783 Podwójnie haniebnie obżydliwy antysemityzm wśród brytyjskich lewaków. Towarzysze doradźcie kogo potępić i czy tylko wysłać ich do goolagoo, czy od razu rozstrzelać wszystkich, w tym i winnych? ;-)

Wielka Brytania: Partia Pracy oskarżana o antysemityzm.

Janina Anna
Szkoda, ze niemal caly swiat jest antysemicki. Biedni Zydzi nikt ich nie kocha, a tak sie staraja!

Imperium Polonarum
Każdy nieobrzezany facet jest antysemitą. Nie ma większych nacjonalistów niż Żydzi. Dzięki temu przetrwali 2000 lat. Są nacjonalistami do tego stopnia że się okaleczają. A żyd jeśli w Anglii będzie mieszkał nawet 100 lat to jak ściągnie gacie usłyszy głos… „Icek

…..

---

Aktualizacja 18.09.2018

Wygląda mi teraz, że wielu lewaków jest tego samego zdania, co trockista Corbyn,.. w tym i ja sam, o czym nie miałem pojęcia lub zapomniałem,.. albo współcześnie… wyparłem… Rechot i to nie histporii słyszę, patrz:

738 Izraelski i Usraelski zbrodniczy antysemityzm i zupełne zeszmacenie polskojęzycznych, czyli ukrywanie chazarskiego ludobójstwa dokonywanego na semickim narodzie palestyńskim

---

…..

autor: Fratria/JK wPolityce.pl

Żydom zagrażają islamiści
Izrael jest naprawdę państwem rasistowskim, szowinistycznym, faszystowskim i totalitarnym, co nie znaczy że bronię islamistów wszelkiej maści, a to oni w Anglii są śmiertelnym zagrożeniem dla Żydów

kazioo
Oczywiście że Izrael jest państwem rasistowskim, a na dodatek syjonizm to bliskowschodnia odmiana nazizmu. To najbardziej zakłamany, szowinistyczny i antydemokratyczny zbiór oszołomów w Kosmosie.

@@
Zaraz się dowiemy, że tych czynów dopuszczają się przebywający na wyspach Polacy i ….. wszyscy odetchną

Wanda
Przecież to Anglicy jako pierwsi w Europie wypędzili Żydów ze swego kraju. W 13 wieku to było, gdzieś ok.1260 roku. A potem już poszło. Z Polski nigdy wygnani nie byli ale o tym się nie pamięta.

https://wpolityce.pl/swiat/412089-brytyjczycy-jako-antysemici

Brytyjczycy jako antysemici. „Skandal, skandal” – zakrzyknęły żydowskie organizacje na Wyspach

opublikowano: wczoraj · aktualizacja: wczoraj

Skandal, skandal – zakrzyknęły żydowskie organizacje na Wyspach. Otóż okazuje sie, że Polacy jako „genetyczni antysemici” nie są bynajmniej gatunkiem odosobnionym. Antysemitami okazali się także Brytyjczycy. Coś podobnego, w samej kolebce światowej demokracji! A żeby było jeszcze egzotyczniej – antysemicka okazała się lewicowa Labour Party, której przecież prawa mniejszości, także etnicznych, zawsze leżały na sercu. Cała afera rozpoczęła się kilka miesięcy temu, kiedy lider Partii Pracy Jeremy Corbyn, stwierdził, że „Izrael jest państwem rasistowskim”. Oczywiście chodziło o stosunek Izraela do Palestyńczyków, uważanych tam za obywateli drugiej kategorii, pozbawionych wszelkich praw. Na dictum Corbyna bardzo głośno zaprotestowali politycy i obywatele Izraela oraz żydowskie organizacje na terenie Wielkiej Brytanii. Jeremy Corbyn broni się, że należy odróżnić antysemityzm od antysyjonizmu, i powołuje się na wolność słowa i opinii. Grupa Przyjaciół Izraela w Partii Pracy, bo i taka istnieje, podsumowała swojego lidera –„to, co powtarza Corbyn, to prosta droga do antysemityzmu”. Ogólnonarodowa kłótnia trwa już od czerwca, i ma tendencje rozwojowe.

W kilka dni później dziennik Daily Mail podał wyniki badań opinii publicznej, zrobionych na zamówienie Jewish Chronicle, z których wynikało, że gdyby Jeremy Corbyn został premierem Wielkiej Brytanii, czterech na dziesięciu Żydów może opuścić Zjednoczone Królestwo. Czyli około 115 tys. tamtejszych Żydów, z uwagi na skalę antysemityzmu, będzie rozważać emigrację. Laura Marks, przewodnicząca organizacji Holocaust Memorial Day Trust zaraz dodała, że „poziom zadowolenia brytyjskich Żydów z życia w tym kraju jest najniższy w ciągu kilku ostatnich lat”. Bo jeszcze w styczniu 2015 roku procent tych, którzy poważnie rozpatrywali wyjazd z tego kraju, gdyby Corbyn został premierem – a działo się to 9 miesięcy zanim Corbyn został liderem Partii Pracy! – wynosił tylko 11%, a teraz wzrósł do 35%. A były generalny rabin Wielkiej Brytanii lord Sachs dolał oliwy do ognia: ”To Mr Corbyn przyczynił się do otwarcia na nowo problemu czy Wielka Brytania jest wciąż dla Żydów bezpiecznym miejscem aby żyć i wychowywać dzieci”. A teraz ze sfery czystych spekulacji powróćmy do rzeczywistości. Owych czterech na dziesięciu brytyjskich Żydów może spać spokojnie, bo wszyscy na Wyspach wiedzą, że Jeremy Corbyn jest „niewybieralny”, a jego partia, dziś realizująca lewackie sny hippisowskie sprzed 40. lat – jeśli konserwatyści nie zaplączą się ostatecznie w Brexitowe sieci zorganizowanej niemożności – nie ma wielu szans na elekcję.

Cała ta awantura rozpoczęła się w istocie dwa lata temu, kiedy były mer Londynu i swego czasu znacząca postać Labour Party, zrobił publicznie kilka uwag na temat „rasistowskiego charakteru państwa Izrael”. Teraz przypomniał o tym Dave Rich z organizacji Community Action Trust, zwalczającej antysemityzm. Oto co powiedział: ”Od tej uwagi Livingstone’a w 2016 roku zjawisko antysemityzmu na Wyspach w 2017 roku wzrosło o 5%, do 1415 ataków, werbalnych, czynnych, desakrowania synagog czy cmentarzy żydowskich, etc. A więc prawie 1500 przypadków przejawów antysemityzmu rocznie w Wielkiej Brytanii! I tu rodzi się pytanie: jak my, Polacy ze swoimi marnymi 8-10 przypadkami, kompletny margines, zasłużyliśmy sobie na miano „kraju genetycznych antysemitów”? To jedynie dygresja, ale przecież uprawniona.

Stwierdzenie lidera Labour Party o tym, że „Izrael jest krajem rasistowskim”, otwarło puszkę Pandory. Obok licznych na Wyspach organizacji żydowskich, odezwały się media. Oto BBC i dwóch rabinów, pikietujących na ulicy z banerami „Anti-zionism is not an anti-semitism”, czyli z obroną Corbyna, i „British Jews are loyal to Britain”, sygnał, że część Zydów popiera oficjalną politykę rządu, która nie ma wiele wspólnego z opinią Corbyna. Przyjaciel i sojusznik przywódcy Partii Paracy, także lewak Peter Willsman, twierdzi z kolei, że „żydowska wspólnota, to fanatyczni entuzjaści Trumpa, którzy kreują nieistniejący problem >antysemityzmu w Labour Party<”. A na przystankach autobusowych w centrum Londynu pojawiły się wielkie plakaty „Israel is a rasist endeavour”, a endeavour znaczy przedsięwzięcie, rozlepiane przez organizacje pro-palestyńskie. A władze miasta opublikowały oświadczenie, że plakaty są nielegalne i kazały je usunąć. Jednak ostatecznie parcie środowisk i organizacji żydowskich było tak duże, iż Partia Pracy powołała wewnętrzna egzekutywę, która po tygodniu gorących debat „w pełni zaakceptowało międzynarodową definicję antysemityzmu, podyktowaną przez International Holocaust Rememberance Alliance”. Corbyn próbował dodać klauzulę, że „nie jest antysemityzmem nazywać Izrael państwem rasistowskim, którym jest”, ale żydowskie lobby pro-izraelskie zwyciężyło i dodatkowe oświadczenie odrzucono.

Cała ta awantura tonie w oparach absurdu – oto lewicowa partia, w której ton nadają Brytyjczycy, jak sam Corbyn czy Livingstone, pochodzenia żydowskiego, konsekwentnie walczy z Izraelem o prawa Palestyńczyków, którzy zabijają ich pobratymców, mieszkańców Jerozolimy i Tel Avivu, zresztą na terenie całego kraju. To są te zadawnione sympatie zachodniej lewicy do Palestyny, Palestyńczyków i ich liderów. I my pamiętamy ołtarzyki, stawiane terroryście Jaserowi Arafatowi oraz Pokojowa Nagrodę Nobla, która mu przyznała także pro-palestyński Komitet Nagrody w Sztokholmie. Do dziś zachodnio-europejska lewica hołubi swoje sympatie do uciśnionego ludu palestyńskiego, który – byłam, widziałam, jest traktowany jak obywatele trzeciej kategorii – lecz ani słowem nie piśnie o regularnym terroryzmie, który uprawia na co dzień ten uciśniony lud.

Zamieszanie na Wyspach, dotyczące oddzielenia antysemityzmu od antysyjonizmu – trwa. Podziały biegną poprzez partie, środowiska i organizacje żydowskie. A piszę o tym ku pokrzepieniu serc Polaków, aby im się nie wydawało, że tylko Polska jest na celowniku, bowiem Brytyjczycy także. W istocie rzecz ma charakter globalny.

autor: Elżbieta Królikowska-Avis

\/banzafaktyipogladyH
Ja naprawdę nie rozumiem skąd ten upór by nie mieszkać w swoim kraju zwłaszcza gdy nieustannie demonstruje się i to dość ostentacyjnie zresztą swoją urojoną wyższość nad ludnością tubylczą…

Szwejek
Na ulicy jest 30 domow. Pan Janek chodzi od domu do domu. NIKT nie chce z nim gadac ani go zaprosic do srodka, nikt sie z nim nie przyjazni. A moze problem ma pan Janek, a nie 30 rodzin???

zumka
Zydzi w Anglii i ich poczucie bezpieczeństwa tyle mnie obchodzi co robi na spacerze mój pies.

sdg
Arafatem sobie gęby nie wycieraj. został zamordowany przez natanjahu

mmm
Mają swój kraj mogą zmienic miejsce zamieszkania Jest wolność w tym zakresie Jak masz kasę to nie ma z tym problemu Czy idziemy tam gdzie ktoś nas nie lubi ? Przecież wszyscy nas nie muszą kochać

Cenzura komentarzy jak zwykle
przy tego typu tematach na tym portalu hula w najlepsze. Gratuluję patrioci.

ano
Juz faraon poznal sie na tym zmijowym plemieniu. Teraz szykuja sobie nowy holo… na calym swiecie.

Polacy też stosowali terror
gdy wydawało się, że Polska popada w niewolę bezpowrotnie. Jego rzecznikiem był wówczas niejaki Piłsudski Józef. Mówi to coś pani?

mają się dać zagłodzić ?
uciśnionego ludu palestyńskiego, traktowany jak obywatele 3 kategorii, słowem nie piśnie o terroryzmie. A co pani zdaniem mają zrobić Palestyńczycy na swoim terytorium poddani appartheidowi ?

…..

qaduq 07/08/2018 – 08:35
Sam temat potraktowany z należytą powagą i dystansem sprawia, że tylko przypadkiem ujawnia się ukryty podtekst. To ciekawy ciąg kolejnych oskarżeń, od zarzutów o komunizm, przez rusofilię do antysemityzmu. Przy takiej ustawce triady żaden przeciwnik nie ma szans. Zamiast rozdzierać szaty, od razu walić palą antysemityzmu w łeb kapitalistów i bankierów, przypominając że we współczesnych cywilizowanych czasach ich niecne czyny i wiara w złotego cielca są traktowane wyjątkowo lekko w porównaniu z tym, co sie stało z prekursorami owego złotego bożka na piaskach pustyni. i zarzucać im odstępstwo od kanonów wiary, kiedy wszyscy zgodnie dzielili się manną na pustyni. Czyż nie jest to ewidentny symbol jedności dzielenia się po równo i wyrazem idei, będącej podstawą owej łączności proletariatu, zrzucającego kajdany?. Wątpiących spytam retorycznie, w jakim to kraju po dziś dzień sprawdzają się spóllzielnie produkcyjne, znane pod trochę inną nazwą?

Antysemityzm i „antysemityzm”. Polowanie na Corbyna

Antysemityzm i „antysemityzm”. Polowanie na Corbyna

Publicystyka — autor: Paweł Jaworski — 05/08/2018

Spory ideologiczne trzęsą sceną polityczną nie tylko w Polsce. Bywają jednak sytuacje, w których jak na dłoni widać, kiedy starcia o słowa i symbole odzwierciedlają podziały bardziej fundamentalne. Od Marksa wiemy, że ideologiczna nadbudowa odzwierciedla napięcia w bazowej konstrukcji kapitalizmu, który dziś funkcjonować może jedynie jako system światowy. Idealnie uzmysławia to spektakl rozgrywający się właśnie na oczach Brytyjczyków.

Polityczna i medialna nagonka na Jeremy’ego Corbyna i jego stronników w Partii Pracy, która połączyła cały mainstream, nasila się wraz z rosnącym w społeczeństwie poparciem dla odżywającego u labourzystów socjalizmu. Straszenie komunizmem nie odniosło skutku, próba zrobienia z Corbyna rosyjskiego szpiega też nie wypaliła. Obrońcy status quo sięgają więc po broń ostateczną: oskarżenia o antysemityzm. Nikt z taką łatką nie utrzyma się w liberalno-demokratycznej formule politycznej w UK. Nawet jeżeli wyrok zapadnie wyłącznie na podstawie pomówień, z oczami zamkniętymi na fakty.

Nie zgadzać się znaczy obrażać

Jeremy Corbyn przemawia w obronie Strefy Gazy, 2010 r./YouTube

Emocje rozpalone sprawą rzekomego antysemityzmu Corbyna i Partii Pracy zdają się sięgać zenitu w czasie, gdy jego najwierniejsi zwolennicy, członkowie frakcji Momentum, okazują się podzieleni w kwestii polityki partii w tej sprawie. Postanowili nie popierać jednego ze swoich członków, Petera Willsmana, w wyborach do rady krajowej – nawet po tym, jak przeprosił za swoją “antysemicką” wypowiedź. Chodzi o komentarz w sprawie oskarżeń pod adresem partii ze strony wpływowych w Wielkiej Brytanii środowisk żydowskich, które błyskawicznie rozchodziły się po mediach społecznościowych.  – Sieją fałsz w mediach społecznościowych! To są fanatycy Trumpa! – wykrzyknął emocjonalnie lewicowiec w wywiadzie radiowym – Nie życzę sobie być pouczany przez fanatyków Trumpa!”.

Chwila, moment – można by się upomnieć. Czemu wytknięcie komuś, że jest “fanatykiem” prezydenta USA, zostało uznane za wypowiedź antysemicką? Oto dlaczego: wystarczy dodać do siebie trzy składniki: “Żydzi”, “rozsiewanie nieprawdziwych informacji” oraz “działanie jako ktoś inny”. Tak otrzymujemy “żydowski spisek”. Naciągane? Owszem, trochę. Nie przypominało to szczujni z “„Der Stürmera”” ani z “Gazety Warszawskiej”. Willsman zaznaczył w swojej nieszczęsnej wypowiedzi, że nie chodzi mu o wszystkich Żydów, tylko o część z nich, sympatyzujących z Trumpem, motywowanych określoną polityką. Ale to już nieważne. Niemal wszyscy są dziś przekonani, że Willsman mówił o “żydowskim spisku”. Zacisnął zęby i publicznie przeprosił. Nie pomogło – coraz silniejsze są naciski na usunięcie go z partii, nawet w Momentum. Wizerunek!

Mural w Londynie uznany za antysemicki. Okazał się wyjątkowo pechowy dla Corbyna. Twitter/Luciana Berger

Niewykluczone, że jego słowa potraktowane zostałyby łagodniej, gdyby padły w innych okolicznościach. Obiegły jednak kraj w środku antylaburzystowskiej histerii mediów, narastającej od końca marca. Ktoś wyciągnął Corbynowi poparcie, jakiego udzielił na Facebooku artyście street-artowemu, autorowi muralu w Londynie, który w odczuciu wielu osób miał być antykapitalistyczny. Faktycznie jednak okazał się antysemicki: przedstawiał po prostu żydowskich bankierów spiskujących przeciwko światu. Wstyd na całego, trzeba przyznać. I Corbyn to przyznał. Uderzył się w pierś i zapowiedział podjęcie walki ze wszelkimi przejawami antysemityzmu w partii. Za późno: puszka Pandory została otwarta. Jego wrogowie tak się rozpędzili, że zaczynają pożerać własny ogon, a pojęcie antysemityzmu czynią tym mniej znaczącym, im szerszy zakres chcą mu nadać.

Zakazane słowo na N

Najbardziej napiętnowanym tropem antysemickim jest oczywiście porównywanie Żydów do nazistów – ich oprawców. Nierozerwalnie wiąże się to z narracją o Holocauście jako “żydowskim wymyśle”. Co jednak, kiedy izraelskie wojsko dopuszcza się w Palestynie czystek etnicznych, które budzą najkoszmarniejsze skojarzenia? Na ile można sobie pozwolić, by wykrzyczeć gniew i sprzeciw? Jeremy Corbyn, polityk na świeczniku, wie, że zaangażowanie jego partii w sprawę palestyńską narzuca granice retoryki, których nie można przekroczyć, choćby logika na to pozwalała. Polityką częściej rządzi panika niż rozum.

Właśnie tego dotyczy najnowszy epizod “burzy o antysemityzm”. Media przypomniały, że w 2010 r Corbyn, ówcześnie wegetujący na obrzeżach własnej partii, wziął udział w akcji solidarnościowej poświęconej ofiarom izraelskiej przemocy w Strefie Gazy. Oprócz Corbyna przemawiał wtedy sędziwy Hajo Meyer, Żyd, któremu udało się przetrwać Oświęcim.To on, przerażony dzisiejszą polityką państwa Izrael, wydał wyrok, jaki podsunęła mu pamięć własnego cierpienia: polityka Tel Awiwu to nazizm. Tak, użył takich właśnie słów. Sąd mediów był prosty: Meyer jest antysemitą, jest nim też Corbyn, który się obok niego publicznie pokazał. W zmasowanym ogniu najcięższych zarzutów, szef Labour odciął się niedawno od Meyera, deklarując, że wśród osób stających po stronie Palestyny znajdują się tacy, z którymi się definitywnie nie zgadza. Przyparty do muru, uznał “antysemityzm” Żyda, który przeżył Zagładę!

Hayo Meyer/YouTube

Tymczasem publicysta The Independent pyta przewrotnie: czy właśnie uznanie za antysemitę Żyda, który był o włos od śmierci z rąk nazistów, nie jest prawdziwym antysemityzmem? I czy w takim razie istnieje dziś w ogóle sposób na wzięcie udziału w sporze o Izrael i nie okazanie się antysemitą? Z drugiej strony, jak jest możliwe, że antysemitą nie okazał się w takim razie sam premier Netanjahu, kiedy zapewniał, że Hitler wcale nie chciał wymordować Żydów, dopóki nie namówili go do tego muzułmanie?

Najcięższych oskarżeń – o rasizm i apartheid – nie szczędzą państwu Izrael wcale liczni jego obywatele i spora część diaspory żydowskiej. Hajo Meyer nie jest sam. Trudno przetrawić to poznawczo, lecz owszem, medialny mainstream jest dziś gotów uznać ich za antysemitów. Jest tak, ponieważ spektrum dopuszczalnych poglądów na temat Izraela określają dziś nie “Holocaust survivors” a ośrodki wpływu całkowicie jednostronnie wspierające okupantów Palestyny. Jonathan Arkush, przewodniczący Board of Deputies of British Jews, głównej reprezentacji gmin żydowskich, nazwał niesyjonistyczną grupę Jewdas “wylęgarnią antysemityzmu”. Na tym polega istota sporu o „antysemityzm” Partii Pracy: mimo, że na szczeblu międzynarodowym krytyka Izraela się nasila, to w państwach zachodnich na poziomie krajowym, m.in. w Wielkiej Brytanii, staje się ona coraz mniej możliwa. Jednoznacznie proizraelskie organizacje żydowskie dysponują największymi zasobami, najpewniejszym zapleczem politycznym, najlepszym przebiciem w mediach. Żydowscy krytycy syjonizmu są w starciu z nimi praktycznie bez szans.

Lobbyści w działaniu

Jewish Leadership Council i wspomniana Board of Deputies to obecnie najbardziej wpływowe organizacje żydowskie w UK. One stały za kwietniową demonstracją zwołaną w Londynie przeciwko “antysemityzmowi w Partii Pracy”, a pretekstem do niej była wpadka Corbyna z muralem. One też określają dziś punkt widzenia mediów, nie tylko zresztą brytyjskich, lecz wszystkich anglojęzycznych, łącznie z New York Timesem, który bez żadnych skrupułów nazywa Corbyna antysemitą. Krytyka Izraela za zbrodnie na Palestyńczykach, którą corbynowcy stosują od lat, jest dziś kłamliwie przedstawiana jako nienawiść do narodu żydowskiego z oczywistym celem dyskredytacji Partii Pracy.

Rzeczywistość Palestyńczyków w Strefie Gazy. Facebook/The Electronic Intifada

Na cenzurowanym są też oczywiście organizacje propalestyńskie, z Kampanią Solidarności z Palestyną na czele, jako “zagrożenie antysemickie”. Przypadki rzeczywiście ocierające się o antysemityzm wśród grup politycznych wspierających Palestynę zachęciły część dziennikarzy do stygmatyzacji całego środowiska, zarzucania mu “choroby palestynizmu”. Synowie Corbyna są piętnowani jako antysemici przez te same proizraelskie grupy, które nazywają Palestyńczyków “podludźmi” i “zwierzętami”. Wierność sprawie Wolnej Palestyny jest dla lewicy Partii Pracy sprawdzianem ideowym – traktują ją pryncypialnie, jako bastion ich tożsamości, przekonani, że jeżeli odpuszczą na tym polu, upadnie corbynowski projekt odnowy Labour w socjalistycznym duchu. Mimo to, majowa masakra w Strefie Gazy spotkała się z wyjątkową ciszą po stronie labourzystów. Co gorsza, głowę zaczęła podnosić partyjna prawica, m.in. Labour Friends of Israel, którza początkowo winę za ofiary śmiertelne zrzucała na Hamas. To znakomite świadectwo sprawności izraelskiego lobby w Wielkiej Brytanii.

Amira Hass z Haaretz pisała o swoim pechowym wywiadzie, jakiego udzieliła w BBC, poproszona o komentarz w sprawie „antysemityzmu” w Partii Pracy. Ponieważ rozumiała, że istota sporu dotyczy Palestyny, próbowała mówić o rzeczywistości izraelskiej okupacji, odkryła jednak, że jest to praktycznie niemożliwe. Prowadzący wykazywał się dziecinnym niezrozumieniem, posługując się argumentami typu: “Ale Izraelczycy mówią, że ta ziemia należy do nich”. Hass emocjonalnie zaprotestowała: “Izraelczycy powiedzieliby nawet, że księżyc należy do nich! Co z tego?”. Łatwo się domyślić, jak to zostało odebrane – jakim słowem skwitowane.

„Zgińcie, pustynne arabskie czarnuchy” – rasistowski napis na murze w palestyńskim Hebronie/wikimedia commons

Prawicowe JLC i BoD zdołały zawłaszczyć język mówienia o Izraelu, nie reprezentując jednocześnie całej społeczności brytyjskich Żydów. To, że Jeremy Corbyn spotykał się z nimi, pokornie się tłumacząc, nijak mu nie pomogło. Od tamtej pory ataki mnożą się wraz z kolejnymi próbami wyprostowania sprawy. To zwieńczenie tendencji utrzymującej się od 2016 r. Już wtedy doszło do przesilenia w partii w związku z zawieszeniem Kena Livingstone’a, któremu zarzucono, jakoby powiedział, że Hitler popierał syjonizm, co było oczywistą nieprawdą. Polityk rozczarowany nagonką sam w końcu opuścił Labour.

Zdefiniuj antysemityzm

W odpowiedzi na tamten skandal w tym samym roku pod kierownictwem labourzystki Shami Chakrabarti powstał raport na temat antysemityzmu w Partii Pracy. Dokument otwarcie przyznawał, że zdarzają się w partii, rzecz jasna nie na masową skalę, problematyczne postawy i niedopuszczalne wypowiedzi, które należy zwalczać – Chakrabarti zaproponowała zresztą cały plan wykorzenienia z organizacji tego zła. Raport, który wówczas spotkał się z życzliwym przyjęciem przez niektóre organizacje, np. Community Support Trust, został jednak źle odebrany przez JLC. Ich zadowoliłoby tylko otwarte stwierdzenie, że Partia Pracy jest przeżarta antysemityzmem. Nie ma dla nich również znaczenia, że powstał inny, apolityczny raport, który wykazał, że brytyjska prawica ma znacznie większy problem z niechęcią do Żydów. W tym roku, w sytuacji piętrzących się oskarżeń, kierownictwo partii zdecydowało o konieczności ostatecznej realizacji postanowień wieńczących raport Chakrabarti. Pracę rozpoczęła komisja, mająca skodyfikować zasady postępowania z przypadkami antysemityzmu. Efekt? Nowy skandal, chętnie podchwycony przez proizraelskie media.

Izrael rządzony przez prawicowy gabinet premiera Benjamina Netanjahu, przyjął oburzającą „ustawę o państwie żydowskim”. Wikimedia Commons

Wszystkie brytyjskie instytucje prawne akceptują w całości definicję sformułowaną przez Międzynarodowy Sojusz na rzecz Pamięci o Holocauście(IHRA), która mimo upływu lat ma oficjalnie charakter roboczy. Jakaż zatem zapanowała wrzawa, kiedy w lipcu wyciekł dokument, w którym labourzyści zdecydowali, że przyjmą definicję IHRA, ale z zastrzeżeniami! Oprócz ogólnego określenia antysemityzmu jako postawy opartej na szeregu uprzedzeń, IHRA wymienia przykłady konkretnych zachowań, które zaproponowaną definicję egzemplifikują. Labourzyści zaś podkreślili, że nie uznają części przykładów dotyczących krytyki państwa Izrael. IHRA bowiem za antysemityzm uznaje określanie Izraela mianem “rasistowskiego projektu” (racist endeavour). Co w takim razie z „ustawą o państwie żydowskim”, przyjętą przez Knesset, którą wielu Żydów na świecie uznało wprost za rasistowską? Partia Pracy uważa, że z powodu historii ucisku Palestyńczyków na ziemiach okupowanych przez Izrael określenie „rasizm” to jest dopuszczalną – nawet jeśli bardzo ostrą – krytyką, i że decyduje tu zasada wolności słowa. Komisja uznała tym samym, że zarzut rasizmu wobec polityki prowadzonej przez rząd państwa Izrael nie musi wynikać z antysemickich uprzedzeń.

flckr.com

Zagotowało się. 68 brytyjskich rabbinów  podpisało list otwarty potępiający partię Corbyna. 25 lipca trzy główne gazety żydowskie w UK opublikowały wspólny wstępniak, gdzie jednoznacznie stwierdzają, że labourzyści, z powodu odrzucenia definicji IHRA, stanowią dziś “śmiertelne zagrożenie dla życia Żydów” w UK. Wydają się jednocześnie sugerować, że jedynie masowe usunięcie z partii stronników Corbyna mogłoby zadowolić ich oczekiwania. Nie pomogło wsparcie dla partii ze strony Jewish Voices for Labour i Independent Jewish Voices. Corbyn zamieścił w Guardianie obszerne wyjaśnienia, gdzie zapowiada bezwzględną walkę ze “wszelkimi przejawami antysemityzmu”, deklaruje solidarność z brytyjskimi Żydami, a jednocześnie podkreśla, że wierność ideom pokoju i sprawiedliwości nie pozwoli partii zamykać oczu na okrutną politykę Izraela w stosunku do Palestyńczyków. Zdecydowanie oddziela antysyjonizm od antysemityzmu: “Nieprawda, że syjonizm to rasizm. Lecz nieprawdą jest również, że antysyjonizm jest rasizmem”.

To na razie jego ostatnie słowo. Nie należy się jednak łudzić, że coś ono zmieni. Ma bowiem do czynienia z atakiem całkowicie politycznym, obliczonym na pogrążenie Partii Pracy. Jej główni oskarżyciele, czyli JLC, Bod i trzy wspomniane dzienniki to platformy reakcyjnej polityki, która idealnie wpisuje się w szablon euroatlantyckiej prawicy. Tylko tak można zrozumieć wprowadzenie przez nich do obiegu absurdalnego terminu “polityczny antysemityzm”, który służyć ma po prostu wyrugowaniu lewicowych poglądów. Tropiąc antysemityzm w Wielkiej Brytanii – częściej domniemany niż prawdziwy – nie reagowali, gdy obóz Trumpa w USA atakował George’a Sorosa w sposób jadowicie antysemicki. Nie krzyczeli: “rasizm!”, kiedy kandydat Torysów na burmistrza Londynu wytykał przeciwnikowi, labourzyście Sadiqowi Khanowi, pochodzenie i religię. Sojuszników Izraela nie napiętnują. Nie zająknęli się nawet o rzezi, jaką Saudowie z błogosławieństwem USA zgotowali Jemenowi. Tak jak nie mówią o tym wielkie media, łącznie z Guardianem, BBC i New York Timesem, które podzielają wizję świata stojącą za bezwarunkowym poparciem dla Izraela. Rząd Corbyna, kiedy obejmie władzę w Wielkiej Brytanii, stworzy historyczne zagrożenie dla tej wizji geopolitycznej.

Izrael, Żydzi, lewica

Jeremy Corbyn. crif

Doświadczenie ostatnich miesięcy pokazało, że wszelkie ustępstwa Corbyna na rzecz atakujących prowadzą tylko do ich rozjuszenia. Owszem, była to też odpowiedź na oczekiwania dużej części posłów partii, którzy bali się utrwalenia jej antysemickiego wizerunku. Niemniej przeprosiny i żale tylko prowokują zewnętrznych i wewnętrznych wrogów Corbyna, zdeterminowanych do odwrócenia kierunku obranego przez partię w 2015 r. Wytrwać na stanowisku podyktowanym wierności zasadom – to obecnie jedyny sposób, by nie utracić rosnącego poparcia Brytyjczyków coraz bardziej rozczarowanych dotychczasowym establishmentem. Masy zapatrzone w Corbyna nic faktycznie sobie nie robią z paniki wszczętej przez mainstream. Warto jednak pochylić się nad obawą wyrażoną przez blogera portalu Patheos: zachodzi ryzyko, że bezprecedensowe ataki polityczne stronnictwa wiernego interesom Izraela, polowanie na czarownice pod hasłem “walki z antysemityzmem”, jego prymitywizm i oderwanie od rzeczywistości, rozbudzą w Brytyjczykach resentyment rzeczywiście antysemicki.

Pikieta solidarności z Palestyną pod ambasadą Izraela w Warszawie, maj 2018. Fot. Paweł Jaworski/strajk.eu

Nie może do tego dojść – to również należy do obowiązków Partii Pracy, reszty lewicy w UK i na całym świecie. Niestety, na obrzeżach walki o wolność Palestyńczyków zawsze będą krążyć autentyczni antysemici, dybiący tylko na okazję, by zbrodnie syjonistycznego reżimu w Izraelu przypisać całemu narodowi żydowskiemu. Na antysemityzm w żadnej postaci nie ma i nie będzie miejsca w ruchu lewicowym. Krzepiący przykład daje chociażby Warszawa, gdzie wszelkie próby dochodzenia przez antysemitów do głosu na propalestyńskich pikietach są ucinane w zalążku.

Historia izraelskich zbrodni w Palestynie nie jest historią „zbrodni żydowskich”. Wbrew kuszącym uproszczeniom nie jest tak, że “ofiara stała się katem”. Takie twierdzenia są obelgą dla Żydów nieustannie sprzeciwiających się mordercom w białych rękawiczkach w rodzaju Netanjahu. Sedno sprawy leży gdzie indziej – w oddaniu pełnej sprawiedliwości zniewolonym Palestyńczykom i wszelkim ofiarom rasistowskiego ucisku. Wierność tej zasadzie czyni antysemityzm wręcz niemożliwym.

Autor: Paweł Jaworski

…..

https://www.tvp.info/25155598/antysemicka-afera-w-brytyjskiej-partii-pracy

https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-brytyjska-partia-pracy-broni-sie-przed-oskarzeniami-o-antyse,nId,2564929

https://londynek.net/wiadomosci/article?jdnews_id=53369

https://wiadomosci.wp.pl/czy-lider-brytyjskiej-opozycji-jest-antysemita-kolejna-afera-corbyna-6287848280434305a

http://korwin-mikke.pl/europa/zobacz/corbyn_przeprasza_za_antysemityzm_w_partii_pracy/168348