590 Marsz Niepodległości i 99 rocznica odzyskania niepodległości przez Polskę

Fot. Twitter.com

---

Wszystkim Polkom i Polakom z okazji 99 rocznicy odzyskania niepodległości z całego serca życzę samych wielkich zwycięstw! 

Nie ukrywam, że ostatnie wydarzenia, jak i tradycyjne już kłótnie na prawej stronie polskiej sceny politycznej (Andruszkiewicz, Kukiz, itp.) nie są dla mnie niczym miłym, no ale… jest jak jest i nie można obrażać się na rzeczywistość…

Widzę jednak wzbierającą i falę zdrowego słowiańskiego wkurwienia, jak i sygnały, że niektórzy z naszych watykańskich narodowców, bardziej jednak chcą być dumną i niepowstrzymaną husarią, niż pokorną i cichą siostrą zakonną, co mam nadzieję już wkrótce przemieni się w także zdrowy i tradycyjny słowiański bezlitosny wpierdol… 🙂

Pamiętajcie, że tzw. psychologia, czy inna polityka, czy pedagogika wstydu zdechła już na dobre, a wraz z nią odchodzą w nicość jej obślizgli wyznawcy! 🙂

Kto nie chce sięgać wysoko i daleko, ale także głęboko,.. ten pełzając we własnym kale kala sam siebie. Tak może i najłatwiej,.. ale nikt takiego wolno pełzającego wstydliwego owsika szanować za to wolne i pełne wstydu pełzanie nie będzie…

Zamieszczam tu trzy artykuły,  których autorzy zastanawiają się nad przyszłością i Marszów Niepodległości, jak i przyszłości samej Polski, Jej charakteru narodowego, itd.

SŁAWA I CHWAŁA NASZYM PRZODKOM!!! NIECH ŻYJE POLSKA!!! NIECH ŻYJE SŁOWIAŃSZCZYZNA!!!

DO PRZODU!!! POLKI / SŁOWIANKI, POLACY / SŁOWIANIE, TERAZ WŁAŚNIE TRZEBA RUSZYĆ ROZSĄDNIE DO PRZODU,.. A CHOĆBY I PO GŁOWACH NASZYCH ZACIEKŁYCH WROGÓW!!! 🙂

---

https://kresy.pl/wydarzenia/marsz-niepodleglosci-bedzie-wyjatkowy-robert-bakiewicz-dla-kresow-pl/

„TEN MARSZ NIEPODLEGŁOŚCI BĘDZIE WYJĄTKOWY”. ROBERT BĄKIEWICZ DLA KRESÓW.PL

11 listopada 2017|0 Komentarze|w polityka, Polska, społeczeństwo, Wydarzenia |Przez Marek Trojan

Tegoroczny Marsz Niepodległości będzie wyjątkowy. M.in. przez hasło „My chcemy Boga”, prośbę o opiekę Bożą nad naszym narodem i naszym państwem. Z drugiej strony, to pewien fundament rozwiązania społecznego do budowy państwa, które będzie faktycznie polskie i rzeczywiście broniące polskich interesów – mówi Kresom.pl Robert Bąkiewicz, prezes Stowarzyszenia Marsz Niepodległości.

Jednym z głównych wydarzeń w ramach tegorocznych obchodów Narodowego Święta Niepodległości jest z pewnością Marsz Niepodległości. W tym roku przejdzie on ulicami Warszawy pod hasłem „My chcemy Boga”. Będzie to największe zgromadzenie publiczne, które odbędzie się w stolicy. Jego organizatorzy deklarują, że weźmie w nim udział 50 tys. osób.

– Całą noc lał deszcz. Wstałem dziś rano – świeci piękne słońce. Jako pierwszą dziś informację usłyszałem, że w Świątyni Opatrzności Bożej śpiewane są pieśni, które mają być śpiewane u nas, na Marszu Niepodległości. Pomyślałem, że to wspaniały znak – i jakieś przesunięcie granicy. Być może my byliśmy do tego jakąś inspiracją – mówi Kresom.pl Robert Bąkiewicz, prezes Stowarzyszenia Marsz Niepodległości.

Bąkiewicz podkreśla, że tegoroczny marsz będzie wyjątkowy:

– Po pierwsze, poprzez swoje hasło, „My chcemy Boga”, wokół którego narosło tak wiele kontrowersji. Mam cichą nadzieję, że ten marsz będzie takim kamyczkiem do ogródka, który będzie miał ogromne znaczenie w procesie moralnej odnowy naszego narodu.

Przeczytaj: Depolityzacja Marszu Niepodległości

Czytaj również: Marsz Niepodległości 2017 – polemika z Rafałem Ziemkiewiczem

Szef Stowarzyszenia Marsz Niepodległości przyznaje, że marsz w tym roku, także poprzez swoje hasło, ma zaakcentować podstawy polskiego patriotyzmu. – Z jednej strony to hasło jest prośbą o Opatrzność Bożą w tych trudnych czasach, opiekę Bożą nad naszym narodem i naszym państwem. Z drugiej strony, to pewien fundament rozwiązania społecznego do budowy państwa, które będzie faktycznie polskie i rzeczywiście broniące polskich interesów. Ono musi być oparte na fundamentach nauki społecznej Kościoła katolickiego.

– Zapraszam dziś wszystkich bardzo serdecznie na Marsz Niepodległości w Warszawie! – podsumowuje Bąkiewicz.

„Lwów i Wilno – pamiętamy!”

Poseł Robert Winnicki, prezes Ruchu Narodowego tłumaczył wcześniej w rozmowie z RIRM, że tegoroczne hasło jest wyrazem tożsamości, kultury i tego, na czym chcemy opierać porządek publiczny w Polsce:

– Podnosimy to hasło, bo uważamy, że mimo iż mamy w Polsce prawicowy rząd, mimo że sytuacja wydaje się być lepsza niż w poprzednich latach, to jednak widzimy, że nie zawsze jest tak, że deklarowane wartości są tym, co ludzi rządzących czy ludzi będących wpływowymi motywuje. I dlatego „My chcemy Boga”.

Z kolei na Twitterze Winnicki przypomniał, że 11 listopada 2018 roku „bój o granice Polski trwał lub w wielu miejscach dopiero się rozpoczynał”. – Nasi przodkowie walczyli m.in.o Kresy Wschodnie. Elity III RP zdradziły Kresy i sprawę kresową. Dlatego Ruch Narodowy idzie dziś w Marszu Niepodległości z hasłem „Lwów i Wilno – pamiętamy!”.

Podaj dalej! #MarszNiepodległości 2017:
-12:00 Msza-parafia św.Barbary
-15:00 przemówienia delegacji zagr. i start z ronda Dmowskiego,
– ok.17 Stadion Narodowy: koncerty, wystąpienia kombatanta i repr.@StowMarszN #RuchNarodowy @MWszechpolska @1934ONR pic.twitter.com/f3d8dbfast

— Robert Winnicki (@RobertWinnicki) November 10, 2017

Kresy.pl

…..

jaro7 @jaro7:
Problemem szeroko pojętego RN jest słabość jego przywódców. Owszem Winnicki sporo robi dobrego ale jest w Sejmie osamotniony. Jeden patriota i jemu 459 przeciwnych. Absolutnie ten marsz powinien być wykorzystany politycznie, trzeba było zaprosić środowiska kresowe, stworzyć wspólny front przeciwko zdrajcom z PO, PiS i N. Niestety jak nie potrafią się skonsolidować Kresowiacy tak nie potrafią Patrioci. Dlatego jak na razie nie ma dobrych widoków na sukces.

Beresteczko1651 @Beresteczko1651:
Środowisko o którym mowa jest zbyt ubogie intelektualnie by sformułować ofertę polityczną, która zyskałaby poparcie umożliwiające odegranie mu istotnej roli. Wobec ubóstwa intelektualnego szuka oparcia w dewocji, co tylko jeszcze bardziej zawęża mu pole oddziaływania.

Kojoto @Kojoto:
Z jednej strony rozumiem organizatorów, może być to prztyczek w nos dla buców episkomatołów. Bo będą akcenty antyimigranckie na pewno. Jednak osobiście w pełni zgadzam się z artykułem, szczególnie jako nie wierzący.

https://kresy.pl/publicystyka/opinie/depolityzacja-marszu-niepodleglosci/

Fot. Twitter.com

DEPOLITYZACJA MARSZU NIEPODLEGŁOŚCI

18 października 2017|3 komentarze|w Opinie, Publicystyka |Przez Karol Kaźmierczak

Hasło jakie przyjęli na tegoroczną edycję Marszu Niepodległości jego organizatorzy potwierdza, że środowiska narodowe znajduje się w głębokim politycznym impasie i nie ma pomysłu, aby ten impas przezwyciężyć.

Fenomen Marszu Niepodległości jest dziełem środowisk narodowych, przede wszystkim Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego, których porozumienie stało za pierwszą edycją wydarzenia w 2010 r. Już rok później Marsz urósł do rozmiarów pochodu kilkudziesięciu tysięcy osób, w ramach wielkiej samoorganizacji zjeżdżających do stolicy z całego kraju. Był pierwszą dobitną manifestacją dotychczasowej milczącej większości Polaków, przywiązanych do fundamentalnych wartości – narodowej tożsamości i suwerenności.

Manifestacja milczącej większości

Po latach można już stwierdzić, że Marsz, był jednym z wielu elementów mechanizmu wytworzenia asertywności tej milczącej większości, która zdecydowała się wreszcie, wbrew instytucjonalnym mediom, wbrew liberalnym kręgom opiniotwórczym, wyrazić swoje zdanie. Internet i nowe media dostarczyły kanałów komunikacji, potegujących mobilizację, bo uświadamiających jej uczestnikom jak wielu ich jest. Było to zjawisko tak żywiołowe, że komunikacja postaw zaczęła się odbywać nawet poprzez ubiór, poprzez pokulturę, że wspomnę tylko o przeniknięciu tematów z narodowej historii do współczesnego hip-hopu, czy zjawisko zauważalnej mody na odzież patriotyczną, które narastało wraz ze wzrostem szeregów maszerujących każdego 11 listopada ulicami Warszawy. Marsz Niepodległości był objawem, ale jako potężna manifestacja, inspirująca swoją atmosferą dziesiątki tysięcy uczestników i miliony śledzących ją przed ekranami, także  katalizatorem tego procesu, który sprawił, że poglądy młodego pokolenia Polaków wywołują dziś przerażenie u liberalych komentatorów w Polsce i na zachodzie.

Narodowcy nie zdołali jednak przekuć Marszu, w ogniu wzmożenia patriotycznych emocji społeczeństwa, ani na polityczny oręż, ani na monetę konkretnych politycznych efektów. Fenomen narodowego wiecu, dobrze odpowiadającego sejmikowej i konfederacyjnej kulturze politycznej Polaków miał być dla narodowców rozbiegiem do odegrania właśnie politycznej roli. Ta sama sejmikowa mentalność doprowadziła jednak rychło do konfliktów wewnątrz ich środowiska. Od powołanej pod przywództem Robert Winnickiego partii – Ruchu Narodowego, rychło zdystansowały się i ONR, i MW, odcinając ją od jedynej rzeczywistej bazy organizacyjnej. Sam Winnicki, wraz z innymi prominentnymi przedstawicielami środowiska – Adamem Andruszkiewiczem i Sylwestrem Chruszczem, dostał się do Sejmu z list Pawła Kukiza, co zresztą było przedmiotem kluczowej konstrowersji, jako szczególnie kotestowane przez ONR. Po kilku miesiącach w Sejmie Chruszcz z Andruszkiewiczem uznali, że bardziej niż w przywództwo Winnickiego, ufają Kukizowi.

Skorzystał Kaczyński

Nie wdając się w tym miejscu w ocenę słuszności decyzji poszczególnych polityków, zaznaczyć trzeba tylko jedno: wzmożenie emocji narodowych i mobilizację społeczną milczącej większości Polaków politycznie skonsumował Jarosław Kaczyński ze swoją wodzowską partią. Dziś posiada on w Polsce pełnię władzy jakiej nie posiadał przed nim żaden polityk w III RP, rządząc bez oglądania się na jakichkolwiek koalicjantów. PiS dokonuje dziś korupcji coraz bardziej narodowych, suwerennistycznych poglądów milionów Polaków, prowadząc politykę wasalizmu wobec Waszyngtonu, wynikającą z tego (oraz z zaczadzenia giedroycizmem) fatalną politykę wschodnią, w ramach której interesy kresowych Polaków poświęcane są w imię „strategicznego partnerstwa” z Litwączy Ukrainą, a ostatnio nawet w imię amatorsko prowadzonego rozmrożenia relacji z Aleksandrem Łukaszenką. Politykę zagraniczną niebezpieczną dla Polski, bo wpisującą ją w hegemoniczną rozgrywkę amerykańskiego supermocarstwa z mocarstwem regionalnym – Rosją, która w przypadku eskalacji będzie dla Polski tragiczna w skutkach, bez względu na to kto w rozpalonym konflikcie ostatecznie zwycięży – w każdym przypadku będzie to zwycięstwo na gruzach Polski. Politykę zagrażającą w końcu także spójności kulturowej i bezpieczeństwu wewnętrznemu, bo przyzwalającą na imigrację około miliona Ukraińców w ciągu dwóch lat.

Trzeba przyznać, że narodowcy próbują kontrować antynarodową, na tych płaszczyznach, politykę rządu PiS. Robert Winnicki ostro krytykuje działania rządu z sejmowej mównicy. ONR w całej Polsce występował przeciw polityce „otwartych drzwi” wobec masowej imigracji z Ukrainy. Młodzież Wszechpolska już w najbliższą sobotę będzie manifestować pod amabasadą Litwy przeciw dotkliwej dyskryminacji Polaków w tym kraju. Dopracowany program Ruchu Narodowego przedstawił interesującą alternatywę wobec wizji współczesnego „naczelnika państwa”. Wszystkie te organizacje dawały wyraz sprzeciwowi wobec przystąpieniu Polski do obsługującej interesy zachodnich wielkich korporacji, ale z pewnością nie polskich producentów i konsumentów, umowy CETA. Trzeba jednak przyznać, że zasięg oddziaływania narodowców po serii porażek osłabł. Osłabł również dlatego, że w czasach rządów PO ich marsze wyrażały jaskrawą opozycyjność wobec rządzących liberałów. Obecnie narodowcy nikną w cieniu uciekającego się do patriotycznego i narodowego frazesu PiS. Dlatego dziś nie mogą już oni ograniczać się do ogólnych frazesów, nawet jeśli wystarczały one za hasło Marszu w czasie jego porzednich edycji. Sam Marsz zresztą, po tym gdy nowy rząd ukrócił policyjne prowokacje powodujące, co dziś już wyraźnie widać, uliczne starcia, przysiadł w pozie coraz mniej emocjonującego pikniku.

Główna szansa

11 listopada jest tym jednym, jedynym dniem w roku, gdy narodowcy stają w świetle reflektorów wszystkich mediów. Jest to więc unikalna okazja do przedstawienia, choćby w największym skrócie, swojej agendy politynczej, a przy tym prezentacji i podkreślenia tożsamości ruchu społeczno-politynczego jaki tworzą. Tę okazję narodowcy w tym roku mogą zmarnować, o ile program Marszu Niepodległości będzie równie ogólnikowy co hasło jakie dla niego wybrali. Hasło „My chcemy Boga” jest bowiem tyleż zbożne, co politycznie jałowe.

Hasło podkreślające osobistą postawę religijną w zasadzie wyklucza, a co najmniej demobilizuje osoby niewierzące. A przecież nie jest słusznym by odmawiać tego typu osobom statusu dobrych Polaków czy uczestników ruchu narodowego. Iluż bohaterów polskiej historii trzeba by w przeciwnym razie „wypisać z narodu”. Stojąc na fundamencie wartości katolickich, działacze MW, ONR, RN powinni raczej przedstawić ich konkretną formułę, której uznania należy się domagać od uczestników życia społecznego, w imię ideału pewnego ładu społecznego, zamiast domagać się wyrażenia nogami osobistej deklaracji religijnej.

Działalność społeczno-polityczna to nie jest kaznodziejstwo i nie polega na głoszeniu wszem i wobec ogólnych prawd moralnych. Te każdej niedzieli głoszone są z ambon przez kompetentnych w tym względzie kapłanów. Nie sądzę by członkowie Stowarzyszenia Marsz Niepodległości czy innych organizacji narodowych okazali się od nich lepsi w kaznodziejstwie. Oczekuję od nich raczej haseł wskazujących kierunek działań, jakie chcieliby podjąć, które czy to jako wyborca, czy jako wolontariusz mógłby poprzeć przeciętny obywatel. Bo ogólne prawdy moralne mają to do siebie, że mogą być różnie interpretowane na płaszczyźnie politycznej. Pod hasłem „My chcemy Boga” podpisać się mogą i Jarosław Gowin, i redaktorzy „Tygodnika Poweszechnego”, i biskupi krytykujący opór przed przyjmowaniem imigtantów w ramach kwot narzucanych Polsce przez Unię Europejską.

Pod dwóch latach rządów PiS objawiły się już wszystkie ich negatywne skutki. Szczególnie negatywne na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Czy nie należałoby dziś wywiesić na sztandary raczej hasła „Jeden naród ponad granicami” by uwypuklić haniebność akceptacji rządu PiS dla niszczącej narodowy charakter polskich szkół ustawy oświatowej, przyjętej przez Litwę w 2011 roku? Na oficjalną akceptację tego faktu nie poważył się nawet rząd PO-PSL. Czy nie należałoby w ten sam sposób uwypuklić równie haniebnej akceptacji naszych władz dla ustawy oświatowej uchwalonej właśnie na Ukrainie, która w swoich asymilatorskich zapisach idzie jeszcze dalej niż ustawa litewska? Czy w obliczu zamykania rodakom-emigrantom drogi powrotu do kraju, przez stwarzanie warunków dla zalewu  ukraińskich imigrantów psujących rynek pracy, nie należałoby raczej zakrzyknąć „Praca w Polsce dla Polaków”? A jeśli już narodowcy chcieli podkreślić wagę katolickiej etyki w życiu narodu czy nie lepiej było pod hasłem „Każde dziecko ma prawo do życia” demaskować hipokryzję partii rządzącej w kwestii aborcji?

Kształtować ruch i społeczeństwo

Środowiska narodowe wytrwale pracowały w przeróżnych organizacyjnych formach już od 1989 r., często na podstawie bezpośredniej legitymizacji udzielonej przez przedwojennych działaczy Stronnictwa Narodowego czy ONR. Mimo uporu i poświęceń aktywistów, przez lata znajdowały się one na marginesie. Inicjatywy narodowców przyciągały co najwyższej kilkuset uczestników. Być może stąd u części działaczy narodowych bierze się przekonanie o konieczności swoistego hasłowego „populizmu” obliczonego na przyciągnięcie jak najszerszej rzeszy uczestników. Jeśli taki przerost marketingowej formy nad treścią faktycznie leży u źródeł narracji formułowanej przy okazji Marszu Niepodległości, to trzeba ocenić, że sukces przerósł swoich autorów. Marsz jest już trwałym fenomenem społecznym, funkcjonującym bez większej zależności od działań władz państwowych czy sprawności propagandowej jego organizatorów. Czas więc by nasycić go rzeczywistą polityczną treścią. By stał się on nie tylko wyrazem pozytywnych emocji ale i płaszczyzną komunikowania potrzebnych Polsce postulatów, przedstawianiem rzeczywistej alternatywy dla pokolenia zużytych polityków, żyjących kompleksami i dogmatami dnia wczorajszego, także tych obecnie rządzących. By stał się przestrzenią pozyskiwania społecznego zrozumienia i poparcia dla tych postulatów i tej altenatywy.

Narodowcy obradujący na forum Stowarzyszenia Marsz Niepodłegłości powinni za rok spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie: po co jest ten marsz? …w sensie politycznym. Najwyraźniej żadnej odpowiedzi na to pytanie jeszcze nie znaleźli. Ta swoista depolityzacja ich kluczowego przedsięwzięcia jest gwarancją, że polityczny plon ich wysiłków bardzo łatwo zbierze kto inny.

Karol Kaźmierczak

…..

11.11.2015 Warszawa Marsz Niepodleglosci Fot. Jakub Szymczuk /FOTO GOSC

https://kresy.pl/publicystyka/marsz-niepodleglosci-2017-polemika-rafalem-ziemkiewiczem/

MARSZ NIEPODLEGŁOŚCI 2017 – POLEMIKA Z RAFAŁEM ZIEMKIEWICZEM

7 listopada 2017|0 Komentarze|w Opinie, Publicystyka |Przez Redakcja

Powyższe wątki spisałem z pewnym ubolewaniem w stosunku do wypróbowanego zmysłu politycznego redaktora Ziemkiewicza, którego słowa – co zasługuje na pochwałę – zazwyczaj niosą znamiona genialnych analiz. W tym jednak wypadku obawiam się, że Ziemkiewicz dostrzegł jedynie pewne elementy, nie dostrzegł zaś całości, którą dostrzegali przedwojenni i powojenni endecy, do których Redaktor tak chętnie skądinąd nawiązuje – pisze dr Wojciech Golonka.

Polemika redaktora Rafała Ziemkiewicza na łamach „Do Rzeczy” z tegorocznym hasłem Marszu Niepodległości „My chcemy Boga” jest o tyle istotna, że unaocznia grzech pierworodny polskiej prawicy ostatnich dziesięcioleci.

W zasadzie, jeśli prześwietlić tekst Ziemkiewicza pod kątem zdroworozsądkowych konkluzji, to jego podstawowa teza brzmi: odwoływanie się do Boga i religii Polski nie uzdrowi, a politycznie nie ma szans się przebić. Że wiara bez czynów jest rzeczą martwą – warto to rzeczywiście podkreślić w przeddzień rocznicy 500-lecia Reformacji, która brutalnie odrzuciła uczynki na rzecz samej wiary. Że hasłami bożymi maskuje się często bezmyślność, nieróbstwo czy niekompetencje – również dobrze o tym wspomnieć wobec fideistycznych tendencji narzuconych Polakom przez romantyczny mesjanizm, wobec czysto emocjonalnego podejścia do wiary czy odlotów aparycjonistów, od których, i im podobnych, zachowaj nas Panie!

Jednakże twierdzić na podstawie tych prawideł że Marsz Niepodległości wkracza w polityczny ślepy zaułek lub podzieli los UPRu może redaktor Ziemkiewicz wyłącznie wtedy, gdy uznaje, świadomie bądź nieświadomie, zasadę, że polska polityka i społeczeństwo mogą się odrodzić bez stawiania Boga na pierwszym miejscu. Czy tak Pan redaktor sądzi czy nie, wie on sam jeden, jednakże ta właśnie przesłanka kryje się za całym jego wywodem. I nie tylko jego. Pod tym względem poglądy Ziemkiewicza są zgodne nie tylko – o dziwo – z optyką partii wolnościowych typu UPR, ale także ze stanowiskiem PiSu czy przeważającej większości polskiej prawicy po 1989 r. Poza chwalebnymi wyjątkami, wszystkie te frakcje głosiły uzdrowienie naszej Ojczyzny bez uwzględnienia Bożego prymatu.

ZOBACZ TAKŻE: Depolityzacja Marszu Niepodległości

Nie trzeba być katolikiem aby zrozumieć, że jest to najistotniejszy błąd polityczny, który odbiera bóstwu znamiona Pana i Opatrzności. Rozumieli to starożytni, rozumieli to poganie tacy jak Chlodwig czy później Mieszko, których zdrowy polityczno-religijny instynkt doprowadził konsekwentnie do prawdziwej religii i opartych na niej trwałych podwalin politycznych. Ich ludy zaś w ostateczności wyciągnął z barbarzyństwa do jedynej w pełni ludzkiej cywilizacji, jaką niesie chrześcijaństwo.

Być może jest to znak czasów, że środowiska uchodzące za mniej światłe niż oczytane warstwy prawicy – mówię tu np. o ONR, który jako chłopiec do bicia za niepopełnione grzechy budzi moją coraz większą sympatię – instynktownie uznają podstawowe zasady trwałego dobra wspólnego, na które tak zwane polskie elity są dziś ślepe. Nadrobić ewentualny brak okrzesania jest natomiast rzeczą nieporównywalnie prostszą niż sprowadzić oczytane, lecz zwichnięte elity na grunt podstawowych obowiązków państwa względem Boga, wynikających z prawa naturalnego i faktu Objawienia.

Być może jest to nieprawdziwa anegdota co do faktu, jednak jest prawdziwa w swym wydźwięku: w latach 1990 Jarosław Kaczyński miał powiedzieć, że to co różni braci Kaczyńskich od stanowiska ówczesnego ZCHNu, to stosunek do tzw. zdobyczy Rewolucji francuskiej. Te zaś sprowadzają się do detronizacji Boga w społeczeństwie poprzez obalenie sojuszu tronu z ołtarzem. Dziewiętnastowieczny analityk fenomenu rewolucji francuskiej, ks. prałat Jean-Joseph Gaume, słusznie wskazał, że istotą rewolucji jest obalenie porządku rzeczy, który nie wynikałby z woli ludzkiej. Podejrzewam, że Jarosław Kaczyński jest zdolny do gorliwości religijnej w życiu prywatnym czy też uznawania „kulturowych” wartości chrześcijaństwa w sferze publicznej, jednak mimo zbieżności sylab nie powinniśmy go mylić z Pablo Kuczyńskim, prezydentem Peru, który rok temu przepraszał Boga za grzechy swego narodu i elit politycznych. Prezydent Kuczyński poświęcił także Panu Bogu republikę Peru za przyczyną Najświętszego Serca Jezusowego oraz Niepokalanego Serca Maryi – póki co to za wysoka poprzeczka dla Jarosława Kaczyńskiego.

Jest rzeczą pewną, że ani najbardziej zapalona ideologicznie frakcja, ani najwięksi pragmatyści nie przywrócą nam świetności Rzeczypospolitej bez postawienia Boga Stwórcy i Zbawiciela na pierwszym miejscu, które należy Mu się w społeczeństwie z oczywistych powodów. Redaktor Ziemkiewicz może powielać slogany typu: oddzielmy co boże od tego co cesarskie, jednak gdy Chrystus uczy oddajcie co cesarskie Cesarzowi, a co boże Bogu (Mt 22, 21) nawet państwo i Cesarz winne są Bogu, co Jemu należne. Dla Żydów czy Rzymian było to wówczas bezdyskusyjne. Pod tym względem, modne jest dziś stawianie pomników Żołnierzom Wyklętym, przy jednoczesnym zapomnieniu, tudzież celowym pominięciu tego co większość z nich uznawała za najświętsze: prymat Boga, nawet nad honorem i Ojczyzną.

Prawdą jest, że samo stawianie Boga na pierwszym miejscu nie zastąpi zdrowego rozsądku, sensownej pracy i reform koniecznych do uzdrowienia Polski. Z pewnością jednak jest to warunek konieczny dla trwałego dobra wspólnego, a także sprawiedliwej, silnej i rzeczywiście niepodległej Polski. Oprócz przesłanek filozoficznych i teologicznych przemawia za tym nasza bolesna historia. Jest rzeczą paradoksalną, że współcześnie historycy nie rozważają naszych klęsk dziejowych z uwzględnieniem dopustów i kar Bożych. Nie popadając w pogoń za rzekomymi proroctwami, warto przytoczyć objawienie Maryi w Fatimie w 1917 r., potwierdzone wielkim Cudem Słońca. Matka Boża ostrzegła świat, że jeśli ludzkość się nie nawróci, zostanie ona ukarana jeszcze straszniejszą wojną niż I wojna światowa, która wybuchnie za pontyfikatu papieża Piusa. Maryja mówiła do trzech portugalskich pastuszków za pontyfikatu Benedykta XV – wojna wybuchła pod koniec pontyfikatu Piusa XI.

Ktoś powie, że Polska nie była wówczas krajem bardziej grzesznym niż Francja czy USA, a jednak znacznie bardziej ucierpiała. Po pierwsze, nie jest to prawdą, że Polska była krajem mniej grzesznym niż inne kraje chrześcijańskie. To właśnie władze w Polsce, o czym się nie mówi, wprowadziły w Kodeksie karnym z 1932 r. możliwość dokonywania aborcji z powodów eugenicznych, tzw. czynów zabronionych czy zagrożenia zdrowia matki (nawet nie życia! – zob. artykuł 233 tegoż kodeksu oraz rozporządzenie Prezydenta RP z 25 września 1932 r.). Wbrew powszechnemu mniemaniu, że to naziści i sowieci wprowadzili do Polski możliwość aborcji, zrobili to niestety Polacy.

Po drugie, od tych którzy otrzymali wiele łask, Bóg ma prawo wymagać znacznie więcej – a Polska na przestrzeni wieków, dostała od Pana Boga nawet dar Przenajświętszej Maryi Panny jako Królowej i Opiekunki Narodu! W XIX wieku Pius IX w jednej ze swych audiencji, na którą przybyli zdruzgotani jarzmem zaborów i klęskami powstań Polacy, zapytał: co Wasz kraj zrobił, że go Bóg tak karze? Po czym dodał: ale skoro karze, to okazuje miłosierdzie, gdyż karze dla nawrócenia. Jak wyglądała moralność polskiej arystokracji czy wyższego duchowieństwa pod koniec XVIII wieku? Wystarczy sięgnąć do dzieł historycznych czy pamiętników aby zrozumieć głęboki upadek naszych ówczesnych elit. Stanisław Mackiewicz w swej książce o naszym ostatnim królu twierdzi, że wobec groźby linczu ówczesny prymas Michał Poniatowski, mason, popełnił samobójstwo używając trucizny przekazanej mu przez swego brata, króla Stanisława.

Co powiedzieć o doszczętnie zrujnowanej przez nazistów Warszawie w 1944 r.? Czy można z góry wykluczyć, że nie było w tym wydarzeniu dopustu Bożego lub kary? Czy należy przejść obojętnie obok faktu, że w ostatnią niedzielę poprzedzającą wybuch powstania, 29 lipca 1944 roku, odczytano fragment Ewangelii, w którym Chrystus przepowiada doszczętne zburzenie Jerozolimy dlatego, że go nie przyjęła i nie uznała? (przedsoborowy formularz mszalny na IX niedzielę po Zesłania Ducha Świętego, Łk 19, 41-47).

Powyższe wątki spisałem z pewnym ubolewaniem w stosunku do wypróbowanego zmysłu politycznego redaktora Ziemkiewicza, którego słowa – co zasługuje na pochwałę – zazwyczaj niosą znamiona genialnych analiz. W tym jednak wypadku obawiam się, że Ziemkiewicz dostrzegł jedynie pewne elementy, nie dostrzegł zaś całości, którą dostrzegali przedwojenni i powojenni endecy, do których Redaktor tak chętnie skądinąd nawiązuje. Wybitny działacz Stronnictwa Narodowego, poseł na sejm w latach 1922-1927, prezes Stronnictwa Narodowego w 1946 roku, zaocznie skazany wówczas na karę śmierci przez sowieckich pachołków, ks. infułat Władysław Matus (1888-1993), pytał wiernych w jubileuszowym kazaniu z okazji 75-lecia kapłaństwa: „A czy my wszyscy, wszyscy Polacy, tu w Ojczyźnie i za granicami przebywający, dziękujemy Bogu za to, że Matka Najświętsza Niepokalanie Poczęta jest naszą Królową? Polska semper fidelis! – zawsze wierna! Bogu i Kościołowi. Czy jesteśmy wierni Bogu i Kościołowi?” (Ostrowąs, 8 września 1988 r.).

Idąc za wypróbowanymi wzorcami pozostawionymi nam przez zasłużonych Narodowców, w dobie dążeń do rzeczywistej odnowy naszej Ojczyzny, wobec zagrożeń wewnętrznych i zewnętrznych, wobec nasilonej walki grzechu z prawem Bożym w świecie, 11 listopada A.D. 2017 sztandarowym hasłem: „My chcemy Boga” będziemy wołać o panowanie Pana Boga w naszej Ojczyźnie, w prawie, w rodzinach… Polska będzie albo semper fidelis, albo jej nie będzie wcale. Bóg bowiem jest zazdrosny o swoją chwałę, prawo i dziedzictwo (Wj 20, 15; Pwt 6, 15; hymn Ciebie Boga).

dr Wojciech Golonka