991 Grabowski, Engelking, Gross, Gowin, Maciejewski, wpolityce.pl, Partia Interesu Syjonistycznego, czyli zajadli polakożercy kontratakują

prof. Jan Grabowski / autor: Youtube

realista
Profesrol.

ZYDOWSKI ZWIAZEK WOJSKOWY
PRZEDSIEBIORSTWO HOLOKAUST W NATARCIU GRABOWSKIE ENDERKINGI LIBIONKI GROSY TO KLAMCY DLA MAMONY NAPISZA ANTYPOLSKIE BREDNIE

esejendiej
Panie Redaktorze opamiętaj się Pan jaki z niego „naukowiec”? nie wyszło facetowi przy Indianach więc połączył siły z tą Boni i grzeją temat firmy holokaust Słyszał Pan o Prof Ewie Kurek???

Waldek222@Waldek222
Panie Grabowski, każda ściśle merytoryczna dyskusja powinna rozpocząć się od zdefiniowania pojęć, które w tejże dyskusji będą używane. Proszę zatem zdefiniować stosowane przez Pana pojęcie „niezależny badacz holokaustu”. Dodatkowo należałoby dopytać co Pan rozumie pod słowem „niezależny”? Niezależny od kogo, niezależny od czego? Dopiero po określeniu (zdefiniowaniu) tych terminów może Pan wyrażać swoje opinie. Czy Pan jest „niezależnym badaczem holokaustu”? Wątpię. Jest Pan zależny np. od AFL, a zatrudnia Pana na pełny etat Przedsiębiorstwo Holocaust. Może ujawni Pan jakie jest Pana wynagrodzenie we wspomnianej firmie. Może poda Pan również jaka jest stawka za jedno kłamstwo, jedno oszczerstwo czy jedną inwektywę.

WK
W normalnych warunkach funkcjonowania środowiska naukowego użycie w tekście inwektyw powinno skutkować wszczęciem procedury dyscyplinarnej ale, niestety, nauka została zbombardowana przez Gowina.

Pan Cernik@Pan-Cernik
Ale gdzie tu jest niespodzianka ? To jest po prostu normalny żydowski sposób prowadzenia sporów – wrzaski, hucpa, obelgi, gadanie co ślina na język przyniesie, bez oglądania się na fakty. Taka „dialektyka” albo jak to się teraz modnie nazywa „prawda dynamiczna”. Jedynie pytanie zostaje jak to się ma do etyki pracownika naukowego finansowanego z budżetu Państwa ? Może bez Gowina będzie się dało przeprowadzić jakąś realną reformę uczelni – a nie pozorną, nakierowaną na betonowanie starych układów ?

madzia
Grabowski, Gersgorf, Gowin, Grodzki…..kto lub co jeszcze na G…?

stas
dlaczego ten śmiec obrazajacy POLSKE I POLAKÓW ,jest wpuszczany do Polski .A za kłamstwa i oszczerstwa nie sadzony

www
Pozwolę sobie jedynie zauważyć, że Grabowski, Engelking, Śpiewak, Gross, Leociak i inni to członkowie PAN!!!! Oni za nasze pieniądze „naukowo” czynią z Polaków zbrodniarzy gorszych od SSmanów!

https://wpolityce.pl/polityka/498130-kolejny-agresywny-atak-ze-strony-profesora-jana-grabowskiego

Dlaczego uniemożliwia normalną polemikę, a sięga po oszczerstwa? Inwektywy profesora Jana Grabowskiego

opublikowano: przedwczoraj

Choć polemika naukowa powinna być chlebem powszednim człowieka z tytułem profesorskim, ake w tym wypadku doszło do bezprecedensowej odpowiedzi na naukowy komentarz do książki „Dalej jest noc” pod redakcją prof. Jana Grabowskiego i prof. Barbary Engelking.

A przecież nic bardziej normalnego, że po publikacji książki Centrum Badań nad Zagładą Żydów z 2018 roku pojawią się jej recenzje, komentarze i głosy w dyskusji. Tymczasem po liczącej 73 strony publikacji doktora Tomasza Domańskiego pt. „Korekta obrazu”*, naukowej, polemicznej, rzeczowo analizującej źródła wykorzystane przez autorów „Dalej jest noc”, prof. Jan Grabowski odpowiedział bezprecedensowymi wyzwiskami wobec historyka, Instytutu Pamięci Narodowej, wicepremiera Glińskiego oraz państwa polskiego.

Prof. Grabowski o Domańskim i o instytucjach państwa polskiego

Na portalu jewish.pl prof. Grabowski atakuje Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za utworzenie Muzeum Getta Warszawskiego, w którym jest mowa m.in. o wzajemny wsparciu Polaków i Żydów w czasie niemieckiej okupacji. Historyk nazywa wicepremiera „odpowiedzialnym za zadziałania prowadzone przeciwko niezależnym intelektualistom”. Profesora Pawła Machcewicza nazywa niezależnym (dyrektor Muzeum II Wojny Światowej powołany w czasach rządów Donalda Tuska), a dra hab. Grzegorza Berendta nazywa „lojalnym i posłusznym przedstawicielem państwa”. Jednak szczególnie obraźliwy atak jest wymierzony właśnie w doktora Tomasza Domańskiego, który – zdaniem Grabowskiego – sprawia, że Muzeum Getta Warszawskiego „nie jest już normalnym muzeum”.

Naukowiec z Centrum Badań nad Zagładą Żydów nie podaje argumentów merytorycznych, naukowych, nie odnosi się do treści pracy Domańskiego, za to twierdzi, że jego tekst

został opracowany na podstawie różnych innych tekstów stworzonych przez komando kilku pracowników IPN wyznaczonych przez przełożonych do „przeciwdziałania zagrożeniu”.

Używanie określenia „komando” w ustach badacza Holokaustu ma kojarzyć się z niemiecką nazistowską praktyką organizowania specgrup pełniących funkcje organizacyjne… w obozach koncentracyjnych. Dlatego używane przez Grabowskiego słowa są, coraz mniej skrywanym, oszczerstwem wobec instytucji państwa, mówiącym że Polska jest krajem autorytarnym lub być może nawet totalitarnym krajem .

Grabowski twierdzi, że Polska jest państwem patologicznym, gdy pisze:

Polska nie jest już jednak normalnym krajem dla niezależnych badaczy Holokaustu.

a prace naukowe historyków polemizujących z Grabowskim nazywa:

częścią nacjonalistycznej ofensywy na temat historii Zagłady.

Już wiosną 2018 roku przewidywano, że dyskusja o książce będzie z trudna – autorzy niezwykle emocjonalnie podchodzą do tematu. Prof. Jan Grabowski jeszcze w lutym 2018 roku upierał się, że Polacy wymordowali 200 tysięcy Żydów, którzy mogli uratować się z Holokaustu i podpierał się w tych tezach autorytetem Szymona Datnera, pioniera badań nad Zagładą. Tymczasem sam Datner nigdy takich liczb nie podawał, nawet nie zbliżał się do podobnych tez, które podjął profesor Grabowski.

Dr Domański o pracy „Dalej jest noc”

Z opinią prof. Grabowskiego o doktorze Domańskim i Muzeum Getta Żydowskiego warto zestawić opinię Domańskiego o książce „Dalej jest noc”. Z jednej strony mamy agresywny atak pełen obraźliwych określeń, z drugiej – chłodną analizę naukową z argumentami, cytatami, podaniem źródeł.

Doktor Tomasz Domański opisał w swojej pracy błędne sformułowania, przemilczenia i nadinterpretacje źródeł przez autorów publikacji „Dalej jest noc”. Wskazuje na na przykład użycie przez autorów – odnośnie rzeczywistości II wojny światowej – określenia „administracja polsko-niemiecka”.

Ta pozornie błaha kwestia pokazuje kategorie myślenia autorów Wstępu, a więc co najmniej dwojga spośród wszystkich autorów książki. Nie wyjaśnili oni, co rozumieją pod takim pojęciem. Przy tym zdają się nie za bardzo dostrzegać, iż operowanie nim jest – delikatnie mówiąc – błędem rzeczowym.

-pisze Domański.

Historyk zauważa, że to rozmycie granicy między okupantem (Rzesza niemiecka) a okupowanym (polskie społeczeństwo, włączając w to także Żydów) daje czytelnikowi odczuć, że Polacy wręcz instytucjonalnie odpowiadają za Holokaust.

takie ujęcia korespondują m.in. z mocno eksponowanym prezentowaniem „granatowej” policji jako po prostu polskiej policji (tak jakby była formacją powołaną w ramach struktur państwa polskiego, a nie Rzeszy Niemieckiej). Można odnieść wrażenie, że autorzy rozmyślnie nie umieszczają w książce żadnego komentarza dotyczącego niemieckiej proweniencji tej formacji.

Dr Domański na kartach swojej pracy wielokrotnie punktuje dziwnie wybiórcze cytowanie źródeł. Wspomina na przykład o tym, co dr Dariusz Libionka pomija w opisie wysiedlania Żydów z getta w Skale w 1942 roku. Współautor „Dalej jest noc” pominął fragment relacji, na którą sam się powoływał, z której wynika, że za organizację wysiedlenia odpowiadał nie „zwykły” Polak a volksdeutsch Franciszek Kitowski. Domański przytacza obszerniejszy fragment zeznań Romana Kowalskiego (Salomona Kołatacza):

Gdy przyszła chwila przesiedlenia żydów zebrał 200 junaków, spił ich, podburzył zagrzewając ich przemówieniami i przyrzeczeniami awansów i kazał im otoczyć miasto, aby żaden nie mógł uciec. Podjudzani wpadali do domów, wywlekali z domów i napotkanych na ulicy żydów [i] ciągnęli do baraków Baudienstu, a tam z jednej strony stał Inspektor Baudienstu (Niemiec) z rewolwerem w ręku, z drugiej zaś sam Kitowski także z rewolwerem i bądź jeden bądź drugi strzelali żydów doprowadzonych przez junaków.

W opracowaniu doktora Tomasza Domańskiego konkretnych przykładów pominięć i używania wprowadzających w błąd określeń jest więcej, na szczęście tekst jest dostępny online na stronie ipn.gov.pl

Wyłączność na badania?

Trudno mieć jakiekolwiek wątpliwości, że środowisko profesora Jana Grabowskiego chce mieć wyłączność na badania nad Holokaustem. Żywo i często niemerytorycznie reaguje na jakąkolwiek krytykę – o czym przekonali się polemiści wobec prac Centrum Badań nad Zagładą Żydów: historyk Radosław Jóźwiak z Węgrowa, doktor Tomasz Domański czy doktor Mateusz Szpytma. Są oni pomijani w dyskusji, obrażani, traktowani jako „infantylni i prowincjonalni”, są dyskredytowani personalnie.

W Polsce monopol na badania nad Holokaustem raczej się nie uda, jednak anglojęzyczne publikacje badaczy, co do których jest tyle wątpliwości metodologicznych, szybciej pojawiają się na Zachodzie niż sprostowania i polemiki. I w tym kontekście należałoby położyć większy nacisk na szybkie i wysoko finansowane tłumaczenia prac tych historyków, którzy weryfikują prace prof. Jana Grabowskiego, prof. Barbary Engelking czy doktora Dariusza Libionki.

Pułapki nierzetelnej debaty

Z jednej strony należy wskazywać manipulowanie polską historią, z drugiej – uważać na nierzetelności obrońców postaw polskiego społeczeństwa czasów okupacyjnej. Gorąca dyskusja historyków jest bowiem świetna okazją do prowokacji, nieuczciwych publikacji i podsycania kontrowersji dla osobistego, czasem także finansowego, zysku.

Dlatego zamiast popadać w skrajności, warto doceniać autorów którzy odcinają się od przekłamań antypolskich z jednej strony i antyżydowskich z drugiej. Przykładem takiego historyka jest prof. Bogdan Musiał i jego praca „Kto dopomoże Żydowi”, która wykazuje nie tylko błędy pracy Jana Tomasza Grossa i jego uczniów, ale też udowadnia że tezy książki Sumlińskiego i dr Ewy Kurek dalekie są od prawdy historycznej

WARTO ŚLEDZIĆ TĘ DYSKUSJĘ I UWAŻAĆ NA DEZINFORMACJĘ I KŁAMSTWA:

Tygodnik Sieci o naukowej mistyfikacji

O manipulacjach profesora Jana Grabowskiego

Lektura książki Sumlińskiego pozostawia wiele wątpliwości co do rzetelności jej autorów

autor: Jakub Maciejewski

…..

prof. Barbara Engelking / autor: Youtube

J
Nie zdziwił bym się gdyby stwierdziła że Mengele był ok.

la
dlczego kłamcy historii dostaja takie dotacje od min. Glińskiego. Dlaczego Gros ma nadal tytuł ORŁA BIAŁEGO.

anonim
Czy ta profesorka to czasem nie małżonka słynnego wielbiciela Polaków ministra od zadań specjalnych co dostał w pysk od Korwina Mikke? Ta nieszczęsna uczona jest zatrudniona na etacie w PAN. Zgroza!

belzebub
pokażcie mi drugie państwo, które płaci miliony za charkanie na własny naród ? Głupota polinowców pobiła już dawno kosmiczne rekordy hańby tępoty i tchórzostwa

v
W NORMALNYM KRAJU ta klempa nie miałaby czego szukać. A u nas harcują do woli.

LiverPoleFan@LiverPoleFan
W zasadzie interesuje mnie jedno. Czy nasze Państwo nadal finansuje działalnośc tej pani? A jeśli tak to dlaczego Panie Ministrze Gliński?

Iwo@Iwo
LiverPoleFan@LiverPoleFan Minister Gliński nie finansuje tej „naukowiec”, bo ona „usilnie zasługuje się” jako kierownik Centrum Badań nad Zagładą Żydów (powołane w 2003) Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. PAN podlega pod Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, na czele do niedawna Gowin.

„Polska Akademia Nauk jest z jednej strony korporacją uczonych, a z drugiej siecią wspólnie zarządzanych państwowych instytutów, których celem jest prowadzenie badań naukowych o możliwie najwyższym poziomie naukowym”.

„Prezes Akademii wykonuje zadania i kompetencje dysponowania budżetem Akademii”. Ale nikt nie działa w próżni….

Trzeba udowodnić, że poziom naukowy jest bardzo dyskusyjny, a nawet żenujący. Ale nie wiem, czy zmusza to do zwrotu pieniędzy wydanych na te badania. Może konieczność zwrotu kasy (kasa, Misiu, kasa) okazałaby się bolesna i jednocześnie dyscyplinująca.

Bogusław
BEZWZGLĘDNIE wstrzymać finansowanie, zweryfikować całą PAN. To siedlisko „polskich naukowców” inaczej. Oszczerców do sądu, pozbawić obywatelstwa, zlicytować i wylać na zbity…

Kazik Z
Nadal czekam na książkę tej pani, i p. Grabowskiego, o udziale w zagładzie samych Żydów: o roli Judenratów, policji żydowskiej, żydowskich szmalcowników, Żydów w strukturach Wehrmachtu. To byłoby coś!

Konrad
John 31.182.240., antysemita jest ten kogo Zydzi nie lubia. Osoba, cale spoleczenstwo, narod, ktory nie chce ulec Zydom, ulec ich ekspansji, wyzyskowi, jest natychmiast oskarzony o antysemityzm.

smętek
Niestety, trudno nie odnieść wrażenia, że w kontekście antypolonizmu Żydów polskich i spoza Polski, mamy do czynienia z dobrze zorganizowaną mafią żydowską. A zaczęło się to dawno, już w PRL-u.

Widok
Dlaczego Maciejewski sławi grossowych zamiast HISTORYKÓW Musiała , Gontarczyka i Chodakiewicza Jasiewicz ? Czyżby zamiast przybliżania HISTORII Maciejewskiemu zależało jeno na wpisach antysemickich

https://wpolityce.pl/polityka/497973-czy-prof-engelking-zapomniala-o-antysemityzmie-ppr

Prof. Barbara Engelking uznała, że historycy, którzy się z nią nie zgadzają, są „infantylni i prowincjonalni”, a jej środowisko należy do „odpowiedzialnych i krytycznych”

opublikowano: 29 kwietnia · aktualizacja: przedwczoraj

W ostatnich miesiącach Centrum Badań nad Zagładą Żydów podjęło cztery działania dalekie od zgodności z prawdą historyczną. Warto przypatrzeć się każdemu z nich: książce związanego z Centrum Jana Grabowskiego „Na posterunku”, atakowi personalnemu (z inwektywami, to rzadkość w świecie nauki, ale prof. Grabowski nieraz zdobywa się na takie „rzadkości”), a także wywiad profesor Barbary Engelking dla tygodnika „Polityka.”

Sprawę szokująco nieobiektywnych i nienaukowych tez w roczniku „Zagłada Żydów” opisałem już wcześniej, pora przejść do następnych inicjatyw Centrum Badań nad Zagładą Żydów.

CZYTAJ WIĘCEJ:

PAMIĘĆ O ULMACH DRAŻNI CENTRUM BADAŃ NAD ZAGŁADĄ ŻYDÓW. SKANDALICZNY ARTYKUŁ

Zacznijmy zatem od wywiadu dla tygodnika Polityka, rozpoczynającego się zresztą bardzo ciekawie, z zapowiedzią wydania książki na temat Żydów, którzy podjęli trud ocalenia siebie i swoich bliskich od Holokaustu. Jednak z każdym kolejną wypowiedzią słowa prof. Engelking coraz bardziej oddalają się od faktów, źródeł historycznych a coraz bardziej przypominają polityczne wychowywanie Polaków do poczucia wstydu.

Zapomniane historie

W rozmowie z Katarzyną Czarnecką, opublikowanej na stronie internetowej tygodnika Polityka, Barbara Engelking zaczyna opowieściami o dramatycznych losach ukrywających się w czasie okupacji Żydów. Jako psycholog i socjolog opowiada o mechanizmach obronnych Ocalałych, np. o przypisywaniu sobie „szczęścia” jako klucza do przetrwania niemieckiej okupacji. Profesor Engelking podaje też ciekawe przykłady zachowań Żydów w czasie wojny, ich recepty na przetrwanie.

Przykładem są choćby trzej koledzy z jednej klasy ze szkoły Zgromadzenia Kupców, którzy na samym początku wojny wynieśli z jej zbombardowanego budynku cudze legitymacje i w ten sposób zyskali polskie nazwiska. Później zdobyli paszporty obcokrajowców i dzięki temu poruszali się swobodnie po Warszawie. Pomagali rodzinom w getcie, wyprowadzili stamtąd, kogo się dało. Mieli kontakty z AK, walczyli w powstaniu warszawskim, a po jego upadku zaangażowali się w poszukiwanie ukrytych pieniędzy organizacji. Źle to się dla nich skończyło, bo w efekcie wylądowali na 10 lat na Syberii. Ale wszystko to przeżyli, po powrocie do Polski wyjechali do Izraela. Po latach mówili o wojnie jako o ciągu przygód.

Umniejszanie znaczenia Polaków ratujących Żydów

Dalej jednak rozmowa schodzi na utarte schematy, w których zaczyna się obwinianie Polaków za Zagładę, przemilczenia i los Żydów w czasie wojny. Autorka odbiera nawet polskość Żegocie, założonej przez Zofię Kossak organizację ratującą Żydów:

Badacze oceniają, że ok. 70 proc. podopiecznych Żegoty zajmowały się organizacje żydowskie – Bund i Żydowski Komitet Narodowy – a ok. 30 proc. polskie. Mówienie o tym, że to była polska organizacja, jest nadużyciem.

Nie wspomina jacy badacze tak to oceniają, nie wspomina, że owe organizacje żydowskie były przecież częścią społeczeństwa polskiego, wreszcie z zasady nie pada nazwisko Zofii Kossak, bo jako gorliwa katoliczka, sympatyzująca przed wojną z narodowcami, jest ona przez lewicowych badaczy na liście postaci zakazanych.

Wstydźcie się, Polacy

Engelking podejmuje także obowiązującą w jej środowisku narrację profesora Jana Tomasza Grossa, którą można streścić słowami: każdy polski Sprawiedliwi wśród Narodów Świata to dowód na polski antysemityzm, bo im bardziej podkreślamy zasługi Polaków ratujących Żydów, tym bardziej ukrywamy powszechny antysemityzm.

Włączamy „ja zbiorowe”, myślimy o sobie w liczbie mnogiej – my. „My” wszyscy mamy te 6 tys. drzewek w Ogrodzie Sprawiedliwych Yad Vashem. Ale już szmalcownicy to są „oni”, nie należą do wspólnoty. W kontekście Zagłady angażują się nasze najgłębsze autodefinicje, nasza tożsamość. Ten temat ma w sobie siłę, która zmusza do zastanawiania się nad sobą. A może to sumienie nie daje nam spokoju.

Jako że szkoła Jana Tomasza Grossa ma monopol w mediach głównego nurtu na mówienie o Holokauście, nie ma możliwości sprostować na łamach lewicowo-liberalnych pism, że rozważania nad postawami Polaków w czasie wojny nie polegają na wykluczaniu ze wspólnoty, ale nad oceną Państwa Podziemnego i instytucji polskich, a nie indywidualnych przypadków.

Komuniści jako wzór

Tymczasem prof. Engelking mówi o szmalcownikach czy donosicielach niczym o typowych Polakach, a za polską (!) instytucję broniącą Żydów podaje… Polską Partię Robotniczą.

Sieć zrzeszeniową tworzą zaś ludzie, których łączy wspólnota światopoglądowa czy ideologiczna, którzy współpracują, a Żydom pomagają niejako przy okazji. Przykładem takiej sieci może być PPR. Członkowie partii chronili swoich znajomych czy bliskich, korzystając z zasobów, jakie dawała konspiracja – np. z dostępu do fałszywych dokumentów.

I oto badaczka Holokaustu wychwala sowiecką agenturę za ratowanie Żydów, nie wspominając słowem o zaawansowanym antysemityzmie Polskiej Partii Robotniczej, o którym tak w lipcu 2016 roku mówił dr Piotr Gontarczyk dla portalu dzieje.pl:

Antysemityzm też tu odegrał rolę, ale tacy ludzie zabijali Żydów głównie dlatego, że ci byli wyjęci spod prawa, ich życie było niewiele warte, a za to można się było czasem „obłowić”. Mówiąc dość dosadnie: Żydzi byli łupem łatwym i cennym. Nieco tylko odmienny charakter miały rzezie dokonane na Lubelszczyźnie (przełom lat 1942-43) przez późniejszego prominenta PRL gen. Grzegorza Korczyńskiego. Tu „czystka” wsi  i lasów z Żydów (o klasycznym charakterze etnicznym) była spowodowana nałożeniem się podziałów etnicznych na walki frakcyjne wewnątrz PPR. Ale to nie zmienia faktu, że Korczyński  – późniejszy członek KC PZPR – dzielił się z kompanami ubraniami Żydów bezpośrednio na miejscu zamordowania ich poprzednich właścicieli.

Także dr Maciej Korkuć wielokrotnie opowiadał o mechanizmach antysemickich u komunistów, w 2006 r. w artykule dla tygodnika Wprost nawet nazwał PPR Polską Partią Robotniczo-Antysemicką – ale to akurat sowiecką organizację prymitywów-antysemitów Barbara Engelking podaje jako wzór dla Polaków.

Braki w wiedzy czy przemilczenia?

Centrum Badań nad Zagładą Żydów tworzy zamknięty obieg – często nierzetelnych – informacji, z którego wyklucza innych historyków. Nic dziwnego, że prof. Engelking rozmija się z prawdą, gdy mówi np.

trzeba odróżnić jednorazowy gest od długotrwałej pomocy, która wiązała się z ryzykiem śmierci.

A przecież już w zeszłym roku prof. Bogdan Musiał w książce „Kto dopomoże Żydowi” wykazał, że także jednorazowy gest wiązał się z ryzykiem śmierci, a nawet i brak gestu gorliwości wobec Niemców narażał na zagrożenie życia.

SPRAWDŹ WIĘCEJ INFORMACJI O KSIĄŻCE PROFESORA MUSIAŁA:

Książka prof. Musiała nie spodoba się Grossowi, Grabowskiemu i Engelking. O ile ją przeczytają

Jak zwykle w pracach Centrum Badań nad Zagładą Żydów w okupacji niemieckiej na dalszy plan schodzą Niemcy. Opisywanie postaw Polaków jest oderwane zupełnie od realiów okupacyjnych, choć tę ułomność w swojej książce dość prezycyjnie tłumaczy profesor Bogdan Musiał:

Ani Jan Tomasz Gross, ani Jan Grabowski, ani tym bardziej Barbara Engelking nie władają językiem niemieckim.

Zaangażowanie naukowców z Centrum dalece wychodzi poza historię Holokaustu, czy w ogóle studiowanie faktów i źródeł, jest za to tworzeniem hermetycznego środowiska, pretendującego do prawa oceniania reszty badaczy z pozycji niekwestionowanego autorytetu. To dlatego rozmówczyni tygodnika Polityka z politowaniem dzieli badaczy według „gorszych” i „lepszych”, „oświeconych” i „zacofanych”.

Owszem, dziś dochodzi do starcia dwóch tożsamości – odpowiedzialnej i krytycznej z prowincjonalną i infantylną.

Problem polega na tym, że w tym drugim worku psycholog i socjolog umieściła historyków, wyżej cytowanych, o wielkim dorobku opartym na źródłach, swoich polemistów, których apele i uwagi nie zostały przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów skomentowane, a przechodzono nad nimi do porządku dziennego.

I jak tu dyskutować ze środowiskiem, które zarzuca role naukowców, a przyodziewa szaty kapłanów, dystrybuujących prawdę?

Ale kolejne publikacje Centrum Badań nad Zagładą Żydów zdumiewają jeszcze bardziej – więcej na ten temat już w najbliższych dniach.

autor: Jakub Maciejewski

…..

Prof. Bogdan Musiał / autor: wpolityce.pl

Konrad
Kiedy engelking, gross i grabowski zostana pozbawieni polskiego obywatelstwa ?

NAGRODZILIŚCIE ENGELKING!
Żaden polski historyk nie dostał wsparcia! Gliński sponsorował Tokarczuk! A żaden polski historyk,pisarz,publicysta nie dostał, bo miał być sekowany i jak tu widać był i jest nadal sekowany! TFUU!

„był do niego wpychany przez
dziesiątki innych żydowskich rąk!” I wyłącznie przez żydowskie. Żaden Polak nie przykładał do tego ręki! Zbrodni żydów na żydach nie zmyją książki polskich dwużydzianów! NAGRODZILIŚCIE ENGELKING!

Brad
Pani dr Ewa Kurek nie publikuje fuszerki i pracuje na źródłach. Dlatego nikt nie jest w stanie podważyć jej prac stosując argumenty merytoryczne. Jak widać pan Maciejewski również nie.

Mario30@Mario30
Panie Jakubie to proszę o przykłady manipulacji książki „Powrót do Jedwabnego” Wojciecha Sumlińskiego, Ewy Kurek i Tomasza Budzyńskiego. Czekam cierpliwie, wypowiedział Pan mocne oskarżenia teraz argumenty, bo chyba nie jest człowiekiem tchórzliwym.

ylko_pytam
Czy JAM mógłby uzasadnić swoje stwierdzenia zamiast wyrażać swoje emocje i zaangażowanie w obronie „starszych braci” ?

Jan64
Odnoszę wrażenie Panie Maciejewski, że nie czytałeś Pan książek, o których piszesz. Książka prof. Musiała jest świetna, nie rozumiem zaś czepiania się dr Kurek; przejrzyj Pan chociaż jej dorobek.

Gucio
No i wyszło z worka to co wyszło. Ja bogatego dorobku prof Musiała nie neguje. Neguję propagandowy sposób wykorzystania widoczny w powyższym tekście- byleby dowalić Sumlińskiemu i Kurek.

FeniksFeniks@FeniksFeniks
Z calym szacunkiem p.redaktorze ale to karkołomna teza żeby porównywać dorobek dr.Kurek, rzetelnego naukowca o wielkiej wiedzy na temat stosunków polsko-zydowskich z chorymi urojeniami i konfabulacjami- jak sam pan słusznie zauważył ludzi pokroju Grossa, Grabowskiego, Engelking i innych związanych z działalnośćia Centrum Badań nad Zagładą Żydów. Dokonuje pan przy tym manipulacji na podanym przykładzie bo faktem jest podjecie rozmów przez reprezentantów ludnosci Zydowskiej z Niemcami na temat autonomii tuz po zakończeniu działań wojennych w 1939r. To ze nadzieje rozminęły sie z rzeczywistością nie zmienia faktu ze takowe rozmowy i plany byly. Problemem jest ze Zydzi liczyli na cos a Niemcy ich po prostu oszukali bo i tak nie zamierzali dotrzymywać żadnych umów. Tak wiec kiepskiego argumentu pan użył

janni
podważać 30-letni dorobek E. Kurek jedną wypoconą książką, napisaną na zamówienie PiS to karkołomne zadanie adresowane raczej do prostego ludu.

Artur
Autor tych wypocin ma poważne problemy zrozumienia tekstu czytanego. Nie odróżnia cytowania żydowskich wypowiedzi przez Kurek – od osobistego zdania autorki.

Widok
Praca p. Profesora Musiała jest policzkiem wymierzonym tzw. ’polskiej nauce” polskim uczelniom , które mimo olbrzymich środków budżetowych płynących do uczelni wyższych nigdy takiej pracy nie dały

Widok
Pragnę zauważyć,że Gowin , który zabiegał o to aby zostać ministrem nauki i szkolnictwa wyższego aby zreformować polskie uczelnie osiągnął zerowy efekt swej reformy

analityk
No i wszystko jasne. Polska fundacja narodowa zajmuje się propagandą filosemicka!!!

BTW
Dlaczego tak rzekomo beznadziejnie słaba książka Sum-Kur-Bud spotkała się z takim wściekłym atakiem? Proszę jasno powiedzieć kto finansuje polakożerców. PAN, Min. Kultury, nawet przekłady im fundują.

Gucio
No i wyszło z worka to co wyszło. Ja bogatego dorobku prof Musiała nie neguje. Neguję propagandowy sposób wykorzystania widoczny w powyższym tekście- byleby dowalić Sumlińskiemu i Kurek.

znamy te numery
ale ich kłuje książka Sumlińskiego i Kurek, podejrzewam, ze książka Musiała to próba umniejszenia rangi i znaczenia pracy tych pierwszych

Jan
Dwa zadania dla rządu polskiego: po pierwsze przestać finansować Centrum Badań nad Zagładą.Po drugie wydać po angielsku prace prof.Musiała .Tylko tyle i aż tyle. Czy rząd PiS zdobędzie się na to?

czytelnik
Też zauważyliście, że przy newsach o tematyce żydowskiej wyłączono komentarze? A to specjalnego traktowania zagadnienia? Dzisiaj więcej polityków pod pomnikiem getta niż w kościołach w Wielkanoc.

https://wpolityce.pl/polityka/496449-praca-prof-musiala-nie-spodoba-sie-grossowi-i-grabowskiemu

Książka która miażdży Grossa i Engelking. Ale też „Powrót do Jedwabnego” Sumlińskiego i Ewy Kurek

opublikowano: 19 kwietnia

To bardzo ważne, by wiedzieć, że na kłamstwa Jana Tomasza Grossa istnieje metoda inna niż „Powrót do Jedwabnego” Wojciecha Sumlińskiego, Ewy Kurek i Tomasza Budzyńskiego. Odpowiedzią na oskarżenia o współudział Polaków w Holokauście nie musi być pieśń o wszechwładnym spisku Żydów na państwo polskie. Książka profesora Bogdana Musiała „Kto dopomoże Żydowi” to najbardziej rzeczowa, przy tym naukowa, ale napisana popularnym językiem, prawdziwa historia relacji pomiędzy Niemcami, Żydami a Polakami w czasie II wojny światowej.

Nauka przeciw kłamstwom

Jest jednym z najlepszych w Polsce znawców II wojny światowej, badaczem historii Niemiec, Związku Sowieckiego i historii Polski I połowy XX wieku. Największym problemem dla jego przeciwników jest fakt, że nie jest związany z żadnym środowiskiem politycznym, nie jest uzależniony od żadnej uczelni czy instytucji, bo ze swoim polskim i niemieckim dorobkiem, niekwestionowaną wiedzą, znajdzie pracę naukową w każdych okolicznościach i przy każdej koniunkturze partyjnej – jest po prostu Naukowcem – wielka litera nie jest tu przez pomyłkę.

Profesor Bogdan Musiał wielokrotnie wbijał kij w mrowisko poruszając tematy niewygodne, rozwiewając mgłę mitów i zakłamań historycznych. To on opisał pracę Zygmunta Baumana dla komunistycznej bezpieki, wielokrotnie krytykował antypolskie kłamstwa o zbrodni w Jedwabnem, potępiał także takie popkulturowe manipulacje jak niemiecki serial „Nasze matki nasi ojcowie” czy film Władysława Pasikowskiego „Pokłosie”. I ostatnia rzecz, którą czytelnik musi znać, przed zapoznaniem się z książką „Kto dopomoże Żydowi” – profesor Musiał jest tym historykiem, który wyciąga z archiwów nieprzebadane dotąd źródła – dlatego jego prace nie są powtarzaniem postawionych już tez, żonglowaniem już publikowanymi dokumentami, ale zupełnie nowym obrazem przeszłości. Musiał co raz dokonuje rewolucji w naszym patrzeniu na historię, a my często nie wiemy, że jakieś szokujące fakty, powtarzamy po tym, jak to on odkopał je w zachodnich lub polskich archiwach. Tak było we wspomnianym przypadku biografii Baumana, ale też przy łgarstwach niemieckiej narracji o „wypędzeniach” z powojennej Polski, mitach wokół waleczności i szlachetności sowieckich partyzantów, albo o tym jak profesor Grabowski wysysa z palca swoje dane o Holokauście.

Dlatego ostatnia książka Musiała jest tak ważna. Zadaje kłam dwóm skrajnym postawom publicystycznym – Grossowo-Grabowskiej i Sumlińsko-Kurkowej, gdzie jedni budują narrację antypolską, a drudzy antyżydowską, gdy tymczasem trudna prawda nie jest tak łopatologiczna. Ważne jest jednak, że Autor „Kto dopomoże Żydowi” wprost kwestionuje kompetencje nieuczciwych autorów:

ani Jan Tomasz Gross, ani Jan Grabowski, ani tym bardziej Barbara Engelking nie władają językiem niemieckim, a bez wątpienia nie znają go na tyle, by czytać i przede wszystkim rozumieć niemieckie źródła, często spisane w specyficznym języku prawniczo-biurokratycznym…

-notuje Musiał. Tym lapidarnym sformułowaniem obnaża niską w istocie rangę merytoryczną prac wspomnianych autorów. Pomijając bowiem istotę źródeł niemieckich nie da się opisać realiów okupacyjnych choćby w przybliżonym stopniu. A Gross, Grabowski i Engelking robią to w wielosettysięcznych nakładach, dość szybko dostając środki na tłumaczenie swoich prac na język angielski. Zresztą lewicowi autorzy:

za wzór do naśladowania podają Niemców, którzy jakoby wzorcowo rozliczyli się z „nazistowską” przeszłością. Czyni tak choćby wspomniany już Jan Tomasz Gross. To twierdzenie potwierdza jednak dobitnie, że autor nie ma pojęcia o realiach niemieckiego rozliczenia się z „nazistowską” przeszłością i powiela bezkrytycznie frazesy niemieckiej propagandy historycznej…

Nigdzie indziej Niemcy tak nie postępowali

Jednak książka nie jest pisana przeciwko komukolwiek – jest to książka o tym, jak Niemcy wprowadzali i stosowali represje na Polakach, którzy w jakikolwiek sposób pomagali Żydom.

prawodawstwo obowiązujące w okupowanej przez Niemców Polsce jest ewenementem w skali Europy, podobnie jak represje i kary egzekwowane za udzielenie pomocy prześladowanym Żydom. Nigdzie indziej Niemcy nie rozstrzeliwali osób obwinionych o pomoc z ich rodzinami, a przynajmniej nie udało mi się takich przypadków (…) znaleźć.

Jak wiemy z dwóch dekad pracy takich autorów jak Gross, Grabowski i Engelking, chcą oni udowodnić, że Polacy byli współsprawcami Holokaustu, że pomagali mordować Żydów, np. podczas III fazy ludobójstwa (likwidacja gett), że masowo uprawiali donosicielstwo, a ostatnio prof. Engelking pracuje nad redefinicją pojęcia świadek – aby nawet tych, którzy nie byli aktywni po żadnej ze stron, dało się wpisać na listę winnych Zagłady.

Po publikacji Musiała będzie to wyzwanie trudniejsze, skoro historyk potrafi wskazać zasługi nawet szmuglerów, tych co nieleganie handlowali z Żydami m.in. z gett, na co przytacza opinię świadka tamtych wydarzeń:

spółpraca polsko-żydowska na odcinku szmuglu jest jedną z najpiękniejszych kart w dziejach stosunków wzajemnych obu narodów w czasie obecnej wojny

-pisał Emanuel Ringelblum, żydowski intelektualista, w czasie okupacji.

Co więcej, Musiał twierdzi, że Polacy – postrzegani przez Niemców jako naród filosemicki – mieli być karani w sposób szczególny, nawet za drobną pomoc dla żydowskich dzieci:

W opinii urzędników niemieckich nie tylko rodzice żydowskich dzieci uprawiających żebractwo poza granicami getta powinni być karani, lecz także nie-Żydzi, czyli Polacy, którzy udzielali tym dzieciom pomocy (…) dr Doering [z wydziału spraw policyjnych w rządzie GG] uważał, że nie-Żydzi, którzy pomagali Żydom, w tym dzieciom żydowskim, powinni być karani surowiej niż sami Żydzi.

Za ratowanie Żydów mogli ginąć także ci Polacy, którzy Żydom nie pomagali, ale w ogóle wiedzieli o takiej pomocy.

Na przykład w czerwcu 1943 w Jaśle odbyło się zebranie sołtysów z tamtejszego powiatu [dr Alfred Schrödl, po wojnie adwokat w Austrii] ogłosił że posiada informacje o przetrzymywaniu Żydów i jeśli kogoś nakryje, to wyśle karną ekspedycję do ujęcia ich, w przypadku pochwycenia Żydów może być co najmniej 5 osób z danej gromady z powodu rozstrzelanych i może dotknąć nawet niewinnych.

Jak wspomniano powyżej, Musiał pisze swoje prace nie na wybranych pamiętnikach dostępnych w antykwariatach, ale na nieznanych dokumentach z archiwów, także zagranicznych – stąd też w jego książce jest mnóstwo przykładów zawziętości niemieckiego okupanta na Polaków, którzy próbowali polepszyć niedolę ofiar Holokaustu. Ale historyk przyznaje też, że zdarzały się przykłady donosicielstwa, do czego Niemcy intensywnie zachęcali:

Starosta powiatu grójeckiego Werner Zimmermann wyznaczył 17 grudnia 1941 roku nagrodę w postaci 100 kg zboża za donos na „wałęsających” się bez zezwolenia Żydów oraz na osoby, które udzielały im schronienia i dawały jedzenie.

Czy wielu Polaków ulegało takim zachętom? Liczb, przyznaje Musiał, nie znamy, ale

Pewne jest jednak, że takie postawy były powszechnie piętnowane przez ogół polskiego społeczeństwa, a nawet ścigane przez polskie podziemie. 
(…) Jeżeli to haniebne zjawisko byłoby tak powszechne, to Niemcy nie musieliby uciekać się do terroru i drastycznych kar za wszelką pomoc zbiegom z gett.

Książka zawiera ponad 60 stron samych dokumentów administracji okupacyjnej – od poziomu centralnego do poziomu centrali do powiatów – która gorliwie i z narastającą determinacją zwiększała terror wobec Polaków, którzy mimo śmiertelnego zagrożenia angażowali się we wspieranie ukrywających się Żydów. Niemcy, dla wyegzekwowania swoich zakazów brali także zakładników i dokonywali publicznych rozstrzeliwań, aby zastraszyć kolejnych potencjalnych współpracowników organizujących pomoc dla prześladowanej żydowskiej ludności.

Systemowy charakter miało bez wątpienia wzięcie jako zakładników sołtysów, którzy osobiście mieli dopilnować i organizować polowania na uciekinierów z gett.

W podsumowaniu książki profesor Bogdan Musiał działalność Centrum Badań nad Zagładą Żydów nazywa de facto „psychoanalityczną konfabulacją”. Twierdzi, że jeśli był jakiś problem z Polakami, to raczej taki, że w imię chrześcijańskiego miłosierdzia i troski o ludzie życie, narażali swoje niewinne, nieletnie dzieci, ratując czasem żydowskich sąsiadów ale czasem nawet obcych sobie ludzi. Przykład rodziny Ulmów czy Zofii Kosak tylko otwiera całą listę bohaterstwa czasów okupacji.

Przeciwko umniejszaniu Holokaustu

Książka „Kto dopomoże Żydowi” obnaża także manipulacje książki „Powrót do Jedwabnego” Sumlińskiego, Kurek i Budzyńskiego – dlatego jest tak ważne, że powstała w tym czasie, gdy dyskusja na temat Holokaustu i Polaków ratujących Żydów przybiera tak intensywną formę i wielu ludzi próbuje zbić na tym polityczny kapitał. A przypomnijmy, że z książki „Powrót do Jedwabnego” wyłania się teza, jakoby ustanowienie przez Niemców gett dla Żydów było dla nich… dobrodziejstwem. Tak pisali autorzy książki udramatyzowującej do granic możliwości relacje polsko-żydowskie:

Uznali [Żydzi], że wojna jest sprawą polsko-niemiecką, a dla nich nadszedł wreszcie dogodny czas, by zrealizować marzenie o autonomii [tj. o gettach – przyp. JAM]

W książce Sumlińskiego jest zresztą wiele manipulacji, z których gorsząco brzmią te o niezaangażowaniu Żydów w sprawę polską przez setki lat (sic!) ale skoro profesor Musiał opisał realia lat 1939-1945, to przytoczmy jego twarde dane, fakty o gettach, które już od początku były udręką dla ich mieszkańców.

W związku z utworzeniem getta w Warszawie 138 tys. żydowskich mieszkańców miasta zostało zmuszonych do opuszczenia dotychczasowych mieszkań i przeprowadzenia się na teren wyznaczonej dla nich dzielnicy. Równocześnie 113 tys. polskich mieszkańców Warszawy, którzy mieszkali na przeznaczonym na getto obszarze, musiało się przeprowadzić do innych części miasta.

Nie wiem jak ktokolwiek, a tym bardziej historyk Ewa Kurek, może zinterpretować przymusowe przesiedlenie jako „realizację marzenia o autonomii”, ale kolejne dane tym bardziej dyskwalifikują, ba – miażdżą właśnie – takie wyobrażenie.

Jak wylicza profesor Musiał dzielnica warszawskiego getta zajmowała 403 hektary, na których znajdowało się 27 tysięcy kwater przydzielonych dla 410 tysięcy Żydów, a to oznaczało, że w jednym mieszkaniu żyło nie mniej 15 osób, średnio 6-7 osób na pokój, a faktycznie więcej, bo liczba mieszkańców była wyższa niż podawały oficjalne dane. Dlaczego więc autorzy „Powrotu do Jedwabnego” piszą o tej tragedii jako o szczęściu dla późniejszych ofiar Holokaustu?

CZYTAJ WIĘCEJ: Po lekturze książki Sumlińskiego o Jedwabnem. Wątpliwości

Przy całym moralnym i naukowym spustoszeniu jakie rozprzestrzenia się w wyniku zakłamanej debaty o roli Polaków w ratowaniu Żydów, można wskazać i ten pozytywny owoc, że powstała właśnie ta książka. Istotną część badań Profesora sfinansowała Polska Fundacja Narodowa, publikacją zajęło się wydawnictwo Zysk i spółka.

Czy książka trafi do głównego obiegu dyskusji naukowej? Dobrze wiemy, że kluczem do tego nie jest rzetelność pracy (Gross i Grabowski nie mieliby tu szans), ale koneksje, uznanie mainstreamu i polityczne uwarunkowania. Ale każdy Polak, toczący dyskusję i broniący prawdy historycznej może się zapoznać z argumentami i faktami podanymi w omawianej książce. Dostaliśmy do ręki naprawdę solidny oręż o dużym kalibrze merytorycznym. I na tym nie powinniśmy poprzestać.

autor: Jakub Maciejewski

markoski@markoski
Prosze przestać manipulować ochydnie!! Sumliński i Kurek podają konkretne przykłady jak sami Żydzi postrzegali na etapie początkowym getta. Autorzy nie snują teorii o spisku żydowskim tylko przytaczają wiernie ich widzenie świata. Zresztą dodają szybko że Źydzi prędko zmienili zdanie. No i po co Pan Karnowski manipuluje? Tak bardzo chcecie wojny na prawicy? Niedługo waszym ulubieńcom zabraknie głosów w Sejmie jak zabrakło w Senacie. A wy ciągle śnicie o reformie mediów. Śnijcie dalej o wielkiej sanacji z której nic wam nie wychodzi. Sanacja musi działać a wy tego nie umiecie. Niedługo Znowu ktoś wam z plecy nóż wsadzi. G… jemu na imię.

Łuki
Manipulacją to jest ten artykuł. Autorzy książki Powrót do Jedwabnego wskazują jasno o latach początkowych do 42 roku i przytaczają dane i relacje samych Zydów, jak podchodzili do autonomii.

czytelnik
Panie Jakub, Sumliński i Ewa Kurek ma rację, judenrat cieszył się z utworzenia getta, bo mieli wreszcie upragnioną autonomię, mogli rządzić swoimi współziomkami i rzucać ich na pożarcie niemcom.

Getta powołali do istnienia
sami żydzi w porozumieniu z niemcami jako tzw.autonomię wyspową! To oni sami zegnali większość swoich współplemieńców do tych gett i tylko dwużydzian może zaprzeczać dokumentom to potwierdzającym!

blumkwist
Uznali [Żydzi], że … nadszedł wreszcie dogodny czas, by zrealizować marzenie o autonomii [tj. o gettach – przyp. JAM]… Jeżeli to nie jest manipulacja, to co nią jest? Jak by zapytał Sumliński…

„Uznali [Żydzi], że wojna
jest sprawą polsko-niemiecką, a dla nich nadszedł wreszcie dogodny czas, by zrealizować marzenie o autonomii No a niby po co żydzi stworzyli własny samorząd, kto spędził żydów do gett?

„Mocny tekst na FŻP- To żydo
wskie Judenraty i żydowska policja trzymała żydowskie masy w gettach,tłumiąc w zarodku wszelkie objawy buntu No kto by pomyślał.. tylko jeszcze przestańcie używać zdjęć z PW!

wy żydzi jesteście bydłem!
A każdy żyd zanim trafił do komina był do niego wpychany przez dziesiątki innych żydowskich rąk! I ten fakt wy, paɾchy z wPolin.pl i Musiał usiłujecie ukryć! Żydzi padli ofiara własnej pazerności!

MOLAS
getto niejest niemiecką ideą. żydzi odZAWSZE żyli wgettach (Persja, Egipt itd) isztetlach októre sięDOPOMINALI, gdyż byłto sposób na zach. wiary, podatków i eksterytorialności! Patrz luksusy w g.Łódź

ania
Żydzi mieli swoje tramwaje, monety, organizacje charytatywne, szkolnictwo i policję wyemancypowane od struktur polskich. Nie było Żyda, który pomagałby Polakom.

ania
Nawet złapani denuncjowali swoich dobroczyńców, jak skorpin niesiony na plecach wybawcy.

ania
Ambiwalencja żydowska prawicowych publicystów polega na unikaniu krytyki żydowskich współbraci i wybielaniu nich. A prawda powinna być przyjacielem.

MOLAS
Książka, która REALNIE miażdży żyd. żale: „Elity (…) żydowskie podczas IIWŚ”. IPN2017 Rejak/Namysło 565 stron żródeł z całej Europy. Elity żydowskie w sposób haniebny nie pomagały żydom tylko sobie

inż.@Wójt
Ta radość Żydów z utworzenia getta w Warszawie, o której pisze Sumliński, rzeczywiście już podczas lektury wydała mi się niewiarygodna. Jednak chciałbym wiedzieć, co prof Musiał pisze na temat wymordowania Żydów w Jedwabnym?

chemik@chemik
O Jedwabnem , naukowo, też napisał ?

Oto powód do zmartwień
wPolityce – by za bardzo nie oskarżać Żydów. Ale oczywiście poza tym gęba pełna patriotycznych frazesów, Poprzyjcie żądania wznowienia ekshumacji w Jedwabnem. Co, nie wolno wam, szabesgoje?

Kreon
Strach, czy uspokajanie sumienia, red.Maciejewski? Kurek, Budzyński i Sumliński pokazali mechanizmy 447.PiS obawia się cokolwiek zrobić w tej sprawie. Już raz podkulili ogon,przy ustawie o IPN.Kondominium

Brad
Pani dr Ewa Kurek nie publikuje fuszerki i pracuje na źródłach. Dlatego nikt nie jest w stanie podważyć jej prac stosując argumenty merytoryczne. Jak widać pan Maciejewski również nie.

Marzena
Proponuję doprowadzić do publicznej debaty między p.Ewą kurek a prof. Musiałem. Warto wyjaśnić dlaczego zablokowano badania nad Jedwabnem i pisaniu o żydach za pieniądze polskiego ministerstwa.

…..

Wojciech Sumliński / autor: wikipedia

Jan
Wstyd p. Maciejewski, wstyd za pana antypolonizm.

krzysztofsapala@krzysztofsapala
Panie redaktorze Maciejewski to dla Pana: „Współzależność wieków jest tak silna, że wyjaśniają się one nawzajem. Z nieznajomości czasów minionych wypływa nieuchronnie niezrozumienie teraźniejszości. Ale również daremne będą zapewne próby zrozumienia przeszłości, jeżeli się nie wie nic o dniu dzisiejszym” Marc Bloch

bb
„Wezwania do najazdu z łopatami na Jedwabne w niczym się Polsce nie przysłużą.” na litosć boską a kto ma to zrobić? rządu to nie obchodzi

hmm
Jonny Daniels finansował ten artykuł. How good to be Jonny’s friend.

gucio
artykuł to antypolski bełkot na poziomie gimbazy; kto nie chce ekshumacji ten boi się prawdy o Jedwabnem

sq
Nazywa Pan dokończenie ehshumacji „najazdem z łopatami”?!

olo
co za rzygowiny…

Tobyan
otwarta.org/wp-content/uploads/2019/11/Otwarta-Rzeczpospolita-w-sprawie-promocji-książki-Powrót-do Jedwabnego

Q
Wszystko wyjasni ekshumacia czego sie boja . Ten temat dawno powinien byc zamkniety. Jezeli sie ni zgadzaja to jest cos na rzeczy i koniec na ten temat redaktorku

czytelnik
To wazna ksiazka bo otwiera oczy ludzi na problem klamstwa Jedwabnego. Autor artykulu zapomnial opisac znakomitej analizy prawnej Ordo Iuris, odnoszacej sie do oczerniania Polski. Ksiazka PRZYDATNA!

lis
przypominają, kto nakazał wstrzymanie ekschumacji !!!

Hak
Walą w nas bejsbolem i kastetami a my nie możemy dla obrony wziąć sztachety. Do tego nas namawia redaktor. My musimy być ostrożni, wycofani. Na pewno w ten sposób stosowany od lat osiągniemy sukces!!

mich
Och, wystarczy przeczytać źródła żeby się dowiedziec jak pozytywnie odpowiedziała administracja żydowska na działania niemieckie. Każdy wyciągnie wnioski jakie chce.

zdzislawwisnios@zdzislawwisnios
Nawet słowa żadnego o samych faktach, kto naprawdę zabił biednych ludzi w Jedwabnem bez względu na to kim byli, to byli ludzie, jeśli ktoś jest katolikiem lub nim nie jest – to nieważne, życie ludzkie powinno być ponad podziały. Ten kto pisał ten artykuł, należy do grupy które dezinformują. Nie trzeba super experta aby zrozumieć pomimo pewnych błędów, ze sam sens wykorzystania Holokaustu jest tylko przykrywką dla wyciagnięcia kasy. Ciekaw jestem dlaczego nie komentowano przykładów ja Żydzi żyli po wybuchu wojny, tego dużo osób nie wiedziało. Jestem wdzięczny za każdy skrawek pardwy!

https://wpolityce.pl/polityka/475317-po-lekturze-ksiazki-sumlinskiego-o-jedwabnem-watpliwosci

Po lekturze książki Sumlińskiego o Jedwabnem. W tym temacie potrzebujemy precyzji chirurga

opublikowano: 29 listopada 2019

Ani dzielność Wojciecha Sumlińskiego w zmaganiach z oficerami WSI, ani jego zasługi w uzupełnianiu biografii Donalda Tuska czy Bronisława Komorowskiego nie powinny przekładać się na ocenę trudnej i ważnej książki „Powrót do Jedwabnego”. Książka nie jest wolna od niebezpiecznych dla Polski uproszczeń i żadne emocje mitologizujące najnowszą publikację dziennikarza tego nie przesłonią.

Ale najpierw o mocnych stronach książki

Autorzy przede wszystkim podjęli się trudnego tematu i sformułowali postulaty niepoprawne politycznie. Osądzać Polaków na podstawie niepełnego śledztwa wokół jedwabieńskiej zbrodni jest wobec naszego kraju głęboko niesprawiedliwe, a na kartach „Powrotu do Jedwabnego” czytamy także o mocnych przesłankach do tego, że wykonawcami zbrodni byli jednak Niemcy. Tym lepiej, że autorzy przypomnieli żałosne i bezkrytyczne kajanie się prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego za zbrodnie, co do których kształtu nie mamy pewności. Jeszcze lepiej, że po raz kolejny napiętnowany został Jan Tomasz Gross, który ze swobodą pisarza „political fiction” uchodzi na Zachodzie za znawcę prawdy objawionej. Pamiętajmy jednak, że dzisiaj poważna nauka jednoznacznie obwinia Niemców za zbrodnię, a kwestią dyskusyjną jest jedynie skala obecności Polaków.

W książce czytamy także o przebiegu zakłamanego jedwabieńskiego śledztwa prowadzonego przez komunistycznych prokuratorów w czasach PRL. Sumliński i Budzyński (dr Ewa Kurek włącza się w innej części książki) skrupulatnie opisują jak grupa łomżyńskich UBeków (tak, tak, wielu było żydowskiego pochodzenia, ale ich ofiary także) zajmowała się przejmowaniem majątków m.in. z Jedwabnego na podstawie sfałszowanych dokumentów (reprywatyzacja w Warszawie wyglądała w kilku aspektach podobnie, włącznie z oświadczeniami zmarłych właścicieli). Autorzy odsłaniają też klimat śledztwa z 2001 roku i twierdzą, że dochodziło w nim do poważnych nadużyć. I te fragmenty robią wrażenie.

Niezbyt poważne, ale też niezbyt szkodliwe

Sumliński słynie z literackiej formy swoich prac. Wielokrotnie czyniono mu z tego powodu zarzuty, włącznie ze splagiatowaniem, czy inaczej: powtórzeniem powieściowych opisów z Alistaira Macleana czy innych amerykańskich twórców. Tu o tyle można wziąć Sumlińskiego w obronę, że jego wstawki literackie są pozamerytoryczną częścią książek, są fabularyzacją i nie mają wpływu na cytaty, przywołane dokumenty, nazwiska, nazwy miejsc i daty. Nie jest przecież ważne, że jeden z autorów poszedł na Cmentarz Powązkowski, a tam:

Listopadowe niebo było piękne i błękitne. Opadłe z liści drzewa i świecące słońce dziwnie współgrały z jednym z tych niezwykłych miejsc, w których teraz się znajdowałem, a których większość ludzi zazwyczaj unika, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że mogą zapomnieć o śmierci, ale bez wzajemności, bo ta o nich nie zapomni na pewno.

I tak dalej, i tak dalej. Autor brzmi trochę śmiesznie, gdy pisze, że czeka ich długa podróż, a chodzi o jazdę samochodem z Lublina do Torunia. Ich sprawa – książkę trzeba wydłużyć, bo pozycja poniżej 200 stron będzie musiała być drastycznie tańsza. A ważne jest to, że sama merytoryczna esencja książki: opis zbrodni w Jedwabnem, Grossowej wersji wydarzeń, refleksje o śledztwie i o współczesnej amerykańskiej ustawie 447 to pewnie niewiele więcej niż 60 stron (na 300!)

Pytania i wątpliwości

„Powrót do Jedwabnego” z innej perspektywy opisuje pierwsze dwa lata niemieckiej okupacji. Opisywanie martyrologii narodów – Żydów czy Polaków – powinno być wolne od przesady i uproszczeń, bo nie tylko szkodzi prawdzie historycznej, ale może też obrazić ofiary. Tymczasem autorzy kilkukrotnie twierdzą, że na początku okupacji Żydzi czuli się świetnie i mieli status o wiele lepszy niż Polacy. Przywołując jakiś incydent, że Polak założył opaskę z Gwiazdą Dawida, by uniknąć aresztowania przez Niemców czy kilka wpisów w dziennikach, że współpraca między władzami getta układa się dobrze, nie świadczą o tym, że Żydzi pod niemieckim butem mieli swoje Eldorado – a tak twierdzi Ewa Kurek (!!!). Jej zdaniem (s. 250) wznosząc getto, Żydzi budowali:

wyczekiwane miejsce do życia, z dobrze rozwiniętą administracją, służbą porządkową, policją, władzą wykonawczą w osobie burmistrza i Judenratów, politykę wewnętrzną. Finansowali swoją enklawę – swoją autonomię.

Przypomnijmy że ta rzekoma autonomia polegała na wyrzuceniu setek tysięcy Żydów z ich domów, pozbawienie własności, przesiedlenie, zakaz podróżowania, zamknięcie w murach gett – czy tak zdaniem Ewy Kurek wygląda „wyczekiwane miejsce do życia”? Wyrwanie z kontekstu historycznego paru entuzjastycznych wpisów kilku żydowskich polityków i wplecenie tego w opowieść o Żydach przez setki lat nielojalnych wobec Polski to, niestety, teza nieprawdziwa i zmierzająca do umniejszenia martyrologii Żydów. Kto jak kto, ale Polacy powinni to zrozumieć i być na to wyczuleni.

Historycy nie muszą komentować

Zapewne książka zasługuje na więcej niż publicystyczną recenzję. Sami autorzy jednak tego nie ułatwiają sypiąc co prawda faktami i cytatami ze źródeł, ale nie podając skąd dane wspomnienia czy dokumenty pochodzą. Nawet jeśli autorzy nie chcieli dać przypisów, to niech by opublikowali chociaż bibliografię. Kilkukrotnie twierdzą, że przekopali całe tomy dokumentów, a jednak żadnej sygnatury nie podają – a że wiele z tych faktów podał wcześniej prof. Marek Jan Chodakiewicz w książce z 2012: „Mord w Jedwabnem 10 lipca 1941: prolog, przebieg, pokłosie”, o czym autorzy milczą, to niestety nie zwiększa to ich wiarygodności.

CZYTAJ WIĘCEJ:

Książka profesora Chodakiewicza – pierwsze naukowe studium o zbrodni w Jedwabnem

To warto podkreślić: książka nie jest tak odkrywcza jak sugeruje jej promocja i medialny szum. Sumliński sam przyznaje, że czerpie wiele z książki Normana Finkelsteina „Przedsiębiorstwo Holokaust”, ale tylko czytelnik Finkelsteina się dowie jak wiele czerpie! A więc „Powrót do Jedwabnego” to w dużej mierze mieszanka faktów podanych przez Chodakiewicza, Finkelsteina i wypowiedzi ludzi, którzy rysują położenie Polski w myśl tezy Grzegorza Brauna o Polsce „pod żydowskim nadzorem powierniczym”.

CZYTAJ TAKŻE:

Premiera książki Sumlińskiego z karierami politycznymi w tle

I ta formuła książki, bez aparatu choćby zbliżonego do warsztatu historyka, frywolność w rzucaniu tez na podstawie cytatów z kilku postaci i twierdzenie, że niedługo przestanie istnieć Polska jaką znamy – zwolni historyków z konieczności odnoszenia się do tej pozycji.

Potrzeba chirurga a nie rzeźnika

Niestety trudno się oprzeć wrażeniu, że podburzenie opinii publicznej w Polsce przeciwko środowiskom żydowskim będzie jednym z efektów publikacji. Oto przykład. Mimo histerii w narracji narodowców akurat From the Depths Foundation Jonny’ego Danielsa to prężne środowisko, które wspiera nagłaśnianie polskiego bohaterstwa w ratowaniu Żydów w czasie II wojny światowej. Dla Ewy Kurek krytyczna wypowiedź Jonny’ego Danielsa wobec ekshumacji w Jedwabnem była „przerażająca” (s. 216). Budzyński skomentował:

Zupełnie jak jakiś namiestnik. Szokujące że po takich wypowiedziach i generalnie po tym wszystkim, co wygaduje, w dalszym ciągu tolerowany jest na terytorium RP. Daniels przekracza wszelkie granice (…).

Jako że Jonny Daniels zajmuje się upamiętnieniem Polaków ratujących Żydów, jest atakowany przez izraelskich publicystów, a dodatkowo wozi po świecie ocalałego z Holokaustu Edwarda Mosberga, który broni Polaków i gromkim głosem przypomina w przemówieniach, że „obozy były niemieckie”. Organizatorzy promocji książki Sumlińskiego w poniedziałkowych spotkaniach przywoływali słowa Mosberga jako pozytywny przykład, a na kartach publikacji atakuje się człowieka, który Mosbergowi dał głos słyszalny w najdalszych zakątkach świata. Gdzie tu logika? A może właśnie jest logika…

Autorzy piszą, że jedynie „łączą kropeczki”. Nie piszą jednak jak zbrodnia w Jedwabnem ma być w prostej linii praprzyczyną rzekomych wypłat gigantycznych kwot dla żydowskich organizacji. Cytatów z ustawy 447, która rzekomo ma wiązać Polskę i nakazywać jej miliardowe odszkodowania nie ma, jest za to szafowanie mitem jakoby ustawa 447 była katowskim toporem już dzierżonym w rękach amerykańskich katów, co może i dobrze się sprzeda, dużo komentarzy wywoła a może nawet okrzyków i rozdzierania koszul, ale do prawdy o Jedwabnem nas nie przybliży. Wręcz odwrotnie. I jeszcze ta okładka – Polska klęcząca (wiadomo przed kim, te aluzje są niezbyt wysublimowane) z plikiem banknotów. Tani chwyt…

Chcemy czy nie chcemy, ale w sprawie pamięci o Holokauście oraz Polakach ratujących Żydów trzeba delikatności i precyzji chirurga a nie siepania rozemocjonowanego rzeźnika. Wezwania do najazdu z łopatami na Jedwabne w niczym się Polsce nie przysłużą.

autor: Jakub Maciejewski