315 Polska – Ukraina dyskusja o stosunkach polsko-ukraińskich… czy może raczej polsko-banderowskich 03?

A tu proszę oto „smaczniejszy” punkt widzenia:

tow_rydzyk
Ukraina doświadcza tragicznych skutków uprawiania polityki na ulicy. Smród płonących opon na kijowskim Majdanie zastępuje swąd palonych ludzi od Doniecka do Odessy. Zachod jest juz znudzony „rewolucja godnosci” jak i jej organizatorami. Jestem jak najbardziej za udzielaniem pomocy humanitarnej wszystkim poszkodowanym obywatelom wielonarodowościowej Ukrainy ale bez zaangażowania politycznego. Co do pomocy finansowej i wojskowej nie mam żadnych sprzeciwów pod warunkiem, że nasi dzielni, do mdłości romantyzujący i idealizujący majdanowy przewrót politycy z Panami Bronisławem „Szpicą”- Komorowskim i Zbigniewem „Bagnet na broń”- Bujakiem na czele wyślą swoje dzieci i wnuków w roli ?białoczerwonych cyborgów?/mięsa armatniego (niepotrzebne skreślić) do obrony ukraińskich ?Westerplatte?, ?Termopilów? czy innych „Stalingradów” (jak określił to jeden z – wychowanych na postokrągłostołowej mitologii – stażystów „Newsweek’a”) i to za swoje własne pensje i diety. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że w momentach wyborczego uniesienia znajdą się w USA a zwłaszcza w Kanadzie politycy, którzy chętnie obiecaliby walkę o Samostijną Ukrainę… do ostatniego polskiego żołnierza. Czy aż tak trudno było przewidzieć, że po ogłoszeniu idiotycznych, samobójczych „ustaw o języku” przez pozbawionych wyobraźni politycznej majdanowców nastąpi reakcja we wschodnich regionach Ukrainy? Jeżeli kijowscy politycy nie uwzględnią głosu ludności rosyjskojęzycznej Pomarańczowa Julia, Majdanowy Arsenij i Czekoladowy Piotruś doprowadzą do „bałkanizacji” Ukrainy. I w taki oto sposób tragikomiczna historia Europy wschodniej zatoczy pełne koło. Ukraina staje się geopolitycznym nowotworkiem a dokładniej mówiąc groteskowym mafijno-oligarchistycznym wrzodem na dupie Europy… Jakże nie nazwać groteskowym twór państwowy, którego jedna część jest usiana pomnikami Stepana Bandery a druga pomnikami Lenina, a jego prezydent żydowskiego pochodzenia składa wieńce pod tablicami upamiętniającymi „bohaterskie czyny” żołnierzy OUN, UPA i SS Galizien. To właśnie z inicjatywy prezydenta Poroszenki (Walcmana), a nie faszyzujących majdanowców w rodzaju Tiahnyboka czy Jarosza w Ukrainie ogłoszono 14 października – święto ludobójców z UPA – dniem obrońcy ojczyzny. Nie wymyśliliby tego Kafka, Orwell i Mrożek razem wzięci.

andrzb55
Te podpisy, to podpisy osób, które za nic mają honor i godność a także pamięć. Jak można pomagać Ukraińcom, którzy na wet przepraszam nie mogą wykrztusić. I którzy nie chcą naszej pomocy, rozmawiając tylko z Niemcami i Francuzami. Obrzydliwość.

Wiedźma Z
Dziękuję za wykaz antypolskich szkodników. Jeden z nich po 6 sierpnia w końcu zajmie się swoimi umiłowanymi ukraincami.

biskup 2
Nie ma mowy o pojednaniu, póki główne siły polityczne Ukrainy gloryfikują zbrodniarzy z UPA. To hańba, że parlament Ukrainy uznaje barbarzyńców za bohaterów narodowych, dodatkowo grozi konsekwencjami prawnymi za krytykę UPA. Hańbą jest stawianie pomników dowódcom UPA. To policzek wymierzony rodzinom ofiar, to policzek wymierzony Polakom. Nie ma na to zgody. Nie ma zgody na milczenie ws. udziału SS-Galizien w pacyfikacji Warszawy. Ciekawe, jak głosowali wymienieni wyżej ukraińscy deputowani ws, rezolucji gloryfikującej UPA?? To, że Ukraina teraz walczy z separatystami wspieranymi przez Putina nie powinno skutkować pobłażliwym podejściem do gloryfikowania morderców Polaków. Pojednanie może nastąpić tylko po tym, jak Ukraińcy odetną się od swych zbrodniarzy i przeproszą Polaków. Zapraszam w 2016 do kin na film „Wołyń” Smarzowskiego. Założę się, że będzie wielkie oburzenie w Ukrainie na „antyukraiński” film. Zapraszam do TVP Historia w najbliższych dniach na film „Było sobie miasteczko” ( nie pamiętam dokładnie tytułu ). Właśnie teraz w Panoramie już piąta minuta wiadomości o Srebrnicy ( i b. dobrze ), natomiast o Wołyniu lektor wspomniał tylko jedno zdanie. To dla mnie smutne. Smutne, że w imię poprawności politycznej obecnie nie wypada mówić o rozrywaniu końmi, wbijaniu gwoździ w głowę, wszywaniu kotów w brzuchy ciężarnych kobiet, itd.

http://wyborcza.pl/1,75968,18341118,apel-do-polakow-i-ukraincow-nie-dajmy-sie-sklocic.html

Apel do Polaków i Ukraińców. Nie dajmy się skłócić

Apel 11.07.2015 01:00

9.07.2015

My, niżej podpisani, apelujemy do Polaków i Ukraińców, aby nie ulegali jakimkolwiek prowokacjom i próbom podsycania wrogości między naszymi narodami i społeczeństwami. Potępiamy wszelkie formy niszczenia pomników polskich na Ukrainie i ukraińskich w Polsce.

Nie dajmy się znowu skłócić. Tyle razy w naszej historii dochodziło do konfliktów podsycanych z zewnątrz przez siły wrogie Polsce i Ukrainie (co potwierdzają kolejne świadectwa). Kończyło się to dramatem narodów i śmiercią wielu niewinnych ludzi.

Dlatego z zadowoleniem przyjmujemy decyzję o powołaniu przez Instytuty Pamięci Narodowej obu naszych państw wspólnej komisji historycznej, a także postanowienie Zgromadzenia Parlamentarnego Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy o powołaniu zespołu, który przygotuje deklarację pojednania Narodów Polskiego i Ukraińskiego.

Chcemy otwartej dyskusji o trudnej przeszłości, aby pojednać się w prawdzie w imię braterskiej współpracy, biorąc pod uwagę europejskie wartości: współpracę w miejsce walki między narodami; tolerancję i zrozumienie w miejsce szowinizmu. Aby już bez obciążeń móc współpracować i razem wpływać na bieg spraw w Europie.

Polskę i Ukrainę łączy historia, doświadczenie braku niepodległości i własnego państwa oraz ciężki czas represji obcych hegemonów. Mamy podobną kulturę i język. Chcemy budować przyszłość na podstawie suwerenności naszych państw, demokracji i rządów prawa. O taką szansę walczyli Polacy w 1980 r., rozpoczynając wprowadzanie ich w życie w 1989, i o to też chodziło Ukraińcom, gdy proklamowali niepodległość w 1991 r., wyszli na Majdan Niepodległości w 2004 i gdy przelewali krew na euromajdanie w roku ubiegłym.

Oba nasze narody i społeczeństwa są wręcz skazane na współpracę teraz i w przyszłości dla dobra i bezpieczeństwa naszych państw i Europy. To konieczność i wielkie wyzwanie.

Niech żyje Polska! Niech żyje Ukraina!

Jerzy Buzek b. premier, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2004, przewodniczący PE 2009-11, Polska

Małgorzata Kidawa-Błońska, posłanka PO, marszałek Sejmu RP

Elżbieta Radziszewska, posłanka PO, wicemarszałek Sejmu RP, współprzewodnicząca Zgromadzenia Parlamentarnego Polska – Ukraina

Marek Kuchciński , poseł PiS, wicemarszałek Sejmu RP

Jerzy Wenderlich , poseł SLD, wicemarszałek Sejmu RP

Wanda Nowicka , posłanka niezrzeszona, wicemarszałek Sejmu RP

Oksana Iwanowna Syroid , wiceprzewodnicząca Rady Najwyższej Ukrainy

Jan Wyrowiński , poseł PO na Sejm RP, senator, wicemarszałek Senatu RP

Grażyna Staniszewska, Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą, b. posłanka, senator, poseł UW do Parlamentu Europejskiego 2004-09

Piotr Tyma , prezes Związku Ukraińców w Polsce

Krzysztof Stanowski, Fundacja Solidarności Międzynarodowej, b. wiceminister edukacji i spraw zagranicznych

Andrzej Urbanik, Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą

Martyna Bogaczyk, Fundacja Edukacja dla Demokracji

Dariusz Rosati , ekonomista, b. minister spraw zagranicznych, poseł na Sejm RP i poseł SLD do Parlamentu Europejskiego 2004-09 oraz z ramienia PO od 2014

Bogdan Zdrojewski , b. senator, poseł na Sejm RP, b. minister kultury, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Michał Boni , b. wiceminister pracy, b. minister administracji i cyfryzacji, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Julia Maria Koszewska , Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą

Izabella Chruślińska, Fundacja Solidarności Międzynarodowej

Michał Laszczkowski, Fundacja Dziedzictwa Kulturowego

Adam Sauer, Poland-Canada Democracy Support Program

Jan Piekło , Fundacja PAUCI

Jolanta Kurska , Fundacja im. Bronisława Geremka

Olga Popowycz, Fundacja „Nasz Wybór”

Mariola Abkowicz, Związek Karaimów Polskich

Piotr Kadlcik

Yehoshua Ellis, rabin

Monika Krawczyk, Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego

Magdalena Łazarkiewicz, reżyserka

Wołodymir Michailowicz Wjatrowycz, przewodniczący Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej

Andrij Stepanowycz Pawłyszyn, dziennikarz, działacz społeczny, historyk i tłumacz

Sofija Romaniwna Fedyna, przewodnicząca Światowej Federacji Organizacji Ukraińskich Łemków)

Paweł Zalewski, b. poseł na Sejm, poseł PO do Parlamentu Europejskiego 2009-14

Konrad Szymański, prawnik, b. poseł PiS do Parlamentu Europejskiego 2004-14

Jarosław Wałęsa, poseł na Sejm RP 2005-14, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Jan Olbrycht, b. marszałek woj. śląskiego, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Julia Pitera, posłanka na Sejm RP, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Adam Szejnfeld, poseł na Sejm RP, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Marek Plura, b. poseł na Sejm RP, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Krzysztof Hetman, b. wiceminister rolnictwa, b.marszałek woj. lubelskiego, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Bogdan Wenta, piłkarz ręczny, selekcjoner reprezentacji Polski, poseł PO do Parlamentu Europejskiego od 2014

Witold Waszczykowski, b. wiceminister spraw zagranicznych, poseł PiS

Maciej Łopiński Łopiński, poseł PiS na Sejm RP

Piotr Naimski, poseł PiS na Sejm RP, były wiceminister gospodarki

Adam Lipiński, poseł PiS na Sejm RP

Ryszard Terlecki, poseł PiS na Sejm RP

Rafał Grupiński, poseł, przewodniczący Klubu Parlamentarnego PO

Kazimierz Plocke, poseł PO na Sejm RP, wiceminister rolnictwa

Janusz Cichoń, poseł PO na Sejm RP, wiceminister finansów

Elżbieta Achinger, posłanka PO na Sejm RP

Mirosława Nykiel, posłanka PO na Sejm RP

Paweł Papke, poseł PO na Sejm RP

Miron Sycz , poseł PO na Sejm RP

Roman Kaczor, poseł PO na Sejm RP

Ryszard Górecki, senator PO

Marek Konopka, senator PO

Kazimierz Kliena, senator PO

Czesław Czechyra, poseł PO na Sejm RP

Iryna Igoriwna Podoljak, deputowana Rady Najwyższej Ukrainy

Oksana Wasiliwna Jurynec, deputowana Rady Najwyższej Ukrainy

Serhij Iwanowycz Kiral, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Lew Teofilowycz Pidlisecki, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Mykoła Leonidowycz Kniażycki, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Wiktor Ewgenowycz Jelenski, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Dmitro Anatolijowycz Jarosz, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Jarosław Wasilowycz Lesiuk, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Pawło Mikolajowycz Kiszkar, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Ostap Jednak, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy

Igor Wolodymirowycz Guz, deputowany Rady Najwyższej Ukrainy, zastępca przewodniczącego Komitetu Spraw Zagranicznych Rady Najwyższej Ukrainy

Jarosław Kurski, I zastępca redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej”

Jana Stępniewicz, ukraińska redakcja Polskiego Radia dla zagranicy

Mirosław Rowicki, redaktor naczelny „Kuriera Galicyjskiego”

Rafał Dzięciołowski, redaktor „Gazety Polskiej”

Jerzy Wojcicki, redaktor naczelny „Słowa Polskiego”

Oleg Igorowycz Pankiewicz, zastępca przewodniczącego Ogólnoukraińskiego Zjednoczenia „Swoboda”

Andrij Iwanowycz Chomycki, radny miasta Lwowa

Serhij Iwanowycz Podolinni, radny miasta Lwowa

Artem Anatolijowycz Łuczak, naczelnik sztabu 8. Samodzielnej Roty UKO PS, przewodniczący Prawego Sektora we Lwowie

Wołodymyr Prawosudow, żołnierz 2. afgańskiej roty 24 OBSz „Ajdar”

Michał Dworczyk, Fundacja „Wolność i Demokracja”

Robert Czyżewski, Fundacja „Polonia Ruthenia”

Rafał R. Suszek, Katedra Metod Matematycznych Fizyki, Wydział Fizyki, Uniwersytet Warszawski

Grzegorz Skrukwa, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Michał Kertyczak

Roman Kryk

Roman Hnatiuk, OUP

Aneta Balcerzak

Dariusz Łencio

Jan Chimiak

Michał Paluszek

Ewa Michna , Uniwersytet Jagielloński

Joanna Szymańska-Godard

Andrzej Rosiński

Roman Biłas, prezes Zarządu Fundacji DEKA

Bogdan Sadowy, Stowarzyszenie Kalnikow „Moja Mała Ojczyzna”

Anna Trusz

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75968,18341118,apel-do-polakow-i-ukraincow-nie-dajmy-sie-sklocic.html#ixzz4Ca4aHnVK

janzdechlak
I znowu odezwali się nienawistnicy. Chcemy, aby cały świat Polskę kochał i podziwiał, a sami jesteśmy pełni nienawiści. Pamiętajmy, że Ukrainie nigdy dotąd nie było dane cieszyć się wolnością. Jedynie monarchia austro-węgierska w XIX wieku dała Ukraińcom względną swobodę w Galicji i Bukowinie. Okres międzywojennego dwudziestolecia – II Rzeczpospolitej – zapisał się w pamięci Ukraińców policyjnymi pacyfikacjami i akcją burzenia stu cerkwi w roku 1938. Nic dziwnego, że w latach wojny Ukraińcy poszli za Banderą. Nie mieli innego przywódcy. Zamiast wciąż przypominać o dawnych krzywdach, pomyślmy o przyszłości.

biskup 2
@janzdechlak
wnioskuję, że także nie powinniśmy już przypominać o Auschwitz, Holokauście, 17.09,39, 01.09.39, Piaśnicy, rzezi Ormiani innych danych krzywdach. Powiedz to prosto w oczy rodzinom pomordowanych na Wołyniu. Powiedz, by myśleli o przyszłości.

janzdechlak
@biskup 2
Spokojnie. Jak tylko PiS dorwie się do władzy, to skłóci Polskę z wszystkimi sąsiadami, a wtedy sąsiedzi przypomną wyczyny Rydza-Śmigłego: zajęcie Zaolzia, awanturę z Litwą, powitanie wojsk węgierskich na granicy po zajęciu przez nich Słowacji, pacyfikacje wsi ukraińskich, burzenie cerkwi. Rydz-Śmigły po dwóch tygodniach wojny uciekł przez Zaleszczyki do Rumunii, a Polacy zostali ze wstydem.

biskup 2
@janzdechlak
w 1919 r. wojska czeskie najechał Zaolzie korzystając z tego, że Polska walczy z Bolszewikami. Społeczność lokalna Polaków i Czechów uzgodniła granice, Polsce przyznano Zaolzie, mieszkało tam około 70 proc. Polaków. Nieliczne oddziały polskie uległy Czechom. Rannych żołnierzy Czesi dobili bagnetami. Ludność cywilną spotkały represje, były wyroki śmierci. Taka jest prawda o Zaolziu!

janzdechlak
@biskup 2
Taka jest prawda o Zaolziu: Księże Biskupie szanowny, Edward Rydz Śmigły wspólnie z Adolfem H. zrobili porządek z Czechami!

tedd
Popieram, trzeba próbować. Życzę im i nam abyśmy kiedyś się pogodzili tak jak Polska z Niemcami. Kto dziś emocjonalnie podchodzi do niemieckich zbrodni? Nikt. No właśnie. Dało sie? Dało! Oby i z Ukraińcami się udało. Pozdrawiam

biskup 2
@tedd
Niemcy przeprosili za swe zbrodnie, do dziś przepraszają, oddają hołd ofiarom. Ukraińcy zgoła odwrotnie: oddają hołd zbrodniarzom. Czy nie widzisz zasadniczej różnicy?

tedd
@biskup 2
A kto powiedział że nie widze? To juz sobie sam dopowiedziałes. Nienawisc nie buduje i tyle. To wlasnie tym ludziom za kilka (kilkanascie) lat bedziemy dziekowac za to sie nasze narody dogadaly a nie tym malutkim cwokom co to na scianach sprejem smarja „smierc banderowskim scier##m”. Jest zasadnicza roznica miedzy dialogiem a zwyklym hejtem. Widocznie jej nie widzisz.

…..

fot. PAP/Bartłomiej Zborowski

http://wpolityce.pl/polityka/297616-pis-ma-problem-z-ukraina-gazeta-michnika-tepiac-domniemany-polski-nacjonalizm-ulega-brunatnej-ideologii-potepionej-przez-parlament-europejski

PiS ma problem z Ukrainą? Gazeta Michnika tępiąc domniemany polski nacjonalizm, ulega brunatnej ideologii, potępionej przez Parlament Europejski

opublikowano: 21 czerwca

„PiS ma problem z Ukrainą ” — twierdzi „GW ”, zarzucając Prawu i Sprawiedliwości uleganie „nac- katolickiej kresowej narracji”. Co za paradoks: gazeta Michnika tępiąc domniemany polski nacjonalizm, ulega brunatnej ideologii, potępionej przez Parlament Europejski.

List parlamentarzystów PiS – będący odpowiedzią na apel polityków i intelektualistów ukraińskich w przeddzień rocznicy ludobójstwa na Wołyniu – nie spodobał się „GW ”. Można to było przewidzieć z góry i wydaje się wręcz banalnie oczywiste. Jednak argumenty Pawła Smoleńskiego banalnie oczywiste już nie są.

Teza jest prosta — PiS układa stosunki z Ukrainą pod dyktando swego elektoratu. Zgodnie z formułą „GW ”, ulega „nac– katolickiej kresowej narracji ”. Przyznać trzeba, że sformułowanie „nac – katolicki ” ma swoisty urok, jakby żywcem wyjęty ze starego bolszewickiego podręcznika dla agitatorów walczących z nieprawomyślną, burżuazyjną reakcją. To zbitka słowna w freudowski sposób ujawnia ideologiczne fascynacje publicysty „GW ”.

Gazeta Michnika od samego początku postawiła sobie pewien cel — walkę z demonami polskiego nacjonalizmu, które skłonna była widzieć wszędzie, nie odróżniając go nawet od patriotyzmu. To była obsesja, którą karmiła siebie i swoich czytelników. I tak pozostało do dzisiaj, z tą tylko różnicą, że straciła rząd dusz i jest w swej obsesji coraz bardziej wyalienowana.

Jak to się więc stało, że walcząc z polskim nacjonalizmem, „GW ” otwarcie gloryfikuje nacjonalizm ukraiński? Który dążył do stworzenia państwa jednego narodu, dokonując rzezi etnicznych, zabijając tylko dlatego, że ktoś był Polakiem? Albo osadnikiem, przybyłym z Czech? Czy też Żydem?

Pisząc, że Ukraina ma za bohaterów „morderców kobiet i dzieci”, posłowie obrażają tych, których nazywają przyjaciółmi — poucza Paweł Smoleński. Najwyraźniej coś się zmieniło od czasów, gdy „GW ” wypracowała pedagogikę wstydu, która miała być terapią na nacjonalizm. Polski, rzecz jasna. W stosunkach z Ukrainą obowiązuje ścisła cenzura —nie można mówić o niewygodnych dla Ukraińców faktach, to rani ich wrażliwość. Która, w przeciwieństwie do polskiej, dla „GW ” się liczy.

„GW ” stara się przekonać, że pisząc odpowiedź na list polityków i intelektualistów ukraińskich PiS znalazł się w jakiejś niszy i jest w swych poglądach odosobniony. To kłamstwo, jedno z wielu zawartych w tym komentarzu. Posłowie PiS — którzy podkreślili swe poparcie dla ukraińskiej państwowości równocześnie nie zgadzając się na gloryfikację zbrodniarzy z OUN — UPA — myślą tak, jak wielu polityków zachodnich.

Parlament Europejski już sześć lat temu, z inicjatywy największej frakcji chadeków, podjął uchwałę potępiającą uznanie Stepana Bandery za bohatera Ukrainy. Wynoszenie na pomniki, nadawanie ulicom i szkołom nazwisk inicjatorów i wykonawców ludobójczych rzezi jest nie do zaakceptowania dla cywilizowanego świata. Nie działa zgrany już szantaż, że wszelka krytyka gloryfikacji zbrodniarzy jest w interesie Putina.

I to właśnie „GW ” plasuje się w niszy, ulegając dziwnej, nacjonalistycznej narracji.

W swoim komentarzu publicysta „GW ” powtarza wielkie, fundamentalne kłamstwo — mówi o „bratobójczej wojnie ” Wprowadza fałszywą symetrię, relatywizowanie zbrodni.

Tak jakby masowe, planowe rzezie niewinnej polskiej ludności cywilnej i nieliczne akcje odwetowe polskiej samoobrony można było nazwać wojną. Trudno wątpić, że publicysta „GW ” zna definicję ludobójstwa, czyli zbrodni przeciwko ludzkości.

Starannie unika tego słowa. A przecież zabijanie całych grup narodowych z powodów ideologicznych jest ludobójstwem i nie uda się tego zakłamać ani zamazać.

autor: Maja Narbutt

Iga 29 94.141.151.*wczoraj, g. 12:30 To było ludobójstwo !!!!!!!!!!!!!!!!

phil 79.139.13.*przedwczoraj, g. 18:00 Michnik to buc i kabotyn.

Zimny 148.177.129.*przedwczoraj, g. 9:41 „nac-katolickiej” to podobny styl pisania jak „komintern”, „partkom”, „rajkom”, „kołchoz”… przynajmniej wiadomo z kogo wzory czerpie Tow. Michnik.

Kresy 10.10.10.*przedwczoraj, g. 8:53 Czemu się dziwicie- wystarczy przeczytać kim był tatuś Szechtera i do czego dążył. I wszytko jasne… Jaki tatuś taki synuś.

Citizen 83.20.203.*przedwczoraj, g. 5:16 Ludobójstwo wołyńskie Polaków jest ludobójstwem od zawsze, ale dla Michnika i Sorosa nic ono nie znaczy wobec chęci wycięcia władzy PIS w pień, przecież ta ich walka też jest totalną!

kat 176.221.121.*przedwczoraj, g. 0:01 Rytualnego pokręciło. Nie zastanawia się jak i kto szczuł latami na lachów. Trzeba ludzi nieźle nakręcać aby byli okrutnymi zbrodniarzami. To trzeba Ukraińcom do łbów banderowskich włożyć.

kat 176.221.121.*22 czerwca Kiedyś ginęli z głodu, jak to wykorzystała Ruska propaganda?

kat 176.221.121.*22 czerwca Niech sobie czczą, wżne by poznali prawdę!

trolkat 176.221.121.*22 czerwca Sąd w Częstochowie delektuje się Stalinomichnikiem i jego GW.

Jarzębinka 49 37.248.152.*22 czerwca Nawet w Izraelu mają go za świra. A niektórzy na słowo Michnik spluwali ze wstrętem!!!!!!

mike 195.42.249.*22 czerwca Przecież tow. Michnik to po mieczu Ukraiński Komunista więc w cziom dzieło?

dan 78.10.209.*22 czerwca Polska zwyciężyła w meczu ostatniej kolejki z Ukrainą (1:0). Spotkanie przebiegło bez większych incydentów. Niestety, na trybunach pojawił się wizerunek Stepana Bandery, co było oczywistą prowokacją

…..

PAP/EPA

http://wpolityce.pl/polityka/296239-nie-tyranizujmy-sami-siebie-o-historycznym-dialogu-z-ukraincami-ktory-nie-bardzo-wychodzi?

Nie tyranizujmy sami siebie. O historycznym dialogu z Ukraińcami, który nie bardzo wychodzi

opublikowano: 11 czerwca

Ihor Jusznowski, jeden z sygnatariuszy opublikowanego tydzień temu listu ukraińskich autorytetów do Polaków, udzielił wywiadu, który pozwala zorientować się, jaka wizja tragicznego splotu polsko-ukraińskiego z lat II wojny jest bliska i jemu, i – jak można przypuszczać – innym osobom, podpisanym pod listem. Jego zawikłany wywód zawiera jeden ważny element, który optymistycznie można zinterpretować jako popychający polsko-ukraiński dialog do przodu. Ale jest on tak (celowo?) zamaskowany, i tonie w takiej ilości nieprawd i półprawd, że może wcale nie spełnić takiej roli.

Zanim jednak skrytykuję Jusznowskiego, jedno zastrzeżenie i jedna informacja. Zastrzeżenie jest takie: jak by pesymistycznie nie oceniać możliwości dojścia do polsko-ukraińskiego porozumienia dotyczącego zbrodni wołyńskiej, to w oczywisty sposób nie zmienia to podstawowych faktów. Takich mianowicie, iż podstawowym polskim interesem jest utrzymanie ukraińskiej niepodległości wobec Rosji. I że sprzeczność w interpretacji historii i sferze symboliki jest ważna i bolesna, ale innych istotnych sprzeczności interesów między obecną Polską a obecną Ukrainą nie ma, i wręcz trudno sobie je wyobrazić.

Informacja zaś jest taka, że podpisany m.in.przez Jusznowskiego list został już utożsamiony przez polską opinię z frazą „przepraszamy i prosimy o przebaczenie”. Wzbudza to zrozumiałe zastrzeżenia, bo takie hasło sugeruje co najmniej równorzędność przewinień, jeśli nie ich przewagę po stronie, do której adresuje się ten apel. Autorów listu należy jednak w pewnym zakresie bronić. Bo jednak w sporządzonym przez nich tekście najpierw pada zdanie: „Prosimy o przebaczenie za popełnione przez nas zbrodnie oraz krzywdy – to jest to naszą myślą przewodnią”. A dopiero potem, w następnym akapicie czytamy: „Prosimy o przebaczenie oraz my tak samo przebaczamy zbrodnie i krzywdy, popełnione wobec nas”. Tak kolejność i ten akapit mogą sugerować, że autorzy tekstu czują, iż postawienie na jednej płaszczyźnie wołyńskich win Ukraińców i Polaków – razi.

Powiedziawszy to, wróćmy do wywiadu Jusznowskiego.

Pada w nim ważne zdanie:

I to ta druga (banderowska – PS) UPA była tą siłą, która spowodowała ukraińsko-polską masakrę.

Można je zrozumieć jako przyznanie że (tak jak było w istocie, i co jest nie do zakwestionowania na gruncie faktów) eksterminacja Polaków nie była efektem lokalnej wojny i spirali odwetów, tylko wykonaniem podjętej na zimno decyzji kierownictwa OUN. To byłoby cenne, bo ta kontrowersja jest obecnie rdzeniem i zwornikiem konfliktu historycznego. Strona ukraińska przyznać tego nie chce i nie potrafi, czemu trudno się dziwić w sytuacji, w której na UPA buduje się podstawowy mit narodowy. Jak tu więc powiedzieć, że najwięksi bohaterowie wojny o niepodległość – Roman Szuchewycz („Taras Czuprynka”, komendant główny UPA; poległ w walce z NKWD siedem lat po wymordowaniu Polaków) oraz Dmytro Klaczkiwski („Kłym Sawur”, dowódca UPA na Wołyniu; również poległ z ręki Rosjan) byli zbrodniarzami…?

Jeśli więc Jusznowski chciał powiedzieć to, co ja optymistycznie mu przypisuję, to byłoby to bardzo cenne i odważne. Cóż, kiedy zdanie to nie tylko samo w sobie nie jest jasne, ale też obudowane jest ogromną ilością tez, sprowadzających jego wymowę niemal do zera. Bo wprawdzie „druga UPA” w jakiś sposób „spowodowała masakrę”, ale zarazem „oddziały polskich partyzantów wrogo odnosiły się do ukraińskich partyzantów”, a Polacy znajdowali się w niemieckiej administracji okupacyjnej. Czyli klasyczna obecna narracja ukraińska: wszyscy byli winni, była równowaga zła i zbrodni („trudno powiedzieć, kto jest bardziej winny”…, nie wiem jak można takie zdanie pogodzić z tym wcześniejszym o UPA, która spowodowała masakrę, ale to już pytanie do Jusznowskiego).

W dodatku „liczba ofiar wśród polskich i ukraińskich mieszkańców, które podaje strona polska, wyraźnie nie odpowiada rzeczywistości” – profesor kwestionuje szacunki polskich historyków, choć rozbrajająco dodaje, że „mamy mniej informacji na ten temat…”. No i clou: „Polacy byli okupantami na naszej ziemi”…

Chciałbym być dobrze zrozumiany. To prawda, że większość mieszkańców kresów południowo-wschodnich to byli Ukraińcy, którzy polskich rządów na tych terenach raczej sobie nie życzyli. I bynajmniej nie uważam, żeby te polskie rządy były szczytem czy to humanitaryzmu, czy to rozsądku. Będące odpowiedzią na akty terroru bezmyślne wprowadzenie zasady odpowiedzialności zbiorowej (pacyfikacje wsi), obóz koncentracyjny w Berezie, zawstydzające niszczenie cerkwi na Chełmszczyźnie, zabijanie bez sądu pochodzących z terenu Polski ukraińskich ochotników, którzy wracali do kraju po nieudanej próbie ustanowienia państwa ukraińskiego na Rusi Zakarpackiej – to wszystko było, by użyć (wypowiedzianych w innym kontekście – zajęcia Zaolzia) słów Lecha Kaczyńskiego – „nie tylko błędem, ale i grzechem”. Te działania budowały grunt pod popularność ukraińskiej irredenty i ukraińskiego nacjonalizmu.

Tylko że II RP bywała państwem brutalnym, ale nie ludobójczym. Żadnemu spośród rządzących nią polityków nawet nie śniło się masowe ludobójstwo, które już wtedy wobec Polaków (i Żydów) planowali działacze OUN. To wszystko, co państwo polskie zrobiło Ukraińcom złego, nie pozostawało w żadnej proporcji do zaplanowanej na zimno masowej rzezi, której dokonali upowcy.

Przy czym absolutnie nie żądam od Ukraińców jakiegoś pokajania się i przeprosin. Po pierwsze osobiście uważam za intelektualnie i etycznie bezsensowne proszenie o przebaczenie za jakiekolwiek działania, dokonane nie przez siebie osobiście, a zwłaszcza przez generacje już nie żyjące. Po drugie, ogromna większość Ukraińców pochodzi z terenów nie należących do IIRP, a więc nawet ich dziadowie nie mieli nic wspólnego z UPA i nacjonalizmem.

Nie chodzi więc o przepraszanie, tylko o nie kwestionowanie podstawowych faktów. Czyli przede wszystkim tego, że (jak już napisałem wyżej) wołyńskie ludobójstwo nie było w żadnym razie działaniem spontanicznym (ani też odwetem), tylko aktem zaplanowanym na zimno i na zimno zrealizowanym przez dowództwo OUN-UPA. Realizacją zbrodniczej ideologii, stworzonej jeszcze przed wojną. Brak uznania tego oczywistego i po wielokroć udowodnionego faktu uniemożliwia bowiem prawdziwy dialog w innych kwestiach. W tym i dotyczących kwestii polskich błędów i polskich zbrodni. W coraz większym stopniu blokuje ten dialog emocjonalnie.

Piszę to, świadom dramatycznego zapętlenia sytuacji. Bo przecież ogromna większość Ukraińców wie o UPA tyle, że formacja ta dzielnie walczyła z NKWD o niepodległość. Wzmacnianie tradycji antyrosyjskiego oporu jest zaś sprawą kluczową w sytuacji, w której w Donbasie wojna z Moskwą wciąż się tli. Nie można wykluczyć że rozgorzeje z pełną siłą. Nawet jeśli nie, to przyjmująca różne formy konfrontacja między Ukrainą a Rosją będzie trwała długo i będzie zacięta. A polski interes jest tu, jak napisałem wyżej, zbieżny z ukraińskim.

Wszystko to prawda. Tylko że prawdą jest też to, iż całkowity brak jakiegokolwiek gestu wobec polskiej wrażliwości skutkuje zmniejszaniem się polskiej sympatii dla Ukrainy.

Nie wzywam więc do rewizji naszej polityki wobec południowo-wschodniego sąsiada. Zdajmy sobie jednak sprawę z tego, że właśnie dlatego, iż konflikt Kijowa z Moskwą będzie długotrwały, nie da się skutecznie zawiesić na czas jego trwania wszystkich polsko-ukraińskich problemów. Zwłaszcza jeśli, powtórzmy, druga strona ewidentnie w pacyfikacji tych problemów pomóc nie potrafi.

Więc, jeśli chodzi o sferę symboliczno-historyczną, czyli tę w której z tych czy innych powodów nasz partner nie jest skłonny do uznania oczywistych faktów – nie wpadajmy w przesadę. Nie tyranizujmy samych siebie polityczną poprawnością. Nie histeryzujmy na przykład, że premiera filmu Smarzowskiego o Wołyniu to będzie tragedia i tryumf Putina.

Choć to trudne, oddzielmy sferę symboliczno-historyczną od całej reszty nieledwie sojuszniczych relacji z Ukrainą. W tej sferze nie wymagajmy zbyt wiele od partnera, co do postawy którego, jak niestety widać, niewiele można tu mieć nadziei. Ale w takim razie – nie wymagajmy tu zbyt wiele również od siebie. Nie starajmy się przesadnie.

W Rumunii po obaleniu komunizmu szybko zaczął rozwijać się kult marszałka Antonescu – faszyzującego wodza tego kraju z okresu II wojny, polityka o rękach po ramiona ubabranych we krwi, straconego w 1946 roku. Kult przybierał formy państwowe, jego imieniem nazywano ulice i place. Była to naturalna reakcja na dekady komunizmu, kiedy to propaganda czyniła z Antonescu szatana. Ale to naturalne zapotrzebowanie zaczęło w pewnym momencie wygasać, i kult marszałka zaczął się cofać.

Może na Ukrainie podobnie będzie z kultem UPA?

Może trzeba pogodzić się z myślą, że dogadanie się z Ukraińcami co do historii trzeba zostawić następnym pokoleniom?

autor: Piotr Skwieciński

marchewa 82.69.160.*14 czerwca „Wolyn” Smarzewskiego – „kto za tym stoi, komu to sluzy, hurrr durrr”

Janowycz@Janowycz13 czerwca Odbudowa Rzeczypospolitej wielu narodów – jeden z wariantów rozwoju naszego państwa. Kierunek wschodni jest dynamiczny, niepewny – Ukraina musi wybrać, czy Polska jest dla niej odwiecznym wrogiem, czy współpartnerem, z którym chce tworzyć jedno państwo federacyjne. Fakt faktem, bez porozumienia naszych obu krajów projekt nowej Rzeczypospolitej będzie dużo trudniejszy. Podobne rozterki mają zapewne Litwini wahający się pomiędzy zagrożeniem od Rosji, a swoim antypolonizmem. Jest jednak szansa, że zostaną skłonieni przez Łotyszy, którzy zdają się szukać szansy w szerokim porozumieniu. Białorusini będą sobie musieli odpowiedzieć, czy pozostaną Rusinami, czy dadzą się wchłonąć Rosji. Wygląda na to, że proces wchłaniania wchodzi właśnie na wyższy poziom. To nie wszystko. Nowa Rzeczpospolita obejmie także… Rosjan. Nie ma możliwości, by na dłuższą metę obwód królewiecki pozostał w rękach Rosji. Ponieważ nie stanie się to jutro, ani pojutrze trudno oceniać w jaki sposób się to dokona. Kolejną nacją Rzeczypospolitej będą… Niemcy. Postępujący zachodnioeuropejski kalifat, a także rosnąca populacja Polaków w byłym NRD, spowoduje, że część tych terenów trafi pod ochronę Rzeczypospolitej. Aktualnie na terenach byłego NRD mieszka zaledwie ok 15 mln ludzi, i to wraz z 3,5 mln Berlinem. Państwo takie będzie musiało wypracować ustrój, w którym każdy z narodów będzie miał własną decyzyjność, a który równocześnie będzie gwarantował silną federację. Wydaje się, że minimalny poziom federacji to wspólna armia, waluta, rotacyjny (z uwzględnieniem potencjału ludnościowego) urząd prezydenta wraz z federacyjnymi sekretarzami stanu, federalne służby specjalne. Lokalne parlamenty i rządy, lokalna policja. Jest to jeden z wariantów rozwoju sytuacji. Wiele zależy od tego, w którą stronę zmierza Rosja, która przespała okres koniunktury i nie odbudowała przemysłu, która jest naciskana od wschodu przez Chiny, powoli wchłaniające Syberię. I od Europy, która balansuje na krawędzi konfliktu kultur.

prawdziwek 78.8.129.*13 czerwca Niech następne pokolenia się dogadają, kiedyś tam. A póki co… właźmy w d banderowcom i płaćmy na nich. Nasi amerykańscy przyjaciele tak kazali, wyjścia nie ma.

zapiekli przyjaciele 188.33.107.*12 czerwca Zbieżność interesów ukr- pl byle przeciw Rosji?To cała filozofia. Co jeszcze /ile/ mamy dać do tego worka bez dna. A może ziemie , októrych krzyczą na manifach oddamy zanim po nie przyjdą nasi nowi

mm 178.42.140.*12 czerwca WOŁYŃ 1943 PAMIĘTAMY!!!!!!!!!!!!!!! A cóż to za wygibasy interpretacyjne tego wstrętnego listu? Nie ma dialogu bez stanięcia w prawdzie.

madziar@madziar12 czerwca Panie Skwieciński nadal Pan biega w krótkich spodenkach , radując się ,ze pozwalają Panu bywać w ich towarzystwie. To nie znasz Pan polskiego przysłowia ????, „kto z kim przystaje takim się staje”. Zdejmij Pan wreszcie te krótkie spodenki i załóż spodnie i zostań Pan mężczyzną , bo potencjał Pan masz, a go marnujesz.

gosc 94.223.65.*12 czerwca Tak zostawmy nastepnym pokoleniom te hiszorie a wiedy wyjdzie ze to Polacy WYMORDOWALI na Wolyniu 150 000 tys Ukraincow dobrze myslisz BRAWO

Piekło dla UPAiny 79.191.24.*12 czerwca Trzeba nie mieć honoru lub być płatnym pachołkiem, zeby coś takiego napisać. Zaolzie z przewagą ludności polskiej zostało podstępnie zajęte przez Czechów. Jaki z Pana historyk?

real 217.44.189.*12 czerwca Może Skwieciński powinien pogodzić sie z myślą, że bez potępienia i odrzucenia banderowskiej ideologii przez Ukraińców, to poprawę relacji polsko-ukraińskich zostawmy następnym pokoleniom.

endthefed 220.245.239.*12 czerwca Pan Skwiecinski znowu napisal kwiecisty bubel

PL V 46.112.126.*12 czerwca A może trzeba UPA-inę pozostawić samą sobie, jak taka samodzielna. Niech sama się obroni, albo unicestwi. Nie będzie pretensji. Nie starajmy się przesadnie, bo ja z UPA ginąć nie chcę. POżyczać też.

Sema4@Sema412 czerwca Dobry tekst. Sądzę jednak, że powinien Pan zdawać sobie sprawę KTO i DLACZEGO wyłożył kasę na film Smarzowskiego o Wołyniu. Udawanie, że nie wiemy czemu/komu służy kultura i jakie zadania socjotechniczne stawiają przed nią marksiści JEST NAIWNOŚCIĄ. Są też nowsze przykłady np 1). „Psy” Pasikowskiego przybliżające ludziskom zjawisko dobrego UBka,- niekorumpowalnego twardziela, prawdziwego niezłomnego obrońcy praw podstawowych- akurat w okresie gdy w realu SBcja rozkradała państwo i tworzyła mafie, 2) ale też nowsze produkcje filmowe jak Pokłosie- wizualna lekcja pedagogiki wstydu mająca prowadzić do uznania roszczeń majątkowych Żydów wobec Polaków. Więc proszę nie mówić, że Wołyń akurat TERAZ powstał „przypadkiem”, bo takie kity może łyknąć tylko pelikan w locie, ale nie człowiek myślący.

i. 78.10.246.*2 godziny temu Haniebne słowa, haniebny tekst…

…..

fot. Fratria

http://wpolityce.pl/historia/298184-wolyn-jak-kuryle-czyli-jaki-wyciagnac-wniosek-z-faktu-ze-historyczny-dialog-z-ukraina-znalazl-sie-w-slepym-zaulku

Wołyń jak Kuryle, czyli jaki wyciągnąć wniosek z faktu, że historyczny dialog z Ukrainą znalazł się w ślepym zaułku

opublikowano: 4 godziny temu

Gdy kończył się Majdan, separatystyczna awantura na wschodzie Ukrainy zaczynała nabrzmiewać i nikt jeszcze nie wiedział, jaki przyjmie zasięg, a otwarte i pełnoskalowe wkroczenie do tego kraju wojsk rosyjskich było ewentualnością realną, w artykule zatytułowanym „Byle nie Małorosja” pisałem, że „lepsza Ukraina banderowska niż moskiewska”. Bo „w Kijowie mogliby sobie rządzić nie tylko banderowcy, ale wręcz sam zmartwychwstały Bandera – i tak w polskim interesie leżałoby umacnianie Ukrainy”. Gdyż „nawet gdyby niepodległa władza ukraińska była antypolska, to i tak w najwyższym interesie naszego państwa byłoby, żeby przetrwała – jeśli jedyną alternatywą byłaby Ukraina sterowana z Moskwy. Bo przecież nawet gdyby Ukraina miała być naszym wrogiem (a nic nie wskazuje na taką ewentualność) to lepiej mieć dwóch wrogów słabszych (i skłóconych między sobą), niż jednego bardzo potężnego”.

W pełni podtrzymuję te tezy. Ale minęło dwa i pół roku. Ukraiński patriotyzm przeszedł ogniową próbę. Zajętych przez separatystów i armię rosyjską terenów nie udało się odzyskać. Ale zarazem widać, że na reszcie obszaru Ukrainy rosyjskie wpływy niepomiernie zmalały. Że ani objęcie Kijowa jakąś formą moskiewskiego protektoratu, ani rozpad kraju na kontrolowane przez Rosję quasipaństewka już nie grozi.
Sytuacja uległa więc diametralnej i pozytywnej zmianie. Ale w związku z tym konieczność „chuchania i dmuchania” na Ukrainę, aby w żaden sposób nie dopomóc rosyjskiemu imperializmowi, zmalała. Natomiast pewność siebie partnerów znad Dniepru – wzrosła. Co oczywiście i normalne, i pozytywne.

Niestety, ów wzrost pewności siebie Ukraińców, w połączeniu z małym ciężarem gatunkowym Polski i brakiem z jej strony realnych (czyli nie politycznych, a związanych z wydatkowaniem prawdziwych pieniędzy) zaangażowań w tym kraju spowodował niekorzystne skutki w dziedzinie historyczno – symbolicznej. Krótko rzecz ujmując, można by to oddać tak: strona ukraińska nie tylko nie wykonała pod adresem polskiej wrażliwości gestów, których oczekiwaliśmy. Proces poszedł dalej. W dniu, w którym w Kijowie gościł ówczesny prezydent Rzeczpospolitej, ukraiński parlament przyjął ustawę gloryfikującą członków UPA, co doprawdy jedynie ktoś naiwny mógłby uznać za coś innego niż świadomą demonstrację. A kijowska machina państwowa zaczyna prowadzić politykę historyczną, opartą o wizję OUN-UPA jako duchowej podstawy ukraińskiej niepodległości.

Rozpaskudziliśmy partnera

Przy czym chciałbym być dobrze zrozumiany. Wiem oczywiście o wszystkich wpływających na ocenę tego faktu okolicznościach. O tym, że o rzezi wołyńskiej na Ukrainie wciąż wie mało kto (między innymi na skutek tego, że zdecydowana większość obecnych Ukraińców to potomkowie nie obywateli IIRP, tylko międzywojennej Ukrainy radzieckiej, którzy nie mieli i nawet nie mogli mieć nic wspólnego z masakrami). I o tym, że dla nikogo (czy może: niemal nikogo…) z upamiętniających powodem czczenia UPA nie jest i nie ma być mordowanie przez nią polskich cywili (ani w ogóle ówczesny konflikt ukraińsko-polski) tylko walka o niepodległość z ZSRR. Rosyjska agresja stwarza zapotrzebowanie na antyrosyjskich bohaterów. A naród, który w jakimś sensie dopiero powstaje, potrzebuje jednoznaczności.

Wszystko to prawda, tylko że prawdą jest również że Polacy, w tym ci zaangażowani po uszy we wspieranie walki Kijowa z rosyjską agresją oczekiwali, że ukraińska narracja historyczna uzna kluczowe dla naszej strony fakty. Czyli przede wszystkim to, że zbrodnia wołyńska to nie był efekt wojennego chaosu i spirali odwetu, tylko eksterminacja, zaplanowana na zimno przez kierownictwo OUN. Nic takiego nie nastąpiło. I widać, że chyba długo nie nastąpi.

Co więcej, wielu Ukraińców nie tylko nie przejawia otwartości wobec polskich postulatów, ale reaguje na nie nerwowo. Bardzo znana polska dziennikarka, żadna tam nacjonalistka, tylko sprawdzona i wieloletnia bojowniczka o przyjaźń z Ukraińcami, gdy tylko zaczęła wypowiadać jakiekolwiek życzenia pod ich adresem, została nagle zbanowana na facebooku przez iluś jej dotychczasowych internetowych „przyjaciół”. A ukraińskie media, na terenie Polski związane ze środowiskami wrogimi obecnemu polskiemu rządowi, lubią sugerować iż ów rząd jest, w odróżnieniu od poprzedniego, antyukraiński.

Wszystko to jest efektem między innymi tego, że – użyję ostrego języka – oni (tj.ci Ukraińcy, którzy mają kontakty z nami, czyli polską giedroyciowską inteligencją) są przez nas rozpaskudzeni.* I sami pracowaliśmy nad tym długo. Przez dekady nosiliśmy ich na rękach, chuchaliśmy i dmuchaliśmy na ich samopoczucie. Żeby tylko sobie o nas źle nie pomyśleli. Omijaliśmy wszelkie tematy, które mogłyby być dla nich przykre (wiem, bo sam tak instynktownie robiłem). W efekcie oni są przyzwyczajeni do takiego właśnie traktowania. Do tego, że Polacy na wyścigi krzyczą „sława Ukrainie!”. I kiedy nagle oprócz krzyczenie „sława Ukrainie” ci Polacy czegoś chcą, to ci zepsuci (przez nas zepsuci) Ukraińcy mają wrażenie, że spotyka ich straszna krzywda. Powtórzę – sami na to ciężko zapracowaliśmy.

Nie chodzi o przeprosiny

Co jest w tej chwili główną osią historycznego konfliktu?

Strona ukraińska, czy przynajmniej jej część, gotowa jest przyznać, że na Wołyniu doszło do zbrodni, których ofiarą padło wielu Polaków. A także, że zamordowanych polskich cywili było tam więcej niż ukraińskich. Chce jednak postrzegać zbrodnie jako część tragicznego procesu powstawania wzajemnych win. Nie chce natomiast, jak napisałem wyżej, zgodzić się na to, że ludobójstwo Polaków (bo to było ludobójstwo, czyli próba wymordowania „w całości lub w części” określonej grupy etnicznej) zostało postanowione i zrealizowane przez kierownictwo OUN-UPA świadomie. Że nie było chaosem odrębnych mordów, tylko operacją, zaplanowaną na zimno. I w dodatku nie jako odwet – bo przecież Polacy na Wołyniu byli w tak wyraźnej mniejszości, że wizja iżby byli w stanie w ogóle pomyśleć o rozpoczęciu działań przeciw przygniatającej ukraińskiej większości jest czymś z dziedziny fantastyki.

Dlatego, choć polsko-ukraińskie relacje obfitowały niestety w zbrodnie, Wołyń jest jakościowo inny niż wszystkie uprzednie wzajemne brutalizmy. II RP bywała głupią i brutalną, stworzyła przez to emocjonalne podstawy dla ukraińskiej irredenty, prowokowała wśród Ukraińców antypolskie emocje. Ale nie była ludobójcza. W odróżnieniu od UPA.

I dlatego właśnie (przez Wołyń) w historycznych rachunkach polsko-ukraińskich nie ma równowagi win. Bo ludobójstwo, rozumiane nie jako po prostu popełnienie jakiejś liczby nawet strasznych zbrodni (sprawcami takich bywali niestety również i Polacy, i polscy partyzanci), tylko jako podjęcie na zimno nie wymuszonej żadnymi okolicznościami oprócz zbrodniczej ideologii decyzji o wymordowanie całości obcej grupy etnicznej żyjącej na spornym terytorium i rozpoczęcie realizacji tej decyzji, było udziałem wyłącznie strony ukraińskiej.

Użyłem tu pojęcia „równowaga win”; pojęcia z dziedziny moralistyki. Mogłoby to sugerować, że oczekuję, iżby proces pojednania zakończył się jakimś zbiorowym wyznaniem win; przepraszaniem Polaków za zabrodnie. Otóż nic bardziej mylnego. Odnoszę się nad wyraz sceptycznie do modnego przepraszania wszystkich przez wszystkich za wszystko. Uważam w ogóle, że wyznawanie win nie popełnionych osobiście (a przecież, jeśli chodzi o czyny z okresu II wojny, to popełnili je dziadkowie, a częściej wręcz pradziadkowie obecnie żyjącego pokolenia; w dodatku jeśli chodzi o zbrodnie banderowskie to jak już pisałem wyżej nawet pokolenie ukraińskich dziadków i pradziadków w ogromnej większości nie miało z tym nic wspólnego ani w sensie działań, ani wyznawanej ideologii – żyli bowiem w międzywojennym ZSRR i nacjonalizm nie zdołał ich dotknąć) jest z każdego możliwego punktu widzenia absurdalne.

Dlatego ani nie będę przepraszać nikogo – Żydów, Niemców, Litwinów, Czechów, Słowaków, Białorusinów czy wreszcie Ukraińców – za złe czyny popełnione przez Polaków sprzed 70 lat, ani też nie chcę analogicznych przeprosin od nikogo. W tym i od Ukraińców.

Czym innym jest jednak owo przepraszanie, które jako się rzekło byłoby bezsensowne, a czym innym ustalanie faktów. Najlepiej wspólne ustalanie faktów. A przynajmniej nie zaprzeczanie tym spośród nich, które są oczywiste.

A choć o Wołyniu nie wiemy wszystkiego, to jednak kluczowe fakty są, właśnie, oczywiste.

Kwestia rozkazu, czyli zwornik konfliktu

Zgodnie z planem 11 lipca 1943 roku oddziały UPA uderzyły jednocześnie na 96 miejscowości pow. horochowskiego i włodzimierskiego oraz na trzy w powiecie kowelskim. Następnego dnia, 12 lipca, ten sam los spotkał kolejne pięćdziesiąt miejscowości w dwóch pierwszych powiatach —napisał najbardziej ceniony zajmujący się tym okresem historyk, prof. Grzegorz Motyka.

Uczony przecież nie motywowany antyukraińskością, ba! – oskarżany przez część tzw. środowisk kresowych o filoukraińskość.

Wołyńscy negacjoniści podnoszą, że nie ma zachowanego pisemnego rozkazu rozpoczęcia eksterminacji. Ale to, że musiał zostać wydany, jest kompletnie oczywiste w sensie logicznym. Brak pisanego dokumentu jest doprawdy mało ważny w sytuacji, w której jednego dnia zdyscyplinowane oddziały, podległe jednemu dowództwu, atakują (w celu wyrżnięcia ludności) sto wsi. Historycy nie dysponują przecież również pisemnym rozkazem Hitlera, nakazującym wymordowanie Żydów. Tym niemniej z faktu, że państwo niemieckie zaczęło ich w określonym czasie zabijać, wynika w sposób jasny, że rozkaz musiał zostać wydany.

Skądinąd o rozkazie mordowania Polaków wiemy nie tylko dedukcyjnie, ale i pozytywnie – z zeznania schwytanego rok później przez NKWD wysokiego oficera UPA. Wołyńscy negacjoniści odpowiadają, że takie zeznania są niewiarygodne. Pomińmy już fakt, że trudno byłoby utrzymywać jakoby sam fakt że NKWD coś zaprotokołowało dowodził, że tak nie było. Przecież czasami chyba jednak zdarzało się, że więźniowie radzieckich organów mówili prawdę, a ich zeznania zostały mniej więcej prawidłowo zapisane?

To jednak mniej ważne. Ważniejsze, iż zeznania owego oficera zgadzają się zarówno z faktami (że eksterminacja Polaków, dokonana przez UPA, miała miejsce) jak i z normalną logiką (tak jak pisałem wyżej – jeśli zdyscyplinowane oddziały jednego dnia atakują szereg miejscowości i mordują ich ludność, to znaczy że działają na rozkaz).

Przedwojenny plan eksterminacji

Dodajmy, że wymordowanie Polaków zostało zaplanowane jeszcze przed wojną. Członek najwyższych władz OUN, Mychaiło Kołodziński (dowódca armii Ukrainy Zakarpackiej, rozstrzelany przez Węgrów po zajęciu przez nich tego terytorium) sporządził przedtem dokument, zatytułowany „Ukraińska doktryna wojskowa”.

Wymieść dosłownie co do nogi polski element z Zachodnich Ukraińskich Ziem—pisał.

Polski element, który będzie stawiał czynny opór musi ulec w walce, a resztę trzeba sterroryzować i zmusić do ucieczki za Wisłę. Bo nie można dopuścić do tego, aby po zdobyciu Z.U.Z. polski element mógł tu żyć obok Ukraińców. (…) Trzeba pamiętać, że im więcej wrogiego elementu zginie podczas powstania, tym łatwiejsza będzie budowa ukraińskiego państwa” (podkreślenie moje – PS).
Czy, mimo że można by się pocieszać iż według Kołodyńskiego „nie stawiający czynnego oporu polski element” miałby mieć szansę ucieczki, to nie jest zapowiedź ludobójstwa?

Oczywiście że nie wiadomo, czy plan powstania opracowywany przez Kołodzińskiego był znany decydującym parę lat później o rozpoczęciu ludobójczej operacji na Wołyniu. Ale przecież i on, i oni byli przed wojną (i przed jego śmiercią) częścią jednego, bardzo szczupłego grona. Więc to, co Kołodziński napisał, wolno uznać za przejaw typu myślenia, panującego w tym środowisku.

A inne zdanie Kołodzińskiego „wobec wrogiego elementu należy wykazać się takimi okrucieństwem w czasie powstania, aby jeszcze dziesiąte pokolenie bało się choćby popatrzeć w stronę Ukrainy” (podkr. PS) – czy też nie jest kompletnie jednoznaczne? To jest już nie tylko zapowiedź ludobójstwa, ale też celowego, intencjonalnego (a nie będącego efektem „naturalnego okrucieństwa chłopstwa”, jak chcą wierzyć niektórzy) mordowania za pomocą metod specjalnie okrutnych. Zapowiedź, dodajmy, zrealizowana precyzyjnie w ‘43 roku.

To tłumaczy pewien fenomen. Otóż, choć nie jest prawdą rozpowszechnione przekonanie, jakoby na Wołyniu normą było mordowanie Polaków w sposób sadystyczny, to zarazem takie przypadki były zastanawiająco częste. Powtórzmy – zastanawiająco często mordercy zadawali sobie trud (i poświęcali własny czas, a nie zawsze mieli go pod dostatkiem) żeby nie tylko zabić, ale zabić jak najokrutniej. Tak było na przykład w Janowej Dolinie – tam działały silne i dobrze uzbrojone oddziały ukraińskie, przez cały czas trwania rzezi trwała też zacięta walka UPA z broniącymi znajdującego się w tej miejscowości fortu Niemcami. Więc teoretycznie logicznym byłoby, żeby mordowanych Polaków zabijać jak najprędzej, z broni palnej – mordercy ją mieli w dużych ilościach, to nie byli chłopi z kłonicami – po to, żeby jak najszybciej mordujących móc skierować do innych zadań. Do walki. Żeby zyskać wolne ręce. A mimo to działo się inaczej; oszczędźmy czytelnikowi drastycznych szczegółów.

Przypadek? Nie, konsekwentna realizacja planu, zakładającego nie tylko wymordowanie polskich cywili, ale uczynienie tego właśnie, celowo, ze szczególnym okrucieństwem. Bo „trzeba terroru – uczyńmy go piekielnym” – pisał Kołodziński.

Jakościowa różnica

Strona ukraińska próbuje podważać podane przez Motykę liczby – 99 wsi zaatakowanych jednego dnia, i 50 które stały się obiektem eksterminacyjnych napadów dnia następnego. Bez zbadania i wyłącznie na użytek tego sporu przyjmijmy, że Motyka tutaj przesadził. O ile mógł się mylić największy naukowy autorytet w tej dziedzinie, przy tym – nigdy nie dość podkreślania tego – autor przecież bynajmniej nie antyukraiński? Załóżmy, że pomylił się naprawdę znacząco. Czyli o jedną trzecią.

Dało by to nam ponad 60 wsi zaatakowanych w sposób eksterminacyjny jednego dnia, i ok. 30 następnego dnia. Załóżmy, że tak. Co to zmienia? Na pewno nie zmienia zasadniczego faktu: że mianowicie OUN-UPA zdecydowała o wyeksterminowaniu całej polskiej ludności Wołynia. A jeśli zaatakowano mniej wsi, jeśli zginęło mniej ludzi, niż szacuje większość historyków… to co z tego wynika? Tyle, że mordercy byli mniej efektywni, niż większość historyków uważała.

A przecież po 11 lipca ‘43 działo się to samo (choć pojawiały się już silniejsze elementy polskiej samoobrony; miejscami nawet i odwetu). I przedtem też mordowano Polaków. A potem był rok ‘44, i objęcie rzezią Podola oraz Lwowszczyzny.

Nigdy dość podkreślania – ja nie kwestionuję, że w tych (i późniejszych) latach Polacy (czyli akowcy, polskie samoobrony, po wojnie antykomunistyczna partyzantka, a także LWP) również popełniali zbrodnie wobec Ukraińców. Popełniali; i często straszne. Tylko że z banderowskimi porównać ich nie sposób. Nie tylko ze względu na skalę. I nie tylko ze względu na to, że zbrodnie ukraińskie były chronologicznie pierwsze – to one uruchomiły po polskiej stronie spiralę odwetu, a także polskie działania prewencyjne, których elementem bywały masowe mordy cywili (Hrubieszowszczyzna w ‘44 roku). Przede wszystkim dlatego, że to zbrodnie ukraińskie były celowym i na zimno pomyślanym wykonaniem planu obejmujących ogromne obszary masowych czystek etnicznych. A masowe mordowanie ludności cywilnej nie było przypadkiem, tylko było z góry założonym elementem tego planu. I to właśnie przede wszystkim różni je jakościowo od zbrodni Polaków.

Strona ukraińska (a także najbardziej sprzyjający jej publicyści polscy) przyznać tego wszystkiego nie chce. Woli rozmywać sprawę w ogólnym chaosie. W wizjach, w myśl których działy się wprawdzie rzeczy straszne, ale „wiadomo – wojna, zdziczenie i chaos”. Posuwa się czasem do określenia kresowych Polaków (nawet nie władz II Rzeczpospolitej, tylko miejscowych, cywilnych Polaków…) mianem „okupantów”. Czy też do klasowej interpretacji sytuacji, w myśl których ukraińscy chłopi mieli pomścić wiekowe społeczne krzywdy. Co – łagodnie mówiąc – nie w pełni pasuje do sytuacji, w której ofiarą masowych zbrodni stało się nie polskie ziemiaństwo (już przedtem wywiezione przez Rosjan), tylko polscy chłopi, w sensie społecznym zajmujący tę samą pozycję co ich ukraińscy sąsiedzi.

To ostatnie, nawiasem mówiąc, w sposób uderzający różnicuje sytuację Kresów południowo-wschodnich z obszarami na północ od Prypeci, gdzie wprawdzie w ‘39 roku po 17 września białoruska (i żydowska) młodzież w antypolskim zrywie zabijała – bywało – oficerów, policjantów i ziemian, ale polskich plebejuszy nie ruszała. I w ogóle to, co się tam działo, nie przyjmowało postaci czystek etnicznych. No cóż, na północ od Prypeci nie było banderowskiej ideologii.

Co więc czynić w tej sytuacji? Zwłaszcza jeśli – jak napisałem wyżej – polskie realne zaangażowanie w Ukrainę, rozumiane zarówno jako pomoc państwowa czy organizacji społecznych, jak i jako inwestycje biznesowe absolutnie nie daje nam podstaw do tego, by z punktu widzenia rządu w Kijowie być partnerem, mogącym rościć jakieś poważnie traktowane pretensje?

Jak zawsze, tak i tutaj nerwy są złym doradcą. Ukraińska odmowa uznania historycznych faktów, i niebezpieczny (przede wszystkim dla samych Ukraińców) kierunek rozwoju naddnieprzańskiej polityki historycznej nie zmieniają bowiem czynników zasadniczych. Czyli po pierwsze tego, że – nigdy dość przypominania – radykalny nacjonalizm jest na obecnej Ukrainie szczątkowy. Po drugie – że nawet gdyby, teoretycznie, ta sytuacja uległa zmianie, to i tak nieistnienie w liczącej się skali naszej mniejszości na Ukrainie powodowałby brak pola do realnego polsko-ukraińskiego konfliktu i brak potencjalnych tego konfliktu ofiar.

Wreszcie po trzecie – choć zacząłem ten tekst od stwierdzenia, że sytuacja Ukrainy uległa poprawie, i zagłada bytu państwowego już jej raczej nie grozi, to ta konstatacja nie unieważnia geopolityki. A ta jest niezmienna. I niezmiennie istnienie Ukrainy jako trwałego, autentycznie niepodległego państwa jest w najwyższym interesie Polski. Póki zagraża rosyjski imperializm, nie wolno czynić niczego, co mogłoby Moskwie pomóc.

Co więc czynić w tej sytuacji? Odpowiedzmy daleką analogią. Przywoływana tu często Rosja trzyma od ‘45 roku japońskie Kuryle. Japonia nigdy nie wyrzekła się tych wysp, podkreśla to, i zmierza do ich odzyskania. Trwa więc przewlekły konflikt, który nie przeszkadza jednak obu państwom współdziałać ze sobą – ku obopólnemu interesowi – na wielu innych polach. Po prostu Tokio zdecydowało w pewnym momencie, że sprawę Kuryli można i trzeba niejako wyjąć z całokształtu stosunków japońsko-rosyjskich. Spór o wyspy sobie, a cała reszta – sobie.

Otóż realistyczne, jak sądzę, byłoby założenie że konflikt o prawdę na temat Wołynia – to w relacjach polsko-ukraińskich mogłyby być takie Kuryle. Nie wyrzekamy się tu niczego. Odwrotnie: twardo i jednoznacznie mówimy swoje. Nie idziemy tu na fałszywe kompromisy z nieprawdą. Jeśli strona ukraińska nadal będzie odmawiać uznania oczywistego a kluczowego faktu, iż kierownictwo OUN podjęło w ‘43 roku decyzję o masowej eksterminacji Polaków – to trudno, zawieszamy dialog historyczny, a w każdym razie państwowy patronat nad nim.

Nieprzesadnie „szanujemy wrażliwość partnera” – gdy w Polsce podnoszą się nawet przesadne postulaty dotyczące Wołynia nie histeryzujemy (co nie znaczy, że je popieramy). Prowadzimy swoją, jednoznaczną politykę historyczną. Nie rozdzieramy szat, gdy okazuje się że nie można jej uzgodnić z ukraińską. W końcu jesteśmy dwoma państwami, tak jest i pozostanie. Żadnej nowej Rzeczpospolitej wielu narodów, żadnego Międzymorza nigdy nie będzie, to wizje piękne ale kompletnie niezgodne z intencjami potencjalnych partnerów i ich interesami – rozumianymi tak, jak rozumieją je oni.

Ale też ograniczamy ten historyczny konflikt do tej jednej sfery. Nie dopuszczamy do tego, aby wpływał on w jakimkolwiek stopniu na cokolwiek w relacjach polsko-ukraińskich, co nie jest z nim bezpośrednio związane. Jednym słowem, Kuryle konsekwentnie ograniczamy do Kuryli.

Mówimy głośno swoje. I czekamy na następne pokolenia.

autor: Piotr Skwieciński

HWdt 31.179.86.*za 16 minut Serdecznie życzę „drogim” sąsiadom 100 letniej zwycięskiej wojny z rosją!!

adeceda 95.160.154.*24 minuty temu kret, tyle w temacie kreta skwiecinskiego…

gosc 83.10.242.*2 godziny temu Poglady jakie autor tutaj zaprezentowal nie trzymaja sie kupy. Ostatnio UE uznala LUDOBOJSTWO na Ormianach pomimo sprzeciwu Turcji. Zadanie wiec dla prawych historykow i politykow nie ukrainskiech!!!

Crimsonpeak@Crimsonpeak2 godziny temu skwieciu, weż się wyprowadz na upainę, bo widocznie męczysz się tu okropnie. twoi ziomale banderowcy na pewnopowitają ciebie tak jak na to zaslugujesz.

J. 104.15.172.*2 godziny temu Mówienie tego po polsku jest przelewaniem pustego w próżne. Aby dotrzeć do Ukraińców, polscy historycy muszą o tym pisać po ukraińsku lub angielsku, i znaleźć sposób dotarcia z tym do szkół ukrainsk.

knight@knight2 godziny temu Sprowadzmy sobie nastepny milion Ukraincow, to bedzie jeszcze wiecej historykow ukrainskiego pochodzenia w Polsce piszacych po polsku i slawiacych ludobojcow z UPA i OUN.

PL V 46.112.78.*3 godziny temu Spór o Wołyń – ludobjstwo sobie, a przyjaźń z UPA-ińcami z hasłami chwała gerojam i cała reszta sobie. PO japońsku. Chcieliśmy być przecież drugą Japonią.

Gryfon 188.146.68.*3 godziny temu Szaleńcza Giedrojciowa teza o konieczności istnienia niepodległej UPAdliny zatruła wiele umysłów zamiast walczyć o odzyskanie kresów nadstawiacie tyłek na kopniaki – może na to zasługujecie autorze.

tagore 83.21.6.*3 godziny temu Neobanderowcy kontrolują oświatę i politykę historyczną ,są elementem Państwa, za pięć lat ilość absolwentów odmóżdżonych Wiatrowyczem większa. Skwieciński proponuje ,dać im czas aby się umocnili.

r 83.14.203.*godzinę temu Czy autorowi znane są fakty historyczne dot. pomocy/organizacji upa przez Niemców PRZED 01.X.1939(film chyba na Discovery)?

analityk 83.24.22.3 godziny temu r 83.14.203.:..nikt z POLAKÓW,nigdy nie mordował żydów. Prowokacje, zawsze odbywały się na konto POLAKÓW. Nikt prowokatora żydowskiego od innego prowokatora na usługach żydów..nie odrózni

r 83.14.203.*11 minut temu Do analityka(83.24.22): masz rację , powinno być: ukraińcy mordowali Polakow i żydów. Błąd w budowie zdania

…..

Fot. pixabay.com

http://wpolityce.pl/swiat/295271-juszczenko-i-krawczuk-apeluja-o-dzien-pamieci-ofiar-konfliktow-ukrainsko-polskich-potrzebne-jest-chrzescijanskie-przebaczenie-i-porozumienie

Juszczenko i Krawczuk apelują o dzień pamięci ofiar konfliktów ukraińsko-polskich. Potrzebne jest „chrześcijańskie przebaczenie i porozumienie”

opublikowano: 3 czerwca

Dwóch byłych prezydentów Ukrainy, przywódcy Kościołów i intelektualiści zaapelowali o ustanowienie wspólnego dnia pamięci konfliktów ukraińsko-polskich na rzecz wzajemnego pojednania.

Odezwa, pod którą podpisali się m.in. byli prezydenci, Leonid Krawczuk i Wiktor Juszczenko, a także przywódcy Kościołów prawosławnego (Patriarchatu Kijowskiego) i greckokatolickiego, Filaret i Swiatosław, została wystosowana przed obchodzoną w lipcu 73. rocznicą zbrodni wołyńskiej.

Autorzy odezwy poprosili polityków po obu stronach granicy, by w związku z rocznicą wystrzegali się języka nienawiści i wrogości, który może przyćmić „chrześcijańskie przebaczenie i porozumienie”.

W historii stosunków między Ukraińcami i Polakami jest wiele braterskich, a jednocześnie krwawych wstrząsów. Wśród nich szczególnym bólem i dla Ukrainy, i dla Polski jest tragedia Wołynia i konfliktu polsko-ukraińskiego lat drugiej wojny światowej, w wyniku którego zginęły tysiące niewinnych braci i sióstr — czytamy.

Zabijanie niewinnych nie ma usprawiedliwienia. Prosimy o wybaczenie za wyrządzone zbrodnie i krzywdy (). Prosimy o przebaczenie i tak samo przebaczamy zbrodnie i krzywdy uczynione nam. Jest to jedyna formuła, która powinna być motywem dla każdego ukraińskiego i polskiego serca, które pragnie pokoju i porozumienia— podkreślono w apelu.

Zwrócono w nim uwagę, że mimo bolesnej historii Ukraińcy i Polacy powinni nauczyć się żyć jako równi sobie partnerzy i odczuwać odpowiedzialność zarówno za wspólną przeszłość, jak i przyszłość.

Polska opinia publiczna powinna w pełni uznać samostanowienie ukraińskiej tradycji narodowej za sprawiedliwą i godną szacunku walkę o swoją państwowość i niepodległość — oświadczono.

Autorzy apelu przypomnieli też o wojnie, prowadzonej przez Rosję przeciwko Ukrainie.
Moskwa prowadzi także walkę przeciwko Polsce i całemu wolnemu światu — napisali.

Poprosili jednocześnie „sojuszników, kierownictwo państwa polskiego i parlamentarzystów” o to, by nie przyjmowali „niewyważonych deklaracji politycznych, które nie pohamują bólu, a jedynie pozwolą naszym wspólnym wrogom na wykorzystanie go przeciwko Polsce i Ukrainie”.

W przededniu wydarzeń rocznicowych, które od lipca rozpoczną się w obu krajach, apelujemy o powrót do tradycji wspólnych odezw parlamentarnych, które nie będą dzielić, lecz jednoczyć nas w pokucie i przebaczeniu. Kierując się duchem braterstwa nawołujemy o ustanowienie wspólnego dnia pamięci ofiar naszej przeszłości oraz wiary w to, że zło nigdy nie powróci — czytamy.

PAP/mall

Logik@Logik11 czerwca Uważam, ze to jest możliwe po publicznym stwierdzeniu,ze to było LUDOBÓJSTWO Dwuznaczność tych „przeprosin” obraza pamieć pomordowanych.

UPAdłość 78.11.174.*5 czerwca Przygotowują kolejne ludobójstwo Polaków, stąd taka chęć pojednania.

snajper@snajper5 czerwca Nie ma przebaczenia za mordowanie dzieci i kobiet ciężarnych z niespotykanym na skalę światową okrucieństwem!!! Do tej pory nie tylko nie przeprosili Polaków, ale stawiają pomniki bandziorom!!!

Piotr z Kanady 184.151.61.*5 czerwca Rzez Wolynska to bylo to co nazywa sie ethnic cleansing. Miloszewicz, Karadzic byli sadzeni za wojenne zbrodnie a Ukraincy czcza swoich zbrodniarzy jako bohaterow. Rzadzie RP, teraz albo nigdy

Jadzka@jludwicka5 czerwca Nie wiadomo, kto doradzil Ukraincom napisac taki list. Moze ktos, komu zalezy na naszej niezgodzie.

qwek 77.254.237.*4 czerwca A czemu nie przebaczyc i pojednac sie rowniez z Rosja drodzy chrzescijanie?

Dąbrowa 5.172.234.*3 czerwca Warto odpowiedzieć pozytywnie na taki apel, tylko dlaczego nie wypływa on ze strony aktualnie rządzących Ukrainą? Jej władze winny przeprosić w imieniu państwa, tak jak zrobili to Niemcy.

Polak 82.139.163.*3 czerwca Pisy dadzą po 500 zł i mieszkania plus i polakom będzie obojętne czego rząd nie robi w sprawie wołynia.

dankawojtek001@dankawojtek0013 czerwca Chore nie może dziwić: skoro za uzdrawiacza mają Balcerowicza,to i prosowieckie złogi jak Krawczuk & Corp. podnoszą „pojednanie”.

barbarab 194.63.135.*3 czerwca Kto jak nie Juszczenko pod koniec swojej kadencji zrobił Banderę bohaterem narodowym, kto dał wiatr w żagle banderowcom jak nie on, a teraz wzywa do pojednania. Nie wierzę im .