Fot. Archiwum Dlatego, jak pisze Deschner, Polacy nie brali do niewoli Ukraińców (i SS-manów). Na plecach malowano im dużą literę „U” i rozstrzeliwano.
olenka @Olenka:
Udział Ukraińców w zdławieniu Powstania Warszawskiego. Imponujące zestawienie materiału faktograficznego. B. cenne źródło. Natomiast nie rozumiem wzywania kogokolwiek do przepraszania.
– wymordowanie milionów obywateli II RP
– wymordowanie ogromnej ilości kadry średniej i wyższej
– zawłaszczenie połowy Kraju
– ogromne zniszczenia
– ogromne rabunki trwające do dnia dzisiejszego
– wynaradawianie obywateli II RP i ich potomków
– trzymanie w niewoli niemieckiej , a potem sowieckiej
– i wiele wiele innych zbrodni.
I to wszystko ma być skwitowane słowem „przepraszam” ???????????
Powiedzmy, Niemcy, Rosjanie, Ukraincy, Brytyjczycy, Francuzi i Amerykanie
powiedzą „przepraszam” i co ???????? Sprawa załatwiona ???????????????
pawel_krak @pawel_krak:
relacje świadków, którzy przeżyli powstanie można było posłuchać dziś w radiowej trójce. to była wstrząsająca audycja. pacyfikowaniem powstania, zajmowali się a najbardziej bestialski i zwierzęcy sposób ukraińcy. ta nacja jest wyjątkowa. to najbardziej fałszywa hołota, która czując za plecami i bezkraność potrafi mordować, gwałcić i palić. to jest natura małorusinów. nic tego nie zmieni. ich trzeba trzymać za mordę.
kajetan40 @kajetan40:
Udział tej nacji w dławieniu Powstania Warszawskiego jest nie, mały przy pozwoleniu faszystów niemieckich nie jeden nie dwa mieli z tego ogromną satysfakcję dzikiej chorej swojej wyobraźni robili to z przyjemnością,mordując polską ludność słowo przepraszam z ich ust brzmiało by bardzo fałszywie mają na swoich sumieniach nie jedno bestialstwo ,wstyd że ten rząd antypolski w Warszawie kłamie tak perfidnie media nurtu żydokomuny skończcie z tym kłamstwem Polacy nie chcą was oglądać ani słuchać i czytać! jeszcze Rzeczpospolita nie zginęła póki my w niej żyjemy.
birdy @Birdy:
I Niemcy i Rosja jako spadkobierca ZSRR chyba sa nam winne gruba kase, prawie 100 lat niedlugo bedzie i dalej nie ma pieniedzy za wojne 1920…
jagger @jagger:
Nie jest to obiektywny artykuł. Z każdej jego strony przebija się podskórna nienawiść do narodu ukraińskiego. Pod przykrywką natłoku tytułów, dat, nazwisk – próbuje autor sprawić wrażenie, że o to oczom ukazuje się cała prawda, niepodważalna. Gdyby to wszystko było takie proste… Geneza nacjonalizmu ukraińskiego sięga głęboko w historię Polski również… Ja rozumiem tych, którzy cierpią pamiętając. Ale na Boga, nie można podsycać ciągle nienawiści, bo to nikomu nie służy. Na co nam narodowa nienawiść do Ukrainy? Pomoże Panu to w czymś? Różne były losy Ukraińców podczas II WŚ. I nie takie czarno-białe jak Pan opisuje.
Że zacytuję fragment: \”Nie ulega wątpliwości, że Ukraińcy obok wielu innych zbrodni popełnionych wobec Polski i na narodzie polskim podczas II wojny światowej mają na swoim sumieniu także chyba raczej spory udział w zdławieniu Powstania Warszawskiego i zniszczeniu stolicy Polski.\” Z podkreśleniem \”także chyba\”. Brakuje tylko \”prawie na pewno\”.
Byli Polacy, którzy równie chętnie pomagali Niemcom w likwidowaniu Żydów. I pewnie było kilkuset nawet Ukraińców w Warszawie. I pewnie mordowali. Tylko takie przedstawianie faktów spowoduje, że zaraz będzie się mówić \”Ukraińcy stłumili Powstanie Warszawskie\”. Propaganda radziecka, na którą również śmiało się Pan powołuje (choć cytowanie książek z lat okresu stalinowskiego w Polsce to wyraźnie nadużycie) jak widać wciąż spogląda ukradkiem na nas w XXI wieku. A wszystko to kwitnie na glebie bogatej w nienawiść. Nienawiść. Smutno mi o tej później porze…
amstaf358 @amstaf358:
Zgadzam się z panem, nie którzy widzą tylko nacjonalizm, banderowców i tak w kółko Macieju…
http://kresy.pl/kresopedia/udzial-ukraincow-w-zdlawieniu-powstania-warszawskiego/
UDZIAŁ UKRAIŃCÓW W ZDŁAWIENIU POWSTANIA WARSZAWSKIEGO
29 stycznia 2011|27 komentarzy|w Historia, II Wojna Światowa, Kresopedia |Przez Redakcja
1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie, które trwało 63 dni. Była to powszechna, wyzwoleńcza walka zbrojna Armii Krajowej i ludności Warszawy z hitlerowskimi/niemieckimi okupantami. W tej nierównej walce, toczonej w warunkach druzgocącej przewagi niemieckiej i wobec odmowy udzielenia pomocy powstańcom przez Stalina i z braku pomocy militarnej i dyplomatycznej ze strony Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych Ameryki, zginęło ok. 18 tys. powstańców i ok. 150-200 tys. ludności cywilnej, a wielkie miasto – stolica Polski miało przestać istnieć. Po Powstaniu cała pozostała ludność została wysiedlona m.in. do obozów koncentracyjnych i zagłady oraz na roboty przymusowe do Niemiec. Opustoszała Warszawa stała się terenem działalności specjalnych oddziałów niemieckich i ukraińskich, które paląc i wysadzając, zniszczyły 80% miasta. Podczas Powstania wróg nie tylko dopuścił się zbrodni wojennych wobec ludności Warszawy, ale wręcz potwornej zbrodni ludobójstwa.
Podczas obchodów 60. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego w Warszawie 1 sierpnia 2004 r. kanclerz Niemiec Gerhard Schroeder powiedział m.in.: „Pochylamy się w poczuciu wstydu pod ciężarem zbrodni popełnionych przez oddziały hitlerowskie. To one napadły na Polskę w 1939 roku. Po upadku powstania w 1944 roku obróciły dawną Warszawę w gruzy i zgliszcza. Niezliczone rzesze polskich kobiet, mężczyzn i dzieci zamordowano lub wywieziono do obozów i na roboty przymusowe. Tutaj w miejscu polskiej dumy i niemieckiej hańby mamy nadzieję na pojednanie i pokój” (PAP 2.8.2004).
Z kolei Bronisław Wildstein w swoim artykule pt. „Waga historii”, opublikowanym w „Rzeczypospolitej” z 2 sierpnia 2004 r. napisał m.in.: Uroczystości 60 rocznicy Powstania Warszawskiego przypomniały, że bez uznania prawdy historii trudno budować przyszłość. „To uderzające, że tak elementarna prawda kwestionowana była tak długo w naszym kraju, a wielka uroczystość odbyła się nie w 50., a dopiero w 60. rocznicę Powstania”.
Rzeczywiście, po raz pierwszy politycy polscy, a za nimi światowe media mówiły głośno w odniesieniu do Powstania nie tylko o hańbie niemieckiej, ale także o haniebnej roli Stalina/Związku Sowieckiego, jak również krytykowały Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone za brak udzielania pomocy powstańcom i w ogóle za zdradzenie sojusznika polskiego – za pozostawienie Polski jako łupu ZSRR pod koniec II wojny światowej („Washington Times” 1.8.2004). Premier Marek Belka powiedział, że rząd brytyjski powinien przeprosić Polaków za zdradę.
Niemcy, w osobie kanclerza Schroedera, przyznali się do napaści na Polskę w 1939 r. i do haniebnej zbrodni popełnionej na ludności Warszawy i mieście. Rosję, Stany Zjednoczone i Wielką Brytanię ciągle nie stać na przeproszenie za to czego nie zrobili, a mogli zrobić według akurat co wydanej książki Normana Daviesa „Powstanie ‘44”, dla walczącej Warszawy.
Ale czy tylko te narody zawiniły wobec Polski i Polaków podczas II wojny światowej oraz powstańczej Warszawy?
Otóż literatura odnosząca się do Powstania Warszawskiego jest pełna dokumentów, informacji i relacji obciążających za tę zbrodnię także Ukraińców, walczących wtedy u boku Niemców. I to za wyjątkowo wyrafinowane barbarzyństwo i ludobójstwo. Dużo tych oskarżeń pod adresem Ukraińców jest w pracy prof. Zygmunta Wojciechowskiego „Zbrodnia niemiecka w Warszawie”, wydanej już w 1946 r., a więc kiedy jeszcze wszyscy wszystko dobrze pamiętali. Właściwie nie ma bodajże ani jednej publikacji o Powstaniu Warszawskim, w której nie ma mowy o barbarzyństwie ukraińskim podczas Powstania.
Władysław Pobóg-Malinowski w swej „Najnowszej historii politycznej Polski 1864-1945. Tom Trzeci. Okres 1939-1945” (Londyn 1960) napisał, że „Udział Ukraińców w tłumieniu powstania i w bestwialstwach wobec ludności wymaga jeszcze badań”. Było to napisane 44 lata temu. Jednak, z przyczyn natury politycznej, ten temat leży ciągle odłogiem. Żąda się przeprosin od Niemców i Rosjan, a także od rządów Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych Ameryki, ale nie od Ukraińców, których wina jest wyjątkowo duża, na pewno – w odniesieniu do samego Powstania Warszawskiego – dużo większa od winy Churchilla i Roosevelta.
Nikt nie tylko nie mówi o konieczności przeproszenia Polaków przez Ukrainę/Ukraińców za tę zbrodnię, ale niektóre wpływowe czynniki polskie także świadomie przemilczają lub fałszują tę sprawę. Podobnie czynią Ukraińcy – i to nie od dzisiaj. Nie ma się temu co dziwić, gdyż nikt dobrowolnie nie przyznaje się do winy, a tym bardziej do potwornej zbrodni. Wkrótce po wojnie znani działacze emigracji ukraińskiej Łewyckyj i Ortynskyj dowodzili w paryskiej „Kulturze” (nr 56 i 61 1952), że ukraińska dywizja SS Galizien nie brała udziału w tłumieniu Powstania Warszawskiego, że dla Polaków wszyscy nie-Niemcy, którzy brali udział w dławieniu Powstania byli Ukraińcami. Potem w ich ślady poszli L. Szankowskyj, Taras Hunczak (który na łamach brytyjskiego „The Guardian Weekly” z 5 stycznia 1986 pisał, że żadne jednostki ukraińskiego wojska nie brały udziału w tłumieniu Powstania Warszawskiego!) i Wasyl Weryha, autor książki „Dorohami druhoj switowoj wijny. Lehendy pro uczast Ukrainciw w warszawśkomu powstanni 1944…”, wydanej w Toronto w 1980 r. Niebawem „niewinnych” Ukraińców zaczęli wspierać niektórzy proukraińsko nastawieni działacze „Solidarności” (np. Andrzej Zięba „72 rocznica powstania niepodległego państwa ukraińskiego. Ukraińcy i Powstanie Warszawskie” nakładem RKW NSZZ „S” Dolny Śląsk, Wrocław1990), miesięcznik „Znak” (nr 413-415) i michnikowska „Gazeta Wyborcza”. Jednak najdalej posunął się Kazimierz Podlaski (Bohdan Skaradziński) w swej książce „Białorusini, Litwini, Ukraińcy” (wyd. 3, Londyn 1985), który bandytów ukraińskich w służbie niemieckiej nie uważa za Ukraińców, gdyż: „ludzie ci bowiem realizowali swoje osobiste kariery i działali na rzecz… III Rzeszy, a nie – tak czy inaczej pojmowanej samoistnej Ukrainy… formacji ukraińskich nie było wtedy w Warszawie. Bóg ustrzegł, nas i ich, przed jeszcze jedną pozycją… na i tak długiej liście wzajemnych krzywd i zbrodni. Nie dopisujmy tej pozycji sami, hołdując bezkrytycznie mitom”.
Podlaski tak kończy swój proukraiński wywód: „Ukraińcy stanowili 1,5% garnizonu (niemieckiego w Warszawie), więc o ich roli pacyfikatorów Powstania nie będzie można poważnie mówić”.
1,5% czegokolwiek odbieramy jako rzecz mało znaczącą. Jednak w wypadku Powstania Warszawskiego oznaczało to 270 zabitych i 75 ciężko rannych powstańców, 3000 zamordowanych cywilów i zniszczonych całkowicie 156 budynków („Encyklopedia Warszawy”, Warszawa 1994, s. 687). Czy doprawdy zabicie ok. 3500 ludzi i całkowite zniszczenie 156 budynków to niewielka zbrodnia?! Lub zbrodnia, o której, jak twierdzi Podlaski, „nie można poważnie mówić”?! A przecież Ukraińcy stanowili dużo, dużo większy odsetek żołnierzy garnizonu niemieckiego w Warszawie, liczącego 31 lipca 1944 ok. 20 000 ludzi (Władysław Bartoszewski „Dni walczącej stolicy. Kronika Powstania Warszawskiego” Londyn 1984), a później przeciętnie 25 000 ludzi. Jeśli było Ukraińców tylko 7,5% wśród żołnierzy garnizonu niemieckiego w Warszawie to wówczas ci żołdacy mają na swoim sumieniu 1350 zabitych i 375 ciężko rannych powstańców, 15 000 zamordowanych cywilów i zniszczonych całkowicie 780 budynków.
Wasyl Weryha w książce „Dorohami druhoj switowoj wijny. Lehendy pro uczast Ukrainciw w warszawśkomu powstanni 1944…” (Toronto 1980) dowodzi, że ukraińska dywizja Waffen SS Galizien (Hałyczyna) nie brała udziała w dławieniu Powstania Warszawskiego. Jednak jest faktem, że 150-osobowa ukraińska kompania policyjna, stacjonująca przy alei Szucha, należała do SS Galizien, o czym pisze A. Borkiewicz w pracy „Powstanie Warszawskie” (Warszawa 1957), a przyjmuje za prawdopodobne nawet Kazimierz Podlaski (str. 97). Tak więc także i historia SS Galizien jest zbroczona krwią powstańców i ludności Warszawy. Dowodem koronnym na to, że żołnierze SS Galizien byli w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego jest m.in. to że ci ukraińscy SS-mani mówili po polsku (Aleksander Kamiński „Zośka i Parasol”, wyd. 3, Warszawa 1979). Byli to więc Ukraińcy z Galicji (skąd pochodzili ochotnicy do SS Galizien), gdyż Ukraińcy z rosyjskiej Ukrainy nie mówili po polsku. Także historyk niemiecki Hans von Krannhals, autor książki „Der Warschauer Aufstand 1944…” (Frankfurt am Main 1962), dowodzi, że w Warszawie była kompania dywizji SS Galizien.
Pomimo tego, że wielu Ukraińców i Polaków starało się i stara przemilczeć lub pomniejszyć udział formacji ukraińskich w zdławieniu Powstania Warszawskiego, prawda wypływała co rusz z powodzeniem na światło dzienne i dlatego strona polska nie może jej w dalszym ciągu całkowicie ignorować. Jednak z uporem maniaka robi się wszystko, aby przemilczać zbrodnie Ukraińców. Np. Andrzej Zięba jest zmuszony przyznać, że Ukraińcy brali udział w tłumieniu Powstania Warszawskiego. Stwierdza, że w Warszawie były dwie ukraińskie kompanie policyjne, że ukraińska formacja była w straży Pawiaka, a grupy Ukraińców w oddziałach Hiwis oraz w zgrupowaniu Reinefartha i że we wrześniu 1944 r. do Warszawy przybył Legion Wołyński w sile 400 ludzi. Tych faktów Zięba nie mógł ukrywać, tak jak to próbowali czynić Ukraińcy. Jednak nie tylko, że nic nie pisze o zbrodniach popełnionych na ludności Warszawy przez te oddziały ukraińskie, ale wręcz stara się przekonać czytelników swojego elaboratu, że ci ludzie nie mieli rąk zbroczonych w polskiej krwi, pisząc, że byli tłumaczami, że nie brali udziału w zbrodniach, że Legion Ukraiński poruszał się po terenach dawno „spacyfikowanych przez brygadę Kamińskiego (RONA)”.
Zięba po prostu kłamał, kiedy próbował wybielać rolę Ukraińców lub przemilczeć ich zbrodnie, a to kłamstwo obnażyła sama filoukraińska „Gazeta Wyborcza”. Maciej Kledzik w artykule „Kim byli sprawcy rzezi na Woli i Ochocie” (1.8.1990) tłumaczy fakt oskarżania przez ludność Warszawy Ukraińców za liczne i potworne zbrodnie popełnione na ludności cywilnej podczas Powstania Warszawskiego pisząc m.in.: „Do jednostki SS, zajmującej gmach wyższej Szkoły Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej, wcielona była kompania Ukraińców. Również w skład grupy bojowej Schutzpolizei (1700 żołnierzy) wchodziła kompania Ukraińców (150 żołnierzy) kwaterująca w alei Róż pod numerami 9 i 25. Po wybuchu Powstania, część z nich usiłowała przedrzeć się samochodami przez Śródmieście w kierunku Ogrodu Saskiego. Na Marszałkowskiej samochody rozbite zostały ogniem powstańców. Ukraińcy ukryli się w okolicznych domach, gdzie wymordowali wielu mieszkańców, w tym kobiety i dzieci, zanim nie zostali wybici przez zorganizowane grupki powstańców. Duży rozgłos tej zbrodni nadała powstańcza prasa i tak pojawiło się określenie oprawcy-Ukraińca, przypisywane później innym (nie-Niemcom walczącym u boku Niemców)…”.
Jeśli została udowodniona ponad wszelką wątpliwość obecność kompanii ukraińskich w gmachu wyższej Szkoły Nauk Politycznych przy ul. Wawelskiej i przy alei Róż i alei Szucha to, siłą rzeczy, wszelkie relacje polskie o walkach w tych rejonach z udziałem Ukraińców w pierwszej połowie sierpnia 1944 r. muszą być wiarygodne. Są one jednym wielkim oskarżeniem pod adresem Ukraińców. Np. Józef K. Wroniszewski w swej książce „Ochota 1939-1945” (Warszawa 1976) pisze: „Po raz pierwszy zaatakowali Niemcy redutę (powstańczą na Ochocie) 3 sierpnia… Tuż za tym przygotowaniem ruszyło od Wawelskiej natarcie kompanii SS „Galizien” przy wsparciu ogniowym działa czołgowego i cekaemów… 4 sierpnia… obrońcy Wawelskiej odpierali natomiast parokrotne ataki wspartej czołgami kompanii SS „Galizien”… Jakaś młoda dziewczyna rozpacza. To kilku Ukraińców ją zgwałciło: płacze, modli się, przeklina. Kto ją pomści?…W mordowaniu ludności cywilnej brali wybitny udział ukraińscy nacjonaliści”. Natomiast były minister rządu polskiego Stanisław Wachowiak pisał: „…Kiedy go żegnałem, nie myślałem, że już go nie zobaczę. Ukraińcy w drugi dzień Powstania wymordowali na ul. Wiejskiej całą rodzinę” („Wspomnienia” w: „Zeszyty historyczne” Nr 31, Paryż 1975). Z kolei głośny uczestnik Powstania Warszawskiego Aleksander Kamiński pisze: „…Z oznak na mundurach widać, że są to Ukraińcy, hitlerowcy z dywizji SS Galizien… Niektórzy (z nich) mówili po polsku… Ruszono… w stronę alei Szucha. Tam zatrzymano powstańców na dziedzińcu gestapo… Z rana przyszli do nich SS-mani Ukraińcy. Po południu rannych załadowano do samochodów. Następnie SS-mani oddzielili powstańczych chłopców od dziewcząt. Chłopców poprowadzono ulicą Wolską za miasto, w kierunku Pruszkowa, dziewczętom zaś kazano ustawić się pod murem (i je rozstrzelano) („Zośka i Parasol”, wyd. 3, Warszawa 1979).
Także nieprawdą jest, że Legion Wołyński nie walczył z powstańcami; ze walczył z powstańcami na Czerniakowie piszą Jarosław Gdański, autor książki dotyczącej wschodnich formacji armii niemieckiej, i Hubert Kuberski, autor pracy „Sojusznicy Hitlera”, w artykule pt. „Legenda o własowcach”, opublikowanym w „Rzeczypospolitej” z 31 lipca 2004 r. Oddział ten walczył także z 9. Pułkiem Piechoty 3. DP im. Traugutta 1. Armii WP, który spieszył na pomoc powstańcom, a następnie brał udział w operacji „Sternschuppe” (27-30 września) przeciwko zgrupowaniu Armii Krajowej w Puszczy Kampinoskiej. Legionem Wołyńskim, którego żołnierze brali uprzednio udział w rzeziach Polaków na Wołyniu (1943-44), dowodził płk Petro Diaczenko, przedwojenny oficer kontraktowy Wojska Polskiego. Tak się odpłacił Polsce i Polakom za to, że po ucieczce z zajętej przez bolszewików Ukrainy w 1920 r. mógł nie tylko zamieszkać w Polsce, ale także został oficerem Wojska Polskiego!
O Ukraińcach tłumiących Powstanie Warszawskie pisze także niemiecki historyk Guenther Deschner w pracy o powstaniu, wydanej w języku angielskim „Warsaw rising” (Londyn 1972). Niestety, ta dobra historia Powstania nie jest chyba w ogóle znana historykom polskim. Deschner pisze, że „Powstanie dało Ukraińcom idealną możliwość ujścia dla ich głęboko zakorzenionych antypolskich urazów”. Janina Popiel wspomina jak na krótko przed Powstaniem słyszała jak jeden z żołdaków ukraińskich mówił, że oddział ich przybył do Warszawy, aby „Lachiw rizaty” („Losy Polaków i Ukraińców” Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza, Londyn 19.9.1966). – I mordowali Polaków! I to w jak barbarzyński sposób. Marek Hłasko w swym opowiadaniu „Drugie zabicie psa” (Kultura Nr 1-2 1965, Paryż) pisze: „…I nie uwierzyłaby chyba również i w to, że widziałem w czterdziestym czwartym roku w Warszawie, jak sześciu Ukraińców zgwałciło jedną dziewczynę z naszego domu a potem wyjęli jej oczy łyżką do herbaty; i śmieli się przy tym i dowcipkowali…”. O tych zbrodniach ukraińskich mówiła cała powstańcza Warszawa i ludzie panicznie ich się bali. Zbigniew Zaniewski w książce „Powstanie i potem” (Londyn 1984) pisze: „…Nie lękała się śmierci, ani Niemców nawet, ale – o wstydzie! – przerażała ją możliwość dostania się w ręce „braci-Słowian” w niemieckich mundurach. Budziła siebie i innych po nocach, krzycząc że Ukraińcy… są już w bramie”. Dlatego, jak pisze Deschner, Polacy nie brali do niewoli Ukraińców (i SS-manów). Na plecach malowano im dużą literę „U” i rozstrzeliwano, albo, jak pisze Ukrainiec Lew Bykowskyj w swoich wspomnieniach z okresu Powstania „Polskie powstanie w Warszawie w roku 1944” („Zeszyty historyczne” Nr 5, Paryż 1964): „Do niebezpiecznych robót na pierwszej linii frontu powstańcy używali jeńców niemieckich, Volksdeutschów i Ukraińców”.
O udziale Ukraińców w dławieniu Powstania piszą także inni Niemcy, przede wszystkim dowódca wojsk niemieckich dławiących Powstanie – gen. von dem Bach, który wykorzystywał Ukraińców, znających dobrze język polski, m.in. jako szpiegów, których wysyłał na stronę polską („Ostatni akt” w: „Drogi Cichociemnych” Londyn 1961) i niemiecki historyk Powstania Hans von Krannhals, autor książki „Der Warschauer Aufstand 1944…” (Frankfurt am Main 1962). Krannhals obwinia głównie nie-Niemców w niemieckich mundurach, w tym Ukraińców, za wszelkie potworności, które miały miejsce podczas Powstania. „Dzicz wschodnia” – mówił o nich gen. Reinefarth, a gen. Erich vom dem Bach wtórował mu: „Można uwierzyć w teorię Untermenscha” (Józef Mackiewicz „Nie trzeba głośno mówić” IL Paryż 1969).
Należy także pamiętać, że Ukraińcy, chyba wszyscy z rosyjskiej Ukrainy, stanowili duży odsetek w oddziałach rosyjskich i kozackich tłumiących Powstanie Warszawskie. Był to pułk RONA (Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej), dowodzony przez M. Kaminskiego i którego potworne zbrodnie na cywilnej ludności Warszawy utkwiły najgłębiej w pamięci mieszkańców stolicy i przeszły na trwałe nie tylko do historii Powstania, ale i Warszawy, oraz oddziały kozackie: 209 Kozacki Batalion Schutzmannschaften, 3. Pułk Kozaków płk. Bondarenki, 69. Dywizjon Kawalerii i 572 Batalion Piechoty. Potwierdza to wiele dokumentów i relacji osób, które przeżyły Powstanie Warszawskie. Np. angielski historyk hitlerowskich formacji SS Martin Windrow w swej pracy „The Waffen-SS” (London 1984) pisze: „…w skład Brygady Kaminskiego wchodziło 6500 renegatów i morderców, głównie Ukraińców”. Z kolei mieszkająca po wojnie w Londynie Janina Zabłocka, która urodziła się w powiecie kaniowskim na rosyjskiej Ukrainie i znała świetnie język ukraiński, wspominała, że kiedy po Powstaniu pędzono ludność Warszawy do Pruszkowa, po drodze rewidowali ją Ukraińcy. Wrzasnęli: „Otwórz, starucha, torebkę, pokaż co w niej masz!”. Wówczas p. Zabłocka „obsypała mołojców gradem wyzwisk w ich rodzinnym (ukraińskim) języku. Tak im to zaimponowało, że puścili ją bez przeszkód…” („W sto lat – znad Dniepru do Londynu” Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza, Londyn 19.4.1979). Moja znajoma, która przeżyła Powstanie Warszawskie, Halina Kaczmarska z Melbourne, powiedziała mi, że dużo żołnierzy z formacji rosyjskich dławiących Powstanie mówiło, przyznawało się do tego, że są Ukraińcami. Byli to Ukraińcy, z formacji rosyjsko-kozackich, stacjonujący w byłej remizie strażackiej przy ul. Chłodnej, w budynkach byłej Szkoły Gazowej na ul. Gdańskiej oraz w budynkach byłej szkoły zawodowej na Bielanach.
Ukraińcy byli obecni i aktywni w Warszawie także po upadku Powstania Warszawskiego; prawdopodobnie brali udział w niszczeniu ocalałych budynków. Potwierdzają to różnego rodzaju źródła i publikacje. Np. dowódca Armii Krajowej, następca gen. Bora Komorowskiego – gen. Leopold Okulicki meldował w końcu października do rządu polskiego w Londynie o sytuacji w Warszawie: „Po kapitulacji Niemcy palą miasto… W Warszawie stacjonują oddziały policji, wojska oraz znaczne oddziały Ukraińców i Kozaków…” („Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej”, t. III Armia Krajowa, Londyn 1950). Z dokumentów ukraińskich można wymienić np. wspomnienia Pavlo Shandruka (Pawło Szandruka) „Arms of Valor” (New York 1959) czy wspomnienia Lwa Bykowskyego „Polskie powstanie w Warszawie w roku 1944…” („Zeszyty historyczne” Nr 5, Paryż 1964). Ukraińcy musieli być bardzo ważni w popowstańczej Warszawie skoro Shandruk pisze, że uzyskał zezwolenie od Niemców dla ukraińskiego pułkownika Sadowskyego na udanie się do Warszawy, aby mógł się spotkać ze swoim wnukiem, zapewne żołnierzem w oddziałach niszczących Warszawę.
Nie ulega wątpliwości, że Ukraińcy obok wielu innych zbrodni popełnionych wobec Polski i na narodzie polskim podczas II wojny światowej mają na swoim sumieniu także chyba raczej spory udział w zdławieniu Powstania Warszawskiego i zniszczeniu stolicy Polski.
Od 1991 r. Polska na odcinku pd-wsch. swych granic ma po raz pierwszy od wczesnego średniowiecza za sąsiada państwo ukraińskie. Granice tego państwa ustanowił imperializm sowiecki/rosyjski. Od 1945 r. jest w nim także tak bardzo polski w swej historii Lwów. Osobiście uważam, że Polska bez Lwowa nie jest Polską w całym tego słowa znaczeniu. Jednak dzisiaj granice w Europie są nietykalne. Poza tym Ukraina jest dużym państwem i bez znaczenia pozostaje fakt, że jest to dzisiaj najbiedniejszy kraj w Europie („Encyclopaedia Britannica. 2003 Book of the Year). Kraj ten oddziela nas także od Rosji na tym odcinku. Pomimo tego, że Polska jest członkiem Unii Europejskiej i NATO, a Ukraina nie, w interesie tak Polski jak i Ukrainy powinno być, aby nasze narody dążyły do poprawnych stosunków międzypaństwowych, jak również między narodami polskim i ukraińskim.
We wspomnianym wyżej artykule pt. „Waga historii” Bronisław Wildstein pisze, że uroczystości 60 rocznicy Powstania Warszawskiego przypomniały, że bez uznania prawdy historii trudno budować przyszłość. Dlatego w imię lepszej przyszłości Ukraińcy i Polacy powinni nareszcie, szczególnie Ukraińcy, uznać prawdę historii i uregulować spory historyczne, które po dziś dzień dzielą oba narody.
Wizerunek Ukraińca w oczach przeciętnego Polaka jest bardzo zły ze względu na historyczne zaszłości. I nie ulegnie zmianie dopóki Ukraińcy nie tylko że zaakceptują prawdę historyczną, ale także jeśli nie zdobędą się na męską decyzję i nie przeproszą Polaków za: antypolską postawę we wrześniu 1939 r., podczas sowieckiej okupacji Małopolski Wschodniej i Wołynia w latach 1939-41, za skierowane przeciw Polakom wysługiwanie się zbrodniczemu reżymowi hitlerowskiemu na ziemiach polskich w latach 1939-45 (na etnicznych ziemiach polskich, w tym podczas Powstania Warszawskiego), za rzezie Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 oraz udział w zagładzie Żydów polskich.
Duchowy przywódca Ukraińców, grekokatolicki arcybiskup Lwowa Andrzej Szeptycki (zm. 1944) na łożu śmierci zawołał do swych braci-Ukraińców: „Tylko z Polakami” (Celina Tarnawska-Busza „Kto jest winien niezgodzie polsko-ukraińskiej” Dziennik Polski Londyn 13.12.1990).
Marian Kałuski
fiesta @fiesta:
fiesta @fiesta:
fiesta @fiesta:
Narodowe Siły Zbrojne wobec kwestii ukraińskiej – Leszek Żebrowski
tagore @tagore:
Bandera to świadomie zasiał i dziś liderzy \”Swobody\” uważają ,że okupantów (Polaków) należało zwalczać również w taki sposób jak na Wołyniu. \”Swoboda\” zamierza przejąć władzę na Ukrainie. Śledzę ukraińskie media i nie widać wśród ukraińskich polityków nikogo zainteresowanego współpracą z Polską. Tworzenie w Polskich mediach fikcji na temat perspektyw współpracy Polsko Ukraińskiej na pewno nie leży w Polskim interesie. Świadomie zniekształca się obraz wydarzeń na Ukrainie pod kreowaną fikcję.
tutejszym @Tutejszym:
A czy dopuszcza Pan możliwość powstania innej Ukrainy w wyniku tej ich domowej wojny? A może „Swoboda” będzie mogła działać tylko na terenie tego tworu który ja nazywam ZapUkr? W łagodną ewolucję porządku na ZapUkr w stronę ludzkiej demokracji to obecnie przestałem już wierzyć. Pozbyłem się złudzeń. W jakich możliwych kierunkach mogą potoczyć się zdarzenia na Ukrainie?
jazmig @jazmig:
jagger, nie kłam. Autor podaje źródła, a są to źródła różnorodne. Po prostu, Ukraińcy mają widocznie taką cechę, że lubią okrutnie mordować. Ja rozumiem, że na wojnie zabija się przeciwnika, ale nie oznacza to, że przed śmiercią należy go torturować, a już torturowanie i mordowanie cywilów w ogóle nie nadaje się do usprawiedliwienia. Nie bez powodów Niemcy używali Ukraińców jako strażników obozów zagłady.
fiesta @fiesta:
jagger…. „narodu ukrainskiego” NIGDY NIE BYLO.
Oświadczenie ONZ: 7 kwietnia 2014 roku ósmy Sekretarz Generalny ONZ Ban Ki-moon wygłosił oszałamiające oświadczenie, którego emisja została zakazana w ukraińskich mediach i w Internecie.
Do porządku obrad na posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ została wniesiona kwestia konfliktu między dwoma państwami. W rezultacie uzgodniono następujący wniosek: Ukraina od dnia 25 grudnia 1991 roku do dzisiaj nie zarejestrowała jeszcze swoich granic. W ONZ nie zostały przedstawione i zarejestrowane granice Ukrainy jako suwerennego państwa!
Z tego powodu możemy uważać, że żadnych naruszeń prawa przez Rosję wobec Ukrainy nie było i być nie może. Zgodnie z umową zw Wspólnotą Niepodległych Państw terytorium Ukrainy jest okręgiem administracyjnym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Tak więc nie można nikogo obwiniać o separatyzm i przymusową zmianę integralności granic Ukrainy. W ramach prawa międzynarodowego kraj ten po prostu nie ma oficjalnie zatwierdzonej granicy.
(https://tajnearchiwumwatykanskie.wordpress.com/2014/07/01/oswiadczenie-onz-panstwa-ukraina-nie-ma-i-nigdy-nie-bylo/).
tagore @tagore:
Kult Bandery ,ukraińskie podręczniki czy polityka historyczna Pana Wiatrowycza oraz brak polityków ukraińskich dążących do gospodarczej politycznej współpracy z Polską nie daje podstaw do uważania Ukrainy za kraj przyjazny Polsce. Opinie części obywateli Ukrainy przyjazne Polsce nie przekładają się na politykę Państwa.
sylwia @Sylwia:
bolszewików. Nienawiść Ukraińców do Polaków żyje i jest na Ukrainie zach. podsycana. Ok. 7000 ukraińskich esesmanów z dywizji SS “Galizien” z tzw. ‘listy Rimini’ uzyskało po wojnie azyl w Anglii, Kanadzie i USA. Należy wspomnieć, że SS “Galizien” uczestniczyła w masowych mordach polskiej ludności m.in w Warszawie, Podkamieniu, Palikrowach i Hucie Pieniackiej. Na Zachód przeniósł się tajny rząd ukraiński OUN, który nałożył miesięczny haracz na każdą rodzinę ukraińską na emigracji i wkrótce okazał się przydatny pewnym służbom specjalnym. Urósł w siłę. Ukraińcy z RONA Kamińskiego gwałcili w Warszawie kobiety i razem z Czeczeńcami i Ukraińcami Direlwangera mordowali dzieci i całe rodziny na warszawskiej Ochocie i Woli w 1944 r. Masowe groby tych ofiar można obejrzeć na warszawskim cmentarzu Powstańców Warszawy a na Woli i Ochocie liczne tablice na domach przypominają o wymordowanych ich mieszkańcach przez Ukraińców. Członek mojej rodziny był wtedy na Ochocie i wspominał o rozmowach z Ukraińcami w mundurach SS. Oni gwałcili i rabowali. Potem przygotowywali siȩ rozstrzelać mieszkańców zgromadzonych na podwórku przy ul Filtrowej 71A, ustawiając w oknie naprzeciw nich karabin maszynowy. Przypadkiem zajrzał tam patrol Wehrmachtu i jego dowódca zapobiegł przygotowywanej przez Ukraińców masakrze, rozkazując umieścić wszystkie rodziny przy całej długości Filtrowej na połowie jezdni od strony domów, zostawiając drugą połowȩ dla niemieckich patroli. Uniemożliwiając Ukraińcom masakrȩ cywilów, on ocalił życie kilku tysiącom ludzi. Po wypȩdzeniu ludności z Warszawy, te domy zostały wypalone, lecz zostały po wojnie odnowione i stoją jeszcze. Mam nadziejȩ, że ten szlachetny człowiek szczȩśliwie przeżył koniec wojny. Podczas gdy oficjalna polityka ukraińska nakazuje czcić banderowskich i hitlerowskich bandytów, oficjalna polityka rosyjska poszła w kierunku przciwnym. SS, UPA, ROA i RONA są w Rosji uznane za organizacje zbrodnicze a propagowanie ich sloganów i nośników jest zabronione przez Kodeks Karny. Stosunek władz Rosji do hitleryzmu i banderyzmu jest zdecydowanie wrogi i stanowi kontrast ze stosunkiem władz polskich do tych zbrodniczych ideologii. Rosyjski film o ukraińskim hitleryźmie ‘Nigdy nie bȩdziemy braćmi’ odzwierciedla zarówno oficjalne rosyjskie stanowisko w tej sprawie jak i ogólny sentment Rosjan. Polski film Basti’ego o podobnej wymowie niestety nie odzwierciedla oficjalnego stanowiska polskiego rządu środków masowego przekazu. Wykorzystują to Ukraińcy, których antypolska napastliwość i nachalna roszczeniowość narastają. Ukraińcy są winni ludobójstwa na narodzie polskim: 300 000 – 400 000 bestialsko zamordowanych: Dr. Wiktor Poliszczuk. “Gorzka Prawda, Zbrodniczość OUN-UPA, Spowiedź Ukraińca”, Toronto, Warszawa, Kijów 1995. str. 279. Także patrz http://www.kresowianie.info/userfiles/file/E-Ksiazki/Ludobojstwo-OUN-UPA-na-Kresach.pdf Niemcy są winni śmierci setek tysięcy Polaków. Jednakże pokajali się, przyznali się do winy i przeprosili. Hitleryzm i jego symbole są zakazane w Niemczech. Dzięki temu nasze stosunki z Niemcami są znośne. Ukraińcy wypierają się odpowiedzialności za barbarzyńskie ludobójstwo Polaków. Organizacja, która jest winna tego ludobójstwa, UPA, jest czczona na zach. Ukrainie. Ukraiński prezydent Poroszenko [Walcman] otwarcie chwali UPA. Są na Ukrainie pochody ku czci UPA i SS. To jedyny kraj na świecie gdzie jest jawny hitleryzm. Nie będzie zgody z Ukraińcami dopóki nie wyrzekną się hitleryzmu i jego symboli i nie uznają swej winy za to ludobójstwo. Przez to solidaryzujemy się z powstańcami donbaskimi, którzy przeciwstawili się naszemu wspólnemu śmiertelnemu wrogowi: odrodzonemu ukraińskiemu hitleryzmowi. Nie należy wspierać Ukrainy bo to jest kraj, który gloryfikuje katów Polaków. 14 października 2014 r. ukraińska straż graniczna powiedziała polskiemu dziennikarzowi: „…Bandera za mało was Lachów ubił!”, „… wyprowadzić za stodołę i rozstrzelać!”( http://www.kresy.pl/wydarzenia,spoleczenstwo?zobacz/wspieral-donbaskich-separatystow-teraz-ma-zakaz-wjazdu-na-ukraine). ). Ukraińcy to nasi zacięci wrogowie. Teraz gorsi od Niemców i Rosjan. OUN tajnie uchwaliła cele i metody rozwalenia państwa polskiego i zagarnięcia Polsce terytorium. Te cele są konsekwentnie realizowane i widać ich skutki w postępującej ukrainizacji Polski i jej życia politycznego. Ta uchwała jest tu: http://www2.kki.pl/piojar/polemiki/rubiez/osad/uchwala.html Komentarze do niej są tu: http://wolyn.org/index.php/publikacje/250-w-krgu-tzw-uchway-krajowego-prowidu-organizacji-ukraiskich-nacjonalistow.html
suwaliszek @Suwaliszek:
Wstydź się jagger -tyle udokumentowanych faktów i to nie jest obiektywny artykuł?
bogumil @bogumil:
Przez wieki dusiliśmy ruchy niepodleglościowe Ukraińców to nie można się dziwić za Wołyń czy Powstanie Warszawskie. Nie że zgadzam się z tym postępowaniem czy usprawiedliwiam ale taka jest historia. Teraz mają swoja niepodległość i mordują sie z Rosją
sylwia @Sylwia:
Nie było ruchów niepodległościowych Ukraińców bo nie było Ukraińców. Ukraińców i Ukrainȩ wymyślili generałowie Ludendorff i Hindenburg wspomagani przez pederastȩ Wilhelma Franza von Habsburg-Lothringen, późniejszego druha Melnyka i Konowalca z OUN, jako czȩść antyrosyjskiej strategii Prusów.
bogumil @bogumil:
Przez wieki dusiliśmy ruchy niepodleglościowe Ukraińców to nie można się dziwić za Wołyń czy Powstanie Warszawskie. Nie że zgadzam się z tym postępowaniem czy usprawiedliwiam ale taka jest historia. Teraz mają swoja niepodległość i mordują sie z Rosją
tutejszym @Tutejszym:
Od ilu wieków trwały ruchy niepodległościowe Ukraińców. Podaj mi Pan konkretną datę. Warto wiedzieć.
kojoto @Kojoto:
na początek Panie „bogumil” proponuję odstawić gazetę wyborczą i/lub gazetę „polską”. Potem poczytać trochę o historii. Wtedy można się wypowiadać. No i to, że tłumaczysz bestialstwo szowinistów ukraińskich w taki sposób, to już najgorzej o Tobie świadczy. Zresztą innych którzy się tu wypowiadają zawsze usprawiedliwiając banderowców i inne bydło z tzw. Ukrainy. Amstaf czy ten Jagger: ” Byli Polacy, którzy równie chętnie pomagali Niemcom w likwidowaniu Żydów.” splunięcia nie warte są te wasze opinie.
fiesta @fiesta:
Kojoto…. „jagger” i „amstaf358” podaja ogolniki i nie chodzi o zwyklych zydow, ale o ZYDOWSKICH SQRWYSYNOW z okresu II wojny swiatowej, jak: ZYDOWSKICH KOMUNISTOW, ZYDOWSKICH SZPIEGOW, ZYDOWSKICH BANDYTOW, ZYDOWSKICH OSZUSTOW, ZYDOWSKICH GWALCICIELI, ZYDOWSKICH MORDERCOW etc. Te sprawy wyjasnia historyk L. Zebrowski. Poza tym S. Bandera i R. Suchewych mieli ZYDOWSKIE POCHODZENIE !…. informacja jest na stronie ( http://wolna-polska.pl/wiadomosci/wiarolomni-synowie-zydowskiego-narodu-2014-09 ).
greg @greg:
Czy SS-Halyczyna nie stacjonawała przy Al. Szucha, przypadkiem tam gdzie obecnie znajduje się UPAińska ambasada?
zefir @zefir:
Niemieckie zbrodnicze plemię nie poniosło żadnej odpowiedzialności za swe zbrodnie. Dzisiaj córy, wnuki i (..)syny tego plemienia za niewinnych się mają Polaków do miłosierdzia ciapatych wzywają, a jakże nawet demokracji pouczają. Swoje tj niemieckie katownie i obozy śmierci polskimi nazywają, w swej durnocie w lewactwo uciekają. A tak po prawdzie Niemcy za swe zbrodnie Polsce niemal bilion USD za same zniszczenia materialne zalegają. Gdy zaś uwzględnimy stawkę ONZ za jednego zamordowanego, to Niemcy Polsce dalsze 6 bln USD wiszą i zalegają. Niech Niemiaszki nie liczą, że demokracja wszystkie ich zbrodnie przykryje – niech więc nie pouczają, za niewinnych się nie mają, Polaków do miłosierdzia ciapatych nie wzywają, Polaków demokracji nie pouczają. Określenie powstańczej prasy ”Oprawcy – Ukraińcy” aktualne jest do dziś, tak samo jak ukraińskie bestialskie zbrodnie na Polskości na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej. Ukraińskie SS „Galizien” w kolaboracji i wsparciu Niemców ,polskie dziewczyny, polskie niewiasty gwałciło i bestialsko mordowało. W ten sposób ta psia ukraińska nacja dawała ujście dla swej nienawiści do Polaków. Nic w tej banderowskiej uświęconej nacji nic nie zmieniło się, jeśli chodzi o Lachów, yj Polaków. Ukraińskie zbrodnicze bestie ożywają w dzisiejszym banderlandzie, o dziwo wspieranym przez zdrajców Polski. Banderowcy, miłośnicy OUN-UPA przemożnie do zbrodniczych „sukcesów”, zdrajców z pułku Rona się dołożyli. Tym ta wielotysięczna banda ukraińskich jełopów też się wsławiła. Ukraińcy, w tym banderowcy miasto Warszawę palili, ją niszczyli, jej mieszkańców gwałcili i riezali – niech do wszystkich Polaków dotrze, że mordercza Ukraina, to dno!
…..
Fot. YouTube.com
upadlina @UPAdlina:
Drodzy Węgrzy! Sklonujcie Viktora Orbana i przyślijcie nam go tu na przywódcę narodu!! Na Węgry patrzę dziś z szacunkiem i podziwem, a na mój kraj Polskę z bezsilną złością, wynikającą z faktu, że od dekad rządzą nami politycy-zdrajcy!!!!!
scorpio @Scorpio:
I jak tu nie kochac tych wspanialych Wegrow. To jest cos niesamowitego ze dwa narody ktore nie maja nic wspolnego jesli dotyczy jezyka i terenow z ktorych oba narody sie wywodza sa tak mocno zwiazani braterska wiezia. Jeden ze znanych historykow kiedys napisal ze w historii narodow nie bylo takiego przypadku braterskiej wiezi. Wielka szkoda ze wiekszosc polskich politykow to po prostu zwykli zdrajcy (Judasze) na uslugach Brukseli, berlina i Waszyngtonu i ktorzy darza wieksza sympatia ukrainskich banderowskich zbrodniarzy anizeli oddanych nam dozgonnych przyjaciol Wegrow.
WĘGIERSKI ŻOŁNIERZ NIGDY NIE STRZELI DO POLAKA – WSPOMNIENIA WĘGRA, ŚWIADKA POWSTANIA WARSZAWSKIEGO [+VIDEO]
4 stycznia 2016|2 komentarze|w Polska, społeczeństwo, Wydarzenia |Przez Redakcja
Węgierski żołnierz, porucznik Zoltán Beke wspomina Powstanie Warszawskie.
Węgierski żołnierz, świadek Powstania Warszawskiego, opowiedział o swoich wspomnieniach z II wojny światowej, w tym z Powstania Warszawskiego.
Jednym ze wspomnień są serdeczne stosunki, jakie w tym czasie utrzymywali ze sobą Polacy i Węgrzy, mimo że przez większość wojny znajdowali się w przeciwnych blokach.
youtube.com / Kresy.pl
…..
Kapitulacja Powstania Warszawskiego / autor: 1944.pl wPolityce.pl
https://wpolityce.pl/historia/414682-74-lata-temu-upadlo-powstanie-warszawskie
63 dni heroicznego i samotnego boju o stolicę. 74 lata temu upadło Powstanie Warszawskie
opublikowano: 11 godzin temu · aktualizacja: 11 godzin temu
2 października 1944 r., po 63 dniach heroicznego i samotnego boju prowadzonego przez powstańców z wojskami niemieckimi, wobec braku perspektyw dalszej walki, przedstawiciele KG AK płk Kazimierz Iranek-Osmecki „Jarecki” i ppłk Zygmunt Dobrowolski „Zyndram” podpisali w kwaterze SS-Obergruppenfuehrera Ericha von dem Bacha-Zelewskiego w Ożarowie układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie.
Powstanie Warszawskie było największą akcją zbrojną podziemia w okupowanej przez Niemców Europie. Planowane na kilka dni, trwało ponad dwa miesiące. Jego militarnym celem było wyzwolenie stolicy spod niezwykle brutalnej niemieckiej okupacji, pod którą znajdowała się od września 1939 r.
Dowództwo AK zakładało, że Armii Czerwonej zależeć będzie ze względów strategicznych na szybkim zajęciu Warszawy. Przewidywano, że kilkudniowe walki zostaną zakończone przed wejściem do miasta sił sowieckich. Oczekiwano również pomocy ze strony aliantów.
Opanowanie miasta przez AK przed nadejściem Sowietów i wystąpienie w roli gospodarza przez władze Polskiego Państwa Podziemnego w imieniu rządu polskiego na uchodźstwie miało być atutem w walce o niezależność wobec ZSRS. Liczono na to, że ujawnienie się w Warszawie władz cywilnych związanych z Delegaturą Rządu na Kraj będzie szczególnie istotne w związku z powołaniem przez komunistów PKWN.
Premier Stanisław Mikołajczyk, udający się pod koniec lipca 1944 r. na rozmowy ze Stalinem, liczył, iż ewentualny wybuch powstania w stolicy wzmocni jego pozycję negocjacyjną wobec Sowietów.
Opinii premiera nie podzielał Naczelny Wódz gen. Kazimierz Sosnkowski, który uważał, że w zaistniałej sytuacji zbrojne powstanie pozbawione jest politycznego sensu i w najlepszym przypadku zmieni jedną okupację na drugą. W depeszy do gen. Komorowskiego pisał:
„W obliczu szybkich postępów okupacji sowieckiej na terytorium kraju trzeba dążyć do zaoszczędzenia substancji biologicznej narodu w obliczu podwójnej groźby eksterminacji”.
Pomimo takiego stanowiska, gen. Sosnkowski nie wydał w sprawie powstania jednoznacznego rozkazu.
Przy podejmowaniu decyzji o rozpoczęciu walki w stolicy nie bez znaczenia były także działania propagandy sowieckiej. Pod koniec lipca na ulicach Warszawy zaczęły pojawiać się bowiem odezwy informujące o ucieczce KG AK i o przejęciu dowództwa nad siłami zbrojnymi podziemia przez dowództwo Armii Ludowej. Z kolei oddana przez Sowietów Związkowi Patriotów Polskich radiostacja Kościuszko wzywała warszawiaków do natychmiastowego podjęcia walki. W tej sytuacji KG AK obawiała się, że komunistyczna dywersja może doprowadzić do niekontrolowanych i spontanicznych wystąpień zbrojnych przeciwko Niemcom, na czele których będą stawać komuniści.
Za rozpoczęciem walk w stolicy przemawiała również ewakuacja Niemców, która w drugiej połowie lipca 1944 r. objęła niemiecką ludność cywilną i wojskową, oraz widoczne przejawy zaniku morale niemieckiej administracji i wojska, wywołane sytuacją panującą na froncie, a także zamachem na Hitlera (20 lipca 1944).
Były również poważne obawy co do konsekwencji bojkotu zarządzenia gubernatora Fischera wzywającego mężczyzn z Warszawy w wieku 17-65 lat, do zgłoszenia się 28 lipca 1944 r. w wyznaczonych punktach stolicy, w celu budowy umocnień. Istniało niebezpieczeństwo, że zarządzenia niemieckie, mogą doprowadzić do rozbicia struktur wojskowych podziemia i uniemożliwić rozpoczęcie powstania. Dodać należy, iż w ostatnich dniach lipca Niemcy wznowili gwałty i represje wobec ludności oraz rozstrzeliwanie więźniów.
Ogromne znaczenie przy podejmowaniu decyzji o powstaniu miały także nastroje panujące w Warszawie w lipcu 1944 r. Władysław Bartoszewski wspominając tamte dni w jednym z wywiadów mówił:
„Dla nas Powstanie było oczywiste – my albo oni. Wóz albo przewóz. Czy Pan sobie wyobraża, że Niemcy mogliby ścierpieć na bezpośrednim zapleczu frontu Warszawę najeżoną ukrytą bronią i dyszącą chęcią odwetu? Takie bajki można opowiadać dzieciom”. („Gazeta Wyborcza” 3-4 sierpnia 2002)
Rozkaz o wybuchu powstania wydał 31 lipca 1944 r. dowódca AK gen. Tadeusz Komorowski „Bór”, uzyskując akceptację Delegata Rządu Jana S. Jankowskiego.
1 sierpnia 1944 r. do walki w stolicy przystąpiło ok. 40-50 tys. powstańców. Jednak zaledwie co czwarty z nich liczyć mógł na to, że rozpocznie ją z bronią w ręku.
Na wieść o powstaniu w Warszawie Reichsfuehrer SS Heinrich Himmler wydał rozkaz, w którym stwierdzał: „Każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców, Warszawa ma być zrównana z ziemią i w ten sposób ma być stworzony zastraszający przykład dla całej Europy”.
Przez 63 dni powstańcy prowadzili heroiczny i samotny bój z wojskami niemieckimi. Ostatecznie wobec braku perspektyw dalszej walki 2 października 1944 r. przedstawiciele KG AK płk Kazimierz Iranek-Osmecki „Jarecki” i ppłk Zygmunt Dobrowolski „Zyndram” podpisali w kwaterze SS-Obergruppenfuehrera Ericha von dem Bacha-Zelewskiego w Ożarowie układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie.
Gen. Komorowski wspominając to wydarzenie pisał: „Po raz drugi w tej wojnie musiała Warszawa ulec przewadze wroga. Na początku i na końcu wojny stolica Polski walczyła sama. Ale warunki walki w roku 1939 były całkiem inne niż w roku 1944. Pięć lat temu Niemcy stały u szczytu swej potęgi. Słabość Sprzymierzonych uniemożliwiała danie pomocy Warszawie. Upadek stolicy Polski był pierwszy w szeregu zwycięstw niemieckich. W roku 1944 sytuacja była odwrotna. Niemcy chyliły się ku upadkowi i my wszyscy mieliśmy gorzkie przeświadczenie, że upadek Warszawy będzie prawdopodobnie ostatnim zwycięstwem Niemców nad Sprzymierzonymi”. (T. Bór-Komorowski „Armia Podziemna”).
Według postanowień układu żołnierze AK z chwilą złożenia broni mieli korzystać ze wszystkich praw konwencji genewskiej z 1929 r., dotyczącej traktowania jeńców wojennych. Takie same uprawnienia otrzymali żołnierze AK, którzy dostali się do niemieckiej niewoli w czasie walk toczonych od początku sierpnia w Warszawie. Niemcy przyznali prawa jeńców wojennych także członkom powstańczych służb pomocniczych.
W podpisanym dokumencie strona niemiecka stwierdzała ponadto, że osoby uznane za jeńców wojennych „nie będą ścigane za swoją działalność wojenną ani polityczną tak w czasie walk w Warszawie jaki i w okresie poprzednim, nawet w wypadku zwolnienia ich z obozów jeńców”.
Odnośnie ludności cywilnej znajdującej się w czasie walk w mieście, Niemcy zapewnili, że nie będzie stosowana wobec niej odpowiedzialność zbiorowa. Dodatkowo gwarantowali, iż:
„Nikt z osób znajdujących się w okresie walk w Warszawie nie będzie ścigany za wykonywanie w czasie walk działalności w organizacji władz administracji, sprawiedliwości, służby bezpieczeństwa, opieki publicznej, instytucji społecznych i charytatywnych ani za współudział w walkach i propagandzie wojennej. Członkowie wyżej wymienionych władz i organizacji nie będą ścigani też za działalność polityczną przed powstaniem”.
Zgodnie z żądaniami niemieckiego dowództwa miasto mieli opuścić wszyscy jego mieszkańcy. Układ przewidywał, że ewakuacja „zostanie przeprowadzona w czasie i w sposób oszczędzający ludności zbędnych cierpień”, a „dowództwo niemieckie dołoży starań, by zabezpieczyć pozostałe w mieście mienie publiczne i prywatne”.
O realizacji ustaleń zawartych w układzie z 2 października 1944 r. tak pisał prof. Norman Davis:
„W pierwszym stadium Niemcy z pewnością trzymali się postanowień zawartego układu. Po Powstaniu nie wróciły straszliwe masakry, jakie się zdarzały w czasie jego trwania. Nie próbowano tępić Żydów czy innego +niepożądanego elementu+ i – ogólnie rzecz biorąc – ewakuowanych do obozów przejściowych nie bito, nie głodzono ani nie maltretowano na inne sposoby. Wiele tysięcy ludzi znalazło sposób, aby się wymknąć z oczek sieci, wielu też natychmiast zwolniono. Przeważająca część jeńców z Armii Krajowej została – zgodnie z umową – odesłana do regularnych obozów jenieckich pozostających pod nadzorem Wehrmachtu. (…) Kobiety, które trafiły do niewoli, zgodnie z umową kierowano do specjalnych obozów (…) albo po prostu uwalniano. Jednak w miarę upływu czasu, gdy początkowa masa zaczynała topnieć, ujawniały się bardziej nieprzyjemne aspekty hitlerowskiej machiny. Kiedy dokonano ostatecznych obliczeń, okazało się, że znacznie ponad 100 000 warszawiaków wysłano na przymusowe roboty do Rzeszy, wbrew układowi o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie, a dalsze kilkadziesiąt tysięcy umieszczono w obozach koncentracyjnych SS, w tym w Ravensbrueck, Auschwitz i Mauthausen”. (N.Davis „Powstanie ‘44”)
W wydanej nazajutrz po kapitulacji odezwie do „Do Narodu Polskiego” Krajowa Rada Ministrów i Rada Jedności Narodowej z goryczą stwierdzały:
„Skutecznej pomocy nie otrzymaliśmy. (…) Potraktowano nas gorzej niż sprzymierzeńców Hitlera: Italię, Rumunię, Finlandię. (…) Sierpniowe powstanie warszawskie z powodu braku skutecznej pomocy upada w tej samej chwili, gdy armia nasza pomaga wyzwolić się Francji, Belgii i Holandii. Powstrzymujemy się dziś od sądzenia tej tragicznej sprawy. Niech Bóg sprawiedliwy oceni straszliwą krzywdę, jaka Naród Polski spotyka, i niech wymierzy słuszną karę na jej sprawców”.
W czasie walk w Warszawie zginęło ok. 18 tys. powstańców, a 25 tys. zostało rannych. Poległo również ok. 3,5 tys. żołnierzy z Dywizji Kościuszkowskiej.
Straty wśród ludności cywilnej były ogromne i wynosiły ok. 180 tys. zabitych.
Pozostałych przy życiu mieszkańców Warszawy, ok. 500 tys., wypędzono z miasta, które po powstaniu zostało niemal całkowicie zburzone. Specjalne oddziały niemieckie, używając dynamitu i ciężkiego sprzętu, jeszcze przez ponad trzy miesiące metodycznie niszczyły resztki ocalałej zabudowy.
Do niemieckiej niewoli poszło ponad 15 tys. powstańców, w tym 2 tys. kobiet. Wśród nich niemal całe dowództwo AK, z gen. Komorowskim (mianowanym przez prezydenta W. Raczkiewicza 30 września 1944 r. Naczelnym Wodzem), gen. Pełczyńskim i gen. Chruścielem na czele.
Wielkość strat poniesionych przez stronę polską w wyniku powstania powoduje, że decyzja o jego rozpoczęciu do dziś wywołuje kontrowersje.
kpc/PAP
Sakjamuni
Za brak pomocy Powstańcom i walczącej Warszawie Europa teraz ma w swoich miastach agresywne bandy czarnych imigrantów. Teraz my powinniśmy odwrócić od niej wzrok. Taka karma.
Chwalba
Miało trwać 6 dni . A Ruscy zaczęli ofensywę dopiero w styczniu . Dlaczego ?
Chwalba
Niektórzy głoszą tezę , że to Ruscy wstrzymali ofensywę na Wiśle , aby spowodować upadek powstania . Powstanie upadło 2 10 44 a Ruscy zaczęli ofensywę dopiero w styczniu . To nielogiczne .
Chwalba
Termin rozpoczęcia powstania był błędem . Trzeba surowo osądzić tych , którzy upierali się przy tym terminie .
Kroewiec przestal istniec
w sierpniu 44 Gb I USA dokonaly 2 wielkich nalotow na Krolewiec!. Przelecieli okrezna droga nad neutralna Szwecja, powrocili bez ladowania! A Wa-wie nie mogli pomoc -Stalin nie pozwolil na m.ladowanie!
Sosnkowski nieusłuchany SZKODA
I bardzo mądrze uważał Naczelny Wódz gen. Sosnkowski „w zaistniałej sytuacji zbrojne powstanie pozbawione jest politycznego sensu i w najlepszym przypadku zmieni jedną okupację na drugą”.
Konrad
Chwala Bohaterom Warszawy ! Zadne slowa nie sa w stanie wyrazic szacunku i podziwu dla ich mestwa. I jednoczesnie slow brak, by opisac haniebna zdrade Zachodu wobec Polski i Polakow. VIVA POLONIA
Chwalba
Do Konrada . Taak, chwała powstańcom ale dla dowódców AK należy się sąd wojskowy .
ZAMACH NA POLSKA MLODZIEZ
POWSTANIE ZORGANIZOWANA przez BANDYTOW ANGIELSKICH RUSKICH SOWIECKICH I CHAZARSKICH bandyta Rettinger
http://detektywprawdy.pl/2018/08/02/1-sierpnia-1944-roku-masonska-zbrodnia-na-polakach/
SKRiBH 