871 W poszukiwaniu definicji tzw. anty-semityzmu, który jak tzw. semityzm, czy rasa ludzka przecież ofitzjalnie nie istnieją

This T and O map, from the first printed version of Isidore of Seville‚s Etymologiae, identifies the three known continents as populated by descendants of Sem (Shem), Iafeth (Japheth) and Cham (Ham).

https://en.wikipedia.org/wiki/Semitic_people

Semites, Semitic people or Semitic cultures (from the biblical „Shem„, Hebrew: שם‎) was a term for an ethnic, cultural or racial group who speak or spoke the Semitic languages.^[2][3][4][5]

First used in the 1770s by members of the Göttingen School of History, the terminology was derived from Shem, one of the three sons of Noah in the Book of Genesis,^[6] together with the parallel terms Hamites and Japhetites. The terminology is now largely obsolete outside linguistics.^[7][8][9] However, in archaeology, the term is sometimes used informally as „a kind of shorthand” for ancient Semitic-speaking peoples.^[9] (…) Objections to the usage of the term, such as the obsolete nature of the term „Semitic” as a racial term and the exclusion of discrimination against non-Jewish Semitic peoples, have been raised since at least the 1930s.^[20][21]

Zastrzeżenia co do używania tego terminu, takie jak nieaktualny charakter terminu „semicki” jako terminu rasowego i wykluczenie dyskryminacji nieżydowskich narodów semickich, zostały podniesione co najmniej od lat 30.

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludy_semickie

Ludy semickie lub Semici (od imienia biblijnego Sema) – umowna nazwa grupy ludów posługujących się językami należącymi do rodziny języków semickich. Termin został prawdopodobnie wprowadzony w roku 1781 przez niemieckiego filologa Augusta Schlözera^[1]. Współcześnie w nauce nie stosowany^[2].

…..

https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/Semici;3973860.html

Semici, ludy semickie, termin wywodzący się z językoznawstwa (języki semickie), niemający konotacji etnicznych, używany na określenie ludów zamieszkujących staroż. Bliski Wschód (Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i in.), wprowadzony w XVIII w., obecnie w nauce zarzucony; nawiązuje do Sema, jednego z potomków Noego.

…..

https://sjp.pl/semityzm

1. w językoznawstwie: wyraz zapożyczony z języków semickich;
2. rzadko: ogół poglądów, w ramach których aprobuje się obecność, kulturę itp. narodu żydowskiego

~gosc # 2008-06-01
Bzdura. Kultura żydowska? Nieprawda, pochodzenie semickie maja również arabowie. Gdzie u arabów kultura żydowska?

~gosc # 2008-12-02
jasne. żydzi stanowią zaledwie 6% populacji narodów zaliczanych do semitów, a zawładneli słowem „antysemityzm” wyłącznie mając na myśli siebie samych. ale mnie to już nie dziwi. kto ma taką biblię i takiego boga jak oni, to nie może inaczej…

~gosc # 2016-05-13
Trudno to pojąć. Jednym tchem wobec Polaków: rasiści, antysemici, ksenofoby. 1 i 2 OK, ale jak może istnieć „antysemityzm” jeżeli nie ma semitów. Żaden Żyd nie powie o sobie „jestem semitą”. A Arab na takie pytanie poderżnie ci gardło. W tym tekscie podkreslają mi czerwono słowo „semita”. Bo semitów nie ma. Jest obszerna grupa języków semickich. Więc Polacy nie pozwólcie aby wam robiono wodę z mózgów.0

~gosc # 2010-04-06
Nie piszcie proszę was bzdur (jak wyżej). Żydzi to dobry naród, tylko ludzie (nie wymieniając nazwisk i imion) się na nich uwzięli bez powodu. Mi żadni żydzi nic nie przeszkadzają i nie widzę w nich niczego złego! I nie kierujmy się rasizmem, bo każdy ma prawo być jaki chce, chyba że zakłoca godność innych i robi coś niezgodnego z wszelkimi normami. Uhhh… ale wypracowanie mi sie pisnęło 🙂

~gosc # 2010-04-06
Jakich bzdur? Arabowie to przecież też Semici.

~gosc # 2010-05-14
„Nie piszcie proszę was bzdur…”? Żydzi to dobry naród? Może i tak, ale elity ma podłe i to nie ci „ludzie, których nazwisk nie wymienisz” się na nich uwzięli BEZ POWODU, tylko Żydzi a czasem i żydzi(celowe rozróżnienie) są znani i nielubiani na całym Świecie właśnie z powodu swoich tzw. elit! Tak już jest, że np. Polacy to cwaniacy, dodatkowo wszędzie i dużo piją, a jak popiją to i wariują. Taka szalona „kultura słowiańska”. Żydzi też mają takie przypadłości w swojej kulturze- duże zdolności do zarabiania na cudzej niewiedzy i krzywdzie, często niezgodnie z prawem (to Oni wprowadzili w średniowiecznej Polsce system pożyczek lichwiarskich), potrafią kłamać prosto w oczy bez mrugnięcia okiem(najlepsi prawnicy to Żydzi)no i do tej pory uważają się za „Naród Wybrany” spośród reszty ziemskiego motłochu- i za te w.w. cechy właśnie ich się nie lubi…

~gosc # 2011-07-18
czy to prawda że dla żyda goj to zwierzę i można go wg. talmudu oszukać, okraść, zabić bez grzechu

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Semityzmy

Semityzmy – biblizmy bezpośrednio odnoszące się do realiów życiowych i kulturowych czasów, w których osadzone są teksty biblijne. Są to funkcjonujące w polszczyźnie wyrazy oznaczające wyłącznie przedmioty, miejsca, zwyczaje z opisywanego w Biblii okresu. Wiele semityzmów pochodzi z języka hebrajskiego. Semityzmami są na przykład wyrazy Jahwe i rabbi.

…..

https://en.wikipedia.org/wiki/Semitism_(linguistics)

Semitism (linguistics)

In paleolinguistics, a Semitism is a grammatical or syntactical behaviour in a language which reveals that the influence of a Semitic language is present. The most common example is the influence of Aramaic on some texts written in Jewish Koine Greek.^[1]

References

1. ^ Jonathan T. Pennington Heaven and Earth in the Gospel of Matthew – Page 105 – 2007 „This nuanced difference between a “Semitic enhancement” and a “Semitism” enables us to reconsider whether an apparent linguistic anomaly in Greek (such as plural) is truly a „Semitism” and not merely an „enhancement”.

…..

https://pl.wiktionary.org/wiki/Semita

Semita (język polski)

wymowa:

IPA: [sɛ̃ˈmʲita], AS: [sẽmʹita], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. członek jednego ze spokrewnionych etnicznie ludów zamieszkujących Azję południowo–zachodnią (Bliski Wschód) i północną Afrykę, tj. Arabów,  Aramejczyków, Babilończyków, Kartagińczyków, Etiopczyków, Hebrajczyków i Fenicjan

odmiana:

(1.1)^[1]

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Semita	Semici
dopełniacz	Semity	Semitów
celownik	Semicie	Semitom
biernik	Semitę	Semitów
narzędnik	Semitą	Semitami
miejscownik	Semicie	Semitach
wołacz	Semito	Semici

przykłady:

(1.1) Żydzi i Arabowie to Semici.

wyrazy pokrewne:

rzecz. semickość ż

forma żeńska Semitka ż

przym. semicki

etymologia:

łac. sémite^[1]

uwagi:

(1.1) zob. też ludy semickie w Wikipedii

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Semite, rzad. Shemite
• arabski: (1.1) سامي
• francuski: (1.1) Sémite m ż
• hebrajski: (1.1) שמי m
• hiszpański: (1.1) semita m ż
• interlingua: (1.1) semita
• niemiecki: (1.1) Semit m
• włoski: (1.1) semita

źródła:

1. ↑ ^{Skocz do:1,0 1,1}  Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.

…..

https://en.wiktionary.org/wiki/Semita

Semita

Czech

Etymology

Hebrew שם‎

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈsɛmɪta]
• Rhymes: -ɪta

Noun

Semita m

1. Semite (member of any of a number of peoples of ancient southwestern Asia and East Africa such as the Akkadians, Assyrians, Arameans, Phoenicians, Canaanites, Hebrews, Arabs and Aksumites)
2. Jew

Related terms

• antisemita
• antisemitismus
• antisemitský
• semitolog
• semitologický
• semitologie
• semitský

Further reading

• Semita in Příruční slovník jazyka českého, 1935–1957
• Semita in Slovník spisovného jazyka českého, 1960–1971, 1989

…..

https://en.wiktionary.org/wiki/antisemita

antisemita

Czech

Noun

antisemita m

1. anti-Semite

Related terms

• See Semita
• antisemitský
• antisemitismus

Further reading

• antisemita in Příruční slovník jazyka českého, 1935–1957
• antisemita in Slovník spisovného jazyka českého, 1960–1971, 1989

---

Italian

Etymology

From anti- +‎ semita.

Adjective

antisemita (feminine singular antisemita, masculine plural antisemiti, feminine plural antisemite)

1. anti-Semitic

Synonyms

• antisemitico

Noun

antisemita m (plural antisemiti) antisemita f (plural antisemite)

1. anti-Semite

Related terms

• antisemitismo

Anagrams

• amnistiate

---

Slovak

Etymology

From anti- +‎ Semita.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈantisɛmita/

Noun

antisemita m (genitive singular antisemitu, nominative plural antisemiti, genitive plural antisemitov, declension pattern of chlap)

1. anti-Semite

Declension

Declension of antisemita

	singular	plural
nominative	antisemita	antisemiti
genitive	antisemitu	antisemitov
dative	antisemitovi	antisemitom
accusative	antisemitu	antisemitov
locative	antisemitovi	antisemitoch
instrumental	antisemitom	antisemitmi

Derived terms

• antisemitizmus m
• antisemitský

Related terms

• antisemitka f
• Semita m
• Semitka f

Further reading

• antisemita in Slovak dictionaries at korpus.sk

---

Spanish

Etymology

From anti- +‎ semita.

Adjective

antisemita (plural antisemitas)

1. anti-Semitic

Noun

antisemita m, f (plural antisemitas)

1. anti-Semite

…..

http://pomazancowy.blogspot.com/2015/01/kto-jest-semita.html

sobota, 24 stycznia 2015

Kto jest Semitą?

„…samych siebie nazywają Żydami, a nie są nimi, lecz synagogą szatana.”
Objawienie 2:9 BT

Wczasach, gdy nazwanie kogoś antysemitą jest równie silnym argumentem, jak uderzenie siekierą w głowę warto zastanowić się, kto jest tym słynnym Semitą. Z Wikipedii dowiadujemy się, że to ktoś wywodzący się od Sema jednego z synów Noego. Ponieważ Noe miał tylko trzech synów, więc 1/3 świata powinna być Semitami. To bardzo dużo. Jeśli więc zawęzimy Semitów tylko do jednego narodu i to w dodatku tylko kilkunastomilionowego to musielibyśmy uznać, że Bóg wyjątkowo nie pobłogosławił Semowi a przecież Pismo Święte mówi coś odwrotnego.

Więc już na tym etapie widzimy, że coś z tymi semitami jest nie tak jak powszechnie się uważa. Wikipedia to bardzo niepewne źródło, czego dowodem jest twierdzenie, że Kananejczycy też byli semitami. Dlaczego jest to dziwne? Ponieważ Kananejczycy nie byli potomkami Sema tylko jego brata Chama. Zaliczanie ich do Semitów tłumaczy się tym, że posługiwali się wspólnym dla Semitów językiem. To znaczy, że druga definicja wyjaśniająca, kim są Semici zakłada, że są to ci, co posługują się językiem semickim. Jedna definicja przeczy drugiej, ale w obu znajdują się hebrajczycy, których znamy pod nazwą Izraelici. Skoro, więc Semitami byli potomkowie Sema plus ci, co mówili językiem Semickim to musimy uznać ze semitów na ziemi jest więcej niż innych potomków Noego.

Nazywanie Semitami tylko narodu żydowskiego wydaje się być nieuzasadnione a nawet mylące. Nawet, jeśli Żydzi są semitami, co wcale nie jest pewne, to zawężanie tego słowa tylko do nich jest w najlepszym razie dezinformacją a w najgorszym zaborczym przywłaszczeniem. Czy więc Żydzi są Semitami? Ci z nich, którzy wywodzą się od Abrahama z pewnością są semitami, ale ci, co nie wywodzą się od Abrahama ani tym bardziej od Jakuba (Izraelity) prawdopodobnie nie są Semitami to znaczy, że nawet mogą nie wywodzić się od Sema. Jak to możliwe?

Żydzi mają problem z określeniem, kto jest Żydem? Jest to problem, którego nikt nie potrafi rozstrzygnąć i czasem jakiś Żyd przyzna się do tego. Na przykład jeden z najbardziej znanych żydowskich polityków, profesor nauk politycznych, przewodniczący Knesetu (1992–1996) i ambasador Izraela w Polsce (2001–2003), Szewach Weiss często przyznaje, że jest problem ustalić, kto jest żydem. Ponieważ żydzi w pewnym okresie za swoich uważali każdego prozelitę (nawróconego), więc są żydzi całkowicie ciemnoskórzy, którzy nawet nie są „piątą wodą po kisieli” w stosunku do prawdziwych potomków Jakuba. A przecież są też prozelici o białej skórze, których nikt nie posądza o to, że są przyszywanymi Izraelczykami i mogą być na przykład potomkami przeklętego Chama.

Są też całe plemiona niepochodzące od Jakuba takie jak Edomici, którzy wmieszali się (125 r. przed Chr.) w naród izraelski jeszcze przed przyjściem Mesjasza na ziemię. Oni stanowią większość z żydów sefaradyjskich. Jest też słynne plemię chazarskie (żydzi aszkenazyjscy), które nie ma żadnych powiązań genetycznych z Jakubem a stanowi dziś ponad 80% ludzi przyznających się do pochodzenia żydowskiego. Oni stanowią większość dzisiejszego żydostwa, dlatego wygląd przeciętnego Żyda w ogóle nie kojarzy się z Semitami.

Przeciętny Semita dziś to Arab. Z tych powodów nazywanie kogoś antysemitą, dlatego że nie lubi żydów jest, co najmniej naiwne żeby nie powiedzieć bardziej dosadnie głupie. Śmiem twierdzić, że jest wręcz odwrotnie to żydzi są największymi na świecie antysemitami, piszę o tym w temacie „Żydzi są największymi antysemitami na świecie.„.

„Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi szatana, spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Żydami – a nie są nimi, lecz kłamią. Oto sprawię, iż przyjdą i padną na twarz do twych stóp, a poznają, że Ja cię umiłowałem.” Objawienie 3:9 BT
________________________
krzysztof sługa pomazańcowy

Instruktor
a co na to genetyka? kiedyś, gdzieś czytałem, że nie ma większych różnic genetycznych pomiędzy Żydami i Arabami, Czesi bardziej genetycznie są podobni do Niemców niż Polaków, a do nas najbardiej podobny garnitur chromosomowy mają Białorusini

krzysztof pomazańcowy
„Amerykańscy naukowcy dowiedli że amerykańscy naukowcy nigdy się nie mylą”. Nauka niestety nie jest godna zaufania. Wyniki można sobie zamówić jeśli posiada się odpowiednią ilość pieniędzy. Faktycznie wszyscy możemy o tym czytać ale ja nigdy nie widziałem takich badań i nie mogłem sprawdzić ich metodologi przeprowadzenia. Ciekawe jednak że bez trudu można kupić książki napisane przez żydowskich profesorów historii którzy twierdzą że naród żydowski został wymyślony na potrzeby powstania państwa żydowskiego, a co za tym idzie przywłaszczenia sobie dziedzictwa starożytnego Izraela. Nie brakuje tez dowodów i naocznych świadków prześladowania w „Izraelu” żydów sefardyjskich z których większość faktycznie to są semici. Nazywają ich tam „czarnuchami”. Polecam kolejny wpis jest tam więcej informacji.

Anonimowy
warto przeczytać.
http://wolna-polska.pl/chazarowie-korzenie-wspolczesnego-zydostwa-film/sami-zydzi-przyznaja-ze-nie-sa-potomkami-starozytnych-izraelitow

Aleksandra Sobolewska
Proszę o,info od kiedy Żydzi uznają swe pochodzenie ,,po matce,,?kiedy to wprowadzili? I tez często, tego nie uznają o czy mówi ksiądz profesor Chrostowski,

Janek Wiśniewski
Sprawa bycia Żydem to nie kwestia fizycznych genów ale kwestia ducha bo żydem jest się z ducha a nie z ciała . Rz 2:28 lub „Nie jest bowiem Żydem ten, kto jest nim na zewnątrz, ani nie jest obrzezanym ten, kto jest obrzezany na zewnątrz, w swym ciele.”

Rz 2:29 lub „Prawdziwym Żydem jest ten, kto jest nim wewnątrz, prawdziwym zaś obrzezaniem jest to, które się dokonuje w sercu, obrzezanie duchowe a nie według litery. I taki to otrzymuje pochwałę nie od ludzi ale od Boga.” Semitami są oczywiście wszyscy pochodzący fizyczne [genetycznie] od Sema . I prawda jest taka że największymi antysemitami na świecie są tak zwani Żydzi którzy nimi nie są a są to ci co nie uznali Jezusa za swojego Mesjasza , Króla. Żydostwa nie dziedziczy się ani po ojcu ani po matce .Ojciec mógł być żydem a syn już nie i tak samo ojciec nie był żydem a syn już mógł być żydem dowodzi tego historia królów Izraela !!Bo żydem jest ten co idzie za Bogiem Żydem .Żydami starego przymierza byli np. apostołowie i oni po uwierzeniu w Jezusa dalej buli żydami tak zwanymi żydami duchowymi bo stare przymierze było fizyczne a nowe jest duchowe i jak było w starym przymierzu obrzezani fizyczne tak w nowym jest obrzezanie duchowe a następuje ono w chwili kiedy uznajemy Jezusa za swojego Mesjasza i Króla . Tym samym nowe przymierza dało możliwość poganom „goim” po przez duchowe obrzezania dołączenie do narodu wybranego to są drugie owce o których mówił Jezus.

…..

https://pl.wiktionary.org/wiki/antysemityzm#pl

antysemityzm (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌãntɨsɛ̃ˈmʲitɨsm̥], AS: [ãntysẽmʹitysm̦], zjawiska fonetyczne: zmięk.• wygł.• nazal.• akc. pob. wymowa ^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) nienawiść, uprzedzenie i wrogość wobec narodu żydowskiego, związana z nietolerancją i rasizmem^[1]; zob. też antysemityzm w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	antysemityzm
dopełniacz	antysemityzmu
celownik	antysemityzmowi
biernik	antysemityzm
narzędnik	antysemityzmem
miejscownik	antysemityzmie[2]
wołacz	antysemityzmie[2]

synonimy:

(1.1) pot. żydożerstwo

antonimy:

(1.1) filosemityzm

hiperonimy:

(1.1) ksenofobia, nietolerancja

wyrazy pokrewne:

rzecz. antysemita m, antysemitka ż

przym. antysemicki

przysł. antysemicko

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) anti-Semitism, antisemitism
• baskijski: (1.1) antisemitismo
• białoruski: (1.1) антысемітызм m
• białoruski (taraszkiewica): (1.1) антысэмітызм m
• czeski: (1.1) antisemitismus m
• francuski: (1.1) antisémitisme m
• hiszpański: (1.1) antisemitismo m
• interlingua: (1.1) antisemitismo
• jidysz: (1.1) שׂינאת־ישׂראל ż
• niemiecki: (1.1) Antisemitismus m
• nowogrecki: (1.1) αντισημιτισμός m
• rosyjski: (1.1) антисемитизм m
• slovio: (1.1) protisemitizm (протисемитизм)
• słowacki: (1.1) antisemitizmus m
• szwedzki: (1.1) antisemitism w
• ukraiński: (1.1) антисемітизм m
• węgierski: (1.1) antiszemitizmus
• włoski: (1.1) antisemitismo

źródła:

1. ↑ Hasło antysemityzm w: SJP.pl.
2. ↑ ^{Skocz do:2,0 2,1} Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.

…..

https://pl.wikipedia.org/wiki/Antysemityzm

Antysemityzm – postawa wyrażająca dyskryminację, uprzedzenie, niechęć i wrogość w stosunku do Żydów oraz osób pochodzenia żydowskiego, postrzeganych jako grupa religijna, etniczna lub rasowa, argumentowana powodami religijnymi, gospodarczymi lub politycznymi. Zwana także żydożerstwem, jest przeciwieństwem filosemityzmu^[1]. Ekstremalny antysemityzm głosiła ideologia niemieckiego nazizmu, doprowadzając do próby wyniszczenia narodu żydowskiego w okupowanej Europie^[2][3][4][5].

Pojęcie antysemityzmu

Wbrew nazwie, która mogłaby wskazywać uprzedzenie do wszystkich ludzi pochodzenia semickiego, antysemityzm używany jest wyłącznie jako określenie wrogości do Żydów. Terminu „antysemityzm” we współczesnym znaczeniu po raz pierwszy użył niemiecki dziennikarz Wilhelm Marr^[6] w 1879 w broszurze zatytułowanej „Zwycięstwo żydostwa nad germanizmem” (niem. Der Sieg des Judentums über das Germanentum), agitującej na rzecz partii politycznej „Liga Antysemicka”^[7].

(…)

Antyjudaizm w nowożytności

Reformacja i kontrreformacja nie przyniosła wielkiej poprawy położenia Żydów. Marcin Luter początkowo miał nadzieję na ich nawrócenie, ale niespełnienie tego marzenia sprawiło, że podtrzymał wszelkie dotychczasowe oskarżenia i żądał zamknięcia wszystkich synagog i szkół żydowskich oraz zakazu nabożeństw pod karą śmierci. Nie przeszkodziło to w doszukiwaniu się w protestantyzmieżydowskich wpływów, gdyż wierzono, że Żydzi sprzyjają szerzeniu się herezji. Wywołało to nową falę prześladowań: papież Paweł IV przywrócił wiele średniowiecznych postanowień, ograniczających prawa Żydów, nakazujące im noszenie wyróżnionych strojów itp. Zarządzenia te obowiązywały w Państwie Kościelnym aż do XIX wieku. Żydów obwiniano później także o inspirowanie masonerii i antyklerykalizmu, w następnie – doktryn liberalnych i socjalistycznych.

Fala konwersji, która następowała w wyniku prześladowań, często była motywowana chęcią zachowania życia i majątku; konwertyci (zwani marrani) nierzadko praktykowali judaizm w ukryciu. Spowodowało to podejrzliwość wobec nich oraz prawa wymierzone w „nowych chrześcijan”, które przybrały de facto rasowy charakter. Potomków Żydów nie przyjmowano do stanu kapłańskiego i zgromadzeń zakonnych oraz poddawano kontroli inkwizycji. Szczególnie aktywnie tropiła „kryptojudaizm” inkwizycja hiszpańska, która prowadziła rejestry konwertytów i ich potomków i chętnie wszczynała procesy na podstawie donosów dotyczących np. podejrzanego unikania wieprzowiny. Portugalscy konwertyci zamieszkujący Lizbonę padli w kwietniu 1506 roku ofiarą krwawego pogromu. Od 1536 roku tamtejsi „nowi chrześcijanie” byli natomiast represjonowani przez inkwizycję.

Katolicki, protestancki, a także prawosławny antyjudaizm często w XIX i XX wieku usprawiedliwiał postawy antysemickie i był podłożem antysemityzmu politycznego (Action Française we Francji, Christlichsoziale Partei w Austrii, Czarna Sotnia w Rosji, narodowa demokracja w Polsce). Niemieccy duchowni, zarówno protestanccy, jak i katoliccy, dystansując się od rasistowskiego antysemityzmu nazistów, nie wystąpili publicznie w obronie Żydów w okresie Holocaustu.

W czasie wojny domowej w Rosji (1917-1922) wśród przeciwników leninizmu pojawił się stereotyp Żyda-komunisty^[27]. W latach 20. XX wieku stereotyp żydokomuny zyskał popularność w innych państwach i stał się istotnym elementem ideologii nazistowskiej gdzie nazywany był jako Jüdischer Bolschewismus, czyli żydowski bolszewizm^[28].

Obecnie antyjudaizm w teologii i tolerowanie antysemityzmu są przez przeważającą większość kościołów chrześcijańskich uważane za niezgodne z duchem chrześcijaństwa. Duże znaczenie dla katolików miała deklaracja Nostra Aetate ogłoszona na Soborze watykańskim II (1965), która orzekła, że lud Nowego Testamentu zespolony jest duchowo z plemieniem Abrahama, odrzuciła odpowiedzialność wszystkich Żydów, a szczególnie współczesnych Żydów za śmierć Chrystusa, zabrania przedstawiać Żydów jako odrzuconych ani jako przeklętych przez Boga, rzekomo na podstawie Pisma Świętego oraz potępiła przejawy antysemityzmu, które kiedykolwiek i przez kogokolwiek kierowane były przeciw Żydom. Przeciwko objawom antysemityzmu wypowiedział się papież Jan Paweł II w swoim przemówieniu w Synagodze Większej w Rzymie w dniu 13 kwietnia 1986^[29].

…..

https://sjp.pl/antyjudaizm

antyjudaizm

wrogie nastawienie wobec Żydów, mające źródło w błędnej interpretacji Nowego Testamentu

…..

http://www.portalcel.pl/antyjudaizm-antysemityzm-antysyjonizm-ewolucja-nienawisci/

Antyjudaizm, antysemityzm, antysyjonizm – ewolucja nienawiści

Tekst: Adam Nawrocki

Nienawiść i wrogość w stosunków do Żydów jako narodu, grupy etnicznej, wspólnoty religijnej czy społeczności opiera się na wielowiekowej tradycji utkanej ze stereotypów, legend i pokoleniowo przekazywanych fantazmatów. Myli się ten, kto owych korzeni doszukiwać się będzie w czasach nowożytnych. Są one znacznie głębsze, sięgające momentu, kiedy pokolenia wywodzące się od Abrahama zaczęto postrzegać, jako wspólnotę etniczną.

Niezależnie, jakich terminów użyjemy do określenia owej wrogości w praktyce oznaczać będą to samo. Z drugiej strony, być może warto prześledzić ewolucję tych pojęć w kontekście historycznym.

Antyjudaizm i Antysemityzm to terminy, których znaczenie wciąż nie jest jednoznaczne. Nad zdefiniowaniem tych pojęć nieustająco trwają burzliwe spory badaczy, teologów i historyków.

Zasadniczy problem tkwi w tym, że idea nowoczesnego antysemityzmu nosi na sobie piętno sześciu milionów ofiar Shoah. Antysemityzm kojarzony jest z ideologią, która stanęła u podstaw Holocaustu. Od określania tym terminem polityki prowadzonej przez Watykan w stosunku do Żydów odcina się do dziś wielu katolickich ideologów.
Najczęściej stosunek Kościoła do Żydów określano terminem antyjudaizmu, który w teorii wyrażał różnice teologiczne, nie odnosząc się do aspektu rasy. Jest to jednak podejście z gruntu niewłaściwe, gdyż we wrogim nastawieniu do judaizmu od początku tkwiła, głęboko zakorzeniona teoria krwi. Widać to było już w czasach hiszpańskiej inkwizycji. Wobec żydowskich konwertytów używano argumentu czystości krwi, jako pretekstu wykluczenia ich ze społeczności chrześcijańskiej. Podobny los spotykał prozelitów, którym często nawet w kolejnych pokoleniach wytykano ich żydowskich przodków. Nie jest więc prawdą, że rasistowski wątek antyjudaizmu narodził się w późniejszych wiekach – był obecny już w pierwszych latach istnienia diaspory europejskiej.

Szymon Wiesenthal wywodził pochodzenie nazistowskiego rasizmu właśnie od inkwizycji w Hiszpanii. Jako dowód wskazywał serię XV-wiecznych rozporządzeń, które traktowały Żydów jako niższą rasę ludzi.  Za poparcie tej tezy – zdaniem Wiesenthala – może służyć wiele punktów wspólnych między wspomnianymi rozporządzeniami inkwizycji, a nazistowskimi „ustawami norymberskimi”.

Z punktu widzenia narastającej przez stulecia antyżydowskiej fobii nie ma większego znaczenia, jakiego terminu użyjemy – antysemityzm czy antyjudaizm. Oba terminy noszą w sobie sporą dozę umowności i są nieprecyzyjne. Sławomir Buryła –specjalizujący się w zagadnieniach związanych z Holokaustem – obydwa terminy definiuje jedynie jako postulaty intelektualne ułatwiające identyfikację tych zjawisk, a nie jako faktyczny opis zjawisk społecznych.

Antyjudaizm, jak już wspomniałem nie określał wyłącznie aspektów religijnych i teologicznych, choć od czasów św. Augustyna kościół oficjalnie nie akcentował aspektu rasy. Antysemityzm, zaś odnosi się do rasy, obejmując wszystkie ludy wywodzące się od Sema, a więc również Arabów. Nikt jednak nigdy nie użył tego terminu w odniesieniu do innego narodu niż Żydzi.

Samo pojęcie antysemityzmu sformułował niemiecki dziennikarz Wilhelm Marr dopiero w 1879 roku, umownie zastępując do tej pory używane określenie „Judenhass” – nienawiść do Żydów.

Wzajemne oddziaływanie antyjudaizmu i antysemityzmu można określić również jako stopniowe zacieranie granic między tymi zjawiskami, widoczne szczególnie w kulturze ludowej. Zacieranie się różnic pomiędzy teologicznie pojmowanym antyjudaizmem a laickim antysemityzmem  stworzyło nierozerwalny konglomerat.

Hannah Arendt określiła antysemityzm tworem XX wieku, który poprzedzały jedynie jego wcześniejsze formy. Wielu badaczy uważa jednak, że jest on skutkiem transformacji pomiędzy religijnym antyjudaizmem a nowożytnym antysemityzmem, samą jego istotę pozostawiając niezmienioną.

Ewolucję antyżydowskiej doktryny Kościoła scharakteryzował Joshua Trachtenberg  – amerykański historyk badający średniowieczne źródła antysemityzmu. Pisze on, że kościół we wczesnym okresie utrwalania swej pozycji posuwał się do różnych metod dyskredytujących judaizm – od piętnowania judaizmu jako wiary schyłkowej, a samych Żydów jako morderców syna Bożego do antydatowania pojawienia się kościoła na sam początek historii Abrahama, podkreślając jego rolę Ojca wielu narodów. Tym samym kościół ustalił chrześcijański stosunek do Żydów, zdemaskowanych, jako samozwańczych pretendentów do wybraństwa, które im się nie należało. Samą zaś naturę żydowską określając jako zdradziecką i sprzedajną, uzasadniającą kierowaną ku nim wrogość „za to samo odium generis humani (łac. „nienawiść do ludzkości”), którego piętno tak niedawno jeszcze dźwigała społeczność chrześcijańska, sama podobnie oczerniana przez pogan”.

Żydzi zaczęli też służyć władcom i książętom za kozły ofiarne i sprawców wszelkich nieszczęść i plag. Antyżydowskie fobie, które w pierwszym tysiącleciu miały czysto teologiczny charakter zaczęły w tym czasie przybierać formę ludowej, praktycznej wrogości wobec obcych, szczególnie wobec Żydów. Judeofobia miała już wówczas podłoże ekonomiczne i społeczne, zaś motywy teologiczne pozostały jedynie wygodnym pretekstem do szerzenia nienawiści w stosunku do innowierców. Epidemia dżumy, która opanowała Europę w XIV wieku i spowodowała śmierć milionów ludzi, została przypisana Żydom, zatruwającym studnie należące do chrześcijan. To i podobne zdarzenia stały się przyczyną masowych mordów i pogromów dokonywanych na ludności żydowskiej.

Ten stan przetrwał w mentalności Europejczyków przez wieki, osiągając swoje apogeum w czasie Holokaustu. Współcześnie nienawiść do Żydów przybiera formy bardziej intelektualne i zakamuflowana jest pod pozornie nową retoryką.

Ewolucja terminologii od antyjudaizmu poprzez antysemityzm obrała kolejną postać – antysyjonizm.

Antysyjonizm, pierwotnie stanowił żydowską opozycję w stosunku do nacjonalistycznej idei państwa Izrael. Postawę taką reprezentowały głównie ugrupowania ortodoksyjne, asymilacyjne oraz BUND [1]. Obecnie antysyjonizm wyraża z jednej strony fundamentalną krytykę państwa izraelskiego i szeroko kontestowaną politykę jego władz. Z drugiej jednak strony stał się eufemistycznym określeniem antysemityzmu, od którego w rzeczywistości niczym się nie różni.

Antysyjonistyczne hasła na trwałe zakorzeniły się w języku politycznym po wybuchu wojny sześciodniowej w 1967 roku, na Bliskim Wschodzie. Prosowiecka propaganda zaadoptowała ten termin pozornie dla wyrażenia swojej krytyki wobec obronnych działań militarnych Izraela. W rzeczywistości jednak machina propagandowa i administracyjna została skierowana przeciwko własnym obywatelom pochodzenia semickiego. Masową formę antyżydowskiej psychozy przybrały w Polsce wydarzenia Marca 1968 roku, doprowadzając do exodusu 13 tysięcy obywateli polskich „wyznania mojżeszowego”.

Współcześnie, w dobie postępującej laicyzacji zjednoczonej Europy i widma islamizacji państw starego kontynentu (Francja, Niemcy)  krytyka Erec Israel opiera się na podobnej argumentacji, niezależnie, czy wypływa z ust islamskich fundamentalistów, czy europejskich komentatorów bliskowschodnich wydarzeń. Największy problem tkwi w tym, że nie tylko (co oczywiste) świat muzułmański, lecz również cywilizacja chrześcijańska kieruje się coraz częściej antysyjonistyczną filozofią.

W Biblii czytamy o obietnicy danej Abramowi przez Boga, ale jednocześnie fragment ten zawiera przestrogę skierowaną dla prześladowców Jego ludu: „Pan rzekł do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię, bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył.” (Ks. Rodzaju 12:1-3, BT).

Ostatnie zdanie szczególnie powinni wziąć sobie do serca ci chrześcijanie, którzy często bezrefleksyjnie przyjmują antyizraelską optykę lansowaną przez mass media i polityków.

Bibliografia:
T. Segev, Szymon Wiesenthal Życie i legenda, Warszawa 2010.
S. Buryła, Antyjudaizm czy Antysemityzm?, Studia Judaica 7: 2004 nr 1(13).
M. Janion, Bohater, spisek, śmierć – wykłady żydowskie , Warszawa 2009.
J. Trachtenberg, Diabeł i Żydzi, Gdynia 1997.
Biblia Tysiąclecia, Pallottinum 2002.

---

[1] Utworzony w roku 1897 Algemajner Jidyszer Arbeter Bund in Rusland, Pojln un Lite, żydowska organizacja lewicowa, odrzucała tradycję religijną i syjonizm, wiążąc nadzieje z niepodległą Polską.

…..

http://www.jhi.pl/psj/antyjudaizm

antyjudaizm

zespół postaw i przekonań, których źródłem jest wrogość do judaizmu; ze względu na przenoszenie ich na wyznawców tej religii – uznawany jest, niezbyt precyzyjnie, za wcześniejszą fazę antysemityzmu. W rzeczywistości na powstawanie postaw antysemickich miał wpływ zarówno a., jak i czynnik konkurencji ekonomicznej oraz wynikające stąd konflikty. Początkowo konflikt kulturowo-religijny ze światem hellenistycznym i rzymskim, a następnie chrześcijańskim, zdominował sposób myślenia o Żydach jako o obcych, bądź wręcz wrogich reszcie ludzkości. W przypadku chrześcijaństwa – paradoksalnie, ze względu na wspólnotę źródeł oraz to, iż w pierwszych wiekach jego historii większość chrześcijan stanowili Żydzi – najgłębsze były religijne przyczyny konfliktu, wśród których kluczową rolę odgrywały: konflikt między pierwszymi chrześcijanami a żydowską ortodoksją, postrzegającą chrześcijan jako niebezpieczną dla judaizmu sektę; odrzucenie chrześcijaństwa przez większość Żydów, uznawane za przeciwstawienie się boskiemu imperatywowi; obarczenie wszystkich Żydów winą za bogobójstwo, tj. ukrzyżowanie Chrystusa; „konkurencja” o rolę „narodu wybranego” oraz o wyższość „prawa Nowego Testamentunad starotestamentowym” i rolę do odegrania w dziejach świata. Faktem jest, że przejawiana niemal od początku wrogość (także przez Ojców Kościoła) zaowocowała w okresie po zdobyciu przez chrześcijaństwo pozycji religii dominującej w cesarstwie rzymskim prawodawstwem, które – poprzez ograniczenia – zbudowało bariery między społecznością żydowską i chrześcijańską. Pogłębiły je postanowienia synodów, zalecające separację (już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa), aż po postanowienia soborów laterańskich. Wynikiem tych postaw były: liczne prześladowania Żydów, zamykanie ich w gettach, głęboko oddziałujące na mentalność chrześcijan oskarżenia o mordy rytualne i profanację hostii, wrogość wobec ksiąg stanowiących podstawę judaizmu rabinicznego, a zwłaszcza Talmudu (por. m.in.: Gemara; SZAS), organizowanie dysput religijnych, których celem było bardziej poniżenie judaizmu niż przekonywanie jego wyznawców do własnych racji, itp. W epoce nowożytnej a. nie stracił nic ze swojej siły, nadal stanowiąc podstawę niechęci do Żydów. Friedrich Delitzsch (1850-1922), jeden z twórców niemieckiej asyriologii wygłosił w 1902 serię wykładów (zebranych i opublikowanych w dziele Babel und Bibel, 1902-1905; nowe opracowanie 1921; wyd. pol. Babilon i Biblia, 1907), których główną tezą była daleko posunięta zależność prawa i religii starożytnych Izraelitów, a więc i Biblii, od kultury babilońskiej. Książka wywołała gorące dyskusje. Wnioski Delitzscha wynikały z postawy antysemickiej i dążenia do umniejszenia roli Żydów w stworzeniu monoteizmu i systemu etycznego, stanowiących jeden z najważniejszych fundamentów cywilizacji światowej. Po I wojnie światowej uczony ten przeszedł do otwartego ataku przeciw judaizmowi i Żydom, szczególnie w Die Grosse Täuschung: kritische Betrachtungen zu den alttestamentlichen Berichten usw. (t. 1-2, 1920-1921). Poglądami Delitzscha interesowali się również polscy nacjonaliści. W Polsce podobne znaczenie miała dyskusja nad tezami książki Tadeusza Zielińskiego Hellenizm a judaizm (1927), w której m.in. wzięli udział M. Mieses i E. Stein. Antyjudaistyczne przekonania nieobce były przedstawicielom kleru katolickiego. W Polsce w okresie międzywojennym najpełniej wyrażał je ks. S. Trzeciak. Choć już wcześniej w wypowiedziach papieży pojawiały się potępienia a. i antysemityzmu, pełniejsze podstawy dialogu z judaizmem stworzyły dopiero Deklaracja „Nostra aetate” Soboru Watykańskiego II z 28 X 1965, potwierdzona wizytą Jana Pawła II w Synagodze Większej w Rzymie (13 IV 1986), a w Polsce – List pasterski biskupów na niedzielę 20 I 1991. (Por. też: Ahaswerus; Jezus z Nazaretu; Judasz; Pro perfidis Judaeis; synagoga)

Autor hasła: Rafał Żebrowski