276 Zagadka pieczęci sumeryjskiej… a źródła tradycji pustynnej, czyli… kto od kogo i co kopiował 03

Hipotetyczna mapa wschodniego obszaru Morza Śródziemnego i Grecji w 10000 p.n.e.

No i w poszukiwaniach źródeł różnych tradycji, dobrnęliśmy tu, a może właściwiej należałoby napisać… przybiliśmy… no bo skoro mowa będzie o potopie… a nie o brnięciu np. przez piaski pustyni… lub przez bagna… dajmy na to Prypeci… to przybicie do czegoś, w znaczeniu dopłynięcie do brzegu, a nie np. przybicie czegoś lub kogoś do, np. drzwi lub innego drewnianego przedmiotu, wydaje się być stosowniejszym określeniem… 🙂

Wiele faktów przedstawiłem już w poprzednich wpisach, dotyczących tzw. kultury Warna, jak i kultury i tradycji tzw. Sumeru. Teraz zamierzam przyjrzeć się bliżej tylko tzw. Mitowi o potopie, który także w tradycji tych tzw. Sumerów (choć nie tylko w niej) odgrywał i nadal odgrywa bardzo ważną rolę, patrz tradycja pustynna, czy inne, o czym będzie dalej.

Tytułem wyjaśnienia, nazywam ludzi z tzw. Sumeru tzw. Sumerami, bo TRaDyCyjNie to co my obecnie znamy pod nazwą „Sumer, Sumerowie itd”… no to jest to tylko jakieś takie niepewne określenie, no bo ci tzw. Sumerowie, raczej nigdy tak siebie, ani swojej krainy nie zwali… zobaczcie i przekonajcie się zresztą sami…

Na początek ceramika z okresu poprzedzającego ten tzw. Sumer, a potem opis ich nazw własnych.

The Samarra bowl, at the Pergamonmuseum, Berlin. The swastika in the center of the design is a reconstruction.[18]

https://en.wikipedia.org/wiki/Sumer
(…)
Origin of name

The term „Sumerian” is the common name given to the ancient non-Semitic inhabitants of Mesopotamia, Sumer, by the Semitic Akkadians. The Sumerians referred to themselves as ùĝ saĝ gíg-ga (cuneiform: 𒌦 𒊕 𒈪 𒂵), phonetically uŋ saŋ giga, literally meaning „the black-headed people”, and to their land as ki-en-gi(-r) (‚place’ + ‚lords’ + ‚noble’), meaning „place of the noble lords”.^[16] The Akkadian word Shumer may represent the geographical name in dialect, but the phonological development leading to the Akkadian term šumerû is uncertain.^[17] Hebrew Shinar, Egyptian Sngr, and Hittite Šanhar(a), all referring to southern Mesopotamia, could be western variants of Shumer.^[17]
(…)

Nie zamierzam tu roztrząsać, skąd pochodzi i co znaczy np. to : (…) ùĝ saĝ gíg-ga (cuneiform: 𒌦 𒊕 𒈪 𒂵), phonetically uŋ saŋ giga, literally meaning „the black-headed people”, and to their land as ki-en-gi(-r) (‚place’ + ‚lords’ + ‚noble’), meaning „place of the noble lords”(…)… ale… to Gi(R)… w powiązaniu z tym, jak rzekomo ci tzw. Sumerowie zapisywali słowo „ziemia, ląd” itp… patrz: Nieprawda i manipulacja, a tam to:

1. http://www.youtube.com/watch?v=6OTlQjfXHPY
Cradles of Civilization: Introduction 1.1

2. http://www.youtube.com/watch?v=K7f_EFqsH2A
Cradles of Civilization: The First Cities 1.2

3. http://www.youtube.com/watch?v=c__KltEH-vw#aid=P9G4zWuoqZg
Sumer, The first Civilization from Wikipedia

… no to wygląda na to, że może mieć to związek z… GiRe… czyli nasza G(aeijoo”/u/v/y)R(aeijoo”/u/v/y)… czyli Go”Ra… patrz tzw. ziggurat:

Mapa Mezopotamii i Elamu z zaznaczoną lokalizacją znanych zigguratów

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/68/Anu_district.svg
Plan sumeryjskiego okręgu świątynnego boga Anu w Uruk (ok. 3000 p.n.e.) – wysoki taras ze świątynią na szczycie stanowił pierwowzór późniejszych zigguratów

Widok na częściowo zrekonstruowany ziggurat w Ur (dziś Al-Muqaiyar w Iraku) – klasyczny ziggurat z okresu panowania III dynastii z Ur (ok. 2100–2000 p.n.e.)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ziggurat
Zig(g)urat, zik(k)urat (sum. u₆.nir; akad. ziqqurratu poch. od czasownika zaqāru – budować wysoko; asyr. siqqurratu) – charakterystyczna dla architektury sakralnej Mezopotamii wieża świątynna o zmniejszających się schodkowo kolejnych tarasach.(…)

https://en.wikipedia.org/wiki/Ziggurat
Ziggurats (/ˈzɪɡəræt/ ZIG-ər-at; Akkadian ziqqurat, D-stem of zaqāru „to build on a raised area”) were massive structures built in the ancient Mesopotamian valley and western Iranian plateau, having the form of a terraced step pyramid of successively receding stories or levels.(…)

http://www.etymonline.com/index.php?term=ziggurat
ziggurat (n.) also zikkurat, 1858, from Assyrian ziqquratu „height, pinnacle,” from zaqaru „to be high.”

http://www.dictionary.com/browse/ziggurat?
(…)
Word Origin
C19: from Assyrian ziqqurati summit, height
(…)

http://www.bible-history.com/biblestudy/ziggurats.html
(…)
Ziggurats in Biblical Times
The Ziggurat was a word which means „mountain top” and in the ancient world it was a pyramid which was constructed in stages, with a Temple at the top. It was believed that the gods dwelt at the top and they called this „The Mountain Of The World.” The Gods dwelt at the peak of the mountain top and strangely enough the colors of each stage of the Ziggurat were the seven different colors of the rainbow.
(…)

Za górami… za lasami…

Czy muszę dodawać, że wywiedzenie znaczenia tzw. asyryjskiej (czyli tzw. semickiej, a nie tzw. sumeryjskiej, czyli nie-semickiej) nazwy / słowa Zi+GGo/o”/u/vR+aT ma związek z Go/o”/u/vRa..? Ale wg oficjalnych językosnaftzóf… jest to tylko tzw. pozorny źródłosłów ludowy… i ze słowiańskim słowem określającym DOKŁADNIE TO SAMO… oczywiście nie ma nic wspólnego, no bo jak… 😦

Zostawmy to, bo nie zamierzam tu rozwiązywać ani rozgryzać, itp, zagadki pochodzenia tzw. Sumerów, ani Zi+Go/o”/u/vRa+To/o”/u/vW itp, ani tego co stało się potem… kiedy to już „rozpłynęli” się oni w pomroce dziejów… jako hm… społeczność, czy społeczeństwo…

Przy okazji, to nie spotkałem się z np. z żadnym wiarygodnym badaniem i wynikami DNA tych tzw. Sumerów itd, no bo badanie DNA tych tzw. Arabów z Bagien, a nie DNA pochodzącego z  kości tych rzekomych tzw. Sumerów i wyciągania na tej podstawie jakichś wniosków, co do DNA tych tzw. Sumerów… no to jakaś prześmieszna kpina jest,  a nie poważna nauka!!! 😦 patrz:

https://en.wikipedia.org/wiki/Archaeogenetics_of_the_Near_East

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3215667/

BMC Evol Biol. 2011; 11: 288.

Published online 2011 Oct 4. doi:  10.1186/1471-2148-11-288

PMCID: PMC3215667

In search of the genetic footprints of Sumerians: a survey of Y-chromosome and mtDNA variation in the Marsh Arabs of Iraq

https://www.facebook.com/Author.GrahamHancock/posts/10152703446907354

http://mysteriousuniverse.org/2014/08/scientists-prepare-to-solve-mystery-of-sumerian-dna/

Jak ktoś coś wie więcej, proszę napisać.

Zamierzam przyjrzeć się temu, co pozostawili po sobie, a co zostało przejęte przez ich przeróżnych… „następców”… Zresztą, będę przyglądał się tu w sumie tylko jednemu zapożyczeniu, jakie można (jak tylko chce się) odszukać, w innych kulturach i tradycjach, jakie narodziły się tu i tam, po czasie kiedy tzw. Sumer i ci tzw. Sumerowie znikli już… przysypani piaskami pustyni… i warstwami przeróżnych kłamstw i przeinaczeń…

Mówiąc jeszcze dokładniej będę przyglądał się, jak ich tradycja, kultura, wierzenia itd, wpłynęły na różne późniejsze kultury, tradycje, wierzenia, religie… a także na ich źródła… rzekomo natchnione, objawione, święte, nieomylne, boskie, prawdziwe, itd… czyli tak naprawdę, to będzie tu mowa o chyba najsłynniejszym tzw. plagiacie, w dziejach ludzkości… czyli o tzw. Micie o potopie…

Pragnę tylko zwrócić uwagę i na tę miskę z tzw. kultury Samarra i na mapę słodkowodnego „Jeziora Czarnego”, obie zamieszczone powyżej… a i proszę nie zapominać o Gobekli Tepe i całej tzw. dzisiejszej Anatolii, czy tzw. Azji Mniejszej.., jak i o tym, że w poprzednim wpisie zamieściłem też kilka filmów i źródeł nawiązujących do powodzi, czy też potopu, jaki miał miejsce w tamtej okolicy i który mógł być źródłem także i tego tzw. sumeryjskiego mitu…

Zacznijmy TraDyCyjNie od wikipedii… żeby długo nie szukać…

https://pl.wikipedia.org/wiki/Potop
Potop – występująca w wielu dawno powstałych wierzeniach wielka powódź zesłana przez Boga lub bogów i obejmująca całą Ziemię. Najbardziej znana w Europie opowieść o potopie pochodzi z Biblii. Istnieje wiele podań o potopie znajdujących się w tradycji ludów ze wszystkich stale zamieszkanych kontynentów^[1][2]. Opowieści te niejednokrotnie różnią się od siebie w opisie kataklizmu, ale mają i elementy wspólne.

Spis treści

• 1 Potop w kulturze europejskiej
  • 1.1 Grecja
    • 1.1.1 Mitologia grecka
  • 1.2 Irlandia
  • 1.3 Skandynawia
• 2 Potop w kulturze ludów azjatyckich
  • 2.1 Bliski Wschód
    • 2.1.1 Wersja sumeryjska
    • 2.1.2 wersja z „Eposu o Atra-hasisie”
    • 2.1.3 wersja z „Eposu o Gilgameszu”
    • 2.1.4 wersja Berossosa
    • 2.1.5 wersja biblijna
      • 2.1.5.1 Krytyka biblijna
      • 2.1.5.2 Odrzucenie krytyki
  • 2.2 Środkowy Wschód
    • 2.2.1 Indie
  • 2.3 Azja Południowo-Wschodnia
  • 2.4 Chiny
  • 2.5 Daleki Wschód
• 3 W Afryce
• 4 W Amerykach
  • 4.1 Ameryka Północna
    • 4.1.1 Atabaskowie
    • 4.1.2 Aztekowie
    • 4.1.3 Kaddo
    • 4.1.4 Hopi
    • 4.1.5 Mikmakowie
  • 4.2 Ameryka Środkowa
    • 4.2.1 Majowie
    • 4.2.2 Inne plemiona
  • 4.3 Ameryka Południowa
    • 4.3.1 Inkowie
    • 4.3.2 Pozostałe plemiona
• 5 W Australii
• 6 W Oceanii
• 7 Historyczność potopu
  • 7.1 Potop ogólnoświatowy
  • 7.2 Teoria Ryana-Pitmana
  • 7.3 Impakt
  • 7.4 Zbieżność podań
  • 7.5 Potopy lokalne
• 8 Zobacz też
• 9 Przypisy
• 10 Bibliografia
• 11 Linki zewnętrzne

!!!UWAGA!!!
Przedstawię tu tylko najważniejsze z mojego punktu widzenia mity o potopie, występujące w różnych kulturach.

Potop w kulturze europejskiej

W Europie znane są następujące podania o potopie: arkadyjskie, celtyckie, Cyganów transylwańskich, germańskie, rosyjskie, rzymskie, samotrackie i walijskie^[3].

!!!UWAGA!!!
Czy to przypadek, że nie pada tu słowo „słowiańskie”, a zamiast tego mamy słowo „rosyjskie”?

Grecja

Mitologia grecka

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/06/Virgil_Solis_-_Deucalion_Pyrrha.jpg
Deukalion i Pyrra zaludniający ponownie Ziemię

• Jednym z bardziej znanych europejskich podań o potopie jest to pochodzące z Grecji, którego bohaterami są Deukalion i Pyrra. Według tego podania król Likaon (Lykaon), aby sprawdzić wszechwiedzę bogów, nakarmił podróżującego po ziemi Zeusa ludzkim mięsem, a ten rozgniewany zesłał na ziemię potop. Uratowali się tylko Deukalion i Pyrra, którzy z porady Prometeusza zbudowali sobie specjalną skrzynię. Płynęli w niej przez 9 dni i przez 9 nocy, aż przybili do góry Parnas w Fokidzie. Wszyscy inni ludzie zginęli poza kilkoma, którzy schronili się w wysokich górach. Góry w Tesalii były podzielone i cały pozostały świat poza Istmusem i Peloponezem był przykryty wodą. Starsza wersja opowiedziana przez Hellanikusa określa miejsce lądowania „arki” Deukaliona jako górę Othrys w Tesalii. Inne podanie mówi o osadzeniu na szczycie, prawdopodobnie Phouka, w Argolidzie, o późniejszej nazwie Nemea. Gdy deszcze ustały, Deukalion złożył ofiarę Zeusowi. Po potopie Deukalion i Pyrra, przerażeni swą samotnością, udali się do wyroczni bogini Temidy, która nakazała rzucać im za siebie kości matki. Staruszkowie zaczęli rzucać kamieniami – kośćmi Ziemi-matki. Z kamieni rzuconych przez Deukaliona wyrastali mężczyźni, z kamieni zaś Pyrry kobiety. Inne stworzenia spłodziła po obfitym deszczu sama żyzna ziemia. Apollodoros z Aten podaje to jako etymologię dla greckiego laos (ludzie), które miało jakoby pochodzić od laas (kamień). Megaryci opowiadali, że Megaros, syn Zeusa, uciekł przed powodzią Deukaliona dopływając do szczytu góry Gerania, kierowany przez krzyk żurawi^[4].

• Ogyges, Ogygus Nazwa „potop ogygiański” pochodzi stąd, że wystąpił on w czasie Ogygesa^[5], mitycznego króla Attyki. Ogyges oznacza „pierwotny”, „najwcześniejszy świt”. Inni mówili, że był on założycielem i królem Teb. Władał nad beockim ludem Hektenów. Jego ojcem miał być Bojotos lub Posejdon; według mitów attyckich był zięciem Okeanosa, a ojcem Eleusis. Za jego czasów wylało jezioro Kopais^[6]. Potop ogygiański pokrył cały świat i dokonał tak wielkiego zniszczenia, że w kraju nie było królów aż do panowania Kekropsa^[7]. Platon w III księdze Praw szacował, że potop ten wystąpił 10 000 lat przed jego czasami.

Także w Timajosie (22) i w Kritiaszu (111–112) opisuje „wielki potop wszystkich” w czasie dziesiątego millenium p.n.e. W tym ostatnim dziele dodatkowo pojawia się stwierdzenie, że „dużo wielkich potopów miało miejsce w ciągu dziewięciu tysięcy lat”, odkąd Ateny i Atlantyda stały się znaczące^[8].

• Inną grecką wzmianką o potopie jest podanie o Dardanosie.

Irlandia

Irlandzka księga Lebor Gabála Érenn jest kompilującą podania, zmyślenia i fakty „pseudohistorią” Irlandii zawierającą m.in. informacje o potopie i opisującą kolonizację Zielonej Wyspy przez potomków Noego.

Skandynawia

Sagi^[9] zawierają mit o potopie, który nastąpił w czasach, kiedy nie istniały jeszcze karły ani ludzie. Według tych mitów synowie Borra (Odyn, Wili oraz We) postanowili zabić Ymira, swojego praojca, aby z jego krwi utworzyć morza i jeziora, jednak krew (lub też zimna woda^[10]), która trysnęła, gdy dokonali planowanego przez siebie czynu, była nadspodziewanie obfita i spowodowała wielki potop, w którym zginęło całe „Pierwsze Pokolenie Olbrzymów”. Wszystkie olbrzymy uciekały w góry lub do jaskiń, starając się schronić przed niebezpieczeństwem. Jedynie Bergelmir („Mruczący jak Niedźwiedź” lub „Wołający w Górach”), syn Trudgelmera (Þrúðgelmir), a wnuk Aurgelmira lub Ymira, ocalał wraz z żoną i dziećmi chroniąc się w statku – „ludrze” wykonanym z szuflady do przechowywania mąki. Inna wersja mówi o tym, że wczołgali się do dziury wydrążonego pnia drzewa^[10]. Fale miotały nimi przez wiele dni, aż w końcu dotarli do samotnej skały na rubieżach świata. Z ciała Ymira powstał świat, w którym obecnie żyjemy, a z jego krwi powstały oceany^[10]. Rodzina Bergelmira dała początek „Drugiemu Pokoleniu Olbrzymów”, osiedlając się w Jotunheimie. Od czasu tej zagłady olbrzymy stały się zaciekłymi nieprzyjaciółmi bogów^[11].

Mitolog Brian Branston zwrócił uwagę na podobieństwo pomiędzy mitem skandynawskim a wydarzeniem opisanym w anglosaskim poemacie Beowulf, który według tradycji był utożsamiany z biblijnym potopem. Istniał zatem prawdopodobnie porównywalny incydent zarówno w szerszej germańskiej mitologii, jak i w mitologii anglosaskiej.

Potop w kulturze ludów azjatyckich

Bliski Wschód

Jedna z tabliczek z „Eposem o Atra-hasisie”; zbiory British Museum

Wersja sumeryjska

Sumeryjska wersja opowieści o potopie zachowała się na czterech fragmentach jednej uszkodzonej tabliczki^[12]. Ocalała jedynie jedna trzecia pierwotnego tekstu. Z powodu luk w utworze nie wiadomo, dlaczego na zgromadzeniu bogów podjęto decyzję o wygubieniu ludzkości przez zesłanie potopu. Wiadomo jedynie, że niektórzy z bogów żałowali tego, co zaplanowano. Przychylny ludziom bóg Enki udał się do miasta Szuruppak, aby ostrzec oddanego mu bogobojnego króla Ziusudrę o zbliżającym się kataklizmie. Po kolejnej luce w tekście następuje opis potopu:

„Wszystkie niszczycielskie wichury i nawałnice sunęły razem ławą,
potop przetoczył się wraz z nimi nad stolicami.
Po siedmiu dniach i nocach,
po potopie, który przeszedł przez kraj Sumeru,
a zły wicher zakołysał arką na wielkiej wodzie,
(bóg słońca) Utu pojawił się roztaczając światło na niebo i ziemię.
Ziusudra przebił otwór (w ścianie) arki
i dał promieniom Utu zabłysnąć w jej wnętrzu.
(Wówczas) król Ziusudra
padł na twarz przed Utu […]
Król ubił liczne woły i wiele owiec (na ofiarę dziękczynną)”^[13]

Utwór kończy epilog, w którym bogowie obdarzają ocalonego z potopu Ziusudrę życiem wiecznym.

wersja z „Eposu o Atra-hasisie”

Kolejną wersję opowieści o potopie odnajdujemy w akadyjskim „Eposie o Atra-hasisie”, pochodzącym z okresu starobabilońskiego (XVIII-XVII w. p.n.e.)^[14]. Mit ten mówi o stworzeniu ludzi, którzy mieli wyręczać w ciężkiej pracy buntujących się bogów, następnie o zesłaniu na niesforną, nadmiernie rozmnażającą się ludzkość potopu dla zmniejszenia populacji oraz o uratowaniu z tej katastrofy Atra-hasisa, jego rodziny i zwierząt. Opis potopu w „Eposie o Atra-hasisie” brzmi następująco:

„Pogoda zmieniła swe oblicze,
naraz w chmurach Adad zagrzmiał.
Gdy tylko usłyszeli głos boga,
przynieśli asfalt, by uszczelnić wejście [do statku].
Skoro tylko (Atra-hasis) zamknął wejście,
Adad zagrzmiał w chmurach,
wiatr zawył dziko w swoich porywach.
(Atra-hasis) odciął linę, statek uwolnił.
[tekst uszkodzony]
[Nie] mógł zobaczyć brat brata,
[nie] byli rozpoznawalni w katastrofie,
[…]
Przez siedem dni i siedem nocy
szły wiatry, nawałnica i (potop).
[tekst uszkodzony]
Bog[owie wąchali] zapach,
[jak muchy] nad ofiarą (Atra-hasisa) się zebrali”^[15]

XI tabliczka „Eposu o Gilgameszu” z opisem potopu; zbiory British Museum

wersja Berossosa

Babiloński kapłan Berossos, żyjący w III w. p.n.e., w swoim trzytomowym dziele „Babyloniaka” przytacza historię o potopie, której bohaterem jest Ksisutros^[16]. Bohater ten, ostrzeżony o potopie przez boga Kronosa, ratuje swoją rodzinę, przyjaciół i zwierzęta na statku, który sam zbudował. Gdy wody potopu zaczynają opadać, wypuszcza ptaki, aby sprawdzić, na ile wody ustąpiły. Trzecia grupa ptaków nie powraca. Ksisutros opuszcza statek wraz z żoną, córką i sternikiem, składa razem z nimi ofiary bogom, a następnie wszyscy oni znikają. Pozostali pasażerowie statku również go opuszczają i udają się pieszo do Babilonu, pozostawiając statek spoczywający w górach Armenii.

wersja biblijna

Osobny artykuł: Arka Noego.

Zwierzęta wchodzące do Arki, obraz Edwarda Hicksa.

Najbardziej znanym na świecie opisem potopu jest biblijny, zawarty w rozdziałach 6-9 Księgi Rodzaju. Przyczyna potopu wraz z krótką ilustracją stosunków panujących przed tym wydarzeniem opisane są następująco:

„A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na ziemi, rodziły im się córki. Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat. A w owych czasach byli na ziemi giganci^[17]; a także później, gdy synowie Boga zbliżali się do córek człowieczych, te im rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach. Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Pan rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem. [Tylko] Noego Pan darzył życzliwością. Oto dzieje Noego. Noe, człowiek prawy, wyróżniał się nieskazitelnością wśród współczesnych sobie ludzi; w przyjaźni z Bogiem żył Noe. A Noe był ojcem trzech synów: Sema, Chama i Jafeta. Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie, rzekł do Noego: Postanowiłem położyć kres istnieniu wszystkich ludzi, bo ziemia jest pełna wykroczeń przeciw mnie; zatem zniszczę ich wraz z ziemią^[18].”

Dalej znajduje się opis tego, jak Bóg nakazał Noemu przygotowanie arki:

„Ty zaś zbuduj sobie arkę z drzewa żywicznego, uczyń w arce przegrody i powlecz ją smołą wewnątrz i zewnątrz. A oto, jak masz ją wykonać: długość arki – trzysta łokci, pięćdziesiąt łokci jej szerokość i wysokość jej – trzydzieści łokci. Nakrycie arki, przepuszczające światło, sporządzisz na łokieć wysokie i zrobisz wejście do arki w jej bocznej ścianie; uczyń przegrody: dolną, drugą i trzecią. Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów. Spośród wszystkich istot żyjących wprowadź do arki po parze, samca i samicę, aby ocalały wraz z tobą od zagłady. Z każdego gatunku ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi po parze; niechaj wejdą do ciebie, aby nie wyginęły. A ty nabierz sobie wszelkiej żywności – wszystkiego, co nadaje się do jedzenia – i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i na paszę dla zwierząt. I Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić^[19].”

Góra Ararat – jedno z miejsc związanych z podaniem o wielkim potopie.

Noe – (hebr. נוח) syn Lameka zgodnie z Bożym nakazem zbudował arkę i schronił się w niej wraz z żoną, trzema synami oraz ich żonami.

Bóg nakazał Noemu zabrać na nią również zwierzęta lądowe i ptaki, by te mogły ocaleć. Zgodnie z tym nakazem Noe zgromadził wszelkiego rodzaju żywność dla swej rodziny i dla zwierząt, z których wprowadził do arki po samcu i samicy z każdego rodzaju (przy czym zwierząt „czystych” wziął po siedem par)^[20].

Gdy Arka została ukończona, Bóg zesłał na ziemię wielki potop. Nieustanny deszcz podniósł poziom wody tak, że zakryła ona nawet najwyższe góry. Po 40 dniach deszcz przestał padać. Noe wraz z rodziną przetrzymał opady deszczu na arce przez 40 dni i 40 nocy^[21] i dryfował po oceanie przez następne 150 dni (Rdz 7,17-24, Rdz 8,3. Miesiąca siódmego, siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat. (Rdz 8,4). Woda nadal ustępowała. Czterdzieści dni po tym, jak dziesiątego miesiąca ukazały się szczyty gór, Noe wypuścił najpierw kruka, aby sprawdził czy woda już opadła. Później wypuszczał gołębicę, która przyniosła mu w dziobie gałązkę drzewa oliwnego, a następnie, gdy nie wróciła do arki, Noe stwierdził, że wody już opadły^[22]. Noe zszedł na ląd i złożył Panu ofiary z czystego bydła i czystego ptactwa^[23].

Po zakończeniu potopu Bóg powiedział w swym sercu: „Już nigdy nie będę przeklinał ziemi z powodu człowieka, gdyż myśli serca ludzkiego są złe od młodości jego” (Księga Rodzaju 8:21, Biblia warszawska). Tak więc potop usunął przedpotopową ludzkość jako całość nie posiadającą perspektywy nawrócenia, całość która była skażona całkowicie i dogłębnie, ale sam potop nie rozwiązał problemu grzechu w sercu człowieka. Bóg jednak zapowiadał rozwiązanie także tego problemu^[24]. Bóg obiecał nie sprowadzać więcej potopu z powodu człowieka i na znak przymierza rozciągnął na niebie łuk – tęczę. Cała wcześniejsza ludzkość została zniszczona. Noe, jego rodzina i zwierzęta z arki na nowo zapełnili ziemię.

• Tak jak w podaniach niektórych innych ludów, tak i w Biblii wspomina się o olbrzymach w kontekście potopu.
• Niektórzy publicyści twierdzili, że wrak arki został zlokalizowany na podstawie zdjęć satelitarnych w górskim lodowcu, i podejmowane są próby dotarcia do niego, utrudnione przez niedostępność miejsca.

Krytyka biblijna

Według teorii źródeł opowieść o potopie, którą znamy z Biblii, jest najprawdopodobniej połączeniem wersji dwóch różnych umownych^[25], nie znających się wzajemnie autorów, którym nadano imiona: Jahwista oraz Kapłan. Taka hipoteza stanowi według tej teorii wiarygodne wyjaśnienie sprzeczności, jakie mają się jakoby znajdować w tym fragmencie Biblii dość często.

Według tej teorii rozbieżności widać we fragmencie mówiącym o tym, że Noe miał wziąć na Arkę po parze wszystkich zwierząt a innym, mówiącym, że miał wziąć:

• po siedem zwierząt czystych każdego rodzaju i każdej płci (tak podaje Świderkówna ^[26]), choć z niektórych tłumaczeń można także zrozumieć, że po siedem zwierząt każdego rodzaju, w tym samce i samice.
• podobnie po siedem ptaków każdego rodzaju i każdej płci (znów – być może po 7 każdego rodzaju, w tym samce i samice)
• po parze nieczystych.

Być może różnica co do ilości zwierząt wziętych przez Noego wynika z tego, iż według relacji jednego z autorów Biblii człowiek na tym etapie żywił się wyłącznie roślinami (Rdz 1:29), stąd Noemu wystarczyło po parze każdego zwierzęcia. Drugi zaś autor wziął pod uwagę to, że rodzina Noego będzie zjadała zwierzęta czyste i w jego wersji Noe bierze po 14 (ewentualnie 7) zwierząt czystych. Jednak ten autor, w relacji którego Noe bierze po parze wszystkich zwierząt, również zna podział na zwierzęta czyste i nieczyste, o czym świadczy Księga Rodzaju 7,8-9.

• Noe składa Jahwe ofiarę całopalną, zaś Jahwe obiecuje sobie w sercu, iż już nigdy nie ukarze ziemi potopem (źródło jahwistyczne);
• Bóg wygłasza ważne przemówienie, w którym m.in. przeznacza mięso zwierząt na żywność człowieka (wcześniej u tego autora człowiek żywił się roślinami) i zawiera z Noem przymierze (źródło kapłańskie).

Odrzucenie krytyki

Interpretacja, która nie zakłada sprzeczności w tekście biblijnym polega na tym, że werset 6:19 uważa się jako opis sposobu, w jaki zwierzęta mają wchodzić do Arki. 7:2-3 opisuje natomiast liczbę zwierząt, jakie do arki wprowadził Noe. Jest ona uznawana głównie przez denominacje protestanckie, przede wszystkim ewangeliczne.

!!!UWAGA!!!
Mnie nie interesuje, to w jaki sposób ci, czy tamci wyznawcy tradycji pustynnej tłumaczą sobie „zawiłości logiczne”, jakie odnajduje się w ich (wygląda na to, że) najmłodszej wersji Mitu o potopie i najpóźniej zapisanej w tych ich „nieomylnie objawionych”, itd. źródłach…

Nie wiem, czy ktoś w ogóle zbadał to wszystko pod kątem zgodności z prawami genetyki… no ale ja nie wymagam tego od ludzi, którzy twierdzą, że np. skamieniałości odnajdywane w skałach, są dowodem na to, że to szatan je tam podrzucił… żeby sprawdzać ich wiarę w prawdziwość tzw. słowa bożego itd…

Jak już widać, na podstawie powyższych przykładów, w tradycji pustynnej nie ma w sumie nic oryginalnego, no może poza wątpliwymi wielbłądami, co to ich nie znano na tzw. Bliskim Wschodzie do około tzw. 800 pne… itd.

!!!UWAGA!!!
„Tę stronę ostatnio zmodyfikowano o 12:51, 11 mar 2016.”
Poniższy fragment o skamieniałości został już usunięty z wikipedii!!! Patrzcie i pamiętajcie, kiedy mówię, że wiedza i dane znikają… nie tylko tu zresztą!!! 😦

Historyczność potopu

Skamieniałość trylobita

„The First Fossil Hunters” („Pierwsi Łowcy Skamielin”) Adrienne Mayor, poprzedzony przez „Fossil Legends of the First Americans” („Legendy o Skamieniałościach u Pierwszych Amerykanów”), spowodowały hipotezy, że podania o potopie zostały zainspirowane starożytnymi obserwacjami skamieniałych muszli i ryb w górach i na równinach. Grecy, Egipcjanie, Rzymianie i Chińczycy – wszyscy komentowali w swoich pismach kwestię tych znalezisk. Grecy podejrzewali, że Ziemia została zalana kilka razy i jako dowód podawali skamieniałości znalezione na szczytach górskich. Również Indianie wyrażali to przekonanie wobec wczesnych osadników z Europy, choć wcześniej nie spisali tych idei. Leonardo da Vinci postulował, że natychmiastowy potop nie mógł spowodować uwarstwionych i systematycznie ułożonych pokładów, które znalazł we włoskich Apeninach.

Potop ogólnoświatowy

Zaistnienie ogólnoświatowego potopu w czasach współczesnych człowiekowi wielu uznaje za sprzeczne z biologią (rozmieszczenie i ewolucja gatunków) i geologią. Stanowisko świata naukowego nie zawsze było takie jak obecnie: dawniej osady polodowcowe uważano za ślad biblijnego potopu, dlatego plejstocen nazywano Dyluwium. W chwili obecnej kreacjoniści są grupą, która najsilniej wspiera pogląd o potopie ogólnoświatowym.

Teoria Ryana-Pitmana

Morze Czarne obecnie (jasnoniebieskie) i w 5600 p.n.e. (ciemnoniebieskie) według kontrowersyjnej teorii Ryana-Pitmana.

Różni naukowcy uważają, że wydarzeniem, które przyczyniło się do powstania mitu o potopie w różnych kulturach, było zalanie terenów znajdujących się w obszarze Morza Czarnego ponad 8 tys. lat temu. Wydarzenie to miało być spowodowane dość szybkim roztopieniem się ogromnego lodowca Laurentide w Ameryce Północnej ok. 6730 r. p.n.e. Uwolniło to wielkie masy słodkiej wody i podniosło poziom oceanów o około 1,4 m. W wyniku tego nastąpiło przerwanie naturalnej bariery znajdującej się w miejscu obecnej cieśniny Bosfor i zalanie słodkowodnego zbiornika znajdującego sie za tą barierą. Poziom wód w powstającym w ten sposób (szacunkowo w okresie 34 lat) Morzu Czarnym podniósł się o 155 metrów. W wyniku tego zdarzenia naukowcy podejrzewają, że nastąpił exodus mieszkających tam rolników i zasiedlenie Europy, która dotychczas miała być zasiedlona przez ludy łowiecko-zbierackie^[46].

(…)

Zbieżność podań

Z kolei liczne i w pewnym stopniu zbieżne ze sobą podania występujące na wszystkich kontynentach wskazują na konkretne wydarzenie historyczne. Podobieństwa są następujące:

1. gniew Boga lub bogów
2. deszcz jako przyczyna potopu
3. niewielka liczba osób uratowanych z potopu
4. wraz z ludźmi uratowane zostały zwierzęta lub rośliny
5. przybicie do góry
6. ofiary złożone przez ocalonych
7. pojawienie się tęczy

Potopy lokalne

Niektórzy geologowie wierzą, że przyczyną mitów mogły być dramatyczne, większe niż zwykle wylewy rzek. Jedną z ostatnich takich teorii jest teoria Ryana-Pitmana, która podlegała znaczącej dyskusji oraz której poświęcono artykuł w National Geographic w 2009 r. W artykule tym padło stwierdzenie, że zatapianie mogło być „całkiem łagodne”.

Mezopotamia

Na obszarze Mezopotamii znaleziono grube warstwy osadów oddzielających znaleziska archeologiczne w południowych miastach Ur, Kisz oraz Szuruppak, jednak zgodnie ze współczesnymi analizami archeologicznymi i lingwistycznymi owe powodzie nie są podstawą do uznania ich jako biblijnego potopu.

Morze Czarne

Zdarzeniem na dużo większą skalę było wlanie się wód Morza Śródziemnego w nieckę dzisiejszego Morza Czarnego ok. 5600 p.n.e. (na tym zdarzeniu opiera się wspomniana powyżej teoria Ryana-Pitmana).

Tsunami na Morzu Śródziemnym

Ok 1800-1500 lat p.n.e. wybuchł wulkan Santoryn na greckiej wyspie Santoryn, powodując wystąpienie ogromnej fali tsunami, której ślady odkryto m.in. na Krecie. Datowanie geologiczne wskazuje na okres 1630-1600 p.n.e., a datowanie archeologiczne na ok. 1500 p.n.e. Mimo tego, że tsunami uderzyło na południowe Morze Egejskie i Kretę, nie dotknęło ono miast położonych w głębi Grecji, takich jak Mykeny, Ateny i Teby, dlatego wywarło ono raczej efekt lokalny, a nie regionalny.

Inną teorią jest pamięć społeczności starożytnych o zalanych przez morze terenach np. tzw. Oazie Zatokowej.

Zobacz też

• Atlantyda
• Lemuria (fikcyjna kraina)

W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
Potop (mitologia)

Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów potop

…..

Tyle, albo aż tyle (w porównaniu do angielskojęzycznej wersji tego samego) ma do przekazania nam polskojęzyczna wikipedia… Porównajmy teraz jej angielskojęzyczną wersję…

https://en.wikipedia.org/wiki/Flood_myth

„Great Flood” redirects here. For other uses, see Great Flood (disambiguation).

A flood myth or deluge myth is a narrative in which a great flood, usually sent by a deity or deities, destroys civilization, often in an act of divine retribution. Parallels are often drawn between the flood waters of these myths and the primeval waters found in certain creation myths, as the flood waters are described as a measure for the cleansing of humanity, in preparation for rebirth. Most flood myths also contain a culture hero, who „represents the human craving for life”.^[1]

The flood myth motif is widespread among many cultures as seen in the Mesopotamian flood stories, the Hindu texts from India, Deucalion in Greek mythology, the Genesis flood narrative, Bergelmir in Norse Mythology, and in the lore of the K’iche’ and Maya peoples in Mesoamerica, the Lac Courte Oreilles Ojibwa tribe of Native Americans in North America, the Muisca people, and Cañari Confederation, in South America.

Contents

• 1 Mythologies
• 2 Claims of historicity
• 3 See also
• 4 References
• 5 Bibliography

The Mesopotamian flood stories concern the epics of Ziusudra, Gilgamesh, and Atrahasis. In the Sumerian King List, it relies on the flood motif to divide its history into preflood (antediluvian) and postflood periods. The preflood kings had enormous lifespans, whereas postflood lifespans were much reduced. The Sumerian flood myth found in the Deluge tablet was the epic of Ziusudra, who heard the Divine Counsel plan to destroy humanity, in response to which he constructed a vessel that delivered him from great waters.^[2] In the Atrahasis version, the flood is a river flood.^[3]

Assyriologist George Smith translated the Babylonian account of the Great Flood in the 19th century. Further discoveries produced several versions of the Mesopotamian flood myth, with the account closest to that in Genesis 6–9 found in a 700 BCE Babylonian copy of the Epic of Gilgamesh.^[4]:20 In this work, the hero, Gilgamesh, meets the immortal man Utnapishtim, and the latter describes how the god Ea instructed him to build a huge vessel in anticipation of a deity-created flood that would destroy the world. The vessel would save Utnapishtim, his family, his friends, and the animals.^[5]

In Hindu mythology, texts such as the Satapatha Brahmana and the Puranas story of a great flood,^[6] wherein the Matsya Avatar of Vishnu warns the first man, Manu, of the impending flood, and also advises him to build a giant boat.^[7][8][9]

In the Genesis flood narrative of the Hebrew Bible, Yahweh decides to flood the earth because of the depth of the sinful state of mankind. Righteous Noah is given instructions to build an ark. When the ark is completed, Noah, his family, and representatives of all the animals of the earth are called upon to enter the ark. When the destructive flood begins, all life outside of the ark perishes. After the waters recede, all those aboard the ark disembark and have God’s promise that he will never judge the earth with a flood again. He gives the rainbow as the sign of this promise.^[10] Some religious groups believe the story to be literally true.^[11]

In Plato‚s Timaeus, Timaeus says that because the Bronze race of Humans had been making wars constantly Zeus was angered and decided to punish humanity by a flood. Prometheus the Titan knew of this and told the secret to Deucalion, advising him to build an ark in order to be saved. After 9 nights and days the water started receding and the ark was landed at Mount Parnassus.^[12]

Claims of historicity

See also: Outburst flood

In ancient Mesopotamia, the Sumerian King List reads

After kingship came down from heaven …. the kingship was taken to Shuruppak. In Shuruppak, Ubara-Tutu became king; he ruled for 5 sars and 1 ner. In 5 cities 8 kings; they ruled for 241200 years. Then the flood swept over.

Excavations in Iraq have revealed evidence of localized flooding at Shuruppak (modern Tell Fara, Iraq) and various other Sumerian cities. A layer of riverine sediments, radiocarbon dated to about 2900 BC, interrupts the continuity of settlement, extending as far north as the city of Kish, which took over hegemony after the flood. Polychrome pottery from the Jemdet Nasr period (3000-2900 BC) was discovered immediately below the Shuruppak flood stratum. Other sites, such as Ur, Kish, Uruk, Lagash, and Ninevah, all present evidence of flooding. However, this evidence comes from different time periods.^[13] Geologically, the Shuruppak flood coincides with the 5.9 kiloyear event at the end of the Older Peron. It would seem to have been a localised event caused through the damming of the Kurun through the spread of dunes, flooding into the Tigris, and simultaneous heavy rainfall in the Nineveh region, spilling across into the Euphrates. In Israel, there is no such evidence of a widespread flood.^[14] Given the similarities in the Mesopotamian flood story and the Biblical account, it would seem that they have a common origin in the memories of the Shuruppak account.^[15]

Floods in the wake of the last glacial period may have inspired myths that survive to this day.^[16] It has been postulated that the deluge myth in North America may be based on a sudden rise in sea levels caused by the rapid draining of prehistoric Lake Agassiz at the end of the last Ice Age, about 8,400 years ago.^[17]

The geography of the Mesopotamian area was considerably changed by the filling of the Persian Gulf after sea waters rose following the last ice age. Global sea levels were about 120 m lower around 18,000 BP and rose until 8,000 BP when they reached current levels, which are now an average 40m above the floor of the Gulf, which was a huge (800 km (500 mi) x 200 km (120 mi)) low-lying and fertile region in Mesopotamia, in which human habitation is thought to have been strong around the Gulf Oasis for 100,000 years. A sudden increase in settlements above the present water level is recorded at around 7,500 BP.^[18][19]

Adrienne Mayor promoted the hypothesis that global flood stories were inspired by ancient observations of seashells and fish fossils in inland and mountain areas. The ancient Greeks, Egyptians, and Romans all documented the discovery of such remains in these locations; the Greeks hypothesized that Earth had been covered by water on several occasions, citing the seashells and fish fossils found on mountain tops as evidence of this history.^[20]

Another hypothesis is that a meteor or comet crashed into the Indian Ocean around 3000–2800 BC, created the 30-kilometre (19 mi) undersea Burckle Crater, and generated a giant tsunami that flooded coastal lands.^[21]

In the late 17th century, there were famous speculations accounting for the Flood by natural causes. Thomas Burnet’s Telluris Theoria Sacra (Sacred Theory of the Earth) had water rising from the hollow earth. William Whiston‚s A New Theory of the Earth postulated that major changes in the earth’s history could be attributed to the action of comets.

Speculation regarding the Deucalion myth has also been introduced, whereby a large tsunami in the Mediterranean Sea, caused by the Thera eruption (with an approximate geological date of 1630–1600 BC), is the myth’s historical basis. Although the tsunami hit the South Aegean Sea and Crete, it did not affect cities in the mainland of Greece, such as Mycenae, Athens, and Thebes, which continued to prosper, indicating that it had a local rather than a regionwide effect.^[22]

One of the latest, and quite controversial, hypotheses of long term flooding is the Black Sea deluge hypothesis, which argues for a catastrophic deluge about 5600 BC from the Mediterranean Sea into the Black Sea. This has been the subject of considerable discussion.^[23][24]

A world-wide deluge, such as described in Genesis, is incompatible with modern understanding of natural history, especially geology and paleontology.^[25][26]

Earth’s sea level rose dramatically in the millennia after the Last Glacial Maximum

See also

• List of flood myths
• Ancient Greek flood myths
• Atlantis
• Aztlán
• Bochica
• Cantre’r Gwaelod
• Finnish flood myth
• Gilgamesh flood myth
• Great Flood of China
• Immanuel Velikovsky
• Lemuria
• Mesoamerican flood myths
• Monomyth
• Viracocha
• Ys

…..

Dodatkowo:

https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_flood_myths

https://en.wikipedia.org/wiki/Epic_of_Gilgamesh
https://en.wikipedia.org/wiki/Gilgamesh_flood_myth
https://pl.wikipedia.org/wiki/Atra-hasis
https://en.wikipedia.org/wiki/Atra-Hasis
https://en.wikipedia.org/wiki/Ziusudra
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ziusudra
https://pl.wikipedia.org/wiki/Utnapisztim
https://en.wikipedia.org/wiki/Utnapishtim
https://en.wikipedia.org/wiki/Gilgamesh
https://pl.wikipedia.org/wiki/Gilgamesz

https://pl.wikipedia.org/wiki/Enuma_elisz
https://en.wikipedia.org/wiki/En%C3%BBma_Eli%C5%A1
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Mezopotamskie_mity_i_eposy
https://en.wikipedia.org/wiki/Sumerian_creation_myth
https://en.wikipedia.org/wiki/Sumerian_literature
https://en.wikipedia.org/wiki/Creation_myth

…..

I to by było na tyle, a w kolejnych odcinkach tej serii poczytamy o kolejnych zapożyczeniach od-sumeryjskich, jakie można odnaleźć np. w tradycji, kulturze, religii itd, następców tzw. Sumerów.