829 POTRZEBA STRATEGII POLITYCZNEJ, czyli DOJRZALI FRANCUZI I ZDZIECINNIALI POLACY?

„Wolność wiodąca lud na barykady” – obraz francuskiego malarza Eugène’a Delacroix

Willgraf @Willgraf:
dokładnie jak protestują rolnicy we Francji to przywożą beczkowozy z gównem i leja po urzędach równo ! a w Polsce rolnicy niszczą swoje własne plony w tramach protestu… Koszerny Kraj który tak spętał ręce i umysły Polaków ! okupacja trwa !

Smok Wawelski @Smok Wawelski:
Naród będzie kiedy koszula zapłonie na grzbiecie. Wtedy oczywiście będzie za późno. Teraz jesteśmy plemionami. Ktoś kto identyfikuje się z plemieniem nie może wystąpić przeciw niemu, nawet jeśli widzi, że wódz jest kanalią. A najpewniej okłamuje sam siebie, że „nasi” zawsze dobrze robią. Jedną z naszych przypadłości jest permanentne nieprzygotowanie na rzeczywistość, zawsze jesteśmy spóźnieni – ktoś, gdzieś pisał o safandulstwie Polaków.

Czeslaw @Czeslaw:
Pan Profesor pisze bzdury. Francuzi naiwni jak małe dzieci lub zdegenerowani moralnie zagłosowali na Macrona. Polacy w wyborach wybrali lepsze PiS od PO, nawet jeżeli jest to zło, to jest mniejsze zło. Niszczyć mienie lub ginąć że trochę obniży się poziom życia to idiotyzm. Polacy jeżeli giną to za szczytne idee. Jestem też przsekonany że przy następnych wyborach Frasncuzi zagłosują podobnie. To po rewolucji upadły moralnie kraj, chyba że wrócą do chrześcijańskich korzeni ale to bardzo daleka perspektywa.

…..

CIA zrobiła euromajdan we Francji i prezydent Macron się zaśmiardł – Stanisław Michalkiewicz

asmeredakcja
Published on 5 Dec 2018

Krzyszkowska Grazyna
Szanowny Panie Stanislawie, Francuzi nie potrzebuja CIA aby przeciwstawic sie „reformom”Macrona, a raczej Unii Europejskiej. Sam Macron sie przyznal sie w Wielkiej Brytanii ze gdyby zrobil referendum 70% Francuzow wystapilo by z UE-dlatego tez tego nie robi!. Francja TRACI co roku 7 MILIARDOW EURO (wplaca 21 miliarda euro z czego „zwracaja” 14 MILIARDOW EURO dane z 2015r). Francja musi stosowac sie do GOPE (unijne „ukazy” economiczne – Grandes Orientations de Politique Economique wydawane co roku)! Dlatego ludzie coraz mniej zarabiaja, jest coraz mniej szpitali, szkol, urzedow itp. Ci ktorzy mieszkaja na prowincji musza miec samochod gdyz nawet linje kolejowe sa likwidowane. A benzyna jest cora drozsza. Mieszkam juz 50 lat w Paryzu i nigdy nie mialam samochodu po prostu nie byl mi potrzebny ale innym, co np mieszkaja na tzw grande banlieue (bardzo oddalone przedmiescia)? Czyli samochod jest niezbedny a on „brudzi” i kosztuje sporo! Natomiast ZADNA kompania lotnicza nie placi podatku od zanieczyszczenia powietrza. Samoloty nie brudza!!!! Angielski Chancellor of the exchequer (minister finansow) wypowiedzial sie niedawno ze wrescie bedzie mogl nalozyc podatek na Google, Amazone, Facebook itp bo UE je blokowala. Poniewaz wszystkie kraje musza byc zgodne à jak do tej pory „nie ma zgody mopanku” – mamay rozne interesy…

Check Mate
C.I.A.majdan… 😈🔥😎 Ps widziałem w TV jak Macron dostał jajem (zgniłym? może dlatego się „zaśmiardł”? ;)). Bezcenny widok XD

Józef Janowski
Sabat globalnych oszustów w Katowicach ma za zadanie zmuszać rządy mniej wartościowych narodów do niszczenia elektrowni i elekrociepłowni węglowych aby doprowadzić do katastrofalnego (dla ludzi) zmniejszenia produkcji wszelakich dóbr (z żywnością na czele) co skutkować będzie szybkim i stałym zmniejszaniem ludzkiej populacji i przeciągu 100 -150 lat na Ziemi pozostanie tylko 1 miliard osób czyli tyle, ile wyznaczyli nam faktyczni władcy świata z żydobankierskich rodzin.

Krzychu C
13:36 Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż uczestnikom szczytowania COP24 obyć się bez odrzutowców… Mogliby świecić przykładem i przypłynąć wpław, kajakami, czy przyjechać rowerami, osłami i wielbłądami do Katowic. A tak – widać, że ta ochrona klimatu, to śmierdząca kupa g…, z której jeszcze wydzielają się gazy cieplarniane!

Check Mate
A czy u nas wycofają się z zapowiadanych na przyszły rok podwyżek prądu?

Dojrzali Francuzi i zdziecinniali Polacy

DOJRZALI FRANCUZI I ZDZIECINNIALI POLACY

W przeciwieństwie do Polaków, Francuzi ciągle są narodem, który jest w stanie pogrozić politykom nieco bardziej niż tylko wpisami na Facebooku, i który jest w stanie wyjść na ulicę by zająć się sprawami swojej przyszłości, nie tylko przeszłości – pisze Karol Kaźmierczak

Manifestacje jakie przetaczały się przez ostatnie tygodnie nad Sekwaną są być może ostatnim okrzykiem starej Francji, a być może początkiem rewolucji politycznej. Jakkolwiek by nie było, Polacy, a szczególnie polscy prawicowcy niewiele z nich zrozumieli.

Detonatorem wystąpień społecznych była decyzja rządu Edouarda Philippe’a o podwyższeniu podatku paliwowego. Posunięcie to wpisywało się w agendę macronowskiego liberalizmu, dla którego ekologia jest okiem puszczanym do lewicowego elektoratu by tym szybciej przełknął gorzką pigułkę bynajmniej nie lewicowej polityki gospodarczej i socjalnej tego obozu. Decyzja rządu, który jest właściwie autorskim gabinetem prezydenta Emmanuela Macrona, zmobilizowała do wyjścia na ulice setki tysięcy obywateli w całej Francji. Do pierwszych masowych wystąpień doszło 17 listopada, kiedy to masy „żółtych kamizelek” postanowiły nie tylko blokować ważne i mniej ważne drogi, ale wlały się również do centrów wielkich miast, w tym na paryskie Pola Elizejskie czy Plac Charlesa De Gaulle’a. Władze nie zamierzały tolerować blokad i wysłały przeciw manifestantom uzbrojoną po zęby policje, która nie żałowała obywatelom ani pałek, ani gazu łzawiącego. Już wówczas obrażenia odniosło ponad 400 osób w tym 28 policjantów, co sygnalizuje, że demonstranci stosowali nie tylko bierny opór.

Uliczna rewolta

Sytuacja powtarzała się w ciągu kolejnych sobót i niedziel, a brutalność policji i wściekłość obywateli jedynie narastały. Wzrastała też liczba protestujących, która 1 grudnia sięgnęła liczby 136 tys. według szacunków francuskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, co i tak wydaje się liczbą zaniżoną. Nie pomogła demonstracja siły ze strony władz – brutalne szturmy oddziałów do tłumienia zamieszek, ani nagrania snajperów rozstawionych na dachach paryskich kamienic. Wszystko wskazywało na rozwój ruchu protestacyjnego oraz coraz mniejszą kontrolę rządu nad sytuacją, bo przy okazji ulicznych bojów o podłożu politycznym w imigranckich dzielnicach uaktywnili się wandale i złodzieje rabujący co popadnie. Zresztą i same „żółte kamizelki”, a przynajmniej niektóre grupy w ramach protestów, nie przebierały w środkach by pokazać rządowi swój brak akceptacji dla jego decyzji – stąd płonące samochody, napisy na fasadzie Łuku Triumfalnego, blokady składów paliw, niszczenie drogowych fotoradarów. Francuzi zabrali się do protestów z rewolucyjnym zapałem, a przecież wiemy, że na robieniu rewolucji znają się jak mało kto. O czym pamięta każdy rezydujący w Paryżu rząd.

Radykalizm się opłacił i ruch protestacyjny odniósł pierwsze taktyczne zwycięstwo. Rząd nie poważył się na dalszą eskalację konfliktu i 4 grudnia ogłosił zawieszenie podwyżki na sześć miesięcy. Dzień później, wobec zapowiedzi kolejnych manifestacji w Paryżu Macron już osobiście wykonał pełen odwrót i zdecydował się na całkowitą rezygnację z wprowadzenia nowego podatku. Oczywiście ten taktyczny sukces może łatwo zamienić się w strategiczną klęskę, jeśli władzom po prostu uda się wziąć obywateli na przeczekanie i za pół roku wdroży podatek korzystając ze społecznej demobilizacji. Plan rządzących może się powieść, bo ruch „żółtych kamizelek” jest spontaniczny i całkowicie nieformalny. Konsekwentna niechęć jego uczestników do wyłaniania przywódców i tworzenia jakichkolwiek struktur odzwierciedla pluralizm ich ruchu, w który włączyli się zarówno samozadeklarowani prawicowcy jak i lewicowcy, zwolennicy Marine Le Pen i Jean-Luca Mélenchona, radykalni nacjonaliści i bojówkarze antify. Między tymi ostatnimi dochodziło zresztą do ostrych starć w przestrzeni protestów, a patriotyczne „żółte kamizelki” otoczyły szczelnym kordonem Grób Nieznanego Żołnierza, chroniąc go przed mniej patriotycznymi uczestnikami wystąpień.

Detonatorem społecznego wybuchu nieprzypadkowo była kwestia podatku zwiększającego koszty używania samochodu. Uderzał on w masy mieszkańców prowincji pokonujących codziennie samochodem dziesiątki kilometrów by dostać się do pracy. Wszystko w kontekście postępującej degradacji publicznego transportu lokalnego i drożenia jego usług oraz upadku ekonomicznej funkcji wielu mniejszych miast czy deindustrializacji całych przemysłowych regionów. Ludzie ci odebrali podatek ekologiczny jako kolejną fanaberię opływających w dostatki paryskich burżujów w czasie gdy oni sami muszą ograniczać swoje wydatki i z trudem przychodzi im odkładanie jakichkolwiek oszczędności z comiesięcznej zapłaty. Przywiązani do egalitaryzmu i socjalnej funkcji państwa Francuzi zauważyli, że polityka fiskalna nie służy już wyrównywaniu szans obywateli na dostatnie życie lecz wręcz pogłębia dysproporcję ich statusu materialnego. A przecież Francja była, według danych Eurostatu, drugim państwem w Unii Europejskiej pod względem wysokości obciążeń podatkowych. Wyprzedziła ją tylko Finlandia. Jednocześnie „biedni pracujący” Francuzi z prowincji w znacznie mniejszej mierze korzystają z polityki socjalnej państwa niż wieczni bezrobotni z imigranckich gett w wielkich metropoliach. Dzielnic zasilanych kolejną falą nielegalnych imigrantów uzyskujących dostęp do jeszcze bardziej rozbudowanych świadczeń w ramach procedury rozpatrywania wniosków azylowych.

Postulaty „żółtych kamizelek”

Ruchu „żółtych kamizelek” nie można rozpatrywać w kategoriach protestu przeciwko jednemu podatkowi. Zresztą jeszcze w listopadzie manifestanci sformułowali szeroki zestaw aż 45 postulatów, który przedstawili rządowi. Domagają się między innymi odrzucenia projektu zakazu używania oleju opałowego jako napędowego przez rolników, co przygotowuje parlament. Domagają się również eliminacji z produkcji biopaliw importowanego oleju palmowego. Krytykując jego zakupy przez francuski koncern naftowy Total (co zostało nazwane „policzkiem wymierzonym francuskiemu rolnictwu”) żądają wsparcia dla rodzimych upraw roślin oleistych.

„Żółte kamizelki” domagają się dodatkowych dopłat dla tworzenia etatowych miejsc pracy przy jednoczesnym obniżeniu świadczeń socjalnych typu assistant i likwidacji przywilejów emerytalnych wybranych grup. Dotowane miałyby być również firmy inwestujące na prowincji. Protestujący chcą zwiększenia dodatków mieszkaniowych i wsparcia dla studentów na zagospodarowanie się i na korzystanie z instytucji kulturalnych. Żółte kamizelki domagają się przywrócenia podatku solidarnościowego od 330 tysięcy największych bogaczy, zwiększenia prorodzinnych ulg podatkowych oraz ograniczenia pensji i dotacji dla członków rządu i parlamentu. Żądają ustalenia płacy maksymalnej na poziomie 15 tys. euro. Chcą też likwidacji nowych rygorystycznych przepisów dopuszczenia do ruchu pojazdów ze starszymi silnikami Diesla i ponownego zwiększenia prędkości maksymalnej na drogach lokalnych z 80 do 90 km/h. „Żółte kamizelki” sprzeciwiają się także przymusowi szczepień. Wysunięto również postulaty polityczne, przedterminowych wyborów parlamentarnych, likwidacji izby wyższej – Senatu oraz zwołania „uczestniczącego” zgromadzenia obywateli, odnawianego co 6 miesięcy i częstszych referendów.

Obok tego zestawu pojawiały się jeszcze pojedyncze postulaty powiązania wzrostu płacy minimalnej i świadczeń społecznych ze wzrostem inflacji, zablokowania ekspansji sieci hipermarketów i wsparcia dla drobnego handlu, również poprzez darmowe parkowanie dla samochodów dostawczych dowożących towar do małych sklepów w dużych miastach, a także powstrzymania przenoszenia produkcji przez francuskich kapitalistów do państw z tańszą siłą roboczą. Manifestanci chcą skutecznego opodatkowania globalnych koncernów takich jak Google czy Amazon, ale też ochrony francuskiego rynku pracy poprzez wprowadzenie obowiązku pracy wszystkich obcokrajowców na zasadach zatrudnienia obowiązujących w prawie francuskim. „Żółte kamizelki” zażądały również natychmiastowych deportacji wszystkich tych imigrantów, którym odmówiono już prawa do azylu.

Szeroki zakres postulatów ruchu „żółtych kamizelek” oddaje skalę niezadowolenia z polityki liberalnego obozu rządzącego i skłania do wniosku, że protesty mogą trwać nadal, lub po okresie uspokojenia wybuchną z nową siłą. Już zapowiedziano zresztą manifestację na kolejną sobotę. Jak wskazują sondaże, od początku masowych wystąpień „żółte kamizelki” mają poparcie ponad 70 procent Francuzów, a aż 15% z nich akceptuje nawet używanie przemocy przez manifestantów.

Nowy podział polityczny

Hasła „żółtych kamizelek” to mieszanina lewicowych postulatów tradycyjnej klasy robotniczej, postulatów drobnych przedsiębiorców i niższej klasy średniej, a w końcu dążeń obywateli do rewitalizacji, urealnienia demokratyczności mechanizmów władzy, na które, jak czują, stracili realny wpływ. Obrazuje to jak zmienia się polityka i podziały socjo-polityczne we współczesnej Europie. Nie ma już sensu analizowanie jej przez pryzmat przeciwieństwa konserwatywno-liberalnej prawicy i postępowej, etatystycznej lewicy. Główny podział polityczny organizujący systemy władzy i funkcjonowanie społeczeństwa zaczyna się wyrażać w walce lokalistów i globalistów. Ci pierwsi to wszyscy wierzący, że państwo narodowe i tradycyjne struktury społeczne ciągle są gwarancją ich bezpieczeństwa, statusu materialnego, a także tożsamości i kultury z którymi się identyfikują i którymi żyją.

Lokaliści nie wierzą w głoszoną przez liberalnych globalistów „teorię skapywania” to znaczy, że jeśli biznes wielkich korporacji będzie się kręcił i nakręcał nominalny PKB to wszyscy się wzbogacą. Lokaliści nie wierzą w wolny przepływ kapitału, ludzi i towarów. Nie chcą emigrować by godnie zarabiać i nie chcą by imigranci psuli warunki zatrudnienia na ojczystym rynku pracy. Są w końcu populistami, wierzą, że prości ludzie mają prawo i potrafią rządzić państwem, że nie jest to domena zastrzeżona dla technokratów. Jednocześnie w niektórych sprawach żądają od państwa wycofania się, braku kontroli, zezwolenia na oddolną społeczną samoorganizację.

Podział na lokalistów i globalistów odzwierciedla podział na masy, które przegrywają na globalizacji oraz elity, które na niej zyskują (oraz obywateli, którym będące częścią elity media głównego nurtu zdołały wmówić, że nie przegrywają). Jest to podział mocno zakorzeniony w stosunkach ekonomicznych, ale znajdujący często wyraz także na poziomie postaw kulturowych. Coraz bardziej wpływa na scenę polityczną, co znajduje wyraz we wspomnianym podejmowaniu kojarzonych z lewicą postulatów ekologicznych przez Macrona, liberała bankierskiego chowu. Ale też w lewicowym programie społeczno-gospodarczym Frontu Narodowego, a obecnie Zgromadzenia Narodowego. Nieprzypadkowo zresztą w postprzemysłowych regionach popierających partię Le Pen protesty „żółtych kamizelek” przybierały największe rozmiary. Ruch ten jest właśnie rebelią lokalistów.

Krzyk starej Francji

Na ulice wyszli w swej masie rdzenni, biali Francuzi, posiadający własne firmy bądź zatrudnienie, zamieszkujący prowincję. Często byli to ludzie w wieku co najmniej średnim, nie brakowało osób, które myślały już raczej o swojej perspektywie emerytalnej, co widać na wielu nagraniach z protestów. Ludzie ci głosowali do tej pory na różne partie ale właśnie odnaleźli wspólny, łączący ich, interes, który być może spróbują przekuć w jakiś program. A być może program ten podsunie im któryś z istniejących aktorów politycznych lub środowisko nieobecne na scenie, ale wykrystalizowane poza nią. Z równie wykrystalizowanymi szerszymi koncepcjami politycznymi. Taką rolę próbują odegrać radykalne frakcje nacjonalistyczne, skądinąd o socjalnym programie, czy też radykalni lewicowcy. W tym sensie ich bijatyki mają głęboki polityczny sens, prawda jest bowiem taka, wbrew temu co się wydaje wielu Polakom, że wpływ polityczny wynika nie tylko z tego jak daleko dany pogląd odpowiada interesom wspólnoty i jej uwarunkowaniom, ale wymaga fizycznej obecności jego głosicieli w przestrzeni publicznej, w centrum zbiorowych działań. Polityczną zmianę można promować i przygotować na portalach społecznościowych, z pewnością jednak nie uda się przy ich pomocy takiej zmiany przeprowadzić.

Ruch „żółtych kamizelek” różni się od rebelii studenckiej 1968 r. do której jest porównywany ze względu na skalę wystąpień. Uczestnicy protestów sprzed półwiecza również występowali w sposób spontaniczny i bez formalnej struktury, także kontestowali całą scenę polityczną, łącznie z oficjalną partią komunistyczną. Studentów jednoczyła jednak powszechna na uniwersytetach nowolewicowa ideologia, będąca mieszaniną trockizmu i postulatów szkoły frankfurckiej. Wszystkie późniejsze wielkie manifestacje we Francji zawsze były organizowane przez wielkie struktury takie jak partie, związki zawodowe czy fundacje. „Żółte kamizelki” nie wpisują swoich doraźnych postulatów w żadną szerszą koncepcję, nie chcą ogłaszać się lewicą czy prawicą, dawać jakiejkolwiek partii prawa do bycia ich rzecznikiem i widać wyraźny opór przed sformalizowaniem struktury, choćby samego kierownictwa. Jest to zresztą symetryczna odpowiedź na strategię Macrona, który przed wyborami prezydenckimi w 2017 roku twierdził, że jest ponad podziałem na lewicę i prawicę. Ruch „żółtych kamizelek” jest więc dalszym ciągiem demontażu dotychczasowej sceny partyjnej, ukształtowanej we Francji po drugiej wojnie światowej, a nie odpowiadającej już współczesnym podziałom socjo-politycznym.

Ruch z jakim mamy do czynienia to oczywiście tylko ferment, czysta kontestacja. Ale przecież odgrywa ona swoją rolę w delegitymizacji obecnego reżimu politycznego i to na wielu poziomach, ucząc na przykład obywateli, że media głównego nurtu to zakłamani sojusznicy rządu, a państwo jest słabe, mimo brutalności nie potrafi sprostać występującym na ulicach obywatelom, jak zatem ma ich bronić przez terrorystami czy przestępcami. Taki ruch przygotowuje więc pole dla politycznej kontrpropozycji wobec elity. A że jej sformułowanie nie jest łatwe – to oczywiste po tylu latach politycznej poprawności egzekwowanej nie tylko przez cenzurę medialną, ale i ściganie pewnych poglądów z określonych paragrafów kodeksu karnego. Po tylu latach systemu wyborczego eliminującego realnych kontestatorów, kiedy to Front Narodowy zdobywając kilkanaście procent głosów nie otrzymywał ani jednego mandatu w parlamencie. Po tylu latach odcinania od finansowania, by znów powołać się na przykład FN, któremu komercyjne banki odmawiały kredytów niezbędnych dla prowadzenia kampanii wyborczej (to właśnie dlatego Front zwrócił się do banków należących do Rosjan). Ze wszystkich tych powodów można wątpić czy da się zrealizować we współczesnej Francji radykalną polityczną zmianę wbrew politycznej i ekonomicznej elicie, poprzez standardową procedurę wyborczą. Historia Francji pokazuje, że kolejne reżimy wykazywały się sporym konserwatyzmem w potocznym tego słowa znaczeniu, a generalne zmiany dokonywały się poprzez rewolucyjne zrywy lub wymuszały je przegrane wojny. Same „żółte kamizelki” nawiązały do tych narodowych doświadczeń, gdy na Łuku Triumfalnym któryś z uczestników manifestacji namalował napis: „Ścinaliśmy głowy za rzeczy mniejsze niż to”. Wbrew wiecznie przedwczorajszym reakcjonistom, rewolucjonizm okazuje się częścią francuskiej tradycji i tożsamości.

Uliczne wystąpienia „żółtych kamizelek” mają jednak nie tylko lokalne znaczenie. Skupiona wokół Macrona konfederacja polityków zblatowanych z wielkim biznesem to nie tylko elita rządząca Francją. To także obóz polityczny, który chce wykorzystać Francję jako bazę i narzędzie przekształcenia Unii Europejskiej w federalne superpaństwo kontynentalne. Młody prezydent Francji całkowicie otwarcie ogłaszał taką wizję i groził marginalizacją polityczną państwom, które jej nie poprą. Macron był wielką nadzieją kosmopolitycznych elit w całej Europie. Szczególnie w sytuacji dekompozycji sceny politycznej w Niemczech i słabnięcia pozycji Angeli Merkel. Dziś prezydent Francji jest słabszy niż niemiecka kanclerz, jego sondażowe notowania są już tak marne, że dalszą część kadencji będzie musiał prawdopodobnie poświęcić polityce wewnętrznej. To dobra wiadomość dla Polski.

Miałka debata

Polskie reakcje na wydarzenie we Francji potwierdzają jedynie miałkość debaty publicznej w naszym kraju oraz poziom podatności społeczeństwa na manipulacje ze strony naszych polityków. W polskiej dyskusji o wydarzeniach we Francji, i odnosi się to zarówno do komentarzy polityków i publicystów, jak i obywateli na portalach społecznościowych, dominuje swoiste poczucie wyższości nad Francuzami charakteryzowanymi jako wandale i zadymiarze. Dla liberalnych polityków i mediów obecne protesty to nieodpowiedzialne wystąpienie, „populistyczna” uzurpacja obywateli, którym brakuje wiedzy i odpowiedzialności by uznać, że „reformy” proponowane przez światłego prezydenta Macrona to niezbędna droga do tego by Francja i Europa rosła w siłę, a ludziom żyło się dostatniej. Media prorządowe i zwolennicy PiS, odnotowując brutalność sił bezpieczeństwa, całą swoją energię poświęcają na udowadnianie z kolei światłości władz Polski, która miała rzekomo już przeprowadzić w Polsce zmiany o jakie walczą Francuzi, a nawet jeszcze lepsze. Obóz rządzący najwyraźniej bardzo obawia się oddolnej mobilizacji ludzi na ulicach, a przykładem tego niech będzie wymiana zdań między wiceprezesem Ruchu Narodowego Krzysztofem Bosakiem a doradcą zarządu TVP, a niegdyś byłą szefową „Wiadomości” Marzeną Paczuską.

O tym, że środowisko PiS najbardziej boi się kontestacji ze strony narodowców niech świadczy bardzo agresywna interwencja policji wobec uczestników zorganizowanej właśnie przez nacjonalistów blokady lubelskiego marszu homoseksualistów. Kontrastowała ona z bardzo delikatnym obchodzeniem się policjantów z uczestnikami manifestacji liberalnej opozycji, mimo, że w oficjalnej narracji obozu rządzącego propagowanej przez sprzyjające mu środki masowego przekazu, to właśnie „totalna opozycja”, jest głównym przeciwnikiem i zagrożeniem dla Polski.

W bardziej niszowych kręgach samozadeklarowanych prawicowców dochodzą do tego dogmatyczne formułki bagatelizujące ruch „żółtych kamizelek” jako „lewacki’, a jego działania jako „walkę o socjal”, „o kiełbasę” czy w końcu potępiające każdą próbę robienia polityki na ulicy. Co zresztą jest spełnieniem marzeń medialnych propagandystów obozu PiS, dążących do pacyfikacji nastrojów społecznych wizją obywateli kontentujących się „dobrą zmianą”.

Media rządowe i prorządowe używając protestów do krytyki wrogiego Polsce i jej władzom Macrona, jednocześnie wykorzystują je także do uderzenia w eurokratów. Podkreślając, że ci nie widzą zagrożenia dla francuskiej demokracji i praworządności w brutalnym tłumieniu protestów społecznych, podczas gdy wytoczyli najcięższe działa z powodu reformy wymiaru sprawiedliwości w Polsce. Wskazanie na tę hipokryzję jest słuszne, ale przecież zdecydowanie nie jest to najważniejszy wniosek jaki można wyciągnąć z tego co się dzieje na Sekwaną. Warto aby media publiczne zajmowały się nie tylko propagandą, ale też próbami całościowego opisania procesów społeczo-politycznych.

Husarze przeciw komunie

W przeciwieństwie do Polaków, Francuzi ciągle są narodem, który jest w stanie pogrozić politykom nieco bardziej niż tylko wpisami na Facebooku, i który jest w stanie wyjść na ulicę by zająć się sprawami swojej przyszłości, nie tylko przeszłości. Charakterystyczne, że Polacy są zdolni do masowego wyjścia na ulicę jedynie przy okazji obchodów historycznych wydarzeń i świąt upamiętniających bohaterów naszej historii. Polacy chętnie uczestniczą w marszach ku czci „żołnierzy wyklętych” lub oddają cześć powstańcom warszawskim. Największą manifestacją w kraju jest Marsz Niepodległości, nie mający w zasadzie żadnych haseł politycznych. Oczywiście to dobrze, że Polacy niejako oddolnie prowadzą politykę historyczną lub uczestniczą w polityce historycznej kreowanej przez instytucje publiczne. Niestety polityka historyczna to jedyna polityka jaką Polacy potrafią jako społeczeństwo prowadzić. Ma ona duże znaczenie dla wzmacniania narodowej tożsamości i spójności. Jednocześnie jednak to jednostronne zaangażowanie obywateli pozwala politykom, którzy dobrze opanowali granie na patriotyczną nutę, łatwo manipulować społeczeństwem. Wystarczy siebie obsadzić w roli następców choćby owych „żołnierzy wyklętych”, a Grzegorza Schetynę, w latach 80. młodego działacza opozycyjnego Niezależnego Zrzeszenia Studentów uciekającego przed milicją na ulicach Wrocławia, w roli „komuny”. Bo tak przecież, zupełnie na poważnie, wielu sympatyków PiS określa taką neoliberalną partię jaką jest Platforma Obywatelska. Wiadomo, że skoro grozi przejęcie władzy przez potomków UB, „resortowe dzieci”, nikt nie będzie przejmował się drobiazgami takimi tak jak ten czy inny podatek nałożony przez Mateusza Morawieckiego.

Polacy siedzący na tyłkach przed komputerami, wpisami na portalach społecznościowych dający wyraz swojej wyższości nad Francuzami rozrabiającymi na ulicach Paryża, to wręcz żałosny obraz. Równie żałosny jak wtedy gdy siedzieli na tyłkach po wybuchu afery taśmowej, gdy wyszedł na jaw poziom niesterowności państwa i skala pasożytnictwa obsadzających jego struktury polityków i urzędników. Polacy siedzieli na tyłkach gdy Donald Tusk jednym pociągnięciem długopisu przerzucił odkładane w ich imieniu miliardy złotych z OFE do ZUS. Polacy nadal siedzą przed monitorami gdy rząd PiS całkowicie otworzył granice Polski przed imigracją zarobkową, w dokładnie ten sam sposób jak od lat 70. XX wieku robiły to władze RFN. I to mimo tego, że wątek powstrzymania imigracji, podbudowany stawianiem Niemiec jako negatywnego przykładu, był jednym z głównych wątków kampanii wyborczej PiS. Polacy toczą swoją „walkę” na lajki i tłity w czasie gdy rząd sprowadza Polskę do statusu republiki bananowej, która poprawia swoje ustawy pod dyktando władz Izraela, USA, a nawet Komisji Europejskiej, której w swej propagandowej narracji miał dawać nieustępliwy odpór. Rolnicy nie wychodzą na ulicę, gdy tania ukraińska żywność zalewa polski i unijny rynek, bo politycy POPiS wspólnie popierali wysokie bezcłowe kontyngenty na produkty rolno-spożywcze z Ukrainy w ramach zbliżania jej do Europy. Nie wyciąga ich z gospodarstw istna rzeź trzody chlewnej, prowadzona przez administrację na skalę niespotykaną w żadnym innym państwie w którym pojawiła się ASF. A przecież wyborcy PiS to często mieszkańcy wsi i patriotyczny sort obywateli, werbalnie ceniących narodową suwerenność jako najwyższą wartość. Reminiscencje Rzeczypospolitej od morza do morza zasłaniają Polakom obraz Polski wykorzystywanej i rozgrywanej przez państwa tak słabe jak Litwa czy Ukraina. W ramach partnerstwa z którymi rząd PiS pozwala na dyskryminację i wynaradawianie zamieszkujących je Polaków.

Zdziecinniały naród

Gra symbolami i historycznymi motywami zabija u nas prawdziwą politykę, która zawsze jest starciem interesów grupowych i interpretacji interesu wspólnego z myślą o przyszłości. Tylko w ramach tej uprawianej przez polityków gry, dumni potomkowie husarzy i „żołnierzy wyklętych”, zapełniający ich wizerunkami swoje profile na Facebooku, mogą jednocześnie godzić się na szybko następującą zmianą struktury etnicznej Polski, czyli na zmianę naszej tożsamości w przyszłości. Jako Polacy nie potrafimy wspólnie identyfikować swoich realnych interesów, interesu narodowego, a nawet własnych interesów grupowych. Nie potrafimy odpowiadać na ich łamanie przez rządzących wspólnymi, społecznymi działaniami politycznymi. Gdy robi się biednie i niewygodnie wybieramy indywidualne strategie przetrwania. Pakujemy się i wyjeżdżamy na emigrację. Z komentarzy potomków husarzy można nierzadko usłyszeć lekceważenie dla Francuzów walczących „o kiełbasę”. Jednocześnie Polacy milionami opuścili swoją ojczyznę właśnie „za kiełbasą”, aby poprawić swój indywidualny status materialny.

Nie potrafimy nawet formułować języka debaty, który w sposób zrozumiały i konstruktywny artykułowałby interesy o których piszę. Przerzucamy się często przesadnymi, prawie zawsze wywiedzionymi z historii określeniami – „targowicy” lub „dyktatury”, „komuny” lub „faszyzmu”. W ustach Polaków te wielkie i dramatyczne słowa pozostają tylko farsą, bo nie idzie za nimi żadne odpowiadające im powagą zaangażowanie. Dlatego farsą pozostaje całe nasze życie społeczno-polityczne. Francuzi nie mówią o rozbiorach i dyktaturze, tylko o bolesnej dla ich portfeli podwyżce, a i tak potrafią ze swoich słów wyciągnąć bardzo poważne konsekwencje, aż do ruszenia z pięściami na policjantów włącznie. To właśnie konsekwencja między słowami a czynami odróżnia dorosłych od dzieci. Ostatecznie dekadencja, która toczy Francję nie od dziś, jest przypadłością tylko ludzi dojrzałych i dojrzałych społeczeństw. Natomiast łatwość z jaką polscy politycy rozgrywają społeczeństwo symbolami i korumpują patriotyzmem, sprowadzając patriotyczne emocje obywateli do roli paliwa dla mobilizacji poparcia wyborczego, karze myśleć o naszym narodzie jako narodzie infantylnym.

Wszechobecne w Polsce biadolenie nad spalonymi we Francji samochodami i rozbitymi witrynami to kolejny dowód na zdziecinnienie Polaków. Tak jakby przy masowych, spontanicznych ulicznych wystąpieniach można było całkowicie uniknąć takich ekscesów. Tak jakby manifestacje pozbawione tego rodzaju przejawów gniewu ludu mogły zrobić wrażenie na okopanej na swych stanowiskach elicie osłanianej przez falangi ciężkozbrojnej policji. U nas jednak osoby z całkowitą powagą określające się mianem „antysystemowców” będą czerpać satysfakcję z tego jak spokojnie i grzecznie przebiegł Marsz Niepodległość, z wyraźną wyższością wobec chuligaństwa Francuzów. By jednocześnie w najcięższych zarzutach uprawiać krytykę partii rządzącej za nie spełnianie obietnic wyborczych.

Ta potrzeba uznania za bycie grzecznymi przez opinię publiczną w państwach zachodnich, tak jak ją sobie w filisterskich kategoriach wyobrażamy, zdradza zresztą kolejny zakorzeniony kompleks Polaków. Francuzi tym razem nie szukali uznania obcych, ani własnych władz. Po prostu walczyli o swoje. Warto abyśmy się czegoś od nich nauczyli.

Karol Kaźmierczak

https://wpolityce.pl/polityka/424505-marzy-im-sie-plonaca-stolica-w-tok-fm-podgrzewaja-atmosfere

https://wpolityce.pl/polityka/424173-bosak-apeluje-aby-brac-przyklad-z-zoltych-kamizelek

…..

Marsz Niepodległości na Rondzie Dmowskiego. Źr. Twitter/ Witold Tumanowicz

1000_szabel @1000_szabel:
Przyznam, że i mnie samemu ciężko znaleźć techniczną receptę na sposób, jak przekuć retorykę w oddziaływanie, aczkolwiek już od dawna zauważyłem, że środowiska prawicowe utknęły niejako w martwym punkcie. Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, gdy tylko zobaczyłem tytuł tego artykułu, że pan Michał poda taki przepis. 😉 Tym samym znów dałem się ponieść na skrzydłach niepoprawnego optymizmu i znów gruchnąłem o matkę ziemię. Aczkolwiek autor uchylił tu nieco furtkę do rozwiązania, to jednak zastanawiam się, na ile na zadane przez autora pytania da się odpowiedzieć twierdząco. Pozornie tak, ale wziąwszy pod uwagę silną polaryzację polityczną w naszym społeczeństwie, nb. polaryzację, która jest niezwykle dla nas szkodliwa (czytaj potencjalny Polak może i zgodzi się z tym, że suwerenność i PKN tak, ale specjalnie na złość danej opcji politycznej odpowie „nie”) w połączeniu z mentalnością dzisiejszego społeczeństwa, raczej jego głupotą polityczną (czytaj: przeciętny Polak raz na 4 lata pójdzie na wybory bez większej refleksji i zagłosuje przede wszystkim na uśmiechającą się na bilbordzie gębę, a nie na konkretny program wyborczy, już nawet nie wspomnę i pamięci przeciętnego Kowalskiego, czyli ocenieniu, czy dany kandydat w przeszłości wywiązywał się z obietnic, czy był uczciwy, itd.). Tu przede wszystkim niezwykle ważną rolę spełnia praca u podstaw, bo kolejne wyniki wyborcze potwierdzają, że przez ponad 25 lat społeczeństwo nie nauczyło się podstaw demokracji. Ponadto ostra polaryzacja polityczna powoduje, że patriotyczna prawica będzie musiała pójść na spory kompromis (oczywiście przy zachowaniu fundamentów swojej ideologii), y zdobyć szersze poparcie. Pytanie, czy np. narodowcy będą w stanie pójść na to?

Kojoto @Kojoto:
@1000_szabel – recepta nie zawiera w sobie z pewnością „demokracji”, która jest przykrywką dla zakulisowej władzy poprzez system finansowy i media… no niestety. Realizm w naszych czasach to strategia przetrwania. W/G mnie czasy są znacznie trudniejsze niż nawet w okresie zaborów. Nikt w RP nie zabrania wprawdzie uczyć się Polskiego, ale w czasie zaborów Polacy mogli spokojnie zdobywać majątek i decydować o życiu gospodarczym. Jak jest dziś – każdy wie.

ProPatria @ProPatria:
Do Forumowiczów zobaczcie co się dzieje https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-polacy-zatrzymani-na-ukrainie-probowali-odpalic-race-na-cmen,nId,2690133 Moje pytanie do rmf fm: na jakiej upainie ??

roob @roob:
Załóżmy na chwilę, że Kresowianie zakładają własną partię…

Potrzeba strategii politycznej

POTRZEBA STRATEGII POLITYCZNEJ

21 listopada 2018|4 komentarze|w Opinie, Publicystyka |Przez Michal Krupa

Załóżmy na chwilę, nieco makiawelicznie, że przeciętny polski wyborca otrzymuje propozycję programową stojącą w opozycji do poglądu, że wskaźnik wzrostu PKB rozstrzyga w całości o kondycji gospodarki i, na przykład, że lepiej przeznaczyć 2 mld dolarów na rozwój własnych sił zbrojnych niż do kieszeni Pentagonu. Dwa rozsądne punkty programowe, które w sposób bezproblemowy mogłyby się znaleźć obok zakazu dzieciobójstwa prenatalnego czy faszerowania dziecięcych umysłów propagandą gender. Ilu Polaków, mając taki wybór, wybrałoby dalsze opieranie gospodarki na taniej sile roboczej z innych krajów i zachodniej eksploatacji naszego kraju, za cenę możliwości dokonania aborcji i sprowadzenia do Polski amerykańskiej dywizji? – pyta Michał Krupa.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że pomimo posiadania licznych publicystów, autorów, zwolenników, wszyscy ci, których zbiorowo można określić jako będących „na prawo od PiS” nie wykazują tendencji do podjęcią wysiłku myślenia w kategoriach strategii politycznej.

Pat Buchanan, były doradca prezydentów Richarda Nixona i Ronalda Reagana, relacjonuje na pierwszy stronach swojej pracy „Conservative votes, liberal victories” (Konserwatywne głosy, liberalne zwycięstwa) z 1975 roku, że w trakcie prezydentury Nixona, gdy Biały Dom i osobiście wiceprezydent Spiro Agnew „ostrzeliwali” lewicę ostrą retoryką zmuszając ją do defensywy, senator Hugh Scott miał uspokajać swoich liberalnych kolegów tymi słowami: „The conservatives get the rhetoric and we get the action”. Słowa te można przetłumaczyć jako „konserwatyści mają retorykę, my mamy oddziaływanie”.

Gdy spojrzymy na środowiska w Polsce, które oficjalnie kontestują władzę PiS i które znajdują się „na prawo” od partii rządzącej (mam tu na myśli przede wszystkim narodowców, wolnościowów i katolickich konserwatystów/katolików integralnych), słowa senatora Scotta o posiadaniu retoryki, lecz bez oddziaływania, są bardzo na czasie. Albowiem trudno nie zauważyć, że niezależnie od ilości wystąpień Grzegorza Brauna, wykładów Krzysztofa Karonia, wywiadów Marcina Roli i felietonów (często bardzo celnych) Stanisława Michalkiewicza, politycznie rzecz ujmując, z prawej strony PiS-owi nic nie zagraża. A chyba wszyscy jesteśmy zgodni co do tego, że najwyższy czas, aby obóz rządzący realnie poczuł oddech prawicowych rebeliantów na swoich plecach.

Oczywiście, nie można za ten stan rzeczy obwiniać tylko i wyłącznie braku talentu politycznego „prawdziwej prawicy” jako całości. Znaczącymi czynnikami takiego stanu rzeczy są m.in dwuznaczna postawa wielu wysokich hierarchów Kościoła i kierownictwa Radia Maryja wobec coraz bardziej zuchwałej marginizalacji kwestii moralnie fundamentalnych. Wydaje się, że dla niektórych katolickich podmiotów jednoznacznie wspierających przez lata obóz rządzący, kwestia stanowczego oporu przeciwko proaborcyjnej postawie partii Jarosława Kaczyńskiego to o „jeden most za daleko”.

Niezależnie jednak od tego aspektu, wydaje się, że jeszcze nikt w Polsce „na prawo od PiS” nie podjął się wysiłku myślenia w kategoriach strategii politycznej. Proszę zauważyć, że nie napisałem „strategii propagandowej” czy „publicystycznej”. To akurat „prawdziwa prawica” ma opanowane jak mało kto. Nie są to jednak przejawy strategii politycznej, (choć niektórym może się wydawać, że jest odwrotnie) chociażby z tego względu, że większość tego typu inicjatyw, wystąpień, ma charakter wewnętrzny, a więc mówienia do siebie samych, go grona zwolenników i utwierdzania się w słuszności własnych poglądów. Samo w sobie nie jest to zjawisko złe, albowiem cywilizowany człowiek powinien stale pogłębiać swoją wiedzę i wzmacniać argumentację stojącą za własnym światopoglądem, nawet jeśli czasami przekazujący tę wiedzę lub wzmacniający fundamenty światopoglądu często bywa monotonny lub monotematyczny…

Endecki pisarz Wojciech Wasiutyński tak zdefiniował sprawnie działający podmiot polityczny: „Stronnictwo tym różni się od koterii czy kliki, że nie jest grupą doraźnie zebranych osób do przeprowadzenia jednego celu, ale szeroką organizacją o dość trwałym składzie, złączoną wspólnymi poglądami na najważniejsze sprawy publiczne (…) Stronnictwo może nie mieć doktryny, może nie mieć stałego programu, ale nie może istnieć bez podłoża wspólnych przekonań swoich zwolenników”. Niby oczywista oczywistość. Proszę jednak zwrócić uwagę na przymiotnik „szeroką”. Tu należy postawić zasadnicze pytanie: co oznacza w naszym kontekście owa „szerokość”? Co łączy narodowców, wolnościowców i katolickich konserwatystów/katolików integralnych na niwie politycznej? Sądzę, że wspólnym mianownikiem tych trzech środowisk są suwerenność i prawo naturalne. Zarówno narodowcy, jak i wolnościowcy oraz katoliccy konserwatyści słusznie uważają, że polska suwerenność państwowa, w szczególności za przyczyną Unii Europejskiej, choć nie tylko, obecnie jest mocno ograniczona i należy nie tylko ją wzmacniać na ile to możliwe, lecz również dążyć do jej odzyskania w jak najszerszym wymiarze. Te trzy środowiska również podpisują się obiema rękami pod zdaniem św. Tomasza z Akwinu: „Prawo stanowione tylko w takim stopniu jest autentycznym prawem, w jakim zakorzenione jest w prawie naturalnym; jeśli zaś w czymś kłóci się z prawem naturalnym, nie będzie już prawem, lecz niszczeniem prawa.” Wszystkie inne postulaty tych trzech środowisk zasadniczo są rozwinięciem tych dwóch probierzy.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: Wielka Orkiestra Świątecznego Marszu Niepodległości

A więc wspólne przekonania łączące te trzy środowiska są ewidentne dla wszystkich. Pytanie: jak to się przekłada na działalność polityczną? Operowanie w rzeczywistości demoliberalnej dla antyliberalnych stronnictw i ugrupowań może być szalenie trudne. Wystarczy spojrzeć na Europę Zachodnią. Co nie znaczy, że przy roztropnej kompromisowości nie da się zbudować permanentnego układu politycznego, kontestującego wszechobecny globalizm. Dobrym przykładem są Włochy, gdzie dwie formacje, lewicowa i prawicowa, porozumiały się w celu wyciągnięcia kraju z gospodarczej i demograficznej zapaści.

Oczywiście, inne są problemy Włoch, inne Polski. Wydaje się jednak, że włoski przykład pokazuje nam kluczowe znaczenie, jakie dla skutecznej działalności politycznej (czyli mającej na celu zdobycie i utrzymanie władzy w celu roztropnego realizowania dobra wspólnego) ma namysł nad strategią. Nie chcę wchodzić w partykularyzmy związane z samym budowaniem organizacji partyjnej. Tutaj akurat radzimy sobie jako Polacy nie najgorzej. Problemy pojawiają się przy kompromisowości i poszerzaniu potencjalnego elektoratu, czyli politycznym sondowaniu.

Czy wyobrażacie sobie państwo, że wyborca SLD po 60-tce, umiarkowany wyborca PO, który przynajmniej raz w tygodniu pojawia się w kościele lub wieloletni zwolennik PSL, głosują na stronnictwo, które na sztandarach ma wypisane suwerenność i prawo naturalne? Ja owszem. Nie jestem co prawda przekonany, czy wyborca SLD lub PO zagłosowałby na wymienione stronnictwo akurat z powodów samej suwerenności i prawa naturalnego, ale jeśli jednego i drugiego skusić wizją całkowicie innej polityki wschodniej, ukazując na podstawie twardych danych, że bycie gorącym rzecznikiem interesów ukraińskich po 2014 roku, w tym interesów Ukraińców dotkniętych bezrobociem i kryzysem gospodarczym, bynajmniej nie było w polskim interesie, to kto wie, jak jeszcze można poszerzyć horyzonty myślowe wyborców. Nie wspominam tu nawet o zawiedzionych polityką partii władzy wyborcach PiS, których liczba stopniowo się powiększa, a którzy w większości są naturalną bazą wyborczą dla kontestujących PiS ugrupowań i środowisk.

Czy ktoś „na prawo od PiS” myśli w takich kategoriach, czyli jak słusznymi skądinąd postulatami przekonać tych, którzy nigdy nie myśleli oddać głosu na coś jeszcze bardziej na prawo od PiS? Czy naprawdę tylu tęgim głowom obce jest myślenie o sposobach zdobycia i utrzymania władzy? A może zbyt często jesteśmy zapatrzeni sami w siebie lub w ilość interakcji na Twitterze bądź przychylnych komentarzy na YouTube i wydaje się nam, że to tam toczy się walka polityczna?  Co do zasady, konsolidacja mas na prawo od PiS już nastąpiła. Wszyscy znają, czytają i chwalą plejadę publicystów i polityków oraz działaczy partykularnych spraw. Wszyscy przejrzeli „dobrą zmianę” i jej często spektakularne objawy, jak chociażby wycofanie ustawy o IPN. Może więc nadszedł czas, aby spojrzeć szerzej?

Załóżmy na chwilę, nieco makiawelicznie, że przeciętny polski wyborca otrzymuje propozycję programową stojącą w opozycji do poglądu, że wskaźnik wzrostu PKB rozstrzyga w całości o kondycji gospodarki i, na przykład, że lepiej przeznaczyć 2 mld dolarów na rozwój własnych sił zbrojnych niż do kieszeni Pentagonu. Dwa rozsądne punkty programowe, które w sposób bezproblemowy mogłyby się znaleźć obok zakazu dzieciobójstwa prenatalnego czy faszerowania dziecięcych umysłów propagandą gender. Ilu Polaków, mając taki wybór, wybrałoby dalsze opieranie gospodarki na taniej sile roboczej z innych krajów i zachodniej eksploatacji naszego kraju, za cenę możliwości dokonania aborcji i sprowadzenia do Polski amerykańskiej dywizji? Osobiście uważam, że niewielu, przynajmniej nie tylu, aby przeszkodzić w przejęciu władzy. A to tylko jeden mały przykład jak, mając na uwagę realia polityczno-społeczne, formułować strategię polityczną, która przecież, co należy podkreślić, nie powstaje z dnia i nie może być dziełem jakiegoś „wodza”.

Konferencje o szansach monarchizmu w Polsce, agentach, masonach, czy Żołnierzach Wyklętych, publikowane w ogromnych ilościach wystąpienia naszych prawicowych luminarzy, mogą być stymulującymi intelektualnie wydarzeniami, lecz polityczny pożytek z tego żaden. Parafrazując Scotta, co z tego, że mam retorykę, skoro nie mamy oddziaływania? Niejeden czytelnik zapewne zgodzi się, że nadszedł czas, aby retorykę przekuć w oddziaływanie. Sama świadomość tego wśród mas stojących na „prawo od PiS” i ich autorytetów będzie dobrym pierwszym krokiem.

Michał Krupa

…..

Andrzej Duda i Donald Trump w Davos. Fot. twitter.com, KPRP, Jakub Szymczuk

JeszczePolska @JeszczePolska:
Podejmujemy pod nogi i oddajemy największy hołd naszym dobroczyńcom i wyzwolicielom!naszemu wzorowi do naśladowania, naszemu przewodnikowi po polityce, gospodarce i życiu, naszym najwierniejszym przyjaciołom! prowadźcie dalej i wskazujcie drogę w ciemności! Ave!!!!
https://twitter.com/i/status/1066027591616868352

Medor @Medor:
Bardzo dobry artykuł.

dls Maverick @dls Maverick:
Ciagle, nahalne calowanie nogawek mojemu prezydentowi przez Doode to pas niekonczacych sie porazek. Kiedy ta Polska bedzie suwerenna np. jak Rosja czy Brazylia…

Roman1 @Roman1:
Trzeba zacząć od tego, że w 1945 roku Polskę wyzwoliła Armia Radziecka, aczkolwiek przez 45 lat ZSRR narzucał nam swoją politykę. Obecnie robią to USA, a wizyty polskich władców w USA są obecnie znacznie częstsze, niż kiedyś w ZSRR (władcy stają się tam petentami). Jeżeli przed 1989 rokiem Polska nie była państwem niepodległym, to obecnie również nie jest.

Wolne Pomorze @Wolne Pomorze:
juda przynosisz wstyd NARODOWI POLSKIEMU !!!!!!!!!! Najpierw wytłumacz sie, kto ci kazał dac BEZZWROTNIE banderskiej ukrainie 4 mld złotych (CZTERY MILIARDY PLN !!!!!!!!!!!!!!) – kiedy ukry nam oddadza NASZE PIENIADZE I W JAKIEJ FORMIE ???????????????

1000_szabel @1000_szabel:
Nic dodać, nic ująć.

banderapadlina @banderapadlina:
Tylko prawdziwi Polacy w rządzie mogą godnie reprezentować naród Polski a obecne tak jak wcześniejsze rządy szumowin polskojęzycznych to polityka na kolanach

Polska i USA – przyjaciele na zawsze?

POLSKA I USA – PRZYJACIELE NA ZAWSZE?

23 listopada 2018|7 komentarzy|w Opinie, Publicystyka |Przez Michal Krupa

Gdy w październiku prezydent Donald Trump stwierdził, że Arabia Saudyjska powinna płacić Amerykanom za obronę Królestwa, książę Mohammad Bin Salman, de facto władca Arabii Saudyjskiej, odpowiedział krótko: nic nie zamierzamy płacić. Czy ktoś myśli, że Izraelowi, Turcji, Wielkiej Brytanii lub Niemcom przyszłoby do głowy płacenie Amerykanom za stacjonowanie wojsk na swoim terytorium? Wolne żarty – pisze Michał Krupa.

Prezydent Andrzej Duda i premier Mateusz Morawiecki złożyli wczoraj osobno na Twitterze życzenia Amerykanom z okazji Święta Dziękczynienia (Thanksgiving).

Pomijając fakt, że poza premierem Izraela, nie zauważyłem, aby jakakolwiek inna głowa państwa lub szef rządu sprzymierzonego ze Stanami Zjednoczonymi złożyli jednocześnie życzenia Amerykanom z okazji święta dziękczynienia, życzenia ze strony polskiej tchnęły charakterystycznym idealizmem, tłumaczącym bezradność i bezalternatywność polskiej polityki zagranicznej.

Najpierw prezydent Andrzej Duda złożył życzenia obywatelom USA na Twitterze. „Szczęśliwego Święta Dziękczynienia dla ciebie @realDonaldTrump, @FLOTUS i wszystkich naszych amerykańskich przyjaciół! Dodatkowe podziękowania dla amerykańskich żołnierzy spędzających ten wyjątkowy dzień na polskiej ziemi! Polska jest wdzięczna za to, że jesteście rzetelnymi sojusznikami i partnerami!” – napisał prezydent Duda na Twitterze.

Happy Thanksgiving to you @realDonaldTrump, @FLOTUS, and all our American friends! Extra thanks to American troops spending this special day on the Polish soil! Poland is grateful for having you as reliable allies and partners! #Thanksgiving

— Andrzej Duda (@AndrzejDuda) November 22, 2018

Premier Mateusz Morawiecki wkrótce również dołączył do prezydenta, pisząc na Twitterze: „Szczęśliwego Święta Dziękczynienia, Ameryko! Nasze narody były zawsze przyjaciółmi i jestem pewien, że pozostaniemy przyjaciółmi na zawsze! Ostatnie 100 lat to dopiero początek!”

Happy Thanksgiving Day, America! Our nations were always friends and I am sure that we will remain friends forever! Last 100 years is just the beginning! 🇺🇸

— Mateusz Morawiecki (@MorawieckiM) November 22, 2018

W samym składaniu życzeń, oczywiście, nie ma nic złego. Problem leży w treściach, które towarzyszą tym życzeniom. Trudno zgodzić się z prezydentem Dudą, że państwo, które regularnie ingeruje w nasze wewnętrzne sprawy, chociażby w kwestii ustawy o IPN, jest „rzetelnym sojusznikiem i partnerem”. Pozwolę sobie w tym miejscu zacytować obszerny fragment eseju prof. Stanisława Bielenia na temat statusu Polski:

Doświadczenia ostatnich lat dobitnie pokazują, że dotychczasowa manifestacyjnie proamerykańska polityka Polski nie przynosi pożądanych efektów. Jest wyrazem słabości i politycznej dezorientacji, wynikającej z braku zręczności i niezrozumienia mechanizmów gry rozmaitych sił za oceanem. Wycofanie się ze zmian w ustawie o IPN pod presją środowisk żydowskich z Ameryki i Izraela, a także w wyniku nacisków samego Waszyngtonu, dowodzi, że w godzinie jakiejkolwiek, nawet dość banalnej próby, związek Polski z USA przybiera skrajnie trudny charakter, a „parasol ochronny” staje się wątpliwy. Widać przy tym wyraźnie, że bezpieczeństwa nie można kupić raz na zawsze i że ma ono swoją cenę wcale niepolegającą na kosztach kupowanych w USA samolotów i rakiet czy gotowości bojowej amerykańskich żołnierzy, stacjonujących na polskiej ziemi. Istota gwarancji sprowadza się do woli respektowania statusu państwa polskiego, poważania jego autorytetu. Jeśli brakuje tych wartości, stajemy się państwem niepoważnym i marginalizowanym, wobec którego wszelkie, nawet najmniej eleganckie wolty są dopuszczalne i możliwe.

Zobacz także: Dopuszczeni do cesarskiego biurka

Trudno zrozumieć na czym dokładnie polega „rzetelność” partnera, który ewidentnie nie respektuje statusu państwa polskiego, ani nie ma poważania dla jego autorytetu, regularnie ingerując w jego wewnętrzną politykę. Może polskim władzom wystarczą „rzetelne”, schlebiające Polakom wpisy na Twitterze ambasador Mosbacher? Możliwe, aczkolwiek „wstawaniem z kolan” to na pewno nie jest. Wpis Pana Prezydenta, abstrahując od dobrych intencji, jedynie utwierdza status Polski jako „państwa niepoważnego i marginalizowanego” w oczach wielu Polaków.

Zobacz także: Płk Wilkerson dla portalu Kresy.pl: Pomysł budowy Fort Trump jest pozbawiony strategicznego sensu

Przykładem takiego lekceważenia powagi państwa może być chociażby stosunek obecnej władzy do zbudowania stałej amerykańskiej bazy w Polsce. Gdy w październiku prezydent Donald Trump stwierdził, że Arabia Saudyjska powinna płacić Amerykanom za obronę Królestwa, książę Mohammad Bin Salman, de facto władca Arabii Saudyjskiej, odpowiedział krótko: nic nie zamierzamy płacić.

Czy ktoś myśli, że Izraelowi, Turcji, Wielkiej Brytanii lub Niemcom przyszłoby do głowy płacenie Amerykanom za stacjonowanie wojsk na swoim terytorium? Wolne żarty.

Jestem zresztą przekonany, że wymóg Trumpa, by sojusznicy sami wzięli na siebie odpowiedzialność za obronę swoich granic (często powtarzany jeszcze w trakcie kampanii wyborczej), miał służyć zrzuceniu z USA licznych zobowiązań obronnych z okresu zimnej wojny, obciążających amerykański budżet i sprawiających, że siły zbrojne Stanów Zjednoczonych są zbyt rozciągnięte. Sam Trump dał do zrozumienia, że właśnie o to mu chodziło, gdy w swoim przemówieniu inauguracyjnym w styczniu 2017 roku powiedział: „Przez wiele dziesięcioleci wzbogacaliśmy przemysł zagraniczny kosztem amerykańskiego przemysłu; subsydiowaliśmy armie innych krajów, pozwalając jednocześnie na bardzo smutną degradację naszego wojska; broniliśmy granic innych państw, odmawiając obrony własnych; i wydaliśmy miliardy dolarów za granicą, podczas gdy infrastruktura Ameryki popadła w ruinę. Sprawiliśmy, że inne kraje są bogate, a bogactwo, siła i pewność naszego kraju zniknęły z horyzontu”.

Zobacz także: Fort Trump jest zbędny

Jedynie Polacy ochoczo wystąpili przed szereg z ofertą 2 mld dolarów („lub więcej”, jak zaznaczył Trump podczas konferencji prasowej z Andrzejem Dudą w Białym Domu). Trudno dziwić się Trumpowi, biznesmenowi z zawodu, że zasygnalizował, iż przyjrzy się tej ofercie strony polskiej, lecz z czysto finansowego punktu widzenia. Albowiem jeśli, jak twierdzą nieustannie politycy obozu rządzącego, w interesie wszystkich członków NATO,  a w szczególności Stanów Zjednoczonych, leży powstrzymanie agresywnych ambicji Rosji, dlaczego musimy przekupywać Amerykanów, aby tutaj stacjonowali? Skoro zagrożenie jest tak ewidentne i Władimir Putin tylko czeka na okazją, aby jego wojska wkroczyły do Polski, czyż nie powinny na jej terytorium stacjonować kontyngentny z wszystkich państw NATO? A może to nasza percepcja jest błędna?

Wpis premiera Matuesza Morawieckiego z kolei razi swoją dziecinną wręcz naiwnością. W sercu pana premiera Ameryka ewidentnie zajmuje szczególne miejsce, skoro jest gotów w ten sposób obnosić się ze swoją wiernopoddańczą postawą (inaczej tego nazwać się nie da) i irracjonalnym, bezwzględnym proamerykanizm. Może warto więc, aby sięgnął po przemówienie pożegnalne pierwszego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Jerzego Waszyngtona, aby się przekonać, jak daleko zabrnął w swoim idealizmie:

Wiele zła powstaje z powodu namiętnego przywiązania jednego narodu do drugiego. Sympatyzowanie z faworyzowanym narodem rodzi złudzenie wyimaginowanego wspólnego interesu w przypadkach, w których żadnego wspólnego interesu nie ma, zarazem zaszczepiając w jednym [narodzie] antypatie panujące w drugim, wciąga do współudziału w kłótniach i wojnach zaprzyjaźnionego sojusznika; współudziału bez właściwych powodów, bez usprawiedliwienia. Prowadzi również do przeróżnych ustępstw na jego rzecz, do uprzywilejowania wybranego narodu kosztem innych – co tylko zwiększa szkodę wyrządzoną nam, bowiem faworyzując jednych, odcinamy się od drugich i budzimy wśród innych narodów zazdrość, złą wolę oraz chęć zemsty, skoro nie mogą liczyć na równie dobre traktowanie. Ponadto, daje możliwość naszym ambitnym, skorumpowanym, czy też omamionym obywatelom, do działań na rzecz wybranego sojusznika, aby bezwstydnie zdradzali, czy poświęcali interes narodowy własnego państwa – nieraz nawet z aprobatą publiczną, która powstaje z cnotliwych skłonności, aby być wiernym zobowiązaniom, opinii publicznej, dobru publicznemu – a tak naprawdę stanowi to podstawę dla niemądrych kompromisów na rzecz ambicji, korupcji oraz zaślepienia. Jako sposoby obcego wpływu dla oświeconego patrioty, są zgoła alarmujące. Ileż okazji dają krajowym frakcjom do uwodzenia, okłamywania obywateli, mamienia, czy manipulowania instytucjami państwowymi. Wszelkie tego typu powiązania małego, słabego narodu wobec wielkiego, potężnego, skazują go na trwanie w roli satelity wielkich państw.

Zobacz także: The National Interest: Ameryce nie jest potrzebny Fort Trump

Chciałoby się powiedzieć: nic dodać, nic ująć, oto obecny stan relacji polsko-amerykańskich, w sposób profetyczny i z wielką precyzją opisany przez Jerzego Waszyngtona.

Prof. Bieleń celnie opisał objawy takiego stanu rzeczy: Proamerykańskość polskich elit politycznych stała się ‚kamieniem węgielnym’ polityki zagranicznej RP. Bezkrytyczny proamerykanizm rządzących prowadzi jednak do zniszczenia tego, co w polityce najcenniejsze – własnego zdania i własnej podmiotowości. Zanikła przede wszystkim debata na temat pola wyboru i manewru między rozmaitymi koncepcjami zaspokajania własnych potrzeb i interesów.

Zobacz także: Prof. Hahn dla portalu Kresy.pl: Polska musi znaleźć pokojowe wyjście zanim będzie za późno

Niestety, wczorajsze wpisy na Twitterze prezydenta i premiera jedynie potwierdzają, iż daleko nam jeszcze do odzyskania tego „co w polityce najcenniejsze – własnego zdania i własnej podmiotowości”.

Michał Krupa

Merkel: państwa narodowe powinny być gotowe do przekazania części swojej suwerenności

Francuski parlament przyjął kontrowersyjną ustawę zwalczającą “fake newsy”