305 ~Jo Dlaczego Żydzi tak nienawidzą Polaków? bo boją się prawdy o sobie i wmawiają nam że to my ich nienawidzimy.

„Opór” (Defiance) – trailer PL

Uploaded on May 19, 2009
Opowieść o działającym na terenach Puszczy Nalibockiej partyzanckim oddziale Tewje Bielskiego – składającej się z Polaków pochodzenia żydowskiego kompanii, która stawiła zbrojny opór Niemcom. Żydowskim partyzantom udało się uratować ponad 1000 osób.

Raubritter14881 year ago
Pierdolona zydowska propaganda, te szmaty mordowaly Polakow, spalili wsie Koniuchy i Naliboki!!! Skurwysyny!!!

2serveand2protect3 years ago
Bielski’s brothers – i.e. – a bunch of Jews, many of whom pro-soviet, that NeVER – EVER attacked any German units (they were NOT „partizans”), but were very keen to conduct – hand in hand with the soviet (so-called) „partizans” – the stalinist policy of EXTERMINATION of the Polish population in Lithuania and Bielorussia. Naliboki is just the TOP of the ICEBERG. GOD ONLY KNOWS how many other „Naliboki” or „Koniuchy” took place – without leaving no trace or witness in official history books…

…..

~Jo 2014-09-30 (13:05)
Dlaczego Żydzi tak nienawidzą Polaków? bo boją się prawdy o sobie i wmawiają nam że to my ich nienawidzimy.

~zbrodniarze zydowscy 2014-09-28 (21:27)
Tak mordowali zbrodniarze żydowscy polaków podczas II wojny światowej, a podają się jako ofiary holokaustu.

~eva 2014-09-28 (16:30)
takich ludobójców powinnismy scigac po wsze czasy i przenigdy nie odpuścic i nie zapomniec ani zydowskim ani ruskim bandytom

~Obywatel 2014-09-30 (06:38)
a to podobno my mordowaliśmy żydów moze czas by ta zbrodnia ujrzała światło dzienne?

~Karol 2014-09-30 (02:34)
Żydów wolno nam tylko nagradzać, nie wolno nawet myśleć o ich ukaraniu.

~Bul 2014-09-30 (00:58)
Od Izraela żądam oficjalnych przeprosi za Żydowskie zbrodnie przeciwko ludzkości, wydania pod sąd żyjących winnych i wypłaci odszkodowań

~Marek 2014-09-29 (13:09)
nie – sowieccy, tylko – żydowscy, to był jeden z pogromów dokonanych na Polakach przez żydów – łącznie żydzi zamordowali w pogromach od 10 tys do 50 tys Polaków na kresach wschodnich – a o wyczynach żydów z UB nie będę nawet przypominał

~ja 2014-09-27 (15:54)
za Jedwabne zrobili z nas antysemitów, ale jak Żydzi mordowali Polaków to cicho szaaa

~Max 2014-09-27 (19:41)
Zdecyduj siońcu, bo piszesz głupoty! Albo rozliczamy mordewrcow sprzed 70 lat ( awoęc rownież Polsków za Jedwabne i Ukraińców za Wołyń), albo nie rozliczamy w ogle. Na pewno wybiórcze rozliczanie jest bez sensu!

~mix 2014-09-28 (03:35)
Nie pij więcej.

~sz 2014-09-28 (16:48)
my w Jedwabnem nie mordowaliśmy zrobili to Niemcy a wy za dużo czytacie oszusta grosa który to nie posiada historycznej wiedzy ani kompetencji tylko jakieś objawienia, pozdrawiam.

~kris 2014-09-29 (11:11)
Teksty takie jak twoje świadczą dokładnie o tym, że antysemitów nie brakowało i nie brakuje, tak jak i innej ciemnoty.

~mar 2014-09-30 (11:04)
Jedwabne było zbrodnia niemiecką, nie dajcie sobie wmówić kłamstw Grossa. Dowód na to jest prosty- w Jedwabnem była obecna władza, niemiecka władza; nie było tam władzy polskiej. Jeżeli jacyś bandyci mordują kogoś na ulicy, a stojący w pobliżu policjanci przyglądają się temu i nie reagują, to kogo za to morderstwo obwinimy? Morderców też, ale przede wszystkim policjantów. To porównanie nie jest dokładne, bo Niemcy w Jedwabnem brali czynny udział w zbrodni, a mieszkający tam Polacy mieli uzasadnione pretensje do Żydów za ich współpracę z Sowietami w mordowaniu i zsyłkach Polaków, więc nie można ich porównywać do zwykłych bandytów, ale obrazuje dość dobrze kto jest za tą zbrodnię odpowiedzialny.

~rysiek_11 2014-09-30 (10:48)
żydzi to najgorsza plaga tego swiata! Zawsze sa pokrzywdzeni i do kogoś mają pretensje!!! Po wojnie jak i jeszcze w jej trakcie znakomicie odnajdowali się w zbrodniczych strukturach komunistycznych wyróżniając sie przy tym nadzwyczajną efektywnością i okrutnością działania!!! Oni teraz chcą rozliczać wszystkich za holokaust, jak ktoś ich tylko krytykuje to od razu jest antysemitą, a wszyscy ciągle ich tylko przepraszają! Nie ma sprawiedliwości!

~bbn 2014-09-27 (11:45)
gdzie banda sowiecka, w skład której wchodziło wielu uciekinierów z gett, spaliła polską miejscowość i wymordowała 132 mieszkańców (w tym wiele kobiet i dzieci, niektóre ofiary spalono żywcem), nie były wyjątkiem a my dalej będziemy tych „uciekinierów z gett” przepraszać np za drobny incedent jakim było Jedwabne. Nic się nie dzieje bez przyczyny skoro jak widać zasłużyli to dostali co swoje

~Ajek 2014-09-27 (13:52)
Polacy nie byli inspiratorami mordu około 230 Żydów w Jedwabnem, to życzeniowo – roszczeniowa postawa ekstremistów żydowskich. Natomiast Żydzi są odpowiedzialni za śmierć około 1,5mln. Polaków, rozstrzeliwanych, zsyłanych na Sybir, po wojnie przez sędziów żydowskich skazywano patriotów na śmierć, tortury.

http://historia.wp.pl/wid,16908247,wiadomosc.html

Virtuti Militari za dokonanie masakry w polskiej wsi Koniuchy

Historia Do Rzeczy | dodane 2014-09-24 (17:11) | 589 opinii

29 stycznia 1944 r. sowieccy partyzanci bestialsko wymordowali polską wieś Koniuchy. Dowodzący masakrą Genrikas Zimanas po wojnie został uznany za bohatera, władze Polski ludowej przyznały mu Virtuti Militari. Odznaczenia nigdy mu nie odebrano.

Dzieje okupacji polskich ziem wschodnich, które Sowieci zabrali Polsce na mocy układu z III Rzeszą Niemiecką w 1939 r., a następnie utrwalili ten stan po 1944 r., są nadal bardzo mało znane. W dodatku historycy i publicyści skupiają się raczej na chwalebnych czynach poszczególnych oddziałów Armii Krajowej, akcji „Burza”, powstaniach w Wilnie i we Lwowie, natomiast życie codzienne oraz gehenna miejscowej ludności nie są dokładnie opisane.

Dwie okupacje

To, co szczególnie wyróżniało te ziemie, to fakt, że w latach 1941-1944 nie było na nich jednej okupacji, ale dwie. Pierwsza była niemiecka. III Rzesza bardzo brutalnie zaprowadzała tam swe porządki, ale z uwagi na olbrzymie przestrzenie, ogromne kompleksy starodawnych puszcz i borów, bagna, znacznie mniejszą gęstość zaludnienia, niemiecka władza nie sięgała wszędzie tak głęboko jak w Generalnym Gubernatorstwie czy na ziemiach włączonych do Rzeszy.

Druga okupacja była dziełem rzesz „okrużeńców”, czyli żołnierzy sowieckich, którzy – po szybkim rozbiciu ich jednostek w 1941 roku – nie poszli do niewoli, ale całymi gromadami ukryli się w w ostępach leśnych. Były to nie setki czy tysiące, ale dziesiątki tysięcy żołnierzy, którzy początkowo bez żadnego zaplecza chcieli po prostu przeżyć wojnę bez pójścia do niewoli. Tam przecież czekały ich głód, nawet śmierć, lub służba w kolaboracyjnych jednostkach przy niemieckim aparacie bezpieczeństwa, przeznaczonych do pacyfikacji ludności cywilnej, służby wartowniczej w gettach, obozach koncentracyjnych czy formacjach policyjnych.

Tereny te prawie całkowicie zostały pozbawione polskich elit, także lokalnych. Po rzeziach 17 września 1939 r. i w dniach następnych, po kilku wielkich deportacjach 1940 roku, po aresztowaniach i eksterminacji kilkudziesięciu tysięcy więźniów podczas pospiesznej ewakuacji na wschód w czerwcu i lipcu 1941 r., ludność polska została spacyfikowana.

Z czasem do luźnych grup żołnierzy sowieckich zaczęli docierać emisariusze polityczni (politrucy) oraz funkcjonariusze NKWD, którzy ujęli ich w swe ryzy, tworząc z nich sowieckie oddziały partyzanckie. W podziemiu odtwarzane były także sowieckie struktury władz administracyjnych oraz… partia komunistyczna. To wszystko było manifestacją sowieckiego stanu posiadania i miało trzymać w karbach miejscową ludność aż do jej przyszłego „wyzwolenia” przez Armię Czerwoną. Temu stanowi pośrednio sprzyjały ogólne warunki polityczne. Mimo nawiązania oficjalnych stosunków dyplomatycznych między Związkiem Sowieckim a Polską w lipcu 1941 r. sprawa granic nie została rozstrzygnięta, co było na rękę Sowietom – mogli manifestować, że są „u siebie” i mają prawo wprowadzać swoje porządki.

Czerwone bandy

Celem sowieckich brygad i „otriadów” nie była bezpośrednia walka z Niemcami. Byli na to za słabi i nie chcieli zbytnio narażać swych sił, które jednak by wystarczyły do utrzymywania stanu „drugiej”, czyli komunistycznej, okupacji. Miejscowa ludność miała okazywać nie tylko posłuszeństwo, ale przede wszystkim żywić (i to jak!) dziesiątki tysięcy darmozjadów. Wszak byli oni uzbrojeni, a miejscowe oddziały ZWZ-AK były zbyt słabe, aby im się przeciwstawić. Od kwietnia 1943 r., gdy Sowieci po ujawnieniu sprawy Katynia poszli na całość i widząc swą przewagę na froncie, zerwali z Polską stosunki dyplomatyczne, dali przyzwolenie na represyjne działania. „Otriady” i brygady otrzymywały jednoznaczne rozkazy, aby manifestować swą siłę, zwalczać wszelkimi sposobami oddziały AK i ich cywilne zaplecze, rabować majątki ludności cywilnej, szczególnie okolice, które były zapleczem polskich niepodległościowców.

Takie wydarzenia jak w Nalibokach 8 maja 1943 r., gdzie banda sowiecka, w skład której wchodziło wielu uciekinierów z gett, spaliła polską miejscowość i wymordowała 132 mieszkańców (w tym wiele kobiet i dzieci, niektóre ofiary spalono żywcem), nie były wyjątkiem. Podobnie jak wciąganie oddziałów AK w zasadzki lub zapraszanie ich „na rozmowy”, a później podstępne rozbrajanie i mordowanie opornych. Tak było nad jeziorem Narocz, gdzie 26 sierpnia 1943 r. sowiecka brygada Fiodora Markowa okrutnie wymordowała kilkudziesięciu żołnierzy AK wraz z dowódcą, ppor. Stanisławem Burzyńskim „Kmicicem”.

Wyrok na polską wieś

Niemcy nie panowali nad rozległym terenem, zresztą o ile im te grupy nie zagrażały (a walk z Niemcami na ogół bardzo unikały), nie podejmowali przeciwko nim stałych, systematycznych działań. Nastawieni byli bardziej na ściąganie kontyngentów żywnościowych z ludności cywilnej. Ta zaś, ogołacana systematycznie przez Sowietów, nie była w stanie sprostać wymaganiom brunatnego okupanta. W związku z tym Niemcy nakazywali tworzenie miejscowych grup samoobrony, odpowiedzialnych za… porządek i dostawy żywności. Przydzielano im stare, jednorazowe karabiny i po kilka sztuk amunicji, co było dobrym straszakiem na drobne grupy rabusiów, ale Sowietów przecież powstrzymać nie mogło…

Tak było między innymi we wsi Koniuchy (gmina Bieniakonie, powiat Lida). W działających w okolicach sowieckich zgrupowaniach znajdowały się liczne „otriady” żydowskie oraz grupy o mieszanym składzie narodowościowym. Zajmowały się one głównie zaopatrzeniem, czyli rabowaniem chłopów z wszelkiego dobytku. Po wojnie wielu tych „partyzantów” wspominało, że nigdy nie jedli tak dobrze jak podczas okupacji, można więc sobie wyobrazić, jak wielkie zgromadzili w ten sposób zapasy. Powszechne były gwałty na kobietach, w tym nawet na małych dziewczynkach. Samoobrona nie była skuteczna, jej działania były raczej rozpaczliwym wołaniem o ratunek, którego przecież nie było. Mimo to Sowieci postanowili dokonać przykładowych aktów zemsty, aby zastraszyć innych. Wybór padł na Koniuchy, małą, leżącą na uboczu polską wieś.

I stało się. 29 stycznia 1944 r. grupy partyzantki sowieckiej dokonały zbrodniczej pacyfikacji. Wiemy o niej wyjątkowo dużo, znamy nawet imiona i nazwiska kilkudziesięciu uczestników zbrodni popełnionej na cywilach. W ciągu godziny wieś została prawie doszczętnie zniszczona. Jeden z uczestników – Chaim Lazar – wspominał po latach:

„Sztab Brygady zdecydował zrównać Koniuchy z ziemią, aby dać przykład innym. Pewnego wieczoru 120 najlepszych partyzantów ze wszystkich obozów, uzbrojonych w najlepszą broń, wyruszyło w stronę tej wsi. Między nimi było około 50 Żydów, którymi dowodził Jaakow (Jakub) Prenner. O północy dotarli w okolicę wioski i zajęli pozycje wyjściowe. Mieli rozkaz, aby nie darować nikomu życia. Nawet bydło i nierogacizna miały być wybite […].

Sygnał dano tuż przed wschodem słońca. W ciągu kilku minut okrążono wieś z trzech stron. Z czwartej strony była rzeka, a jedyny most był w rękach partyzantów. Przygotowanymi zawczasu pochodniami partyzanci palili domy, stajnie, magazyny, gęsto ostrzeliwując siedliska ludzkie. […] Słychać było huk eksplozji z wielu domów. […] Półnadzy chłopi wyskakiwali przez okna i usiłowali uciekać. Ale zewsząd czekały ich śmiertelne pociski. Wielu z nich wskoczyło do rzeki, aby przepłynąć na drugą stronę, ale tam też spotkał ich taki sam los. Zadanie wykonano w krótkim czasie. Sześćdziesiąt gospodarstw chłopskich, w których mieszkało około 300 osób, zniszczono. Nie uratował się nikt” (Chaim Lazar, „Destruction and Resistance”, Nowy Jork 1985, s. 174-175). Liczba ofiar została kilkakrotnie zawyżona, cała wieś liczyła zaledwie kilkadziesiąt gospodarstw. W innych relacjach i wspomnieniach żydowskich podawane są dodatkowe, ale nieprawdziwe szczegóły, jakoby stacjonował tam silny niemiecki garnizon, wieś była zaś doskonale ufortyfikowana, a chłopi dysponowali bronią maszynową. Jednak z napastników nie zginął nikt…

W podobny sposób opisał tę pacyfikację inny żydowski partyzant: „Koniuchy były wioską o zakurzonych drogach i osiadłych w ziemi, niepomalowanych domach. […] Partyzanci – Rosjanie, Litwini i Żydzi – zaatakowali Koniuchy od strony pól, a słońce świeciło im w plecy. Odezwał się ogień z wież strażniczych. Partyzanci odpowiedzieli ogniem. Chłopi uciekli do swych domów. Partyzanci wrzucili granaty na dachy, a w domach wystrzeliły płomienie. Chłopi wybiegali drzwiami i biegli drogą. Partyzanci ich gonili, strzelając do mężczyzn, kobiet i dzieci. Większość chłopów biegła w stronę niemieckiego garnizonu, a więc przez cmentarz na skraju miasta. Komandir partyzantów przewidział to i dlatego nakazał kilku swoim ludziom schować się przy grobach. Gdy ci partyzanci otworzyli ogień, chłopi zawrócili i wpadli w ręce żołnierzy, którzy ścigali ich z drugiej strony. Setki chłopów zginęło złapanych w ogień krzyżowy” (Rich Cohen, „The Avengers”, Nowy Jork 2000, s. 145).

W podobny sposób opisał tę pacyfikację inny żydowski partyzant: „Koniuchy były wioską o zakurzonych drogach i osiadłych w ziemi, niepomalowanych domach. […] Partyzanci – Rosjanie, Litwini i Żydzi – zaatakowali Koniuchy od strony pól, a słońce świeciło im w plecy. Odezwał się ogień z wież strażniczych. Partyzanci odpowiedzieli ogniem. Chłopi uciekli do swych domów. Partyzanci wrzucili granaty na dachy, a w domach wystrzeliły płomienie. Chłopi wybiegali drzwiami i biegli drogą. Partyzanci ich gonili, strzelając do mężczyzn, kobiet i dzieci. Większość chłopów biegła w stronę niemieckiego garnizonu, a więc przez cmentarz na skraju miasta. Komandir partyzantów przewidział to i dlatego nakazał kilku swoim ludziom schować się przy grobach. Gdy ci partyzanci otworzyli ogień, chłopi zawrócili i wpadli w ręce żołnierzy, którzy ścigali ich z drugiej strony. Setki chłopów zginęło złapanych w ogień krzyżowy” (Rich Cohen, „The Avengers”, Nowy Jork 2000, s. 145).

Także „Dziennik operacyjny partyzantów żydowskich z Puszczy Rudnickiej” potwierdza popełnienie tej zbrodni. Jej uczestnicy chełpili się po wojnie, że „cała wieś została puszczona z dymem, a mieszkańcy wymordowani”.

Ofiary

Pamięć o wymordowanej wsi trwała jedynie w środowiskach kresowych. Polskie instytucje po 1989 r. nie zajmowały się nią, bo była przecież „politycznie niepoprawna”. Po licznych publikacjach oraz apelach Kongresu Polonii Kanadyjskiej sprawy nie można już było ukrywać. Pojawiły się wstrząsające relacje także w prasie polskiej, wychodzącej na Litwie, gdzie zamieszczano relacje naocznych świadków. Opublikowano także wstępną, imienną listę 38 ofiar:

„1. Bandalewicz Stanisław, około 45 lat; 2. Bandalewicz Józef, 54 lata; 3. Bandalewiczowa Stefania, około 48 lat; 4. Bandalewicz Mieczysław, dziewięć lat; 5. Bandalewicz Zygmunt, osiem lat; 6. Bobin Antoni, około 20 lat; 7. Bobinowa Wiktoria, około 45 lat; 8. Bobin Józef, około 50 lat; 9. Bobin Marian, 16 lat; 10. Bobinówna Jadwiga, około 10 lat; 11. Bogdan Edward, około 35 lat; 12. Jankowska Stanisława; 13. Jankowski Stanisław; 14. Łaszakiewicz Józefa; 15. Łaszakiewiczówna Genowefa; 16. Łaszakiewiczówna Janina; 17. Łaszakiewiczówna Anna; 18. Marcinkiewicz Wincenty, około 63 lat; 19. Marcinkiewiczowa N. (sparaliżowana, spaliła się); 20. Molis Stanisław, około 30 lat; 21. Molisowa N., około 30 lat; 22. Molisówna N., około 1,5 roku; 23. Pilżys Kazimierz; 24. Pilżysowa N.; 25. Pilżysówna Gienia; 26. Pilżysówna Teresa; 27. Parwicka Urszula, około 50 lat; 28. Parwicki Józef, lat 25; 29. Rouba Michał; 30. Tubin Iwaśka (?), około 45 lat; 31. Tubin Jan, około 30 lat; 32. Tubinówna Marysia, około czterech lat; 33. Wojsznis Ignacy, około 35 lat; 34. Wojtkiewicz Zofia, około 40 lat; 35. Woronisowa Anna, 40 lat; 36. Woronis Marian, 15 lat; 37. Woronisówna Walentyna, 20 lat; 38. Ściepura N. – krawiec z miejscowości Mikonty” (Czesław Malewski, „Masakra w Koniuchach (II)”, „Nasza Gazeta” (Wilno) 29 III-4 IV 2001 r.).

Zbrodnia w Koniuchach jest wyjątkowa przede wszystkim dlatego, że została doskonale udokumentowana. Dysponujemy zarówno materiałami niemieckimi, litewskimi, sowieckimi oraz żydowskimi z tamtego okresu, jak i licznymi relacjami oraz wspomnieniami samych uczestników, głównie partyzantów żydowskich, którzy uznawali ten czyn za chwalebny dowód walk z… okupantami.

Trupom między nogi

Zastanawiające jest wyjątkowe bestialstwo, do którego przyznają się sprawcy. Na przykład Pol Bagriansky zapamiętał: „Gdy dotarłem do oddziału, aby przekazać nowe rozkazy, zobaczyłem straszny, przerażający obraz. […] Na małej polance w lesie leżały półkolem ciała sześciu kobiet w różnym wieku i dwóch mężczyzn. Ciała były rozebrane i położone na plecach. Padało na nie światło księżyca. Jeden po drugim partyzanci strzelali trupom między nogi. Gdy kule dosięgały nerwów, trupy reagowały jak żywe. Drgały i wykrzywiały się przez kilka sekund. Trupy kobiet reagowały w bardziej gwałtowny sposób niż mężczyzn. Wszyscy partyzanci z tego oddziału brali udział w tej okrutnej zabawie, śmiejąc się w dzikim szaleństwie. Najpierw przestraszyłem się tym przedstawieniem, ale potem zaczęło mnie ono w chory sposób interesować. […] Im się nie spieszyło i dopiero jak trupy przestały reagować na kule, przemieścili się na nową pozycję”.

Opis okrucieństw jest zbieżny z pamięcią świadków polskich. Na przykład Edward Tubin wspominał: „Nie było różnicy, kogo złapali, to wszystkich bili. Nawet kobietę jedną, uciekała tam w las ku cmentarzu, to nie strzelali, ale kamieniem zabili, kamieniem w głowę. Jak mamę zabili, to może z 8 kul po piersiach puścili […]. Wojtkiewicza żona była w ciąży i chłopak był, nie miał nawet 2 latka. Zabili ją, a chłopak został żywy. Przynieśli słomę, na nią rzucili, zapalili. Temu chłopaczkowi nogi poopalało – paluszki jemu odpadły. Przeżył pod tą matką. Jak zapalili, to tylko nogi mu się spaliły. Było strasznie, było strasznie, nie przepuścili nikomu”.

Dzisiaj już wiemy, że kilkunastoletnie śledztwo, prowadzone w Instytucie Pamięci Narodowej, praktycznie nie wyszło ponad to, co zgromadził i udostępnił Kongres Polonii Kanadyjskiej. To mrówcza praca jego działaczy pozwoliła ocalić od zapomnienia jedną z wielu okrutnych, kresowych zbrodni, która miała być wymazana z pamięci przyszłych pokoleń.

Zbrodniarzami dowodził Genrich (Heinrich) Ziman „Jurgis” (po wojnie zasłużony komunista „litewski” Genrikas Zimanas). Został on wyjątkowo doceniony w Polsce Ludowej: odznaczono go Orderem… Virtuti Militari. I – mimo że sprawa znana jest od ponad dekady – nasi decydenci jakoś nie spieszą się z wykluczeniem go z grona polskich bohaterów.

Czy naprawdę nic się nie da w tej sprawie zrobić? Po raz kolejny doraźne interesy polityczne przeważyły, czyli polityka wygrała z prawdą i moralnością. Należy zatem przypominać o losie ofiar i o okrucieństwie tych sprawców, którzy sami przyznawali się do uczestnictwa w masakrach w Koniuchach. To chyba wszystko, co jeszcze możemy w tej chwili zrobić.

Leszek Żebrowski, Historia do Rzeczy

~lingwista 2014-09-27 (12:58)
Typowe rosyjskie nazwisko tego odznaczonego , Genrikas Zimanas , podobnie jak czystej krwi ruski , Feliks Dzierżyński .

~Kierowiec 2014-09-27 (09:09)
Warto może jeszcze dołożyć do tego „chwalebnego” życiorysu (Zimanas Genrikas Ošero) parę faktów rodem z ZSRR. Urodził się w 1910 na Litwie w rodzinie żydowskich właścicieli ziemskich zmarł 15.07.1985r. w Wilnie. Doktor filozofii Profesor Zasłużony dla kultury Litewskiej SSR Od 1934 członek komunistycznej partii Litwy Komendant brygady partyzanckiej (Litewska SSR) Redaktor naczelny gazety „Tiesa” (lit. prawda) Członek centralnego biura politycznego Litwy Redaktora naczelny gazety „Kommunistas” Członek anty-syjonistycznego komitetu społeczności sowieckiej. W 1962r. otrzymał dwa odznaczenia, order Lenina i order czerwonego sztandaru pracy. Na książkach jego autorstwa, którą mi się udało znaleźć jest znaczek „Bohater sowieckiej ojczyzny” Wypad mi może zaprezentować tytuły książek „geniusz” narodu sowieckiego. „Ogólnokrajowa duma sowieckiego narodu”- 1979r. „Przypomnijmy nazwiska” – 1984r. (nie znam treści, ale sądzę że trafniejszym tłumaczeniem tytułu jest „Przypomnimy sylwetki”). „Siła leninowskiej polityki krajowej” – 1965r. Tyle można się doszukać na rosyjsko języcznych stronach o tym żydowskim zbrodniarzu. Można by jeszcze przetłumaczyć fragment gazety „Prawda” z 1983 roku, ale w tym artykule wychwalana jest cała grupa radzieckich żydów antysemitów i bardziej dotyczy „anty-syjonistycznego komitetu społeczności sowieckiej”, a to już inna historia.

~ah 2014-09-26 (12:43)
Jakieś wyjątkowo ruskie to nazwisko – Chaim Lazar

~Paweł 2014-09-28 (16:26)
Dlaczego piszecie tak bzdurny artykuł??? Historyk[nie jakiś marny pismak po podstawówce który pisał ten artykuł] Leszek Żebrowski w książce ,,Mity przeciwko Polsce” opisuje że zbrodni tych dokonali sami żydzi. Za co zabito mieszkańców wioski ??? Za to że zaczęli się bronić przed żydowską bandą która ich okradała. Strzały w krocze ofiar to zabawa żydów. Leszek Żebrowski popiera swe wpisy dowodami. Podaje informacje gdzie znajdują się oryginalne dokumenty potwierdzające jego słowa. Zrobili to żydzi,tak tak rodacy….żydzi stworzyli partyzantkę która zamiast walczyć z najeźdźcą okradała Polskich rolników. Odbierali im wszystko,nawet ostatnie krowy które były jedynym wyżywieniem Polskich rodzin.Dlaczego autor nie podaje tu raportów naszych partyzantek i organizacji walczących z agresorem???? Informowano w nich że żydzi nękają Polaków a ci mają już dosyć i grożą że jeżeli coś z tym nie zrobią chłopi zaczną bronić się sami. No gdzie te informacje panie pismak? Czuwający czosnek zabronił o tym pisać? Jak można okłamywać społeczeństwo? Jak ty z tym żyjesz? Mam nadzieję że wyemitujesz mój komentarz,nie naruszam żadnego punktu regulaminu. Jeżeli nie pojawi się na stronie to zgłoszę to,robię screena mojego wpisu. Na podobnej stronie IN***ia.pl admin usunął mój wpis. Ale tam to jest na porządku dziennym…..

~małe wielkie prawdy 2014-09-27 (10:41)
Bardzo niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tej prawdy, że autentyczni antysemici to właśnie Żydzi!

~wstrząśnięty 2015-04-19 (10:43)
Dlaczego do tej chwili, władze Polskie lub kapituła orderu nie odebrała tego najważniejszego Polskiego orderu militarnego temu zbrodniarzowi ?

~ona 2014-09-29 (23:40)
Dla mnie nie zrozumiale jest niestety ze czlowiek czlowiekowi takie rzeczy robi,bez roznicy czy to polak ruski litwin czy zyd dla mnie to ludzie….ale w chwili kiedy taki czlowiek patrzy jak umiera dziecko i jeszcze sam mu w tym pomaga zeby umarlo w wiekkim bolu i cierpieniu i nawet mu przy tym oko nie zadrży to wtedy n ie jest juz czlowiekim.I prawde mowiac nie wiem czym jest bo nawet dzikie zwierze zabija tylko po to by przezyc a nie cieszyc wzrok takim widokiem.nikt normalny i zdrowy na umysle nie wykonal by takiego rozkazu wolal by sam zginac.Ja bym wolala zeby mnie spalili zywcem niz bym miala spalic matke z dzieckiem.Obyscie sie smazyli w piekle teraz.

~anty,św 2014-09-25 (14:03)
Mój dziadek opowiadał jak to było po wejściu po raz drugi ze wschodu wyzwolicieli tego kraju. Represje, inwigilacja, zsyłki, moja rodzina wylądowała w ostaszkowie- obóz w którym więziono Polskich oficerów. To co opowiadał poprostu nie docierało do młodego człowieka- ale jedno wryło mi się w pamięć. Żydzi uciekający na wschód wraz z wyzwolicielami powracali jako czerwono-armiści w barwach NKWD. Przeprowadziwszy wywiad wśród „swoich” dysponowali wiadomościami na temat patriotów, oraz tzw. elementu wywrotowego. I bez znaczenia czy pomagałeś żydom w tych ciężkich czasach- byłeś wrogiem następującego ustroju

~fcuk 2014-09-27 (09:32)
moi dziadkowie dokładnie to samo opowidali

~polskie dzieci pamietamy 2014-10-03 (22:31)
BANDEROWSCY faszysci zabili 200 tys. Polakow na Kresach i w Bieszczadach a KWASNIEWSKI nastawial im pomnikow w calej Polsce a najwiekszy w Jaworznie.

~Przyjaciele żydzi 2014-09-28 (21:15)
Między nimi było około 50 Żydów, którymi dowodził Jaakow (Jakub) Prenner. O północy dotarli w okolicę wioski i zajęli pozycje wyjściowe. Mieli rozkaz, aby nie darować nikomu życia. Nawet bydło i nierogacizna miały być wybite.

~woj 2014-10-01 (21:26)
Nie 50 tylko 100.

~Osiol53 2014-09-30 (21:34)
I to zydowskie dziadostwo z Izraela uczy nas Polakow ze jestesmy antysemitysemitami . A my ich za przeproszeniem w d… calujemy pare razy do roku. A tutaj nie chodzi o sianie nienawisci pomiedzy Zydami I Polakami , ale po prostu o ludzkie rozliczenie sie z histori.

~„abc 2015-03-29 (10:32)
Jeśli Żydzi, Niemcy, Amerykanie chcą nas obwiniać niech może zaczną od siebie. Nie bardzo rozumiem dlaczego my mamy za wszystko odpowiadać i tłumaczyć się. Myśmy tej wojny nie wywołali. Naszym przekleństwem jest to że wiele działo się na naszych ziemiach i teraz mamy się z tego tłumaczyć. Miejmy świadomość, że gdyby dzięki naszym mądrym politykom „udało” się doprowadzić do wojny z Rosją to taka sytuacja się powtórzy i nasze dzieci będą musiały znowu tłumaczyć się nie są wielbłądami.

~sokoleoko 2014-10-04 (22:00)
Profesor Gras w swojej ksiazce |Strach „opisał list wojewody Kieleckiego d ówczenego MInistra Bezpieczestwa Wewnertrzne go Towarzysza Radkiewicza gdzie ów Wojewoda pisze wo w w Ministra zatrwazajacy List z prośba o zdjęcie Zydowskich oficerów z funkcji sledczych ówczesnego Kieleckiego WU BP Był Ówczsny Wojewoda prerazony tym co powiedzieli Sledczy -byli skłonni wsadzić pół Kielc do więzienia

~gtd’ 2014-09-29 (21:41)
Wygląda na to że komuś kto pisze takie „opowiastki” zależy na >oczyszczeniu i wybieleniu< Niemców… w zamian podstawiając –okrucieństwo i potworność– Żydów i Rosjan. Jakoś, nie za bardzo wierzę w takie opowieści „udokumentowane” w podejrzany sposób. Zalecałbym ostrożność i logiczne myślenie podczas czytania tego „artykułu”.

Jano 1 2014-09-30 (00:05)
Masz prawo skoro jesteś żydem , a ja za to nie wierzę w jakieś podejrzane Jedwabne

~Atom 2014-09-30 (02:52)
Jeżeli jesteś Polakiem, to pewnie mieszkaliście w czasie okupacji w Wielkopolsce lub na południu. Ja ponure opowieści mojej Mamy z Kresów słyszałem od najmłodszych lat….. Moją Babcię zamordowaną przez „czerwonych okrużeńców” w 1943r znałem tylko z pożółkłych fotografii. Zginęła śmiercią żołnierza ( od kuli w skroń) ratując swoją synową. Dla mnie była wzorem jak teściowa powinna kochać swoją synową…. Jak żyła, tak zginęła. Na szczęście jej synowa i wnuk dzięki niej przeżyli.

guardian1487 2014-09-30 (09:58)
Jak mam być szczery to wszystkie trzy nacje były i są siebie warte. Zresztą mówiąc o komunizmie to koniec końców jest to przecież Żydowski wynalazek. Polecam poczytać parę książek historycznych, żeby dowiedzieć się kto z rosyjskich elit tego okresu o których mówi się i myśli jako o Rosjanach był z pochodzenia Żydem. Także „naród wybrany” bardzo miło dopłacił się polakom za to, że ich przyjęto.

~mundi 2014-10-04 (07:44)
Udokumentowana w kilku źródłach zbrodnia ludobójstwa to nie jest opowiastka jakaś tam.. właśnie przez to tępe polskie ignoranctwo inni robią z nami co chcą.

~antykwas antytusk 2014-09-30 (17:10)
Bestialstwo ludobujstwo i oprawcy są od lat pod kloszem naszych rządzących wnuków komunistów i wnuków ssmanów.

~albin 2014-09-25 (13:29)
Tak, w szkołach trzeba mówić i nauczać o podłości żydów w stosunku do Polaków i kto była naszym wrogiem.

~kk 2014-09-26 (23:20)
zgadza się! i cały kościół z żydowskimi bożkami won do watykanu!

~wawa 2014-09-26 (10:39)
jako ojciec nie wyobrażam sobie zbrodni, tym bardziej takiej, na dzieciach…

~pussykillerxxl 2014-09-26 (23:10)
Polacy którzy mieszkali na kresach też sobvie nie wyobrażali! A potem przyszła czerwona hołota.. Z miłującymi Polaków żydami.. W warszawie na woli i w całej Polsce niemcy czynili to samo..

~Janek 2014-09-25 (16:18)
Koniuchy i Naliboki to zbrodnie żydowskich „partyzantów” na polskiej ludności. I nakręcili już o tym film, gdzie z morderców robią bohaterów Izraela. Taka sytuacja.

~Cicero 2014-09-25 (14:32)
Należy dodać, że Hollywood – nie będące wbrew temu co twierdzą złośliwcy w żydowskich rękach – upamiętnił „dzielnych” żydowskich bojców z Puszczy Nalibockiej w filmie „Opór”, w którym to filmie bracia Bielscy stawili opór nawet niemieckiej dywizji pancernej. W rzeczywistości bracia Bielscy byli zwykłymi bandziorami, którzy zajmowali się głównie rabowaniem i mordowaniem okolicznych chłopów, że nie wspomnę o seksualnych ekscesach z młodymi Żydówkami, których mieli pod dostatkiem. Po wojnie żydowska propaganda uczyniła z nich bohaterów, ze zbrodni, których dokonał ich oddział, także wspólnie z sowiecką partyzantką nigdy nie zostali rozliczeni.

~fan 2014-09-25 (13:02)
Dlaczego jeszcze żaden z polskich reżyserów nie nakręcił filmu o tych oddziałach jak mordowali i palili Polaków. Mamy przecież dobrych aktorów którzy tylko czekają aby zagrać w filmie odkrywającym czarne wątki naszej ale przede wszystkim cudzej przemilczanej historii.

~Czytelnik 2014-09-25 (14:41)
Żeby powstał film, potrzebny jest najpierw scenariusz i kasa. Gdybyśmy mieli polski rząd, to taki film, możnaby częściowo sfinansować z budżetu.

~anty,św 2014-09-25 (15:12)
No… niestety- politycznie niepoprawna sugestia

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Op%C3%B3r_(film)
Opór (ang. Defiance) – amerykański film wojenny w reżyserii Edwarda Zwicka przedstawiający fabularyzowane losy tzw. partyzantów Bielskich. Film oparty jest na książce Nechamy Tec „Defiance: The Bielski Partisans”. W Polsce film miał swoją premierę 23 stycznia 2009 roku.

Fabuła
Jest to opowieść o dużej grupie uzbrojonych Żydów, przewodzonej przez trójkę braci Bielskich, ukrywających się podczas II wojny światowej w lasach Puszczy Nalibockiej na terenie dzisiejszej Białorusi. Od 1941 do 1944 roku (od 1942 r. współpracując z partyzantką sowiecką) z powodzeniem wymykali się hitlerowcom, a w sercu puszczy stworzyli tajną osadę dla żydowskich uciekinierów.

Kontrowersje
W Polsce film wywołał, jeszcze przed premierą, kontrowersje związane z samą grupą Bielskiego, a także z powodu nieścisłości historycznych (m.in. minimalizowania roli polskości na Kresach). W styczniu 2008 polscy blogerzy związani ze środowiskami prawicowymi wystosowali list otwarty będący protestem przeciwko filmowi Opór^[1]. Kontrowersje wywołał m.in. możliwy udział niektórych partyzantów Bielskiego w zbrodni w Nalibokach^[2].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Otriad_Bielskich
Otriad Bielskich – żydowski oddział partyzancki, który wsparł partyzantkę radziecką^[1], działający na terenie Puszczy Nalibockiej w okolicach Nowogródka w latach 1941-1944. Oddział nazwany był na cześć swoich przywódców, braci Bielskich: Tewjego, Asaela (Izraela) oraz Aleksandra (Zusa). Często pomijany jest udział czwartego z braci, Aarona (obecnie Aron Bell), który w roku powstania oddziału miał 14 lat^[2].

Początkowo oddział tworzony był przez czwórkę braci Bielskich i 13 innych uciekinierów z getta. Zalążek grupy bojowej powstał na wiosnę 1942 roku, liczyła wówczas około 40 żołnierzy. Za głowę przywódców oddziału reżim niemiecki wystosował nagrodę w wysokości 100 000 marek niemieckich. Mimo radzieckich prób bezpośredniego włączenia Otriadu w swoje struktury, żydowscy partyzanci zachowali jednak niezależność. Oddział chronił i uratował ponad 1200 lokalnych Żydów, m.in. pomagając im uciec z getta^[3]. Wielu zbiegłych Żydów dołączało się do oddziału tworząc wspólnotę nazwaną Leśne Jeruzalem. Dysponowała ona z czasem zakładami rzemieślników (pracownie krawieckie, szewcy, naprawa broni liczyły około 125 pracowników), szkołą, synagogą i szpitalem. Obóz miał nawet własny sąd i więzienie. W szczytowym momencie grupa liczyła 1236 osób z których 70% stanowiły dzieci, kobiety i osoby starsze, a 150 osób należało do grupy partyzanckiej. Były one w 3/4 ukryte w ziemiankach. Miejsce to służyło ochronie prześladowanych Żydów, jednocześnie stanowiąc największy żydowski oddział partyzancki. Mimo faktu ocalenia tylu osób stosunki w obozie opisywane są dwuznacznie. Mówi się o despotyzmie i nadużyciach braci Bielskich^[4].

W lecie 1944 roku, kiedy rozpoczęła się kontrofensywa na Białorusi i teren został przejęty przez Armię Czerwoną, jednostka, licząca 1.230 mężczyzn, kobiet i dzieci, wyszła z lasu i wkroczyły do Nowogródka. Pomimo wcześniejszej współpracy z Sowietami, relacje szybko się pogorszyły. Funkcjonariusze NKWD zaczęli przesłuchiwać braci Bielski w związku z plotkami dotyczącymi posiadanego przez nich majątku, NKWD oskarżyło także partyzantów o brak „realizacji ideałów socjalistycznych w obozie”^[5].

Oddział był oskarżany o morderstwa na polskich chłopach, rabunek ich żywności wspólnie z Sowietami^[6] oraz współpracę z Sowietami przeciwko polskiej partyzantce^[7]. Mógł być zaangażowany w zbrodnię w Nalibokach, gdzie partyzanci komunistyczni wymordowali 128 polskich cywilów^[8]. Według śledztwa prowadzonego przez IPN: „fakt udziału partyzantów z Oddziału Bielskiego w ataku na Naliboki jest tylko jedną z wersji przyjętych w toku śledztwa”^[9][10].

Partyzanci Bielskiego stali się przedmiotem kilku książek i innych produkcji. W 2008 r. w USA został nakręcony film o partyzantach Bielskiego pt. Opór.

http://film.wp.pl/id,94763,title,Opor-zafalszowuje-historie,wiadomosc.html

„Opór” zafałszowuje historię?

piątek, 06 lutego 2009 13:40 | Gość Niedzielny

Dzielni bracia Bielscy w filmie „Opór” biją Niemców, aż miło popatrzeć. W rzeczywistości żydowscy partyzanci prawie w ogóle nie walczyli z niemieckimi żołnierzami. Zajmowali się pijaństwem i rabowaniem okolicznych wiosek.

Trudno zresztą mieć do nich pretensje o wyprawy do wsi po żywność, bo ratowali się w ten sposób przed śmiercią z głodu. Niestety, przynajmniej niektórzy żydowscy partyzanci zabierali tę żywność po bandycku, znęcając się nad mieszkańcami wiosek, gwałcąc przy okazji kobiety, a nawet dzieci.

Przemytnik rycerzem

„Opór” to hollywoodzki film, który trafił do polskich kin pod koniec stycznia. Głównego bohatera, Żyda Tewje Bielskiego, gra Daniel Craig, znany choćby z ostatniego filmu o Jamesie Bondzie. Akcja toczy się na polskich Kresach. Na rozkaz Niemców lokalna policja wyłapuje Żydów i dokonuje ich masakr. Dla ocalenia życia czterej bracia Bielscy uciekają do Puszczy Lipczańskiej, opisanej w filmie jako „Lipczanska Forest”. Spotykają tam innych uciekinierów. Najstarszy z braci, były przemytnik Tewje Bielski, postanawia wtedy bezinteresownie pomóc wszystkim potrzebującym. Tworzy dla nich obóz w Puszczy Nalibockiej.

Uciekinierzy z gett przychodzą do niego całymi setkami. Są głodni. Tewje organizuje więc oddziały, które zdobędą żywność na okolicznych chłopach. Szlachetnie wygłasza jednak przy tym: „Będziemy brać tylko od tych, którzy mogą się podzielić. Mogą nas tropić jak zwierzęta, ale nie zrobią z nas zwierząt!”. W filmie jest sugestia, że część podwładnych Bielskiego to banda oprychów. Jednak sam Tewje został przedstawiony jako krystalicznie szlachetny bohater. Czy rzeczywiście taki był? Znawca historii Kresów, prof. Krzysztof Jasiewicz z Instytutu Studiów Politycznych PAN, ma poważne wątpliwości.

– Chodziły o nim pogłoski, że wyłudza od swoich ludzi złoto, za które rzekomo ma kupić broń, ale później tej broni nie dostarcza. Świadkowie twierdzili, że niektórzy Żydzi musieli się okupić kosztownościami, żeby Bielski przyjął ich do swojego obozu – mówi prof. Jasiewicz. – To zarzuty, które ciężko udowodnić. Jednak z całą pewnością Bielski nie cieszył się tak dobrą opinią, jaką przedstawia film „Opór” – dodaje.

Najście bandy

Bielski był za to skuteczny. Jego partyzanci dokonywali rekwizycji tak sprawnie, że obóz w puszczy dysponował w grudniu 1943 roku aż 200 tonami ziemniaków, 10 tonami warzyw, 5 tonami zboża, 3 tonami mięsa i toną kiełbasy. Wiadomo o tym ze sprawozdania samego Bielskiego.

– Rozumiem, że partyzanci czasem grabili okoliczną ludność z konieczności życiowej. Ale nawet wtedy trzeba sobie postawić pytanie: za jaką cenę? Bo sam fakt, że muszę przeżyć, nie znaczy, że usprawiedliwione będzie każde moje działanie – uważa prof. Jasiewicz. – Nie zazdrościłbym chłopu, któremu partyzanci Bielskiego zabrali w tamtych warunkach świnię. To groziło śmiercią całej rodzinie tego chłopa, zwłaszcza że obowiązywały go też obowiązkowe dostawy dla Niemców – mówi.

– Ale przecież polscy partyzanci Armii Krajowej też zaopatrywali się w żywność po wioskach – przypominamy. – Tak, jednak oddziały AK nie były oddziałami bandyckimi. AK płaciło za żywność, bo przecież otrzymywało na ten cel pieniądze z Zachodu – wyjaśnia profesor. – Jasne, że wojsko też czasem dokonuje rekwizycji na cywilach, ale według innego mechanizmu, wystawiając pokwitowania. A przy najściu zwykłej bandy, jak się pan wychyli, to pan po prostu dostanie kulkę. I na tym się skończy pańska prośba o pokwitowanie – mówi.

Żydzi, którzy kryli się w lasach, byli w strasznej sytuacji, bo nie mieli żadnego oparcia w okolicznej ludności. Akowców wspierali mieszkańcy polskich wiosek, partyzanci sowieccy znajdowali czasami szczerą pomoc w wioskach białoruskich. Chętnych do niesienia pomocy partyzantom żydowskim w kresowych wioskach nie było. Zwłaszcza że chłopi pamiętali Żydom ich zachowanie po wkroczeniu Sowietów na Kresy w 1939 roku. Większość Żydów poparła wtedy komunistów. Przez prawie dwa lata sowieckiej okupacji donosiciele narodowości żydowskiej denuncjowali polskich sąsiadów, których następnie Sowieci tysiącami wywozili do łagrów. Za krzywdy doznane od żydowskich współpracowników Sowietów chłopi winili nieraz wszystkich Żydów.

– Tymczasem bez wsparcia ludności nie da się robić partyzantki. Gdyby pan przeniósł partyzantkę akowską do lasów w Korei, to ona tam bez wsparcia ludności szybko upadnie albo przerodzi się w grupę bandycką – mówi prof. Jasiewicz. – Przemiana w pospolitych bandytów groziła wszystkim oddziałom partyzanckim, jeśli nie było w nich dyscypliny i wysokiego morale. W Polsce zdarzało się to już po wojnie nawet grupom, które ze szlachetnych początkowo pobudek próbowały trwać w oporze przeciw komunistom – wyjaśnia.

Walka z chłopami

Największy cień na działalności partyzantów Bielskiego rzuca sprawa wydarzeń w polskiej wiosce Naliboki. Ktoś w 1943 roku zamordował tam 130 mężczyzn. Świadkowie widzieli wśród napastników partyzantów sowieckich wraz z partyzantami Bielskiego. Prawdopodobnie jednak samych braci Bielskich tam nie było. Śledztwo w sprawie tej masakry prowadzi dziś łódzki oddział IPN.

Tewje uznawał zwierzchnictwo dowództwa sowieckiej partyzantki. Miał autonomię, ale wysyłał swoich ludzi do pomocy Sowietom, kryjącym się w tej samej Puszczy Nalibockiej.

Partyzanci sowieccy, podobnie jak oddział Bielskiego, unikali walk z Niemcami. Czasami po wejściu do wioski zabijali żandarma albo napotkanego niemieckiego żołnierza. Potem wracali do lasu. Nie obchodziło ich, że Niemcy w zemście rozstrzelają wielu mieszkańców tej wioski. Armia Krajowa nigdy nie podejmowała tak bezsensownych działań, które w konsekwencji tylko szkodziły cywilom. W przeciwieństwie do partyzantów sowieckich i żydowskich, akowcy naprawdę walczyli z Niemcami.

– Z akt, do których dotarłem, wyłania się dosyć patologiczny obraz sowieckich grup partyzanckich. Te grupy były notorycznie pijane. Dochodziło nawet do przypadków zapicia się na śmierć. U Bielskiego było podobnie – mówi prof. Jasiewicz.

Jakaś atmosfera zagrożenia „wewnętrznego” w żydowskim obozie jest w filmie pokazana. Padają zdania, że kobiety w obozie potrzebują ochrony mężczyzn. Wśród partyzantów są brutalne typy, które próbują zaprowadzić w obozie prawo silniejszego. Na szczęście zapobiega temu Tewje Bielski.

W filmie wszyscy popijają bimber. Jednak Tewje, choć też pije, w żadnej scenie nie wygląda na nietrzeźwego. W rzeczywistości Bielski często bywał pijany. Po pijaku brał udział w krwawych porachunkach o władzę w obozie. W przeciwieństwie do zwykłych mieszkańców obozu otaczał się luksusami, miał też prywatny harem, złożony z przyjętych do obozu kobiet. Tymczasem film nie pokazuje go nawet jako postać skomplikowaną i trudną do jednoznacznej oceny, lecz jak antycznego bohatera. Pada nawet porównanie do Mojżesza.

Czołg w lesie

Najbardziej jednak film rozmija się z prawdą w scenach walk braci Bielskich z Niemcami. Partyzanci zdobywają w lesie nawet niemiecki… czołg. Można zrozumieć, że scenarzyści musieli tak dramatyczne sceny do filmu dołożyć, żeby dobrze się go oglądało. Jak inaczej widz mógłby poczuć podziw wobec Tewje Bielskiego, identyfikować się z nim? Twórcy filmu mają prawo do takich zabiegów. Nie powinni jednak wtedy umieszczać na ekranie na początku filmu dużego napisu: „Prawdziwa historia”, a pod koniec archiwalnych zdjęć bohaterów.

W obozie Bielskich, nazywanym Jerozolimą, dożyło końca wojny 1200 Żydów. – Z pewnością nie wszyscy partyzanci Tewje Bielskiego byli złoczyńcami – podkreśla prof. Jasiewicz. – Jednak warto wiedzieć, że na wojnie rzadko coś jest tak czarno-białe, jak w amerykańskim filmie – mówi.

Przemysław Kucharczak

~MadMike007 2009-02-20 (19:01)
Po co ten artykuł?!
Rzeczywiście może nie wszystko jest prawdą, a niektóre wydarzenia są naciągane, ale to jest FILM! Nikt nie puszcza tego w szkole i nie mówi o drogie dzieci tak właśnie było! Według mnie jest to bardzo udane! Bardziej mógłbym się kłócić o lektury szkolne, np.: Krzyżaków (w których też nie wszystko jest prawdą!)

~KRIS 2009-09-11 (19:31)
Racja to w końcu nie lekcja historii. A propos Armii Krajowej którą pan profesor wymienił to wcale lepsza nie była. Grupy o których tu mowa były w latach 1939-1945 grupami działającymi nielegalnie. Wszyscy chcieli przeżyć.

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnia_w_Nalibokach
Zbrodnia w Nalibokach – masakra polskich mieszkańców wsi Naliboki dokonana przez oddziały radzieckich partyzantów 8 maja 1943.

W celu obrony przed grabieżą ze strony partyzantów sowieckich i band kryminalnych powołano w Nalibokach niewielki oddział samoobrony pod dowództwem Eugeniusza Klimowicza. 8 maja 1943 oddziały radzieckich partyzantów pod dowództwem Pawła Gulewicza z Brygady im. Stalina i z oddziałów „Dzierżyńskiego”, „Bolszewik”, „Suworowa”, w tym grupa składająca się z osób narodowości żydowskiej, zamordowały ok. 128 polskich mieszkańców miasteczka podejrzewanych o przynależność do samoobrony lub AK (przeważnie mężczyzn, ale także dzieci i kobiety)^[1].

Spalono kościół, szkołę, pocztę, remizę i część domów mieszkalnych, resztę osady ograbiono. Zginęło także kilku napastników. W sowieckich źródłach szacowano liczbę zabitych Polaków na 250 osób, wspomniano także o walkach z niemieckim garnizonem. Jednak późniejsze badania nie potwierdzają obecności Niemców czy policji w Nalibokach, zginął jeden białoruski policjant. Weryfikują także liczbę ofiar. O masakrze w Nalibokach wspomina nakręcony w 1993 w Australii film dokumentalny „The Bielsky Brothers” (reż. Arun Kumar).

6 sierpnia 1943 wieś została ponownie spacyfikowana, tym razem przez oddziały niemieckie, w ramach tzw. „Akcji Hermann”, a jej mieszkańców wywieziono w głąb Rzeszy naroboty przymusowe (m.in. do Braunau am Inn)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbrodnia_w_Koniuchach
Zbrodnia w Koniuchach – masakra dokonana 29 stycznia 1944 przez partyzantów radzieckich (Rosjan i Litwinów) Genrikasa Zimanasa i żydowskich Jaakowa Prennera na co najmniej 38 polskich mieszkańcach (mężczyznach, kobietach i dzieciach; najmłodsze miało 2 lata) wsi Koniuchy (dziś na terenie Litwy, dawniej w II Rzeczypospolitej w województwie nowogródzkim w powiecie lidzkim)^[1].

W czasie pogromu we wsi spalono większość domów, oprócz zamordowanych co najmniej kilkunastu mieszkańców zostało rannych, a przynajmniej jedna osoba z nich zmarła następnie z ran. Przed atakiem wieś zamieszkana była przez około 300 polskich mieszkańców, istniało w niej około 60 zabudowań. Partyzanci radzieccy wcześniej często rekwirowali mieszkańcom wsi żywność, ubrania i bydło, dlatego też tutejsi mieszkańcy powołali niewielki ochotniczy oddział samoobrony.

W sprawie masakry w Koniuchach prowadzone jest śledztwo IPN. Dotychczas ustalono, że napadu dokonały radzieckie oddziały partyzanckie stacjonujące w Puszczy Rudnickiej:„Śmierć faszyzmowi” i „Margirio”, wchodzące w skład Brygady Wileńskiej Litewskiego Sztabu Ruchu Partyzanckiego, oraz „Śmierć okupantowi”, wchodzący w skład Brygady Kowieńskiej. Do oddziałów tych należeli Rosjanie i Litwini, większość oddziału „Śmierć okupantowi” tworzyli Żydzi i żołnierze Armii Czerwonej zbiegli z obozów jenieckich. Oddział żydowski liczył 50 ludzi, a oddziały rosyjsko-litewskie około 70 osób. Dowódcami byli Jakub Penner i Samuel Kaplinsky. Według jednego z napastników, Chaima Lazara, celem operacji była zagłada całej ludności łącznie z dziećmi jako przykład służący zastraszeniu reszty wiosek. Według ustaleń Kongresu Polonii Kanadyjskiej, będących podstawą wszczęcia śledztwa, liczba zabitych była większa (ok. 130).

Atak na Koniuchy i wymordowanie tutejszej ludności cywilnej był największą z szeregu podobnych akcji prowadzonych w 1943 i 1944 przez oddziały partyzantki radzieckiej w Puszczy Rudnickiej i Nalibockiej (np. masakra ludności w miasteczku Naliboki).

W maju 2004 w Koniuchach odsłonięto pomnik pamięci ofiar, zawierający 34 ustalone nazwiska ofiar.

W powojennych opracowaniach, na podstawie m.in. relacji żydowskich uczestników ataku na wieś (np. Izaaka Chaima i Chaima Lazara) często podawano informacje o zamordowaniu wszystkich 300 mieszkańców, a także o walkach z oddziałem niemieckich żołnierzy (w innych źródłach litewskiej policji). Jednak późniejsze opracowania nie potwierdziły obecności Niemców czy policjantów w wiosce, a także zakwestionowały tezę, że zginęli wszyscy mieszkańcy wsi (część z mieszkańców uciekła z masakry i przeżyła wojnę). Informacja stwierdzająca, że wymordowani zostali wszyscy polscy mieszkańcy wsi Koniuchy pojawiała się także w ówczesnych meldunkach struktur Polskiego Państwa Podziemnego.

Przypisy

1. Skocz do góry↑ Virtuti Militari za dokonanie masakry w polskiej wsi Koniuchy (pol.). W: Historia Do Rzeczy [on-line]. Grupa Wirtualna Polska, 2014-09-24. [dostęp 2014-09-26].

Bibliografia

• Cohen R., 2000 : The Avengers. Alfred A. Knopf, Nowy Jork.
• Kowalski I., 1969: A Secret Press in Nazi Europe: The Story of a Jewish United Organization. Central Guide Publishers, Nowy Jork.
• Lazar Ch., 1985: Destruction and Resistance. Shengold Publishers, Nowy Jork.
• „Rzeczpospolita”, 2004 (22.05)

Linki zewnętrzne

• Mark Paul: The Massacre At Koniuchy. Mord w Koniuchach. „Glaukopis”, 29 stycznia 2011, s. 1-233. (ang.)
• Śledztwo w sprawie zabójstwa przez partyzantów sowieckich, w styczniu 1944 roku, mieszkańców wsi Koniuchy gm. Bieniakonie pow. Lida woj. nowogródzkie – komunikat IPN
• Rzeczpospolita: Piotr Gontarczyk „Nikt nie wymknął się z okrążenia” 26-07-2008
• Masakra w Koniuchach, Czesław Malewski
• Masakra w Koniuchach (II), Czesław Malewski
• Liliana Narkowicz Siła w cierpieniu (z zeznań naocznego świadka) 

…..

http://historia.wp.pl/title,Order-Virtuti-Militari-przyznawano-rowniez-wrogom-Polski,wid,18326773,wiadomosc.html