leszkiem Żebrowskim połączone z promocją jego książki „Czerwona trucizna”. W notce wydawniczej czytamy: „Czerwona trucizna” to zbiór esejów historyczno-politycznych z ostatnich kilkunastu lat, traktujących o naszej sytuacji po 1989 roku, przypominających również o tym, co było wcześniej. Jest on kontynuacją pierwszego tomu pt. „Mity przeciwko Polsce. Żydzi, Polacy, komunizm 1939–2012”. Teksty ukazywały się systematycznie w bezkompromisowym tygodniku „Nasza Polska”. Wszystkie pozostają nadal bardzo aktualne – czyli pod wieloma względami cały czas drepczemy w tym samym miejscu. Nie udało się nam wyjść z pajęczyny zależności instytucjonalnych i personalnych z tzw. minionego okresu. Okazało się, że „właściciele Polski Ludowej” znakomicie odnaleźli się w nowej (?) rzeczywistości, bezkarni i uwłaszczeni na tym, co rabowali przez kilkadziesiąt lat.

    Ale wspomniana książka była właściwie tylko pretekstem do rozważań na tematy aktualne, w tym dotyczące publikacji Jana Tomasza Grossa, dr Mirosława Tryczyka i Olgi Tokarczuk. Według tego pierwszego autora, „Polacy w czasie wojny zabili więcej Żydów niż Niemców” (artykuł opublikowany w niemieckim piśmie „Die Welt”). W kontrze do tych kłamliwych słów Żebrowski przypomniał masakry w Koniuchach, Nalibokach, Świńskiej Woli itd., w której udział wzięli partyzanci… żydowscy.

    Historia to jest to co było, a nie to czego nie było i co się komuś wydaje — podkreślił Żebrowski.

    J.T. Gross wymyślił nową metodę historyczną – ma objawienia i nie musi badać. (…) Jeśli on wymyśla fakty, świadków, których nie było, przedstawia wydarzenia w sposób nieprawdziwy, to jest źle, jeśli ma pomoc polskiego państwa i polskich instytucji, najwyższych czynników, to już jest groźne. Historyk przypomniał publikację IPN, dotyczącą Jedwabnego, w której zabrakło ekspertyzy kryminologicznej prof. Andrzeja Koli, który miał przeprowadzić ekshumację, która została przerwana, gdy okazało się, że jej wyniki nie są zgodne z tym, co jest oficjalnie przyjęte. Prof. Kola stwierdził, że w Jedwabnem jest maksymalnie 150 ofiar, szczątki nie zostały spalone, ludzie zostali wrzuceni do rowu, szczątki nie były bezczeszczone, było przy nich złoto, były pieniądze. Później tę liczbę podniesiono arbitralnie do 340 — dodał Żebrowski.

    Historycy IPN zignorowali także inne źródła: rękopis dziennika Mosze Majka (Archiwum ŻIH), który pisał o Niemcach w Jedwabnem, czy relację Rywki Kajzer, która opisała swoje przeżycia w Jedwabnem.

    Z kolei okazało się, że główny świadek oskarżenia Szmul Wasersztajn w rzeczywistości nie był na miejscu, a o sprawie wiedział jedynie pośrednio — mówił Żebrowski

    Tak samo wygląda kwestia zeznań innych świadków, Izraela Grądowskiego i Abrama Boruszczaka, których w rzeczywistości wówczas nie było w Jedwabnem.

    Liczba żydowskich ofiar Holocaustu jest szacowana na prawie 6 milionów. Ta liczba obowiązuje, w wielu krajach podważanie tej liczby jest zagrożone sankcjami prawnymi. – zaznaczył historyk. – Każdy kto to zignoruje jest nie tylko antysemitą, ale i przestępcą. Więc jakie mogą być badania, jeśli z góry zakreślone takimi narzuconymi ograniczeniami? Żebrowski stwierdził, że historycy żydowscy uważają, że po 1945 roku Żydów nie było w aparacie bezpieczeństwa, w Informacji Wojskowej, KBW czy MO. Tymczasem Jakub Berman, jako funkcjonariusz partyjny (był członkiem Komunistycznej Partii Polski) w 1928 roku dostał zgodę Moskwy na ślub w obrządku żydowskim, po 1945 roku powiedział: „Zdawałem sobie sprawę, że najwyższych stanowisk jako Żyd objąć nie powinienem, albo nie mógłbym” i nigdy nie kwestionował swej przynależności do narodu żydowskiego. Z kolei dr Mirosław Tryczyk wydał książkę „Nie tylko Jedwabne: miasta śmierci na Podlasiu”, w której oskarża Polaków o mordowanie Żydów w czasie wojny. Według niego na Podlasiu były dwie kategorie przywódców lokalnych społeczności, którzy organizowali masowe mordy Żydów – nauczyciele i księża. Warto dodać, że Tryczyk organizował kampanię w obronie Zygmunta Baumana, który według niego był tylko kancelistą w KBW. Żebrowski zastanawiając się nad losami Baumana w czasie wojny, zapytał:

    Jak to się dzieje, że Zygmunt Bauman dostaje sowieckie obywatelstwo i zostaje powołany do służby w NKWD i pełni ją w stolicy imperium, w Moskwie? Jeśli przyjął sowieckie obywatelstwo, to stracił polskie, czy je kiedykolwiek odzyskał? Kto to właściwie jest?

    Żebrowski skupił się następnie na Nagrodzie Nike dla Olgi Tokarczuk za książkę „Księgi Jakubowe”, której bohaterem jest Jakub Lejbowicz Frank (Frank-Dobrucki), który ogłosił się Mesjaszem i doprowadził do powstania w łonie judaizmu sekty frankistów. Kogo uczyniła pisarka swoim bohaterem?

    Pani Tokarczuk nie wykorzystała podstawowych informacji, jakie mamy o jej bohaterze — stwierdził Żebrowski. Należą do nich prace Aleksandra Kraushara, wybitnego żydowskiego uczonego, który się spolszczył i który był niezwykle uczciwy w swoich badaniach. Kraushar w swoich badaniach korzystał ze źródeł hebrajskich.

    W „Księdze Słów Pańskich” (to zbiór wykładów) pisał Frank o Polsce: „to jest kraj, który przyrzeczono patriarchom. Gdyby mi dano wszystkie kraje kosztownymi kamieniami napełnione, nie wyszedłbym z Polski, bo to jest sukcesja Boga i sukcesja ojców naszych”.

    W książce Aleksandra Kraushara „Frank i frankiści polscy” jest taki fragment ze słów Franka:

    Zapewne będę się starał iść z wielką mocą i siłą, lecz około tej mocy musimy krążyć ze słodkimi słowy i oszukaństwem, póki wszystko nie przejdzie do rąk naszych.

    O co toczy się gra? — mówił Leszek Żebrowski.

    Już nie o 65 miliardów, to jest prawdopodobnie etap do celu. Ale o wszystko. Na to trzeba nałożyć tę całą kampanię. Tę piramidę kłamstw, które się nakładają na siebie, aż dojdzie się do wniosku, że Niemców praktycznie nie było, jeśli byli to byli ofiarami, a zwrot „polscy naziści” jest czymś oczywistym. Ostatnio instytucje norweskie stwierdziły, że nie ma nic złego w określeniach: polskie obozy zagłady. Nieznajomość historii, nie badanie źródeł, nie interesowanie się, skutkuje tym, że mogą z nami zrobić co chcą. Dlatego, że są bezczelni, zakłamani i w razie czego krzyczą i grożą polskim antysemityzmem i odpowiedzialnością. Tak długo będą silni, jak długo nie będziemy się uczyć, nie będziemy mieć wiedzy, nie będziemy umieli z nimi rozmawiać, nie na podstawie emocji, ale na poziomie faktów.

    Polemizując ze słowami Olgi Tokarczuk Leszek Żebrowski podkreślił: „Polska nie miała żadnych kolonii, Polska była skolonizowana. Trzy rozbiory to jest uczynienie z Polski kolonii trzech mocarstw europejskich. Polska nie miała niewolników, to Polacy byli niewolnikami. Podczas II wojny światowej ci którzy byli wywożeni przez Niemców i Sowietów to byli nowożytni niewolnicy”. Zaznaczył, że od XIII wieku lokalne społeczności żydowskie w zachodniej Europie były gnębione lub wypędzane. Trafiali do Polski, to Polska była azylem żydowskim. I RP była krajem wolnościowym na tle całej Europy. W Europie zachodniej prawa obywatelskie miał 1% społeczeństwa, władca narzucał wszystko, w Polsce kategoria ludzi nazywanych obywatelami obejmowała do 13%. Nie było w Polsce przymusu wyznaniowego. Polscy Ormianie, Karaimi, Tatarzy byli autonomiczni, ten szczególny status uzyskali także Żydzi. Były sejmiki żydowskie, mieli autonomię kulturalną i oświatową. W Polsce nie było pogromów.

    Jak stwierdził historyk, Żydzi amerykańscy w czasie I wojny światowej nie chcieli dopuścić do odrodzenia Polski, potem zażądali, by językami urzędowymi w Polsce były oprócz polskiego – hebrajski i jidisz.

    Na zakończenie, Leszek Żebrowski powiedział, że w latach 70. wyszła w Nowym Jorku książka „Ofiary Holocaustu oskarżają”, wydana przez ortodoksyjnego rabina – to krzyk rozpaczy społeczności żydowskiej, która została w czasie II wojny światowej zamordowana w Europie. To świadectwa zbrodni popełnionych na Żydach, także ze strony Żydów. Ofiary Holocaustu oskarżały w niej także przedstawicieli swojej społeczności. Izaak Grünbaum – jeden z założycieli państwa Izrael tłumaczył się, że były oczekiwania pomocy, ale – jak mówił „Jedna krowa w Palestynie jest dla nas więcej warta niż wszyscy Żydzi w Polsce”.

    Na tym poziomie dyskutujmy. Mając wiedzę, mając źródła, pokazując im to, co sami o sobie napisali — podkreślił historyk.

    Relacja: Bernard i Margotte
    Najnowszą książkę Leszka Żebrowskiego pt.”Czerwona trucizna” oraz inne pozycje tego autora można nabyć „wSklepiku.pl”. Zapraszamy!

    lala 89.229.41.*12 lutego
    Czekam na programy w TV1, TV2 z Panem Żebrowskim

    Antoni J. Wręga 185.15.0.*2 stycznia
    Pan Żebrowski powinien występowac jak najszybciej w Mediach Narodowych.

    polka141 @polka14119 grudnia 2015
    Byłam w Berlinie i odwiedziłąm słynny pomnik ofiar holokaustu.Wykonany jest z betonu pomalowanego na granit,Większość elementów rozpada się i jest opasana stalową taśmą.I nikt nie histeryzuje. Cisza w międzynarodowych mediach.W Polsce rzecz nie do pomyślenia. Zarzucono by nam dlaczego nie wykonano pomnika z granitu.Taki jest stosunek Niemców do sprawy żydowskiej. Taki jka stosunek granitu do betonu.

    polka 5.172.233.*19 grudnia 2015
    Kilka lat temu wyrzucono matematykę z matury.Przypadek? Dzieci powinno uczyć sie finansów i ekonomi. Tylko bogaty naród może pisać historię jak chce Rothschilowie niszczyli wszystkie dokumety o sobie

    reni 5.172.237.*13 grudnia 2015
    A ja mam nadzieję że po stworzeniu narodowych mediów będą mogli oglądać ludzie w telewizji jego programy!

    margo1 104.131.89.*11 grudnia 2015
    Bardzo cenię Pana Żebrowskiego. Mam nadzieje, że będzie częstszym gościem w Tv Republice.

    orzeł 162.217.133.*11 grudnia 2015
    sowa78..11.28. Co to „żarcik”? Czy zabrakło rozsądku? Ważysz „jadowite” słowa i celowo zabrakło cudzysłowów?

    Niby z kim i gdzie rozmawiać, 159.253.145.*6 grudnia 2015
    jeśli nawet tu jakiś fifek wycina komentarze po swojemu. Niby jak rezultaty tych rozmów mają wpłynąć na ichnie zamierzenia. Może prośby? Może jakieś muzea jeszcze.

    Adele 217.186.11.*6 grudnia 2015
    Pan Leszek jest genialny !!!Uwielbiam jego słuchać-niesamowita wiedza …bez zająknięcia!!

    Polubienie

    Reply ↓

    • Dragomira zdecydowała zniknąć sieciopis na bloa.pl… Podobno skopiowała jego zawartość… Miała to opublikować na swoich nowych sieciopisach… ale te postanowiła chwilowo ukryć… by poukładać sobie to i owo i powrócić do pisania, po jakimś czasie. Tyle wiem.

      Polubienie

      Reply ↓

  3. http://vod.pl/programy-tv/reportaze-onetu-pomorski-katyn-online-za-darmo/nyrmxy#0

    Programy TV › Reportaże Onet Studio › odcinek 81

    Reportaże Onetu: „Pomorski Katyń”

    2016 Polska Oryginalny PL 14 min FullHD Kat. wiekowa: 16 Reportaże Onetu: „Pomorski Katyń”

    Na Pomorzu znajduje się mała kaszubska wieś, która – dzisiaj zapomniana – skrywa w sobie wielką, tragiczną tajemnicę. Oto „Pomorski Katyń”, „Kaszubska Golgota”, miejsce, gdzie odbyły się masowe egzekucje SS na inteligencji polskiej na przełomie 1939 i 1940 roku. Relacje świadków i zachowane dokumenty pokazują przerażającą wizję akcji, która miała zniszczyć polski naród.

    Polubienie

    Reply ↓

  4. to ja tylko dodam w temacie:

    Bardzo dziękuje Ci Tom za ten film! Gross, Tokarczuk, Wegener, Obama, Comey… i inni wam podobni mali Goebbelsi i przeciw-polscy, przeciw-słowiańscy oszczercy i kłamcy… napawajcie się… także i waszą jewropejska i usraelską spuścizną, skoro ośmielacie się zaprzeczać faktom!!! 😦

    Polubienie

    Reply ↓

Dodaj komentarz

Ta witryna wykorzystuje usługę Akismet aby zredukować ilość spamu. Dowiedz się w jaki sposób dane w twoich komentarzach są przetwarzane.