Nieprawda i manipulacja

http://en.wiktionary.org/wiki/nieprawda
Etymology
nie- +‎ prawda

http://sjp.pl/nieprawda
brak zgodności z rzeczywistością; fałsz

http://sjp.pwn.pl/slowniki/nieprawda.html
brak zgodności z rzeczywistością; też: to, co niezgodne z prawdą
Synonimy: nieprawda, fikcja, fałsz, mówić nieprawdę, kłamać

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nieprawda_%28przeciwie%C5%84stwo_prawdy%29&redirect=no
Fałsz

http://pl.wikipedia.org/wiki/K%C5%82amstwo
Kłamstwo – wypowiedź zawierająca informacje niezgodne z przekonaniem o stanie faktycznym. Kłamca przekazuje informacje niezgodne z jego przekonaniem o rzeczywistości z intencją, by zostały one wzięte za prawdziwe. Kłamstwem mogą być także wypowiedzi zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, o ile autor przekazu nie ma świadomości tego faktu.

Motywacja i przyczyny

Ludzie kłamią, by osiągnąć określoną korzyść – materialną, psychologiczną, społeczną lub polityczną, aby osiągnąć zamierzony cel (np. przedstawiciel handlowy celowo posługuje się kłamstwem, wiedząc o usterce towaru, gdyż zależy mu na jego sprzedaży), aby podnieść swoją wartość w oczach innych z powodu zaniżonego poczucia własnej wartości, aby uchronić kogoś od cierpienia (np. rodzice nie mówią dziecku o ciężkiej chorobie, aby uchronić je od większego cierpienia). Jednak zasadniczym motywem jest interes osoby, która dopuszcza się kłamstwa.
(…)

http://pl.wiktionary.org/wiki/k%C5%82amstwo
nieprawda powiedziana świadomie mająca na celu wprowadzenie kogoś w błąd

uwagi:
Oszustwo nie jest dokładnym synonimem kłamstwa. Określenie kłamstwo dotyczy słów; oszustwo również czynów. Słowa kłamstwo i oszustwo mają podobne zabarwienie emocjonalne. Określenie czas. kłamiesz ma mocniejsze zabarwienie pejoratywne niż oszukujesz, ale rzecz. odwrotnie – kłamca jest słabsze niż oszust. Prawdopodobną przyczyną jest częstość użycia obu słów. Słowa o zabarwieniu negatywnym stają się tym bardziej odczuwane pejoratywnie im częściej są w użyciu. Łgać niesie ze sobą największy ładunek emocjonalny – wręcz agresję (Łżesz jak pies). Odbiór określeń slangowych z reguły jest słabszy, ale jest bardzo uzależniony od konkretnej subkultury. Najczęściej kit, brednie, bujda, banialuki, bajer od najmocniejszego do najsłabszego.

http://synonim.net/synonim/k%C5%82amstwo
Synonimy do słowa kłamstwo:
abstrakcja, absurd, afera, afera oszukaństwo, baja, bajda, bajeczka, bajer, bajka, bałamuctwo, banialuk, banialuka, bezczelność, bezsens, blaga, blagierka, blagierstwo, blef, bluff, brednia, bujanie, bujda, bujda na resorach, bujnie, bzdura, bzdurstwo, chwyt, ciemny interes, cyganienie, cygaństwo, defraudacja, dezinformacja, dwulicowość, dyrdymała, fałsz, fałszerstwo, fantazja, fikcja, gadka szmatka, głupota, głupstwo, grzech, herezja, hipokryzja, historyjka, hucpa, humbug, idiotyzm, jezuityzm, kaczka dziennikarska, kanciarstwo, kancik, kant, kit, kłam, kłamanie, kłamliwość, kłamstewko, koloryzowanie, konfabulacja, kręcenie, krętactwo, krętanina, krzywoprzysięstwo, kuglarstwo, legenda, lipa, łgarstwo, macherka, macherstwo, machinacje, machloja, machlojka, malwersacja, manipulacja, matactwo, mataczenie, mijanie się z prawdą, mistyfikacja, mistyfikatorstwo, mit, mydlenie oczu, nabieranie, nadużycie, nieczysta sprawa, nieczysty interes, niedomówienie, niedopowiedzenie, niedorzeczność, nieprawda, nierzetelność, nieszczerość, nieuczciwość, niezgodność z prawdą, nonsens, obłuda, obmowa, obmowa oszczerstwo, oszczerstwo, oszukaństwo, oszukiwanie, oszustwo, oszwabianie, paranoja, pic, pic na wodę, plotka, podstęp, pogłoska, pogwałcenie prawa, potwarz, półprawda, przekręt, przemilczenie, przewina, puc, sprawka, szacherka, szachrajstwo, szalbierstwo, szarlataneria, szarlataństwo, szwindel, ściema, tere-fere, trele-morele, trik, urojenie, wiarołomstwo, wybiegi, wykręt, wykrętność, wymysł, występek, zakłamanie, zawracanie głowy, zmyłka, zmyślanie, zmyślenie, zuchwalstwo

http://pl.wikipedia.org/wiki/Manipulacja
Manipulacja (ze śred. łac. manipulus, od łac. „garść, garstka, naręcze” – manus, ręka, możliwy zw. z gr. μαρέ marē, ręka oraz -pulus: możliwy zw. z łac. plenus, pełny oraz plére, napełniać, por. gr. πλήρώς plērēs, pełny; πλήθειν plēthein, być pełnym; być może od łac. pellere, od pellō, „rozpędzić, wprawić w ruch, dotknąć, poruszyć”; wyr. manus pellō ma ozn. „trzymać czyjąś dłoń” lub „mieć kogoś w ręku”) – termin odnoszący się do zręczności w wykonywaniu danej czynności lub samej czynności przeprowadzonej w ten sposób; w następstwie oznacza także „przeinaczanie, naginanie”, „wykorzystanie do własnych celów, wywieranie (często ukryte) wpływu” oraz wszystkie działania mające na celu wywołanie konkretnych zachowań i reakcji u odbiorcy, przez co nabrał również cech pejoratywnych takich jak: „knowanie, knucie, krętactwo, machinacja, machlojka, oszustwo”. Manipulacja dotyczy też nie środków, ale relacji pomiędzy nadawcą a odbiorcą[1]. Negatywny sens omawianego pojęcia, zbliżony do nadawanego mu dzisiaj, nadano po raz pierwszy w 1864 roku, kiedy to zostało ono użyte jako określenie nieuczciwego wpływania na wyborców[2].
(…)

http://pl.wikipedia.org/wiki/Manipulacja_%28psychologia%29
Manipulacja (łac. manipulatio – manewr, fortel, podstęp) – w psychologii oraz socjologii forma wywierania wpływu na osobę lub grupę w taki sposób, by nieświadomie i z własnej woli realizowała cele manipulatora.

Inspirowana interakcja społeczna mająca na celu skłonienie osoby lub grupy ludzi do działania sprzecznego z ich dobrze pojętym interesem. Zazwyczaj osoba lub grupa ludzi poddana manipulacji nie jest świadoma środków, przy użyciu których wywierany jest na nią wpływ. Autor manipulacji dąży zwykle do osiągnięcia korzyści osobistych, ekonomicznych lub politycznych kosztem poddawanych niej osób.

Manipulować można treścią i sposobem przekazywania informacji. Manipulację językową często stosuje się w propagandzie i podczas tzw. prania mózgu.

Mimo tego, że manipulacja postrzegana jest jako zachowanie nieetyczne często używana jest w kontaktach handlowych i negocjacjach.

Manipulacja w państwach totalitarnych i demokratycznych

W państwach totalitarnych manipulacja jest jednym z podstawowych narzędzi sprawowania władzy nie mniej ważnym niż aparat terroru. Ograniczając wolność zrzeszania się, stosując cenzurę mediów itp. władze kontrolują interakcje społeczne.

W społeczeństwie demokratycznym manipulacja jest bardziej wyrafinowana i mniej widoczna, używana jest przez polityków, np. w kampaniach wyborczych oraz w gospodarce wolnorynkowej w różnych często ukrytych formach w reklamie. Choć w systemach demokratycznych przekraczanie pewnych (zresztą niezbyt dobrze określonych) barier w manipulowaniu ludźmi jest niezgodne z prawem. Przykładem mogą być tutaj ograniczenia prawne narzucane reklamom.

Istotnym narzędziem manipulacji opinią publiczną są środki masowego przekazu i jawna bądź niejawna cenzura.

Podejście socjo-kognitywistyczne

W podejściu socjo-kognitywistycznym (według modelu IPK^[1]), manipulacja może dotyczyć podstawowych czynników, które wpływają na nasze decyzje, takich jak:

informacja – najpowszechniejsza, polega na fałszowaniu, deformacji i filtracji faktów (cenzura);
wiedza – stosowana w szkolnictwie i nauce, dotyczy wyboru, popierania rozwoju i ukrywania pewnej wiedzy;
preferencje – polega na indoktrynacji poprzez podkreślanie ważności korzystnych dla manipulatora wartości, np. rozbudzania nacjonalizmów i fanatyzmów religijnych, wzmacnianie wybranych interesów grup lokalnych czy klas społecznych.

Nie zawsze obiekt manipulacji jest ostatecznym celem manipulatora. Na przykład podburzanie opinii publicznej przeciw cudzoziemcom może umożliwić demokratyczne uchwalenie praw ograniczających wolności obywatelskie zwiększając władzę aparatu państwa.

Społeczeństwa o niskim poziomie upowszechnienia szkolnictwa lub w trudnej sytuacji ekonomicznej są bardziej podatne na manipulację.
(…)

http://www.merriam-webster.com/dictionary/false
False (adjective): not real or genuine; not true or accurate; especially : deliberately untrue : done or said to fool or deceive someone; based on mistaken ideas
http://www.merriam-webster.com/dictionary/concept
con·cept (noun): an idea of what something is or how it works

http://www.gotquestions.org/Hittites.html
(…)
The Hittites are mentioned more than 50 times in the Bible. They were descended from Heth, the son of Canaan (and great-grandson of Noah, Genesis 10:15). They ruled the area of Syria and eastern Turkey and battled with Egypt and Babylon for territory. Babylonian and Assyrian records refer to Syria and Palestine as „Hatti-land,” and Joshua 1:4 includes their territory as a great part of the Promised Land for Israel. Abraham was well acquainted with the Hittites, and he bought the burial cave for Sarah from them in Genesis 23. Esau took wives from among the Hittites (Genesis 26:34), and Uriah the Hittite was one of David’s mighty men (2 Samuel 11:3). The Hittites are mentioned throughout the kingdom years and even after the Jews’ return from captivity (Ezra 9:1). It is assumed that the Hittites were eventually absorbed into the surrounding cultures and lost their distinctive identity.

The religion of the Hittites was a pluralistic worship of nature. They believed in various gods over the elements of earth, sky, weather, etc., and these gods were often listed as witnesses on treaties and oaths. As in most other pagan societies, this nature worship led to despicable practices which brought the wrath of the true God on them. When God delivered Canaan to the Israelites, one of the given reasons for destroying the inhabitants was to eliminate the pagan practices which would ensnare God’s people (Exodus 23:28-33). God didn’t want His people following the idolatry of the Hittites.

The descriptions of land transactions and personal covenants recorded in Genesis bear a strong resemblance to Hittite records discovered by archaeologists. King Telepinus was the greatest Hittite legislator, and his law codes bear a striking resemblance to the order and arrangement of the Law of Moses, although the subject matter is different. The discoveries concerning the Hittite kingdom have been a great support to the details recorded in the Bible.

http://en.wikipedia.org/wiki/Biblical_Hittites
The Hittites (also Hethites) and children of Heth are a people or peoples mentioned in the Hebrew Bible. They are listed in Book of Genesis as second of the twelve Canaanite nations, descended from one Heth (חת ḤT in the consonant-only Hebrew script). Under the names בני-חת (BNY-ḤT „children of Heth”) or חתי (ḤTY „native of Heth”) they are mentioned several times as living in or near Canaan since the time of Abraham (estimated to be between 2000 BC and 1500 BC) to the time of Ezra after the return from the Babylonian exile (around 450 BC). Heth (Hebrew: חֵת, Modern H̱et Tiberian Ḥēṯ) is said in Genesis to be a son of Canaan, son of Ham, son of Noah.

In the late 19th century, the biblical Hittites were identified with a newly discovered Indo-European-speaking empire of Anatolia, a major regional power through most of the 2nd millennium BC, who therefore came to be known as the Hittites. This nomenclature is used today as a matter of convention, regardless of debates about possible identities between the Anatolian Hittite Empire and the biblical Hittites.(…)

http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0009_0_09061.html
(…)
Hittites in the Bible
The Anatolian Hittites of the second pre-Christian millennium seem to have left no traces in the Hebrew Bible. Those books of the Bible that mention Hittites in connection with events of the monarchy clearly refer to the „late Hittites” of that same period: „Uriah the Hittite” under David (II Sam. 11:3; I Chron. 11:41); Solomon’s Hittite wives (I Kings 11:1) and the horses sent by him to „all the kings of the Hittites and the kings of the Arameans” (I Kings 10:29; II Chron. 1:17; cf. also II Kings 7:6). In contrast to these passages are those that mention Hittites as part of the pre-Israelite population of Palestine (Gen. 15:20; 23; 26:34, et al., Ex. 3:8, et al.; Deut. 7:1; Josh. 3:10; 9:1; et al.; Judg. 3:5; I Kings 9:20 = II Chron. 8:7; Ezra 9:1; Neh. 9:8), especially of its mountainous part (Num. 13:29; Josh. 11:3). The Hittite empire of the second millennium never included Palestine. To explain these passages some scholars have adduced the so-called Khirbet Kerak ware, a kind of pottery similar to wares found in Anatolia and further east. If this pottery really attests Anatolians in Palestine, they would be Hattians at best, and the time lapse from the Early Bronze Age to the conquest would be more than a millennium, a very long time for a name to be remembered. Others have adduced a Hittite source according to which, some time before Šuppiluliuma I, some Hittites migrated from Anatolia „into Egypt.” If this means Egypt proper it has no bearing on the question (despite the convenient parallel it furnishes to the Children of Israel). Only if it is assumed that „Egypt” refers to Egyptian-held territory which happened to be Palestine can the phrase serve as an explanation for the mention of those early Hittites. Neither of these theories is convincing. It is rather that the writers of the Bible used the designations „Hittite” and „Canaanite,” mostly pejoratively, for the aboriginal inhabitants of the country. Esau’s Hittite wives (Gen. 26:34) are called Canaanites in Gen. 27:46. „The „Hittites” of David’s time, Uriah (II Sam. 11:3, 17, 21) and Ahimelech (I Sam. 26:6), may have traced their descent to old pre-Israelite families. By the eighth century, māt Ḧatti, „Hittite land” in Neo-Assyrian sources, had acquired the sense of everything west of the Euphrates up to the Mediterranean. The phrase ereẒ ha-ḥittim, „the land of the Hittites” (Josh. 1:4) is a Hebrew reflex of this usage and is absent from the Septuagint to this verse.(…)

http://www.nature.com/nature/journal/v426/n6965/full/nature02029.html
Language-tree divergence times support the Anatolian theory of Indo-European origin
Russell D. Gray & Quentin D. Atkinson
Department of Psychology, University of Auckland, Private Bag 92019, Auckland 1020, New Zealand

http://www.nature.com/nature/journal/v426/n6965/fig_tab/nature02029_F1.html?WT.mc_id=PIN_NPG
Where there have Latin, Mittani, Scythian and Etruscan been lost?

Kliknij, aby uzyskać dostęp Tilov_2005_Saga.pdf

Р.Р.Тилов
Сага о Кавказе
Ранняя история алано-балгар

http://www.geocurrents.info/indo-european-origins/questions-readers-regarded-biblical-ethnography
Questions for Readers Regarding Biblical Ethnography
(…)
Subsequent work by historical linguists contributed to the discrediting of Biblical ethnography, and thus helped usher in the secular intellectual age. Christian fundamentalists who stress Biblical inerrancy, however, still believe that Genesis provides the key to understanding human linguistic and racial diversity. Yet their websites usually downplay Genesis 10 and the sons of Noah and instead focus on Genesis 11, which recounts the story of the Tower of Babel. In reading the relevant passages in the Bible, I am struck by their contradictory nature. I am curious about how these contradictions have historically been handed by both religious thinkers and scholars of human diversity operating in the Biblical framework. Why, in particular, did early European ethnographers stress Genesis 10 rather than Genesis 11?

The text of Genesis 10 seems to claim that descendants of the sons of Noah developed their own separate languages before the Tower of Babel was constructed, which would seemingly explain why early historical linguists stressed these passages. Genesis 10:20, for example, is usually translated into English as, “These are the sons of Ham, after their families, after their tongues, in their countries, and in their nations,” just as 10:31 is translated as “These are the sons of Shem, after their families, after their tongues, in their lands, after their nations.” As Asya notes, in the Hebrew original 10:31 reads “le-mishpaxotam li-leshonotam be-artzotam le-goyehem,” literally, “to their families, to their languages (PLURAL!), in their lands, to their peoples.” (The last word “goyim” is interesting in that in the Bible it means various peoples, as in “ethnic groups,” “ethno-linguistic groups”, “ethno-linguo-religious groups”, or even “clans.” “Nations” seems too big of a word. Over time, however, it came to signify “peoples other than the Jews.”)
(…)

http://en.wikipedia.org/wiki/Japhetic
The term has been used in modern times as a designation in physical anthropology, ethnography and comparative linguistics. In anthropology, it was used in a racial sense for „white people” (the Caucasian race). In linguistics it was used as a term for the Indo-European languages. These uses are now mostly obsolete. In a linguistic sense, only the Semitic peoples still form a well-defined family. The Indo-European group is no longer known as „Japhetite”, and the Hamitic group is now recognized as polyphyletic within Afro-Asiatic.

http://en.wikipedia.org/wiki/Japhetic_theory
(…)
Since then, the Japhetic theory has been seen as deeply flawed, both inside and outside the former Soviet Union, but some of Marr’s surviving students continued to defend and develop it into the late 1960s.
(…)

http://ansatte.uit.no/laura.janda/UNC%20H/slav167marr.ppt
The History of a Myth: Marr and Marrism

http://en.wikipedia.org/wiki/Indogermanisches_etymologisches_Wörterbuch
http://de.wikipedia.org/wiki/Indogermanische_Sprachen
http://de.wikipedia.org/wiki/Indogermanische_Religion

http://en.wikipedia.org/wiki/Laryngeal_theory
The laryngeal theory is a generally accepted theory of historical linguistics which proposes the existence of one or more long obsolete consonants, termed „laryngeals”, in the Proto-Indo-European language (PIE). These sounds have disappeared in all present-day Indo-European languages, but a few guttural fricative phonemes remained in Hittite and other Anatolian languages. The laryngeals are so called because they were once hypothesized (by Müller and Cuny) to have had a pharyngeal, epiglottal, or glottal place of articulation involving a constriction near the larynx.

The evidence for their existence is mostly indirect, as will be shown below. But the theory serves as an elegant explanation for a number of properties of the Proto-Indo-European vowel system that, prior to the postulation of laryngeals, were indecipherable, such as „independent” schwas (as in *pəter- ‚father’); and the hypothesis that PIE schwa *ə was actually a consonant, not a vowel, provides an elegant explanation for some apparent exceptions to Brugmann’s law in Indic. The original phonetic values of the laryngeal sounds remain controversial (see below).
(…)

Kliknij, aby uzyskać dostęp Pultrova.pdf

FROM THE PROTO-INDO-EUROPEAN TO THE CLASSICAL LATIN ACCENT1

http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-2437445/Ancient-language-called-PIE-heard-4-000-years-recorded-time.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Schleicher%27s_fable
„As PIE was conjectured to be spoken by a prehistoric society, no genuine sample texts are available, but since the 19th century modern scholars have made various attempts to compose example texts for purposes of illustration. These texts are educated guesses at best; Calvert Watkins in 1969 observes that in spite of its 150 years’ history, comparative linguistics is not in the position to reconstruct a single well-formed sentence in PIE. Because of this and other similar objections based on Pratishakyas, such texts are of limited use in getting an impression of what a coherent utterance in PIE might have sounded like.”

http://www.academia.edu/227792/The_Slavic_lingua_franca_Linguistic_notes_of_an_archaeologist_turned_historian_
The Slavic lingua franca (Linguistic notes of an archaeologist turned historian)
by Florin Curta

http://www.lituanus.org/1991_4/91_4_08.htm
THE ORIGINS OF PRE-BALTIC

http://dnghu.org/pl/indoeuropejski-uczenie/
Uczenie indoeuropejski

Cradles of Civilization: Introduction 1.1