Belarusian 20-ruble „Dziady” coin, reverse
…bo „nia ma w nas ani wiary, ani tradycji”,.. ani jak widać podstawowej wiedzy… na co wskazuje to, że nikt nie umie wyłapać takiej głupiej literówki i ta popełniona w tytule cytowanego tu krześcijańskiego artykułu… Panie i Panowie redahtory… Fsdyt, no ale nie dziwi nic…
Przy okazji Pra-Słowiańskiego święta Dziadów, oto co w różnych krześcijańskich źródłach zebrałem na temat tzw. Święta Zmarłych, Dnia Zadusznego, itp,..
Pragnę zwrócić uwagę na miałkość wiedzy i wiary tych, którzy pisali o tym święcie, tu tylko kolejny przykład, jak dalece oni wszyscy mijają się z prawdą…
https://en.wikipedia.org/wiki/Dziady
Dziady, an ancient Slavic feast, commemorated the dead. Literally, the word translates as „Grandfathers”.
The commemoration took place twice every year (in spring and in autumn). During the feast the ancient Slavs organized libations and ritual meals. In local mythologies such feasts were organized both for the living and for the souls of the forefathers who joined the dziady after dark. In Poland the tradition survived in the form of Christian Zaduszki feast.[1] In Belarus, Dziady (Дзяды) usually took place on the last Saturday before St. Dmitry‚s day, at the end of October/beginning of November (Dźmitreuskija dziady, St. Dmitry’s Dziady). There were also Trinity Day Dziady, Shrovetide Dziady, and some other dates. Today, it is celebrated on November 2. [2] Lithuanians have similar feast day, called Ilgės. It has roots in pagan times, and differs slightly from the Slavic Dziady. (…)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dziady_(zwyczaj)
Dziady (biał. Дзяды) – przedchrześcijański obrzęd zaduszny, którego istotą było „obcowanie żywych z umarłymi”, a konkretnie nawiązywanie relacji z duszami przodków (dziadów), okresowo powracającymi do swych dawnych siedzib, za czasów swojego życia. Celem działań obrzędowych było pozyskanie przychylności zmarłych, których uważano za opiekunów w sferze płodności i urodzaju[1]. Nazwa „dziady” używana była w poszczególnych gwarach głównie na terenach Białorusi, Polesia, Rosji i Ukrainy (niekiedy także na obszarach pogranicznych, np. Podlasie, Obwód smoleński, Auksztota), jednak pod różnymi innymi nazwami (pominki, przewody, radecznica, zaduszki) funkcjonowały bardzo zbliżone praktyki obrzędowe, powszechne wśród Słowian i Bałtów, a także w wielu kulturach europejskich, a nawet pozaeuropejskich[2].
W tradycji słowiańskiej święta zaduszne przypadały od trzech do sześciu razy w roku – w zależności od danego regionu[3]. W Polsce najważniejsze obrzędy obchodzono:
- wiosną święto zmarłych obchodzono w okolicach 2 V (zależnie od faz księżyca)[4];
- jesienią ”dziady” obchodzono w noc z 31 X na 1 XI, zwaną też Nocą Zaduszkową, Zaduszki, Zaduszki jesienne, Święto zmarłych[5], co było przygotowaniem do jesiennego Święta zmarłych, obchodzonego w okolicach 2 XI (zależnie od faz księżyca)[4].
(…)
Dziady a chrześcijaństwo
Chrześcijaństwo z jednej strony walczyło z pogańskimi obrzędami, sukcesywnie zakazując ich praktykowania, z drugiej strony próbowało adaptować niektóre z nich, dążąc do ich chrystianizacji. W przypadku dziadów zarówno Kościół katolicki, jak i prawosławny usiłowały zmarginalizować, a następnie zlikwidować święta pogańskie, wprowadzając na ich miejsce (w tych samych bądź zbliżonych momentach cyklu rocznego) święta i praktyki chrześcijańskie (odpowiednio radzicielskije suboty i zaduszki). Odmienną strategię przyjęto w kościele unickim, który zobowiązał księży do chodzenia wraz z ludnością wiejską na dziady i odmawiania tam modlitw Anioł Pański, Zdrowaś Mario i Wieczny Odpoczynek[12]. W niektórych regionach księża uniccy odprawiali na cmentarzach specjalne procesje, podczas których święcili poszczególne groby oraz zbierali pozostawione na nich pożywienie i pieniądze[13].
Współczesne obchody
Do dzisiaj w niektórych regionach wschodniej Polski, na Białorusi, Ukrainie i części Rosji kultywowane jest wynoszenie na groby zmarłych symbolicznego jadła w dwojakach. Dziady kultywuje też większość współczesnych słowiańskich ruchów neopogańskich (rodzimowierczych), zwykle pod nazwą Święta Przodków[potrzebny przypis]. W Krakowie co roku odbywa się tradycyjne Święto Rękawki (Rękawka), bezpośrednio związane z pradawnym zwyczajem wiosennego święta przodków.
…..
http://wpolityce.pl/spoleczenstwo/313880-dynia-ze-swieczka-jesli-sila-naszej-wiary-i-tradycji-jest-tak-slaba-ze-boimy-sie-halloween-to-znaczy-ze-nia-ma-w-nas-ani-wiary-ani-tradycji
Dynia ze świeczką. Jeśli siła naszej wiary i tradycji jest tak słaba, że boimy się Halloween, to znaczy, że nia ma w nas ani wiary, ani tradycji Czytaj dalej →
Dodaj do ulubionych:
Lubię Wczytywanie…
SKRiBH 