Autor: Janusz Bieszk
Ilość stron: 296
Format: 145×205 mm
Oprawa: miękka
Wydawnictwo: Bellona
ISBN: 9788311138759
Jest to pierwsza publikacja w polskiej historiografii na temat organizacji władzy i funkcjonowania Lechii, czyli starożytnej Polski, zwanej inaczej Imperium Lechitów, Scytią Europejską lub Sarmacją Europejską. Na podstawie ponad 50 kronik i materiałów źródłowych, polskich i zagranicznych, oraz 36 starych map cudzoziemskich autor opracował, po raz pierwszy, poczet słowiańskich królów lechickich w okresie od XVIII w. p.n.e. do X w. n.e. Dokonał także opisu terytorium Lechii, jej gospodarki, handlu, budownictwa miast, grodów, portów oraz żeglugi, transportu i bitych monet lechickich, a także głównych wojen i bitew, pominiętych dotąd. Powyższe odkrycia były ściśle związane z wynikami najnowszych badań genetycznych Ariów – Słowian, przeprowadzonych w laboratoriach polskich i zagranicznych w latach 2010-2013, według których my Polacy, Ariowie – Słowianie zamieszkujemy tutejsze ziemie od 10 700 lat. Potwierdziły to również ostatnie odkrycia polskich archeologów na terenie grodów, miast, osad obronnych i grobowców, wybudowanych przez naszych przodków, Ariów – Prasłowian, na terenie obecnej Polski.
Ponieważ nie mogę tego „reblogować”, to publikuję w całości bez zmian oraz gorąco polecam te wspaniałe artykuły i wiele innych, opublikowanych na stronie: https://slowianowierstwo.wordpress.com
Nazwa „Polska” może wywodzić się od „pola” lub „polus” (północny), albo „na PoLuLen” czy „PoleLnu”, zaś Lechistan od Lecha, Lędzian … lub łachy… Ale czy tylko ?
Dla Litwinów Polska to LENKIJA, a Polak to LENKUS. Przyznajmy, że kojarzy się to nam z … lnem. Niemcy i Szwedzi mówią POLEN, jak gdyby przyjeżdżali tu po … len, albo … lenno. Dla Wschodu pozostajemy albo „POLJAKI” albo po prostu LACHY, zaś LACHY mają LASZKI. Co ciekawe dla Turków pozostajemy LECHISTANEM, a dla Irańczyków (Persów) LACHISTANEM. Z kolei dla Węgrów Polska to Lengyelország, zaś Polak to Pólus. Nie lekceważmy tej „pamięci” ukrytej w językach. Być może tylko ona nam pozostaje wobec braku innych źródeł. Jak mawiał Platon, warto zaufać przodkom, tym którzy byli przed nami. Już choćby to, że nazywamy nasze morze Bałtykiem, czyli Morzem Białym (Baltis – lit. biały), zaś WOLIN i UZNAM byli braćmi, naprowadza nas na intrygujące dzieje tych ziem i ludzi.
Widać zatem, że język zachował wspomnienie o krainie, która nie nazywała się jeszcze POLSKĄ. Także w języku polskim przetrwały nazwy i imiona typu LECH, LESZEK czy LECHIA. To ciekawe, prawda?
Sam Jan Długosz, jeszcze w XV wieku, pojęć Polacy i Lechici używał zamiennie. Paweł Jasienica przypominał zaś, że jeszcze za czasów Władysława Jagiełły w Krakowie mówiło się o Wielkopolsce w stylu: „Co też ci Polacy knują?”. Widać zatem, jak długo trwały odrębności regionalne i rodowe w Rzeczpospolitej. Spytajmy więc samych siebie: Co z tą Polską? Skąd jej nazwa? Dlaczego akurat tak o sobie mówimy i myślimy…? Pewien polski szlachcic, w XV w. na portugalskiej Maderze założył osadę o nazwie Estreyo de Lacheta. Cieśnina/Zatoka Lachów? Dlaczego nie użył słowa POLSKA? Kto mu przekazał informację o lechickiej historii?
Podobno pierwszy raz nazwy POLONIA (łac.) użyto na denarze Bolesława Chrobrego. Było to określenie użyte przez księcia, knezia, kniazia. Czy już wówczas stawało się powszechne, czy też była to polityka młodej, i nowej w tej krainie, dynastii? Nie wiemy, choć to właśnie dominujący i najsilniejszy RÓD i gRÓD wywierał największy wpływ na nową formę państwa. Państwa z nowymi elitami. Elitami, które przyszły po Leszku, PO-LESKu…
Profesor Urbańczyk twierdzi, że nie było żadnych plemion typu Polanie czy Wiślanie. Z kolei profesor Jasiński ustalił, że POZNAN to ród z okolicy Nitry (wtedy Wielkie Morawy, dziś Słowacja). Czy można zatem postawić hipotezę, że, mówiący tą samą co tutejsi ludzie mową, ród POZNAN założył gród POZNAŃ ? Wiemy, że kiedyś imiona założycieli znajdowały odbicie w nazewnictwie miast i krajów. Jaki z tego wniosek? Ano taki, że słowo POLSKA wywodzić się może od słów typu „PoLechach”, „PoLeszkach”, „PoLestku”, „PoLesiu”, „PoLesku”… Z kolei łacińska Polonia kojarzy się nam z przetworzeniem słów POLEN i PANONIA. Panonia to naddunajska prowincja rzymska. Nazywano ją tak długo po upadku Rzymu. Jeszcze w XV w. Jan Długosz tak właśnie nazywa węgierskie już wówczas ziemie. To stamtąd mogli przybyć nad Wartę rodowcy Mieszka.
T.Górecki 2014
Powiedzenie „Polak,Węgier dwa bratanki…” ma więc także takie uzasadnienie. Przez wieki za integralną część Węgier uznawano… Słowację, której mowa była i jest nam bliska. To te tereny jako pierwsze na podbój wziął sobie Bolesław Chrobry.
Można także odsłuchać materiał lub przeczytać: pdfmp3
SKRiBH 