316 Paweł Kowal: Z Ukrainą trzeba podjąć dialog na zasadach z XXI w., a nie ciągle pobrzękiwać szabelką

Paweł Kowal (© Bartek Syta)

Oto to samo, tyle że jeszcze „smaczniej” i jeszcze bardziej patryjotycznie „po polsku”… czyli zapraszamy na pichcenie historii na życzenie z „Polakiem” Pawłem Kowalem, kuchmistrzem nad kuchmistrzami! 🙂

Smaaakowicie to wygląda i pachnie… a tak swoją drogą, znając życie…  ciekawe czym on i tacy jak on, nas jeszcze nie raz uroczyście uroczo uraczą? A przy okazji, to pod jaką banderą po odmętach dziejów pływa ten pan, pod biało-czerwoną, żółto-niebieską, czy czerwono-czarną?.. A może… żeby było ciekawiej i pikantniej, grzeje schowane za pazuchą jego relikwie – poświęcone widły i siekierkę, flagę Wesołego Rogera… i butelkę rumu… albo inneho hierojczneho samohonu?

Ukraińcy są dumni z Bandery ! Jan Ryś (gość) • 21.06.16, 21:52:33
Panie Kowal, pański patriotyzm historyczny równy jest zeru. Na Ukrainie buduje się pomniki Stepana Bandery, nazywa się ulice jego imieniem oraz odbudowuje się kult banderyzmu. Ukraińcy nigdy nie przeprosili za zbrodnie wołyńską i nie zamierzają tego zrobić. Jak pan śmie ganić ofiary a brać w obronę katów. Ponad 150 tys Polaków bestialsko zamordowali banderowcy, czy pan udaje, że o tym nie słyszał, czy nie zna pan historii Polski ?

Pawło Kowal Hans bleib do • 20.06.16, 19:54:06
nie trzeba szabelką, można pobrzękiwać siekierą albo piłą

Wyjątkowa bezczelność i tupet Sumienie Wołynia (gość) • 21.06.16, 08:42:31
Wyjątkowo bezczelny i załgany typ. Usunąć natychmiast z PAN oraz nie wpuszczać do mediów! To pewnie syn lub wnuk jakiegoś Ukraińca. Nie ty będziesz ustalał nam wersję polskiej historii zaprzańcu!

OCZYWIŚCIE! gość (gość) • 21.06.16, 13:59:21
Oczywiście! Historii jest tyle, ilu istnieje historyków. Temu właśnie „zawdzięczamy” wszystkie wojny światowe i nieświatowe!

Dajcie spokój z tą Ukrainą art (gość) • 21.06.16, 10:33:33
Owszem, nie wierzymy Rosji i mamy ku temu powody. Nie rozumiem tylko, czemu mamy ufać Ukrainie? To kraj jeszcze bardziej skorumpowany niż Rosja. Była już jedna pomarańczowa rewolucja i Majdan sporo lat temu. Wyniosła ona do władzy nowych, prozachodnich polityków. I co się zmieniło? Ano, starych złodziei zastąpili nowi…. Drugi Majdan tego także nie zmienił. Oligarchowie nadal rządzą Ukrainą. Ludzie coraz bardziej biednieją. Polska nie ma żadnego interesu by popierać Ukrainę. Robimy to tylko dlatego, że bardziej nienawidzimy Rosji, wiec przy obecnym konflikcie popieramy wroga naszego wroga…

Drodzy ukrainofile na tym forum! art (gość) • 21.06.16, 15:09:54
Pomaganie ukrainie w takim kształcie w jakim jest obecnie, to kretynizm. Ja pojednania nie wykluczam, ale albo niech się wyrzekną Bandery i czarno czerwonych sztandarów i skażą bandytów z UPA którzy jeszcze nie poumierali ze starości, albo niech oficjalnie przeproszą i płacą odszkodowania rodzinom ofiar i reperacje wojenne za zagrabione majątki i mienie. Wtedy możemy rozmawiać, nie wcześniej.

Nie umiecie samodzielnie myśleć i wyciągać wniosków. Jesteście kolejnymi pacanami z mózgami zaciemnionym rusofobią i propagandą, nie znającymi historii tamtych terenów i tego „narodu”, który chce wciskać mi że mam kochać ukraińców bo zły Putin, a każdy kto ma chociaż odrobinę zdrowego rozsądku i zauważy pewne oczywistości (jak np. antypolską retorykę nacjonalistów ukraińskich czy amerykańską sprężynę w tym całym burdelu), to od razu dla was ruski agent dostający kasę z Moskwy za pisanie komentarzy w internetach. Wy jesteście kijowskimi trollami zaprzedanymi obcemu państwu.

Nie rozumiem jak można nienawidząc ruskich zachwycać się „wolną” ukrainą? Ruskich nikt nie lubi bo historia, a Ukraińców się kocha bo co? Bo obalili legalny rząd który sami wybrali i rozpętali wojnę domową? Ukraińcy powinni koniecznie jeszcze częściej wszczynać rewolucje we własnym kraju! To z pewnością wzmocni i ich wewnętrznie i na arenie międzynarodowej. Najpierw pomarańczowa rewolucja, potem Euromajdan, gdzie rozpoczęły się walki uliczne, podpalanie urzędów i totalna dewastacja centrum miasta. Zamiast pilnować spokojnego rozwoju kraju, chcieli rewolucji. Walki w Kijowie między swoimi były super, świetne, potrzebne? No to obwody ługański i doniecki też zrobiły sobie rewolucję, ale to już źle? Wojna w żadnym wydaniu i z jakiegokolwiek powodu nie jest dobra, zawsze powoduje ból, cierpienie i ogromne straty tak osobowe jak i materialne. Obalenie rządu siłą, bez jakiegokolwiek pomysłu, zaplecza i poparcia ogółu obywateli. Pogratulować głupoty. A najlepsze jest to, że wasi kochani ukraińcy traktują nas jak swoją dojną krowę i odwdzięczają się pięknym za nadobne. My im dawaliśmy darmowy gaz i będziemy wysyłać broń za darmo (pieprzą ukraińcy że zapłacą – ciekaw jestem czym, bo majdan zaczął od negocjacji pożyczek dla tego bankrutującego państwa), a oni nie mogli latami cofnąć embarga na nasze mięso.

Nie rozumiem jak można nienawidząc ruskich zachwycać się „wolną” ukrainą? Ruskich nikt nie lubi bo h say69mat (gość) • 22.06.16, 08:49:20
Czy to ukraińscy komandosi wylądowali desantem na jakimkolwiek skrawku terytorium FR aby dokonać aneksji??? Rządy ZSRR na Ukrainie to, wyłącznie w latach 1928 – 1938, 10 milionów ofiar eksterminacji i czystek etnicznych organizowanych w ramach tzw. stalinowskiej kolektywizacji. Rosja ma …wyjątkowo ciężką rękę do swoich Ukraińskich współbraci. Zachowuje się, jak zapity menel wobec swojej żony, która prosi o …chleb!!!

http://www.polskatimes.pl/opinie/a/pawel-kowal-z-ukraina-trzeba-podjac-dialog-na-zasadach-z-xxi-w-a-nie-ciagle-pobrzekiwac-szabelka,10130984/

Paweł Kowal: Z Ukrainą trzeba podjąć dialog na zasadach z XXI w., a nie ciągle pobrzękiwać szabelką

Data dodania: 2016-06-20 18:27:00 Ostatnia aktualizacja: 2016-06-21 10:25:18

Naiwnością jest wmawiać komuś, że da się ustalić historię w Europie Środkowej w taki sposób, że wszyscy się podpiszemy – Ukraińcy, Polacy, Litwini, Łotysze – pod jedną wersją historii. To niemożliwe – mówi Paweł Kowal w rozmowie z Anitą Czupryn.

Co Pan sobie obiecuje po meczu Polska – Ukraina? Jaki wynik? Szanse Ukrainy na to, że wyjdzie z grupy, są iluzoryczne, a Polacy są w dobrym trendzie, więc raczej wygrają. Pewnie będzie 1:0.

Przy wydarzeniach takich jak mecze narodowych drużyn wypływają różne emocje, często też te negatywne. Można się spodziewać, że to wydarzenie odgrzeje różne animozje między dwoma narodami?

W tym pytaniu są dwa elementy, na które trzeba odpowiedzieć oddzielnie. Sprawa pierwsza: każdy lipiec w Polsce przynosi debatę o stosunkach polsko-ukraińskich. To się wiąże również ze wzrostem politycznych ambicji środowisk kresowych. Kiedyś te środowiska miały ambicje związane głównie z upamiętnieniem ofiar, z lobbowaniem wobec władz na rzecz projektów edukacyjnych czy naukowych, które by mówiły o zbrodniach ukraińskich nacjonalistów na Wołyniu, utrwalały pamięć o nich w społeczeństwie. Dzisiaj środowiska kresowe wyraźnie nabrały politycznych ambicji – starają się wpływać na dzisiejszą politykę i mają już w tej sprawie pewne osiągnięcia. To się wiąże oczywiście z czymś, co można by nazwać odłożonym popytem na endecję w Polsce. Chodzi o pewną postawą ideową, która wprost bądź pośrednio nawiązuje do myśli endeckiej. A to z kolei oznacza też określony stosunek do sprawy ukraińskiej. Druga kwestia to mecz. Czy on coś aktywuje? Nie sądzę.

WYWIAD | LESZEK MILLER: PIS I PO DZIELĄ OFIARY WEDŁUG PRZYDATNOŚCI POLITYCZNEJ. ZBRODNIĘ NA WOŁYNIU „CMENTARNA MA GNIEŚĆ CISZA”

A te głosy, które słychać, że „gramy z banderowcami”?

No tak, ale są też ludzie, którzy kiedy mnie widzą w telewizji mówią, że dziennikarz dyskutuje z „banderowcem”. Tylko że mnie mało bawi, bo to oznacza, że banderowcem jest też Polak, jeśli nie ma odpowiednich poglądów. Równie dobrze można więc powiedzieć, że pani teraz rozmawia z „banderowcem” (śmiech). Stereotypy utrwalane przez komunistów w czasach PRL są bardzo mocne, często podobnie silne jak w dzisiejszej Rosji. Dlatego tak łatwo każdego Ukraińca nazwać banderowcem, a nawet kogoś, kto podaje argumenty za współpracą z Ukrainą. Dziś retoryka niektórych postaci o poglądach neoendeckich czy określających się jako kresowiacy polega na takim właśnie etykietowaniu albo nawet oszczerstwie. Oni nie mówią”: „nie masz pan racji”. Oni mówią: „jesteś banderowcem”. Nawet nie zdają sobie sprawy, że to prosta kontynuacja sowieckiej propagandy. Ale, chcę to podkreślić, nie dotyczy to wielu porządnych osób o narodowych zapatrywaniach. Powróćmy teraz do meczu. Warto podkreślić, że z jednej strony na fakt, iż w sensie cywilizacyjnym tak rozwinął się sport, można spojrzeć i w taki sposób, że zastępuje nam trochę wojnę. I to jest dobrze, to jest plus. Na różnych polach: jest przedmiotem rywalizacji między państwami, jest ujściem emocji w populacji młodych mężczyzn, którzy tradycyjnie poszliby do armii, słowem – są różne elementy, które pomagają zastąpić nam wojnę sportem. Ale jest też minus – w jakimś sensie sport robi ludziom wodę z mózgu. Kolejne programy publicystyczne zaczynają się od omówienia meczu z Niemcami czy Ukrainą i debata czy mecz przypomina stosunki międzynarodowe. Boję się, że ludzie zaczynają myśleć, iż rywalizacja między państwami na poważnie wygląda tak jak ta na boisku. To znaczy, że wszyscy są dokładnie równi, mają takie same spodenki, wchodzą pod ten sam prysznic i każdy może wygrać albo przegrać. Na świecie jednak nie do końca tak jest i warto obywatelom mówić, że jednak tak nie jest. Państwa mają jednak różne zasoby, różne możliwości, są lepiej lub gorzej zorganizowane i czynników, które wpływają na zwycięstwo, jest jednak więcej niż w czasie dwóch połówek meczu.

Jednak jak Pan już wspomniał, kresowiacy są aktywni. Głośno podnoszą, że reakcje polskich władz, jeśli chodzi o Ukrainę, o to, że odżywają tam nacjonalistyczne tendencje, że budowane są pomniki ludziom, których my uważamy za zbrodniarzy, są niewystarczające albo wręcz ich nie ma.

To, co można zrobić, to na poważnie tłumaczyć tym mądrzejszym osobom z tych środowisk, że nie da się ustalić historii z wszystkimi naokoło, szczególnie w Europie środkowej. Na naszych pomnikach też są osoby, które co prawda nie są posądzane o zbrodnie ludobójstwa, ale są kompletnie nieakceptowane przez naszych sąsiadów. Naiwnością jest wmawiać komuś, że da się ustalić historię w Europie środkowej w taki sposób, że wszyscy się podpiszemy -Ukraińcy, Polacy, Litwini, Łotysze – pod jedną wersją historii. Bo na przykład ja za siebie mogę powiedzieć, że nie podpiszę się pod wieloma tezami ukraińskimi. I dobrze by było, żeby pewne środowiska w Polsce też zrozumiały, że to ustalenie jednej interpretacji historii nie jest możliwe. Chyba nie wypowiemy sąsiadom wojny o podręczniki szkolne?

To co jest możliwe? Możliwe są duże akcje edukacyjne, których przez ponad 25 lat niepodległości nie było. Możliwe są duże produkcje filmowe…

Niedługo do kin trafi „Wołyń” Wojciecha Smarzowskiego. Tylko że znowu może być gorąco, jeśli chodzi o emocje. Trudno zabronić panu Smarzowskiemu robienia filmu „Wołyń”, ponieważ wydarzenia na Wołyniu są na tyle istotną sprawą w historii Polski, że nie dziwi mnie, że na ten temat powstaje film.

Dziwi mnie raczej, że nie powstają filmy na inne tematy związane z relacjami polsko-ukraińskimi, ponieważ te relacje także cieszą się zainteresowaniem społecznym. Gdyby więc ktoś nakręcił film o Semenie Petlurze albo o miłości i rewolucji na Majdanie, albo kolejne filmy o dzisiejszych społecznych aspektach życia lwowianek czy kijowianek w Warszawie, to też by się to cieszyło zainteresowaniem. Jeżeli chce się realnie wpłynąć na opinię publiczną na Ukrainie, należy podjąć dialog na takich zasadach, jakie obowiązują w XXI w., a nie pobrząkiwać szabelką. No, ale w takim razie trzeba mieć pomysł na konkretne akcje. Duża akcja wymiany młodzieży – jakieś pierwsze kroki, na szczęście, zaczynają się pojawiać, ale to są pierwsze kroki. Wspólny Instytut Historyczny, wspólny fundusz filmowy, to są rzeczy, które można zrobić. Pytanie dzisiaj do środowisk narodowych, które nie są przecież takie zmarginalizowane, bo mają też wpływ na politykę sejmową, mają swoich posłów, czy oni coś w tej sprawie zrobili? Bo mnie się wydaje, że dzisiaj pierwszą sprawą dla polskiej racji stanu jest faktycznie zmniejszać znaczenie nacjonalizmu na Ukrainie na ile to możliwe. Ale mam duże wątpliwości, czy do tego wystarczająca jest coroczna uchwała Sejmu.

Ale nie będzie specjalnego czczenia pamięci ofiar ludobójstwa na Wołyniu 11 lipca, tylko 17 września, jako całościowego upamiętnienia losów Polaków na Wschodzie. Uważa Pan, że to dobry pomysł?

Trzeba się zdecydować, jaki jest cel. Jeśli celem jest pamięć o ludności Ziem Wschodnich II Rzeczpospolitej, to obchodzenie pamięci o nich 11 lipca trochę nie ma sensu. Dlatego, że nie byłoby 11 lipca, gdyby wojska sowieckie nie weszły cztery lata wcześniej na terytorium Rzeczypospolitej. Trzeba więc być konsekwentnym. Jeżeli chce się czcić pamięć o Polakach z tak zwanych Kresów, czyli, mówiąc precyzyjniej, ze Wschodnich Ziem II Rzeczpospolitej, dlatego że Kresy w polskiej tradycji to jednak znaczy co innego, no to trzeba się zdecydować na 17 września. Bo faktycznie praprzyczyną tych wydarzeń, do których doszło na Wołyniu, było wkroczenie na ziemie polskie Niemców i Sowietów w 1939 r. Jeśli chce się ograniczyć to do upamiętnienia ofiar ludobójstwa na Wołyniu, to wówczas właściwą datą jest 11 lipca.

ZOBACZ TEŻ | KTOŚ PODMIENIŁ TABLICE NA GROBACH UPA W PRZEMYŚLU. „W TYM MIEJSCU POGRZEBANO SZCZĄTKI BANDEROWSKICH BANDYTÓW…” [ZDJĘCIA]

Czy jednak 11 lipca nie powinien być specjalnie uhonorowany, tak czy inaczej?

Ależ co komu szkodzi, żeby odprawić mszę, pomodlić się i złożyć kwiaty zarówno 11 lipca, jak i 17 września? Nie bardzo rozumiem, na czym polega ten spór. Można też stworzyć uchwałę Sejmu i 11 lipca i 17 września. Problem jedynie w tym, żeby nie wmawiać opinii publicznej, że sytuacja, jeśli chodzi o dialog historyczny między Polską a Ukrainą poprawia się od uchwał 460 pań i panów posłów na Wiejskiej.

Wśród tych głosów oburzenia i krytyki polskich władz przez środowiska kresowe są i takie, że pan prezes PiS Jarosław Kaczyński boi się prawdy o Wołyniu, że ulega ukraińskim naciskom.

To nie kwalifikuje się specjalnie do poważnych dyskusji. Co najwyżej stara się zaspokajać różne nurty w swojej partii, ale co do zasady ona ma w sprawach polityki wschodniej podobną linię od dekad.

Skąd więc te zapędy kresowiaków?

Wynikają, jak już mówiłem i jak mi się wydaje, z tego, że mają swoje ambicje polityczne. Te środowiska to często wnuki osób, które mieszkały do wojny na Wschodzie. Dzisiaj środowiska kresowiackie są bardzo szerokie. Moim zdaniem odpowiadają na to, o czym już mówiłem – jak to się mawia w ekonomii – na odłożony popyt na endecję. W inny sposób chcą realizować linię polityczną. Mają do tego prawo, ale muszą zrozumieć, że inni mają po prostu inne poglądy na relacje polsko-ukraińskie i niekoniecznie chcą w politycznej polemice o tym, jaka ma być polityka wschodnia, zasłaniać się pamięcią ofiar Wołynia. Uważam, że w polskiej racji stanu leży wspieranie silnej Ukrainy oraz że Polska jest wystarczająco silnym państwem, by stać ją było na strategiczną cierpliwość do Ukrainy, która najwidoczniej potrzebuje jeszcze trochę czasu, by zbudować swoje podejście do rzezi wołyńskiej. Inaczej polska racja stanu jest bardziej zagrożona. Niektórzy kresowiacy uważają, jeśli dobrze rozumiem, że dla polskiej racji stanu kluczową kwestią jest dzisiaj jeszcze jedna uchwała z użyciem słowa ludobójstwo, tyle razy, ile oni sądzą, że jest właściwe dla tej sytuacji. Ja, zgodnie ze starymi zasadami retoryki sądzę, że inflacja wielkich słów i uchwał raczej rozmywa przekaz, czasem wystarczy raz powiedzieć, brzmi silniej.

Ale zauważają też, że jeśli chodzi o kwestię ludobójstwa na Wołyniu w kontekście Katynia to pewne gesty zostały wykonane, bo rosyjski parlament i Władimir Putin uznali odpowiedzialność NKWD za mord w Katyniu.

Ależ prorosyjscy politycy na Ukrainie zawsze składali taką ofertę – że mogą napisać wszystko to, co chcą polscy kresowiacy. Tylko nie wiem, czy to jest takie dobre dla polskiej racji stanu.

A mówiąc poważnie, zrównywanie w sensie prawno-międzynarodowym sprawy Katynia i Wołynia świadczy o poważnych lukach w edukacji. Sprawa Katynia ma aspekt wyraźnie międzynarodowy i jest związana z decyzjami uznawanych międzynarodowo władz sowieckich. W sprawie Wołynia, niestety, po obu stronach i oprawcami, i ofiarami byli obywatele II Rzeczpospolitej, jakkolwiek by to strasznie dzisiaj brzmiało. Pośrednio za wydarzenia na Wołyniu odpowiadają bardziej Niemcy nazistowskie, które poprzez swoją politykę dopuściły do zbrodni na okupowanym terytorium II RP, a także Sowiety, które grały na nacjonalizmach swoje polityczne interesy.

Jak Pan skomentuje te głosy, że nowy ambasador, który ma być w Kijowie, pan Jan Piekło, robi krecią robotę?

Jeszcze tam nie pojechał, a już robi krecią robotę? (Śmiech). Co można na to powiedzieć?

Jak Pan przyjął apel dwóch byłych prezydentów Ukrainy, przywódców Kościoła, intelektualistów ukraińskich, którzy wystąpili z propozycją ustanowienia wspólnego dnia pamięci konfliktów ukraińsko-polskich na rzecz wzajemnego pojednania?

Jako kolejny kroczek w tym dialogu historycznym polsko-ukraińskim, który się toczy już od dawna, a który, tak naprawdę rozpoczął nie tylko Jerzy Giedroyć, ale także Jan Paweł II swoimi działaniami w Rzymie w latach 80., kiedy zachęcał polskich biskupów do podjęcia bliskiej współpracy z biskupami greckokatolickimi. Cieszy mnie, że jednak, chociaż dopiero po tylu latach, głowa Kościoła greckokatolickiego idzie tak daleko w swoich deklaracjach, bo wśród podpisanych jest także arcybiskup Światosław, czyli głowa grekokatolików. Dialog historyczny polsko-ukraiński nie satysfakcjonuje wszystkich, bo chcielibyśmy szybciej, chcielibyśmy, żeby dzisiaj na Ukrainie powstawały książki o ludobójstwie na Wołyniu, napisane jednak trochę inaczej, niż najczęściej się na Ukrainie pisze. Ale rozumiem, że na pewne rzeczy trzeba umieć w życiu poczekać i nauczyłem się tego. To pewnie kiedyś przyjdzie. Natomiast ten list jest kolejnym ogniwem w pewnym łańcuchu pojednania rozpoczętym przez Jana Pawła II na poziomie duchowym, a Jerzego Giedroycia na poziomie politycznym.

WYWIAD | PRZYSZŁY AMBASADOR RP NA UKRAINIE, JAN PIEKŁO: WYDARZENIA NA KRESACH NIE WZIĘŁY SIĘ ZNIKĄD. UKRAIŃCY BYLI W II RP OBYWATELAMI DRUGIEJ KATEGORII

Wspomniał Pan o rozliczaniu się z tą historią w wymiarze społecznym, jeśli chodzi o edukację na przykład. A jak powinni rozliczać ją politycy?

Państwo ukraińskie nie jest stroną – podkreślam to od lat. Jeżeli uznamy Ukrainę za stronę w tej sprawie, to znaczy, że uznajemy, że ważne były fakty dokonane przez Sowietów w 1939 r. A zatem: albo, albo. Ponieważ, jeżeli nie uznajemy faktów tworzonych przez Sowietów jesienią 1939 r., to nie mamy żadnych powodów, żeby obciążać dzisiejsze państwo ukraińskie formalno–prawną odpowiedzialnością. Oczywiście istnieje pewien rodzaj odpowiedzialności etycznej, istnieje obowiązek dla polityka, żeby się odciął od zbrodni, i tego mamy prawo wymagać. Ale mówiąc szczerze, to się już kilkakrotnie w historii stało. Mamy prawo domagać się szacunku dla ofiar, dbałości o miejsca pochówku, podawania prawdziwych informacji w podręcznikach historii. Natomiast ciągnięcie sprawy dalej, czyli wchodzenie w kategorie, które bardziej dotyczą kwestii prawnych, kwestii odpowiedzialności politycznej jest z polskiego punktu widzenia bardzo ryzykowne. Dlatego że, logicznie rzecz biorąc, oznacza to uznawanie legalności rozbioru Polski przez Sowietów w 1939 r.

Wizyta Donalda Trumpa, kandydata na prezydenta USA, w Wielkiej Brytanii wpłynie na wynik referendum dotyczącego przyszłości Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej?

Nie mam pojęcia. Trump mógłby dopomóc, żeby Wielka Brytania została w Unii Europejskiej. Dlatego że Brytyjczycy nie za bardzo słuchają się swoich pobratymców zza oceanu. Raczej reagują na odwrót. Im bardziej więc Trump będzie zachęcał do wyjścia z Unii, tym bardziej, myślę, opinia publiczna w Wielkiej Brytanii będzie miała skłonność do tego, żeby w Unii pozostać. Nie dlatego, że się nie zgadza z Trumpem, tylko tacy są Brytyjczycy i w Polsce chyba nietrudno to zrozumieć.

Może i są przekorni, ale na razie wszystkie sondaże wskazują, że to się może stać.

I David Cameron jest blisko tego, żeby wejść do kanonu tych polityków, którzy przekombinowali. I pokaże wszystkim, jak bardzo niebezpieczne jest nadmierne angażowanie polityki zagranicznej w wewnętrzne rozgrywki. To, co on zrobił, cały pomysł referendum, było wyłącznie po to, żeby on coś ugrał w wewnętrznych rozgrywkach.

I wszystko wskazywało na to, że mu się to uda, to znaczy utrzyma przywództwo w Partii Konserwatywnej, torysi wygrali wybory, itd. Ale na końcu, myślę, może być pierwszą ofiarą polityczną Brexitu.

Eksperci zwracają uwagę na to, że będzie to też kulminacyjny moment kryzysu w samej Unii Europejskiej i że się Unia rozpadnie.
Z polskiego punktu widzenia będzie to dość niebezpieczny moment, dlatego że będziemy mieli do czynienia z rodzajem niejako nowego rozdania. Dotychczas Unia była tak konstruowana i tak się rozwijała historia Unii, że nie było momentu, w którym można by było powiedzieć: „Dobra, zaczynamy od nowa”. To zdeterminowało takie zjawisko, że na przykład nasi zachodni partnerzy musieli jednak uznawać fakty dokonane: że Polacy są w Unii, że są takim samym członkiem UE jak inni. Od tego momentu, jeśli Wielka Brytania wyjdzie z Unii, będzie można powiedzieć, że karty są rozdawane od nowa. Formalnie Polska będzie w Unii, ale w rzeczywistości polityka unijna postawi pytania o to, kto jest w tej Unii bardziej. A do tego nie trzeba nawet tworzyć nowego traktatu, bo taką „bardziej Unię” można stworzyć na gruncie obecnego traktatu. I to dla nas jest niebezpieczne, ponieważ może oznaczać, że znajdziemy się w swego rodzaju szarej strefie bezpieczeństwa.

WYWIAD | KS. ISAKOWICZ-ZALESKI: RELACJE POLSKO-UKRAIŃSKIE SĄ SŁABE I KRUCHE JAK BAŃKA MYDLANA. BĘDĘ TĘ BAŃKĘ NAKŁUWAŁ

Są i takie głosy, że Brexit spowoduje w ogóle kłopoty na świecie. Obawiają się Chińczycy…

Nie bardzo dziś wiadomo, jakie będą skutki Brexitu, całościowo rzecz ujmując, bo takiego wydarzenia w historii Unii jeszcze nie było. Można to porównywać co najwyżej z wyjściem Grenlandii z Unii Europejskiej, ale każdy się zgodzi, że to nie to samo.

Jak może zaważyć na wyniku referendum morderstwo posłanki Jo Cox, choć Partia Pracy, do której należała, nie postuluje opuszczenia Unii?

Skutki Brexitu – to, co można powiedzieć – na pewno będą wieloaspektowe. To będzie miało też na przykład znaczenie dla polskiej debaty europejskiej. Dlatego że Brexit pokaże wyraźnie, że pogląd pielęgnowany na polskiej prawicy, iż można mieć podejście do Uni, takie jak brytyjskie, i to też jest podejście prounijne, jest już nieaktualne. Dlatego że okaże się, że tak zwane brytyjskie podejście to jest po prostu wyjście z Unii. Dla Chińczyków to będzie miało jeszcze inne skutki, dla innych państw – jeszcze inne. Tych skutków Brexitu na różnych polach nie omówimy w wywiadzie rzece, a co dopiero w krótkim wywiadzie.

A skutki dla Polaków, którzy już tam mieszkają?

Myślę, że częściowo będą musieli wrócić. I to będzie grupa mocno niezadowolona, sceptyczna wobec polityki rządów w Polsce. Jeśli kombinowanie przy Unii spowoduje, że jakaś duża część polskiej populacji na Wyspach – powiedzmy 100-200 tys. – będzie musiała zmienić wygodne życie na życie trudniejsze, to na pewno nie będzie im się podobała antyunijna retoryka.

zdeklarowany antybanderowiec Darek (gość) • 27.06.16, 22:56:08
Swego czasu wspaniały erudyta redaktor Michalkiewicz na jednym ze swoich wykładów podał interesującą myśl, rozwiązanie : otóż polski rząd owszem powinien wspomagać pomajdanową Ukrainę zarówno ekonomicznie jak i militarnie w wojnie z Rosją, wszak pod jednym warunkiem : otóż kategorycznie zażądać od władz Ukrainy tępienia wszelkich przejawów gloryfikowania ludobójców z UPA, a wszystkich banderowców i neobanderowców załadować w pociąg i wysłać Putinowi do Moskwy. Być może miałby szansę zabrać się z nimi w tym składzie eszelonowym również poseł Kowal.

Kto przeciw ten ruski agent Karolina (gość) • 23.06.16, 05:35:29
Dzieciaki na przedszkolnych/szkolnych apelach śpiewają: Jestem młoda banderówka, banderowiec. Retoryka żywcem wyjęta ze stosowanej przez wspólnych chazarskich przodków zwana „Syndrom oblężonej twierdzy”. Tylko czekać gdy łatka antysemity zacznie obowiązywać u obu wspierających się tworów.

Dla politycznej poprawności spokojny • 22.06.16, 16:58:51
Dla politycznej poprawności będziemy w kółko powtarzać jaka wspaniała jest Ukraina i składać kwiaty pod ich pomnikami banderowców? A Ukraina, jak trochę odrośnie od ziemi, od razu zacznie nam pyskować, zresztą podobnie jak my wobec Zachodu – po PRL-u na kolanach błagaliśmy żeby nas wzięli do Unii a jak się nachapaliśmy ich kasą to teraz tylko pyskujemy jaki ten Zachód zły.

Jeszcze raz powtarzam! art (gość) • 22.06.16, 08:25:14
Ukraińcy wymordowali w latach 40-tych 100 tysięcy Polaków – mężczyzn i kobiet, starców i dzieci, w bestialski sposób zarzynając ich, wypruwając wnętrzności, paląc żywcem, rozrywając niemowlęta i rozbijając je o ściany domów. Było to systematyczne ludobójstwo, starannie zaplanowane i przeprowadzone ze zwierzęcą nienawiścią do Polski, Polaków i wszystkiego co polskie. Te zbrodnie nigdy nie zostały przez Ukraińców potępione a sprawcy pozostają bezkarni. Co więcej na Ukrainie oficjalnie gloryfikuje się inspiratorów i wykonawców ludobójstwa na Polakach, uznaje ich za bohaterów narodowych, buduje się im pomniki, stawia za wzór dzieciom i młodzieży. Ukraińska administracja od lat konsekwentnie utrudnia, a gdzie tylko może udaremnia dokładne policzenie ofiar tej potwornej zbrodni, ich identyfikację i ustalenie miejsc, gdzie zostały zakopane, bo nie można tu mówić o pochówku należnym ludzkim istotom. Tam, gdzie udało się upamiętnić ofiary, na tabliczkach wolno wspomnieć tylko, że to „zmarli w 1943 roku” – mówienie wprost o ukraińskim ludobójstwie jest zabronione. Ukraina twierdzi, że zmierza do demokracji i wspólnoty cywilizowanych państw, ale swoją tożsamość buduje na zbrodni i kłamstwie. To nie są podstawy, na których można stworzyć cywilizowane państwo, bezpieczne dla sąsiadów, zwłaszcza dla Polski. Dopóki te sprawy nie zostaną uregulowane, dopóki Ukraina oficjalnie nie przyzna się do ludobójstwa na Polakach, nie ukarze żyjących sprawców, nie przestanie ich gloryfikować i stawiać im pomniki, wszelkie stosunki z Ukrainą są dla Polski haniebne i niebezpieczne a dla Ukrainy nie ma miejsca w cywilizowanym świecie. Dopóki nie uznają swej ludobójczej przeszłości za złą, nie wyrażą szczerej skruchy i nie przeproszą, a rodziny ich ofiar nie otrzymają zadośćuczynienia, Ukraińcy ze strony Polaków mogą spodziewać się jedynie pogardy. Zaś ich stosunki z Rosją, relacje polsko-rosyjskie czy jakiekolwiek inne elementy polityki międzynarodowej nie mają w tej sprawie żadnego znaczenia!

Było to systematyczne ludobójstwo, starannie zaplanowane i przeprowadzone ze zwierzęcą nienawiścią say69mat (gość) • 22.06.16, 09:18:03
No tak, Ukraina w latach II wś była ‚oazą pokoju’ a jedynymi ofiarami niezrozumiałego zezwierzęcenia Ukraińców stali się … Polacy. Przecież politykę wobec mniejszości narodowych w okresie II wś, politykę czystek etnicznych, inspirowali zarówno Niemcy jak i Rosjanie. Jej ofiarami byli zarówno Ukraińcy, Polacy jak i Żydzi. Szacunkowa liczba ofiar szaleństwa Einsatztruppen na Ukrainie to 3 000 000 osób pochodzenia nieżydowskiego oraz 900 000 ofiar mieszkańców narodowości żydowskiej. Istnieją źródła, które podają, że z liczby 2 500 000 mieszkańców narodowości żydowskiej lata terroru przeżyło jedynie 100 000 osób.

za pieniądze ludzie podli sprzedajny Kowal (gość) • 21.06.16, 16:34:00
20/08/2012
Przewodniczący PJN Paweł Kowal został gospodarzem nowego programu ukraińskiej, niezależnej stacji TVi – „Smak Europy”. Nowe show stacji to program kulinarno-polityczny. Gośćmi Pawła Kowala będą ukraińscy celebryci i politycy, z którymi gotując, rozmawiał będzie o sprawach bieżących dotyczących Europy. Zdjęcia do programu ruszyły 18 sierpnia. Europoseł poprowadzi program za darmo. W pierwszym odcinku zobaczymy go z Mykołą Kniażyckim – szefem stacji, z którym przy sznyclu wiedeńskim omawiał będzie stosunki polsko-ukraińskie.

Dajcie spokój z tą Ukrainą say69mat (gość) • 21.06.16, 11:15:17
Po pierwsze, spokój z niepodległością Ukrainy to już kiedyś sobie daliśmy. Efekt okazał się dla naszego kraju zdecydowanie niekorzystny. Po drugie, czego oczekujesz od kraju dźwigającego na swych barkach niejednokrotnie krwawe brzemię bolszewickiej v/s sowieckiej niewoli??? Można się autentycznie jedynie modlić o cud na Ukrainie. Bo w świecie generowanym przez tradycję i intelekt bolszewizmu/sowieckości. Jedynie cud może stymulować transformację w kierunku społeczeństwa obywatelskiego. Tak na marginesie, liczbę ofiar stalinowskiej kolektywizacji, realizowanej na terytorium Ukraińskiej SRR szacuje się na 10 milionów osób. Dodaj do tego szacunkową liczbę ofiar II wś, oraz powojennych represji. To jak … dajemy sobie spokój z tą … Ukrainą???

Nie ty będziesz ustalał nam wersję polskiej historii zaprzańcu! say69mat (gość) • 21.06.16, 09:04:35
Kilka faktów historycznych:
1920 – wobec zagrożenia bolszewicką agresją dochodzi do zbliżenia pomiędzy Ukraińską Republiką Ludową a rządem RP. Z inicjatywy Piłsudskiego dochodzi do nawiązania bliskiej współpracy politycznej i … militarnej. W jej efekcie dochodzi do podpisania tzw. Umowy Warszawskiej, która min. wytycza granice pomiędzy RP i URL. W oparciu o kryteria etniczne, starannie separując żywioł Polski od Ukraińskiego na Wołyniu.
1920 – wojska URL biorą czynny udział w Bitwie Warszawskiej
1920 – następuje zmiana rządu RP, w jej wyniku koalicja PSL i endecji podpisuje rozejm z bolszewikami. Internując jednostki wojskowe naszego sojusznika URL oraz żołnierzy tzw ‚Białej Rosji’.
1921 – w wyniku rokowań z bolszewikami prowadzonymi w Rydze. Dochodzi do podpisania traktatu pokojowego pomiędzy bolszewicką Rosją a ówczesnym rządem RP. W jego wyniku następuje podział terytorium Ukrainy pomiędzy Rzeczpospolitą i bolszewicką Rosję. Gdzie kryteria podziału etnicznego nie mają dla ówczesnego rządu RP, najmniejszego znaczenia. Stąd bezsprzeczną konsekwencją pokoju zawartego z bolszewikami, negującego podmiotowość Ukrainy – jako państwa – jest rzeczona rzeź Wołyńska.

Chyba wiem kto to pisze Sumienie Wołynia (gość) • 21.06.16, 13:28:41
Uderz w stół a nożyce się odezwą…

Uderz w stół a nożyce się odezwą… say69mat (gość) • 21.06.16, 23:15:05
Traktat Ryski zawarty z bolszewikami w 1921 r, i w konsekwencji podział Ukrainy. Kosztował mój kraj i mój naród życie 6-ciu milionów istnień w latach 1939 -1945.

Z Ukrainą trzeba podjąć dialog na zasadach z XXI w say69mat (gość) • 21.06.16, 08:29:24
Druga wojna światowa była tragedią narodów wydanych we władanie nienawiści. Nienawiści do tego co Boże i ludzkie. Stąd rozliczenia i wymierzenie sprawiedliwości należy pozostawić wyłącznej gestii Bożego osądu i Bożej sprawiedliwości. Bo nigdy nie poznamy źródła inspiracji tragedii. A ponad wszystko Ukraińcy proszą o pojednanie i wybaczenie ewidentnego … zła. Tak na marginesie, słyszałem świetny dowcip na temat naszego narodowego katolicyzmu. Otóż rzecz się dzieje w niebie. Anioł oprowadza po Świątyni Boga nowo przybyłych. Pokazując im nawy, w których gromadzą się wyznawcy Judaizmu, Protestanci, Islamu, Prawosławia, Buddyzmu, Hinduizmu. Przechodząc koło kolejnej z naw, starannie odseparowanej od reszty świątyni. Anioł prosi aby zachować absolutną ciszę. Kiedy minęli strefę kompletnej ciszy, Anioł wyjaśnił. Tam gromadzą się polscy katolicy. Wierzą, że tylko oni są w Niebie, stąd – zrozumcie – nie chcemy im psuć dobrego samopoczucia.

Ukrainiec nie ma honoru PiSnokio (gość) • 21.06.16, 00:30:51
Co do meczu Polska – Ukraina, to jak to może być mecz o honor skoro Ukraińcy honoru nie mają. Po drugie to ci potomkowie tych ukraińskich zwyrodnialców oddali by mecz walkowerem za Wołyń.

„21 czerwca zrobimy Lachom powtórkę z Wołynia”-ich kibice Karoline (gość) • 20.06.16, 21:07:39
Chazarska buta i pamiętliwość groźniejsza dla Polski od najazdu islamistów. Nierozliczeni,nie osądzeni,napiętnowani nadal sieją nienawiść i pogardę dla Polaków mimo umizgów dyżurnych lachociągów i włażenia w zad przez nadal obce Polakom bo narzucone przez Sanhedryn władze.

Chazarska buta i pamiętliwość groźniejsza dla Polski od najazdu islamistów say69mat (gość) • 21.06.16, 11:24:20
Inspiracji poszukujesz podczas spacerów po … Newskim??? Czy też podczas degustacji Miszki na Siewierie???

erav (gość) • 20.06.16, 20:57:20
Ni trawię tego ukraińca. tfu