797 Kolorofe rewolucje, czyli to i owo o fszystkich folnych refalucjanierach, czyli „Ukraińska szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie”

Fot. Wikimedia.org

---

Tym wpisem rozpoczynam upowszechnianie serii artykułów o innej, równoległej rzeczywistości. Przy czym „innej”, nie oznacza wcale halucynogennej, czyli ofitzjalnej, czy każdej innej równie zalanej LSD z (l)ukrem do pożygu i wylewającej się ze różnych stron, także tych rzekomo „folnych i niezależnych”.

Pisałem już o tym nie raz i można to sobie samemu u mnie odnaleźć, jak komuś chce się tylko trochę poszukać…

Nie zdziwię się, jeśli to, co tu będę teraz cytował będzie niewygodne i nie do przyjęcia dla wielu, szczególnie tych folnych cokolwiek, kimkolwiek są i komukolwiek służą,.. nieświadomie lub niestety co gorsza,.. może i zupełnie świadomie… 😦

---

zefir @zefir:
Pouczający materiał, który winien „otworzyć oczy” każdego Polaka na Fundację Otwarty Dialog, jak się okazuje niemiecko-brukselską agenturę ukierunkowaną na obalenie niewygodnych rządów w Polsce ,pod sztandarami czerwono-czarnej banderowskiej szmaty.

gutek @gutek:
Brutalna prawda. Ale niestety takie publikacje niczego nie zmienią, tyle że pacjent wie że jest beznadziejnie chory, pytanie czy ta wiedza jest mu do czegoś potrzebna bo i tak wkrótce kopnie w kalendarz

Kolorowe rewolucje

KOLOROWE REWOLUCJE

29 września 2018|2 komentarze|w Analizy, Publicystyka |Przez Redakcja

Nie licząc pustych obietnic bez pokrycia, następstwem uwieńczonych sukcesem kolorowych rewolucji były zawsze i bez wyjątku społeczne, polityczne i ekonomiczne krzywdy, których doświadczały narody za sprawą prowadzonej przez Zachód grabieży ich majątku narodowego, prywatyzacji oraz haraczy nakładanych na nie wskutek uruchamiania programów oszczędnościowych, zalecanych przez Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Krótko mówiąc, ostatecznym celem kolorowych rewolucji jest chaos, brak stabilności i grabież – piszą Natylie Baldwin i Kermit Heartsong w wydanej przez Wydawnictwo Wektory książce: Ukraińska Szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie.

Istnieje wiele rodzajów wojen: gorące i zimne, partyzanckie, asymetryczne i gospodarcze (jednostronne nakładanie sankcji ekonomicznych), wojny polityczne i takie, które można nazwać „wojną rojów”.

W przypadku tej ostatniej atakuje się społeczne, polityczne i gospodarcze organy danego rządu albo państwa i zaraża je w bardzo podobny sposób do tego, w jaki czyni to wirus. Kiedy infekcja rozszerza się, państwo-nosiciel wirusa traci wszelkie siły żywotne (możliwości zarządzania, sprawowania władzy i utrzymywania porządku), co powoduje że szybko umiera, po czym przeradza się w coś zupełnie innego (państwo-zombie, patrz Libia). Nazwa tej taktyki jest określeniem, które mogłoby powstać na Madison Avenue; to „kolorowa rewolucja”.

Kolorowe rewolucje maja to do siebie, że nie istnieją na nich linie frontów. Toczą się one głownie na obszarach miejskich, a jako siewców wirusów wykorzystują media społecznościowe, dzięki czemu czynnik zakaźny może bardziej skutecznie zaatakować żywotne organy państwa. Strategią nadrzędną jest tu manipulacja oraz przejęcie kontroli nad państwem w celu sparaliżowania go i doprowadzenia w końcu do jego politycznej śmierci.

Jednocześnie, państwa będące sprawcami infekcji formułują odpowiadające ich interesom rozpoznanie choroby i upowszechniają je w mediach, aby uprzedzić diagnozę, którą postawi samo „zakażone” państwo, oraz w celu stymulowania rozwoju infekcji, z wykorzystaniem do tego opinii społecznej. Strach, propaganda, wojna psychologiczna, prowokatorzy i akty terrorystyczne pod fałszywa flagą dają podstawy do rozwijania w innych państwach narracji „diagnostycznej” (brutalna dyktatura) oraz zalecania stosownego lekarstwa (zmiana władzy).

Zobacz także: Jak przeprowadza się operacje „fałszywej flagi”

Władimir Zarudnicki, szef głównego zarządu planowania operacyjnego rosyjskiego Sztabu Głównego, twierdził, że kolorowe rewolucji są:

ukierunkowane na zniszczenie państwa od środka poprzez skłócenie jego mieszkańców. Powszechnie akceptowane zasady prowadzenia wojen nie są tu przestrzegane, ponieważ nie są w nich używane siły zbrojne oficjalnie podporządkowane władzom. Wykorzystuje się za to zbrojne grupy przestępcze i terrorystyczne oraz prywatne agencje wojskowe, dając im możność bezkarnego działania (Zarudnicki 2014).

Wczesna forma kolorowych rewolucji została opracowana i znalazła zastosowanie w połowie XX wieku w Iranie rządzonym przez Mohammeda Mosaddegha (1953), a jej udoskonalone formy znalazły zastosowanie w ostatnim ćwierćwieczu XX stulecia.

Socjolog Gene Sharp na zlecenie NATO stworzył opracowanie poświęcone sposobom zabezpieczenia Europy przed ewentualnym podbojem. Opublikowano je w roku 1983. Nosiło ono tytuł Making Europe Unconquerable: A Civilian-Based Deterrence and Defense System, a słowem wstępnym opatrzył je George Kennan – dyplomata, politolog i „ojciec strategii powstrzymywania”. Dla kolejnych amerykańskich administracji oraz agencji wywiadowczych dokument ten stał się instruktażowym podręcznikiem prowadzenia „wojny wirusowej” (w której czynnik zakaźny nie był jednak czynnikiem biologicznym), nazwanej z czasem „kolorowymi rewolucjami”.

Pierwsza próba zastosowania przez CIA taktyki opisanej przez Sharpa miała miejsce w Chinach w roku 1989. Wydarzenie to określono później mianem  masakry na placu Tian’anmen. Celem pierwszej kolorowej rewolucji sfinansowanej przez USA był Deng Xiaoping, przywódca komunistycznych Chin. Francuski dziennikarz Thierry Meyssan pisał o tym w opublikowanym w 2012 roku artykule Perfecting the Method of Color Revolutions:

Stany Zjednoczone chciały obalić Deng Xiaopinga i wynieść do władzy Zhao Ziyanga. Chodziło o dokonanie przewrotu, mającego pozory oddolnego buntu; służyło temu organizowanie protestów ulicznych i wyglądało to w dużej mierze tak samo, jak wówczas, kiedy CIA wynajmując i opłacając demonstrantów w Teheranie, nadała pozory ludowego poparcia obaleniu Mohammeda Mossadegha. W przypadku Chin różnica polegała na tym, że aby przewrót wyglądał na rewolucję, Gene Sharp musiał oprzeć się na zlepku złożonym ze zwolenników Zhanga oraz proamerykańsko nastawionej młodzieży (Meyssan 2012).

Wydarzenia na placu Tian’anmen noszą wszelkie znamiona kolorowej rewolucji – masowe demonstracje studenckie blokują budynki rządowe, protestującym regularnie dostarcza się potrzebne zaopatrzenie (kuchenki turystyczne, żywność, instrukcje szkoleniowe i logistyczne, a także inne dobra, na których zakup nie byłoby ich stać) oraz koktajle Mołotowa, najwidoczniej ulubioną broń uczestników większości kolorowych rewolucji. Odrębna grupa uczestników zamieszek to wyszkoleni prowokatorzy, którzy we wcześniej ustalonym czasie mają doprowadzić do eskalacji przemocy. Na placu Tian’anmen była to trzecia grupa protestujących, która obrzuciła koktajlami Mołotowa policjantów i żołnierzy (niektórzy z nich spłonęli żywcem).

Wbrew temu, jak zachodnie rządy oraz media przedstawiały tragedię na placu Tenanmen, w rzeczywistości nie doszło tam do żadnej masakry. Potwierdzają to depesze wysyłane przez personel dyplomatyczny, zwłaszcza zaś ta, którą pewien chilijski dyplomata przesłał swojemu amerykańskiemu odpowiednikowi. Jest ona jednym z dokumentów ujawnionych przez Wikileaks:

[Chilijski dyplomata] przyglądał się wejściu wojska na plac i nie zauważył, aby otworzyło ono zmasowany ogień do tłumu, słyszał tylko sporadyczne wystrzały. Powiedział, że uzbrojeniem większości sił, które wkroczyły na plac, były tylko gumowe pałki i drewniane kije, czyli typowy sprzęt używany do tłumienia zamieszek; wsparcie stanowili uzbrojeni żołnierze – czytamy w depeszy z lipca 1989 roku (Wikileaks 2011).

Później okazało się – ale było to już po upowszechnieniu fałszywych, propagandowych informacji – że prawda o wydarzeniach na placu Tian’anmen opisana została w oficjalnym komunikacie chińskiego rządu, który głosił, że do żadnej masakry nigdy na nim nie doszło.

Tamta kolorowa rewolucja zakończyła się fiaskiem, ponieważ Deng szybko aresztował Sharpa i wydalił go z Chin. Mimo tego niepowodzenia, Sharp prawdopodobnie zyskał cenne doświadczenia w organizowaniu i mobilizowaniu młodych aktywistów oraz w sposobach skutecznego manipulowania nimi tak, aby osiągać założone cele. Metody te zebrał i wymienił Meyssan:

Podsycaj wszelkie rzeczywiste i ukryte frustracje, winą za wszystkie problemy obarczaj aparat polityczny, manipuluj młodzieżą zgodnie z freudowskim scenariuszem „ojcobójstwa”, zorganizuj przewrót, a później głoś wszem i wobec, że rząd obaliła „ulica” (Meyssan 2012).

Sharp wyciągnął wnioski z pierwszego eksperymentu i z pomocą pułkownika Reuvena Gala, naczelnego psychologa izraelskiej armii, zorganizował „programy szkoleniowe dla młodych aktywistów, uczące organizowania przewrotów” (Meyssan 2012). Metody Sharpa i Gala wzbogacono o strategię „swarmingu”, opracowaną przez RAND Corporation pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Swarming opiera się na pomyśle wykorzystania schematów komunikowania się i zachowań owadów w celu reżyserowania spontanicznych protestów przeciwko przywódcom, których chce się obalić. Narzędziami mogą być obrazy przesyłane przez satelity GPS, czaty internetowe, komunikatory społecznościowe, wiadomości SMS oraz blogi (Engdahl 2009).

Sprawdzianem zastosowania rozwiniętej i udoskonalonej postaci kolorowej rewolucji, wzbogaconej o technikę swarmingu, były wydarzenia, które w roku 2000 miały miejsce w Belgradzie, stolicy ówczesnej Jugosławii. Jej celem było doprowadzenie do zmiany rządu poprzez obalenie urzędującego prezydenta Slobodana Miloševića.

Administracja Clintona wywołała swoją kolorową rewolucję przeciw Miloševićowi, mając do dyspozycji 41 milionów dolarów, które przesłano do amerykańskiego konsulatu za pośrednictwem biura ambasadora USA, Richarda Milesa (Engdahl 2009). Elementem rozpoczętej kampanii było także sterowanie sondażami popularności oraz szkolenie tysięcy działaczy opozycji w organizowaniu strajków, komunikowaniu się symbolami (dla utrudnienia osobom niepowołanym odczytania wysyłanych przez nich wiadomości), szerzeniu strachu i podważaniu autorytetu administracji Miloševića. Nie mniej ważną rzeczą było zorganizowanie równoległego do oficjalnego liczenia głosów, które na wypadek, gdyby wybory nie przyniosły pożądanych wyników, miało zasiać w obywatelach wątpliwości co do ich uczciwego przebiegu (Engdahl 2009). Jak pisze Engdahl:

Wykorzystano tysiące puszek z farbami w sprayu; w całej Serbii studenccy aktywiści zabazgrali ściany graffiti, które były wymierzone przeciwko Miloševićowi, po całym kraju rozprowadzono 2,5 miliona nalepek z hasłem ”Gotov Je”, co znaczy „Już po nim”. Milošević został obalony wskutek uwieńczonego powodzeniem zamachu stanu, opartego na wykorzystaniu zaawansowanych technologii, co stało się znakiem rozpoznawczym polityki amerykańskiego Departamentu Obrony, w czasie gdy szefem Pentagonu był Rumsfeld. Stanowił on cywilny odpowiednik rumsfeldowskiej „rewolucji w wojskowości”, doktryny zakładającej wykorzystanie mobilnych, niewielkich uzbrojonych grup, kierujących się danymi wywiadowczymi oraz informacjami przekazywanymi w czasie rzeczywistym (Engdahl 2009).

Kampania prowadzona przeciw Miloševićowi posłuży teraz jako baza dla wszystkich przyszłych kolorowych rewolucji wymierzonych w przywódców, którzy maja inne wyobrażenie o tym, co jest dobre i pożądane dla państwa, którym rządzą oraz jego obywateli.

Kolejne kolorowe rewolucje urzeczywistniły się w postaci Rewolucji Róż (Gruzja 2003), Pomarańczowej Rewolucji (Ukraina 2004), Tulipanowej Rewolucji (Kirgistan 2005), Cedrowej Rewolucji (Liban 2005), Niebieskiej Rewolucji (Kuwejt 2005), Szafranowej Rewolucji (Birma 2007) oraz Zielonej Rewolucji (Iran 2009) – aby wymienić tylko niektóre z nich.

Nie licząc pustych obietnic bez pokrycia, następstwem uwieńczonych sukcesem kolorowych rewolucji były zawsze i bez wyjątku społeczne, polityczne i ekonomiczne krzywdy, których doświadczały narody za sprawą prowadzonej przez Zachód grabieży ich majątku narodowego, prywatyzacji oraz haraczy nakładanych na nie wskutek uruchamiania programów oszczędnościowych, zalecanych przez Bank Światowy oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy. Krótko mówiąc, ostatecznym celem kolorowych rewolucji jest chaos, brak stabilności i grabież. Jak stwierdził minister obrony Rosji, Siergiej Kugużetowicz Szojgu:

Arabska Wiosna zdestabilizowała Środkowy Wschód i Afrykę Północną. Obecnie szereg afrykańskich państw stoi na krawędzi upadku wskutek wydarzeń w Libii. Coraz bardziej niestabilny staje się także Afganistan (Szojgu 2014).

Podsumowując: kolorowe rewolucje są w istocie wojnami prowadzonymi w oparciu o strategię swarmingu, starannie przygotowywaną przez pracowników wywiadu, ulokowanych częstokroć w organizacjach pozarządowych (NGO), której celem jest sterowanie rebelią, zantagonizowanie klas społecznych oraz skłócenie społeczeństwa, aby wyreżyserować zmianę polityczną, dokonać wymianę władzy i umożliwić grabież majątku danego państwa. Masom jednak wmawia się, że mają one przynieść nadzieję i zmianę, wolność, demokrację, możliwość wstąpienia do UE (w stosownym czasie) oraz inne pozytywne skutki, w które demonstranci są skłonni „wierzyć”, nie bacząc na ich skrajny fałsz i nieszczerość.

Koncepcję kolorowych rewolucji, wymyśloną przez Gene Sharpa i udoskonaloną przez pułkownika Reuvena Gala, Stany Zjednoczone wykorzystały jako podręcznik do działania. RAND Coprporation dostarczyła narzędzi, „miękkiej broni” oraz opracowała metodę swarmingu z możliwością dostosowania jej do procesu rozwoju mediów społecznościowych.

Wysunięte bazy operacyjne, agentów wywiadu i dowodzących kolorowymi rewolucjami częstokroć lokuje się w takich organizacjach, jak Albert Einstein Institute (AEI), National Endowment for Democracy (NED), International Republican Institute (IRI), National Democratic Institute (NDI), Freedom House oraz International Center for Non-Violent Conflict (ICNC).

Instytucją, która dotuje powyższe organizacje, jest Amerykańska Agencja ds. Rozwoju Międzynarodowego (USAID), która stanowi de facto filię finansową Departamentu Stanu. Eva Golinger w artykule Color Revolutions: A New Form of Regime Change, Made in USA, który ukazał sie w roku 2010, stwierdza:

Obecnie USAID jest kluczową częścią waszyngtońskiej osi bezpieczeństwo-wywiad-obrona. W roku 2009 Interagency Counterinsurgency Initiative [Międzyagencyjna Inicjatywa Przeciwpartyzancka] zyskała status oficjalnej doktryny USA. USAID jest dziś najważniejszą instytucją forsującą ekonomiczne i strategiczne interesy USA na całym globie jako część operacji przeciwpartyzanckich. Jej wydziały, zajmujące się planami transformacji, odbudową, zarządzaniem konfliktami, rozwojem gospodarczym, sprawowaniem władzy i demokracją to główne kanały, którymi Waszyngton pompuje miliony dolarów w partie polityczne, organizacje pozarządowe, organizacje studenckie i wszelkie ruchy wszędzie na świecie promujące i wspierające cele polityki USA. Gdziekolwiek dochodzi do zamachu stanu, kolorowej rewolucji, albo zmiany władzy, które sprzyjają amerykańskim interesom, płynie tam rzeka dolarów i obecna jest USAID (Golinger 2010).

Instrukcje zorganizowania i przeprowadzenia kolorowych rewolucji przypominają, co ciekawe, wytyczne dla kampanii marketingowych (Golinger 2010):

– Znajdź państwo posiadające znaczne zasoby naturalne – takie jak ropa czy gaz – którego położenie geostrategiczne sprzyja wspieraniu zachodnich interesów; takie, które prowadzi politykę zagraniczną niezależną od Zachodu, bądź sprzeczną z polityką Zachodu w ogóle, a Waszyngtonu w szczególności. Jeśli kraj spełniający jedno z powyższych kryteriów jest niestabilny, istnieje w nim rozwarstwienie społecznie, jest słaby finansowo lub militarnie, tym lepiej.

– Znajdź i sporządź listę ruchów i organizacji młodzieżowych, studenckich i innych, które staną na czele kampanii. Posłużą za „świeże twarze, przyciągną innych, przynależność do nich stanie się modna”.

– Następnie wybierz kolor (różowy, pomarańczowy, zielony), jakiś symbol (pięść, otwartą dłoń, nazistowski Wolfsangel etc.) i coś, co będzie jednoczyło i skupiało masy wokół wspólnej, wyraźnie określonej sprawy – wolności, demokracji, akceptacji przez Zachód.

– Zaplanuj kampanie protestów i/lub destabilizowania państwa tak, aby zbiegały się one z nadchodzącą kampanią wyborczą i zadbaj o zorganizowanie nagłośnionego, równoległego liczenia głosów; będzie to niezbędne dla rozbudzania niepokoju wyborców, podnoszenia kwestii szerzących się oszustw i dyskredytowania wyborów oraz wyników sondaży prowadzonych przy wyjściach z lokali wyborczych, w przypadku gdyby kandydat kolorowej rewolucji wyborów nie wygrał.

–Weź na celownik siły bezpieczeństwa i policję; zastanów się, w jaki sposób je sobie zjednać; odwołaj się do ich poczucia wspólnoty i jedności z narodem, powiedz, że oni również skorzystają na zmianie obecnej władzy i wolnościach, które zostaną uzyskane, kiedy zostanie ona obalona (Golinger 2010).

I voila: oto jest kolorowa rewolucja, choć ktoś mógłby przecież odczytać to w taki sposób: „Rezultaty mogą być różne, wiedz jednak, że wizja nadziei i zmiany, wolności i demokracji była jednak czymś więcej niż cyniczną, sztucznie sfabrykowaną mrzonką”. W rzeczywistości, ostatni etap zmiany władzy dokonanej przez kolorową rewolucję, a narzucony przez jej mistrza ceremonii, czyli MFW, przybierze nieuchronnie postać programu dostosowań strukturalnych, który oznaczać będzie:

– dramatyczne obcięcie świadczeń socjalnych oraz funduszy na edukację;

– ograniczenie i zmniejszenie pensji, emerytur i rent;

– wezwanie do udzielenia gwarancji inwestycyjnych dla zagranicznych korporacji prywatnych;

– otwarcie drzwi dla zakrojonej na szeroką skalę prywatyzacji majątku państwowego;

– konieczność dewaluacji waluty;

– uczynienie z mieszkańców kraju (nisko) płatnych niewolników, ludzi ograbionych z przysługujących im praw, lub coś jeszcze gorszego.

W wymiarze finansowym kolorowa rewolucja skutkuje niezmiennie znaczącym spadkiem PKB państwa, grabieżą jego majątku narodowego – metali szlachetnych (rezerw złota), minerałów, gazu, ropy, ziemi (przejmowanych przez zachodnich i międzynarodowych oligarchów) i wpisaniem się w geopolityczny scenariusz Zachodu. To ostatnie oznacza właściwe głosowanie (bądź powstrzymywanie się odeń) na forum międzynarodowym, wymuszony udział w „koalicji chętnych”, konieczność utworzenia banku centralnego oraz wprowadzenie reform wolnorynkowych.

Zobacz także: Dr Kaczanowski dla Kresów.pl: masakra na Majdanie była operacją typu „false flag”

Być może prawdą jest, że pamięć bywa krótka, gdyż pierwsze doświadczenia Ukrainy z programem dostosowań strukturalnych MFW rozpoczęły się w roku 1992, trwały do 1995 roku i doprowadziły do sześćdziesięcioprocentowego zmniejszenia się ukraińskiego PKB.

Natylie Baldwin i Kermit Heartsong 

Fragment pochodzi z wydanej przez Wydawnictwo Wektory książki: Ukraińska Szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie.

…..

9. rocznica Pomarańczowej Rewolucji, „Chwała zwyczajnym uczestnikom Pomarańczowej Rewolucji”, fot. Wikipedia.org

Pomarańczowa Rewolucja

POMARAŃCZOWA REWOLUCJA

5 października 2018|0 Komentarze|w Analizy, Publicystyka |Przez Redakcja

Waszyngton nie zamierzał jednak pozwolić, aby ktoś pokrzyżował mu jego plany związane z Ukrainą, więc żeby ostatecznie postawić na swoim przez kolejne 10 lat „zainwestował” w nią pięć miliardów dolarów. Zainwestowane środki przeznaczono na szkolenia wywrotowych ugrupowań (Swoboda, Prawy Sektor, Batkiwszczyzna) oraz organizacyjnego i ideowego przygotowania mieszkańców wybranych regionów kraju, w celu doprowadzenia do wywołania kolejnej Pomarańczowej Rewolucji. Taktyka pozostała taka sama: zwiększenie agitacji na rzecz członkostwa w Unii; czystka w Radzie Najwyższej (parlament) i usunięcie z niej ugrupowań wysoce „podejrzanych” (Partia Komunistyczna, Partia Regionów); wprowadzenie via MFW i Bank Światowy drakońskich oszczędnościowych programów finansowych; grabież, prywatyzacja i drenaż ukraińskiego majątku narodowego (złoto, ropa, gaz, przemysł etc.) – piszą Natylie Baldwin i Kermit Heartsong w wydanej przez Wydawnictwo Wektory książce: Ukraińska Szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie.

Ukraińska Pomarańczowa Rewolucja z roku 2004 była wręcz podręcznikowym przykładem kolorowej rewolucji.

W listopadzie 2004 roku kandydat na prezydenta, Wiktor Janukowycz wygrał w drugiej turze wyborów z Wiktorem Juszczenką, byłym prezesem Narodowego Banku Ukrainy. Po zwycięstwie Janukowycza, z obozu Juszczenki i jego zwolenników, zaczęły podnosić się głosy stawiające mu liczne, lecz niczym nie poparte oskarżenia o defraudacje.

Janukowycz, podobnie jak Juszczenko, sprzyjał zacieśnianiu więzi z Zachodem, nie był jednak entuzjastycznym zwolennikiem wstępowania Ukrainy do NATO, ponieważ największą część jego elektoratu stanowili prorosyjscy mieszkańcy Wschodniej Ukrainy. Dla Zachodu był to niemały problem. Juszczenko z kolei miał pozytywne rekomendacje Banku Światowego oraz silne powiązania z Zachodem. Jego żona była urzędniczką w administracji Reagana i George’a H.W. Busha, on sam zaś sprzyjał NATO oraz członkostwu w Unii Europejskiej. Z tych powodów Juszczenko był ulubieńcem kolorowej rewolucji (jak wynika z wypowiedzi Jaceniuka).

Zobacz także: Kolorowe rewolucje

Pierwsza Pomarańczowa Rewolucja na Ukrainie rozpoczęła się tuż po drugiej turze wyborów; zapoczątkowały ją oskarżenia o sfałszowanie wyborów, a jej celem było dokonanie prewencyjnego zamachu stanu i zmiany władzy. Media rutynowo stanęły po stronie „pomarańczowych”; stały się ich gorliwymi wspólnikami i zaprzysięgłymi krytykami Janukowycza.

Masowe protesty uliczne, obywatelskie nieposłuszeństwo, strajki okupacyjne i strajki generalne pojawiały się jeden za drugim, tak jak to opisano w instrukcji organizowania kolorowych rewolucji.

W ciągu kilku tygodni Pomarańczowa Rewolucja wymusiła na ukraińskim Sądzie Najwyższym unieważnienie wyników drugiej tury listopadowych wyborów prezydenckich i rozpisanie nowych. Ich termin wyznaczono na 26 grudnia 2004 roku. Juszczenko je wygrał, a urząd objął 23 stycznia 2005 roku

Chociaż Zachód wygrał bitwę, którą była kolorowa rewolucja i zmiana władzy, to jednak w miękkiej wojnie, którą prowadził na Ukrainie był skazany na nieuchronną klęskę. Czytamy o tym w artykule Justina Raimondo The Orange Revolution Peeled (Raimondo 2010):

Rządy [Juszczenki] okazały się tak samo, a może nawet bardziej nieudolne i przesycone nepotyzmem jak rządy jego skorumpowanych, sprzedajnych poprzedników. Ogromna część zachodniej „pomocy” finansowej zniknęła nie wiadomo gdzie. Co gorsza, wzrost cen sparaliżował gospodarkę, a bezwstydna płatna protekcja do cna ją skorumpowała.

Umowa o podziale władzy, zawarta przez Juszczenkę z nieprzewidywalną Julią Tymoszenko, „księżniczką gazu” – potężną i wojowniczą oligarchinią – spowodowała, że kraj zaczął ulegać dezintegracji, nie tylko pod względem gospodarczym, ale także społecznym, jedność państwa nie wytrzymała nacisku sił odśrodkowych kultury, języka oraz zaszłości historycznych i wszystko zaczęło ulegać rozpadowi (Raimondo 2010).

Malwersacje, konflikty wewnętrzne, wszechobecna korupcja i wzajemna nielojalność nowych przywódców państwa, czyli premiera Julii Tymoszenko i prezydenta Juszczenki, zadecydowały o niepowodzeniu planów Zachodu. Janukowicz został ponownie wybrany prezydentem w roku 2010 i zaczął naprawiać stosunki z Rosją, jednocześnie jednak umizgiwał się do Zachodu. Choć także i w drugiej kadencji korupcja była wciąż stałym elementem sprawowania przez niego władzy, geopolityczny pragmatyzm i Realpolitik na krótko zwyciężyły.

Waszyngton nie zamierzał jednak pozwolić, aby ktoś pokrzyżował mu jego plany związane z Ukrainą, więc żeby ostatecznie postawić na swoim przez kolejne 10 lat „zainwestował” w nią pięć miliardów dolarów. Zainwestowane środki przeznaczono na szkolenia wywrotowych ugrupowań (Swoboda, Prawy Sektor, Batkiwszczyzna) oraz organizacyjnego i ideowego przygotowania mieszkańców wybranych regionów kraju, w celu doprowadzenia do wywołania kolejnej Pomarańczowej Rewolucji. Taktyka pozostała taka sama: zwiększenie agitacji na rzecz członkostwa w Unii; czystka w Radzie Najwyższej (parlament) i usunięcie z niej ugrupowań wysoce „podejrzanych” (Partia Komunistyczna, Partia Regionów); wprowadzenie via MFW i Bank Światowy drakońskich oszczędnościowych programów finansowych; grabież, prywatyzacja i drenaż ukraińskiego majątku narodowego (złoto, ropa, gaz, przemysł etc.).

Aktorzy opanowali swoje role, scena została ustawiona, a teraz przyszedł czas na próbę generalną, podczas której można było poprawić to wszystko, co było jeszcze do poprawienia i przygotować się na drugą Pomarańczową Rewolucję.

Natylie Baldwin i Kermit Heartsong 

Fragment pochodzi z wydanej przez Wydawnictwo Wektory książki: Ukraińska Szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie.

…..

autor: Fratria wPolityce.pl

real geopolitik
Dla mnie to polityka księżycowa. Zarówno Departament Stanu USA jak i G. Soros przyznali sie publicznie do finansowania majdanu. Zatem to USA wykonały 1-szszy ruch, właściwie 2, bo 1-szym była Syria.

obserrwator1977
Chcesz być silny to sam się zbrój !!! A potem zaczną poważnie z tobą rozmawiać !! Silna Ukraina to UPA kraj a nie sojusznik PL. Polityka U to walka z Polskością naiwniacy !!!

Chwalba
Ale Trump musiałby złamać układ z Rosją z dawnych lat . No cóż , może tak trzeba . Tyle lat minęło od tego układu .

tyle na temat
Musimy się bronić, a też całą Europę, przed zapędami IMPERIALISTY PUTINA. Zwłaszcza, że biznes europejski uśpił polityków w Europie i na świecie-pokazując Putina jako odpowiedzialnego przywódcę. Ukraina?!

https://wpolityce.pl/polityka/416551-szczerski-fort-trump-odpowiedzia-na-sytuacje-na-wschodzie

To nie jest ofensywa. Szczerski: Fort Trump jest odpowiedzią na sytuację na Wschodzie, prezydent Rosji wykonał pierwszy ruch

opublikowano: godzinę temu · aktualizacja: 34 minuty temu

Fort Trump jest odpowiedzią na sytuację na Wschodzie, prezydent Rosji wykonał pierwszy ruch, rozbudowując militarne zdolności Rosji w sąsiedztwie NATO; reagujemy na istniejącą sytuację, nie tworzymy sił ofensywnych, lecz defensywne – powiedział szef gabinetu prezydenta Krzysztof Szczerski w „DGP”.

Szczerski został zapytany w „Dzienniku Gazecie Prawnej”, jak mógłby wyglądać Fort Putin w odpowiedzi na Fort Trump i czy Polska ma obawy związane z rosyjską odpowiedzią.

To Fort Trump jest odpowiedzią na sytuację na  Wschodzie, a nie odwrotnie. My nie wytwarzamy nowej sytuacji, tylko reagujemy na istniejącą. Nie tworzymy sił ofensywnych, lecz defensywne

— powiedział szef gabinetu prezydenta.

Jak stwierdził, Fort Putin wcale nie musi powstać, ponieważ „to prezydent Rosji wykonał pierwszy ruch na szachownicy, rozbudowując militarne zdolności Rosji w bezpośrednim sąsiedztwie NATO”. Według niego, Fort Trump można określić, jako „ruch wyrównawczy, ruch numer dwa”.

Natomiast gdyby Rosja podjęła jakieś działania w reakcji na budowę bazy w Polsce, wykonałaby trzeci – znowu ofensywny i zaburzający równowagę

— ocenił Szczerski.

Szef gabinetu prezydenta powiedział też, że w relacjach Ukrainy i państw regionu „niewątpliwie przeżywamy krytyczny moment i on wymaga ogromnej odpowiedzialności od nas wszystkich”.

Wojna na wschodzie trwa, a polityka ukraińska także nabiera temperatury wraz ze zbliżającymi się tam wyborami prezydenckimi. Niestety również w  relacjach polsko-ukraińskich w obszarze polityki historycznej przez najbliższe pół roku spodziewam się napięć. Źle wróży sytuacja, gdy podczas kampanii wyborczej usiłuje się budować poparcie niechęcią do swoich sąsiadów

— powiedział Szczerski.

Dopytywany, czy prezydent Ukrainy Petro Poroszenko „będzie grał polską kartą”, Szczerski odparł:

Nie personalizuję moich opinii. Zwracam tylko uwagę, że doświadczenie polityczne wskazuje, iż istnieje skłonność u ukraińskich polityków, by w toku kampanii zaostrzać swoją retorykę  narodową.

Dynamika szukania poparcia politycznego prowadzi często – tamtejszych umiarkowanych polityków – do  nacjonalizmu. Poszukiwanie zasobów politycznych w źle rozumianym nacjonalizmie, to nieskuteczny i  szkodliwy pomysł

— dodał Szczerski.

Pytany, kto jest dla Polski optymalnym kandydatem w wyborach na Ukrainie, odpowiedział:

Polska nie ingeruje w proces wyborczy na Ukrainie i nie ma swojego kandydata. Oby był on wolny i niezakłócony przez zewnętrznych graczy

— zaznaczył szef gabinetu prezydenta.

Dopytywany kogo w takim razie Polska się „obawia”, odparł:

Jeśli zgodzimy się, że w interesie Polski leży istnienie Ukrainy jako państwa nieskorumpowanego, reformującego się wewnętrznie, pozbawionego ingerencji Rosji i zbliżającego się do zachodnich struktur, to wystarczy, że spojrzymy na program poszczególnych kandydatów. Wówczas łatwo znajdziemy odpowiedź.

gah/PAP

…..

https://wydawnictwowektory.pl/pl/p/Ukrainska-szachownica.-Kto-i-po-co-wywolal-wojne-na-Ukrainie/157

Ukraińska szachownica. Kto i po co wywołał wojnę na Ukrainie

Dogmat amerykańskiego prymatu i jego geostrategiczne imperatywy zawarte w słynnej Wielkiej szachownicy Zbigniewa Brzezińskiego od dawna stanowią kanon operacyjny dla Departamentu Stanu, Jastrzębi, Neokonserwatystów i wielu amerykańskich polityków. Można powiedzieć, że od upadku Związku Radzieckiego, realizacja wielkiej strategii Brzezińskiego posuwała się w gorączkowym wręcz tempie, pożerając byłe radzieckie satelity, a następnie przekształcając je w przyszłe bazy NATO. Ostatecznym celem tych posunięć było zneutralizowanie rosyjskiej, ale także chińskiej, niepodległości i ekonomicznej żywotności, a tym samym pozbawienie tych krajów zdolności do sprawowania władzy w Eurazji. Ukraińska szachownica opowiada o historycznych i geostrategicznych posunięciach Zachodu, przedsięwziętych w celu przejęcia kontroli nad euroazjatyckim lądem. Autorzy poddają ostrej krytyce łamanie obietnic i traktatów, geostrategiczne błędy oraz fundamentalizm Wielkiej szachownicy, który katalizował ponowne pojawienie się Rosji jako globalnej potęgi i przeniósł geostrategiczny punkt ciężkości na Wschód, kreując klęskę tam, gdzie miał przynieść zwycięstwo.

Jednym z najważniejszych punktów strategii Brzezińskiego wobec Rosji od zawsze była Ukraina. Książka Natylie Baldwin i Kermita Heartsonga niczym walec przejeżdża po oficjalnej wersji wydarzeń rewolucji na kijowskim Majdanie, wojny w Donbasie i aneksji Krymu. Autorzy ujawniają ukryte fakty i prawdziwe przyczyny tych wypadków z pasją dokumentalistów.

Natylie Baldwin – urodzona w San Francisco publicystka i autorka utworów literackich, absolwentka California State University w East Bay. Jej artykuły publicystyczne ukazują się nieprzerwanie w rozmaitych mediach, między innymi w „Sun Monthly”, „Dissident Voice”, „Energy Bulletin”, „Newtopia Magazine”, „The Common Line”, „New York Journal of Books”, „OpEd News”, i „The Lakeshore”.

Kermit E. Heartsong – pochodzący z san Francisco autor książek: The United States of Mammon (2013) Illusions, Dystopia & Monsters (2014), The God in Us Knows (2017). Dał się poznać jako działający od dwudziestu kilku lat, uważny i bystry obserwator zmian zachodzących w systemach społecznych, ekonomicznych i politycznych. Był wielokrotnym gościem programów Entrepreneur, Entrepreneur Young Millionaire, Success, Essence i The Story of Your Life Carol Adrienne.

---

Od powstałej w latach dziewięćdziesiątych strategii Brzezińskiego, której celem była supremacja USA, po powrót nazizmu na Ukrainę. Opisano tu zabiegi neokonserwatystów, których efektem jest zbratanie Rosyjskiego Niedźwiedzia z Chińskim Smokiem i wspólne działanie tej pary, aby dać mata USA, Unii Europejskiej i NATO w całej Euroazji. Ukraińska szachownica jest wyjątkowym przykładem pragmatycznych, geopolitycznych analiz i autorskiej współpracy.

Deena Stryker, dziennikarka,

autorka przemówień pisanych dla potrzeb Departamentu Stanu.

---

Starannie udokumentowana i świetnie napisana książka Baldwin i Heartsonga otworzy oczy osobom omamionych oficjalną, waszyngtońsko-zachodnią narracją, dotyczącą wydarzeń na Ukrainie, rozbijając ją w drobny mak. Tym, którzy nadal wierzą w samozwańcze ogłoszenie się Ameryki siłą czyniącą wyłącznie dobro w coraz bardziej niestabilnym, chaotycznym i wrogim świecie, książka ta da sposobność do głębszej refleksji. Źródło większości tejże niestabilności, chaosu i wrogości staje się oczywiste dla wszystkich oprócz najbardziej ideologicznie zaślepionych i tych, którzy skłaniają się ku mocarstwowym sentymentom.

Greg Maybury

• niezależny dziennikarz

Nie jestem pewien, czy w tym roku ukazała się książka lepiej napisana niż Ukraińska szachownica, ale jestem przekonany, że nie było ważniejszej. Spośród siedemnastu tysięcy rozlokowanych w świecie głowic nuklearnych Rosja i USA dysponują szesnastoma tysiącami. Rządy Stanów Zjednoczonych brawurowo igrają z niebezpieczeństwem wywołania trzeciej wojny światowej, a naród amerykański nie ma najmniejszego pojęcia, w jaki sposób i dlaczego to robią. Natalie Baldwin i Kermit Heartson wyjaśniają to absolutnie klarownie.

David Swanson,

„Ukraine and the Apocalyptic Risk of PropagandizedIgnorance”

---

Wspaniałe antidotum na mainstreamową propagandę dotyczącą kryzysu na Ukrainie. Przywódcy NATO powinni przeczytać ją, aby przejrzeć na oczy i nie wikłać nas w wojnę supermocarstw dwudziestego pierwszego wieku.

Afshin Rattansi,

gospodarz programu

„Going Underground”

---

Bez prezydenta Busha

nie ma prezydenta Obamy.

Bez prezydenta Obamy,

nie ma odrodzenia niegdyś bardzo już bliskiej śmierci Partii Republikańskiej.

Ludzie kochani! To jest taniec

i trzeba tylko załapać kroki.

Kermit E. Heartsong

---

Nie jest miarą zdrowia być dobrze przystosowanym do głęboko chorego społeczeństwa.

Jiddu Krishnamurti